Wednesday, February 19, 2014

ՀԵՆՐԻԿ ԷԴՈՅԱՆ: ԵՐԿՈՒ ՎԻՃԱԿ


1.
Արեւը խաղում է դեմքիս վրա,
վազվզում ինչպես ճանճ,
փողոցը լողում է
մակընթացության մեջ ամռան։

Ես հիշում եմ
մի քանի մանթրաններ (թարգմ.
սանսկրիտից), մտածում նրանց
էության մասին։

Ավաղ, ես Հիսուս չեմ,
ոչ էլ Բուդդա,
ոչ ոքի չեմ կարող կեդանություն տալ,
չեմ կարող սրբացնել
ոչ մի Մարիամ Մագթաղինացու,
անգամ հիվանդ ձեռք չեմ կարող բուժել։

Մոտենում է մի մարդ,
խնդրում մի սիգարետ։
Ավաղ, ես չեմ ծխում։

2.
Անձրեւի կաթիլը
ընկնում է, գլորվում
տերեւից տերեւ,
վազվզում, խաղում,
ինչպես երեխա։

Իմ աչքերի առջեւ
ահա նույն աշխարհն է,
չի փոխվել կարծես ոչինչ,
նույն կաթիլն է վազում
բայց արդեն թեք ճյուղերով իմ տարիների։

Ես այսօր նստած
այս փայտե նստարանին
չեմ հիշել քո անունը,
քո մասին չեմ մտածել,
չեմ ասել – «Լսիր ինձ, եթե կարող ես»։
Այգով անցնում են մի տղամարդ, մի կին-
սպիտակած մազերով,
նրանք տանում են մի փոքրիկ շնիկ։
Ինձ նրանք չնայեցին։ Լուռ մնացին։ Գնացին։


TWO STATES

1.
The sun plays on my face,
Flittering like a fly.
The street swims
In the tide of summer.
 
I recall
Several mantras (translated all
From Sanskrit.) and contemplate
Their quintessence.
 
Alas! I am neither Christ
Nor Buddha,
I cannot resurrect anyone,
I cannot anoint
Any Mary Magdalene.
I can’t even heal an ailing hand!
 
A man approaches
Asking for a cigarette.
Alas! I do not smoke.
 
2.
The raindrop drops
Falls, rolls
From leaf to leaf
Runs around, frolics
Like a child.
 
Facing my eyes
Is the same world.
It Seems nothing changes –
The same drop runs
Around the bent branches of my years.
 
Today, sitting
On this wooden bench,
I cannot recall your name.
I have not bothered with you.
I have not said, “Listen to me, if you can”.
A man and a woman pass by the park,
Grey haired –
They are walking a puppy.
They did not look at me. They were silent. They left.
 
…………………………… Henrik Edoyan
Translated by Tatul Sonentz


No comments: