Friday, June 19, 2020

Lory Bedikian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Lory Bedikian of Tujunga, CA, USA, has shared these poems  APP thanks her.

Sestina, as my mother cooks

by Lory Bedikian


I tell her it’s a problem of the nerve.
She doesn’t look up, but eases a scar
on each small olive, making room
for the marinade to soak in. Not one eye
blinks as she does this. Like before, I’m pretty
sure that this is my cue to leave.

But I think back, when she had to leave
Aleppo with my father, each good-bye plucking a nerve,
hitting notes against her chest—quite pretty
for a plainly dressed Protestant. Like a scar
they mark the bible with this date. One eye
on the future, they fly and find a one-room

apartment in New York. Now, my mother acts as if this room
holds only her. She mumbles there’s nothing wrong, just leave
the past alone and you’ll be fine. I lunge my twitching eye
toward her. But she doesn’t have the nerve
to look. I wonder how she handles the brush of scar
below her abdomen, where I entered the world, pretty

different than most. She asks me to put on something pretty
for once. The L.A. noon heat rises. I pace the room
thinking of how to tell this woman of the scar
tissue the doctor found; how I tried to leave
the office smiling, grateful it wasn’t worse, just a nerve
disorder, its radar placed in the sphere of an eye.

After so many years, she still gives me the eye
over. What I say next is anything but pretty:
Has she ever thought each cell, each nerve
of my body is conspiring in rebellion to the room
we’ve always held between us? She says she must leave
for work, she’s late. My fingers shake. I say another scar

will form from this—like each scar
you brought across the Atlantic. I feel as small as the eye
of a needle. A cutting board, an empty sink is what we leave
behind us. She walks ahead, down the hall. I stop. Pretty
soon she’ll reappear. In this house I have no room
left, so I grab my keys, knowing it’s enough that I’ve struck this nerve.

This is how she survives, making sure to leave the house looking pretty.
Not one scar visible to the eye. She doesn’t question this world, how it has
the nerve to move us from room to room, so far from where we started.

This poem was published in The Best American Poetry 2019 edition.


Partial Tubectomy Revisited

             There are many reasons why a woman falls
      to the floor. An optimist surely imagines
lovemaking, or the uncontrollable writhing

             of modern dance that sweeps across the stage,
      not a harsh plunge onto hardwood, the tumble
so sudden one thinks the old furniture

             has slipped, crashed, cracked the tile.
      Let’s work backward. She is lying there
screaming her husband’s name. The right

             tube gave up, gave out
      like an old rubber tire does after much
wear. All it needed was a nail. All it took

             was an embryo to get stuck along its path,
      the pressure unbearable, and the day before
no increased human chorionic gonadotropin,

             though twenty days of bleeding while
      going back and forth to the hardware store
to mend the fixer-upper, same age as her,

             fallen siding, withered eaves,
      should have been the obvious sign.
So, she is lying there and the husband

             rushes her to the emergency room
      and she does not die as the doctor
said she would have had she not signed

             the paperwork. When she wakes
      she discovers the tube is gone,
couldn’t be saved. On the television

             an old black and white with wagons,
      women in ankle-length skirts, poke
bonnets almost like a trap for hair,

             boots full of dust, their hands rough
      as pumice stone. And if these
settlers fell to the floor, she wonders,

             who would come, who would hear them
      and realize those long aprons had become
flags fluttering at the cabin door?

This poem originally appeared in Tin House, Fall 2018.

Thursday, June 18, 2020

ՎԱՀԻԿ ՍԱՐԳՍԵԱՆ: Կորոնավիրուս

Անցեալում էլ եղել են շատ բարդ
հիւանդութիւններ,

Որի պատճառն է եղել տարբեր
վիրուսներ

Եղել է մերս, սարս ու անֆուլանզա
Եղել է թոքախտ, տիֆուիտ ու աբուլա,
Բայց հիմա եկել է այս նոր վիրուսը,
Որ կտրել է բոլոր ժողովրդի յոյսը
Այս վիրուսը կոչւում է կորոնավիրուս,
Որ չի թողնում ժողովուրդը տներից
գան դուրս

Բոլորն ասում են եկել է աշխարհի վերջը
Ապաշխարում ու աղօթում, իրենց
տան մէջը,

Թէ որ յոյս չունես եւ Աստծուց խնդրում ես,
Թէ ների՛ր ինձ դու, մեղաւոր եմ ես
Դէ ու էլ ների՛ր ծանօթիդ մեղքը
Թող որ լինի քո վրայ, Աստծու ձեռքը
Զանգի՛ր քո ծանօթին ու բարեկամիդ
դու շուտ
Մի ասա՛ կը զանգեմ վաղը՝ ես անշուշտ
Կարելի է, թէ վաղն էլ շատ ուշ լինի
Մի նոր վիրուս գայ ու բարեկամդ էլ չլինի:



Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ԱԼԻՔ օրաթերլին մէջ, Մարտ 18 2020

Wednesday, June 17, 2020

Stay Home, Stay Safe poem with illustration Տանը նստի'ր, դուրս մի' գնա բանաստեղծություն

Տանը նստի'ր, դուրս մի' գնա


Գրեց' Էդուարդ հարությունյանը
Նկարիչ_մուլտիպլիկատորներ'
Մանե Պողոսյան
Թենի հարությունյան

A poem in Armenian about staying home during the 2020 pandemic was made into a cute animé

Written by Edward Harutunians. Illustrated and animated by Mane Boghozian and Teni Haroutunians.

Published in Alik in March 2020


ՏԱՆԸ ՆՍՏԻ՛Ր, ԴՈՒՐՍ ՄԻ՛ ԳՆԱՅ


Թագավարակն եկել ահա
Չոքել է մեր հոգու վրայ,
Սակայն բնաւ մի՛ վախենայ,
Սա էլ կանցնի, հանգիստ մնա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Գործով տարւած՝ միշտ մտազբաղ,
Տարիներդ միապաղաղ,
Պոկւել էիր կեանքից, աւա~ղ,
Լաւ առիթ է եղել հիմա,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Բջջայինդ մի կողմ նետի՛ր,
Հոգուդ անդորրը պահպանի՛ր,
Ու խուճապի մի՛ մատնւիր,
Կեղծ լուրերից հեռու մնա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Բալիկներիդ հետ զբաղւի՛ր,
Դո՛ւ էլ նրանց պէս մանկացիր,
Հեքիաթ ասա՛ հետաքրքիր,
Նրանց համար մի բան կարդա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Վաղուց է գիրք չես կարդացել,
Գիր ու գրքին օտարացել,
Լաւ է մէկ-մէկ մի գիրք բացել,
Մի՞թէ աշխարհը փուլ կը գայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Ընտանիքով սեղան նստէ՛ք,
Կերէ՛ք, խմէ՛ք, զւարճացէ՛ք,
Ընտանիք էք, մտերմացէ՛ք,
Կեանքի հաճոյքն ա՛յ, դա՛ է դա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Մնա՛ տանը, բայց լաւ կանես՝
Կնոջդ հետ չգժտւես,
Փոխարէնը՝ նրան օգնես,
Իր խօսքերին ականջ արա՛,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Մարդիկ տանը որ շատ մնան,
Գուցէ յոգնեն ու ձանձրանան,
Բայց դա կօգնի նաեւ նրան,
Որ սերունդը կը բազմանայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Տանդ դուռը փակւած պահի՛ր,
Չորս բոլորդ ախտահանի՛ր,
«Օճառ քեռուն» ապաւինի՛ր,
Ձեռքերդ շատ յաճախ լւա՛
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


