Եղիշե Չարենց: Գիշերապահը

 Ես արթնանում եմ, երբ քնում էք դուք

Եւ գիշերն ամբողջ անխոնջ ու անքուն,

Երբ փողոցներով չի անցնում ոչ-ոք —

Քայլում եմ, քայլում անկիւնից-անկիւն:

Քայլում եմ և լուռ մտածում եմ ես,

Որ չունեմ ձեզ պէս ոսկիներ, գանձեր,

Բայց գիշերների մենակութեան մէջ

Ձեր ոսկիների հսկողն եմ դարձել:

Հսկում եմ, հսկում, որ ոչ-ոք չգայ

Եւ չգողանայ ոսկիները ձեր:

Հանդարտ է շուրջս՝ ձայն, շշուկ չկայ,

— Իմ կեանքն էլ, մի՞թէ, այսպէս չի՞ անցել:

Ես չեմ շտապել առաւօտ ծէգին,

Ոսկի չեմ դիզել, չեմ գանձել ոչինչ.

Նայել եմ միայն հեռու աստղերին,

Որ ահա նորից հե՛զ թարթում են ինձ:

Նայում եմ լուսնին: Հսկում եմ արթուն:

Աշխարհը — անհո՛ւն, աստղազարդ տեսիլ:

Իսկ երբ արթնանաք — կը գնամ ես տուն —

Եւ անո՛ւշ, անո՛ւշ կը քնեմ ես էլ...

1916