Alan Semerdjian: Crush

I once had a crush on the word
     reconciliation
how it moved in and out of my life
          its slippery cil rounding corners


and rubbing up against the hard con
     how I misused the word
on more than one occasion
          meaning almost clear


at once here and never here
     there but never somewhere.
And though the past may sound
          a lot like history


it was about love, and it’s always
     about love, this forever
balance of stretching and returning
          this push and pull


like some sad scavenger hunt or
     tug of war for the soldier
never quite back and the object
          of his affection


like a word broken at the syllable
     the need for more space
her always here, her never left.
          This is how it goes.


Time ends up making a postcard
     from him to her
and two rooms on either side
          of the world


his boots heavy with memory’s lead
     in one bed, her need
to reconcile in the other, and me
          still in love


with a word, with an idea
     all of us
are so desperately
          trying to understand.




This poem has appeared in the online version of ARARAT.

After All, Who Remembers the Armenian-American Poets?

by Shahé Mankerian

Last night, I had a long, heartfelt conversation with Ms. Lola Koundakjian, the curator and the producer of The Armenian Poetry Project based in New York, the most substantial online poetry bank committed to perpetuate and celebrate the works of the Armenian poet. The reason for my call was simple. I wanted to know if she was aware of any Armenian-American poet that had penetrated the hub of all literary publications, the Norton Anthology of the English Literature.

Why the Norton Anthology? Because The Norton Anthology of English Literature has remained the sine qua non of college textbooks since it first appeared in 1962, setting the agenda for the study of English Literature in this country and beyond. Its editors, therefore, hold one of the most powerful posts in the world of letters, and are symbolically seen as arbiters of the canon. Simply put, if Norton publishes it, the writer becomes a household name.

I had done my homework before calling Lola. I had checked all the Norton and even Oxford editions that I had kept since my college days and failed to find a single Armenian name in any of the indexes. Let me retract, in the Oxford Book of American Poetry (2006), my eyes were titillated when I saw the name Lyn Hejinian. A name can’t be more Armenian than “Hejinian,” I thought, but this excitement was short lived. I was familiar with Ms. Hejinian’s work. Many years ago, I had purchased all her poetry books from the City Lights Bookstore in San Francisco because her name made my heart beat with pride. Later, much to my dismay, I discovered Ms. Hejinian’s origins were Irish, and she had the fortune or misfortune of borrowing her Armenianess from her first husband.

Let me confess, I so wished to have misread the names of the greats like Daniel Berrigan as Daniel Berrigian or the famous Romanian poet John Balaban as John Balabanian. Lola tells me to breathe. She emails me with a list of noteworthy publications that have included Gregory Djanikian’s poems. The list includes: Best American Poems 2000 (Scribner, 2000), Poetry Daily: 366 Poems (Sourcebooks, 2003), Anthologies: 180 More (Random House, 2005) edited by Billy Collins, Good Poems for Hard Times (Viking, 2005). This is an impressive list, but it’s no Norton Anthology, I am tempted to write back.

This reminds me, I like to discuss the pentagon of the Armenian-American poets of the second half of the 20^th century and the early part of the 21^st. The names of these magnificent five dominate the Armenian-American poetry section of my home library— and libraries and bookstores around the country. The names trickle down as follows: Diana Der Hovanessian, David Kherdian, Aram Saroyan, Peter Balakian, and Gregory Djanikian.

For the last fifty years, these are the names that have squeezed themselves into a predominant position in the American poetry scene. The best poetry journals and magazines have published these names extensively both nationally and internationally. Each poet has published several poetry books by a major publishing house or a major university press. These names carry with them an impressive list of major poetry prizes. Their voices have broadcasted or have been televised; some have cracked the New York Times best-selling list; and some have found their temporary nest in the syllabi of college professors. Time is too short to talk about each poet separately, but remember these names because they have paved the way for a new generation of Armenian-American poets, like Arpine Grenier-Konyalian, Tina Demirdjian, Lola Koundakjian, Armine Iknadossian, Alene Terzian, and today’s top-prize winner Lory Bedikian. By the way, Armenian female poets dominate the Armenian-American poetry scene of the 21^st century.

On my recent visit to Chicago, I made a point of visiting the multi-million dollar library of the Poetry Foundation. In this beautiful structure dedicated solely to the art of poetry, with two stories of wall-to-wall shelves full of verse, I became the typical Diasporan Armenian. I neglected the entire Beat Poets’ section; I overlooked rows dedicated to Byron; I even managed to bypass the Bukowski corner. My mission was to find the pentagon, and much to my relief, they were all there: the aging copies of Der Hovanessian, the slanted Kherdians, minimalistic Saroyan, a noticeable collection of Balakian, and my puny but dear selection of Djanikians. These were my Armenian poets, shoulder to shoulder, with the best of them.

So what if no one remembers the Armenian-American poets of the last fifty years. So what if they never make it to print on the thin sheets of the Norton Anthology. So what if they never get invited to major festivals. So what if they never win the Pulitzer or the Nobel. These are our modern day troubadours, who breathe and speak about our Armenianess in the most trite language in the world, English.