Թագավարակն ամենազօր,
Որ աշխարհն է բռնել բոլոր,
Անցնող է, կը չքւի մի օր,
Մինչ այդ օրը, որ շուտ թո՛ղ գայ,
Տանը նստի՛ր, դուրս մի՛ գնայ:


ԽԱՐԱԶԱՆ

Tuesday, June 16, 2020

Ani Karen Babojian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Ani Karen Babojian of Maracay, Aragua, Venezuela has sent us this original piece in Spanish, with translations. APP thanks her.


Raíz
A las seis y cinco suena la primera alarma y abro un ojo.
Estiro mi brazo
acaricio el colchón
en busca del botón "cinco minutos más".
Los minutos se vuelven una hora.
A las siete y cuarto
abro los dos ojos,
me arropo,
saco una mano de la sábana para alcanzar el teléfono.
Pienso que puede esperar.

En este pueblo ya nada es igual.
Le temo a un pequeño organismo
que destruye todo a su paso.
Tiemblo
en mi soledad.
Descubro que la raíz es el refugio.

Respiro.
Volteo hacia la ventana.
Miro hacia el cielo,
una nube blanca pasar
y me digo:
aún hay vida en mi pecho.


Ani Babojian

Root

At five past six the first alarm goes off and I open an eye.
I stretch my arm
I caress the mattress
looking for the "five more minutes" button.
Minutes become an hour.
At quarter past seven
I open both eyes,
I tuck in,
I pull a hand out of the sheet to reach for the phone.
I think it can wait.

In this town nothing is the same.
I fear a small organism
that destroys everything in its path.
I tremble
in my loneliness.
I discover
that the root is the refuge.

I breathe.
I turn to the window.
I look up to the sky
a white cloud pass
and I say to myself:
There is still life in my chest.



Translation by the poet

Monday, June 15, 2020

Nancy Agabian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Nancy Agabian of East Walpole, MA, USA has shared her original poem. APP thanks her.

Into the Needle


If the virus doesn't ever go away
            or worse, worsens, what will I do?
            I don't let my mind go there. I stay close
            to the day, the hour, the minute,
            the present, I sew a mask, stitch
            by stitch, the prick of the needle,
            a small dash of thread, one moment
            into another, a thought leading
            to the next--

Sometimes I let myself imagine a
            new year, a new home, a new
            line of work. Surroundings change
            and I'm the same, my body superimposed
            on a background like Colorforms,
            a toy from childhood. The real magic:
            the way two surfaces stick together
            without glue, an object peeled and fixed
            onto a picture, belonging, temporarily.

I know life's not this smooth,
            like glass, like the surface of a still pond.
            It's rough and ragged, jagged
            as a mountain no one has ever
            seen before. I must train to
            scale this passage, but perhaps I am
            building new muscles, however
            slight: a shift of the eye, a snip of thread

            cut square, a breath in, and out, of care.

Celeste Snowber: Birdsong lessons


What do the birds teach us
in these times of pandemic?

Vocalizing sounds as music
greeting dawn in a universal language
where tweets, cackles, trills, pecks
are a prayer unto themselves
monovocal melodies from song sparrows
pitch, tempo, beats and whistles
vibrato of feathers, buzzes of warblers

Dialects and tones of plumage
go beyond boundaries

Is there not an iconography of winged creatures
inviting us to recollect what to feed on?

Swallows forage in the sky
we need manna from the heavens
soul food in times of difficulty.

I come from a lineage
of Armenian genocide survivors
where sustenance from above
inspired steps to move forward

and once again
consider birdsong.

Published in the Armenian Weekly

Sunday, June 14, 2020

Mariam Ashchyan Chobanian's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Mariam Ashchyan Chobanian of Racine, WI, has shared this original work. APP thanks her.



Թագավարակ 


Թագավարակն այս անկոչ
Մարդկության դուռն է թակում անխոնջ։
Ի՞նչ է սա իրականում արդյոք․
Կենսաբանական մի զե՞նք անողոք
Թե՞ նոր ջրհեղեղ կործանող։
Գուցե ոմանց համար սպասված հյուր,
Բայց շատերի համար հանկարծահաս լուր։
Ավելի ճիշտ գույժ է այն,
Որ սավառնում է օդում անձայն։
Ու պատահականությամբ թե անզգուշությամբ
Կամ թույլ իմունիտետի առկայությամբ
Մարդն անկախ իր կամքից՝
Պարմայում է այս վարակից։
Այս խորհրդավոր գազանը
Ի վիճակի է կարճել կյանքը
Թույլ, տարեց, հիվանդ մարդկանց,
Որոնք ունեն արև դեռ ապրելու,
Արարելու և վայելելու
Աստծո կողմից պարգևած
Լուսապայծառ օրեր օրհնված։
Աղոթքս առ Աստված բարձրացնելով՝
Քեզ եմ ապավինում Տեր ամենազոր,
Որ կօգնես մեզ գտնել այդ սպեղանին՝
Փրկելու համար կյանքեր թանկագին։

Saturday, June 13, 2020

Vatché Demirdjian's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vatché Demirdjian, an art teacher in Paris, France has shared these original works. APP thanks him.
Click here to hear the author reading his work.

