Սեւան Հանէշեան Պետուրեան: ԱՂԹԱՄԱՐ
Երկինքէն ծորող շողը
պահ մը կը զարթնէ
ակունքը պատմութեան։
Երազ չէր,
որ կը տեսնէի աչքերուս առջեւ,
Վանայ լիճն ու Աղթամարը…։
Ահա նստեր եմ լճափիդ
մէկ ժայռին
ու ալիքներուդ սպիտակ
փրփրանքին մէջ
կը տեսնեմ պատկերները
թագաւորութիւններուդ,
ձեռագիրներուդ…
բայց՝ փրփրանքներ…։
Ահա կանգներ եմ Ս. Խաչիդ առջեւ
ու կը տեսնեմ ամբողջ տիեզերք մը,
ճաճանչող պատմութիւն մը,
սակայն՝ Ս. Խաչդ անխա՞չ…
Պատմութեան ակո՛ւնք,
քեզ հասնելու ճանապարհին
արտասո՞ւքս է աղի,
թէ՞ ջուրերը Վանայ։
Ու կը սկսիմ վազել
կղզիդ ի վեր…
կ’որոնեմ խաչքարդ,
Վանայ կեանքը
քար առ քար ապրելու…
Պիտի գտնե՛մ…։
Լո՜ւռ կ’ունկնդրեմ
կարապներուդ զրոյցը,
պիտի՛ հասկնամ։
Կ’ուզեմ ջուրերովդ պապակ
սիրտս յագեցնել,
պիտի՛ հասնիմ։
Ու քայլերս դէպի
պատմութեան ակունքը…
Վանայ աշխարհ,
Վանայ պատմութիւն,
Վանայ երազ։
Երէցկին Սեւան Հանէշեան Պետուրեան
No comments:
Post a Comment