They are marginalized. Their books might be forgotten in a dusty, dark corner of a used bookstore, but they came before us. They tasted, smelled, felt, saw, and witnessed better than most of us. And if no one remembers, then the hell with them. Poets write to stir up the soul for a brief moment, and then like a candlewick burn, burn, burn, until the soul or the poet is put out.

Los Angeles

November 22, 2011

This introduction was written in honor of Lory Bedikian, the winner of the 2010 Philip Levine Prize in Poetry, for her manuscript, The Book of Lamenting. It was read at her book event in Glendale. 

Alan Semerdjian:Two Towers

Bending around the highway
slicing the horizontal still: two towers.


The sun between verticals then later
blinding two towers.


Radio spitting fire, the correspondents
still for two towers.


History and historians, two towers
in and out of focus.


Birds circumnavigating
clouds above two towers.


Not sure if maybe on
a clear day but two towers.


A flag for two towers; a pin
approaching a balloon.


The idea of two sinking
then rising – the towers


out of the sink, the sink
rising up from the towers.


Two dogs, off leash, proud
down avenue C: both towers.


Two memories swaying, window
open revealing towers.


On the way, photoshopping covers
with towers, a plane to catch.


Two lovers shouting their heads off:
two towers.


Two apartments, blocks, trains,
miles to go from two towers.


To build or not, to cry
or always cry for towers.


Forgetting two towers, then one,
then another, then none.




This poem has appeared in the online version of ARARAT.

Alan Semerdjian: Letters

Letters
after Saroyan


The War Department is a bucket of rain
we left out on the porch.


Each day the water gradually disappears
like family members


after holiday dinners; one by one
the sleep takes over them


until the bucket is emptied, the soldiers
all returned to Ithaca.


This, of course, can only happen in summer
when the heat simmers


all memories dry. But oh the winters,
heading to and returning from,


the bucket seems forever filled, heavier
from the weight of it all.





This poem has appeared in the online version of ARARAT.

ՄԱՐՕ ՄԱՐԳԱՐԵԱՆ: [Ես տէր եմ հողին ու երկնին կապոյտ]

Ես տէր եմ հողին ու երկնին կապոյտ,
Իմն է աշխարհը ափից մինչեւ ափ,
Ես աշխարհն այս մեծ սիրով եմ չափում,
Սրտով ընկալում թռիչք ու տագնապ։

Ես օրէնսդիր եմ եւ ես դատաւոր,
Ես լսում եմ ինձ եւ ինձ հաւատում,
Ծածկում եմ սիրով անդունդները խոր,
Կիրճերը մթին ծաղկունքով պատում։

Ես յոգնած եմ շատ ու վաստակաμեկ
Եւ շատ μան գուցէ կը թողնեմ թերի,
Բայց հոգով երμեք չեմ ընթանայ թեք,
Չեմ դառնայ μնաւ ստուերի գերի։

Երազներն են ջինջ իմ ուղին պատել,
Իմ քոյրերն են եօթ գոյներն արեւի,
Ծիածաններն են իմ ճամμան հատել,
Ես կեանքի համար, աշխարհի, մարդու
Ինչ-որ մի լաւ μան կþանեմ երեւի։

Մուշեղ Իշխան։ Նոյն ամուրին

Նոյն թաղը խեղճ, նոյն բանալին, նոյն խուցը մթին,
Նոյն պատը գորշ եւ հնամաշ միշտ նոյն կարասին…


Կեանքի միակ ժպիտն է հոն կէս բաժակ գինի
Եւ սեղանին՝ բաց թերթին քով՝ երկու շերտ հացի։


Նոյն հայելին եւ ծերացող նոյն երեսը կախ,
Նոյն բարձը հին եւ միշտ պարապ նոյն մահիճը պաղ։


Փեղկերէն ներս՝ ո՛չ մէկ տաքուկ սիրոյ ճառագայթ,
Ոչ մէկ մանուկ եւ հոգեբուխ ո՛չ մէկ տաղ զուարթ։


Նոյն ամուրին որ նոյն ժամուն կու գայ գողէ գող
Եւ կը շնչէ նոյն հին փոշին, նոյն հոտը վանող։


Հին յուշերու շատոնց թոռմած նիհար ծաղկեփունջ,
Ո՛չ մէկ գալիք, ո՛չ մէկ գարնան կենսանորոգ շունչ…


Նոյն առօրեան, նոյն ծուխը մեղկ՝ իր լուռ շրթներուն,
Նոյն երթը ծոյլ, նոյն դարձը խոնջ ամէն իրիկուն…


1964 Սեպտեմբեր




Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968

Մուշեղ Իշխան։ Այս հացը ճերմակ

Այս հացը ճերմակ, իմ ձեռքէրուս մէջ,
Մերժուած կեանքի կարօտ է անշէջ.
Աչքերուն առջեւ անհամար մարդոց՝
Երազ է անհաս, ճանապարհն անվերջ…


Պատառը հացին, կակուղ ու ճերմակ,
Արեան համ ունի ակռաներուս տակ,
Անօթի մարող, անօթի մեռնող
Աշխատաւորին արիւնով կրակ…


Որքա՜ն մարմիններ՝ մոմի պէս հալած,
Իւղասպառ լոյսով աչքեր կիսաբաց,
Որքա՜ն սովատանջ մանուկներ կմախք,
Որոնք կ՛աղերսեն կտոր մը չոր հաց…


Օ՜, ինչպէ՜ս ծամել վայելքով հեշտին
Այս հանապազորդ պատառը հացին,
Աշխարհէ աշխարհ քաղցը ցաւագին…
Երբ թոյն ու ոճիր կը դիզէ հիմա


Իմ ձեռքերուս մէջ այս հացը ճերմակ
Կը դառնայ սեւ քար ու սեւ տառապանք,
Անօթի մարող, անօթի մեռնող
Անհամար մարդոց անէծքով կրակ…


1964 Օգոստոս




Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968

Մուշեղ Իշխան։ Մարդ մը կը ծեծեն

Ամառնամուտի խաղա՜ղ իրիկուն.
Ծառերուն վրայ՝ թռչուններ զուարթ…
Ո՞վ գիտէ որ արդ,
այս անուշ պահուն,
Մարդկային ձայնի լարերով բոլոր,
Տառապանքն անհուն, ցաւը մեծազօր
Գայլի պէս կ՛ոռնայ…
Հիմա, օ՜ հիմա,
Երբ դուրսը պայծառ արեւէ է փռուեր,
Բանտի մը մթին նկուղին մէջ խոր,
Բիրերով զինուած մարդկային ձեռքեր
Հեշտանքով վայրագ եւ մոլեգնօրէն
Մարդ մը կը ծեծեն։


Ամառնամուտի խաղա՜ղ իրիկուն,
Անցորդներ ուրախ կ՛երթան դէպի տուն…
Ո՞վ կը կասկածի, 
թէ ճիշտ ա՛յս պահուն,
Խոնաւ յատակին մութ բանտախուցի,
Մարդու մը մէջքին, գլխուն, ուսերուն
Հաստ կաղնեփայտի եւ խարազանի
Հարուածներ կ՛իջնեն։
Լպրծուն ու տաք արիւն կը ժայթքի
Կոկորդէն, քիթէն…
Թռչող պարանի սոյլեր ահաւոր
Ակօս առ ակօս իր մերկ կռնակին
Դաշտը կը հերկեն…
Ամէն մէկ զարկին՝
Ոսկորներ ճաթած եւ ճղակտոր
Կը դառնան ցաւի մեծագոռ շեփոր…

Ամառնամուտի խաղա՜ղ իրիկուն,

Միջոցին մէջ լուռ՝ զանգեր աղօթքի…

Ո՞վ կը կասկածի,

թէ այս սուրբ պահուն,

Մարդ մը բանտի մէջ թաղուած կենդանի՝

Քամած է վերջին շիթը արցունքի,

Պարկի մը պէս թոյլ ինկած յատակին՝

Ալ չի մռնչեր…

Մահուան դարպասին հասած է հոգին.

Բայց չորս զոյգ ուժեղ, հոգածու ձեռքեր

Բարերար ջուրի լոգանքով նորէն

Զինք ետ կը խլեն մահուան ճիրանէն…

Եւ ահա կրկին,

Ի սէր օրէնքի եւ գաղափարի,

հարուածներ փայտի

Աւելի թափով, աւելի ուժգին

Կ՛իջնեն ուսերուն, կ՛իջնեն կռնակին…

Ամառնամուտի խաղա՜ղ իրիկուն…

1968 Ապրիլ


Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968

Մուշեղ Իշխան։ Ես դեռ կը քալեմ

Ես դեռ կը դիտեմ երկինքը կապոյտ,
Մութ է քու վերեւ.
Ես դեռ կը տեսնեմ շողքն աչուըներուդ,
Դուն չունիս արեւ։


Ես դեռ կը լսեմ ձայնըդ հոգեթով,
Դուն լուրռ ես յաւէտ,
Ես դեռ կը խայտամ քու շէն ծիծաղով,
Դուն գացիր ցաւէդ։


Ես դեռ կը տեսնեմ սիրելիդ ժպտուն,
Դուն չունիս կարօտ,
Ես դեռ կը ժպտիմ հին ընկերներուն,
Ո՛չ ոք կայ քու մօտ։


Ես դեռ կը սպասեմ լուսաշող վաղուան,
Դուն եղար անցեալ.
Ես դեռ կը քալեմ նոյն ծանօթ ճամբան,
Դուն՝ մե՜ծ կորուսեալ…


1967 Յուլիս


Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968

LORY BEDIKIAN: book presentation

ABRIL BOOKSTORE and the TEKEYAN CULTURAL ASSOCIATION, Los Angeles, invite you to meet

LORY BEDIKIAN
presenting her new book of poetry
THE BOOK OF LAMENTING
Winner of the 2010 Philip Levine Prize for Poetry.

Presentation by SHAHE MANKERIAN
“After All, Who Remembers the Armenian-American Poets?”

