Թաթուլ Այնէճեան։Սէր ու Նահանջ
Սէ՛ր, կը յիշե՞ս, երբ իրիկուն մը աշնան
Ծեծեցիր դուռն իմ տղու խօլ հոգիիս՝
Բերելով խունկ ու հաշիշ…։
Այդ օրերուն՝
Կը սարքէիր խրախճանքի հանդէսներ
Երբ հոգիիս, անհայրենիք իմ տղու
Յանձնած էիր պարմանուհի մը օտար…։
Սիրեցի զայն,
Ու անոր հետ՝ իրիկունները աշնան…։
Օրերս անցան՝
Կարօտի մեղկ հեւքերով,
Մինչ ժպիտներդ անկայուն՝
Իմ խենթ տղու տեսիլներուս հեշտանքէն
Կը խլէին երգերն ամէն
Թախծակայլակ քնարիս
Սէ՜ր, այն ատեն հպարտ էիր ու հզօր՝
Տկարութեանս աւիշով,
Որովհետեւ անզօր էի տակաւին
Թափանցելու անունիդ սին խորհուրդին։
Թաթուլ Այնէճեան, ԹԱԽԾՈՏ ՔՆԱՐ, Պէյրութ, 1997
No comments:
Post a Comment