Մարուշ Գազանճեան-Երամեան: [Դուրս ելայ տունէս]
Դուրս ելայ տունէս
եւ ալ երբեք երբեք
չվերադարձայ
եւ մինակ էի
երկինքը գրկեց զիս
երկիրը օրօրեց
ծովը արցունքս եղաւ
եւ անտառները լռութիւններս
աշխարհը տունս ըրի
քեզ մէջս ունենալու համար
* * *
Տունէս դուրս ելայ
Դուրսը ոչ անտառ կար
ոչ ծով
անապատը միայն
ու անոր մէջէն սողացող
կասկածի գետը
որուն վրայէն օր մը
հեռացար
ու հիմա կը թիավարես տակաւին
դուրս ելեր էի
քեզ փնտռելու համար
մինչ ներսն էիր դուն
որպէս լռութիւն
* * *
Երբ թափեցան անձրեւները
ափսոսանքի
հասկցայ որ սկսեր էր
մոնսունը* կեանքիս
ներս չունէի
դուրսը արդէն տուն դարձեր էր
կը մնար որ
տուն գայիր
* * *
Դուրս ելայ սրտէդ
և չհաւատացի
տունս այնտեղ էր
արիւնեցայ
հաւատքի քարերը կրելով
կարծրացայ
պատերս ողորկ շաղախելով
հարստացայ յոգնութեամբ
իմաստնացայ առանձնութեամբ
տունս տաք էր բոյնի քաղցրութեամբ
ես հոն չէի
դուրսը
սիրտդ կը փնտռէի
* Մոնսուն՝ ամառնային անձրեւոտ եղանակ
No comments:
Post a Comment