Պետրոս Դուրեան։ Հեծեծմունք

Ի գերեզմանն ամենասիրվելոյ Վարդան Լութֆեանի 

Ո՜հ, երկնքի ժապավէններ՝
Ճառագայթնե՜ր՝ միացուցած
Էին սրտերը մեր միմեանց՝
Մեր սրտերը սիրանուէր:

Նոքա միմյանցս համար քանի՜
Էին անհուն բաց մատեաններ,
Հո՛ն ամէն բառ խորքը մը ունէր
Իր ներքևը սիրոյ, ցաւի:

Ո՜հ, կը յիշե՞ս, Չամլըճայի
Սարը նստած լուռ մխայինք,
Ուր շուք տային մեզի նոճիք՝
Սև հովանոցք վշտահարի:

Ստամպոլի կապոյտ գոտւոյն՝
Վոսփորի ծուփը դիտեինք,
Ուսկից և մերթ զանամպ երկինք…
Ո՛, ախորժնե՜ր լուռ մեր հոգւոյն:

Չէինք խօսեր. խօսքն մեր հոգւոց
Անհունութիւնը կը պղծեր,
Մենք՝ զերթ երկու տժգոյն բոցեր՝
Իրարու մեջ կ՚այրէինք սոսկ:

Մեր հոգիքը նոճիներու
Թուխ թիթեռներ էին տրտում,
Սև ծծէինք սո՜ւգ անհատնում,
Նայէինք միշտ երկրէս հեռու:

Անյուսութի՜ւն, գերեզմանի
Այդ սև կաթը շա՛տ ըմպեցինք,
Քեզ յափրացուց այդ ըմպելիք,
Եղար երկնից տժգոյն որդի։

Քու դալուկըդ զիս ցաւցուց շա՜տ,
Եւ նայուածքդ վերջին նուաղ՝
Զոր ուղղեցիր ինծի, աւա՜ղ,
Բևեռացուց յիս յիշատակդ։

Երջանի՞կ ես հոդ, թէ՞ թշոաառ,
Զուարթնոյ թևով լո՛ւր մ՚ինձ ղրկէ,
Ա՜հ, այս աշխարհն միշտ տաղտո՜ւկ է…
Ցաւերու մեծ մայր մ՚է աշխարհ։

Ա՜հ, եթէ հոդ ծառի մը շուք
Կայ և նորա քով մէկ վտակ,
Եթէ կայ հոդ սէր անապա՛կ,
Կան ազատ օդ, ազատութիւնք,.

Ա՜հ, կը թոթուեմ ես այս աղտոտ
Ձորձն հոգւոյս՝ կեանքս՝ մինչ իսկ այսօր,
Հող կը հագնիմ, հո՜ղ սըգաւոր…
Ա՛հ, ուզածներս, Վա՛րդան, կա՞ն հոդ…։