Karen Kevorkian:THIS IS WHY YOU MUST NOT LEAVE NOW

Vulnerably thin palm trees at the pool’s edge
spew down dead fronds, gunshot birds
brown falling at dusk

a little rain coming and going,
fine pepper spray on the face  

below the pool’s surface spotlights restating
what could not be more ordinary,
a kirlian woman discharging coronas of light

the water mottles, silver rings her body,
skimming fingertips explode parabolas

midnight on azure, endsheets of a handmade
Florentine book where peacock, cerulean,
and sapphirine profusely question

in the almost-dark sky clouds 
of steel, pyrite, hyacinth, azurine

a strange planet, everything in motion
in the mostly empty expanse
of ash and water, ember and ice

an infinite meadow of heaven
of white fire laden and literal blue cold 

from Literary Pool, 2014

Reminder: Our call for Poems deadline is June 1, 2020

Hello all:

We hope you are all healthy and being creative during your confinement.

A reminder that our call for poetry deadline is approaching. Please read the original post about this global endeavor.




Thank you

Lola Koundakjian

Happy Annivesary: 14 years and 2741 entries

Today is APP's 14th anniversary.

We will celebrated it, as we often do, quietly, reading poetry and happy to have achieved a few key points. 

We remain the only website providing audio and text RSS feeds of poems written by Armenians, as well as contemporary authors on Armenian subject matters. 

We continue providing all internet surfers free access to the webpage and audio downloads 24/7/365 via RSS feeds.

We invite you to join our readers in celebrating APP's broad spectrum:
- independent research of the best Armenian poetry we can find  
- gems by authors from the 19th century to the present
- introduction to out of print books, periodicals and digitized archives
- an index by authors and countries
- experimental works by contemporary authors
- introduction of budding authors, including our UPCOMING Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing (JUNE 1st 2020 DEADLINE!)
- different languages of expression, mostly Armenian, English or French, with translations provided whenever possible

This project is curated and produced by Lola Koundakjian in New York. To contact APP, send an email to: ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com.


If YOU ENJOY this website, please consider making a donation via Paypal.com by clicking on the button below. Your donations help maintain the audio website, buy books and replace equipment for the recordings as well as research in libraries. 

 

հայերէն՝ To view the Armenian characters, setup your browser to view UNICODE (UTF-8) as the character's encoding.




This is a feedburner validator

Մարո Մարգարյան։ ՈՒ ՄԻ ԲՈՒՌ...

Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ.
Դու սրտի պէս լայն,
Դու սրտի պէս խոր
Հայրենի իմ հող.

Ակունք բարիքի,
Բոյրի ու բերքի,
Խտացած իմ սէր,
Իմ հրաշք երկիր.
Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ:

YOU ARE A PALM, A HAND...

You are
A palm, a hand,
The size of a heart,
You are
Broad as a heart,
As a heart deep
My native land.
You are
Precious gems of good,
Of fragrance, of fertility
You are
My love concentrated,
My miracle-land
You are
The size of a heart
A palm, a hand.

(Translated by Aram Tolegian)

Alan Semerdjian: Children of Genocide (poem with music and video)

https://vimeo.com/407827624


GRANDCHILDREN OF GENOCIDE
Alan Semerdjian, In the Architecture of Bone, Genpop Books, 2009


The audio track, "Grandchildren of Genocide", is the first from a poetry and music collaboration between Vancouver-based guitarist Aram Bajakian and New York City writer/musician/educator Alan Semerdjian.

We think of bombfields and big when we think of genocide. We think of mass cleansing. We think in holes. We think the whole page. We think what’s under it, what they’ve been covering up. We think there might have been people
in those whole pages.
We think of chambers when we think of genocide. We think
of people crying. We think of people climbing. We think of people climbing and crying, crying and climbing. We think of both people climbing and people crying. We think in chambers.
We think in those horrible chambers when we think of genocide. Those horrible 20th-century chambers.
When we think of genocide, we don’t think of mountains and deserts. We don’t think of bazaars. When we do think of them,
we don’t think of young democratic people and pomegranates.
We don’t think of young democratic people with pomegranates
at bazaars when we think of genocide. We don’t think of them next to our grandfathers. We don’t think next to them.
Then there are young democratic people who don’t eat pomegranates and don’t think of genocide. We don’t think of them either.
We don’t think of them when we think of genocide, but we do think of moustaches. We don’t think of long and lovely moustaches,
but we think of moustaches when we think of genocide.
When we think of genocide, we think of families. We think
of faces of families, but we don’t think of birth. When we think
of birth, we don’t think about babies. But we do think of mothers.
When we think about genocide, we do think about mothers.
But we do think of mothers, but we don’t think of women.
We don’t think of women dancing.
We don’t hear the music when we think of genocide.
These things we think about and do not hear when we think about genocide.
And we don’t think of civil war as genocide. We hear about it. We don’t call in enough with such information.
We think about reconciliation, but we don’t
think about reconciliation when we think about genocide.
We don’t study the memorials, we don’t explain the play in papers, we don’t shake hands and make up. When we think of genocide, we do other things with our hands.

