ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ ՊՍԱԿ ԵՌԱՀԻՒՍ

Արեւը` անանկիւն ամրաբերդ,

Բնութեան հետ բերկրանքի բոյրեր,

Գուսան գետը գլգլալէն

Դաշտի դալարը կը դարպասէր:

Երկնաձիգ երազի երամներ,

Զուրաթունք` զարթնող զմայլանք,

Է՜ր երբեմն, էութիւն բարեբեր,

Ըղձանքի ընծայման ըմպանակ:

Թոթով թուղթերուն թաթախուած

Ժամերը ժրաջան ու ժլատ.

Իրա՞ւ է իրիկունը չիջած

Լիարծաթ լուսինը լրանայ:

Խնկալի խորանի խորհուրդին,

Ծնծղագին ծնունդին` ծնրադիր,

Կամարնե՜ր կը կապուին ու կուռքեր

Հեռացած, հրկիզուած հոգիներ:

Ձեռակերտ կանթեղ ձմեռուայ անձէթ,

Ղենջակին մօր` մատաղ գառնուկի

մղձուկ.

Ճանաչման ճրա՛գն է ճանապարհը նեղ,

Մատեանը` մասունք, ու մատուռը դուռ:

Յիսո՜ւս, յարութեան յենարան,

Նկանակ ու նուռ ու նկարչածին,

Շա՞տ էր շատրուանը որ յուշեց

Ոչինչը, ոչինչէ, ոչինչին:

Չարչարանք: Չքացած չարխափան:

Պրկուած պարաններու պոռթկում,

Ջրամոյն ջրանոյշներու ջերմանաւ,

Ռեհանին հեռացնոր` բուրվառում:

Սա՛ է սարը, սառն չէ սիրտը,

Վեհանոյշ է վիշտն ու վէրքը,

Տաք է տունը, եւ տունկն է տաք,

անտա՛ռ կենաց,

Րոպեն սակայն գոռգոռաց եւ

անդորրը երերաց:

Ցորեններու ցոլցլուն դէմքեր,

հացի ամպեր մթնաճեմ,

Ուրուակա՞նն է աւերակի սեւերուն:

Փողոցներէն օտարափառ եւ հայրենի

ափերէն

Քաղցր է մեր սէրն այս

քնքշագին գիրերուն:

Օրհնեալները օղակ օղակ հո՛ղ կ՚օծեն,

Ֆոսֆորի ֆոնը չ՚այրիր արեւէն: