ՎԱՀԷ ՕՇԱԿԱՆ։ԻՆՔՆՈՒԹԻՒՆ

Ես սուտ մարդն եմ

ցուցափեղկի գաճէ արձան
որուն ոչ ոք բարեւ կու տայ
կարծելով թէ տեղս կայնած
մէկը կայ
համեղ պատառ անօթութեան աչքերուն մէջ
սովը սառած՝ ճերմակ լոյսի ակռաներով
զիս կը լափեն հազար կողմէն ու կը կլլեն
բայց չեն գիտեր ինչու քաղցը դեռ կը կրծէ
ներսը տեղ մը մթին փոսը յատակ չունի
հուժկու հովը լուռ անդադրում
կը փչէ:


Անքուն գաղտնի
էլեքթրոնիք սեւ աչքն եմ ես
թանգարանին դուռը գոց էր
իր բացումին առաւօտէն
կը դիտեմ
վանտալներու խելառ
գրոհ գիշերին մէջ
թաղի լաճեր ապակիները կը փշրեն
ներսը արդեօք գանձեր կա՞ն թէ պարապ է
ոչինչ երբեք հոն չէ մտած չէ պահուըտած
ես եմ միայն չռած պշնած ու շուարուն՝
հրաշքի մը երեւումին
կը սպասեմ:

Անտես անյայտ
անէութիւն մարդն եմ ես
անպէտ շքեղ մեծղի ռատար
հսկայ փարոս գիտակցութեան
լոյս կու տամ
տիեզերքի հարթավայրը կը շողշողայ
բայց ես ներսը մութին նստեր՝ ինչպէ՞ս գիտնամ
ուր է լուցկին զարնեմ կեանքին յանկարծ վառի
կարելի է ես եմ միակ տեսանելին
բառերու մէջ խանձարուրուած միակ ողջը՝
խորհրդաւոր կրաֆիթի
կը գծէ:

Ես լրտեսն եմ
ըլլայ բայի նրբանցքներուն
կը սլքտամ զիս կը փնտռեմ
ո՞վ է ի՞նչ է տեղս անցեր
ու կ՛ապրի
կեանքս փախեր ինձմէ ծածուկ վանք մտեր է
ետին թողած անթիւ անդէմ դերանունը
մարդոց մասին իրար ձեռքէ ի՞նչ կը խլեն
յետոյ չկան՝ կարօտներու գիրկը ինկած
մինչ սգաւոր հիւլէները մեծ բակ կու գան՝
ես եմ միայն որ տակաւին կը փնտռեմ:

Անգոյ մարդն եմ
որ չէ եղած ու ալ չ՛ըլլար
բանդագուշակը կրկներեւոյթ՝
ամէն ինչի ձեւը առնող
դեւին պէս
ձեր կեանքին մէջ առօք փառօք կը բնակիմ
կը յօշոտեմ ներսէն դուրսէն ձեզ կը պարպեմ
մինչեւ ձեզմէ ուշքի կեղեւ միայն մնայ
ու ներս նայիք բան չգտնէք բացի ինձմէ
ու փոխանցէք մէկզմէկու՝ մինչեւ հասնիմ
անմահութեան դարպասները
ու հատնիմ:

Ոճրագործն եմ
բանտ նետուելիք միա՛կ մարդը
փախստական կը թափառիմ
փողոցներէն ազատ անմեղ
բայց ես եմ
մարդոց ցեղի աննախընթաց պատուհասի
ազդանշան տիւ ու գիշեր թակը լախտը
թաղանթներուն ու կոպերուն՝ ճամբայ բացէ՛ք
ճշմարտութեան թաքսիներով պիտի սուրամ
պիտի անվերջ ձեզ կոխկռտեմ որ արթննաք –
ապրիլ չի կայ առանց մահէն
անցնելու:

Մարդ էակն եմ
վկայ չունիմ նոտար չունիմ
բառէ լաստ մը վրան ելեր
նշան կ՛ընեմ բան մը կ՛ըսեմ
թէ ինչպէս
ես սա մարմնին վարձակալն եմ ու տանտէրը
զիրար գրկած դանակ դանկի ողջ ողջ թաղուած
վայրկեաններու շաղախին մէջ քար չկտրած՝
գուցէ յոյս կայ կեանքի ծէսը հեղ մը լարել
բանալ սիրոյ գաղտագողի ամբարտակը
ու փորձ ընել մահը չեկած
ապրելու:

Խեղճին մէկն եմ
տաշեղ ցեխոտ՝ սեւ սրինգէն
ժամանակի՝ գետին ինկած
խուլ սուրբերու խօլ շուրջպարէն
կոխոտուած
ունայնամիտ եպերելի մեղծ թերածին
բառատունէն վռնտուած լկտի սիղեխ
փօձագալար մեղք ու յանցանք զիս կը հեղձեն
եղծ շուշփան եմ ժանգոտ սռնակ խորտակ յեսան
նեխ դոժինքի քակոր ժահս աշխարհ բռներ՝
ուրիշ կեղերջ ուրիշ կորուստ
չունիմ ես:

Ես Աստուածն եմ
որ պիտի գայ ստեղծելու
լոյսի շողը խաւարին մէջ
փսփսալու անցաբառը
խեղճ մարդոց
ծուղակ ինկեր՝ ապուշապուշ կը ծիծաղիք
յոյսի յիմար թռուցիկներ բռներ կեցեր
դաշտերու մէջ տգիտութեան տառապանքի
մրրիկներու ցաւի ճիչէն ա՛լ խուլցեր եմ
արդէն կոյր եմ լեզուս շատոնց բռնուած է �
ես աս եմ:

2 Նոյեմբեր 1988
Սան Ֆրանսիսքօ

Albert Kapikian: Tortoiseshell

“The clever device of the lyre, it is said, was invented by Hermes”
--Philostratus of Lemnos

Soon I will be holding
(you are dying) your hand.

I could promise you that I
will not be crying,

but you are the only one to whom I
  will not lie. If my gift

is rhyme, I apologize
(in advance) for not being

able to describe that country
in verse, for I cannot

rhyme what I refuse
to rehearse.

Instead, I will sit here and spy
into each decade

with each decade’s trinket of my advance—
the Tin Man (on my windowsill),

the typewriter,
the Christmas tree,

and now, God,
the parrot.

Tenderness was not
a science—

still you graded on a curve.
It was the jump start,

the Lucretian swerve,
the Paraclete,

I didn’t deserve.


Albert K. Kapikian

Published in CEAMAG Journal 2019

Reading in Portland Oregon

BEYOND THE G-WORD: ARMENIAN AMERICAN 

WRITERS IN HYBRID 

THURSDAY, MARCH 28, 2019 7:00 – 8:00 PM 

ANOTHER READ THROUGH BOOKSTORE 

3932 N MISSISSIPPI AVE, PORTLAND, OR 

Armenian-American writers have long written about trauma as a means of social justice. Their resistance to oppression, including that of the current political moment, also expresses liberation. Through intersectional lenses of gender, sexual orientation, class, and race, Armenian-American poets/writers read work that addresses immigration, diaspora, exile, and war. This event centers Armenians' liminal position between East and West, and poc and white, challenging the “single story” of the Armenian genocide of 1915. With roots in Lebanon, Armenia, and Syria, these writers share works of hybridity that reflect and celebrate their diverse, multi-faceted lives.