Book Introduction by ARAM KOUYOUMDJIAN

TUESDAY, NOVEMBER 22, 2011, - 7:30PM
GLENDALE CENTRAL LIBRARY AUDITORIUM - 222 E. Harvard St., Glendale, CA

Admission is free.  Reception to follow.  Validated parking available across the street at the Marketplace parking structure.

Lory Bedikian's The Book of Lamenting begins within a foundation of lyricism -- "On the back of every tongue in my family/ there is a dove that lives and dies." Bedikian recognizes the genuine world of the imagination, one we inhabit but often lose sight of -- a world with "floating hieroglyphics of flame," where sometimes one must "[e]mpty your pockets/ of the noise you carry" and "count olives/ in place of coins." Wisdom rises up through the losses in Bedikian's poetry. One poem begins -- "The year 1997 rose like a spiral staircase/ into a ceiling of darkness." The Book of Lamenting ascends into the darkness in a similar way -- bringing us gifts of light and memory, so that the small doves at the back of every tongue might sing. -- 2010 Levine Prize judge Brian Turner

Purchase a signed copy of the book by going to http://www.abrilbooks.com/books/12965.html

Մուշեղ Իշխան։ Աշխարհի ցաւով

Սիրտս կ՛արիւնի աշխարհի ցաւով,
Որքա՜ն տառապանք, Աստուա՛ծ իմ, չորս դիս,
Կեանքի դաշտերէն փչող ամէն հով
Հառաչ ու կսկիծ կը զարնէ դէմքիս։

Անմեղ զոհերու արիւնով եռուն,
Հողը ոտքիս տակ կը մնայ միշտ թաց,
Եւ նոր ոճիրներ, իմ շուրջն ու հեռուն
Կը ծնին մարդիկ՝ արիւնով հարբած։


Գլուխս ի՞նչպէս ես դնեմ բարձիս
Եւ ննջեմ խաղաղ, աներազ քունով,
Երբ անդին անքուն մօտիկ դրացիս
Կը հսկէ զաւկին հոգեվարքին քով։

Սուրի ու սովի կը դառնան աւար,
Լոյսի պէս պայծառ մանուկներ սիրուն,
Եւ ոտքի կոխան՝ հասկեր անհամար,
Աշխատաւորի քրտինքով օծուն։

Ես ինչպէ՞ս նստիմ խնջոյքի սեղան
Եւ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին,
Երբ որ կը խլեն մարդիկ անվարան,
Որբի մը բերնէն պատառը հացի։

Աստուա՜ծ իմ, որքան անարդար վճիռ.
-- Ես ինչպէ՞ս կրնամ քար դնել խղճիս…
Կեանքեր թեւաբեկ եւ շղթայակիր.
-- Աշխարհի ցաւով հիւա՜նդ է հոգիս։




Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968

Մուշեղ Իշխան: Տառապանք

Ցնորք է գուցե մեր շուրջ ամէն բան,
Աչքերը մարդուն՝ խաբկանքի պաստառ,
Անցքերն աշխարհի՝ լոկ շարժանկար,
8նորք է գուցէ մեր շուրջ ամեն բան։

Կսկիծն է կեանքին միայն իրական,
Տառապանքը խոր ու բազմախորհուրդ,
Ամէն սրտի մէջ եռացող սնունդ,
Կսկիծն է կեանքին միայն իրական։

Յուշ է երազի՝ պահը խնդութեան,
Յոյսի արձագանք՝ ծափ ու ցնծութիւն,
Լուսնկայի ցոլք՝ ժպիտը մարդուն,Յուշ է երազի՝ պահը խնդութեան։ 
Արցունքն է կեանքին միայն իրական,
Ամէն ժամ քամուող հիւթը այս հողին,
Մեր արբեցութեան հրաշէկ գինին,
Արցունքն է կեանքին միայն իրական։




Մուշեղ Իշխան, «Տառապանք», Անթիլիաս 1968


Suffering
by Moushegh Ishkhan (1913-1990)

Perhaps all this around us is a dream,
Our human eyes the screen of this delusion,
The occurrences of life a motion picture show,
Perhaps all this around us is a dream.

Only the misery of our life is real,
Mysterious and profound our suffering,
A bubbling broth of tears, food for the soul,
Only the misery of our life is real.

Joy is but a momentary memory of dreams,
Laughter and high spirits the echoes of some fleeting hope,
The smiles of men just shimmerings of moonlight,
Joy is but a momentary memory of dreams.

Alive our tears alone really exist,
The essence of this world, distilled eternal,
The shining spirits of intoxication,
Alive our tears alone really exist.

This translation by William Kennedy with Vahé Oshagan appeared in RAFT, volume 5, 1991.

