Uptown Stroll Podcast

Northern Manhattan is a mix of various cultures and languages. As part of June's 8th Annual Uptown Arts Stroll Author and host of the Sunday Best Reading Series Patricia Eakins curated the event Uptown Voices: Writing Across our Cultures, an evening of short stories and poetry read by authors in their native languages. The authors agreed to repeat their performances for the Manhattan Times, which recorded their readings and developed this podcast.


Click here for Lola Koundakjian's portion of the podcast here.

Յակոբ Ճէլալեան: Աղերս առ ցուլն

Նախնիներուս սրբազան ցուլ
Մեր հեթանոս մեհեաններուն
Աստուածութիւն պղնձաձոյլ
Սեւեռաբիբ ու մշտարթուն:

Մեր պատմութեան չափ հնամեայ
Ու թշնամեաց դէմ կուռ ասպար
Հայ աշխարհի անյաղթ հսկայ
Երկնատարած ձիգ լեռնապար:

Հովանիիդ տակ նոր սերունդ
Հեռասլաց շանթէ մկունդ
Ոգոռումի վճիռ անդուլ:

Թող եղջիւրներդ երկգագաթ՝
Վահագնաշունչ ուժի հաւատ,
Մեր երթին լոյս ծորեն, ո՜վ ցուլ:

Յակոբ Ճէլալեան: Տխուր Վալս

Իրանդ բաղեղ՝
Որ կը պլլըւի
Մարմնիս ծարաւի:

Ձեռքերդ աղեղ՝
Որ կը պարուրեն
Կեանքս համօրէն:

Համբոյրդ հիւթեղ՝
Տրուած դառն ու հեշտ
Որպէս հրաժեշտ:

Լռութիւնն ահեղ՝
Երգն է կարապին
Ցաւը քարափին:

The Armenian Woman: from the Armenian Renaissance (Zartonk) tօ the 1915 Genocide

Յակոբ Ճէլալեան։ Ղարաբաղ

Աշխարհիս մէջ մէն, մենիկ

Ժայռաբեկոր անառիկ

Պատուոյ դաշտի դու մարտիկ.

Քեզ բրուտոսներ կը խոցեն

Վառօթներով հրազէն-

Ու կ՛օրօրուիս միայն ուտէն։

Պողպատի պէս հրատապ

Երկիր հազիւ գրկաչափ

Բայց սիրտդ մեծ ու անափ.

Դու քաջութիւն ծնած հող

Փարոսի պէս ճարճատող

Կարօտի ճայ ծովալող։

Բիւր հերոսի դու երկիր

Երազներու ջահակիր

Մայիս իննի շաղուկիր.

Ցաւերուն դէմ յոյսի բերդ

Թոհուբոհին դէմ լուսերթ

Մեր հայրենիք մանրակերտ։

Շուրջդ ծովերը քար ու ժայռ

Վիշտը գլխուդ՝ երկնակամար,

Թէ ի՜նչ Աստուած, թէ ի՜նչ Ալլահ

Քարէ քերթուած ես, Ղարաբաղ։

Յակոբ Ճէլալեան։ ԱՆԽՈՅԱԳԻՐ

Աչքերդ մութ
Արշալոյսներ անմայրամուտ,
Աչքերդ սեւ
Արփացոլանք են հրաթեւ
Աչքերդ բաց,

Այժմ յամեցող երազ մ՛անգանձ
Աչքերդ փակ
Անտես հրա՜յրք մը մաշկիս տակ:

On translations

"But as her contemporaries’ memoirs clearly tell us, Akhmatova did read quite a lot of poetry translated from Armenian. If she did, then why in the world shouldn’t we?"


From the article Is true translation impossible? at Poetry Foundation.

Peyo Yavorov: Armentsi

Изгнаници клети, отломка нищожна
от винаги храбър народ мъченик,
дечица на майка робиня тревожна
и жертви на подвиг чутовно велик -
далеч от родина, в край чужди събрани,
изпити и бледни, в порутен бордей,
те пият, а тънат сърцата им в рани,
и пеят, тъй както през сълзи се пей.

