Վահան Թէքէեան։ Փոշի -- Ազգ

Այդքան պզտիկ, պզտիկցած՝ պէ՞տք է որ դուն տակաւին
Քու խարակէդ ընես մեծ, մե՜ծ շարժումներ՝ կարծելով
Ըլլալ կեդրոնն աշխարհի եւ կարծելով թէ ինքնին
Կրնաս լնուլ, խափանել, ցամքեցընել ամէն ծով։

Պզտիկ, պզտիկ դուն անկիւն, ո՛չ իսկ անկիւն՝ այլ կէտեր
Ցրուած հոս հոն եւ որոնց գիծերն, որմեր են ինկած,
Պէ՞տք է յուսաս տակաւին պալատը մեծ, զոր կերտեր
Կանգներ էր միտքդ, աւա՜ղ, այդ փոշիով գետնամած։

Ու երբ քու շուրջդ այսօր հիմա ամէն հին շէնք վար կ՛իյնայ
Ու ձեւ կ՛առնեն նոր շէնքեր անոնց ինկած տեղին վրայ,
Ինչպէ՞ս, փոշի՛, դուն կազմել նման հին շէնք մը կ՛ուզես։

Մէն մի ցնցում քեզ կրնայ տարանջատել վերջնապէս,

Աշխարհ չընէր պիտի հոգ, հոգը քեզի է, յուսայ
Դիզուէ. փոշին լոկ այդպէս պիտի նորէն քար ըլլայ...

1933

«Հայերգութիւն» (Գահիրէ)

ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ։ ՄԵՍՐՈՊԱՏՕՆ

...
Սակայն այսօր, մէկդի դրած
Մեր հին ցաւերն ու նոր հարցերն անդարման
Եկէ՛ք պարզենք սրտցաւ ու վառ մաղթանքներ
վերտառութեան նմանակ.

Երանի՛ թէ զրկուածներն Այբուբենէ եւ գանձերէն հոն դիզուած
գոհ չըլլային լոկ «ծագում»ի կոչնականներ ըլլալէ
ամչնային անհաս անճար մնալէ
Կամք ընէին, մօտենային Հայ հանճարի սեղանին
Կշտանային հազար տեսակ գոհարներու վայելումով...

Երանի՜ թէ մեր լեզուն ալ քիչ մ՚աւելի դիւրին ըլլար, մատչելի
հասութաբեր ու գործնական, յանձնարարուած ի վերուստ
Աւելի ճիշդ` ըլլար լեզուն երկրի մը մեծ, բազմաբնակ եւ հարուստ ...

Երանի՛ թէ մէկ արմատէն բուսած չըլլար երկու ծառ
- ի՞նչն է պակաս միւս ծառերուն հաստաբուն ...

Քերականը ձգենք մէկդի, ամէն հնչիւն ամէն տառ
Լեզուի վրայ թէ տառադարձ օտար բառիª կը շփոթէ տեղ ու տուն...

Երանի՜ թէ Հայնրիխ Հիւպշման շարած չըլլար
բաղաձայններն ու միւսները ձայնական
զուգադրումով լատինական տառերու.
Գոնէ օտար տեղանուններն ու բառերը փոխառեալ
Կը գրէինք միօրինակ` ըստ հնչումին իսկութեան:

Երանի՛ թէ մեսրոպեան տուն ետ դառնային երկբարբառներն աքսորեալ,
Կամայօրէն պաշտօնազուրկ հռչակուած
կամ պարտադիր ծառայութեան ղրկուած
գիրերը մեր տարաբախտ.
Մահէս առաջ ես տեսնէի իմ դարաւոր մականունս ալ
ուղիղ գրուած` ՃԻՒՄՊԻՒՇԵԱՆ
Եւ ոչ այդպէս ճղակոտոր` ՋՅՈՒՄԲՅՈՒՇՅԱՆ ...

Երանի թէ նախագահ մը նախանձայոյզ, բանիմաց
Հանէր ոչ թէ հրովարտակ արքունի
- քանի չկայ միահեծան թագաւոր -
Այլ ընթացիկ հրամանագիր
ներման համայն ուղղագրական ու լեզուական մեղքերուն..

