Աշոտ Գրաշի։ [Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն]

…Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Քնքշօրէն գրկած տանում եմ ինձ հետ,
Ձե՛զ, իմ հայրենի ա՜րտ ու արահե՜տ,
Եւ քե՜զ, կիրճերում հառաչող իմ գե՜տ։

Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Տանում եմ ինձ հետ՝ իմ թախծոտ սրտում,
Քե՜զ, մով մարգերում կորած մանկութի՜ւն,
Ձե՜զ, լեռնե՜ր քնած երկնի կապոյտում։

Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Մայրիկիս մի բուռ արցունքն եմ տանում,
Օտար ցրտի դէմ՝՝ մեր արեւն անհուն,
Երկրիս անունը՝ անմար մի անուն։