Born in Beirut, Lebanon, Arminé Iknadossian immigrated to the United States in 1974 to escape the civil war. She earned her MFA from Antioch University. Iknadossian is the author of the chapbook United States of Love & Other Poems (2015) and All That Wasted Fruit (Main Street Rag). She teaches and writes in Long Beach, California ✸Nancy Agabian is the author of Princess Freak, a poetry/performance collection, and Me as her again: True Stories of an Armenian Daughter, a memoir. Her novel, The Fear of Large and Small Nations, was a finalist for the PEN/Bellwether Prize for Socially-Engaged Fiction. She teaches writing at NYU ✸Lory Bedikian’s The Book of Lamenting won the Philip Levine Prize for Poetry. She has an MFA from the University of Oregon. Her work was a finalist for the Crab Orchard Series in Poetry and for the AROHO’s Orlando Prize. She received a grant from the Money for Women/Barbara Deming Memorial fund ✸Shahé Mankerian's poetry collection, History of Forgetfulness, has been a finalist for the Bibby First Book Award, the Crab Orchard Series, the Quercus Award, and the White Pine Press Competition. He is the co-director of the L.A. Writing Project and the principal of St. Gregory Hovsepian School ✸Lola Koundakjian has authored two poetry books and read in four international poetry festivals in Quebec, Peru, Colombia and West Bank. She co-curates the Zohrab Center's poetry reading series in midtown Manhattan, and runs the Armenian Poetry Project in multiple languages and audio ✸Verónica Pamoukaghlián is a Uruguayan film producer at her company Nektar Films and a nonfiction editor for Washington´s Sutton Hart Press. Her writing has appeared in THE ARMENIAN POETRY PROJECT,  THE ACENTOS REVIEW, THE SOUTHERN PACIFIC REVIEW, PRISM, NAKED PUNCH, SENTINEL LITERARY QUARTERLY, AND THE ARMENIAN WEEKLY

Book Event in Los Angeles: Alec Ekmekji's book lauch at ABRIL bookstore

Celebrating World Poetry Day!

Abril Bookstore invites you to meet

ALEC EKMEKJI 

author of the newly released book

BENEATH THE GLASS BELL

Author will be introduced by SHAHE MANKERIAN

THURSDAY, MARCH 21, 2019 - 7:30PM

ABRIL BOOKSTORE 

415 E. Broadway, Glendale, CA 91205

Admission is Free. For more information, call (818) 243-4112.

BENEATH THE GLASS BELL is Alec Ekmekji’s first published book of poetry, where he writes about a wide range of subjects that include music, painting, desire, mortality, other poets, and women. Proceeds from the book will go towards the empowerment and improvement of the lives of women in Armenia. This release event will coincide with World Poetry Day.

ALEC EKMEKJI was born in Aleppo, and immigrated to the United States in 1966. He is a graduate of UCLA, holds B.S. and M.S. degrees in physics, and worked as an engineer in the aerospace industry. Currently he is retired, continues to write poetry, and translates Armenian poetry into English. His most recent translations appeared in the Absinthe: A Journal of World Literature in Translation, published by the University of Michigan.

Շուշանիկ Մանոյեան։ Քե՛զ

Ես ուզում եմ լուծուել մթնշաղներին.
Հորիզոնից այն կողմ երազներին ի զուր են.
Ես ուզում եմ ձուլուել աշնան գոյներին,
Հմայքները այնտեղ ամնարմին են։

Արեւի հետքերը տխուր են։
Նրա մեղքն է երկինքը լքուած։
Հրաշքները զգոյշ մակարդւում են
Եւ աստուածային պատուաստն է ստեղծուած։

Սիրտդ բաց է, երկի՛նք,
Ու արիւնդ հոսող կաթ է շուրթերիս։
Ծուխդ լաց է, երկի՛ր,
Ու շիւղերիդ դողը իմ չտուած բերքն է։

Քե՛զ, առանց երդումի մի օր եթէ լքեմ,
Մեղքս՝ սիրուդ վարձն է.
Լռութիւններիդ հուրը անհուն,
Մեռնող լոյսերդ դու չվճառես։

Քանզի երկինքները…
Սանդղամատեր չեն որ ծայրը ելնես՝
Այլ… տենչանքներ են,
Օծուած երազներ։

Արեւներից այն կողմ լռութիւնները
Քայլող սէրեր են.
Հրաշքները՝ զտուած սպասում…
Հողը մայրացաւ գիշերի գրկում։



Մարսէյլ


Յառաջ 1977

Րաֆֆի Սէթեան։Time Out

Եւ սահմանները գծելէ յետոյ,
օրէնքները ընդունելէ վերջ,
դաշտը պզտիկ թուեցաւ --
մանաւանդ երբ գնդակը
յաճախ խաղավայրէն
դուրս ինկաւ …

Beirut 28-9-1975



Յառաջ 1977

Րաֆֆի Սէթեան։ՓՈԽԵՐԳՈՒԹԻՒՆ

Կէսգիշերին
նորէն
գնդացիրի
պատարագ։

(Beirut, 22-9-1975)


Յառաջ 1977

Րաֆֆի Սէթեան։ ԱՅԺՄ ԵՒ

Թերեւս ոչ (այլեւս) անյաղթ
բայց (այժմ եւ ) միշտ անխախտ։

(Beirut: 9-10-1975

Յառաջ 1977

Diana Der Hovanessian: TWO ARMENIANS WALKING ON SUNDAY

1.

