Saturday, May 15, 2010

Դանիէլ Վարուժան: ՎԵՐԱԴԱՐՁ

Այս իրիկուն ձեզի կուգանք, ե՜րգ երգելով,
Լուսնակ ճամբով,
Ո՛վ գիւղակներ, գիւղակներ.
Ձեր բակերուն մէջ ամէն
Թող գամփըռներն արթըննան,
Եւ աղբիւրները նորէն
Դոյլերու մէջ քրքըջան. -
Ձեր տոներուն համար դաշտեն` մաղերով
Վարդ ենք բերեր` խաղերով:

Այս իրիկուն ձեզի կուգանք, սէ՜ր երգելով,
Սարի ճամբով,
Ո՛վ հիւղակներ, հիւղակներ.
Եղջիւրներուն դէմ եզին
Թող ա՛լ բացուին ձեր դուռներ,
Թոնիրը մխայ, պըսակուին
Կապոյտ ծուխով կըտուրներ. -
Ահա ձեզի հարսերը` նո՜ր մանչերով`
Կաթ են բերեր` փարչերով:

Այս իրիկուն ձեզի կուգանք, յո՜յսն երգելով,
Արտի ճամբով,
Ո՛վ մարագներ, մարագներ.
Ձեր պատերուն մէջ խաւար
Թող նոր արև նըշողէ,
Երդիքներուն վրայ դալար
Լուսնակն ալիւր թող մաղէ.
Ահա ձեզի բերեր են խար` խուրձերով
Յարդը` անուշ ուրցերով:

Այս իրիկուն ձեզի կուգանք, հա՜ցն երգելով,
Կալի ճամբով,
Ո՛վ ամբարներ, ամբարներ.
Ձեր մութ ծոցին մեջ հըսկայ
Թող բերկրութեան շող ցաթի.
Սարդոստայնը ձեր վըրա
Թող ըլլա քօղ մ'արծաթի.
Զի բերեր են սայլե՜ր, սայլե՜ր շարքերով
Ցորե՜նն` հազար պարկերով:


ՀԱՑԻՆ ԵՐԳԸ


Coming home

We’re coming home tonight, singing together,
coming home by white moonlight.
Oh village houses, oh you village houses
wake up all the dogs
in all the yards.
wake up all the wells and fountains
and let them bubble up to fill our pitchers.
We’ve brought home flowers,
flowers for the holidays. And we’re singing.
We come singing of love.
We’re coming by the mountain road,
houses, oh, you houses.
Open the gates now as the oxen
horns push them in.
Let the ovens’ smoke rise
to mingle with the blue smoke
of the roofs.
And you young wives of the houses,
you shy “harser” with new baby boys,
bring milk in blue, clay pitchers.
we’re coming home.

Translated by Diana Der-Hovanessian 

1 comment:

Unknown said...

23/05/2010
Դանիէլ Վարուժանի ՛Վերադարձ՝ ը

Դանիէլ Վարուժան այս բանաստեղծութեան միջոցով ինչպէս ինք այնպէս ալ մեզ կը վերադարձնէ շրջագայութիւնով մը, կարելի էր ըսել նաեւ ուխտագնացութիւննով մը դէպի արեւմտահայաստանի գիւղերուն ՛եր՜գ երգելով՝:
Դանիէլ Վարուժան մեզ կը տանի Հայկական գաւառի հիւղակներուն՛սէ՜ր երգելով՝ կ՝ըսէ ՛թող ա՝լ բացուին ձեր դուռները՝ Հայ հիւղակին դուրները կ՝ուզէ որ անոնք ա՝լ երեւին ոչ թէ փակուած մնան. ՛Ձեզի կուգանք՝ աւետաբեր եւ կը հրաւիրէ մտերմութեամբ կ՝ըսէ թող ՛թոնիր մխայ՝ հիւղակներու ծխնելոյզներէն ՛կապոյտ ծուխով կըտուրներ՝ կուզէ որ բարձրանայ: ՛Ահա ձեզի հարսերը՝ նո՜ր մանչերով կաթ են բերեր՝ փարչերով՝, չէ որ կը մաղթէ երջանկութիւն եւ
բարեկեցութիւն Հայ հիւղակին ՛սէ՜ր երգելով:
՛Այս իրիկուն ձեզի կուգանք, յոյ՜ս երգելով՝, համեստ Հայ գիւղացիին միշտ լաւը մաղթելով, արեւ, լոյս եւ կենդանիներու կերակրման համար կը բերէ առատ կեր:
Եւ ի վերջոյ իր խօսքը բերկրութեան, խնդութեան մաղթանքի մասին է, ցորենի ու հացի ամբարները կուզէ տեսնել առատութեան մէջ:
Այս բանաստեղծութեան մէջ Դանիէլ Վարուժան մեր աչքերուն առջեւ կը պատկերազարդէ արեւմտահայաստանի գաւառը, գիւղը, հիւղակը եւ Հայ գիւղացին: Որքան մօտ է անոնց հոգիով ու սրտով, մինջեւ իսկ մասնակցելով անոնց արօրեայ կեանքին միշտ ՛հա՜ցն երգելով՝:
Այսօր չկայ արեւմտահայաստան, չկայ անոր Հայ գիւղը ու հիւղակը: Բայց կայ ու կը մնայ մեր երազը՝ կարօտը՝ ու յոյսը՝ առմիշտ: