Փանոս Ճերանեան: Լերան Հետ

Click the link to hear Panos Jeranian's With the Mountain read by Lola Koundakjian.


Ա.

Այն իրիկուն,
աստղերը սովորականէն աւելի առատ էին.
Լուսինը,
հորիզոնի պատնէշներուն վրայ լքուած՝
կարմիր վարդի կը նմանէր.
ու գիշերը աչքերուս մէջ չէր մթագնէր։

Ինձմէ ներս ծուարած ծղրիթի մը պէս
մէկը անվերջ կը կրկնէր
թէ ես ինչպէ՞ս կրնայի բարձունքիդ նայիլ
ու չտեսնել խորութիւնը կորուստիդ,
թէ ես ինչպէ՞ս կրնայի քեզ պահել սրտիս մէջ
ու չկրնալ հասնիլ քեզ…

Բ.

Այն առաւօտ,
իմ կեանքի ամենապայծառ լուսաբացը յայտնաբերեցի,
որովհետեւ դո՛ւն արթնցուցիր զիս
ու սեփական աչքերուս մէջ
իմ իրական երազանքը ես գտայ։
Մեր հանդիպման՝
հոգիս իսկոյն վերապրեցաւ նախախնամութեան այն պահը,
երբ շուքիդ տակ
զիս ստեղծած րոպէին՝
Աստուած ի սկզբանէ ներկայութիւնդ վկայակոչեց…

Գ.

Ու չիմացայ
բարձունքէ՞դ էր,
թէ դարերուդ վաղնջական խորքերէն,
ձայն մը ինծի կը թելադրէր,
որ քեզ տեսնելու համար
հարկաւոր էր
ճակատս մի՛շտ սէգ պահել
ու հայեացքս սեւեռել այն կիզակէտին,
ուր՝ իմ աստղը
պահ մը կարծես կանգ կ՛առնէ
կատարներուդ վկայութիւնը հայցելու
լոյսի արարման մասին…

Ձայնդ՝
ձայնդ մօտիկ էր այնքա՜ն
ու կը զգայի մինչեւ իսկ,
շունչիդ ամբողջ ջերմութիւնը դէմքիս վրայ։



Փանոս Ճերանեան 2005


This poem was published in Horizon Weekly's literary month segment

Լօլա Գունտաքճեան։ Մազերդ

Մոմին ու հովին խաղերը այս իրիկուն
Կը յիշեցնեն այն վայրկեանը երբ
Ցօղ մը ցոլաց մազերուդ մէջ
Շուք մը – սեւ – մազերդ գանգու՜ռ։

Ի՞նչ օգուտ աչքերս «բաց» երազել.
Մեր վերջին հանդիպումը
Թափանցեց մինչեւ խորքս։
Արդեօք սու՞տ մըն էր։

Բա՜յց տեսա՛յ շրթներուդ ժպիտը
Զգացի՛ աչքերուդ փայլքը
Շօշափեցի՛ հոգիդ որը
Կատղեց ներքին աշխարհս։


Լօլա Գունտաքճեան Յունիս 12 2006

Ինգա Բրուտյան: ԱՆՄՈՌԱՑ ԱՉՔԵՐ

We welcome back our poet Inga Brutyan. Click to hear the audio clip Unforgetful eyes read by the author, Inga Brutyan.

Մթության գրկում
Երկու աչքեր նայում են ինձ,
Հեռու , կապույտ երկնքում
Երկու աչքեր փայլում են ինձ:
Մթություն է իմ շուրջը,
Դողում է իմ մարմինը,
Վախ է մտել իմ սրտում...
Հարցնում եմ ես նրան`
Կարծես արդեն քար դարձած.
-Ո՞վ ես դու.
Մտերի՞մ, անծանո՞թ,
Թե՞ հեռվում կորած նավաստի,
Ինչո՞ւ ես այցելել դու ինձ,
Ի՞նչ ես ուզում ինձանից:
Երկու կարմիր աչքերը վառվեցին կրակի պես.
-Ես հեռվում կորած անծանոթ եմ,-
Պատասխանեց կոշտ ձայնով,
-Մոլորվել եմ այս մոլոր անապատում,
Փրկիր ինձ մահվան այս դարպասից:
Արյունս կարծես կանգ առավ,
Սիրտս կարծես դադարեց,
Չէ որ ես ել եմ մոլորվել
Այս հեռու անապատում,
Այս սիրո ճահճաում:
-Ինչպե՞ս փրկեմ ես քեզ,-
Հարցրեցի ես մեղմ ձայնով,
-Ինչպե՞ս օգնեմ ես քեզ,
Ես ել եմ գերի այս անապատի:
Այդ երկու անմոռաց աչքերը
Չքացան երկնքում,
Հույսս ես կորցրած
Նետվեցի անդունդը
Մթում շաղաղված:

Copyright Inga Brutyan 2006

David Boyajian contributes a song to the Armenian Poetry Project

David A. Boyajian is a physician living in Manhattan. He is an American-born Sepasdatsi and maintains an avid avocational interest in Western Armenian culture and folk music.


Click to hear the audio clip of this special contribution to the Armenian Poetry project, sung by its author. David Boyajian on vocals and oud; Ara Dinkjian on organ and bendir.

Stacy's Tree

Հայրաբար հսկման հանդարտ անմիջականութիւնը տենչալով,
Stacy-ին ծառը խնամեցի, եւ իր մեկնումը յիշեցի:
Ես ու ծառը միասին այժմու գիտակցութեամբ բզզելով,
Stacy-ին ծառը խնամեցի, եւ վերադարձը սպասեցի:

Coveting the tranquil immediacy of father-like vigil,
I tended Stacy’s tree and recalled her leaving.
The tree and I together buzzing with consciousness of the now,
I tended Stacy’s tree and anticipated her return.

Leonardo Alishan: Tired Thoughts

Click the link to hear Tired Thoughts read by Yeraz Markarian.

They have buried ten million mines
in Afghanistan, one land mine
for every two or three Afghans,
regardless of age or ethnic background.

They have planted death in the womb
of the mother. Prosthetic limbs are airdropped
with food. They have planted a mine
under God's pillow and his dreams of doves.

Every night a new dark dream spreads
its wings in my sleep. This morning I woke
with a throbbing headache. I woke tired.
I had defused or detonated mines all night.

A dream so real, I checked my limbs.
They were still mine. A dream so dark
I checked my heart. God was still there.
But also still mine and also still there

was the problem of ten million mines,
ten million limbs, ten million lives, ten million
dreams, blown apart in the heart of a God
who plows with the farmers and lives in my heart.

Leonardo Alishan (1951-2005)

This poem won the 2003 People Before Profits Poetry Prize.

Yeraz Markarian

Yeraz Markarian has enjoyed performing from a young age, and has participated in Armenian poetry competitions and Armenian theater productions since age 7. A native New Yorker, she has a background in advertising and currently works in Cancer research while she is studying for her PhD in Psychology. Yeraz is a member of the Armenian A Cappella Trio, Zulal and is proud to be taking part in rediscovering Armenian folk music.

Մատթէոս Զարիֆեան: ԳՈՂՈՒԹԻՒՆ / ԱՇՈՒՆ ԳԻՇԵՐ

Click to hear the audio clip
Theft, and, Fall Evening read by Lola Koundakjian.

ԳՈՂՈՒԹԻՒՆ

Կիսամութին մէջ հոգիիդ
Պիտի իջնեմ այս իրիկուն.
Քանի մը վարդ աղուափըթիթ
Պիտի գողնամ ու տանիմ տուն
Պիտի արդեօք վշտանա՞ս դուն...

Գարո՜ւն է, քոյր, ամէն տունի...

Իմ տունըս, տես, ծի՛լ մը չունի...



ԱՇՈՒՆ ԳԻՇԵՐ

Լուսընկայ գիշերուան
Թափառողն եմ լըռին.
Ծեր վարդեր կը դողա՜ն
Որ ցուրտէն չսառին...

Լուսնի լո՜յս ամէն դի,
Նոյնիսկ ի՜մ աչքերուս.
Բայց ինչո՞ւ կը կաթի
Սա արցունքն այտերուս...

Լուսընկայ գիշերուան
Թափառողն եմ լըռին.
Երազներս կը դողա՜ն
Որ լուսնէն չսառին...

Մատթէոս Զարիֆեան

Leo Hamalian: Suite for Shushanik III

Click to hear Suite for Shushanik III read by Lola Koundakjian.

This poem was written by Leo Hamalian, in the voice of painter Arshile Gorky (Vosdanik Adoian).

III. DESSERT

Shushanik is standing by the stove.
Her eyes darken and stare out.
I ask, "What's for dessert, ma?"
Dessert? "Son, for dessert
there is the tonir
where we can sleep
and dream of paklava."
Her mouth smiles sadly.
"That's what's for desert."
Vartoosh clears the table
and we all lie down on the floor,
mother and sister and brother
huddled together under our rug
while Zango* whimpers in his sleep.


This poem has appeared in the Summer 1997 issue of Ararat Quarterly, and in the Summer 2004 tribute to Leo Hamalian (1920-2004).

*Zango was the name of Adoian's dog.

Ինգա Բրուտյան։ Ես խենթ եմ

Click to hear the audio clip:
I am crazy
read by the author, Inga Brutyan.

Մի նայիր աչքերիս մեջ.
Դու այնտեղ ցավ ու վիշտ կտեսնես:
Մի թափանցիր հոգուս մեջ.
Դու այնտեղ խելագարին կհանդիպես:
Երբեք ու երբևէ մի զննիր հոգիս`
Այնտեղ դատարկ է նորից`
Չկա այնտեղ սեր,սիրո նշույլ
Կամ թե հույսի մի դուռ:
Ես խենթ եմ,
Իսկ դու` խենթի գերին:
Ես կարոտ եմ քո աչքերին,
Իսկ դու կարոտ իմ ձայնին:
Մի նայիր աչքերիս մեջ`
Դու այնտեղ ցասում ու սեր կտեսնես,
Մի թափանցիր հոգուս մեջ`
Դու այնտեղ սիրահարվածին կհանդիպես,
Երբեք ու եբևէ մի զննիր հոգիս,
Թե չէ գերի կընկնես նորից.
Գերի, որ երբեք չի ազատվի,
Գերի, որ ազատության լույս չի տեսնի,
Գերի, որ դաժան պատմությանը կենթարկվի,
Գերի, որին իմ սերը կփաղաքշի:

Ինգա Բրուտյան
Copyright Inga Brutyan 2003

Ինգա Բրուտյան։ Ու՞ր են անցնում այս օրերը

Inga Broutyan, a budding writer, recently moved from Armenian to Upstate New York. She wrote this poem at the age of 7. It is about the fast pace of life.

«Ու՞ր են անցնում այս օրերը»

Ու՞ր են անցնում այս օրերը,
Ու՞ր ասացեք խնդրեմ,
Լաց եմ լինում դառնօրյա,
Ու՞ր են անցնում այս օրերը:
Ահա բացվեց թարմ առավոտ,
Հավքը թռավ, փախավ,
Օրն անցավ բան չհասկացա:
Օրերն անցան, մեծացա,
Վերջին օրս է սա
Վերջին լույսնեն տեսնում աչքերս,
Ահա մահվան առաջին օրս:

Ինգա Գագիկի Բրուտյան

Introducing Inga Brutyan - Ինգա Բրուտյանին ծանօթանանք

Inga Brutyan was born in Armenia in 1989 and has been writing poems since the age of six. She has published since the age of 7.

Inga is also a very serious reader who has tackled all major Armenian poets. Amongst her favourites are SIAMANTO and Vahan Teryan. She is especially fond of St. Gregory of Narek's "Lamentations" which she is reading in Classical Armenian.

