ՀԵՆՐԻԿ ԷԴՈՅԱՆ: ԵՐԿՈՒ ՎԻՃԱԿ

1.

Արեւը խաղում է դեմքիս վրա,

վազվզում ինչպես ճանճ,

փողոցը լողում է

մակընթացության մեջ ամռան։

Ես հիշում եմ

մի քանի մանթրաններ (թարգմ.

սանսկրիտից), մտածում նրանց

էության մասին։

Ավաղ, ես Հիսուս չեմ,

ոչ էլ Բուդդա,

ոչ ոքի չեմ կարող կեդանություն տալ,

չեմ կարող սրբացնել

ոչ մի Մարիամ Մագթաղինացու,

անգամ հիվանդ ձեռք չեմ կարող բուժել։

Մոտենում է մի մարդ,

խնդրում մի սիգարետ։

Ավաղ, ես չեմ ծխում։

2.

Անձրեւի կաթիլը

ընկնում է, գլորվում

տերեւից տերեւ,

վազվզում, խաղում,

ինչպես երեխա։

Իմ աչքերի առջեւ

ահա նույն աշխարհն է,

չի փոխվել կարծես ոչինչ,

նույն կաթիլն է վազում –

բայց արդեն թեք ճյուղերով իմ տարիների։

Ես այսօր նստած

այս փայտե նստարանին

չեմ հիշել քո անունը,

քո մասին չեմ մտածել,

չեմ ասել – «Լսիր ինձ, եթե կարող ես»։

Այգով անցնում են մի տղամարդ, մի կին-

սպիտակած մազերով,

նրանք տանում են մի փոքրիկ շնիկ։

Ինձ նրանք չնայեցին։ Լուռ մնացին։ Գնացին։

TWO STATES

1.

The sun plays on my face,

Flittering like a fly.

The street swims

In the tide of summer.

 

I recall

Several mantras (translated all

From Sanskrit.) and contemplate

Their quintessence.

 

Alas! I am neither Christ

Nor Buddha,

I cannot resurrect anyone,

I cannot anoint

Any Mary Magdalene.

I can’t even heal an ailing hand!

 

A man approaches

Asking for a cigarette.

Alas! I do not smoke.

 

2.

The raindrop drops

Falls, rolls

From leaf to leaf

Runs around, frolics

Like a child.

 

Facing my eyes

Is the same world.

It Seems nothing changes –

The same drop runs

Around the bent branches of my years.

 

Today, sitting

On this wooden bench,

I cannot recall your name.

I have not bothered with you.

I have not said, “Listen to me, if you can”.

A man and a woman pass by the park,

Grey haired –

They are walking a puppy.

They did not look at me. They were silent. They left.

 

…………………………… Henrik Edoyan

Translated by Tatul Sonentz