Те пият... В пиянство щат лесно забрави
предишни неволи и днешни беди,
в кипящото вино щат спомен удави,
заспа ще дух болен в разбити гърди;
глава ще натегне, от нея тогава
изчезна ще майчин страдалчески лик
и няма да чуват, в пияна забрава,
за помощ синовна всегдашния клик.

Кат гонено стадо от някой звяр гладен,
разпръснати ей ги навсякъде веч -
тиранин беснеещ, кръвник безпощаден,
върху им издигна за всякога меч;
оставили в кърви нещастна родина,
оставили в пламък и бащин си кът,
немили-недраги в далека чужбина,
един - в механата! - открит им е път.

Те пеят.. И дива е тяхната песен,
че рани разяждат ранени сърца,
че злоба ги дави в кипежа си бесен
и сълзи изстисква на бледни лица...
Че злъчка препълня сърца угнетени,
че огън в главите разсъдък суши,
че молния свети в очи накървени,
че мъст, мъст кръвнишка жадуват души.

А зимната буря им сякаш приглася,
бучи и завива страхотно в нощта
и вихром подема, издига, разнася
бунтовната песен широко в света.
И все по-зловещо небето тъмнее,
и все по се мръщи студената нощ,
и все по-горещо дружината пее,
и буря приглася с нечувана мощ...

Те пият и пеят... Отломка нищожна
от винаги храбър народ мъченик,
дечица на майка робиня тревожна
и жертви на подвиг чутовно велик -
далеч от родина, и боси, и голи,
в край чужди събрани, в порутен бордей,
те пият - пиянство забравя неволи,
и пеят, тъй както през сълзи се пей.

Raffi Wartanian: dear stranger who is probably homeless and has sat next to me for the past three-and-a-half hours

you think i don’t notice you sitting there

next to me?

i’ve been here

three-and-a-half hours

typing verse,

structuring plots,

and you have sat there,

right next to me,

staring blankly,

at nothing,

with feigned interest.

where did you find those papers in your hand?

the fed ex care package you cradle like a newborn,

and its accompanying papers that connect you to

a body

and time

and place

that i could never surmise

nor trust that it is any more likely authentic

than your digging it up from a trashpile

to validate a sense of justification to sit in this bourgeois café.

and the fact i think these things about you,

that i doubt your belonging here

makes me look at myself with disgust,

and ask,

“who am I?”

when i went to the bathroom,

i took everything

because i didn’t trust you;

i only left the cup of water

that kept inflating my bladder,

forcing me to confront this dilemma.

the awkwardness when I returned,

we both felt it,

my distrust alarmingly apparent;

you fidgeted, i know it,

and it made me fidget

though i never let on.

why would i think for a second that

somehow i belong here more than you do?

because there’s (more) money in my pocket?

because i was born with more opportunity than you?

how would this scene play out,

who would we be,

if the roles were reversed;

if i endured your life,

and you mine?

do i choose to distrust you,

or am i programmed to distrust you?

do i choose to obey the programming?

do you?

would you feed me if i was starving in your arms?

would you throw me a penny if i begged for salvation?

what is your name?

what is your story?

why are you this way?

why am i?

why am i unable to ask you?

i hate you

and

i love you.

Sharon Olds: Portrait of a Child

(Yerevan, capital of a republic set up by those Armenians who had not been massacred by the Turks. In 1921, Turkey and Russia divided the republic between them).


His face is quite peaceful, really,
like any child asleep, though the skin
is darkened in places, the curved eyelids
turgid, part of the ear missing
as if bitten off. He lies like a child
asleep, on his side, one arm bent
so the hand curls near his face, one arm
dangling across his chest, fingertips
touching the stone street. His shirt has
two rents near the waist, the slits hunters make
in the stomach of the catch.
Besides the shirt he wears nothing. His abdomen is
swollen as the belly of a pregnant woman
and sags to one side. His hip-joint bulges,
a bruise. His thigh is big around as a
newborn's arm, and from hip-bone to knee
the tendon runs sharp as a crease in cloth,
the skin pulling at it. His knees are enormous,
his feet peaceful as in deep sleep,
and across one leg delicately rests
his penis. Pale and lovely there
at the center of the picture, it lies, the source
of the children he would have had, this child
dead of hunger 
in Yerevan.