Այո՛, ներում` սուրբ ժառանգին դէմ Մեսրոպի
բոլոր կամաւ թէ ակամայ գործողներուն տարապարտ -
Ներառեալ զիս եւ յանցանքներս ենթադրեալª
Ա՛յսքան երկար քերթուած մը գրելուս
եւ խօսքերուսª կէս կատակ, կէս համարձակ ...

Ապա թէ ոչ` ի՞նչպէս կրնամ
«Երանի մ'ալ ինծի՛՚ ըսել,
Երբ ծանրացեալ այս տարիքիս
Հազիւ կրցայ Իրեն վայել տառապսակ մը հիւսել
Բարձրանալ վեր ու զայն դնել ծունկերուն:


ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ
27 Մարտ, 2005, Ս. Զատիկ

ԱՒԵՏԻՍ ԱՒԵՏԻՍԵԱՆ: ԻՂՁ

Գիշեր է խաղաղ, լուսնակը ժպտուն,
Ուրախ է նորէն, քանի նոր մարդիկ
Երկրէն են եկած իրեն այցելու
Քար են տանելու, գուղձեր մեծ պզտիկ։

Մտքերով կորած, յանկարծ զգացի,
Թէ հոգիս թռեր գացեր էր այցի
Հայոց աշխարհի հեռաւոր ափեր,
Վանքերը մեր հին, օճախներն աւեր։

Քար կը փնտռէի, սրբացած տաշուած
Խոյակներ սիրուն, քանդակներ խաչքար։
Սիրտս քարացած, արցունքս սառած
Մնացի թախծոտ, դիտեցի երկար…

Պատարագ էր սա, թէ թաղման թափօր,
Կը լսեմ հեռուէն մեղմ Տէր Ողորմեա,
Կիսափուլ վանքէն, եւ մար տաճարէն
Կը հնչեն զանգեր… կ՚երգեն Ալէլուիա։

Կ՚ուզեմ անպայման տանիլ ինծի հետ,
Նմոյշներ քարի, վէմի, քանդակի։
Թող մարդիկ գիտուն, ջահակիր մտքի,
Որմնադիր բանուոր ու ճարտարապետ։

Մարդկային խղճի տարրալուծարան…
Թող քննեն զանոնք, չափեն տեսնելու
Թէ որքան խորունկ սէր եւ պաշտամունք
Ունի իմ ազգը հանդէպ Աստըծուն։

Թէ որքա՜ն հաւատք, արիւն, տառապանք,
Խառնած է հայը, շինելու համար
Բարձրաբերձ բերդեր, մատուռ ու տաճար,
Նարեկայ Սուրբ վանք, շքեղ Ախթամար։

Կ՚ուզեմ ես յայտնել ամբողջ աշխարհին,
Ինչպէս անցեալին, եւ նաեւ այսօր
Աւերող ձեռներ, անխիղճ, տմարդի,
Կը պղծեն տաճար, կը դարձնեն ախոռ։

Բայց յանկարծ մտքիս կը ծագի նոր լոյս.
Այդ ե՞րբ է եղած օտարներէն յոյս
Հայու ժիր ձեռքով, մե՛նք պէտք է կերտենք
Վաղուայ յարութեան շքեղ արշալոյս։

Տեսիլք ունեցող ուխտեալ, անվեհեր,
Զաւակներն ցեղիս, ամբողջ սփիւռքի,
Ու վերածաղկող երկրին հայրենի,
Որպէս վերածնած Առիւծը Մհեր։

Կառուցեն նորէն շքեղ անսասան
Մարութայ մեր հին, Սուրբ Աստուածածին,
Մոխիրէն յառնէ որպէս վեհ փիւնիկ,
Յաւերժական ազատ Հայրենիք։

(«Անի» պարբերագիրք, Պէյրութ)

10 մարտ 1971

ՍՕՍԻ ՄԻՇՈՅԵԱՆ ՏԱՊՊԱՂԵԱՆ: ԱՆՁՐԵՒԸ

Անձրեւը նոյնն է,

ընկալումը՝ տարբեր:

Յորդառատ անձրեւին տակ

ամեն կողմ թափթաց է:

Այդ անձրեւոտ երկնքին տակ,

մարդ կայ՝ թախիծով համակուած,

մարդ ալ կայ՝ հրճուանքով:

Այն մարդը, որ թախիծով կը համակուի՝

մռայլ տրամադրութեամբ կը պարուրուի,

անձեռնհաս ու անգործունեայ

կը սեղմուի իր պատեանին մէջ

եւ պայծառ օրերու յիշողութեամբ

ու կարօտի զգացումով,

անհամբեր կը սպասէ

վառ արեգակնային օրերուն:

Իսկ այն անձը, որ հրճուանք կ՚ապրի՝

ի տես անձրեւային ամպոտ երկնքին,

առանց կաշկանդումի կը շարունակէ իր ուղին,

որովհետեւ օրհնութիւն կը համարէ

երկինքէն տեղացող իւրաքանչիւր կաթիլ

եւ կը հաւատայ, թէ ՝

ի՜նչ ծիածան առանց անձրեւի…:

Անձրեւը իր կարգին կը շլմորի.

իրմէ արցո՞ւնք, թէ շնորհքն է որ կը ծորի…:

ՍՕՍԻ ՄԻՇՈՅԵԱՆ ՏԱՊՊԱՂԵԱՆ: ԵՐԿԻՐԸ ԵՐԿԻՐ (Չ)Է

«Դրամ չկայ»,

«Փող չկայ»,

«Էս՝ կեանք չի».

յետոյ ալ՝

«Էս երկիրը երկիր չի».

կրկնեցին

Հա կրկնեցին:

Գոց եղանք,

կշտացանք,

յագեցանք

նեղացանք

հիասթափեցանք.

—Օ՜ ուրեմն այն չէ, ինչ որ լսած էի,

այն չէ, ի՜նչով մեծցած էի…

խաբուա՞ծ էի…

Ամառ.

զբօսաշրջիկներ,

ծանօթներ՝

Հոսկէ-հոնկէ.

«Չկարծես որ մեր քովը դիւրին է»,

ըսաւ ֆրանսահայը.

«Գիշեր ցերեկ կ՚աշխատինք,

հազիւ հազ կը հասնինք»:

«Օ՜… ի՛նչ շուտ վերջացան զբօսաշրջիկութեան օրերս

Հիմա ետ պիտ՚ դառնանք մեր իշու կեանքին»,

ըսաւ ուրիշ սփիւռքահայ մը:

«Մենք ալ վարձք ունինք,

Տուն ունենալը այդքան ալ էական չէ, այլեւս»,

յորդորեց ուրիշ մը:

«Նիւթական դժուարութիւնը երբե՛ք պիտի չտկարացնէ ձեզ:

Նիւթական նեղ պայմաններու մէջ կը ծնին հանճարներ»,

զրոյցի ընթացքին ըսաւ այցի եկած սփիւռքահայ գրողը:

«Էս երկիրը երկիր չի»

Դեռ կը կրկնեն, հա՛ կը կրկնեն

ՉԵՄ ԼՍԵՐ.

կ՚ողջագուրեմ Զինք.

Ինք՝ հիւանդ.

Ես՝ անկար:

Introducing Sosy Mishoyan Dabbaghian

Սօսի Միշոյեան Տապպաղեան շրջանաւարտ եղած է Հալէպի Ազգ. Քարէն Եփփէ ճեմարանէն. աւարտած է Հալէպի պետական համալսարանի անգլերէն գրականութեան բաժանմունքը, աւարտած է նաեւ «Համազգային»ի հայագիտականի քառամեայ դասընթացքները: Եղած է հայերէնաւանդ ուսուցչուհի նախ Ազգ. Հայկազեան վարժարանի, ապա Ազգ. Քարէն Եփփէ ճեմարանին մէջ: Պատերազմին պատճառով կը գտնուի Հայաստան, ուր վերջերս Երեւանի Խ. Աբովեանի անուան համալսարանէն Հայոց լեզուի եւ գրականութեան մագիստրոսական աստիճան ստացաւ:

ՓԱՆՈՍ ՃԵՐԱՆԵԱՆ: ԵՐԿՏՈՂ՝ ՀԵՌԱՒՈՐ ԸՆԿԵՐՈՋ ՄԸ

Երէկ,
ամբողջ օրը
վայրի բադերու գաղթը դիտելով
խոտերը դեղնեցան.հիմա,
այդ խոտերուն մէջ կանգնած
ուռիները
երեխայի պէս կը դողան.
անոնք կարծես կը նախազգան,
թէ անսպառ իր ջերմութեամբ իրենց ողջագուրումը
եղեւնաբոյր հովերու հետ,
պիտի վերջինը ըլլայ…
Օ՜, տեսնէիր
ծառ ու ծաղկի իրարանցումը տենդոտ,
վերջին ակնարկ մը նետելու
մառախլապատ հեռուներէ աւելի՛
այս անծանօթ ափերուն,
ուր՝ կռունկի երգը միայն կը հասնի…