Walking with an Armenian 

is different 

from walking with anyone 

else. 

In the first place 

he will try to catch 

up with another Armenian 

unless you happen to be one. 

In the second place 

he'll keep looking 

sideways for another Armenian 

unless you happen to be one. 

Laughing with an Armenian 

is different 

from laughing with anyone 

else. 

You know 

you're laughing because 

you've survived. 

2. He'll lead you off the path 

and like tasseled whips 

the grass will beat lightly 

against your legs 

as you plough through 

for motion 

not direction, 

for denseness that makes a path. 

3. "What does that butterfly 

mean? The one that flies 

over your head" 

"Is it a monarch 

or phantom blue?" 

"It's white. 

Small and white." 

"That's one of the ghosts 

of the 34 Armenian dialects 

inquiring into 

our quiet." 

4. And when two Armenians 

are quiet it's not 

because there's nothing to say. 

Diana Der Hovanessian, How to choose your past, Ararat Press, 1978

ԵՐԿՈԻ ՀԱՅԵՐ ԿԸ ԳԱԼԵՆ ԿԻՐԱԿԻ ՕՐՈՎ

1. 

Քալելը հայու մը հետ

տարբեր է

ոեւէ ուրիշի հետ

քալելէ։

Նախ՝ 

ան մէկ քայլով ոստում կ՛ընէ

ունիշ հայ մը բռնելու համար.

եթէ արդէն դուն անոնցմէ մէկը չես։

Ապա՝

կողմնակի կը նայի

ուրիշ Հայեր գտնելու համար.

եթէ արդէն դուն անոնցմէ մէկը չես։

Խնդալը հայու մը հետ

տարբեր է

ոեւէ ուրիշի մը հետ

խնդալէ։

Դուք գիտէք

պատճառը ձեր խնդուքին,

ձեր վերապրի՛լն է։

2.

Ան քեզ կը շեղէ ճամբէն,

եւ ծոպաւոր մտրակներու նման

խոտը պիտի ծեծէ

սրունքներդ, մինչ դուն

կը շարունակես հերկել

շարժման համար

եւ ո՛չ ուղղութեան 

հոծութեան համար,

որ ինքնին ուղի կը կազմէ։

3. 

«Ի՞նչ կը նշանակէ այդ 

թիթեռը, որ շարունակ 

կը թռչի գլխուդ վերեւ» 

«Արքա՞յ է արդեօք, 

թէ՝ ուրուակսն մը կապոյտ» 

«Սպիտակ։ Փոքր ու սպիտակ» 

«Հայերէնի 34 բարբառներուն 

ոգիներէն մէկն է ան՝

մեր լռութիւնը 

խուզարկող»

4.

Եւ երբ երկու Հայեր 

լուռ են. չի նշանակեր 

որ ըսելիք չունին:

ՏԱՅԱՆԱ ՏԷՐ ՅՈՎՀԱՆՆԷԱԵԱՆ

անգլերէնէ թարգմանեց՝

Կարիկ Պասմահեան

Translation by Gagik Basmajian, 1977 for Haratch, Paris, France

Զուլալ Գազանճեան։ [Մշուշէն անդի՞ն]

Մշուշէն անդի՞ն .-- ոչի՛նչ։
Ինչ որ տեսայ՝ սրտիս մէջ էր միայն.
Ալիքներ որ ընդմիշտ ալիքներ կանչեցին,
Ձեռքեր որ միացան ձեռքերու։