For the full album, please visit

amerge.bandcamp.com

John Kaprielian: Genocide

This happened
let no one deny it.
You took us from our homes
our schools, our churches
dragged us from our seminaries
our hospitals, doctors and patients alike.

Marched us through the square
hung or shot the men outright
drove the women and children
through the desert
to die of starvation or dehydration
after days of abuse and humiliation.

This happened.
Let no one deny it,
I have heard it from the mouths
of those who were there
and those who were left behind.

Let no one excuse it as
“casualties of war”—
pregnant women are not
hiding bombs in their wombs;
toddlers are not “enemy combatants”
Rape and mutilation are always crimes.

But year after year
you refuse to admit it
to acknowledge the acts
of your ancestors
most now dead
to admit your collective guilt
and accept some judgement
however attenuated by time
and fading memory.

This happened
let no one deny it.
Let no one forget it.

4/24/2018
©John Kaprielian

Մարուշ Երամեան։ ԿԸ ՅԻՇԵՄ ԵՒ ԿԸ ՊԱՀԱՆՋԵՄ

Կը յիշեմ բոլոր այն քերթուածները
Որ չեմ կարդացած
Որովհետեւ չգրուեցան
Բայց իմս էին իրաւունքովը հողերուս
Բռնագրաւուած

Կը յիշեմ լռութիւնըԿոմիտասին
Որ չեմ լսած
Որ պէտք չէր ըլլար
Եւ որուն շուրջ մեղեդիները
Թեւածեցին վիրաւոր արծիւներու պէս
Եւ ձայն չդարձան

Կը յիշեմ ցաւը ժայռերուն
Որոնց տրուեցաւ բացառիկ ուղեղներու
Ճիչին դիմանալու բեռը

յիշեմ Սասնայ լեռներուն վեհութիւնը
Որ միայն երազ է կանաչ
Եւ ուրկէ բորենիները վանելու
Կրակը կը պահանջեմ

Կը յիշեմ կարմիրը Եփրատին
Եւ կը պահանջեմ զայն լուալու
Իրաւունքը

Ե՛ս է որ կը յիշեմ եւ կը պահանջեմ
բայց որմէ՞ պիտի պահանջեմ
հատուցումը աննիւթեղէնին
ոչ միայն հողերուն
բայց մանաւանդ
մնացեալին
եթէ գիտնային անոնց արժէքը
չէին խողխողեր արդէն

Եւ ո՞վ ինձմէ պիտի պահանջէ
Բառին շարժումը
Ձայնին փոթորիկը
Եւ ըմբոստացումը անկասելի
Վերը տեղ մը Մէկը նստած կ'ողբայ
Եւ անօգուտ են անոր արցունքները
Ա՛լ

JE ME SOUVIENS ET J’EXIGE
Maroush Yéramian, Le Caire, 17 avril 2020
[Traduction en français : Hervé Georgelin]

Je me souviens de tous ces poèmes
Que je n’ai pas lus
Car ils n’ont pas été écrits
Mais ils étaient miens par le droit des terres
Accaparées
Je me souviens du silence de Gomidas
Que je n’ai pas entendu
Qui n’aurait pas dû être
Et autour duquel les mélodies
S’envolèrent comme des aigles blessés
Et ne devinrent jamais son
Je me souviens de la douleur des précipices
Auxquels furent livré le fardeau de supporter les cris d’exceptionnels cerveaux
Je me souviens de la majesté des montagnes du Sassoun
Qui n’est que rêve vert
Et j’exige le feu
Pour en repousser les hyènes
Je me souviens du rouge de l’Euphrate
Et j’exige le droit
De l’en laver
C’est moi qui me souviens et qui exige !
Mais auprès de qui exigerai-je
Le dédommagement immatériel
Pas seulement pour les terres ?
Mais surtout
Pour le reste
S’ils en connaissaient la valeur
Ils ne le massacreraient pas
Et qui exigera de moi
Le mouvement du verbe
La tempête de la voix
La résolue insurrection ?
Là-haut quelque part Quelqu’un assis se lamente
Et ses larmes sont inutiles
Désormais !

Albert Kapikian: My World

My World 

Just like everyone else,
I like to watch the world
come together on my screen.
And I like to prove that I care, 
not searching for the truth,
but for how I am seen.
Whatever I make of it,
Rest Assured, I always post what I mean.

I was never worthy, only wise.
(Truth is not to be confused with enterprise.)
Since I live for myself,
I like to shift with the tides. Now I lecture
that the gift doesn’t come without the thorny crown,
insist only Philoctetes can aim the arrow,
never letting on that I am crippled, too,
measuring myself by my renown.