ԳԻՐՔ ՄԸ ՀԵՂԻՆԱԿ ՄԸ։ Մուշեղ Իշխան եւ «Տառապանք»

Հրատարակութիւն Գէորգ Մելիտինեցի Գրական Մրցանակի շարքէն, Թիւ 1 հատոր, Անթիլիաս 1968



For more information about the author:
http://en.wikipedia.org/wiki/Moushegh_Ishkhan

Գէ­որգ Մե­լի­տի­նե­ցի գրա­կան մրցա­նակ

ՅԱՅ­ՏԱ­ՐԱ­ՐՈՒ­ԹԻՒՆ

Մե­ծի Տանն Կի­լիկ­իոյ կա­թո­ղի­կո­սու­թեան հո­վանի­ին ներ­քեւ գոր­ծող «Գէ­որգ Մե­լի­տի­նե­ցի գրա­կան մրցա­նակ»ի 2011 տար­ուան հրա­տա­րա­կու­թիւն­ներն են.

1.- «Ինք­նու­թիւն, որակ, մշա­կոյթ եւ վե­րա­կանգ­նում» – Յա­կոբ Պալ­եան, 388 էջ, – Խմբ. տոքթ. Ար­մե­նակ Եղ­իայ­եան:
2.- «Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն առաջ եւ ետք» – Զա­ւէն Մսըրլ­եան, 280 էջ:
3.- «Իմ ճա­կա­տագ­րի ծո­վը» – Խա­չիկ Խա­չեր, 200 էջ – Խմբ. Կա­րօ Յով­հան­նէս­եան:
4.- «Բե­մա­հար­թակ- Պեր­ճու­հի Աւետ­եան, 288 էջ – Խմբ. դոկտ. Ժի­րայր Դանի­էլ­եան:
5.- Ար­ուես­տի ու­ղի­նե­րով» – Ալեք­սան Պէ­րէ­ճիքլ­եան, 704 էջ – Խմբ. դոկտ. Ժի­րայր Դանի­էլ­եան:

Սոյն հրա­տա­րա­կու­թիւն­նե­րը կրնաք գտնել կա­թո­ղի­կո­սա­րա­նի գրա­տան մէջ եւ կամ ապսպ­րե­լով օն­լայն` կա­թո­ղի­կո­սա­րա­նի կայ­քէ­ջէն:

Մե­լի­տի­նե­ցի մրցա­նա­կը պատ­րաստ է ըն­դու­նե­լու գրա­կան նոր գիր­քեր հե­տեւ­եալ հաս­ցէ­ով.-

Kevork Melidinetsi Literary Fund
Armenian Catholicosate of Cilicia
P. O. Box 70317 – Antelias, Lebanon
chancellor@armenianorthodoxchurch.org

«ԳԷ­ՈՐԳ ՄԵ­ԼԻ­ՏԻ­ՆԵ­ՑԻ ԳՐԱ­ԿԱՆ ՄՐՑԱ­ՆԱԿ»Ի
ՅԱՆՁ­ՆԱ­ԽՈՒՄԲ

Արամ Քէթէնճեան։ Ինչպէ՞ս Գովեմ Քո Աչքերը

Ինչպէ՞ս գովեմ Քո աչքերը,
Որ, անզօրըս, Արարչին դէմ
Չմեղանչեմ...
Ինչպէ՞ս զանոնք նկարագրեմ,
Որ Քո հանդէպ
Մեղք չգործեմ:

Շագանակի գոյնով օծուն,
Գմբէթաւոր յօնքերէդ վար
Ու շուքին տակ
Թարթիչներուդ
Կախարդական ՝
Յար կը ժպտին
Քո աչքերը,
Զուտ հայկական:

Ջինջ ճերմակին մէջ աչքերուդ,
Կը լողայ բիբն
Ինչպէս ուլունք.
Երանգն անոր շախաղուած է
Ընտիր մեղրէն անտառներու
Եւ սուրճովը արեւելեան.
Թէ քաղցրալիր
Եւ թէ՝ ցնցիչ:
Սիրտը բիբին՝
Ուլունք մ’ուրիշ
Մանրիկ ու սեւ,
Ուրկէ շողի անվերջ շողե՜ր
Կը շողշողան.
Կը թափանցեն՝
Մերթ Քո եռուն
Սրտին լոյսը.
Մերթ զուարթուն
Հոգւոյդ կանչը.
Մերթ համբոյրի կարօ՜տն անհուն
Նաեւ՝ Քո սէրն
Անմահական...

Աչուկներըդ խօսուն ու վառ,
Այնքան մօտ են
Իմ աչքերուն՝
Որ ես շշմած ու ապշահար,
Կը նուաղիմ,
Կը քարանամ
Կուռքի նման:

Երբ որ նայիս հայելիին
Ու հանդիպին աչքերդ իրար՝
Իսկոյն որոտ ու
Կայծակներ,
Խորաթափանց ճառագայթներ՝
Հայելիէն դուրս կը ժայթքին
Պայթիւնի պէս
Հիւլէական...
Ու երբ նայիս
Միա՛յն մէկին, մեղանուշ ու
Գորովական՝
Միւսն այնտեղէն խանդո՜վ եռուն
-Կա՛նգ ա՛ռ, - կ’ըսէ
-Ու ի՛նձ գովէ՛,
Ո՜վ արարած եդեմական...

Ինչպէ՞ս գովեմ Քո աչքերը...

