Quote for the month of May 2018

«Նոր է, նոր, նոր որ անհիմ
Այս հողերէն, թօթուելով մեր կեղծիքները բոլոր,
Այս քաոսէն կը ծնիմ։»

-Տեղատուութիւն եւ Մակընթացութիւն
Նիկողոս Սարաֆեան

It is as new, new, new, that from these foundationless
grounds, shaking off all our fictions,
I am born out of this chaos.

-Ebb and Flow
Nigoghos Sarafian

Translated by Hagop Gulludjian

Յովհաննէս Ասպետ ՄԵՐ ՆԱՀԱՏԱԿՆԵՐՈՒՆ

Ո՜վ Տէր Աստուած,
Մեր նահատակներու
Տառապանքին,
Պաղատանքին,
Ցաւին ու վէրքին,
Անոնց աղօթքի,
Վերջին յոյսին,
Տաժան մահուան,
Անյաղթ հաւատքին
Իրենց լաց ու կոցին մէջ,
Քու արիւնագամ
Խաչին բարձրացան,
Քու ցաւին միաձայն,
Իրենց վերջին շունչով,
Աղերսական կանչերով,
Աղաղակեցին քեզ.
Աստուա՜ծ իմ, Աստուա՜ծ իմ,
Ինչո՞ւ մեզ թողուցիր:

Յովհաննէս Ասպետ

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է Ֆրանսայի Բանբեր պարբերաթերթի Մարտ-Ապրիլ 2017 թիւին մէջ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՍՏՂԻ ՄԸ ՏԱԿ

Ձօնուած Ժօաննային

Յեղ իմ երբեմնի խոհերուս մէջ թախծոտ,
Մենաւոր կայներ կը խորհէի անձկանօք,
Յուշիկ դու եկար իմ մօտը՝ քու խանդոտ,
Սիրող սրտով սփոփելու սրտիս մորմոք:

Մենք աստղի մը տակ եկեր ենք գով գովի,
Անքակտելի սիրով մը սիրեր ենք զիրար,
Դուն ընծայեր ես ինձ քո՛ւ սիրտը կորովի,
Երկնային կայծ մը հրկիզեր է մեզ իրար,

Այն օրէն ի վեր մեր սիրտը ընդմիշտ կ՛այրի:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ԿԱՐԵԿՑՈՒԹՅՈՒՆ

Զօնված Ժօաննային 

Դ.

Այդ կորած հին օրերում,

Հոգիս պաշտում էր նրան,

Հիմի տարիներ անց,

Ես ողբում եմ իմ ցաւոտ սրտի վրա.

Հոգուս անմտահաս խոհերի մէջ,

Իմ անխոհեմ վարմունքով,

Վատնեցի մեր երջանկությունը բոլոր,

Ու հետզհետե իմ երանության աղբյուրները ցամքան:

Ա՜խ, ընդարմացած ու հափրաքին,

Էլ երբեք չեմ ցանկանում արթնանալ,

Իմ սիրո երազների ամենագեղեցիկից,

Քանի որ նա տեվում է հանգիստ ու անվերջ.

Ես այս աշխարհում կորսրի իմ սիրո ճամփան,

Բայց իմ երազներում նա ապրում է հարատեւ.

Թող երկինքի հողմերը գան ու գնան,

Ո՜ր որ ուզում են,

Թող տեղափոխեն օր ու ժամանակ,

Բայց ն՝ա ինձ համար նույն աղջիկն է անփոփոխ:

Ո՛չ, չեմ ուզում արթնանալ,

Իմ հո՜յակապ երազից,

Քանի որ նրա լուսեղեն երազը լի է,

Սքանչելիքներով անմար,

Նրանք լուսավորում են իմ հոգին,

Որ ես անհույս ու անվհատ չմեռնեմ:

Յովհաննէս Ասպետ

Literary quote for January 2018

Բայց ի՞նչն է իմ ուզածս, ո՛չ ուրիշ բան, եթէ ոչ հաշտեցնել կեանքին գեղեցկութիւնը իր անհեթեթութեան հետ, գտնել հաշտութեան եզր մը մարդոց եւ իմ միջեւ, փրկել զիս մոռացումէն արուեստին շնորհիւ, վայելել համակրանք ու սէր, ապրիլ: Գրկել անձս, երբ ան կը քայքայուի, չտառապիլ մահէն: Եւ ահա հակում՝ մերթ զգայարանքներուս, մերթ իմացականութեան:


Նիկողոս Սարաֆեան

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ

Օ՜հ, սիրուած ամայի ճամբան աշունի,
Մոռացումի յուզումնաւոր երգ մը ունի.
Կեանքի դառնութիւնները ես հոն զգացի,
Երբ աշնան ծաղիկ մը նրբին ժպտած ինծի:

Մտերմօրէն աշնան ծաղիկը մռայլ,
Կ՛ուզէր ըսել ինծի բան մը շունչով տկար,
Մոռացումի աղտով տառապած ու յոյլ,
Յուսահատ արցունքներու մէջ անմխիթար:

Թէ կեանքը արեւին տակ վայելք չունի,
Բան մը մեր յոյսերը կը բերէ պարապի.
Քանի կու գայ եղանակը աշունի,
Արեւին տակ սիրողը՝ միշտ կը տառապի:

Յովհաննէս Ասպետ

27/10/1967


Վերի բանաստեղծութիւնը մաս կը կազմէ Յովհաննէս Ասպետի Սիրոյ Քնարի գրքոյկին մէջ:

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԿՈՒ ԽՈՍՔ

27/03/1967



Ասա՛ ի՜նչ որ ուզում ես ասել,
Արա՛ ի՜նչ որ պարտում ես անել,
Գնա՛ ո՜ւր որ ցանկանում ես գնալ,
Սիրի՛ր ո՜ւմ որ հաճում ես սիրել,
Պատկանի՛ր նրան որ ձգտում ես.
Ատի՛ր ինձ որքա՜ն որ ուզում ես,
Բայց լավ գիտցիր,
Որ դու ոչ՛ մեկինն ես:

Յովհաննէս Ասպետ

Quote for the month of June 2017

Ձօն 

Անոնց՝ որ ինկան,

բայց չմեռան…

ՈՒԽՏ

Գանակոծուած մեռելներուս քով ծունկի,
Ես՝ վերապրող որբ մը անտէր, ուխտեցի.
Գրել բոլոր չարիքներն այն ահաւոր,
Որ գործուեցան ամէն վայրկեան, ամէն օր։


Ծատուր Պէրպէրեան (1901-1995)

Ծատուր Պէրպէրեան։ Խոստովանանք

Իրիկուն էր , եւ ամէն կողմ լռութիւն,

Խաւար կր տիրէր.
Փողոցն ամբողջ քաղաքին ծոցն անհուն

Հանգիստ, անտարբեր։

Ու ես անվերջ երազներուս հետ այդ օր 

Տրտում, վշտահար, 

Կը քալէի ճամբորդի պէս ուխտաւոր 

Մինակ , մայթէն վար։

Ըստուեր մր յանկարծ խորհրդաւոր, դոդահար,
Այդ ուշ գիշերին'
Դէմըս կեցած սէր ու ադօթք կր կարդայ,
Հոգւոյս տրտմագին։

Հայուհի մ'էր սեւ աչերով, սեւահեր,
Որ այդ իրիկուն,
Անկեղծօրէն իր սէրն ինծի կր յայտնէր 

Սրտով մ'երազուն։

- Եթէ գիտնաս թէ կը սիրեմ որքան քեզ.
Ո՛վ իմ սիրական, 

Կը խորհիմ թէ դուն ալ պիտի զիս սիրես 

Մինչեւ յաւիտեան։

(Մարսիլիա, 1927)

Առաջին անդամ հրատարակուած «Հայ Գիր» ամսապիրին մէջ,
1927ին, Մարսիլիա:

