Վահան Թէքէեան: Բարձրացուր
Եթէ կրնաս՝ բարձրացի՛ր, բայց գիտե՛ս ո՞ւր, մինչեւ ո՛ւր,
Եւ քեզի հետ ուրիշներն՝ եթէ կրնաս՝ բարձրացո՛ւր,
Բայց մինչեւ ու՞ր, մինչեւ ո՞ւր...:
Հաւատալով թէ կրնաս՝ օ՛ն բարձրացի՛ր, քա՛ջ տըղաս,
Սակայն քանի վեր ելլես՝ պիտի մըսիս ու դողաս,
Մընաս մինա՜կ, խե՜ղճ տըղաս...:
Կարենայի՜ր դուն եթէ բարձրացընել քեզի հետ
Սիրուած քանի մը հոգի մինչև գագաթն արփաւէտ,
Մինչև սէ՜րը քեզի հետ...
Կարելին այդ է միայն, անըրջակա՜ն կարելին,
Բարեկամնե՛ր՝ որ մէկտեղ կ`ուզեն, կ՛զգան, կը խորհին
Անկարելին, կարելին...
Միմիայն ա՛յս, մընացեալն ամբողզ պատրանգ է, հոգի՛ս,
Միմիայն ա՛յս, ու անոր գուցէ երբե՛ք չըհասնիս,
Անոր իղձո՜վը մեռնիս…։
«Սէր» 1920
No comments:
Post a Comment