Արամ Քէթէնճեան 

Նոյեմբեր 2011

Celebration of Leonardo Alishan’s Literary Work

GLENDALE, CA The library invites you to celebrate Leonardo Alishan’s literary work at the Glendale Public Library Auditorium, 222 East Harvard Street, on Sunday, November 20, 2011 at 4pm. Admission is free and the seating is limited. Library visitors receive 3 hours FREE parking across the street at The Market Place parking structure with validation at the loan desk.

Leonardo "Nardo" Paul Alishan was a former University of Utah professor, writer and poet who passed away in 2005. Nardo was born in Iran, to Armenian parents. During his life he published two collections of poetry, Dancing Barefoot on Broken Glass and Through a Dewdrop. His poems and short stories have been published in a variety of anthologies and journals, and he was the recipient of a number of literary awards.

The program will include an in depth discussion of Leonardo Alishan’s literary work through lectures given by Gourgen Arzoumanian, Dr. Rubina Peroomian and Ara Oshagan.

A multimedia presentation will highlight the life of Leonardo ALishan through photos, a radio interview and more.

Poet and writer Gourgen Arzoumanian is the editor of Alishan’s short story collection Free Fall, published after his death, by Mazda Publishers, and the translator of his short stories to Armenian Azad Angum. He is the author of two Armenian books of poetry Apricot Shine and In the Intersections. He is the editor of Bats Namak, a Glendale-based Armenian Literary Journal. He is also editor of Birthmark, a bilingual anthology of Armenian-American Poetry. Arzoumanian’s poetry, short stories, book critiques and translations have appeared in numerous Armenian literary magazines.

Dr. Rubina Peroomian, the author of the article The Restless World of Leonardo Alishan, published in Genocide Studies and Prevention (2006), is a Research Associate at UCLA, where she earned her PhD. in Near Eastern Languages and Cultures. Her publications include,And Those who Continued Living in Turkey after 1915 and Literary Responses to Catastrophe: A Comparison of the Armenian and the Jewish Experience.

Ara Oshagan is a photographer whose work revolves around the intersecting themes of identity, community, and memory. His work is in the permanent collection of the Southeast Museum of Photography, Florida; the Downey Museum of Art, California; and the Museum of Modern Art in Armenia.

For more information please contact Elizabeth Grigorian at egrigorian@ci.glendale.ca.us or call (818) 548-3288

Through a Dewdrop, Birthmark, Azad Angum & Free Fall will be available for purchase during the event.

Quote of the Month: Գրիգոր Պըլտեան

Մտածել բանաստեղծիւթիւն մը, քերթուած մը, տող մը, կը նշանակէ ամէնէն առաջ յայտնաբերել, հարցադրութեամբ, գետինը, ուրկէ ան կու գայ։


Կրակէ շրջանակը, Դ. Վարուժանի Շուրջ, Անթիլիաս 1988

Archival Audio Clips: Lola Koundakjian: April 30, 2006

Over the past five years, the Armenian Poetry Project has grown so much that all the older audio archives were no longer accessible to iTunes.

In an effort to remediate this technological issue, the following clips have be reposted.

1. Lola Koundakjian reads her poem April 2006 .

Mon, 1 May 2006 07:00:00 EST 

Մօրս պէժ քաշմիր բուրդը

Կեանքս ազատեց երբ հասայ

Ծանր հարբոյխով մը:

Երանի իմ կարգիս կարենայի

Կեանքը ազատել այն ընտանիքին

Որ հիւսեց այդ բուրդը:

Ու՞ր է արդարութիւնը,

Մարդոց խի՞ղճը:

Լօլա Գունտաքճեան (2006)

Here is the translation.

April 30 2006

My mother's beige cashmere sweater

Saved my life when I arrived

with a bad cold

I wish in return I could

save the lives of those

who wove that wool

Where is justice?

Where is morality?

India -- Pakistan -- Kashmir -- Bangladesh.

Copyright, Lola Koundakjian, 2006.

Krikor Beledian

VIENT DE PARAÎTRE :

Krikor Beledian

Seuils
Traduit de l’arménien par Sonia Bekmézian

16,5  × 23 cm, 258 p., 2011 / ISBN 978-2-86364-258-0 / 19 €
Éditions Parenthèses / collection diasporales

Premier volet d’une large fresque autobiographique, Seuils retranscrit les atmosphères d’une enfance beyrouthine. Composé en cinq scansions, le récit, d’une écriture résolument contemporaine, se focalise sur la découverte d’une liasse de photos de famille. Sur la sollicitation d’une voix, le narrateur retranscrit ces scènes de vie autour des personnages de trois femmes, Elmone, la tante, Vergine, la grand-mère, et Antika, la voisine. Construit comme une mosaïque, dans une langue ciselée, le texte recrée et réinvente ces vies et ces destins croisés, ces odyssées d’exode vers les pays d’accueil, à travers chaque détail des photographies retrouvées.
Le travail de mémoire du narrateur permet de restituer ces réalités d’enfance, parcourant des périodes, des lieux et des événements qui tous ont contribué à construire les «seuils» de son existence.


Krikor Beledian est né en 1945, à Achrafieh, quartier de Beyrouth.
En France depuis les années soixante-dix, il est maître de conférences à l’Inalco à Paris (Langues orientales).
Écrivain de langue arménienne, tour à tour philosophe, essayiste, poète, romancier, on lui doit de nombreux ouvrages qui en font une figure centrale d’une littérature contemporaine qui a renouvelé la pratique de l’arménien moderne.
Ses œuvres en arménien font actuellement l’objet d’une édition intégrale critique aux éditions Khatchents, à Erevan. Il a publié en français l’ouvrage de référenceCinquante ans de littérature arménienne en France : Du même à l’autre (cnrs Éditions, 2001).


Krikor Beledian sera présent à Beyrouth au Salon du livre francophone:

Mercredi 2 novembre 2011
à partir de 18 h
stand de la librairie El Bourj
(stand B1 — Biel - Centre Ville)

... et pour une série de conférences / signatures:

Lundi 31 octobre 2011 à partir de 19 h
Université Haïgazian, Beyrouth
Jeudi 3 novembre 2011 à partir de 20 h
Hamaskaine, Bourj Hammoud, Beyrouth
Vendredi 2 décembre 2011 à partir de 20 h
Hamaskaïne Marseille
du vendredi 9 décembre au dimanche 11 décembre
Salon du Livre arménien, Armen' Livres, Alfortville
(avec présentation de l'intégralité de la collection Diasporales).

... autres dates et lieux à venir....

………





Éditions Parenthèses
72, cours Julien
13006 Marseille
téléphone : 0 495 081 820
télécopie : 0 495 081 824
info@editionsparentheses.com

Archival Audio: Լեւոն Մուրադեան: ՀԱՅՐԴ ՉԿԱՅ

Ու ոչ ոք չի հարձցնում.

-Ինչպես տեղ հասար, որդիս

Մեղուները

Հաւաքեցին յոյսը.

Դու սովորեցիր հաւատալ

Մեղուները

Հաւաքեցին երգը.

Դու սովորեցիր սիրել

Մեղուները

Հաւաքեցին ցաւը.

Դու սովորեցիր ապրել

Հայրդ չկայ.

Ու ոչ ոք չի հարձցնում.

-Ինչպէս հայր դարձար, որդիս

Click the link to hear Levon Muradyan's

Your Father has Vanished, read by Lola Koundakjian.

Your father has vanished

Yet no one asks

"How did you make it, son?

The bees

Took your hope

Yet you learned to hope

The bees

Collected the songs

Yet you learned to love

The bees

Gathered the pain

Yet you learned to live

Your father has vanished

Yet no ones asks

"How did you became a father, my son?"

Translation by Lola Koundakjian

Your Father Is Gone

And no one is asking
“How did you make it, son?”
The bees
Gathered hope --
You learned to believe.
The bees
Gathered song --
You learned to love.
The bees
Gathered pain --
You learned to live.
Your father is gone --
And no one is asking
“How did you become a father,
My son?”

…….…….. Levon Mouradian
Translated by Tatul Sonentz

Սայաթ-Նովա։ Աշխարհումըս ա՛խ չիմ քաշի

Բնագիր

Աշխարհումըս ա՛խ չիմ քաշի, քանի վուր ջա՛ն իս ինձ ամա.

Անմահական ջըրով լիքըն օսկէ փընջան իս ինձ ամա.
Նըստիմ` վըրէս շըվաք անիս` զարբաբ վըրան իս ինձ ամա.
Սուչս իմա՛ցի, է՛նէնց սպանէ` սուլթան ու խան իս ինձ ամա։

Մէջքըդ` սալբու-չինարի պէս, ռանգըդ փըռանգի ատլաս է,
Լիզուդ` շաքար, պըռօշըդ` ղանդ, ակռէքըդ մարգրիտ, ալմաս է.
Օսկու մէջըն մինա արած, աչքիրըդ ակնակապ թաս է.
Պատուական անգին ջավահիր, լալ-բադէշխան իս ինձ ամա։

Յիս էս դարդին վո՞ւնց դիմանամ, մակա՞մ սիրտըս ունիմ քարած.
Արտա՛սունքս արուն շինեցիր, խիլքըն գըլխէս ունիմ տարած,
Նուր բաղ իս` նուր բաղչի մէջըն` բոլորքըդ վարդով չափարած.
Վըրէդ շուռ գամ բըլբուլի պէս` սիրով սէյրան իս ինձ ամա։

Քու էշխըն ինձի մաստ արաւ. յիս զարթուն իմ, սիրտս է քընած.
Աշխարհս աշխարհով կըշտացաւ, իմ սիրտըս քիզնից սով մընաց.
Եա~ր, քիզ ինչո՞վ թարիփ անիմ` աշխարհումըս բա՛ն չըմընաց.
Կրա՛կէ, ծովէմէն դուս էկած ռաշ ու ջէյրան իս ինձ ամա։

Ի՞նչ կու'լի` մէկ հիդըս խօսիս, թէվուր Սայաթ-Նովու եար իս.
Շուղքըդ աշխարհըս բռընիլ է` արեգագի դէմըն փար իս.
Հուտով հիլ, միխակ, դարիչին, վարդ, մանուշակ, սուսանբար իս,
Կարմըրագուն` դաշտի ծաղիկ, հովտաց շուշան իս ինձ ամա։

Աշխարհաբար

Աշխարհումս ա՛խ չեմ քաշի, քանի որ ջա՛ն ես ինձ համար.
Անմահական ջրով լիքը ոսկե փնջան* ես ինձ համար.
Նստեմ` վրաս շվաք անես` մետաքս վրան ես ինձ համար.
Մեղքս իմա՛ցիր, հետո սպանիր` սուլթան ու խան ես ինձ համար:
Մեջքդ` նոճի-չինարի պես, գույնդ ֆրանկի ատլաս է.
Լեզուդ` շաքար, շուրթդ` մեղր, ակռեկքդ մարգրիտ-ալմաս է.
Ոսկում արծնապակի արած, աչքերդ ակնակուռ թաս է.
Պատվական անգին ադամանդ, լալ-բադեշխան** ես ինձ համար:
Ես էս ցավին ո՞նց դիմանամ, մի՞թե սիրտ ունեմ քարացած,
Արտա՛սուքս արյուն շինիր, խելքս` գլխումս շվարած***,
Նոր պարտեզ ես` նոր այգու մեջ, բոլորքդ վարդով շուրջառած.
Ման գամ շուրջդ բլբուլի պես` սքանչելիք ես ինձ համար:
Քո սերը ինձ արբեցրեց, ես արթուն եմ, սիրտս է քնած****.
Աշխարհս աշխարհով կշտացավ, իմ սիրտը քեզնից սով մնաց.
Յա~ր, էլ ինչո՞վ քեզ գովերգեմ` աշխարհումս բա՛ն չմնաց.
Ծովից դուրս եկած հրեղե՛ն նժույգ-ջեյրան ես ինձ համար:

Ի՞նչ կլինի հետս խոսես, եթե Սայաթ-Նովի յարն ես.
Շողքդ աշխարհը բռնել է` արեգակից էլ դու վառ ես.
Հոտավետ հիլ, մեխակ, դարչին, վարդ մանուշակ, սուսանբար ես.
Կարմրագույն` դաշտի ծաղիկ, հովտաց շուշան ես ինձ համար...

* փնջան – գավ, թաս,
** Բադեշխան – վայր Հինդուքուշ լեռներում, որ հայտնի է լալ-սուտակի հանքերով:
*** Բնագրում տողը մեկ ավել վանկ ունի:
**** Հակառակ պատկերով` մեջբերում է «Երգ երգոցից» /Բ:1/:
***** Վերջին տողը համարյա բառացի մեջբերում է «Երգ երգոցից» (Ե:2):

Թարգմանուած Իշխան Ստեփանյանի կողմէ: Տեսնել ՝ http://www.sayat-nova.am/index.html
Rendered into Modern Armenian by Ishkhan Stepanyan. Many thanks for his permission to post the translation.

En el mundo no he de penar...

(Աշխարհում ախ չիմ քաշի...)

En el mundo no he de penar, pues eres vida para mí;

copa de oro plena de agua inmortal eres para mí.

Me sentaré a tu sombra; tienda de tisú eres para mí.

Dime mi culpa y mátame luego; sultán y khan eres para mí.

Fino es tu talle cual ciprés y plátano; raso de Europa es tu piel.

Dulce es tu lengua, azúcar son tus labios, perlas y diamantes tus dientes;

oro esmaltado son tus ojos, copa engastada en pedrería.

¡Oh inapreciable gema, rubí del Badajshán eres para mí!

¿Cómo resistir este dolor? ¿Es de piedra acaso mi corazón?

Sangre has tornado mi llanto, he perdido la cabeza por ti.

Nueva viña eres en nuevo jardín, cercada con setos;

te recorreré cual ruiseñor, pues digna de ver eres para mí.

Me ha embriagado tu amor; despierto estoy, aunque no mi corazón.

El mundo con el mundo se sació; mi corazón está ávido de ti.

¿Cómo alabarte, amor mío? Nada ha quedado en el mundo.

Alado corcel y gacela surgidos del mar eres para mí.

¡Ay, si por una vez me dijeras que la amada de Saiat-Nová eres!

Tu fulgor el mundo colma; eres más ardiente que el sol.

Aromático cardamomo, canela, clavel, rosa, tomillo eres;

roja flor del llano, azucena de los valles eres para mí.

Saiat-Nová (1722-1795)

Traducción de Vartán Matiossián

Mark Gavoor: Joni Lansing

i could write every poem
listening to joni mitchell songs
'a case of you' playing
like a winter long ago
up there in the east of lansing
trying not to fall in love
and trying to be brilliant
failing at both

kicking back...
thinking and writing
sipping a cup of mesmer
icing on the cake of this day
wondering what canada
i might have lived in musing
‘bout trying to live at living

you make everything better
and angstful at the same time
you make poems just ooze
out of my natural self

what can i say but...
thanks

Mark Gavoor