Here is Inga in her own words:

Ես` Ինգա Գագիկի Բրուտյանս, սկսել եմ ստեղծագործել վեց տարեկան հասակից (1995 թ.): Իմ առաջին բանաստեղծությունը եղել է, “Ուր են անցնում այս օրերը”:Ես այդպես էլ չկարողացա պարզաբանել, թե իսկապես ուր են անցնում այս օրերը:
Այնուհետև ես իմ բանաստեղծությունը ներկայացրեցի,”Եթեր” ամսագրին:Արդեն յոթ տարեկան հասակում սկսեցի մտածել հայրենիքի մասին: Թե ինչ տանջանք է կրել, ինչքան անգամ ոտնակոխ է եղել թշնամու կողմից և գրեցի, “Հայրենիք”, “Զինվոր”, “Մասիս” բանաստեղծությունները:Այս ամենը ես տպագրեցի ամսագրում:
Որոշ ժամանակ անց, արդեն սկսեցի գրել սիրո և մահվան մասին: Իմ բոլոր բանաստեղծություններում ես կարծես թե նոր մարդ էի դառնում և ամեն մահվան հետ կարծես մահանում էի:

Ես սկսեցի կարդալ Գրիգոր Նարեկացու “Մատյան Ողբերգություն”-ը:Սկսեցի մասնակցել ասմունքի փառատոններում: Հայաստանի Հանրապետությունում կազմակերպված և Սիամանթոյին նվիրված ասմունքի փառատոնում գրավել եմ երորրդ տեղը:Բոլոր բանաստեղծություններում կարծես թե հոգեբանական կապվախություն եմ զգում:Բազմիցս անգամ փորձել եմ փոխել իմ ստեղծագործությունների ոճը, բայց դա ինձ չհաջողվեց:Ես ցանկանում էի ավելի մանկական բանաստեղծություններ գրել, բայս դրանք մնացին սիրո և մահվան մասին:
Այսպիսով ինձ մեծ հոգեբանական ուժ տվեց Գրիգոր Նարեկացին:Եվ ես սկսեցի գրել բանաստեղծություններ մեծ սիրով և հոգու թեթևությամբ:Բայց մեծ բարձունքի եմ հասել 2004թ Պետրոս Դուրյանին և Գրիգոր Նարեկացուն նվիրված ասմունքի փառատոնում : Այնուհետև շատ առաջարկներ եմ ստացել իմ բանաստեղծությունները տպագրելու մասին, բայց ցավոք սրտի չհասցրեցի այդ ամենը ի կատար ածել, որովհետև 2005 թ. հոկտեմբերին մեկնեցի ԱՄՆ, ուսում ստանալու:Եվ այդպես իմ բոլոր նպատակները հօդս ցնդեցին:Բայց հայտնվելով ԱՄՆ-ում մեծ ցանկություն առաջացավ սկսել այդ ամենը նորից և փորձել գրավել այդ նույն բարձունքները, որ ունեի Հայաստանում: Այսպիսով ես հույս ունեմ և շատ եմ ցանկանում, որ Ձեր դուրը գան իմ որոշ բանստեղծությունները, որոնք դուք ունեք այժմ:
Անչափ շնորհակալություն ձեր աջակցության և օգնության համար:


Ինգա Բրուտյան

Lola Koundakjian: A Sunflower seed on the A Train/ Արեւածաղիկի կուտ մը

Արեւածաղիկի կուտ մը
Առանձին, մէրկ, A-train-ին վրայ
Ի՜նչ երկար, աներեւակայելի ճամբորդութիւն
Մայր ծաղիկէն մինչեւ այդ նստարանը:

2006 Լօլա Գունտաքճեան

A sunflower seed
Alone, naked on the A train
What a long incredible journey
From the flower to that seat.

