Եղիշե Չարենց: [Օ՛, գրքերի աշխարհը ]

Օ՛, գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —

Նրանք շա՛տ են ու բազմապիսի,

Յուրաքանչյուրն իր մեջ մի աշխարհ է ուրույն,

Եվ պատմում են նրանք մեզ աշխարհի մասին

Խոսքերով անկրկնելի և անագորույն: —

Կան անզգեստ գրքեր, կան պճնազարդ

Ֆոլիանտներ, որոնք սնամեջ են, ինչպես

Ասորական արքա Բալթասարը,

Որ պճնում էր իրեն պչրուհու պե՜ս:

Եվ անարվեստ գրքեր կան, որ բնության նման

Խառնիխուռն են թվում, խառնիճաղանջ,

Բայց գերում են, կապում մինչև ի մահ,

Եթե անխոնջ ոգով ու տքնությամբ ջանաս

Խորասուզվել, բանալ գաղտնիքները նոցա,

Նոցա ներքին դաշնությունն հասկանալ, —

Այդ գրքերը խոհի ամրոցներ են գոցած,

Եվ կբացվեն քո դեմ, եթե լինես անահ: —

Գրքեր կան, որ դրսից նման են հոյաշեն

Դղյակների, սակայն ներս ես մտնում դու երբ —

Գաղջ՝ շնչում է դեմքիդ ամայության փոշին

Եվ սեղմում է կոկորդդ մի մեռյալ ձե՜ռք:

Անտառների նման գրքեր կան թանձր ու մութ,

Կան օվկիանի՛ նման անհուն գրքեր,

Կան զեփյուռի նման, նման քամո՛ւ,

Կան, որ գգվում են մեզ, ինչպես ձեռքեր: —

Ե՜վ սրինգի ձայնով, և՜ շեփորի,

Ե՜վ որոտի ձայնով կան գրքեր,

Եվ կան անձա՜յն գրքեր, որ լռին

Սրսկում են մեր սիրտը եղերական կրքեր...

Օ՛, գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —

Ես սիրում եմ նրանց բազմախորհուրդ

Այս ինքնությունը դաշն, անկրկնելի,

Նրանց միջև եղած տարբերությունն այս խոր, —

Եվ բոլո՜րն, են նրանք ինձ սիրելի:

Արեգակի բոլո՜ր երանգների նման,

Տիեզերքի նման բազմալեզու —

Ես սիրում եմ նրանց երփներանգ

Այս հուրերը կիզուն

Եվ բնության բոլո՜ր ձայների,

Եվ մարդկային կյանքի բուրմունքների բոլոր

Այս ճառագո՜ւմն եմ ես սիրում վերին...

Այս բո՜ւյրը մշտահոլով:

Եվ այս ամենը՝ մեծ մի դաշնություն կազմած,

Կազմած ուրույն մի կյանք, մի ինքնամփոփ աշխարհ —

Մեր տների փայտյա դարակներում բազմած՝

Ապրում են լո՛ւռ կյանքով և կենդանի են հար:

Ես սիրում եմ նրանց լաբիրինթոսն այս լուռ,

Երանգնեոի՛, գույնի՛ շռայլությունն այս մեծ,

Ինձ սիրելի է միշտ-բազմազեղումն այս խոր...

Օ՛ , գրքերի աշխարհը — տիեզերք է անեզր: —