Մոնթրէալ
Սեպտեմբեր 2017

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱՅՍՕՐ

Մեր արիւնnղ վէրքերը մnռնալnւ

Ցնծnւթեան երգեր հիւսելnւ օրն է այսօր

Մեզի վիճակած դառնnւթիւնները մnռնալnվ

Նnր ծրագիրներ մշակելnւ օրն է այսօր

Պատառ մը հացի սիրnյն մեր մղած պայքարը մnռնալnւ

Երջանկnւթեան անnւշապnւրը համտեսելnւ օրն է այսօր

Ամէն ինչ մnռնալnւ-սրբելnւ-ջնջելnւ օրն է այսօր

Ամէն ինչ ներելnւ-հաշտnւելnւ օրն է այսօր

Ոխը-քէնը-սnւտը-կեղծիքը մէկ կnղմ հրելnվ

Սեղանին վրայ ''սէր''ը բազմեցնելnւ օրն է այսօր

Ամէն ինչ մեր ետին ձգելnվ

Վերստին սկսելnւ-վերստին կերտելnւ օրն է այսօր

Դարձեալ nւ դարձեալ յnւսադրnւելnւ

Բայց կրկին յnւսալքnւելnւ օրն է այսօր

Համաշխարհային խաբկանքի տօնն է այսօր

31.12.2017

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱՌԱՍՊԵԼ

Թել թել

Առասպելներ հիւսեցի յոյսերով

Ձեզի համար

Ճիւղ ճիւղ

Եղեւիններ զարդարեցի մոմերով

Ձեզի հետ

Թերթ թերթ

Օրացոյցներ թղթատեցի մատներով

Ձեզի պէս

Մինչ օրերու խօլ պարին մէջ

Առասպելները փշրուեցան

Եղեւինները թառամեցան

Օրացոյցները փճացան

Եւ հիմա

Ժամացոյցը երբ 12 անգամ լացաւ

Ան դարձեալ չեկաւ

Թէեւ խոստացած էր – պիտի գար

Ան իմ երջանկութիւնս էր – քու խաղաղութիւնդ

Ան մեր ազատութիւնն էր

Ան իմ – Ան քու – Ան մեր առասպելն էր խաբուսիկ

31.12.1974

Alan Semerdjian: ADVENTURELAND

Fifteen and flipping
burgers and selling
dreams, in one ear
and out the other
door to the big park
of the mind, the kid
stares at infinity,
loses his virginity,
swoons recklessly
at the elevation.
And when the older
machines creak and
groan when bending
this way or that, it's
all about the rides
they've seen, neon-
dipped romantic rides,
lonely ones, serious
ones, ones that leap
the heart to places
like the future where
adventure never fades
and the past, which
is, sometimes, empty
seats in winter, so
much potential still.

This poem appeared in the Fall/Winter 2014 issue of the Long Island Quarterly and its poetry section --  Walt's Corner -- named after Walt Whitman.  As per its founder and editor, George Wallace, "The Long-Islander is the oldest continuously-published community newspaper on Long Island, and Walt's Corner has been home to over 1500 poems written by the famous and the unknown in America and abroad".

PETER BALAKIAN: Here and Now

The day comes in strips of yellow glass over trees.

When I tell you the day is a poem
I’m only talking to you and only the sky is listening.

The sky is listening; the sky is as hopeful
as I am walking into the pomegranate seeds
of the wind that whips up the seawall.

If you want the poem to take on everything,
walk into a hackberry tree,
then walk out beyond the seawall.

I’m not far from a room where Van Gogh
was a patient—his head on a pillow hearing
the mistral careen off the seawall,

hearing the fauvist leaves pelt
the sarcophagi. Here and now

the air of the tepidarium kissed my jaw
and pigeons ghosting in the blue loved me

for a second, before the wind
broke branches and guttered into the river.

What questions can I ask you?
How will the sky answer the wind?

The dawn isn’t heartbreaking.
The world isn’t full of love.

Peter Balakian, "Here and Now" from Ozone Journal. Copyright © 2015 by The University of Chicago. Reprinted by permission of The University of Chicago Press.
Source: Ozone Journal (The University of Chicago Press, 2015)

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ԵՐԿՆԱՒՈՐ ՄՍՈՒՐԸ

«Մանուկ ի գիրկս մեր գգուեցաւ այսօր»

(Շարական)

Այսօր

    տանս դիմաց գտնուող փոքր հանրապարտէզին մէջ

    մշտադալար մեծ ծառին տակ

    մէկ ամիս առաջ յարդարուած

    սուրբ ծնունդի մսուրը

    սրիլանքացի բանուորներ քանդեցին

    եւ Սուքլինի կանաչ բեռնատարի 

    աղբերուն խառնելով տարին…

Գունաւոր եւ շողշողուն

խաւաքարտերը

լոյսերը 

արձանիկները 

հրեշտակները 

զանգակները 

եղնիկները 

գնդակները 

ո՞ւր գացին

Գալ տարի նոր մսուր պիտի շինե՞ն
              մսուրին առջեւ նկարուող մանուկները նորէն պիտի գա՞ն

Տուն-խաւաքարտերուն

յոյս-լոյսերուն

խոնարհութիւն-արձանիկներուն

ժպիտ-հրեշտակներուն

երջանկութիւն-զանգակներուն

եռանդ-եղնիկներուն

խաղ-գնդակներուն

խանդ-մանուկներուն

սպասող ծառը մնաց՝ 

Մանուկ Յիսուսի գգուանքով զարդարուն

Շինել-քանդել, քանդել-շինել

       այսպէս՝

       ժամանակի նոյն խելայեղ վազքը

           կեանքը օրէ-օր իր աւարտին կը դիմէ

Օրուան ընթացքին

      կեանքի՛ն գացող

քանի-քանի՜ ինքնաշարժներ կը սուրան ծառին առջեւէն

քանի-քանի՜ ամպիւլանսի խաչանիշ ճերմակ/կարմիր

մեռելատան սեւ մարդատար տուփեր

              նո՛յն կենսայորդ հեւքով

զիրար կ’ողջունեն…

Մանո՜ւկ Յիսուս

                     երկնաւոր մսուրէդ հսկէ՛

                                մարդոց հոգիները չքանդուին

                                       գգուէ՛ – թող միշտ կանաչ մնան

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

10 Յունուար 2014                                                                                                    

Aram Saroyan: LIFE IS A DREAM

Life is a dream.
Boulders on the beach assume the form
Of animals. No man is certain. Death
Speaks in the wings, coaching, prompting

Emotion, the love of wood
Burning, the child's face waiting, laughing.
The sun comes up so many times, lighting
The life that is there to be seen.

We have been traveling through this tunnel
In eternity. Rocks persistently speak
To us, saying something so pure it is only
Feeling. This and that, this and that.

The buildings of the mind shut down
Before the advance of this truth.
We are here for good. There is no one
To be us instead. We are alive and dead.


This poem appeared in the September 1974 issue of Poetry Magazine

Armene Iknadossian: Kid Napping

I have 30 minutes before the children awake,
wrinkled thumbs soaked,
eyes small with sleep. I sit
under one of California’s oldest oak trees
with the video monitors next to me.
I lift a cigarette to my lips and digress
to the smell of my mother’s hair as she lifts
me, wet with tears and urine, tangled
in soaked sheets and blankets.
Not even two, I was left
asleep. My parents walked over
to Avo’s for a round of cribbage.
20 minutes now, and the children rustle.
I hustle another cigarette out of my purse
and listen to the rescue copters circling
Millard Canyon where hikers go missing every week.
Millard, where the native Hahamog’na lived
before Portola made his messy bed there.
10 minutes, and the crow circles the nests
where my friend the Blue Jay just fed her newborns.
It is May, that mother of all months,
when the Arroyo dries up, children skip classes
and everyone leaves their windows open
for the cool breeze to steal in from the coast.
They are cooing now, but I was screaming alone
that night before they came for me, rushing in together,
eyes big with worry, huddled over me like conspirators
as they unwrapped me gently with their sorry hands.

Armine Iknadossian: Obligatory Grandmother Poem

Whether we ever knew them, whether
they held our hands or burned their bras,
somehow they silently grow into our poems
like gypsum, each one a different color and shape.