Հեռաւոր ու մօտիկ քայլերու
Ոտնաձայնը միայն՝
Ես քարափն եմ -- մշուշին մէջ։
Կարեւոր չէ ուրկէ՛ կու գաս, ո՛ւր կ՛երթաս։
Թէ ալիք ես՝ պիտի կանչես
Ալիքն ընդմիշտ,
Ձեռք ես՝ դարձեալ պիտ՛ միանաս
Սիրած ձեռքին
Վերջին հրաժեշտին համար։

Մշուշին մէջ
Խարշափող ու տարտամ ձայներու
Արձագանգը հեռու՝
Ես քարափն եմ միայն։
Եւ բոլոր նաւերը մեկնեցան.
Եւ ոչ ոք, ոչ-մէկ տեղ կրցաւ հասնիլ
Ոչ երկինքին մէջ
Ոչ երկրին
Ոչ սրտին։


Զուլալ Գազանճեան, «Յառաջ» ՄԻՏՔ եւ ԱՐՈՒԵՍՏ, Դեկտ. 5 1976

Նորա Պարութճեան։ ԿԷՏ Մ’ԻՍԿ ՎՐԱՆ ՉԵՄ ՈՒԶԵՐ

եկուր

մեռնելէդ առաջ

գերեզմանէն դուրս ելլենք

լեռները պատռենք    

նկատենք Չկան ու

գլտորինք անոր վարդեփուշին գիրկն քաղցրիկ

ծակծկինք

հոգեվարքի հառաչանքէն սպառած

պահ մը թէկուզ

մէկ երկվայրկեան

ես ըլլանք

ե՜ս գամ    

մեռնելէս առաջ

ետեւէս փակեմ գերեզմանիս դարպասը

բացուիմ  քեզի

ճիշդս բանամ

չխօսինք

փրփրինք թքած

մաս մաքուր

պարապ

անիրական 

մենք մեզի

լուսապահ մը

մեռնելէն առաջ

կործանինք

կարենանք փշրիկ մը մնալ      

տեւեցնել ցանկութիւնը իրարու       

բառերը մեր սրբացնելու

ուղարկելու առ Աստուած

մեռնելէն առաջ

Աստուծոյ  դուռը կայնելու

կէտ մ’իսկ վրան չեմ ուզեր

Նորա Պարութճեան։ ԳՈՑՈՒԱԾ ԽՕՍՔ

փշրուած ազդր մը՝ մէկ կողմ

պայթած աչքի նայուածքին տակ

դեռ կ’երազէ որ վառելով

պիտի կրնայ հանգուցուիլ

միւս կողմ ինկած յոյսին հետ

(բայց) յօդերէն զրկուած

արմատներն իր լարերուն

ցիր նօթեր են տնանկ ձայնի

որոնց վրայ  երգի հոտ էր սրսկուած ատենին

ատենին սուտի մը չափ imposant էր իր կազմը

կը վայլէր անոր սիրոյն դաւաճանել ինքզինքին

տարտղնուած ոսկրագունդը ծունկերուն

տէր չի կանգնիր արցունքներուն զղջումի

որոնք վտարանդի

ծնրադրումի գութ կ’աղերսեն

որ թափուելով ըլլալու մէ՜ջ գլտորին

ու չներեն ինքզինքին

պատռուելով անջատուեցաւ կարկտնուած բաժինը

բախտի բերնին թուք արձակեց  

խպնեցուց միամիտ սրտիկը անոր                              

որ հաւատաց հինցած մորթին հակառակ

իր մանուկին

ու վերյիշած կաթին բոյրը մոռցուած

նոր ցանկութեամբ մը ճչաց

քակուած ինքզինքին դիմաց

ինքզինքին

գոցուած

World Poetry Movement reading organized for February 15, 2019

Our readers will include: Alina Gregorian, Christopher Atamian, Chris Brandt, Dana Trupa, Gordon Gilbert Jr., Janlori Goldman, Jee Leong Koh, Kate Hogan, Lisa Whitten, Marianela Medrano, Marta Lopez Luaces, Mercedes Roffé, Miguel Falquez-Certain, Michael Klein, Robert Roth, Sarah Van Arsdale, Akram Alkatreb, and, Lola Koundakjian