Copyright Lola Koundakjian, 2006

Sossy Nercessian: If stones could talk

Picture copyright 2006 - Sossy Nercessian



If Stones Could Talk

In early morn, as I was
Strolling around the park,
I encountered heart shaped stones.

In utter silence, I felt an untold loss.
If these stones could talk-
Would they tell the story of broken hearts?
Of broken promises, lost loves and hopes?

If these stones could talk-
Would they tell the tales of war and peace?
Of battles fought and won?
Of fears and courage, lost in time?

If these stones could talk-
Would they tell the accounts of martyrs,
Saints and hermits petrified in stone?

If these stones could talk-
Would they tell the story of rejected love,
Held in silence for eternity?

A story of souls once lived and loved
As proofs of eternal existence,
Finding solace only in silence.

Copyright (c) 2006 Sossy Aposhian Nercessian

Lebanon - born- Sossy Aposhian Nercessian is a painter in various media including Plexiglas. She has designed furniture and textiles, is a sculptor and potter, and also enjoys photography and poetry. She has been influenced by her stay in Africa, its color and complexity, and has exhibited internationally.

Lola Koundakjian: The Mulberry Tree

Click for the clip The Mulberry Tree read by the author, Lola Koundakjian.

Թթենին
Հէրային տարեդարձին առիթով

87րդ փողոցի հիւսիսային ափին
Երբ կը քալէի՝ գտայ փոքրիկ պարտէզ մը.
Կ’աճապարէի բայց կեցայ՝ ապշած
Հոն գտնուող թթենիին առջեւ:

Մարդիկ հոս հոն նստած՝
Պարտէզին մէջ կը խօսէին, կը խնդային:
Մէկը չէր նկատէր կարծես ծառը
Իր երկար ճիւղերով, իր փոքրիկ տերեւներով
Որոնք շուք կը տարածէին
Նստարանի մը վրայ, շրջապատուած հասուն թութերով,
ոտնափոխի տակ Ճզմուած:

Մէկը արդեօք օր մը նստած էր հո՞ն,
Քաղա՞ծ էր ափ մը թութ. կերա՞ծ էր.
Երազա՞ծ էր այդ նստարանին վրայ.
Նուիրած բարի յիշատակնե՞ր
Մանկութենէն քաղած վայրկեաննե՞ր
Եւ կամ սիրահարի մը հետ նստած
Վիշտ մը՞, երազ մը՞:


Լօլա Գունտաքճեան Յունիս 4, 2006

The Mulberry Tree
(To Hera, on her birthday)

As I was walking on the north side of 87th Street
I found a small garden.
Although I was in a rush, I stood there
Surprised to find a mulberry tree.

People were sitting here and there
in the garden, talking and laughing.
No one seemed to notice the tree
with its long branches and small leaves
which gave shade over a bench
surrounded by ripe mulberries crushed under foot.

Has anyone sat there?
Picked a handful of berries? Tasted them?
Recalled happy thoughts?
Some remembrances of childhood?
Or, shared a moment with a lover?
An anguish? A dream?

Copyright Lola Koundakjian, May, 2006

Վահան Տէրեան: ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ

Click to hear the poem You, I read by Narine Karamyan.

ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ
գրեց' Վահան Տէրեան

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյութական,
Մենք մենակ ենք,
- ես ու դու.
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Չըկան օրերն ահարկու,
Չըկա ժամ ու ժամանակ,
Ուրվական ենք մենք երկու
Միշտ իրար հետ,միշտ մենակ...

Մոռացել ենք անցյալում
Տրտունջք,թախիծ ու խավար.-
Մի ուրիշ լույս է ցոլում
Մեղմ ու անուշ
մեզ համար...

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյուական,
Մենք մենակ ենք-ես ու դու,
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Vahan Teryan 1885-1920

Narine Karamyan: I am speaking/Խոսում Եմ (2005)

Click to hear Խոսում Եմ read by the author, Narine Karamyan.

