ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ։ ԵՍԵՆԻՆ

Տառապանքում կա ձայն,

Եւ ձայնի մեջ կա լույս,

Եւ լույսի մեջ ոգի.–

Եւ ոգու մեջ ահա դու կանգնած ես մենակ,

Որպես տրուբադուրը չթվարկված զորքի:

Բարի՜, եղբայրորե՜ն ինձ ասում ես՝ ապրիր,

Թող բուքը քեզ երբեք չհալածի,

Թող չծեծի՛ քամին, մտրակ չիջնի՛ վրադ,

Ոչ ոք քեզ ճորտության

Համար թող չվարձի,

Ասում ես ինձ՝ ապրիր ուրախ ու երջանիկ,

Առանց հարստության, առանց փառք ու գանձի,

Ասում ես ինձ՝ ապրիր անխարդախ ու աննենգ,

Ասում ես ինձ՝ ապրիր,

Ապրիր՝ որպես բույրը ցորեն հացի,

Եւ մեկ-մեկ էլ կրկնիր՝ «Եղբայր ենք մենք»:

Ոչի՜նչ, ասում ես դու: Մի՛ տառապիր, ոչի՜նչ,

Լեռները չեն չոքում քամիների վախից.–

Եւ օրորվում ես դու՜,

Եւ շնկշնկում ես դու՜,

Որպես տափաստանի մի անկյունում բուսած

Հավերժական թախիծ:

Ոչի՜նչ, ասում ես դու, ոչի՜նչ, ոչի՜նչ, ոչի՜նչ,

Տե՛ս չի եղել ոչի՛նչ, չի լինելու ոչի՜նչ,

Մի պուտ մարդկայնություն պահիր կրծքիդ խորքում,

Եւ չեն մթնի երբեք աչքերդ ջինջ:

Ես հավատում եմ քեզ, երբ նայում եմ ցավիդ,

Եւ հավատում եմ քեզ, երբ նայում եմ ահիդ,

Եւ քո խաչը ահա ես տանում եմ հլու.–

Եւ չգիտեմ՝ վաղվա խաչերի մեջ

Մեր խաչն ո՞վ է արդյոք շալակելու:

Ոչի՜նչ, ասում ես դու, մի՛ տառապիր, ոչի՜նչ,

Լեռները չեն չոքում քամիների վախից.–

Եւ օրորվում ես դու՜,

Եւ շնկշնկում ես դու՜,

Որպես տափաստանի մի անկյունում բուսած

Հավերժական թախիծ:

YESSENIN

There is sound in suffering

And there is light in sound

And there is spirit in light

And within the spirit you stand alone

As the troubadour of some endless army.

With kindness, as a brother, you tell me to live,

May the storms never get you,

May the winds never strike you, may no whip ever hit you,

May no one ever hire you

As a slave.

You tell me to live happily

With no wealth, glory and treasures,

You tell me to live a good and honest life,

You tell me to live

As the sweet smell of wheat bread

And to repeat now and then “we are brothers”.

It is all right, you tell me, do not suffer,

Mountains never kneel in fear of winds –

And you swing

And you rustle

Like some eternal sorrow

Born in some corner of the wide plateau.

Razmik Davoyan. Translated by Armine Tamrazian

The poem is dedicated to Sergei Yessenin (1895-1925), one of the most lyrical

figures in Russian classical poetry, who committed suicide in a hotel

in Leningrad.