Sharon Olds, The Dead and the Living, New York, Knopf, 2000.

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԱՐԵՒՄԱՐՔԻՆ

Ձօնուած Ժօաննային



Իրիկուան թոյլ ձայներուն,
Հեծեծմունքը կը լսեմ.
Արեւմարքի շողերուն,
Բոցավառ հուրքերը կ՝ըմպեմ:

Թռչուններու օրօրուն,
Խոնչ սիրերգը խօլագին,
Իրիկուան մէջ կիսափաղփուն,
Երբոր հանդարտ աւարտին:

Բոցահեր սիրավառ կոյսին,
Հծծիւնները կ՝ըմբոշխեմ,
Անոր հոգին մտերիմ
Կը պագնէ յոյսերս վերջին:

Ու հայելիէ գետակին,
Մակերեսին վրայ յստակ,
Զոյգ մը սագեր սպիտակ,
Հպարտօրէն կը յածին:

Արեւմարքին մէջ արփաւոր,
Բոյր ծաղիկներ երերուն,
Անզօր կը խամրին գլխիկոր,
Երազելով լոյս այգուն:

Ու հսկայ ծառեր անդին,
Իրիկուան ջուրերուն մէջէն,
Յուշիկ մեկնող արեւին,
Վերջին ցոլքերը կը ծծեն:


Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան:Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛ Սիրոյ Քնար՝ի էջերէն.

Albert Kapikian: Notes on a Newborn Sleeping

For my nephew
Alexander Zareh Kapikian

You command our attention
Just by the tremor of your lips
Or by the beauty resulting
From the balanced and harmonious
Arrangement of your fingertips
As they reach for something
You must have seen
When you were feeding
Before you got drowsy
And your eyes closed
To your mother
But not to the world
Developing behind them
That you transmit to us
With your astonishing facial expressions
And all they communicate
Depict and describe


That we can only guess at
And infer by the depth
And extent of our love




Albert Kapikian lives in Silver Spring, Maryland. A seminary and law school graduate, he was once posted to the White House for the National Archives. His poems have appeared in the Graham House Review, the Washington Review, Elysian Fields and other publications.This poem has previously appeared in Ararat Online.

ՄԱՐԻԱՆՆԱ ՊԷՐԹԻԶԼԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ: Շուրջպար

Տարիները զիրար կը հրմշտեն
Մինչ երկնասոյզ գագաթներ աղօթք կը մրմնջեն:
Ո՞ւր եմ, չեմ գիտեր
ծեր լեռներու՞, թէ՞ տարիներուն մէջ.
Իմ մէջ անոնք են հիմա,
որ բնաւ չկան,
ես նորէն կը պարեմ
հին պարը մահուան.
անոնք՝ եկողները իմ մէջ կը պարեն:
Ձայն մը մութին մէջ ծնունդ կ’աւէտէ.
կը հարցնեմ ինծի` ո՞ւր եմ ես հիմա:
Անցնող-գացողին,
նորերուն ալ կը հարցնեմ:
Անոնք այս պահուն հինին
փէշէն կը ճօճուին.
ես ալ արեւին լոյսը
ամուր գրկած եմ.
հինը կը նորոգուի…

Եղիշե Չարենց: [Օ՛, գրքերի աշխարհը ]

Օ՛, գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —

Նրանք շա՛տ են ու բազմապիսի,

Յուրաքանչյուրն իր մեջ մի աշխարհ է ուրույն,

Եվ պատմում են նրանք մեզ աշխարհի մասին

Խոսքերով անկրկնելի և անագորույն: —

Կան անզգեստ գրքեր, կան պճնազարդ

Ֆոլիանտներ, որոնք սնամեջ են, ինչպես

Ասորական արքա Բալթասարը,

Որ պճնում էր իրեն պչրուհու պե՜ս:

Եվ անարվեստ գրքեր կան, որ բնության նման

Խառնիխուռն են թվում, խառնիճաղանջ,

Բայց գերում են, կապում մինչև ի մահ,

Եթե անխոնջ ոգով ու տքնությամբ ջանաս

Խորասուզվել, բանալ գաղտնիքները նոցա,

Նոցա ներքին դաշնությունն հասկանալ, —

Այդ գրքերը խոհի ամրոցներ են գոցած,

Եվ կբացվեն քո դեմ, եթե լինես անահ: —

Գրքեր կան, որ դրսից նման են հոյաշեն

Դղյակների, սակայն ներս ես մտնում դու երբ —

Գաղջ՝ շնչում է դեմքիդ ամայության փոշին

Եվ սեղմում է կոկորդդ մի մեռյալ ձե՜ռք:

Անտառների նման գրքեր կան թանձր ու մութ,

Կան օվկիանի՛ նման անհուն գրքեր,

Կան զեփյուռի նման, նման քամո՛ւ,

Կան, որ գգվում են մեզ, ինչպես ձեռքեր: —

Ե՜վ սրինգի ձայնով, և՜ շեփորի,

Ե՜վ որոտի ձայնով կան գրքեր,

Եվ կան անձա՜յն գրքեր, որ լռին

Սրսկում են մեր սիրտը եղերական կրքեր...

Օ՛, գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —

Ես սիրում եմ նրանց բազմախորհուրդ

Այս ինքնությունը դաշն, անկրկնելի,

Նրանց միջև եղած տարբերությունն այս խոր, —

Եվ բոլո՜րն, են նրանք ինձ սիրելի:

Արեգակի բոլո՜ր երանգների նման,

Տիեզերքի նման բազմալեզու —

Ես սիրում եմ նրանց երփներանգ

Այս հուրերը կիզուն

Եվ բնության բոլո՜ր ձայների,

Եվ մարդկային կյանքի բուրմունքների բոլոր

Այս ճառագո՜ւմն եմ ես սիրում վերին...

Այս բո՜ւյրը մշտահոլով:

Եվ այս ամենը՝ մեծ մի դաշնություն կազմած,

Կազմած ուրույն մի կյանք, մի ինքնամփոփ աշխարհ —

Մեր տների փայտյա դարակներում բազմած՝

Ապրում են լո՛ւռ կյանքով և կենդանի են հար:

Ես սիրում եմ նրանց լաբիրինթոսն այս լուռ,

Երանգնեոի՛, գույնի՛ շռայլությունն այս մեծ,

Ինձ սիրելի է միշտ-բազմազեղումն այս խոր...

Օ՛ , գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —

Նուարդ Մանուէլեան։ Վախից այն կողմ

ես իմ երկինքն եմ փնտրում
ճամբարենով յայտնի ու անյայտ
տեսանելի ու գաղտնի
իմաց ու անիմաց։

եւ ես իմ քարտէզն եմ գծում
թանաքով ու մատիտով
իւղով ու իւղաներկով
մրոտած մատներով։

ես լքում եմ հողը,
կրակը,
ջուրը
օդը։

եւ ես անցնում եմ վախից այն կողմ։

2008

Իգնա Սարըասլան։ Ճիւղ

Ճիւղ մըն էր

ճիւղի նման աղջիկ մըր էր

գարնան

գոյն-գոյն

Աշնան

տերեւներուն նման

մազերը

դեղինի կը ներկէր

Հիմա ան

սրտի մը հնոցին մէջ

սիրոյ ծաղիկ մըն է

կը բռնկի ու կ՛այրի

Հիմա ան

սիրոյ ծաղիկ մըն է մշտավառ

որ կ՛այրի – որ կ՛այրի անդադար

բայց երբեք չի մոխրանար

Michael Akillian: Self portrait

His entire body is a stenciled crate

in which he ships his heart

from freighter to port

through the world.

It is designed

to get through Customs;

secret compartments hold

a young girl’s embrace,

hailstones from Moosehead Lake,

gyroscopic love, discarded rules

and other compartments  of great capacity           

that echo with the thud of stamps

and labels and the cursing of workers

as the crate shudders off its pallet

towards whatever is scribbled on

the crumpled and illegible bill of la[n]ding.

This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author. 

Michael Akillian: The Life course

Station I

Unfurl.

Open yourself to the world.

Press your lungs into daylight.

Station 2

Lift yourself to the branch.

Become fruit.

Station 3

Put your ear to the water

and listen to the hum.

Leave four secrets afloat.