Զարմինէ Պօղոսեան։ ԱՅՑ ՄԸ` ԱՐՇԻԼ ԿՈՐՔԻԻՆ.- Մահուան 70-ամեակին Առթիւ-1905-1948

 Նիւ Եորք- Օգոստոս 5, 2018

Վաղինակ Մանուկ Ատոյեանն էիր երբ արհաւիրքները ետիդ
Կապոյտ Վանայ Լիճի ափին Խորգոմ քաղաքէն
Վերապրողի ցուպով մը մազապուրծ՝
Եկար հասար աւետեաց երկիրն այս
Հետդ բերելով կորուստներուդ արհաւիրքին հետ
Սեւաչեայ մօրդ՝ Շուշանիկին սիրով զեղուն գթառատ հոգին
Շատ-շատեր մինչեւ հիմա կը շփոթեն թէ
Ո՞վ է խորունկ աչքերով սա սեւաչուին…
Երկա՜ր դիտած էի քեզ գիրքերու էջերէն կամ՝
Թանգարաններու բազմամարդ սրահներուն մէջ
Երբ պաստառներուդ շարքը հիացմունքով կը դիտուէին
Մայր եւ Որդի հրաշք նկար-պաստառդ ուր. . .

. . . Ամբողջ պատմութիւն մը խտացուած ապրումներուդ
Կը վերակենդանացնէին հրէշային տարիները ազգիդ ..
Ի՜նչպէս, ինչպէ՛ս, ինչպէ՜՜ս կրցած էիր հասնիլ
Նիւ Եորք կոչուած լաբիւրինդոսին այս
Արուեստի անհոգի բոյնը ՔՈ՛Ւ իսկ գոյներովդ հմայելու
Փոխարինելով բոլոր այն ահաւորութիւնը
Որ քո՛ւկդ էր, եւ քու ժողովուրդի՛դ
Կեանքն էր գեհենային, որուն գոյն չէիր կրնար
Տալ պարզապէս…սակայն եւ այնպէս..
Բիւրեղացած ցաւիդ գոյներով կրցած էիր փոխարինել
Լիարդին դեղին մաղձը աքաղաղին երփներանգ
Գոյներովը պայծառ, կատարովը կարմիր
Մեր աչքերուն առաջ պարզելու
Բարդ ներաշխարհ մը՝ որ օրին հասկցող մ՛իսկ չունեցաւ:
Իսկ այժմ՝  հոս եմ ահա…

Քընէթիքէթ Նահանգի Շըրմըն Գոնկրիկէյշընըլ Եկեղեցւոյ
Շրջափակին գերեզմանատան մէջ համեստ ու լուռ…
Ովկիանոսէն ալ անդին, մղոններով հեռու
Ծննդավայր Խորքոմէն, կապուտակ Վանէն
Տասնամեակներ շարունակ. . . միս մինակ.. .
Այցելուի կարօտ… սրտիդ պէս ծակծկուած այս շիրմաքարին տակ…

*    *    *

. . .Ահա այսօր՝ այցի ենք քեզ սիրողներու փոքրիկ խումբով
Տարուան չորս եղանակներուն, ձիւնին բուքին,
Միս մինակ կանգնած այս համեստ, անշուք
Գունաթափ քարին առաջ, կը կարդամ կրկին ու կրկին