We credit them for our idiosyncrasies and diseases,
the likes of which haunt us the same way
their perfume covers everything.

I dare you to think of one pop song
written about old granny, one priceless
work of art reimagining her toothless smile.
Yes, we are sentimental fools,

but writers cringe from cliché,
and a grandmother poem is automatic death
unless she’s Norma Rae.
I pray to you please honor her another way.

Find that tourmaline necklace she passed on,
and wear it for a change. Read her old love letters
to your son, bake her a cake, give your daughter
that god-awful name so popular way back when

she had to store away her feelings like rationed sugar
during that war she suffered through. I remember too
my sweet namesake unbraiding her long dark hair
in her tidy white bedroom. All she ever did

was suffer at the hands of a spoiled husband.
All she wanted was to die, and she passed
that on to me as well. What kind of writer
would I be if I hid that from you

and only wrote poems about her Christmas cookies
and that time she taught me how to crochet?

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ

Օ՜հ, սիրուած ամայի ճամբան աշունի,
Մոռացումի յուզումնաւոր երգ մը ունի.
Կեանքի դառնութիւնները ես հոն զգացի,
Երբ աշնան ծաղիկ մը նրբին ժպտած ինծի:

Մտերմօրէն աշնան ծաղիկը մռայլ,
Կ՛ուզէր ըսել ինծի բան մը շունչով տկար,
Մոռացումի աղտով տառապած ու յոյլ,
Յուսահատ արցունքներու մէջ անմխիթար:

Թէ կեանքը արեւին տակ վայելք չունի,
Բան մը մեր յոյսերը կը բերէ պարապի.
Քանի կու գայ եղանակը աշունի,
Արեւին տակ սիրողը՝ միշտ կը տառապի:

Յովհաննէս Ասպետ

27/10/1967


Վերի բանաստեղծութիւնը մաս կը կազմէ Յովհաննէս Ասպետի Սիրոյ Քնարի գրքոյկին մէջ:

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ԼՈՅՍ ԶՈՒԱՐԹ

«Եկեալքս ի մտանել արեգականն տեսաք զլոյս երեկոյիս» (Ժամագիրք)

Կիակմուտքի ղօղանջ-հրաւէր

աստուածակոչ տիրական մագնիս

                                                                   լոյս ճրագ

                                                                            լոյս կենդանի

                                               

Մինչ արեւը քուն կը մտնէ

                  երեկոն սիրտերուն մէջ զուարթ լոյսը կը վառէ

Հրեշտակական անդորր

                  զուարթուն թեւաբախում

                               զուարթերես սրբութիւն

ՏԱՃԱՐԸ ԼՈՅՍ ԿԸ ԲԱՇԽԷ

                                                           

Երկնայիններ եւ երկրայիններ լոյս-երգը կ’ըմպեն

Աստուած անդադար կը փառաւորուի

                 հոգեզուարթ պահը մեզ մինչեւ կիրակի կը տանի…

Տէ՜ր սքանչելի լոյսիդ աղօթարան դարձուր մեր հոգի-տաճարները

                             գիշեր-ցերեկ – յաւիտեան

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

21 Յունուար 2014                                                                                                     

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ՈՐԴԵԳՐԵԱԼԴ ՄԿՐՏՈՒԹԵԱՄԲ

«Որդեգրութիւն շնորհելով ի ձեռն մկրտութեան» 

(Շարական)

Ընկերոջս տղան՝ Հայկը կիրակի օր կնքեցինք

                                          ան Աստուծոյ տղան դարձաւ

                                                   կնքահայրը ես էի

Ջուր աղաւնի միւռոն

Հաւատք յոյս սէր

                                                       եւ մկրտութիւն

«Ընղայ»

«Ընկայ»

«Ինկայ»

«Ծնծղայ»

«ԸՆԾԱՅ»      

           … եւ մկրտութիւն

Յանուն

Հօր/հաւատք/ջուր

Որդւոյ/յոյս/աղաւնի

Հոգւոյն Սրբոյ/սէր/միւռոն

                                                                                                ՄԿՐՏՈՒԵՑԱՒ…

Լոյս կը ճառագայթէր եկեղեցիէն աւազանէն Հայկէն

Տէ՜ր լուսատօնովդ միշտ ջերմ պահէ՛ բոլոր Հայկ/Հայկուհիներուն հոգետունը

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

18 Յունուար 2014