Make a song of emptiness.

Station 4

Woman: massage your heart

             gently in both hands.

Man: stand on your head

        for a long time, no hands.

Station 5

Climb the pole high enough

that the wind holds you in place.

Try to come down.

Station 6

Give some part of yourself

to fire.

Wipe the ashes under your eyes

to reduce the glare.

Station 7

Lie down, outline

your body in the fine sand.

Mate.

Station 8

Touch the ground, touch the sky.

Do this until the pain

of reconcilation becomes unbearable.

Repeat ten times.

Station 9

Run in place

until you are alone.

Walk slowly to where the sun was.






This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author. 

Michael Akillian: Ascent

A single note

murmured

from a small plane:

a note

depending on the chill patterns

above semi-white

pines and a thickening oak

a drone

from a small plane

persisting up

and down

a limited scale

a drone

gravel-throated

clinging

lazy as a dazed fly

at the window

that spills afternoon

sun across the sickbed

and silence

a note

from a small plane

playing out

over all the other places

beyond the silence

that tries

to resettle

upon itself

the sun

from the covers

scaling the 

dresser.






This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author. 

Michael Akillian: Another poem about colored leaves

falling from the morning skies of New England,
of frost like a small white bird climbing
the panes cut with isosceles light,
of pumpkins stealing from the star-dark porch
in search of vines,
but it isn't so.


This is about a woman who paints herself red
and goes out to inflict
upon herself the onus of our attention.


It's about standing here
while she, flustered but adamant,
circles the yard collecting
what she can manage of departure.


And it's about how much I love this loneliness,
heavy as the weight of fallen leaves
and slow as the slow of sap that huddles
towards the vague bus constant promise of the dark.








This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author. 

Hamazkayin NY lecture on ’’PRESERVATION AND TEACHING OF WESTERN-ARMENIAN In Armenia"

ՀԱՄԱԶԳԱՅԻՆ ՀԱՅ ԿՐԹԱԿԱՆ ԵՒ ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՄԻՈՒԹԻՒՆ, ՆԵ

HAMAZKAYIN ARMENIAN EDUCATIONAL AND CULTURAL SOCIETY, NY

Արեւմտահայերէնի Պաշտպանութիւնը

եւ Ուսուցումը Հայաստանի մէջ

(Հայաստանի Սփիւռքի Նախարարութեան

կազմակերպած՝

2010-ի Յուլիս 2,3,4 գիտաժողովէն բղխած հարցեր)

Կը զեկուցէ

ՅԱԿՈԲ ՊԱԼԵԱՆ

Գրող, մտաւորական եւ Բագին պարբերաթերթի գլխաւոր խմբագիր- Փարիզէն

HAGOP BALIAN

Writer, intellectual and editor in chief of Pakine Periodical from Paris

Presents

’’THE PRESERVATION AND TEACHING OF WESTERN-ARMENIAN

IN ARMENIA"

(Reports on the recently convened forum in Armenia of the above topic)

Ուրբաթ, Օգոստոս 13, 2010 ժամը 8:35ին

Friday, August 13, 2010 at 8:35 pm

The Armenian Center

69-23 47th Avenue, Woodside, NY

hamazkayinny@yahoo.com

New England poet Michael Akillian

Mike Akillian was born in Boston MA and grew up in Watertown MA--a rich melting pot of Armenians, Greeks, Italians and Irish--and was actively engaged in Armenian music, dance, poetry, and literature. He attended the Amos Tuck School of Business Administration Executive Program at Dartmouth College and holds an M.S. in Science Communication from Boston University and a B.S. in English from Northeastern University.

Mike has worked as a writer and editor, a marketing executive for high-tech and non-profit organizations, and consultant in marketing and strategic planning for institutions across many industries including higher education. Most recently he served as Vice President for Enrollment, Marketing and Communications at Wheelock College in Boston where he also led the College’s strategic planning using an approach he devised that is recommended by the Association of Governing Boards to its 1,200 member institutions.

In addition to being a published poet, Mike holds national and international awards in writing and communications. He lives with his wife, Carol, in Amherst NH and can be reached at mike.akillian@gmail.com.