ԱՐՇԻԼ ԿՈՐՔԻ ԱՏՈՅԵԱՆ
1905-1948

Հոս թիւեր են միայն .. տասնամեակներ միմիայն
Ոչ ծննդավայր, ոչ մահուան վայր. . .
Ո՜վ այցելու, անպայման փորձէ ճանչնա՛լ զինք
Որ ձեր ալ սրտին խօսի այստեղ ննջող
Արուեստագէտը ճանաչումովը համաշխարային,
ՎԱՆԵՑԻ ՀԱ՛ՅԸ՝ որդի Սեդրակի եւ Շուշանի
Հոս ննջո՛ղը, ցուրտ շիրիմին տակ սա
Միայնակ, անշուք, ծակծկած քարի մը տակ. .
Քառասուներեք տարեկան էր միայն
Երբ հողին յանձնեցին հասուն երիտասարդն այս
Հայրը՝ երկու դուստրերու
Ներկայացուցիչը՝ ստեղծագործ, ջլատուած սերունդի մը անբախտ
Որուն տարիները գեհենային կեանքէն
Փոխադրուած էին մէկ այլ դժոխային ճակատագրի
Հրդե՛հ, հրոյ ճարակ դարձած գլուխ-գործոցները իր
Իր սիրած կինը, երկու դուստրերուն մա՛յրը,
Մտերիմ ընկերոջ գրկին մէջ գտնելու,
Դաւաճանութեան կանաչ մաղձէն ետք ,
Ինքնաշարժի վթար մը՝ որ վերջ կու տար ստեղծագործ իր աջ թեւին
Վրձինին ու երանգապնակին հետ իր մտերմութիւնը խափանելու . . .
Եւ հուսկ ապա՝
Քաղցկեղի հետ դէմ առ դէմ պայքարելու՝
Այս բոլորը՝ մի քանի տասնամեակի մէջ կը կատարուէր
Արագընթաց հեւքով մը շնչասպառ ու անյոյս՝  ի՜նչպէս ապրէր
Այս դաժան առօրեան որ ի՛րն էր,
Առանց նշոյլ մ՛իսկ յոյսի, զինք խաւարի մէջ ձգելով …

*    *    *

Որո՜ւն հոգն էր համբա՛ւը կամ՝ ցուցահանդէսներու յաջողութիւնը
Արուեստի աշխարհին շռայլ գովեստները
Երբ մինակ էր ան,  ի՛նք իր մէջ,
Վերարկուէն փրթած կոճակը ձեռքին
Աչքերը հարազատ մը կ՛որոնէին որ միացնէին անջատուածը
Ո՜՜ւր էին անոնք, սովամահ մօրը հետ
Անգերեզման ու ցիրուցան…
Հեռու հեռուներէն զինք կը կանչէին .
Իր պատեանին քաշուած՝  հայրենի Լա՛ճն էր կրկին տնաւեր
Որ պարանը վզին ճօճուելով հանգչեցաւ ի վերջոյ հո՛ս
Սա անշուք ու սառն քարին տակ, մի՛ս մինակ……..
Առանց Ի Վերին Երուսաղէմի մ՛իսկ արժանացնելու զինք. . .
Մինչ սնափառ մարդիկ, թանգարաններու թէ իրենց
Ճոխ հիւրանոցներուն մէջ…  գլուխ կը գովեն թէ՝
ԱՐՇԻԼ ԿՈՐՔԻ մը ունին
Առանց գիտնալու ողբերգութիւնը անոր կեանքին
Անունի մը համբաւաւոր աշխարհէն ներս արուեստի
Որ ո՛չ մէկ բան կը նշանակէ. .  ոմանց. . . տակաւին . . .

*    *    *

Կը լսե՞ս արդեօք սիրելի տղայ մեր Վանեցի
Հրաշք որդին Ոստանիկ Մանուկ Ատոյեա՛նի
Մինուճարը համեստ Ատոյեան գերդաստանին
Աշխարհահռչակ նկարիչը՝ Արշիլ Կորքի
Հիմա տասնամեակներ ետք՝ մղոններ կտրելով
Ուխտ-այց մըն է այսօր որ կը փորձեմ իրագործել
ՀԱՅ աշխարհին անունով ականջիդ շշնչալու
Նաեւ շեփորելու աշխարհի չորս ծագերուն
Թէ ժողովուրդդ անսահման հպա՛րտ է քեզմով:

Լոյս տեսած է Հայրէնիք շաբաթաթերթին մէջ։

Armine Iknadossian: The Locust

In Plato’s Phaedrus, Socrates says that locusts were once human.

Everywhere I look there are truth seekers
in their grandfather’s green army jackets waiting
for their lives to begin. Somewhere
a light bulb is replaced, a doorknob turns,
and so many appear with nothing to say.

Like a sentence that has no future.
It is a ballast of shame, a rendering
of stillness – a movement towards God.
We feed, and feeding, grow,
and growing, swarm. But this is not the message.

This prayer is far from that,
as far as a sinner can be, as only a woman
with hunger and pride would rather hide
behind her words than give them up,
would much rather live among the poison wheat.

