Boghos L. Artinian: [How tightly must I hold you?]

How tightly must I hold you? pray!

And my strokes, firmer or gentler still?

Should I vibrate you more forcefully

Or less, that I may deserve the sounds

you let out

For my father

When he lived?

Մարուշ Երամեան: ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ (Ե)

ե.

Լռութիւններ ուրկէ՞ էք

* * *

գիւղացին իր արտին մէջ
արեւին լուռ ծանրութեան տակ

բանուորը գործարանի
աղմուկին լռութեան տակ


ու մայրերը
մոռացումի լռութեան տակ
Coda-
Լռութիւններ
դուք սպիտակ տարածքներ
ուր կը ծաղկի սէրը արդէն իմաստուն
եւ բարձէ բարձ միջոցը ա՛լ կը լենայ
մտերմութեամբ թաքթաքուր

Լռութիւններ իմս էք

Մարուշ Երամեան: ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ (Դ)

դ..


Լռութիւններ
մութ ու լոյսի սահմանի՞ն էք
ծուարած

* * *

բոլոր գիշերներէն ետք կոյր
կը վերադառնանք
գտնելու արեւը զոր ուրացեր էինք
որովհետեւ տաղեր էր մեզ

եւ ուրացեր էինք
որովհետեւ լքեր էր մեզ

բայց կը վերադառնանք գտնելու
լռութիւնները ծաղկած
պերճաղիճի նայուածքի պէս
հմայիչ եւ թունաւոր

վերադարձն ալ երբեմն
լռութիւն է անսահման

Zephyr Poets at Abril Bookstore

Abril Bookstore invites you to meet

THE ZEPHYR POETS

Tina Demerdjian, Armine Iknadossion,

Shahe Mankerian and Alene Terzian

A night of poetry and lively discussion

Moderated by Aram Zeitounian

THURSDAY, NOVEMBER 4 - 8:00p.m

ABRIL BOOKSTORE - 415 E. Broadway, Glendale, CA

Admission is Free. Wine and Cheese Reception to follow. For more information, call (818) 243-4112.

The Zephyr Poets will participate in a short reading, followed by a question and answer session. These poets investigate, through imagery and figurative language, the themes of war, love, religion, family and identity. Don’t miss this dynamic presentation, which will allow audience members into the minds of the poets, offering them both poetry (the product) and process (the struggle).

Մարուշ Երամեան: ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ (Գ)

գ.



Լռութիւններ
աղմուկներու մէջ թաքնուած
խաղաղութեան խաբկա՞նք էք






* * *


կաթիլ կաթիլ
եւ հեւք առ հեւք կþորմնաւորուիք
բաղեղի պէս կողերուս
ու երբեմն կը ծաղկիք

Մարուշ Երամեան: ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ (Բ)

բ.


Լռութիւններ
իմաստո՞ւն էք հարց կու տամ


* * *


ցաւի խազ էք
ինչպէս ճիչը պատռող խզտող
որ կը մերժէ դուրս գալ դէպի
ճամբան իր


բայց ծնունդի ճամբան նեղ
նեղ ու ծանր
ծանր ինչպէս անկշիռը տիեզերքին
ինչպէս ծովը
ընկղմող նաւերու կողին

Մարուշ Երամեան: ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ

ՍՊԻՏԱԿ ՏԱՐԱԾՔՆԵՐ


Մ.ին



Լռութիւնդ
ճակատագիրս կը ջնջէ
ու վերստին կը գրէ


Յուշը լուռ է
Ձայնը լուռ է
Գիրը լուռ է
Միայն գիշեր, որ բարբառի լիաթոք



ա.


Լռութիւններ
ըսէք ինծի՝ ինչո՞ւ էք

* * *

ես ձայն մըն եմ
որ մութին մէջ լոյսին մէջ
իրեն նման ուրիշ ձայներ
կը փնտռէ

ալիքներուն գագաթը կը բարձրանայ
եւ լռութեան խորութիւնը
կը չափէ

աշնան թափուող տերեւներուն վազքին մէջ
հովերուն առանձնութեան պատիկները
կը համրէ

եւ կը փնտռէ ձայնասնտուկը միակ
ուր հնչէ զիլ հնչէ յար
եւ ի վերջոյ իր հիմերը կը նետէ
լոյս ու մութի սահմանին
ու կ՛օրօրուի՜ կ՛օրօրուի՜

Մարուշ Գազանճեան-Երամեան: [Դուրս ելայ տունէս]