Michael Akillian: The Painting

The canvas is a composite --
valley rising to meadow drying
into sleek desert;
a tree, broad and creviced, squats
beneath its shadow in the foreground
and counterbalances with a single distant mountain.
Except for the sky, everything is some shade
of earthworking and the texture of rich soil
that so enticed invaders. 


The people are of earthtones too. The man
by the tree standing in the shade
of his mustache is almost sepia, 
the young man in the meadow, the women
whose skin darkens to the tawny sand
of the desert where they walk.


It is the reds are missing.


I squeeze red onto the immediate starkness
of the white palette -- red
the shade all red things want to be.


In one place I mix tree sap, dark,
viscous, until I see bubbles trapped
and trying to rise like something
that wants to say itself.
I use a matchstick.


Clods of clay and dark earth I mash
into another for texture. I use
a horse hoof.


Onto a third I pour fine sand to break
the brightness. My tongue stirs in its saliva.


I finish this painting for you


Uncle Aram, patriarch, broad and strong,
lashed to the tree and burning with it
mingled in sizzles and smoke,


and for you cousin Carnig,
buried in your earth to the shoulders.
As the horses grew large you bit back
your eloquence and spoke with silence,


and for you Maral, small deer,
plunged early into womanhood
all along the wide, relentless arc
of beaten sand steps
that never did close the circle.






This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It has appeared in ARARAT and is reprinted here by kind permission of the author. 

Գառնիկ Տէօքմէճեան: ԴԷՊԻ ՆԱՀԱՆՋ

Քալէ՛, քոյրս,
Ինչու՞ ի զուր
Ջանքերդ կը թափես
Փրկելու համար
Դժբախտ այս ազգդ քու.
Մոռցի՛ր, քոյրս,
Եկուր ազատինք
Վազե՛նք, յառաջ`
Դէպի մեր նահանջը:

Մօտեցի՛ր, եղբայր,
Արձակեմ քեզ
Այդ արիւնոտ կապանքներէն`
Ձեռքս ունիմ բանալին.
Եկուր յանձնենք մեր բեռը
Պատմութեան էջերուն`
Շալկելն այլեւս ի՞նչ իմաստ ունի.
Քալէ՛ միասին երթա՛նք`
Դէպի մեր նահանջը:

Զանգը լսէ՛, հայրիկ,
Ժամանակն է եկեր
Հանգչեցնելու յոգնած հոգիդ`
Սգաւոր, վրեժխնդիր.
Հեռանա՛նք այլեւս
Աղէտէ, կորուստէ, թշնամիէն.
Կը սպասեն մեզի, հայրիկ
Աճապարէ՛, երթա՛նք`
Դէպի մեր նահանջը:

Ա՜խ, մայրիկ, հաւատա՛
Օտար այս կանաչ ափերուն վրայ
Խաբեցինք մենք մեզ.
Վերապրողներ՝
Սփռուած, կորսուած,
Չկրցանք վերապրիլ
Մեր արմատները երկնցնել.
Այլեւս ի՞նչ իրաւունք ունինք գոյատեւելու:
Մնաց` ո՛չ յոյս, ո՛չ ճառ,
Ո՛չ լոյս, ո՛չ ապագայ.
Ո՞վ կ'ուզէ ականատես ըլլալ
Իր ազգին մահկանացու կնքելուն.
Ա՛ռ ձեռքս,
Ա՛ռ սիրտս,
Վազե՛նք, յառաջ`
Դէպի մեր նահանջը:

-Գառնիկ Տէօքմէճեան

Արհեստով փաստաբան՝ Գառնիկ Տէօքմէճեանը կը բնակի Լոս Անճելըսի մէջ, որտեղ նաեւ ծնած եւ հասունցած է: Ան շրջանաւարտ է սոյն քաղաքի մէջ գտնուող Ֆերահեան ազգային վարժարանի եւ կը զբաղի հայերէնի լեզուաբանութեան եւ Սփիւռքի մէջ հայ ինքնութեան պահպանման նիւթերով:


Karnig Dukmajian is a practicing attorney in Los Angeles, where he was born and raised. He graduated from that city's Ferrahian Armenian High School and has a keen interest in Armenian linguistics and the preservation of Armenian identity in the Diaspora.