Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան: Երկիրն է նիրհում
Երկիրն է նիրհում վեհ ու անխռով,
Յաւերժութեան մէջ ծովն է երազում,
Հոգիս արբած է նորից քու բոյրով,
Նորից քո անմահ երգն եմ ես լսում։
Երազող երկրի վեհապանծ գրկում
Յաւերժութիւնն է անվերջ տրոփում,
Իմ կարօտ սրտի խորունկ ծալքերում
Սիրոյ-հմայքի շուշաններ փթթում։
1 comment:
Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեանի Երկիրն է նիրհում բանաստեղծութեանը մէջ կայ ճկուն դարձուածքներ, լեզուական հմտութիւն, տաղաչափական կանոններով յօրինուած՝ ստեղծագործութիւն, խորհուրդի ներդաշնակութիւն, համակից արտայայտութեան գեղեցկութիւն և ստոյգ իր տարրին մէջ իմաստ կայ. Իսկոյն նա վստահ է իր օգտագործած ամէն մէկ բառը ծառայեցնել իր նպատակին և հասցնել իր եզրին, որու միջոցով մեզ կը համոզէ իր ոգեթախանձ պերճախօսութիւնով: Իր յատուկ հմայիչ տոգորումներով երկիր աշխարը՝ խաղաղ տիեզերքը՝ յաւերժութեան ծովին մէջ կ'երազեն: Իսկ իր հարբած հոգին սիրոյ փնտռտուքը ունի, կուզէ անոր բոյրը համել ու երգը լսել: Ահաւասիկ, ի՜նչ գեղեցկութամբ իր անկեղծ ներաշխարհին բնապատկերը մեր աչքերուն առջև մի քանի տաղով կը ցուցադրէ:
Իսկ երկրորդ քառեակին մէջ իր յաւերժութեանը՝ մէջ կեանք կայ, քանի որ ան կը տրոփէ անվերջ. Նա իր խոր կարօտի ծալքերուն մէջ սէր ունի, որ սրտաբաց ու անթառամ շուշաններու պէս կը ծաղկին առ միշտ. Թէեւ իր գծագրած պատկերները անիրական երեւին, բնաւ իսկ, ո՝չ այնքան ալ կարծուածին պէս չէ, անոնք պարզապէս իր գրիչին հոգեղեն լեզուն է: Իր անկեղծ հաւատքով մեր միտքերը կը տանի մինչեւ սիրոյ յաւերժութեան: Անտարակոյս, իր եղէքի մէջէն սահուն ու զուտ բանաստեղծութիւն կը ծoրի: Վերի բանաստեծութիւնը մէկ անգամ ընթերցելով և մեկնաբանելով չենք կարող բաւարարուիլ, այլ բազում անգամներ վերանայելու պարտաւորութեան մէջ հիւրընկալուած ենք իր բանաստեղծութեան արքայութեանը:
Մեկնաբանութիւնը՝ Յովհաննէս Ասպետի
Post a Comment