Վահան Տէրեան: [Լուսաբացին նա բարձրացաւ կախաղան]
Լուսաբացին նա բարձրացաւ կախաղան
(Արևածա'գ, օ~ , արշալոյս արիւնոտ)։
Կանգնած էին զինուորներն ու քահանան,
Գունատ ու լուռ կանգնած էին նրա մօտ,..
Ծեր քահանան ո՜չ մի աղօթք չէր յիշում
(Սիրտը նրան շշնջում էր՝ անիծի՜ր),
Լուսածագի ծիրանավառ մշուշում
Ցայտում էին ճաճանչները ցան ու ցիր...
Մռայլ սպան լուռ շրջում էր աջ ու ձախ
(Արդեոք յիշե՞ց նա իր մօրը հեռաւոր),
Գունատւում էր սև գիշերը և ուրախ
Արեգակն էր ոսկեզօծում սար ու ձոր...
Լուսաբացին նա բարձրացավ կախաղան
(Արևածա՛գ, օ՛, արշալոյս արիւնոտ),
Կանգնած էին զինուորներն ու քահանան,
Գունատ ու լուռ կանգնած էին նրա մոտ...
No comments:
Post a Comment