Յովհաննէս Ասպետ։ ՁԵՌՔԵՐԸ

1968 Lamorlaye Fr. 

Ձնուած Ժօաննային

Տակաւին իր ձեռքերուն հետքերը,
Իրենց գողտրիկ կերպերուն մէջ հանգիստ,
Հիացիկ ակնարկներուս դէմ լուռ կը նային.
Վերջալոյսին մռայլ լոյսերուն տակ,
Իր սիրոյն ոգիացած պարփակումին մէջ,
Ես նորէն իմ սիրով,
Միայնութեան վիհին մէջ միս մինակ մնացի:

Լճացած առուակին մօտ կայնած,
Ինքնին կ՛երկարէր մտքիս մէջ,
Պահերն երջանիկ յիշատակին.
Անտառապատ բնութեան ծոցին մէջ,
Կու գար յուշիկ ձայն մը յստակ,
Ա՜խ, ինձ կը կանչեր իրե՜ն, իրե՜ն:

Վերջալոյսին ընկրկումին հետ,
Ահաւասիկ նորէն իմ լուռ սենեակիս մէջ,
Իր նկարը՝ ձեռքիս,
Իր թողած անհուն երազը՝ սրտիս,
Թեթեւ իր յուշքին հենած,
Ծնրադիր իմ սիրոյ աղօթքով աղաչագին:

Սիրուած անունը շրթունքներուս վրայ,
Անյապաղ կ՛ուզէի միանալ իրեն,
Ինձ կանչող այդ անյաղթահարելի՜ ձայնին.
Բայց, աւա՜ղ նա լուռ էր ամէնուրեք.
Ո՜հ, իր ձեռքերուն խնամքով տեղաւորուած,
Ամէն մի իր ու թաղար,
Հի՛մա նորէն երազկոտ ակնարկներով ինձ կը նային,
Յապա՜ղ իրենց ոգեցող սքանչելիքներով,
Ընդ միշտ ինձ մղելով իրե՜ն, իրե՜ն,
Ա՜հ, իմ անգին, ո՞ւր ես դուն,
Դուն որ ինձ ձօնեցիր
Քու առաջին համբոյրը սիրոյ:



Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ: ԿՐԱԿ ՈՒ ՄՈԽԻՐ

Այլեւս չեմ մտածում բեղումնավոր,
Քանի դեռ թանձրանում է սրտիս թախիծը.
Վա՜խ, անցել են տարիները ուղղեմոլոր,
Տանելով իրենց հետ իմ լուսե երազը:

Մ՛ի զղջում լռեցրել է իմ հոգին,
Տեսնում եմ որ հույլորեն անհետացել է,
Իր անփոխարինելի սերը՝ անգին,
Նրա երազը՝ ինձանից հեռացել է:

Արծաթափայլ հուշերի՝ ցոլքեր երբեմնի,
Տեղափոխում են իմ միտքը աղետալի,
Երբոր հոգուս կորովը՝ անհույս հատնի,
Փութով տանում են ինձ վայրեր սիրելի:

Երազը՝ մոլեգին այդ լույս օրերի,
Նրանց ջերմ շոյանքը՝ անցել են ինձանից.
Ա՜խ, վաղաժամ մարած մի կրակից,
Մնացել են մոխիրները երեկի:


Յովհաննէս Ասպետ, «Սիրոյ Քնար»
06/1973

Նորա Պարութճեան։ՄԷԿ ՄԱԶԷ ԿԱԽՈՒԱԾ

Լաթակալով մը բռնեց ականջէս,
մազէ բարակ պարանէ կախեց.
խարազանը ձեռք առաւ,
ճօճեց, զարկաւ
գետնին փոշին գրգռեց
ու սկսաւ բացատրել
թէ ծանրութիւն ես գրեթէ չունէի.
ահա՜ւասիկ,
կ’օրօրուէի ամէն խօսքէ,
շարժումէ,
ձայնի ամէն կշռոյթէ։

Այս՝ սկսաւ խաղի պէս,
խաղն սկսաւ երախայի
միամիտ մէկ ցանկութեամբ.
երբ սկսաւ,
խնդալէն կը մարէինք։
Այդ օրերուն
մեր առօրեայ հոգերը՝
կախուած մազէ պարանէ,
հովերու բերնին
մազէ խաղալիք էին։

Մոռցանք տարիք,
մոռցանք գործ,
պարտք-ական-հաշիւ,
կարծեցինք ըլլալ
երջանիկ գիժեր
ու գիժ ձեւացանք։

Յետոյ՝ արեւը մեր գլխուն զարկաւ,
արիւնը եռաց,
լեզուն ահեղ անիւի նման
դառնալ սկսաւ
ու խարազանը՝ դահիճի ձեռքին
հին գործիք դարձաւ։

Բարակ պարանէն կախուած մարմինս
թփրտաց ուժգին.
խաղը վերջ գտաւ.
կախեալ վիճակս
տառապանք դարձաւ.
ի զուր փորձեցի
փրթիլ ու իյնալ,
քիթ բերան սիրտ միտք արիւնել՝
բայց գետինս դառնալ։

Գետին ա՜լ չկար։
Խենթութեան խաղին
դարձայ խրտուիլակ՝
մէկ մազէ կախուած։

Յովհաննէս Ասպետ։ ՑՈԼՔԵՐ

Մօտեցի՜ր կարօտովը հոծ ըղձանքներուդ,
Որ հասնիմ տենչանքներուս վարդենիքին.
Լեցուր տարփագին հուրքը՝ բաժակին,
Որ ըմպեմ արեւաշող թովչանքն ցոլքերուդ:

Շնչէ հոգւոյս մեղմահոս մեղեդին,
Որ ան ըլլայ գգուանք մը գորովագին.
Նորանոր սարսուռներ տուր հուրքերուս,
Որ գերերջանիկ շնչեմ օդը՝ թոքերուս:

Յովհաննէս Ասպետ

24/01/1998

ՑՈԼՔԵՐ բանաստեղծութիւնը երկար ժամանակի եւ աշխատանքի արդիւնք է, որու կառուցման համար հարկ էր գործի դնել հոգիի, սրտի, մտքի, արուեստի, գրչի ուժերը: Նոր ոճ եւ նոր բանաստեղծական ձեւաւորումը նորութիւն մըն է Հայ բանաստեղծութեան մէջ: Եթէ առիթը ունենանք ապագային պիտի ցուցաբերեմ բանաստեղծական նոր սերունդ մը՝ նոյն ոճի եւ ձեւաւորումի տակ ինչպէս Ցոլքեր բանաստեղծութիւնը: Ուրեմն սիրով եւ հաճոյքով կը նուիրեմ սոյն բանաստեղծութիւնը Հ. Բ. Հ. ին, թող ան ձօն ըլլայ մեր գործակցութեան իրազեկ վկան: Նոր տարուայ շեմին իմ խորին երախտապարտութիւնը եւ շնորհակալութիւնը կը յայտնեմ, յատկապէս քու իրագործած ջանքերուն, ես վստահ եմ որ օր մը դուն պիտի քաղես պտուղը՝ քու աշխատանքին: Այս պատեհ առիթէն օգտուելով կը շնորհաւորեմ երջանկաբեր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծնունդը եւ կը մաղթեմ բարգաւաճ եւ բեղուն Նոր Տարի մը: Իմ յարգանօք բարեւները՝