գամանպեր 


Երեսիդ դիմակ
ձեռքիդ տոպրակ

փլասթիք ձեռնոցով
կ'իջնաս փողոց

աջ գրպանդ փաստագիր
ձախ գրպանդ անձնագիր

շուկայ-մուկայ չերթալէն
ոտքերս ժանգոտեր են

Քայլերս ծանրացած
ինձմէ ալ՝ շատ հոգնաց

թաղը դառցեր է ամայի
իսկապէս՝ սարսափելի

կամաց կամաց
վերջապէս

հասայ Քառ-ֆուռ մարքէթ
մաքարնա՞ ոչ մի փաքեդ՝

ալիւր-մալիւր՞
մի՜ երազէր

հաւկիթ եթէ գտնաս
բախտաւոր ես տղաս

պէտքարանի թուղթը ուր՞ է
ուզածիդ չափ փնտռէ

օճառը չի մոռնամ ծո՝
Գտայ՜ փառք աստուծոյ

ամա՜ն սուրճն ու շաքարը
սուրճը գտար շաքարը մոռցիր

գինին ու գամանպեր*
այնքան՜ կարեւոր էր

պակեթ* մըն ալ առի
շիտակ տուն գացի

վաչէ
12/4/20

սէն-մորիս

չի-մարիս

(գամանպեր*։ֆրանսական հոտած պանիր) (պակեթ*։Ֆրանսական համով հաց)






կէս-կէս

պատուհանս
կէս բաց կէս գոց

աչքերս
կէս քուն կէս արթուն

սիրտս
կէս սեւ կէս ճերմակ

սիկարէթս
կէս վառած կէս մարած

սուրճս
կէս տաք կէս պաղ

երկինքը
կէս արեւոտ կէս ամպոտ

ռատիօն
կէս բարձր կէս ցած

լուրերը
կէս իրաւ կէս սուտ

կատուն
կես ուրախ կես տխուր

մէկը դուռիս զանքը զարկաւ
սիրտ չունէի բանալու հարկաւ

վիրուս-միրուսի ատեն
գացող եկող չկար արդէն

երկար բարակ մտածեցի
բանամ նայիմ ո՞վ է ըսի

դուռը բանալուս պէս
կէս-կէսը* մտաւ ներս

սկիզբը չի ճանչցայ իրեն
դիմակին ետեւէն

-տունիդ արջեւէն կ'անցնէի
-բարեւ մը տամ ըսի

-օրերէ իվեր
-ձայնդ չեր ելլեր

-անցնիմ նայիմ տեսնեմ
-բանի՞ մը պէտք ունիս խնդրեմ

երբ որ բանի մը պէտքը ունենամ
քեզի անպայման լուր կուտամ

-յուսամ չի խանգարեցի քեզ
բարի եկեր ես կէս-կէս
եկուր անցնինք պարտէզ 

ծառին շուքին տակը նստանք
մէկս միւսին երկար լուր նայեցանք 

ոսկի վանդակի մէջ կորսուած
ծառին ճիւղին վրայ կախուած
վանդակին դուռը բաց էր արդէն
բայց մենք դուրս չէինք ուզեր ելլել
ժամանակը կախուած էր ճիւղէն
մենք խօսեցանք հինէն-նորէն
երկինքէն ինկած թռչուն է կէս-կէսը
երբ չորս պատի մէջն ես տունը
կարծես եկեր էր այցելելու
բանտարկեալ մը տեսնելու
երանի անոր որ կէս ընկեր մը ունի լաւ
քեզի կէս ճամբան չի ձգեր բնաւ
շուտով պիտը գայ ժամանակը
շարունակելու մեր երազանքը

վաչէ
10/5/20
սէն-մորիս
չի-բանտարկուիս

կէս-կէսը* իմ լաւագոյն արդիստ նկարիչ ընկերս է, իր անունը Լորան Նիսու է

իրեն անունը «կատակի» համար ես կէս-կէս դրած եմ, մայրը հայ եւ հայրը ֆրանսացի ըլլալուն համար

Friday, June 12, 2020

Vahe Svadjian contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Vahe Sivaciyan, Toronto, Ontario, Canada, has shared his original work. APP thanks him.

ՄԱՀԸ ու ՎԱԽԸ



Եթէ աշխարհի վրայ կայ միայն մի բան.
Որ անխախտելի իրողութիւն մըն է ան.
Մահն է անտարակոյս, օր մըն է ական
Այս աշխարհէն մեկնում մը վերջնական։

Ան նիւթ մըն է համայն մարդկութեան,
Ենթարկուած է ան միշտ անտեսութեան,
Պատճառ միշտ վախի ու անձկութեան,
Ինչպէս լացի ու կոծի եւ տխրութեան։

Արդեօք մարդ ինչո՞ւ կը վախնայ մահէն։
Ան, տարուած իր խաւարամտութենէն,
Կը տառապի, քան թէ փախչի ցաւէն,
Որով ան չ՝ուզեր բաժնուիլ աշխարհէն։

Մարդ հոգի մը ունի զատ մարմինէն։
Ինք մաս մըն է առնուած Քրիստոսէն,
Որով անմահ է, ինչո՞ւ վախնայ մահէն
Մարմինը հող կ՝ըլլայ, եկած էր ան հողէն։

Մարդն է Աստուծոյ մի արտայայտութիւնը,
Քանի Աստուած է միակ ճշմարտութիւնը։
Հետեւաբար, աշխարհ եւ մարդկութիւնը
Կը ներկայացնէ երազի մը գիտակցութիւնը։

Մահը, խորունկ քունով վերջ տալ է երազին։
Ուրիշ երազ մը երազել կարելի է անհատին,
Բայց եթէ անհատը կը ձգտի «Զարթօնք»ին,
Երազէն կ՝արթննայ, կը գիտակցի ստեղծիչին։


Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ եւ ՄԱՀԸ

Ի՞նչ է նպատակը այս կեանքին։
Ապրիլն է եւ ըլլալ է միշտ երջանիկ։
Արդեօք չկա՞յ նպատակ մը վեհագին,
Որ արժանաւորէ կեանքը աշխարհիկ։

Մարդ ստեղծուած է կարողութեամբ
Տէր ըլլալու բարձր գիտակցութեան
Եւ զարթօքին տուած արթնութեամբ
Ծառայել է Աստուածայայտնութեան։

Ահա՜ աս է այն ճշմարիտ կեանքը,
Որ ամէն մարդ յաճախ կը փնտռէ։
Ան է յաւիտենականութեան փառքը
Եւ երանութիւնը որ գերազանց է։

Իսկ մարդ իր խաւարամտութեամբ
Կը զատէ կարճ կեանք մը հաճոյքի
Վերջը պսակաւորուած մահուամբ
Որ ընթացք մըն է տառապանքի։

Ինք, որ է դարձած իր «Ես»-ին գերի
Կը հպարտանայ իր կարողութեամբ
Եւ աշխարհիկ ցանկութիւններով լի
Կը հաւաքէ ինչքեր ագահութեամբ։

Ինք ցարդ չի գիտեր եւ չէ հասկցած,
Անոնք՝ պատճառը խաւարամտութեան
Են ճանապարհը մահուան՝ իր զատած։
Որուն վախն ալ կը հակասէ երջանկութեան։

Վահէ Սվաճեան






ԿԵԱՆՔԸ

Աստուծոյ նուէրը մարդկութեան,
Որ է կորիզը մարդու Էութեան։
Այն մասնիկը Աստուածութեան,
Որ է Քրիստոս ի մէջ մարդկան։

Գիտակցութիւնն է ան ամէն մարդու,
Ան լոյսն է իրենց մարմիններու,
Ինչպէս նաեւ զգացումներու
Եւ կարողութեան տրամաբանելու։

Մարդ ինչպէս կ՝օգտագործէ
Այդ կեանքը, որ իրեն տրուած է,
Անտարակոյս այդ ալ իր նուէրն է
Որ Աստուծոյ ետ կը վերադարձնէ։

Պիտի ուզէի՞նք վատ նուէր մը տալ
Եթէ կ՝ուզենք Աստուծոյ հետ մնալ
Ու մեր տուած նուէրով արդարանալ
Երբ այս աշխարհի վրայ կայ մահանալ։

Լաւագոյն նուէրը Աստուածութեան
Կերտել է կենցաղ մը սրբութեան,
Որ ծառայէ Իր յայտնութեան,
Որ է գագաթը Աստուածպաշտութեան։

Վահէ Սվաճեան






ՄԱՀԸ

Մեր մարդկային տեսանկիւնէ,
Ամէն ծնունդ կը վերջանայ մահով։
Ուրեմն մէկը միւսին հակադիրն է.
Վախճան մը, որ կը սպասենք վախով։

Ամէն անձի ճշմարիտ էութիւնը
Իր Կեանքն է անխուսափելի,
Մահը չէ Կեանքի հակադիրը,
Կեանքն է ներկայութիւնը Քրիստոսի։

Երբ մարմինը ծերացած ու յոգնած
Չի ծառայեր Կեանքի նպատակին,
Կեանքը կը թողու մարմինը մեռած
Վերադառնալով Աստուածային ակին։

Վահէ Սվաճեան

Thursday, June 11, 2020

Alan Whitehorn's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Whitehorn, of Kingston Ontario, has shared this original work. APP thanks him 





Poetic Times

Living in self isolation
seems to create a self-reflective
and writing milieu.
It is the proverbial silver lining
in a very dark cloud.


                                                    Alan Whitehorn

Wednesday, June 10, 2020

Michael Stone's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Michael E. Stone, an emeritus professor of Armenology in Jerusalem, Israel, has shared this original work. APP thanks him.

Cedared Memory

Do ancient dryads
still live, that knew
the cedars of Lebanon
three millennia gone?

In Solomon’s kingdom
Hiram’s craftsmen helped
fashion the great beams
for his House of Cedar.

My mother had a cedar chest,
wooden, red, deep polished,
its top swung on brass hinges.

She kept the woolen blankets
folded deep in it, for cedar
stops mold, kills moths.

“it’s worth cedaring.”
they would declare,
of a poet’s pleasing work,
in ancient Rome.

ephemeral beside
ancient cedars,
our memories,
live on and on,

enshrined in flesh,
on stone and on clay,
on leather and paper,
in minds and in souls,

carry us back to before
that small seedling cedar
peeped through the topsoil.

”And you shall tell your child,”
the ancient words demand.
Be links in the chain,
write, remember, retell.

Tuesday, June 09, 2020

Celeste Snowber's contributions to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Celeste Snowber of Vancouver, British Columbia, Canada, has shared these original works. APP thanks her. 

Let poetry be the transport

Let poetry be the transport
to the world beneath the words
where new words are born
amidst the volcanic ash
of one’s own grief
or the sweetness of a meal
cooked and eaten with love.
A passage exists
to the hymns of your heart
in a time of limitation
15 th c. poet and priest Mkrtich Naghash
reminds us that we are all exiles
Here is wisdom known in the flesh.
Take courage from the lineage
the poetic steeped in the Armenian soul –
proverbs, odes, love songs and lullabies,
chants, folk tales, poems and laments
all a pilgrimage to what calls us
to the alphabet of yearning.
Be your own bard; migrate
to your own beautiful life
Naghash says an exile’s heart is tender
May the poet within you
waiting in the silence of dawn
carry you over to tenderness.



Bodypsalm for Uncertainty


May the plans you cancel
return you to another life
the one waiting as a patient lover
wondering when you will arrive
to the shore of your inner ocean.

In the midst of restrictions -
self-isolation and social distancing
take some ingredients for the journey
probiotics for the soul
the curiosity for small things
quince and daffodil blooming
sipping tea slowly
the free range of kindness
daily practices of breathing deep
reading poems and calling a friend

Drink in kindness and compassion
as you live in a time of not-knowing
become intimate with shadow
live creatively in dangerous times
alive to what comes
a meditation on wonder
calling you to soften
to the unknown.



Celeste Nazeli Snowber

Monday, June 08, 2020

Harvart's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Յարվարդ, (Յարութ Վարդանեան) Հալէպ, Սուրիա

Harvart (Harout Vartanian) has shared this original work. APP thanks him. 



ԱՊԱՄԵԿՈՒՍԱՑՈՒՄ ՓԱԿ ԱՉՔԵՐՈՎ

___Յատուկ օրացոյց մը կայ՝ որուն թերթիկները միայն սիրտը կը տեսնէ՝ երրորդ աչքով. երբ որ օրերը կոչուին Նոյնշաբթի՝ մեկուսացման քառասունքին։

___Անթուակիր ժամացոյց մը կայ բոլորիս մէջ. զգացական սլաք մ՚ունի որ ճգնաժամի գալուն պէս գաղտնօրէն կ՚աշխատի. հեռուի սրտին թիքթաքը լսել կու տայ։



Յարվարդ
18.04.2020
Քառանթին ֊ Երեւան

Sunday, June 07, 2020

Veronica Pamoukaghlian Viera's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Veronica Pamoukaghlian Viera of Montivideo, Urugay, has shared her original poem. APP thanks her.


QUARANTINE DÉCIMAS


They call her the bat woman
because she roams the caves
around Yunnan, enslaves
the host of plagues inhuman
predators of lumen
Vampire beast nightflyer
shadowy silent viper
bears a deadly message
perchance a presage
we can´t yet decipher


In the saliva of bats
is the secret of survival
antibodied rival
food of civet cats
home of alar rats
the stalagmite porn
of caverns forlorn
bred a karmic hearse
its unwitting curse
threatens the unborn


Tall wine glasses glitter
empty and detached
All delights untouched
No venomous spitter
Sweet nectars taste bitter
when no glass is raised
Cursed mirror gaze
gone the otherness
This new loneliness
is a selfhood maze


And if we are spared
if we do emerge
intact from the purge
what will we have learned
from this hell we earned
With our havens stormed
will we be transformed
find brothers in fiends?
Useless quarantine
No hell makes hearts warm


Only food and shelter
no cars dresses islands
no breathtaking skylines
Urban helter skelter
No novelty sellers
No selfies at Trevi
No Likes from our bevy
No mirrors or fountains
No rivers or mountains
We didn’t need much
Only human touch

--

APP would like to thank Veronica Pamoukaghlian Vieira for her contribution. Her website is VeronicaPamoukaghlian.com


Saturday, June 06, 2020

Raffi Sarkissian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Raffi Sarkissian from Toronto, Ontario, Canada has shared his original poem


Ժպտայ Բարեկամ

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
ժպիտդ պահէ դէմքիդ պայծառ,
մի յանձնուիր այս դժուարութեան:
Պայմանները թէ մութ,
խաւարը սաստիկ անգութ,
ժպիտդ թող ճեղքէ դանակի պէս՝
կեանքի այս ցաւերը նենգ:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
այդ ժպիտդ որպէս զրահ՝
պահէ որպէս հոգիիդ պաշտպան,
պահէ դէմքիդ որպէս գոհար,
պահէ դէմքիդ որպէս գանձ,
որ փայլիս եւ փայլեցնես՝
յոյս եւ լոյս ձնծաղկի ի խնամք:

Մի վհատիր սիրելի բարեկամ,
թող շողայ յաւետ մահուան ալ դէմ՝
ժպիտդ, այդ ժպիտդ վսեմ,
որպէս «Առաւօտ լուսոյ» Շնորհալի
որպէս աղօթք սուրբ՝ Արեւագալի
որպէս խունկ՝ Անդաստանի,
որ ծաղկիս եւ ծաղկեցնես
այս գարնան՝ թէ իսկ թուայ ցուրտ: 



 Րաֆֆի Սարգիսեան
Թորոնթօ, Օնթարիօ, Գանատա


Րաֆֆի՝ ՀԲՀ-ը ուրախ է քու բանաստեղծութիւնդ արտատպելու այս դժուար օրերուն

Friday, June 05, 2020

Alan Semerdjian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Alan Semerdjian of New Hyde Park, NY, USA, has shared this original poem.


THE DELUGE OF HUSHED URGES

In this deluge of hushed urges, this 

leveling corridor beyond the frantic 
carnival house,

I’m starting to understand how the 
secret to poetry is not in the reading 
of it

but, rather, in the readying for it. 
Because the charge is always there, 
we need

to keep the words on hand and 
attached to us for that just moment 
of opening,

so that we may be swallowed into it 
like the rabbit does into 
snake

or the krill into whale. Let ourselves 
give in more often and we might 
feel as if

in flight, a kite-less tail, the wing of a 
plane disappearing into cloud, see all 
this

language suddenly vanish and 
the page it’s on following swiftly. 
And if that

moment of opening is 
elongated like the vibration of a 
single singing

bowl alone and free in the once 
busy city center now 
abandoned streets,

the fall into itself is the poem, and the 
only memory of what we were starts 
to fade

into immeasurable alphabets of 
invisible ink.




APP thanks Alan for his latest contribution

Thursday, June 04, 2020

Tatev Chakhian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Tatev Chakhian of Poznan, Poland, contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. Her personal website is www.tatevchakhian.com

ՀԱՅ ՊՈԵՏԻ ՄԵՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊՈԵԶԻԱՅԻ (ՑԱՆԿԱՑԱԾ) ԵՎՐՈՊԱԿԱՆ ՖԵՍՏԻՎԱԼՈՒՄ

Այն կողմերից, որոնց մասին գրում եմ,
այս կողմերում խոսում են լուրերի թողարկման ամենավերջում,
իսկ ավելի հաճախ՝ տողատակում։
Հաճախ` նկատի ունեմ քսան տարին մեկ՝
հեղափոխությունից հեղափոխություն։
Իսկ միջհեղափոխական ընդմիջումներին մեր կողմերում
գրում են բանաստեղծություններ
սարի,
քարի,
ծտի,
քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին՝
լրագրողական լեզվով ասած՝ տեղական թեմաներով։
Այն կողմերում, որոնց մասին պատմում եմ,
այս կողմերի մասին լսում են ամեն օր՝ լուրերի թողարկման առաջաբանում։
Իհարկե, այս կողմերում էլ են գրում
սարի,
քարի,
ծտի
քարի կողքին աճած ծառին նստած ծտի մասին,
ինչն, իբրև միջազգային կարևորության հարց, երբեք չի լուսաբանվում։

   Տաթեւ Չախեան

AN ARMENIAN POET’S LONELINESS IN (ANY) EUROPEAN POETRY FESTIVAL
The country I write about,
is the last thing covered in the news program in this country,
or, rather, is covered in news ticker alone.
By rather I mean once in twenty years:
once a revolution erupts.
And in between those revolutions,
people in my country write poems on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
reporters would say, local issues, for that matter.
In the country, I am talking about,
this country is in the headlines every day.
Of course, here poets also write on
a mountain,
a stone,
a sparrow,
a sparrow sitting on a tree by the stone;
which, as a matter of international scale, is never covered.

Tatev Chakhian poem was translated by Ruzan Amiraghyan. We thank them both. 

Wednesday, June 03, 2020

Lucine Z. Kinoian's contribution to our Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Lucine Z. Kinoian from Hawthorne, NJ, USA, contributed this original poem in response to the 2020 epidemic.


Watching the Wind 




I had a standoff with a squirrel
Out of loneliness I walked away.
The tree branches wobble
They sway their weight in the air.

Squirrels peck and birds fly-hop
Deer make day-time appearances, too.
Grazing birds no longer stir for a pedestrian,
Having nowhere to go. But they could.

Gone are the threats.
Gone are the noises. For them.
Clouds locked above and outwards
But there is little to gaze down upon.

All is a reminder of what is wrong with the world
Or a reminder of all that is right?
What is this destroyer that has us watching for the wind
Where is it today?

The stillness in the air is all encompassing
Like the kind on a sunny, crisp spring day.
And it is a crisp spring day,
Except that it is not.

There comes a tumultuous gust, casting no heed.
Scratching through anything that stands in its way.
Flowers fall from now swaying branches.
Animals now take brace. Even a flag quivers in fear.

The low grumble penetrates, and
From every direction the air is sharp, piercing.
It is a howl remnant of yesterday's rain.
And prelude to more tomorrow?

Inescapable chills of ice as bare skin flushes red
No sooner does it hit you, that then it ends.
But the stillness has turned serrated, and it is time
To go back inside.

April 10, 2020

APP thanks Lucine for her contribution.

Tuesday, June 02, 2020

Araxie Tossounian's contribution to the Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

Araxie Tossounian from Novi, Michigan, USA contributed these two original poems in response to the 2020 Pandemic. The first is about the pandemic and the second, death related.


Rainbow
Everyone speaks of this terrible world,
that it's crumbling before our eyes,
and while there is hurt and change is needed,
I'm afraid all the good is disguised.

Love is free all over the world,
your mind can't be locked up in chains,
and though floods may come,
on the land or in your head,
there are memories that may always remain.

Why, when we chose to speak of this place,
do we speak of tragedy, unfairness, and pain?
You see, I cannot wait for the day,
we speak of the rainbow after the rain.


Roses
Roses are red,
but not always,
and when the roses die,
there is a part of them that stays,
the part that's in your eyes,
of the vibrant glossy tone,
or the scent that's in your nose,
one you wish that you could clone,
the feeling that you felt,
when your loved one walked them in,
or the joy after you've planted,
watching it grow out of its skin,
you think that roses die,
around the fall or late September,
but nothing ever dies,
just chose to always remember,
the roses are the ones,
we wish didn't have to go,
and the ones we wish we could get back,
so our love for them could grow,
roses are so many things and with them we may part,
but every time the roses die,
they build a bush back in our heart.



APP would like to thank Araxie for her contributions.

Sunday, May 31, 2020

Shahé Mankerian: CELESTIAL SMORGASBORD

On your birthday, find a restaurant that serves
orange chicken over basmati rice. Of course,

the fried vermicelli noodles must be the color
of angel locks. If you desire naan on the side,

you must also request a bowl of roasted egg-
plants with the charred skin intact. Be gentle

when you drizzle the pomegranate syrup; later
you’ll whine about the lie bumps on your tongue.

The busboy is not a poet; don’t make him recite
Gibran by heart. The misprint in the menu

claims the coffee they serve is Turkish. Mama,
remember to complain. Even God can be misled.


This poem appeared in Ghost City Press.

Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Hovsepian School and the poetry co-director of Rockvale Review. His manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at the Bibby First Book Competition, the Crab Orchard Poetry Open Competition, the Quercus Review Press Poetry Book Award, and the White Pine Press Prize. Online publications, Border Crossing and Cahoodaloodaling, have nominated Shahé’s poems for the 2018 Best of the Net. Visible Poetry Project’s animation of Mankerian’s poem, “The Last Mosque,” premiered at the 2018 New York Poetry Festival. He received the 2017 Editors’ Prize from MARY: A Journal of New Writing.

Wednesday, May 27, 2020

Karen Kevorkian: What Had Once Been My City


A funerary tower halfway climbed,
the Bedouin on a little motorbike always ahead
at the next site, necklaces swinging from his arm


the teenaged executioners parading in front of bound prisoners
before two-thousand-year-old temple columns,
which at that moment still rose


instructed to accept the cruelty that is wartime, its ochre horizon


some believing the border wall slows down large groups,
others having little faith in it


in earliest life forms the human body took shape,
predator fishes with long spines and thick boney arms,
protostarfish like meadow grasses in a breeze accepting
what came along in the current


a land where people did everything
with little flint knives set in wooden handles,
who sharpened blades rapidly against their own teeth
like monkeys who put everything in their mouths


in low tones a man chides the large dog he holds on his lap,
the dog moving closer until its body is one with the master’s


I take all jurisdiction, civil as well as criminal, high as well as low,
from the edge of the mountains to the stones and the sand in the rivers
and the leaves on the trees


on snow beside a mountain lake a woman’s skin spasmed
from the cold she called pure,
naked body gray in the water’s dusk


years solder solid black scrolled linoleum or paper
like something saved from flames of Alexandria’s library


remember Ahkmatova’s I can, lightning strike on
the desert describes a glass web in sand



From The Enchanting Verses Literary Review 

Tuesday, May 26, 2020

Karen Kevorkian: EVERYTHING STRANGELY FAMILIAR AND ALIEN

All day, people washed the body, 
stuck it, told it to open wide
to ease the pill down the dry throat
sometimes it was necessary
to turn from the eyes
sometimes dust settling
on the shoulders of ornamental glass
not the tall brown important bottles
with white plastic caps, each day
tilting toward late afternoon’s
foil fissures on the wall
and the mirror’s long silver shafts
slanted like rain, the body almost no more
it was drifting,
blood journeying on an opiate sea,
it left the shore
what good was disappointment
or relief, pale
as longstalked lilies, their sickest
sweetness
or the eyelet edging the pillowy quilt
bunched so like a watchful dog
ready for come here, now


from Literary Pool, 2014



Monday, May 25, 2020

Karen Kevorkian: IT WAS SHE THINKS IN BLACK AND WHITE

September cooling, arguably
an understated beginning, leaves 
crisped in flight, this must be 
the house, how the sun 
rampages through the trees,
the little yard a meadow 
where unquietly once 
a snake, shapeshifting
confusion, a door incised 
with the past, swagger 
of voices then the move to other
small rooms, another small house
of dubious quiet, filaments 
of tree shadow 
that craze makeshift 
walls, penscripted light


from Literary Pool, 2014

Sunday, May 24, 2020

Karen Kevorkian:THIS IS WHY YOU MUST NOT LEAVE NOW

Vulnerably thin palm trees at the pool’s edge
spew down dead fronds, gunshot birds
brown falling at dusk
a little rain coming and going,
fine pepper spray on the face  
below the pool’s surface spotlights restating
what could not be more ordinary,
a kirlian woman discharging coronas of light
the water mottles, silver rings her body,
skimming fingertips explode parabolas
midnight on azure, endsheets of a handmade
Florentine book where peacock, cerulean,
and sapphirine profusely question
in the almost-dark sky clouds 
of steel, pyrite, hyacinth, azurine
a strange planet, everything in motion
in the mostly empty expanse
of ash and water, ember and ice
an infinite meadow of heaven
of white fire laden and literal blue cold 


from Literary Pool, 2014

Friday, May 08, 2020

Reminder: Our call for Poems deadline is June 1, 2020

Hello all:

We hope you are all healthy and being creative during your confinement.

A reminder that our call for poetry deadline is approaching. Please read the original post about this global endeavor.




Thank you

Lola Koundakjian

Thursday, April 30, 2020

Happy Annivesary: 14 years and 2741 entries

Today is APP's 14th anniversary.

We will celebrated it, as we often do, quietly, reading poetry and happy to have achieved a few key points. 

We remain the only website providing audio and text RSS feeds of poems written by Armenians, as well as contemporary authors on Armenian subject matters. 

We continue providing all internet surfers free access to the webpage and audio downloads 24/7/365 via RSS feeds.

We invite you to join our readers in celebrating APP's broad spectrum:
- independent research of the best Armenian poetry we can find  
- gems by authors from the 19th century to the present
- introduction to out of print books, periodicals and digitized archives
- an index by authors and countries
- experimental works by contemporary authors
- introduction of budding authors, including our UPCOMING Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing (JUNE 1st 2020 DEADLINE!)
- different languages of expression, mostly Armenian, English or French, with translations provided whenever possible

This project is curated and produced by Lola Koundakjian in New York. To contact APP, send an email to: ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com.


If YOU ENJOY this website, please consider making a donation via Paypal.com by clicking on the button below. Your donations help maintain the audio website, buy books and replace equipment for the recordings as well as research in libraries. 

 
հայերէն՝ To view the Armenian characters, setup your browser to view UNICODE (UTF-8) as the character's encoding.




This is a feedburner validator

Sunday, April 26, 2020

Մարո Մարգարյան։ ՈՒ ՄԻ ԲՈՒՌ...



Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ.
Դու սրտի պէս լայն,
Դու սրտի պէս խոր
Հայրենի իմ հող.

Ակունք բարիքի,
Բոյրի ու բերքի,
Խտացած իմ սէր,
Իմ հրաշք երկիր.
Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ:

YOU ARE A PALM, A HAND...

You are
A palm, a hand,
The size of a heart,
You are
Broad as a heart,
As a heart deep
My native land.
You are
Precious gems of good,
Of fragrance, of fertility
You are
My love concentrated,
My miracle-land
You are
The size of a heart
A palm, a hand.

(Translated by Aram Tolegian)

Saturday, April 25, 2020

Alan Semerdjian: Children of Genocide (poem with music and video)

https://vimeo.com/407827624


GRANDCHILDREN OF GENOCIDE
Alan Semerdjian, In the Architecture of Bone, Genpop Books, 2009


The audio track, "Grandchildren of Genocide", is the first from a poetry and music collaboration between Vancouver-based guitarist Aram Bajakian and New York City writer/musician/educator Alan Semerdjian.

We think of bombfields and big when we think of genocide. We think of mass cleansing. We think in holes. We think the whole page. We think what’s under it, what they’ve been covering up. We think there might have been people
in those whole pages.
We think of chambers when we think of genocide. We think
of people crying. We think of people climbing. We think of people climbing and crying, crying and climbing. We think of both people climbing and people crying. We think in chambers.
We think in those horrible chambers when we think of genocide. Those horrible 20th-century chambers.
When we think of genocide, we don’t think of mountains and deserts. We don’t think of bazaars. When we do think of them,
we don’t think of young democratic people and pomegranates.
We don’t think of young democratic people with pomegranates
at bazaars when we think of genocide. We don’t think of them next to our grandfathers. We don’t think next to them.
Then there are young democratic people who don’t eat pomegranates and don’t think of genocide. We don’t think of them either.
We don’t think of them when we think of genocide, but we do think of moustaches. We don’t think of long and lovely moustaches,
but we think of moustaches when we think of genocide.
When we think of genocide, we think of families. We think
of faces of families, but we don’t think of birth. When we think
of birth, we don’t think about babies. But we do think of mothers.
When we think about genocide, we do think about mothers.
But we do think of mothers, but we don’t think of women.
We don’t think of women dancing.
We don’t hear the music when we think of genocide.
These things we think about and do not hear when we think about genocide.
And we don’t think of civil war as genocide. We hear about it. We don’t call in enough with such information.
We think about reconciliation, but we don’t
think about reconciliation when we think about genocide.
We don’t study the memorials, we don’t explain the play in papers, we don’t shake hands and make up. When we think of genocide, we do other things with our hands.


For the full album, please visit
amerge.bandcamp.com

Friday, April 24, 2020

John Kaprielian: Genocide


This happened
let no one deny it.
You took us from our homes
our schools, our churches
dragged us from our seminaries
our hospitals, doctors and patients alike.

Marched us through the square
hung or shot the men outright
drove the women and children
through the desert
to die of starvation or dehydration
after days of abuse and humiliation.

This happened.
Let no one deny it,
I have heard it from the mouths
of those who were there
and those who were left behind.

Let no one excuse it as
“casualties of war”—
pregnant women are not
hiding bombs in their wombs;
toddlers are not “enemy combatants”
Rape and mutilation are always crimes.

But year after year
you refuse to admit it
to acknowledge the acts
of your ancestors
most now dead
to admit your collective guilt
and accept some judgement
however attenuated by time
and fading memory.

This happened
let no one deny it.
Let no one forget it.

4/24/2018
©John Kaprielian

Thursday, April 23, 2020

Մարուշ Երամեան։ ԿԸ ՅԻՇԵՄ ԵՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՄ


Կը յիշեմ բոլոր այն քերթուածները
Որ չեմ կարդացած
Որովհետեւ չգրուեցան
Բայց իմս էին իրաւունքովը հողերուս
Բռնագրաւուած

Կը յիշեմ լռութիւնըԿոմիտասին
Որ չեմ լսած
Որ պէտք չէր ըլլար
Եւ որուն շուրջ մեղեդիները
Թեւածեցին վիրաւոր արծիւներու պէս
Եւ ձայն չդարձան

Կը յիշեմ ցաւը ժայռերուն
Որոնց տրուեցաւ բացառիկ ուղեղներու
Ճիչին դիմանալու բեռը

յիշեմ Սասնայ լեռներուն վեհութիւնը
Որ միայն երազ է կանաչ
Եւ ուրկէ բորենիները վանելու
Կրակը կը պահանջեմ

Կը յիշեմ կարմիրը Եփրատին
Եւ կը պահանջեմ զայն լուալու
Իրաւունքը

Ե՛ս է որ կը յիշեմ եւ կը պահանջեմ
բայց որմէ՞ պիտի պահանջեմ
հատուցումը աննիւթեղէնին
ոչ միայն հողերուն
բայց մանաւանդ
մնացեալին
եթէ գիտնային անոնց արժէքը
չէին խողխողեր արդէն

Եւ ո՞վ ինձմէ պիտի պահանջէ
Բառին շարժումը
Ձայնին փոթորիկը
Եւ ըմբոստացումը անկասելի
Վերը տեղ մը Մէկը նստած կ'ողբայ
Եւ անօգուտ են անոր արցունքները
Ա՛լ

JE ME SOUVIENS ET J’EXIGE
Maroush Yéramian, Le Caire, 17 avril 2020
[Traduction en français : Hervé Georgelin]

Je me souviens de tous ces poèmes
Que je n’ai pas lus
Car ils n’ont pas été écrits
Mais ils étaient miens par le droit des terres
Accaparées
Je me souviens du silence de Gomidas
Que je n’ai pas entendu
Qui n’aurait pas dû être
Et autour duquel les mélodies
S’envolèrent comme des aigles blessés
Et ne devinrent jamais son
Je me souviens de la douleur des précipices
Auxquels furent livré le fardeau de supporter les cris d’exceptionnels cerveaux
Je me souviens de la majesté des montagnes du Sassoun
Qui n’est que rêve vert
Et j’exige le feu
Pour en repousser les hyènes
Je me souviens du rouge de l’Euphrate
Et j’exige le droit
De l’en laver
C’est moi qui me souviens et qui exige !
Mais auprès de qui exigerai-je
Le dédommagement immatériel
Pas seulement pour les terres ?
Mais surtout
Pour le reste
S’ils en connaissaient la valeur
Ils ne le massacreraient pas
Et qui exigera de moi
Le mouvement du verbe
La tempête de la voix
La résolue insurrection ?
Là-haut quelque part Quelqu’un assis se lamente
Et ses larmes sont inutiles
Désormais !