Still I speed up to snatch up its music,
still I speed up to step into its charm,
still I stay there long as my star is lit...
then see a thumbs down, and surf into the harm.
I fall back as my lines post on Twitter,
I fall back as they create alarm.
My conscience gives me a scare—
am I just sprinkling more sand into the swarm?

But no one stops me. The lectors have nothing to read,
no one who will listen. Now discourse demands a threshold,
and staying across it long as you can,
then leaving a placeholder
(this poem is part plan)
in which you’ve only constructed your own (monk’s) cell,
instructed your students (inadvertently) how to show and not tell,
(not to mention) how to achieve their own rightful place (in this hell),

this priory that concentrates and renews our thirst,
this office (our commons),
only hospitable to the worst,
for it cannot be conquered, even in verse.
Once we had a muse, or muses to study, to respect,
ones on Sinai, or on Oreb, or Olympus,
but likes only ask for, never answer prayers,
likes force likes, likes that reject,

likes that lead us
into the desert
of trading friends
for friends, of treating forebears like fleas,
only to earn us a place in this monastery,
this hermitage of sleaze,
where we drink from nothing,
but to the lees.

This poem appeared in the 2020 edition of CEAMAG Journal, the peer-reviewed journal of the College English Association-Mid Atlantic Group.

ԾԱՆՕԹԱՑՈՒՄ

Յարգելի Հ.Բ.Հ.-ի հետեւորդներ եւ հայրենակիցներ, սիրով կը ծանօթացնեմ ձեզ. Այս օր առաւել եւս հաճութիւն սրտի՝ Յովհաննէս Ասպետ իր գրիչի յօրինումով կու գայ ներկայացնել իր մշակած երգն ու տաղը, հայ գրասէր ընթերցողներուն ընձեռելով Կրակ ու Մոխիր-ի հատորը – հեղինակին երկար տարիներու մէջ հիւսած գրական արուեստին նոր ոստայնը:
Իսկոյն, ան հեղինակն է երեք քնարերգական գործերու: Իր անդրանիկ գործը՝ Սիրոյ Քնարը-ը 2005-ին իր ծննդավայր Պոլսոյ մէջ լոյս տեսած է, Անհետ Շաւիղներ-ը 2017-ին, եւ առաւել եւս անոնց կը հետեւի Կրակ Ու Մոխիր-ը: Իր բովանդակ գործերը այս երեք գրքոյկներուն մէջ կ՛ամփոփուին եւ անոնք մէկը միւսին բաղկացուցիչ ու լրացուցիչ հանգամանքը ունին, իրար շղթայուած են եւ անոնց ընդհանրական անուանումը կը կոչուի Սիրոյ Քնար:
Կրակ ու Մոխիր-ի գեղարուեստական յղացումի ենթահողերը, արմատները, տիրապետող ուժերը՝ տարիներու հոլովոյթին մէջ զտուած են: Անոնց մասին կրնանք ըսել որ արուեստագիտական նախասիրութիւններ են՝ որոնք ճոխացուցին իր տաղարանը սիրոյ երգերով: Իր քնարին քերթուածները՝ իմաստով խիտ ու խորհուրդով լի են, եւ հեղինակին ինքնութեան դրօշը կը կրեն:
Կրակ ու Մոխիր-ի քնարերգական գրկոյքը լոյս տեսած է 28 Փետրուար 2020-ին. Յովհաննէս Ասպետի գրիչի ստորագրութեան տակ։ Այս հաճելի առիթը՝ գրականասէր հասարակութեան գրական նորոյթ մը կ՛ընծերէ:




Ծանօթացման եւ տեղեկութեան համար դիմել իրեն՝ իր համացանցի հասցէին. jean.asadour@free.fr եւ կամ 06 30 16 75 12 հեռախօսային միջոցներով




Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ` ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ

19 Մարտ 2018

ՄՏԱՀԱՃՈՒԹԻՒՆ 

Միտքս իր սիրոյ կանչերով հարբուն, 

Ո՜հ, եթերային յայտնութիւն. 

Շահարիկներ զարմանահրաշ

Ու գերարփուն, եկան ու ինձ տարին

Դուռը իր պարտէզին,

Մուտքը արքայական ծաղկաստանին. 

Գունեան փունջեր զարդարուն, 

Կլանումն անոնց հիւթը բուրումեան. 

Կանացի ցոլքերը աչքերուն

Կը թափանցեն ալիք առ ալիք

Իմ մթամած խորքերուն.

Բացի դռները իր գաղտնիքներուն,

Ու պատմեցի իր քմայքին հաճոյ,

Իշխանի հէքիաթները սիրոյ. 

Վառեցի աշտանակները իր մոմերուն, 

Խորհրդամած եւ հոգեսուն 

Սքանչելիքներ արձակող 

Գեղանի շլացքներուն.

Քաղեցի անձկանօք տենչանքին,

Միահամուռ համբոյրը յամրագին,

Խանդաղատանքին մէջ փափկասուն.

