Յովհաննէս Ասպետ։ ՈԳՈՒՄ

Ծօնված Ժօաննային

Երբ անդրադառնում եմ սրտաբաց,
Թե իմ սիրո նամակը անձկագին,
Հազարավոր մղոններ կտրած,
Հասել է քո սրտի ափերին:

Անտես քո հոգու ընդմտումով,
Սիրտս գոհունակ մեղմանում է.
Քո հոգու կապույտ խնկի բույրով,
Իմ առանձնարանը ամպանում է:

Երանության այս անմահ պահին,
Քո սիրո համբույրներով պարուրված,
Հոգեղեն շոյանքը՝ քո փափկագին,
Պատրանուտ ու խորհրդազգած:

Անխոս բարիքները՝ քո ձեռքերին,
Նրաց առջեւ խոնարհում եմ հեզ.
Մեր խոստումների վաղ արշալույսին,
Օ՜, հավերժորեն օրհնում եմ քե՜զ:


15/12/1973
                               

Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է  «Սիրոյ Քնար»-ի էջերէն


I N V O C A T I O N


When I am realizing ingenuously,
That my earnest love letter,
Has crossed thousand miles,
And arrived on your heart’s shores.

By your soul’s unseen intervention,
My heart in a joy is sweetening.
By your soul’s perfume of frankincense,
My room is clouding blue.

In this immortal moment of devotion,
Surrounded by your love kisses,
Your spiritual tender touch,
Illusive, affective and thoughtful.

Unspoken goodness of your hands,
In front of them I incline meekly.
On the early eve of our promises,
O eternally I am blessing you.



Translated by Hovhannes Asbet