Սիամանթօ: Ափ մը Մոխիր՝ Հայրենի տուն …

Ակնայ յիշատակին

Ա

Աւա՜ղ, ապարանքի մը պէս մեծ էիր եւ շքեղ,

Ու ես՝ երդիքներուդ սպիտակ կատարէն,

Աստղածորան գիշերներու յոյսին հետ,

Վարէն, ահեղավազ Եփրատին կ'ունկնդրէի...։

Բ

Արցունքո՜վ, արցունքո՜վ լսեցի որ աւերակ առ աւերակ,

Քու լայնանիստ պատերդ իրարու վրայ կործանեցին,

Սարսափի օր մը, կոտորածի օր մը, օր մը արիւնի...

Զքեզ եզերող պարտէզիդ ծաղկըներուն վրայ։

Գ

Ու մոխրացա՜ւ այն սենեակը կապոյտ,

Որուն որմերուն ետեւ եւ գորգերուն վրայ,

Իմ երջանիկ մանկութիւնս կը հրճուէր,

Եւ կեանքս կ'աճէր եւ հոգիս իր թեւերը կ'առնէր...

Դ

Փշրեցա՞ւ, ուրե՛մն, այն հայելին ոսկեծիր,

Որուն եթերային խորութեանը մէջ,

Երազներս, յոյսերս, սէրերս եւ կամքս կարմիր,

Տարիներով, մտածումիս հետ, ցոլացին...

Ե

Ու բակին մէջ երգող աղբիւրը մեռա՞ւ,

Ու կոտրտեցա՞ն պարտէզիս ուռին եւ թթենին.

Եւ այն առուակը որ ծառերուն մէջէն կը հոսէր,

Ցամքեցա՞ւ, ըսէ՛, ո՞ւր է, ցամքեցա՞ւ, ցամքեցա՞ւ...

Զ

Օ՜, այն վանդակին կ'երազեմ յաճախ,

Որուն մէջ գորշագոյն կաքաւս, առաւօտուն,

Արեւածագին հետ եւ վարդի թուփերուն դիմաց,

Զարթնումի Ժամուս ՝ յստակօրէն կը կարգճէր...։

Է

Հայրենի՜ տուն, հաւատա՜ որ մահէս յետոյ

Քու աւերակներուդ սեւին վրայ, իմ հոգիս,

Պիտի գայ, որպէս տատրակ մը տարագիր,

Իր դԺբախտի երգը եւ արցունքը լալու...։

Ը

Բայց ո՜վ պիտի բերէ, ո՜վ պիտի բերէ, ըսէ՛,

Քու սրբազան մոխիրէդ ափ մը մոխիր,

Մահուանս օրը, իմ տրտում դագաղիս մէջ,

Հայրենիքս երգողի իմ աճիւնին խառնելու...։

Թ

Ափ մը մոխի՜ր աճիւնիս հետ, Հայրենի տուն,

Ափ մը մոխի՜ր քու մոխիրէդ, ո՜վ պիտի բերէ,

Քու յիշատակէ՛դ, քու ցաւէ՛դ, քու անցեալէ՛դ,

Ափ մը մոխիր... իմ սրտիս վրան ցանելու...։