Previously published in Cultural Weekly

Armine Iknadossian: The Little Sinner

Undone every morning,
the devil at her knees
as her mother combs her hair,
grabs and tames the tangles.

Hundreds of wooden fingers
unravel hours of twirling
around an index finger
before bed, before dreams
of collapsing altars
and dark-haired women laughing.
By morning, a head full of spider
webs; so many evil knots to save.

She undoes her hair at bedtime,
a thing possessed – half-dead.
Unbound and spread
across the white pillow, around
her face, a black halo, a sea of little sins.

Budding, her breasts
blind kittens that will open their eyes
after many slow Sundays, unwindings,
elastic hours that stretch and shrink
like rubber bands wound around
a black mass of hair,
a fistful of worry,
a handful of worms in a dream.

Previously published in Cultural Weekly

Նորա Պարութճեան։ ՆՈՒԷՐ

նուէր մըն է

բայց այնպիսին

որ փաթթուելով ծրարի մէջ փայլփլուն

կը ծառայէ տրուելու

բացուելէ ետք՝

չեսգիտերուրդնես մը տրորուած

ուրիշի մը համար

ուրիշ թուղթով պարուրուելու

անոյժ հաճոյք դառնալու

հոսհոնետուած առարկայ

նուէր մըն է

նուիրուելու պաշտօնով

մտմտուքէ մտմտուք

պահարանէ պահարան

ու ձեռքէ ձեռք կը շրջի

հանդիսաւոր պահը տալու՝

փրկելու

բացուելէ առաջ՝ թագուհի

ետքը՝ երեսչնայուելիք Յունուար երկու

զոր կ’աշխատին ամէն գնով թօթափել

քաշքշելով ոտքին կառչած բեռան պէս

եւ յուսալով որ պէտք կ’ըլլայ

եթէ ոչ վաղը գոնէ գալ տարի

նուէր մըն է անունը

բայց ամէն ոք

մտածումէն ջերմանալու փոխարէն

զերթ հրագունդ բամբասանքի

կը շպրտէ ուրիշի

նուէր մըն է սիրտը խոց

փախստական մաղթանքներու համր վկայ

լեղի լեզուն երբ դառնայ, եթէ դառնայ

պիտի պատմէ

թէ սրբելու իր երեսը սկրթած

քուն թէ արթուն

չնուէր մը կ’երազէ

Նորա Պարութճեան։ ԱՍՏՈՒԱԾ ՔԵԶԻ ԱՅՑԵԼԵՑ

աստուած քեզի այցելեց

կատակեցիր անոր հետ

խաղի ելար ձայնին հետ

որ կաթեցուցած էր կուրծքիդ

իրմէ փախած հրեշտակին պատկերով

ծպտուեցար քարի պէս

ու քարի պէս քանդակուեցար

սրտիդ վերջին անկիւնը

ան վշտացաւ

իր ստեղծած հաւատքէն

չէր տեսած իր սխալը

քեզմէ ուզած էր մէկ բան                                   

որ բանէիր մի՜միայն

քու եւ իր միջեւ

հաղորդելի

ներսլացքը շեշտի                                  

ու դրած էր ձեռքերուդ մէջ իր կամքը

թելիկ- թելիկ հիւսելի

դուն ծաղրեցիր

ալիւրին մէջ նոր թաթխուած ձեռքերդ

ինչպէ՞ս կրցար անգոսնել                                    

մասունքը դեռ չշաղուած                                       

ու խոցոտել

ձեր միջեւի բանուածքը

ծլումին մէջ իր ճիչին

մանկասպանի մեղքն ահաւոր ուսերուդ

ատեն ատեն կ’ահագնանայ

ու կը սկսի խծբծել

տեսարանը պարոյկիդ

որ ինքնիր վրայ ոլորուելով

կը թնճուկէ երակը

քեզ ցանկացող աստուածային երազին

ան պարտուած է այժմ

չկրցաւ սլացքդ զսպել

իրմէ առաջ խոյացար

ձեռքին ջահը կոկորդիդ մէջ մարելու

հիմա մութ է ամէն կողմ