Ընդհատեցի խօլ վազքն

Երկարող ձանձրոյթին, 

Յանձնեցի հարաւի մեղմաջերմ հովերուն՝

Որ մարէր լոյսը լապտերին,

Ու տուի ողջոյնը՝ սրտաբաց կարօտին: 

Յովհաննէս Ասպետ

Call for Poems on the topic of epidemics, illness, medicine, death and healing

The virus that causes Covid-19 is currently spreading around the world and humanity is suffering

We, at the Armenian Poetry Project, believe poetry has a unique role in these times, when the soul is drowning in news and apathy

APP would like to hear from you, budding poets, young and old, and, poetry readers

Send us your poems in response to Covid-19, or poems which help you deal with this issue, and we will publish them

This call for poems is open to our Armenian readers worldwide

APP holds the right to select or reject poems

Send to ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com

 your original work, or the work by an Armenian author you admire

Subject line should be EPIDEMIC POETRY

In the body of the email: your full name, city, state, country 

Your original poem (in Armenian, French, English) 
OR, the work you selected by an Armenian poet, TYPED, with poet's name and if applicable the translation and translator's full name

Poems should NOT be excerpts and please check your spelling 

Deadline for submissions: June 1, 2020

Thank you,

Lola Koundakjian
Curator and Producer of The Armenian Poetry Project
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: Ոչ դուն գիտցար - ոչ ալ ես

Օր եղաւ շուքդ եղայ
Օր եղաւ շուքս եղար
Միշտ իրարու յենարան
Միշտ իրարմէ անբաժան

Օր եղաւ լոյսդ դարձայ
Օր եղաւ լոյսս դարձար
Միշտ իրարու սրտակից

Միշտ իրարու աջակից

Սէրը լոյս դառնալ էր արդեօք
Թէ ոչ շուք մը ըլլալ անբաժան
Ոչ դուն գիտցար - ոչ ալ ես
Պատասխանը միշտ շուքին մէջ մնաց


3-2-2020

Gregory Djanikian: Reconstitutions, Dispersions

There’s an easiness in how the Black River
parts around the rocks
then comes together almost as itself.

Foxes deep among the trees,
beetles underneath the stones,
I’d like to sense them the way bees sense
the ultraviolet shining in flowers
as if they were the flowers.

I smell the earth in a handful of earth,
touch the atoms I might one day be colluding with.
I look at honeysuckle and think goshawk,
finger a willow branch and say lodestone.

Maybe that loose amalgam I’ve called ghost
might reappear one day as a mourning dove
fluttering at night against my window.

I, I, I, (as in impermeable):
how much of the world
has seeped into that slender vowel,
the carbon from the stars I’ve bonded with,
the oxygen that makes up most of my body.

The cold is pimpling my arms, and maybe
a molecule of me might have been part
of some plump goose a thousand years ago,
the air it breathed what I’m breathing now.

The alphabet of matter
transposing itself into different guises.

The river I put my hand into now,
river I might become, imagining
the feel of trout gill, fox tongue,
taking me, drinking me in.

Gregory Djanikian: A Moment Without Objects

Suddenly I felt something had been forgotten
and I went from cupboard to bed stand
to coffee mug and desk to find what I thought

had been missing from my life
as though I could find it
where I had spent most of my hours.

I sharpened a pencil, I plucked
a guitar string, though nothing seemed to be
different from what had always been.

I said mountain then desert
as if the two contrarieties
would offer me a doorway
to a sideways landscape

though everything stood as it was
while I counted my breaths
without keeping track of the number.

Then there was a shrill sound
outside, a blue jay’s screech,
a shadow of wing tipping the balance.

Then the noise of the house readjusting its planks
and sunlight falling on the kitchen floor
and my fingers running slowly
along the smooth apparition of morning
without knowing why.


This poem appears in Gregory's latest collection, Sojourners of the In-Between. For more information about the author and his books, visit http://gregorydjanikian.com/book/sojourners-of-the-in-between/

Gemma Gorga: Pomegranate

Translated from the Catalan by Sharon Dolin
I pry out the seeds with my fingers and all

my memories spill onto the frosty marble

counter. Little, lit up like ruby-red carnival lights,

rough as the cat tongue of Time

inviting us to sit at the table to gobble us up

in a mouthful. The pomegranate returns

late autumn, ready to ruin us, on whichever night

we are in the kitchen, distracted by dinner: very lightly

it stains our fingers that pensive, murky color,

the color hours take on that won’t

clot—the open color of memory.

L’esgrano amb els dits i salten tot de records 

sobre la llum gebrada del marbre. Petits, 

encesos com bombetes vermelles de fira, 

asprosos com la llengua felina del temps

que ens convida a seure a taula per engolir-nos

d’una bocada. La magrana torna cada f

inal de tardor, disposada a devastar-nos 

una nit qualsevol, mentre som a la cuina

distrets amb el sopar: molt lleument va tacant-nos 

els dits amb aquell color pensatiu i tèrbol,

el color que tenen les hores que no acaben 

de coagular, el color obert de la memòria.

Gemma Gorga was born in Barcelona in 1968. She has published six collections of poetry in Catalan. Her most recent collection Mur (Barcelona: Meteora, 2015) won the Premi de la Critica de Poesia Catalana. Her new book of poems, Viatge al centre, is forthcoming in 2020. She is Professor of Medieval and Renaissance Spanish Literature at the University of Barcelona.

Նորա Պարութճեան։ Մինակը

մինակը կը շարժի

սորվածին պէս

մինակը կը խօսի

սորվածին պէս

մինակը կը խորհի

սորվածին պէս



մարդանալ կ’ուզէ

սորվածը



բայց չի գիտեր

մարդանալու՝

սորվածը ամբողջ մոռնալ է պէտք

մինակը

ինք չէ սորված մոռնալը

մոռնալ սորվիլ

սորվիլ մոռնալ մինակը

կը տառապի դառնապէս

միս-մինակը

եւ այս անգամ պիտի սորվի

կանգուն մնալ թերեւս կէս-մինակը

պակասաւոր

անդամահատ

կիսատ-պռատ մինակը

ու պիտ’ մեկնի

թեւին տակ ինքզինք շալկած

սորվածին հետ

մինակը

Նորա Պարութճեանէն նոր բանաստեղծութիւն մը

ՙԶԻ՞ՆՉ ԿԱՄԻՍ ԴՈՒ ԶԻ ԱՐԱՐԻՑ ՔԵԶ՚


- Կ'ուզեմ որ աչքերս բացուին
որ վեր նայիմ ծառի պէս
ափերս պարզ  կապոյտին
կանաչանամ ծառի պէս
անշարժ շարժում
կայծկլտուն
մանկամարմին ծառի պէս   
հողին պտուկը բերնիս
բոցով սնանիմ ծառի պէս

բացուիմ ճեղքուի կեղեւս
քեզ բռնել չկարենամ ու երկարիմ երկարիմ
երազներով խենթուխելառ ծառի պէս
հովը մէջս կարծելով դալարիմ
մէջս ինքզինք մը գտած
անհնազանդ ծառի պէս
ծլիմ աճիմ
դարձեալ աճիմ նորէն ծաղկիմ
արեւամոլ ծառի պէս
խորհիմ մսիմ դողդղամ
ճամբուն եզրը իրեն բաժին մը ինկած
ինքնագլուխ ծառի պէս
միս-մինակ
փխրուն կանգուն
չխօսկան
ու տիրական
ծառի պէս
իրական

Յարութ Կոստանդեան։ ՄԻ ՄԱՐԴ

I

Ասում էի ես ինձ մի օր՝
- Թէ գար հիմա այս ճամբայով
Մի մարդ հովի նման անցորդ,
Դէմքը պայծառ ու ոսկեզօծ
Նման աշխարհն ու տիեզերքը ման եկած մի արեւի…
Եւ լռութեան նման անդորր,
Երագներից անդին դիտող մի մարդ արի՜.
Մի մարդ աղքատ, սակայն հարուստ՝
Որպէս թափուած պտուղներով
Բեղմնաւոր է շուքը ծառի.
Հողերի պէս համբերատար, արցունքի պէս հաւատարիմ,
Եւ սիրո՜յ չափ տանջուած մի մարդ,
Օ՜, եթէ գար, եւ հայեացքն իմ դիտէր անթարթ,
Եւ աներկմիտ, եւ անայլայլ — քանզի վաղուց ինձ մտերիմ…
Թէ ճանաչէր ինձ անծանօթն
Եւ ասէր ինձ լոկ — « Բարի լոյս »,
Ողջունէի - « քեզ լոյս բարի ».
Բաւ էր այդքան ուր յայտնէի ես աշխարհին՝
Թէ կեանքիս մէջ տեսայ մի մարդ:

2

Եւ ասացի ես ինձ մի օր՝
— Միթէ՞ դու չես լոյսը զուարթ
Եւ չե՞ս կարող լուսաւորել կեանքիդ օրերն՝
Որ ձեռնունայն դեռ սպասէս — մինչ գայ մի մարդ
Եւ որոնէ քո մէջ՝ իրե՜ն…։
— Դո՜ւ ես աշխարհն եւ յայտնութիւնն իր նորահաս,
Հայեացքդ անհուն ցանկութիւնն է հորիզոնի.
Ո՜չ աւելի եւ ոչ պակաս՝
Հոսում ես դու յորդ ու վայրագ յորձանքներով Ամազոնի.
— Գե՜տ՝ գալարւում ես դէպի ծո՛վ.
Ծո՜վ փրփրուն եւ ալեծածան,
Յուզում են քեզ մեծաշառայլ տենչանք ու դող՝
Արդ, կամարւո՜ւմ ես ծիածան,
Եւ անձրեւում ես դէպի հող,
Դո՛ւ յարաշարժ եւ յեղյեղուկ , դո՜ւ ինքնութեանդ մէջ անսասան՝
Դու մարդ մի լոկ ;