Այսօր ես ուղակի վատ եմ:
Եվ վատ եմ ոչ այն պատճառով,
Որ ամեն ինչ վատ է, անուղղելի…
Այլ պարզապես վատ եմ, ուղակի…

Այսօր ես ուղակի տխուր եմ:
ՈՒ տխրությունն այնքան մեծ է,
Որ կարելի է մի տուն դնել,
Շարել պատեր ու պարփակվել,

Դուռը փակել ու ներս մտնել –
Այդ տխրության մարախուղով,
Ինչպես կաթի սպիտակ ամպով,
Ներս թաթախվել, քայլել-անցնել:

Բայց վերջը ու՞ր է, չեմ տեսնում:
Մտքով-մարմնով եմ ես սուզվում,
Աչքերս բաց, ճամփան կորցնում,
ՈՒ ամպի մեջ չեմ երևում:

Այսօր ես մի մեծ ցավ եմ ապրում:
Ցավը ուտում, ծամում է ներսից,
Ինձ դեմ է տվել մի սառը պատի,
Ծեփել ու դանդաղ կոկորդս սեղմում:

Այդ ցավը ծանոթ է ու հարազատ:
Իր վաղուց գցած գծերը ունի:
Անդորրի պահին թողնում է ազատ,
Հետո մոտենում ձայներով վայրի:

Իմ տունը դարձնում լուռ ու դատարկ:
Ես ու՞մ դիմեմ օգնության համար:
Շատ լավ էլ գիտեք, որ ձեզ չեմ կանչի,
Հեռախոսին – չեմ պատասխանի:
Որ ի՞նչ ասեք դուք` ինչպե՞ս եմ հիմա:
Որ ի՞նչ ասեմ ես` որ լա՞վ եմ, նորմա՞լ:

Ես հույսս երբեք ձեր հետ չեմ կապել –
Հայացքս փակել, նստել, աղոթել`
Տեր, մի լու~յս բացիր ամպերի վերջում,
Հուսահատության պահերի մթում,
Տեր Հիսուս, անունդ եմ կամաց շշնջում:
Դու ես, որ ամեն ամենը կասեմ:
Ի՞նչը քեզանից ու ո՞նց թաքցնեմ:
ՈՒժեր երկնային, իմ պահապաններ –
Ձեզ հարկավոր չեն ավելորդ խոսքեր:

Հոգնել եմ այսօր, ես շատ եմ հոգնել
Այս թեժ պայքարից – սեղմված ատամներ –
Հոգնել եմ անծայր, մահու չափ հոգնել`
Հոգնել եմ անվերջ պնդել, պայքարել`

Ամենի համար, սիրո, հարգանքի,
Երջանկության, ընկերոջ, պատվի –
Հոգնել եմ արդեն: Հոգնել եմ սիրել:
Սերը ի՞նչ է որ - փխրուն ապակի:

Ի՞նչքան կարող ես ձեռքերով պահել
ՈՒ քո ջերմությամբ լցնել ու սնել:
Դու հո լա~վ գիտես, ինչքա~ն եմ հոգնել:

Հոգնածությունն աչքերիս միջից
Կաթիլ առ կաթիլ աշխարհ է ծորում:
Տեր, մի լու`յս ցույց տուր տանջանքի վերջում:

Այսօր ուղակի ես վատ եմ` շատ:
Այսօր ուղակի տխուր եմ` տրտում:
Այսօր ուղակի ես ցավ եմ ապրում:

Լքված եմ այսօր, հոգնած եմ, հոգնած:

10/05/2005

Copyright Narine Karamyan

Narine Karamyan

Narine Karamyan currently resides in New York but is originally from Armenia. Her hobbies are: writing, poetry, music, singing, photography, arts, hiking, traveling, psychology, philosophy, sewing. She says "A special element of my soul is art! I'm also lucky about meeting wonderful people in life and making friends with them!"