Դուրս ելայ տունէս
եւ ալ երբեք երբեք
չվերադարձայ

եւ մինակ էի

երկինքը գրկեց զիս
երկիրը օրօրեց
ծովը արցունքս եղաւ
եւ անտառները լռութիւններս

աշխարհը տունս ըրի
քեզ մէջս ունենալու համար


* * *
Տունէս դուրս ելայ
Դուրսը ոչ անտառ կար
ոչ ծով

անապատը միայն
ու անոր մէջէն սողացող
կասկածի գետը

որուն վրայէն օր մը
հեռացար
ու հիմա կը թիավարես տակաւին

դուրս ելեր էի
քեզ փնտռելու համար
մինչ ներսն էիր դուն
որպէս լռութիւն


* * *
Երբ թափեցան անձրեւները
ափսոսանքի
հասկցայ որ սկսեր էր
մոնսունը* կեանքիս

ներս չունէի
դուրսը արդէն տուն դարձեր էր

կը մնար որ
տուն գայիր

* * *
Դուրս ելայ սրտէդ
և չհաւատացի
տունս այնտեղ էր
արիւնեցայ
հաւատքի քարերը կրելով
կարծրացայ
պատերս ողորկ շաղախելով
հարստացայ յոգնութեամբ
իմաստնացայ առանձնութեամբ
տունս տաք էր բոյնի քաղցրութեամբ
ես հոն չէի
դուրսը
սիրտդ կը փնտռէի



* Մոնսուն՝ ամառնային անձրեւոտ եղանակ

Մարուշ Երամեան։ ՔՈՅՐԵՐ

ՔՈՅՐԵՐ

Բագոսուհիներ  լռութեան բարբառին

հեռու    մտերիմ

նայեցայ ձեր աչքերուն

հոսեցաւ գինին ժամանակին

կարկառուն էին մեր ձեռքերը

անջրպետէ անջրպետ

ու թէեւ քանդեր էինք ճաղերը

դեռ ամբողջ չէր կամուրջը որ

պիտի բերէր մեզ իրարու

լուռի ու ցաւի գաղտնաբառով

թուղթ չունէինք

մեր մորթին տաղեցինք պատմութիւնը

զոր դուստրերը պիտի կարդային

գտնելու ելքը լափիւրինթոսին

իսկ մելանը …

դանկըտեցինք  աղ ցանեցինք

ու դիտեցինք գիշերին մէջ

կողոպտիչները արեան

քամեր էինք գոյնը

ա՛լ պէտք չունէինք

կարմիրին

քոյրեր էինք սկիզբէն

ջուրերը մեզ սահմանեցին

բաժնեցին

բարձր էին պատերը

ճեղքերէն դիտեցինք զիրար

ու տեսայ ամպը

որ կþիջնէր Ֆարողզադի ուսերուն

բիւրերորդ պատ որպէս

բայց լռութիւնն էր միակ միջոցը

իրեն հասնելու

մինչեւ հասայ

            թռչուն դարձեր

                        թռչեր էր

ատեցի բոլոր թեւաւորները

եւ կարծրասիրտ անուանեց զիս

ամուսինը

որուն խօսքի ջրհեղեղին տակ շնչահեղձ

կը թփրտար

կիսատ տողը

տաք մոխիր իսկ չունէինք

չիր սարքելու մեր ցաւերու շարոցներէն

մանեակի պէս մեր վիզերուն

ծանրաքար

ծովանոյշներ

հողին վրայ կþապրէինք

եւ խօսքը արգիլուած էր

մինչեւ    ծնաւ    քերթուածը

որպէս

հատուցում                 

Մարուշ Երամեան

This unpublished poem appears in APP courtesy of the author.

Raffi Wartanian: shapes

around every corner,

a circle.

inside every circle,

a triangle.

At triangle’s tip,

hips

oscillating,

feasting,

purring,

on sideways eights.

inside infinity,

a broken line,

it’s teeth -

yeasty & yellow.

outside hexagons,

spacetime

informed,

inconceivable,

impenetrable,

by man,

monkey,

octopus,

or fire cylinders.

around every circle,

corners.

inside your lips,

an abacus,

hollow-centered

and dashed,

sliding and

sliding and

counting

waiting

breathless.

