Michael Stone: Halcyon Days

Halcyon days,
purple days,
with blue
days of my woe.

Chalk cliffs
fruit trees,
church on a hill.
Neolithic stone fire circle,
Hrazdan gorge.
           Kotayk.
Cows
yellow grassed hills
villages
stone formations.


Michael E. Stone, Aghveran, Fall 2012

David Kholamian: Don’t Look///Look ​ ​ ​

Don’t look when it rains from an urn
someone buried in the sky. Don’t dig through
the atmosphere. Bury yourself where it’s most solid.

Don’t look for the crowds on the tourist street
in any major city. They will look for you.
Trace the cracks in the sidewalk, let them lead.
They will take you away from any major city.

Don’t look into the far side of the canyon.
There is growth and there are tumors. The brush
may be both. Spatter yourself in resin, carry on.

Don’t look when I speak with a mouthful of rain,
when I’m the same as the crowd, when I’m walking
through a canyon and the brush is up to my neck.

///

Look at the posters in the room, there are seven.
They are all pictures of rooms. A room with
pictures of rooms. This is the dream. Elsewhere.

Look at the flies by the river, by the fast food wrapper
smeared in cheese globs and grease. Name them, the flies.
Pet them, fail to, viscera on your greasy fingers.
Insects are a sense of madness, like humor at scale.

Look at the guitarist in the subway. He’s terrible.
You’re not listening, you’re looking. He’s okay.
Put your headphones on, play something yellow.

Look at the redundancies. Put your irises in the gutter,
pluck the strings with your eyelashes, forget your lips,
forget your ears, your teeth, your neck your legs your
fingers your feet just look.

David Kholamian lives in Chicago, IL where he is finishing a degree at DePaul University. He has work published in DePaul's magazine, Crook & Folly, and is also a member of the poetry typewriting collective Poems While You Wait. In addition to writing, David works part-time in a law office, plays piano and is raising two house plants. 
This poem first appeared in Milk Journal and is reprinted by permission of the author.

Quote for the month of June 2017

Ձօն 

Անոնց՝ որ ինկան,

բայց չմեռան…

ՈՒԽՏ

Գանակոծուած մեռելներուս քով ծունկի,
Ես՝ վերապրող որբ մը անտէր, ուխտեցի.
Գրել բոլոր չարիքներն այն ահաւոր,
Որ գործուեցան ամէն վայրկեան, ամէն օր։


Ծատուր Պէրպէրեան (1901-1995)

Ծատուր Պէրպէրեան։ Խոստովանանք

Իրիկուն էր , եւ ամէն կողմ լռութիւն,

Խաւար կր տիրէր.
Փողոցն ամբողջ քաղաքին ծոցն անհուն

Հանգիստ, անտարբեր։

Ու ես անվերջ երազներուս հետ այդ օր 

Տրտում, վշտահար, 

Կը քալէի ճամբորդի պէս ուխտաւոր 

Մինակ , մայթէն վար։

Ըստուեր մր յանկարծ խորհրդաւոր, դոդահար,
Այդ ուշ գիշերին'
Դէմըս կեցած սէր ու ադօթք կր կարդայ,
Հոգւոյս տրտմագին։

Հայուհի մ'էր սեւ աչերով, սեւահեր,
Որ այդ իրիկուն,
Անկեղծօրէն իր սէրն ինծի կր յայտնէր 

Սրտով մ'երազուն։

- Եթէ գիտնաս թէ կը սիրեմ որքան քեզ.
Ո՛վ իմ սիրական, 

Կը խորհիմ թէ դուն ալ պիտի զիս սիրես 

Մինչեւ յաւիտեան։

(Մարսիլիա, 1927)

Առաջին անդամ հրատարակուած «Հայ Գիր» ամսապիրին մէջ,
1927ին, Մարսիլիա:

Յովհաննէս Ասպետ։ ՁԵՌՔԵՐԸ

1968 Lamorlaye Fr. 

Ձնուած Ժօաննային

Տակաւին իր ձեռքերուն հետքերը,
Իրենց գողտրիկ կերպերուն մէջ հանգիստ,
Հիացիկ ակնարկներուս դէմ լուռ կը նային.
Վերջալոյսին մռայլ լոյսերուն տակ,
Իր սիրոյն ոգիացած պարփակումին մէջ,
Ես նորէն իմ սիրով,
Միայնութեան վիհին մէջ միս մինակ մնացի:

Լճացած առուակին մօտ կայնած,
Ինքնին կ՛երկարէր մտքիս մէջ,
Պահերն երջանիկ յիշատակին.
Անտառապատ բնութեան ծոցին մէջ,
Կու գար յուշիկ ձայն մը յստակ,
Ա՜խ, ինձ կը կանչեր իրե՜ն, իրե՜ն:

Վերջալոյսին ընկրկումին հետ,
Ահաւասիկ նորէն իմ լուռ սենեակիս մէջ,
Իր նկարը՝ ձեռքիս,
Իր թողած անհուն երազը՝ սրտիս,
Թեթեւ իր յուշքին հենած,
Ծնրադիր իմ սիրոյ աղօթքով աղաչագին:

Սիրուած անունը շրթունքներուս վրայ,
Անյապաղ կ՛ուզէի միանալ իրեն,
Ինձ կանչող այդ անյաղթահարելի՜ ձայնին.
Բայց, աւա՜ղ նա լուռ էր ամէնուրեք.
Ո՜հ, իր ձեռքերուն խնամքով տեղաւորուած,
Ամէն մի իր ու թաղար,
Հի՛մա նորէն երազկոտ ակնարկներով ինձ կը նային,
Յապա՜ղ իրենց ոգեցող սքանչելիքներով,
Ընդ միշտ ինձ մղելով իրե՜ն, իրե՜ն,
Ա՜հ, իմ անգին, ո՞ւր ես դուն,
Դուն որ ինձ ձօնեցիր
Քու առաջին համբոյրը սիրոյ:



Յովհաննէս Ասպետ

Announcing the winner of the 7th “Arthur Halvajian Memorial” Armenian Poetry Competition - Adult category

 The winner is Michael Minassian of Charlotte, NC. Congratulations!

TWELVE VIEWS OF MT. ARARAT

I

From my exile

across the border,

I see Ararat

through the parting clouds

above Yerevan:

the blue sky splits –

window panes shatter –

         shards fly

across the horizon.

Rain, then sunlight

falls upon the piano

         dappled

black & white keys:

dual cones –

arpeggio of mountains.

II

I fall asleep

in the laundromat

& dream of a hand

         emerging

from the firmament,

kneading the mountains,

seeding the clouds;

whose whistling do I hear

as I awaken?

whose sins are being washed?

III

“My eyes are on fire,”

my grandmother always said.

(an Armenian idiom

that defies translation).

My eyes are on fire,

         Ararat;

I have glimpsed

your flaming vulva

the magma of your crowning birth.

IV

I see Ararat

captured in Ani’s eyes:

she parts her crimson lips,

opens her mouth to sing –

light as air,

she slides from beneath me

and brushes her hair

front and back

in a mirror turned towards

         the sky

like cicadas trapped

far from mountain or tree

amid the sunken ruins

of an ancient

         abandoned city.

V

Ararat:

         I found you sleeping

         inside an ancient white shell –

at Easter time    

my mother

would save one egg

for each year,

placing it in a bowl

in the curio cabinet

near the front door –

dried seed

of blood’s dawn.

VI

Ararat:

if I laid your body

flat on the earth,

your groin and head

would stretch across

the plains and rivers

stabbing Asia

like an archaic word:

caravan, oasis, tapestry,

spun silk sword.

VII

Ararat:

         I see your architecture

older than Athens

or Rome;

older than Babylon’s

towers and spires;

older than words

this tongue could form –

your cuneiform crown.

VIII

Ararat:

         I dream of you:

I am obsessed

w/ your stones, your snow

your volcanic voluptuousness.

I am possessed by your

nouns and verbs,

your personal pronouns.

I am in love with

your catechisms, your catalogues

your indescribable and infinite

solidity and structure.

IX

Ararat:

Will you press

your mouth to my ear?

will you press your ear

to my chest?

will you be silent

for the beating of my heart

and the roaring of the clouds

as they stray beneath

your summits –  

your sharp-tipped

         forked tongue.

X

Ararat:

         what were you called

before man named you?

Before words existed

for stone & fire

or mountain & ocean.

         What name did you call

your creator?

what name did she call you?

XI

Ararat:

the human body

has 206 bones:

how many bones

lie beneath your rubble, rock, and ice?

how many centuries

will you hold your secrets?

The human heart

has no bones;

love has no skeleton;

forgiveness not made of flesh.

  

XII

Ararat:

        

         I find a postcard

with your photograph

taken over a hundred years ago –

you have not changed.

On the back,

in black ink

a message is scrawled

in Armenian letters

I cannot read;

                                                                

now slightly smeared

by tears or rain

they lie curled

like ancient fruit

in a paper coffin:

        

this confluence of time

and science

sadness or weather –

         your unmarked grave.