AnnyRose Nahapetian: Բացակայ/Absent

If you are forced to leave your homeland -- part of you stays behind
Your childhood, street, school, your red kite

It's illusive, like not willing to die

You are lying dead but you rise and you turn in order to look to yourself
Do you recognize You?
You ramify in thousand memories, thousand dreams

Very often you stick to the memories

To the moments that sometimes are a dream

Dreams which are so close that they look like reality

Or reality so far that it looks like a dream

You loose connection
In dissension
You are split in a thousand branches

No matter why, there is always a gap, a distance

There is always someone who is not there

You look in to the hollow, colors are recognizable,
but often not matching with the smell

The albums are full of pictures, and the apostle gifts are often kept unused
Envelops, the letters...... The stamps, the smell of old leather of a purse
and note books that belonged to Mum or Dad


All pieces are kept so well, because each piece has
the soul of a beloved one.

A colored hollow.


AnnyRose Nahapetian
Dedicated to, "Layered Lives: "Iranian Armenian Identity Through Contemporary Arts",
Amsterdam. 2005

Arshile Gorky: Sing when you receive this letter

Click to hear Sing when you receive this letter, read by Lola Koundakjian.

In homage to Karlen Mooradian, Gorky's nephew, biographer and translator of his letters. Culled by AG's letters by Harold Kulungian, 1991.


Sing when you receive this
And recall our mountains!
Would that we were together
So that we could sing of the homeland!
I believe that you all are here
And that we are singing sad songs
Together as I paint.

Dance the Shadakhtzi dance
And I will join you!
Sing of Van and I will hear you!
Sing the mountains and I will
Climb them with you!
Sing of sorrows
And I will grip your hand!

Sing of Van, sing of apricots
And wheatfields, of plows,
Sing of songs!
Oh, Moorad, sing
When you receive this letter--
Sing, Kasheh gutan ari yar vaile lele.(Pull the plow, Oh come my sweetheart).

_________________________

This poem has appeared in the Winter 1994 issue of Ararat Quarterly Magazine. Used here by kind permission.

Lola Koundakjian: After the Exhibit/Գիշերը՝ ցուցադրութենէն ետք

Click to hear After the Exhibit, read by the author, Lola Koundakjian.

Գիշերը՝ ցուցադրութենէն ետք

Ի՞նչ կը կարդաս.
Ինչու՞ կը կարդաս.
Ըսէ՛
Բացատրէ՛ այդ ծարաւը

Գիշերը կը քնանա՞ս։
Պատմէ երազներդ, երաժշտութեամբ.

Նայիր – երեսս կը ժպտի – քեզ համար։

Մայիս 12, 2006


Here is the translation.

"The evening, after the exhibit
What are you reading?
Why do you read? Tell me!
Explain that thirst...
Do you sleep at night?
Tell me your dreams, with music
See, I am smiling, for you."

Copyright, Lola Koundakjian, 2006

Lola Koundakjian: You speak with your hands

Կը խօսիս ձեռքերով
Բայց աչքերդ ուրիշ բաներ կ՛ըսեն.
Շրթներդ կը ժպտին
Բայց աչքերդ հակառակը կը մատնեն:

Լօլա Գունտաքճեան – Մայիս 16, 2006

This poem has appeared in PAKIN Armenian literary journal in its September 2009 issue.

"You speak with your hands
But your eyes tell me something else
Your lips smile
but your eyes betray them."

Translated by the author

Copyright Lola Koundakjian 2006

Gregory Djanikian: I Ask My Grandmother If We Can Make Lahmajoun

Sure, she says, why not,
we buy the ground lamb from the market
we buy parsley, fresh tomatoes, garlic
we cut, press, dice, mix

make the yeasty dough
the night before, kneading it
until our knuckles feel the hardness
of river beds or rocks in the desert

we tell Tante Lola to come
with her rolling pins we tell
Zaven and Maroush, Hagop and Arpiné
to bring their baking sheets

we sprinkle the flour on the kitchen table
and it is snowing on Ararat
we sprinkle the flour and the memory
of winter is in our eyes

we roll the dough out
into small circles
pale moons over
every empty village

Kevork is standing on a chair
and singing
O my Armenian girl
my spirit longs to be nearer

Nevrig is warming the oven
and a dry desert breeze
is skimming over the rooftops
toward the sea

we are spreading the lahma
on the ajoun with our fingers
whispering into it the histories
of those who have none

we are baking them
under the heat of the sun
the dough crispening
so thin and delicate

you would swear
it is valuable parchment
we are taking out
and rolling up in our hands

and eating and tasting again
everything that has already
been written
into the body.