3

Ասում եմ մի մարդ ամբոզջ ու անեղծ՝
Խենթ ու իմաստուն , հպարտ ու կարկամ.
Ասում եմ հերոս , սուրբ ու բանաստեղծ՝
Արեւի պէս մարդ բարեկամ:

Մի մարդ՝ մարմնացած ոսկոր ու արիւն.
Մի մարդ՝ գոյութեան ցնծութիւն ու կամք.
Մի մարդ՝ հիասքանչ հոգի ու աւիւն՝
Աշխարհի պէս մարդ բարեկամ:

Ասում եմ մի մարդ յամառ եւ ուժեղ՝
Ձեռքեր ժրաջան եւ ձեռքեր անկար,
Դաշտերը հերկող անմշակ ուղեղ՝
Հողերի պէս մարդ բարեկամ։

Մի մարդ՝ հեշտասոյզ կնոջ մէջ բեղուն.
Մի մարդ՝ թշնամի լքուած արնաքամ.
Մի մարդ՝ պայքարի տենդերով եռուն՝
Կրակի պէս մարդ բարեկամ։

Ասում եմ մի մարդ յուզուած եւ հասուն՝
Ինքս իր մէջ տեսիլք, ինքն իր դէմ պատգամ.
Ասում եմ աստուած կերտող անասուն՝
Անհունի պէս մարդ բարեկամ։

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ՖԱՏՕ

Վերջին ցոլքերուն հետ մայրամուտին
Ման կուգանք
Ալֆամա թաղամասին մէջ Լիզպոնի

Ֆատոյի չափ թախծոտ
Ֆատոյի չափ ոգեւոր փողոցներուն մէջ
Ամբողջ գիշեր մը ֆատօ կ՛ունկնդրենք

Խանձած ձայներուն մէջ կը միաձուլուին
Կարօտն ու յոյսը
Վիշտն ու հրճուանքը
Կը միաձուլուին կեանքն ու մահը

Ֆատօն
Բաժակ մը Փորթոյի գինիի նման
Կը մխրճուի - կը խարսխէ մեր երակներում մէջ

Շրթներու վրայ - աչքերու մէջ
Մերթ ամպ մը կը մթագնի - կ անձրեւէ
Մերթ կայծ մը կը ժայթքի - կը լուսաւորէ
Կամ արեւ մը կը շողայ - կը ջերմացնէ

Երգերն ու երգիչները իրարու կը յաջորդեն
Ժամերը կը սահին - կը սպառին
Ալֆամայի հնաբոյր փողոցներում վրայ
Նոր օր մը - նոր արեւ մը կը ծագի

Հրաժեշտի պահն է որ կը հնչէ
Մենք կը մեկնինք - կը հեռանանք ակամայ
Ֆատօները կը մնան

Անոնք
Յաւերժական առասպելի մը նման
Կը ծածանին
Կը ծածանին յիշատակներու լապտերներուն կառչած

Նոր օրուան կոյս գեղեցկութեան մէջ
Թուրինջի ծառերուն վրայ Ալֆամայի
Զոյգ մը տատրակ - զոյգ մը տատրակ կը թառի


17.12.2019

Alan Whitehorn: An Old Woman Reaches Out

Tear upon tear flow,
one by one
seemingly forever.
But ever so slowly
each tear also releases:
first the fear, then the anger,
next the frustration,
and lastly the despair.
And so eventually,
one day a child is born.
An elderly woman’s
weathered hand
reaches out
and gently touches
a young infant’s
tiny fingers.
At that precious moment,
hope and love begin anew.
In touching the hand
of the newborn Anoush,
my metzmama Siroun
could see a better and happier future.
In the end,
love prevailed over hate,
and life over death.

Alan Whitehorn

Presentation of a New Book of Poetry by Lola Koundakjian

Lola Koundakjian, poet and curator of the online Armenian Poetry Project, will present her recently published collection of poems, La luna en la cúspide de mi mano/ The Moon in the Cusp of my Hand on Thursday, January 23rd at 7 PM in the Guild Hall of the Eastern Diocese of the Armenian Church of America at 630 Second Avenue. A Spanish/English bilingual collection published by Nueva York Poetry Press, this is Koundakjian’s third book of poems. Her previous books are The Accidental Observer (2011 USA) and Advice to a Poet (2014 Peru; 2015 USA).


At the event, Lola Koundakjian will read from her newest collection. She will also read some of her original Western Armenian poetry. Signed copies of the book will be available for purchase after the reading. A reception will follow.

