Կարօ Արմենեան։ [Քիչ ետք երբ ժամը հնչէ]
Քիչ ետք երբ ժամը հնչէ
բարեկա՛մ
ու սլաքը առժամաբար կթոտի
մեռեալ կէտին՝
մտքերուն
ու ճչակները սուլենսրտաճմլիկ գոյժերով
ու խարտոցեն բջիջները ուղեղիդ
Քիչ ետք երբ ամբոխը լեռնանայ
տարերային թաւալքով
ու պոռթկայ դուրս
պատերէն
այս շէնքերուն
ու մայթերը հեղեղուին կնճիռներով հոգերովու վար սողան ջղային
փապուղիին աղիքներէն հիւանդոտ
Քիչ ետք երբ դո՛ւն ալ կղպես
գզրոցին տակ սեղանիդ
մանուածապատ խոհերուդ
հաշիւներուդ
քէներուդ
սարդոստայնը խաւարչտին
պիտի չուզե՜ս կանգ առնել՝
պատուհանին
քու ամայի բարձունքիդու խոկալ
Վասնզի
եթէ յանկարծ կանգ առնես
եթէ դիտես քեզմէ վար
յուղարկաւոր ամբոխներու եռուզեռը ոջլային
ու խոկա՛ս
քու շշունջէդ սարսափած
պիտի վազես խելագար
երախէն դուրս
մղձաւանջիդ քարայրին
պիտի խառնես մոլեգին
կեանքդ
կեանքի՛ն մարդերուն
փողոցներո՛ւն
զրկանքի՛նՔիչ ետք երբ ժամը հնչէ
բարեկա՛մ
ու դուն նայիս հայելիիդ ծամածուռ
ու փողկապդ անգա՛մ մըն ալ ամրացնես
պիտի ուզես խոյս տալ տրտում
դամբարանէն
այս շէնքին
պիտի չուզե՜ս երթալ տուն…
Կարօ Արմենեան «Մարմին ու Արիւն» Տպարան Շիրակ, Պէյրութ 1970
No comments:
Post a Comment