Կարօ Արմենեան։ ԱՌԱՆՁՆՈՒԹԻՒՆ

Բառերը ինչպէ՞ս կը մտնեն

                    տառապանքներէդ

                                                       ներս

կ՛ըլլան մերկութիւն

կ՛ըլլան համ ու խունկ

բառերը ինչպէ՞ս կը մտնեն քու ժամերէդ ներս

ինչպէ՞ս

               կը դողան

կ՛ըլլան հայրութիւն

Բառերը ինչպէ՞ս կու գան ու կը գտնեն քեզ

                                   մահուանդ սեմին

ինչպէ՞ս կը ծնին իրենց

                                 այլութեամբ

ինչպէ՞ս կը հեգնեն շարուածքը անգոյն

            հասակի կարգով      

                                             այբուբենական

բառարաններու խիտ էջերուն մէջ

ինչպէ՞ս կը մեկնեն գաղտնապահութեան

                                 վերջին չափածոն

մէկ ջինջ նայուածքով

Բառերը ինչպէ՞ս յայտնութիւն կ՛ըլլան

               կը մտնեն տեղեր

ու կը կորսուին

                           մեծ ժխորին մէջ

բառերը ինչպէ՞ս կ՛առկայծին հեռուն

կը փնտռես անյոյս

յիշելով բոյրը

                                 հոգեհատորիդ

ու կանգ չառնելով

եւ միշտ փնտռելով

ականջդ լարած իր ոտնաձայնին

Բառերը ինչպէ՞ս գլուխ կը բռնեն

բառերը ինչպէ՞ս կը մերժեն կնիք

կը մերժեն ճամբայ

կ՛ապրին այծի պէս

կը գտնեն ճամբան

սեպ քարաժայռին

եւ ուշի ուշով

կեցած կը դիտեն

անտէր բարձունքէն

         զարմանահրաշ տեսարանն այս մեծ

                   որ յար կը հիւսուի

ծայրով եղէգի

ընդմիշտ անծանօթ ոմն ոչխարի մորթէն թրծուած

ու դեռ չգրուած

այս հին կաշիին

էջերուն վրայ

Կարօ Արմենեան

Յուլիս 27, 2010

Կարօ Արմենեան; ԻՆՉՊԷ՞Ս ԾՆԱՆ

Ինչպէ՞ս ծնան խոհերն այս ջինջ

երբ տխրամած

                       այս առօրեան

                        

    կը կարկամի

արեւն ինչպէ՞ս թափանցեց ներս

                               որովայնէն

Մայր Աստուծոյ

ինչպէ՞ս կրցար փշուրներդ ի մի բերել

կանգնիլ ոտքի

շանթահարել

բնակչութիւնն այս դժպհի

եւ դուրս քշել

                     

ուղեղիդ մութ

                                          անկիւններէն

ինչպէ՞ս կրցար խօսիլ նորէն

   

եւ հաւատալ

դուն քու

             վէպիդ

սիրել իմաստ

ու մերկութիւն

կապարն այս բութ ու անհոգի

փոխակերպել

ոսկեձոյլի

Ո՞ր արգանդին ծնունդն ես դուն

ինչպէ՞ս մտար եդեմն այս սին

աչքով յոնքով թուշով լեցուն

կը նմանիս

                      

                      ո՞ր նախորդին

որու՞ն քիթն է որ կը կրես

անգիտութեամբ

այսքան հեռուէն

կ՛անսաս որու՞ն

                               եւ պատուէրն այս գրած ափիդ

վախվխելով

մայթ փոխելով

կ՛անցնիս անթիւ փողոցներէ

տատամսելով

ընկրկելով

կասկածելով

չգիտնալով երբեւիցէ

թէ ու՞ր կ՛ապրիս

Ո՞ր այգիին պտուղն ես դուն

ուրկէ՞ կ՛անցնի գիւղիդ ճամբան

ուրկէ՞ ծնաւ խոհն այս ներզօր

արեւն ինչպէ՞ս

մտաւ կարծր պատեանէդ ներս

բջիջներդ ինչպէ՞ս կրցան

                  աճիլ նորէն

ինչպէ՞ս կրցար փողահարել շունչով մեծղի

                 արթնցնել բնակչութիւնն այս ապշահար

                          

                        ուղեղիդ խուլ բաւիղներէն

ինչպէ՞ս մէկէն հողն այս ծանծաղ

                եղաւ կռուան վստահելի

                    

քու նժոյգիդ

ինչպէ՞ս դարձար

պինդ ու խոտոր

                                     ինքնադաւան

եւ յետ մահու

                       փակելէդ ետք ամէն հաշիւ

ի՞նչ սարսուռով

                                             ու ի՞նչ ոխով

 

                   

բացիր ճամբան

Կարօ Արմենեան

Մարտ 2010