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: Կիսատ Կաղանդ

Որքան ալ յոգնիս
Որքան ալ տքնիս
Բան մը
Միշտ բան մը պակաս պիտի մնայ

Որքան ալ գրես
Որքան ալ խօսիս
Բան մը
Միշտ բան մը կիսատ պիտի մնայ

Որքան ալ դիմադրես
Որքան ալ պայքարիս
Բան մը
Միշտ բան մը անաւարտ պիտի մնայ

Կաղանդը
Բոլոր կիսատ յոյսերուն
Անաւարտ պայքարներուն
Բոլոր «պակաս» ապրումներուն -- կեանքերուն
«Անպակաս» տօնախմբութիւնն է։

18.12.2019

Closing 2019 with Poetry

The Armenian Poetry Project is thrilled with the hundreds of new readerships we have received through our social media site on Facebook.

We are fast approaching our 14th anniversary, which we will celebrate, as we often do, quietly, reading poetry and happy to have achieved a few key points.

We remain the only website providing audio and text RSS feeds of poems written by Armenians, as well as contemporary authors on Armenian subject matters.

We continue providing all internet surfers free access to the webpage and audio downloads 24/7/365 via RSS, Twitter and iTunes.

We invite you to join our readers in celebrating APP's broad spectrum:
- independent research of the best Armenian poetry we can find
- gems by authors from the 19th century to the present
- introduction to out of print books, periodicals and digitized archives
- an index by authors and countries
- experimental works by contemporary authors
- different languages of expression, mostly Armenian, English or French, with translations provided whenever possible

This project is curated and produced by Lola Koundakjian in New York. To contact APP, send an email to: ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com.

IF  YOU WOULD LIKE TO MAKE A DONATION, here's the link

Thank you,

Lola Koundakjian
Curator and Director, Armenian Recipe Project​

Նորա Պարութճեան: ՄԵՐԺՈՒԱԾ ԵՍ

հմայուած եմ դիակիդ

դեկտեմբերեան ինքնապատուաստ օրերուն,

երբ գիրք ու Յիսուս միասնաբար ծնանելու մէջ կ’աճին

ու ծնելու փոխարէն

պտիկ մը միտք իբր արգասիք կը թքնեն

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես կեանքէն

ու մեկնիլը յանկարծակի թօթափուելով ինքզինքէդ

առանց ծունկի իջնելու

աղերսելու թէկուզ քեզ ստեղծող Աստուծմէն

որ անօթի աչքերդ յղփացնէ շռայլութեամբ մը վերջին

ու գիրի պէս քեզ քու խաչէդ օրօրէ

պիտի չընէ

դուն սովահար որբ մըն ես

անօթութեան մէջ ծնած

զոր գրպանը փշրանք պահած ամէն մարդ

 խոստումներով պատառ մը հացի

կը քաշքշէ ետեւէն

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես կիրքէն

ու մեկնիլը առանց հաշիւ գոցելու

բացին ձգուած ըմբոստ ու խենթ տուեալներ

պայթուցիկի ցանցառութեամբ պսպղուն

օդին մէջ պիտի ծփան տակաւին

տատանելով քիչ մըն ալ

մինչեւ ձանձրոյթն զգետնէ ամէն զայրոյթ ու համբոյր

հասկնալը՝ թէ մերժուած ես մահէն

ու մեկնիլը չապրած կեանքդ կտակելով ուրիշին

որ պիտի քեզ այլանդակէ նոյնիսկ մեռնելէդ անդին

չհասկցուած դիակիդ չհասկցուող աղօթքներ մրմնջելով

քեզ խոցողը սէրերդ եղան

դուն փորձեցիր ուրիշ անուններ տալ անոնց

մորթդ փղձկաց  ուրիշ լեզու չգտաւ

լռութեան մտրակին տակ միայն  

դուն հասկցար թէ մերժուած ես ի սպառ

Զուլալ Գազանճեան։ հին լուրեր քանի մը տողով

Հոն… էւ վայրն ահա պատրաստ է արդէն,
Վայրն է կատարեալ։
Քամիները միշտ ազատ կը խաղան,
Ջուրերն աղմուկով միշտ կը փրփրին
Ու մէկն ու մէկը - հէքեաթի տղան -
Կը վերադառնայ ՝ կտրելու համար
Արժէքը ցաւին։ Ժամանակին մէջ
Աչքերն ու սիրտը ոչինչ են ջնջած,
Չի պակսիր ոչինչ՝
Յաւերժութեան ու երազին համար։
Ներկայ է մահն իսկ՝ որովհետեւ կա՛ր։

Ես հին երգ մը գիտեմ տերեւի մը մասին.
Որովհետեւ ուզեց բացուիլ՝ ծառը բուսա՜ւ:
Ես գիտեմ արցունք մը՝ որ ստեղծեց անհրաժեշտ
                              իր տխրութիւնն ու աչքը :
Եւ ես ծառն եմ, տխրութիւնն ու աչքը:

Սուլելով երգ մը հին, գիշերին մէջ ձմրան,
Փողոցներէն, մինակ, անձրեւն է որ կ՚անցնի.
Չորցած տերեւներու փունջ մը ձեռքին, կ՚երթայ
Իր սիրածին գուցէ, կամ կը դառնայ՝ մինակ,
Սուլելով երգ մը հին՝ մեր ամէնուն մասին:

Բարձրանալով Սէնի քարափն ի վեր
Ես կ՚երթամ
Քայլամոլոր
Մայր Արաքսի ափերով:

Արա՛քս,
Դուն գեղեցիկ ես այս գիշեր:
Փարիզի բոլոր լոյսերը պիտի թափեմ,
Փաթիզի բոլոր գինիները պիտի խմեմ
Հայուհիի տխուր ու սեւ աչքերուդ մէջ:
Այս գիշեր պիտի տանիմ քեզ տունս, Արաքս,
Ու սիրեմ:

Վաղը առտու
Երբոր երկիր վերադառնաս
Զիս չթողուս կրկին
Քայլամոլոր ու ւառանձին
Սէնի ափին:

Ես ալ հայ եմ, Արաքս,
Աստուածավախ մօրս
Անառակ որդին:

Լոյսը հեղուկ՝ կը փախչի։ Թաց են հետքերը լոյսին
Աչքերուդ մէջ : Հնձուած ու տարուած է ամէն ինչ
Սրտէն, դաշտէն, երկինքէն։ Հրացան մը կ՚որոտայ
Ու լռութիւն։ Մութին մէջ որսորդները հեոացան:
Կաքաւի պէս, զարնուած, մեռաւ աշունը՛ անձա՜յն:







Զուլալ Գազանճեան, Յառաջ «Միտք եւ Արուեստ», 54րդ տարի թիւ 14, 1979

ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ: ՅԻՇԱՏԱԿ

Մօրս՝ Այտային

(1933-2019)

Կը տեսնեմ քեզ ամեն կիրակի
երբ քովս նստած
կը հարցնես ամուսնոյդ մասին
առանց նկատելու
առանց յիշելու թէ
արդէն տարիներէ ի վեր
զինք չես …։

Կ՚այցելեմ քեզ ամեն կիրակի
երբ կը փորձես հանգչիլ, ու
շրջապատուած ընտանեկան
նկարներով, կը հարցնես
ո՞վ են այս կամ այն անձերը։

Համբերութեամբ կը կրկնեմ
բայց չես ճանչնար այլեւս՝
քոյրդ ու իր զաւակները
հայրդ ու մայրդ,
երբեմն իսկ եղբայրս,
ու կը նշմարեմ թէ
ես ալ կամաց կամաց կը …։

Կը տեսնեմ քեզ ամեն կիրակի
երբ հետզհետէ կը թոռմիս։

Պիտի տեսնեմ քեզ ամեն կիրակի,
մինչեւ հանգչիս մայրիկ ճան
մինչեւ …։

Նիւ Եորք


Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է Հորիզոն շաբաթաթերթի գրական յաւելուածին մէջ

Mateos Zarifian Archives announced

We are thrilled to share that HOUSHAMADYAN, the online trilingual project to reconstruct Ottoman Armenian  town and village life,  has released a new article about poet Mateos Zarifyan, some of whose work has appeared in APP.

The English text may be viewed here:
https://www.houshamadyan.org/en/oda/middle-east/mateos-zarifian-archive-lb.html?utm_campaign=Houshamadyannewsletter5I71&utm_medium=email&utm_source=Houshamadyancontacts

Զարիֆեան Արխիւ - Պէյրութ, Լիբանան-ի բաժինը հոս կը գտնուի՝
https://www.houshamadyan.org/arm/oda/middleeast/matteoszarifianarchive.htmlՄատթէոս

In Turkish, the article appears here.

Please read, share and contribute financially to this amazing website.


This project is curated and produced by Lola Koundakjian in New York. To contact APP, send an email to: ArmenianPoetryProject[at]gmail[dot]com.

Literary Quote for the month of November 2019

Հաւանաբար մեր բուն կեանքը քունի մէջ է որ կ՚արթննայ
ու կ՚ապրի մեզմէ գաղտնի,
աճապարուած ժամանակի սրունքներուն փաթթուած
ապա կու գայ ու կը նստի մեր քովը, կռնակը պատին տուած
ու կը դիտէ, կարճ յուսահատ վայրկեան մը մեր աւելորդ մարմինները...

Վ. Օշական

Celeste Snowber: an alphabet of longing

Migration, 2017                                                                         Marsha Nouritza Odabashian

an alphabet of longing

there is not enough letters

in the alphabet to define

the characteristics of longing

sketched into the Armenian soul

varied, complex and complicated

as the cuisine of food

the alphabet of longing

has aromas which sit

long after is recognized

even words don’t express

the inexpressible haunts

where yearning aches

in the dance of migration

Celeste Nazeli Snowber