Sunday, April 19, 2020

Albert Kapikian: My World

My World 

Just like everyone else,
I like to watch the world
come together on my screen.
And I like to prove that I care, 
not searching for the truth,
but for how I am seen.
Whatever I make of it,
Rest Assured, I always post what I mean.

I was never worthy, only wise.
(Truth is not to be confused with enterprise.)
Since I live for myself,
I like to shift with the tides. Now I lecture
that the gift doesn’t come without the thorny crown,
insist only Philoctetes can aim the arrow,
never letting on that I am crippled, too,
measuring myself by my renown.

Still I speed up to snatch up its music,
still I speed up to step into its charm,
still I stay there long as my star is lit...
then see a thumbs down, and surf into the harm.
I fall back as my lines post on Twitter,
I fall back as they create alarm.
My conscience gives me a scare—
am I just sprinkling more sand into the swarm?

But no one stops me. The lectors have nothing to read,
no one who will listen. Now discourse demands a threshold,
and staying across it long as you can,
then leaving a placeholder
(this poem is part plan)
in which you’ve only constructed your own (monk’s) cell,
instructed your students (inadvertently) how to show and not tell,
(not to mention) how to achieve their own rightful place (in this hell),

this priory that concentrates and renews our thirst,
this office (our commons),
only hospitable to the worst,
for it cannot be conquered, even in verse.
Once we had a muse, or muses to study, to respect,
ones on Sinai, or on Oreb, or Olympus,
but likes only ask for, never answer prayers,
likes force likes, likes that reject,

likes that lead us
into the desert
of trading friends
for friends, of treating forebears like fleas,
only to earn us a place in this monastery,
this hermitage of sleaze,
where we drink from nothing,
but to the lees.

This poem appeared in the 2020 edition of CEAMAG Journal, the peer-reviewed journal of the College English Association-Mid Atlantic Group.

Saturday, April 18, 2020

ԾԱՆՕԹԱՑՈՒՄ


Յարգելի Հ.Բ.Հ.-ի հետեւորդներ եւ հայրենակիցներ, սիրով կը ծանօթացնեմ ձեզ. Այս օր առաւել եւս հաճութիւն սրտի՝ Յովհաննէս Ասպետ իր գրիչի յօրինումով կու գայ ներկայացնել իր մշակած երգն ու տաղը, հայ գրասէր ընթերցողներուն ընձեռելով Կրակ ու Մոխիր-ի հատորը – հեղինակին երկար տարիներու մէջ հիւսած գրական արուեստին նոր ոստայնը:
Իսկոյն, ան հեղինակն է երեք քնարերգական գործերու: Իր անդրանիկ գործը՝ Սիրոյ Քնարը-ը 2005-ին իր ծննդավայր Պոլսոյ մէջ լոյս տեսած է, Անհետ Շաւիղներ-ը 2017-ին, եւ առաւել եւս անոնց կը հետեւի Կրակ Ու Մոխիր-ը: Իր բովանդակ գործերը այս երեք գրքոյկներուն մէջ կ՛ամփոփուին եւ անոնք մէկը միւսին բաղկացուցիչ ու լրացուցիչ հանգամանքը ունին, իրար շղթայուած են եւ անոնց ընդհանրական անուանումը կը կոչուի Սիրոյ Քնար:
Կրակ ու Մոխիր-ի գեղարուեստական յղացումի ենթահողերը, արմատները, տիրապետող ուժերը՝ տարիներու հոլովոյթին մէջ զտուած են: Անոնց մասին կրնանք ըսել որ արուեստագիտական նախասիրութիւններ են՝ որոնք ճոխացուցին իր տաղարանը սիրոյ երգերով: Իր քնարին քերթուածները՝ իմաստով խիտ ու խորհուրդով լի են, եւ հեղինակին ինքնութեան դրօշը կը կրեն:
Կրակ ու Մոխիր-ի քնարերգական գրկոյքը լոյս տեսած է 28 Փետրուար 2020-ին. Յովհաննէս Ասպետի գրիչի ստորագրութեան տակ։ Այս հաճելի առիթը՝ գրականասէր հասարակութեան գրական նորոյթ մը կ՛ընծերէ:




Ծանօթացման եւ տեղեկութեան համար դիմել իրեն՝ իր համացանցի հասցէին. jean.asadour@free.fr եւ կամ 06 30 16 75 12 հեռախօսային միջոցներով




Յովհաննէս Ասպետ






Tuesday, March 31, 2020

Յովհաննէս Ասպետ` ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ

19 Մարտ 2018

ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ 




Միտքս իր սիրոյ կանչերով հարբուն, 
Ո՜հ, եթերային յայտնութիւն. 
Շահարիկներ զարմանահրաշ
Ու գերարփուն, եկան ու ինձ տարին
Դուռը իր պարտէզին,
Մուտքը արքայական ծաղկաստանին. 
Գունեան փունջեր զարդարուն, 
Կլանումն անոնց հիւթը բուրումեան. 
Կանացի ցոլքերը աչքերուն
Կը թափանցեն ալիք առ ալիք
Իմ մթամած խորքերուն.
Բացի դռները իր գաղտնիքներուն,
Ու պատմեցի իր քմայքին հաճոյ,
Իշխանի հէքիաթները սիրոյ. 
Վառեցի աշտանակները իր մոմերուն, 
Խորհրդամած եւ հոգեսուն 
Սքանչելիքներ արձակող 
Գեղանի շլացքներուն.
Քաղեցի անձկանօք տենչանքին,
Միահամուռ համբոյրը յամրագին,
Խանդաղատանքին մէջ փափկասուն.
Ընդհատեցի խօլ վազքն
Երկարող ձանձրոյթին, 
Յանձնեցի հարաւի մեղմաջերմ հովերուն՝
Որ մարէր լոյսը լապտերին,
Ու տուի ողջոյնը՝ սրտաբաց կարօտին: 




Յովհաննէս Ասպետ

Saturday, March 21, 2020

Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

The virus that causes Covid-19 is currently spreading around the world and humanity is suffering

We, at the Armenian Poetry Project, believe poetry has a unique role in these times, when the soul is drowning in news and apathy

APP would like to hear from you, budding poets, young and old, and, poetry readers

Send us your poems in response to Covid-19, or poems which help you deal with this issue, and we will publish them


This call for poems is open to our Armenian readers worldwide

APP holds the right to select or reject poems

Send to ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com
 your original work, or the work by an Armenian author you admire

Subject line should be EPIDEMIC POETRY

In the body of the email: your full name, city, state, country 

Your original poem (in Armenian, French, English) 
OR, the work you selected by an Armenian poet, TYPED, with poet's name and if applicable the translation and translator's full name

Poems should NOT be excerpts and please check your spelling 


Deadline for submissions: June 1, 2020



Thank you,

Lola Koundakjian
Curator and Producer of The Armenian Poetry Project
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com