_________________________________
This poem has appeared in POETRY magazine (May 2002) and Ararat Quarterly (Winter 2004). It appears also in the upcoming So I Will Till the Ground volume, published by Carnegie Mellon, in January 2007.

Prof. Djanikian has given his consent to reproduce it here.

Gregory Djanikian: Grandmother, Garlic and Alexandria

Click to hear
Grandmother Garlic and Alexandria, read by Lola Koundakjian.

This poem won the Rosalie Boyle award from the New England Poetry Club. It has appeared in the Autumn 1995 issue of Ararat Quarterly and in About Distance a collection of poems by the author, published by Carnegie Mellon press, 1995.




Gregory Djanikian directs the undergraduate creative writing program at University of Pennsylvania, where he also teaches poetry workshops. He is the author of several collections of poetry, The Man in the Middle, Falling Deeply into America, About Distance (1995), Years Later (2000), So I Will Till the Ground (2007), all from Carnegie-Mellon. His work has appeared in Poetry, American Scholar, Antioch Review, and Poet Lore.

Prof. Djanikian's books are available in bookstores throughout the United States.

Լեւոն Մուրադեան: ՀԱՅՐԴ ՉԿԱՅ

Ու ոչ ոք չի հարձցնում.
-Ինչպես տեղ հասար, որդիս
Մեղուները
Հաւաքեցին յոյսը.
Դու սովորեցիր հաւատալ
Մեղուները
Հաւաքեցին երգը.
Դու սովորեցիր սիրել
Մեղուները
Հաւաքեցին ցաւը.
Դու սովորեցիր ապրել
Հայրդ չկայ.
Ու ոչ ոք չի հարձցնում.
-Ինչպէս հայր դարձար, որդիս

Click the link to hear Levon Muradyan's
Your Father has Vanished, read by Lola Koundakjian.

Your father has vanished
Yet no one asks
"How did you make it, son?

The bees
Took your hope
Yet you learned to hope

The bees
Collected the songs
Yet you learned to love

The bees
Gathered the pain
Yet you learned to live

Your father has vanished
Yet no ones asks
"How did you became a father, my son?"


Translation by Lola Koundakjian

Lola Koundakjian: April 30, 2006

Click to hear Lola Koundakjian read her poem April 2006 .



Մօրս պէժ քաշմիր բուրդը
Կեանքս ազատեց երբ հասայ
Ծանր հարբոյխով մը:

Երանի իմ կարգիս կարենայի
Կեանքը ազատել այն ընտանիքին
Որ հիւսեց այդ բուրդը:

Ու՞ր է արդարութիւնը,
Մարդոց խի՞ղճը:

Հնդկաստան – Բագիստան – Քաշմիր – Պանկլատէշ:

Լօլա Գունտաքճեան (2006)


Here is the translation by the author

April 30 2006

My mother's beige cashmere sweater
Saved my life when I arrived
with a bad cold

I wish in return I could
save the lives of those
who wove that wool

Where is justice?
Where is morality?

India -- Pakistan -- Kashmir -- Bangladesh.


Copyright, Lola Koundakjian, 2006.

A short history of the Armenian Poetry Project

Like many things, the project started long ago. In the early 1990s, we gathered a few times at my home to read some Armenian poetry. Unfortunately, our lives and preoccupations cut this artistic flow and we soon disbanded the "Dead Armenian Poets Society".

In 2005, I "revived" the DAPS, with the help of friends and by the third meeting, the idea of Podcasting was unanimously approved.

Heartfelt thanks to the numerous individuals who were present when APP was conceived.