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ԵՐԱՆԳ ՅՈՅՍԵՐ

Ա՜հ, այն ծաղիկ-յոյսերը՝ որոնք երանութեան մէկ պահին մէջ մտքիս աղբիւրներէն ցայտուն զիս պարուրեցին անհուն պերճանքներու մէջ խանդավառ:
Ես անոնց տուի իմ հոծ խանդաղատանքիս ծիածանը՝ ուր անձրեւէն վերջ կը թաւալի իմ բոլորտիքը ու ծաղիկներ ալ կը թօթափեն իրենց արցունքն արեւին ցոլքերուն տակ. Անոնց քաղցր բոյրերուն մէջ հոգիս ալ կարբենայ, երբ անուշ հովիկն կանցնի իմ մօտէն, անոնք կը սփռեն հոգւոյս նոր երանգներ տենդագին:
Բայց աւաղ, որ ամէն ծաղիկ աշուն մը ունի իր ետին ու խամրում մը ցաւագին, ի սպառ անոնց խամրումին հետ հոգիս ալ կիյնայ, աշնան հովերուն դէմ անզօր, կիյնան ձիւնի փաթիլներուն պէս հոգւոյս յատակը՝ ու շատ շուտ կը բերեն ցրտագին միայնութիւնը, դատարկելով այն ինչ որ իմ հարազատն էր: Անյապաղ խորհրդաւոր նոպաներու այլանդակ շարժուձեւերուն մէջ պահ մը կը նուաղիմ:
Ու յետոյ կսպասեմ անհամբեր նոր գարնան արեւին, որ լի բաղձանքներով պիտի ժպտի իմ դալկադէմ միայնութեանս վրայ: Այն ծաղիկները, որ սառած ինկան, հիմա՝ նորէն կը ժպտին արեւին պէս, անոր ջերմ կենդանութեանը տակ կարթննան ու կը ծաղկին, անոնք ցրտահար ինկած կսպասէին արեւին, որ հրաշքով մը արթնցներ իրենց վաղանցուկ քունէն:
Հանգոյն ես ալ ծաղիկներուն պէս մեղմացումի շիթ շիթ արցունքներէն վերջ, նոր գարուն մը կը բերէ զիս ծաղիկ-յոյսերու զարթօնքին, բայց ես կը վարանիմ անոնք քաղելու:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ

Սրբոց Թարգմանչաց Տօնին առթիւ Ձօն Հայոց Լեզուին

Հրաշածին ներշնչման մը մէջ վերին,
Քաղցրահնչիւն այբուբենը Մեսրոպեան,
Իջաւ հայոց երկիր լոյսն երկնածին,
Կերտելով վերելքն մեր ոսկեդարեան:

Գանձն երկնային ես դեռ մանուկ հասակին,
Հայոց լեզուի հնչումին մէջ սորվեր եմ,
Տառն իմ առաջին ու երգն իմ սրտին,
Ես իր աւիւնով յար ներշնչուեր եմ:

Թէեւ եղեր են անհեշտ ժամանակներ,
Ես արտասաներ եմ լեզուներ օտար,
Որ անոնք ինծի համար երբեք չեն եղեր,
Հեղ մը՝ հոգեհարազատ ու սրտավառ:

Դուն իմ քաղցրահնչիւն լեզու ոսկեղինիկ,
Դուն նուիրեալ հիասքանչ սուրբ մատեան,
Դեռ պատանի օրէն հարազատ ու բնիկ,
Մենք եղեր ենք մտերիմներ անբաժան:

Դուն մեր այգեստանը մշտադալար, բեղուն,
Դուն հազարումէկ բարբառներու լիաստան.
Մեղմաձայն շունչ մը ունի մեր հայոց լեզուն,
Երկնային լեզուներու համանման:


Յովհաննէս Ասպետ
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Սիրոյ Քնար» ի էջերէն

Յովհաննէս Ասպետ: ԳԵՐԵՐՋԱՆԿՈՒԹԻՒՆ

Յուլիսեան խաղաղ կէս գիշերին,
Լուսնին արծաթեայ լոյսին տակ,
Մենք ձեռք ձեռքի կը քալէինք ուղիներէն,
Հսկայ ծառերու կիսամութ ստուերներուն տակ,
Թմբիներու քաղցրածորան օծումին մէջ հարբա՜ծ,
Երբեմն ցանկապատին յենած կողք կողքի,
Մենք կը դիտէինք մեծ լուսնակին,
Կարծես թէ ան շատ մօտ էր մեզ:

Գիշերուան կախարդուած օդին մէջ,
Չնաշխարհիկ համակրանք մը կար, մտածում մը երջանիկ,
Որ մեր դրդում սիրտերը կը մտերմացներ իրար.
Ուշ գիշերին մէջ իր սրտագին նուիրումը՝
Ա՛լ աւելի խորհրդաւոր էր ու նշանակալից,
Որ իմ լլկուած, ընդարմացած յոյզերը կենսանորոգէր.
Ո՜հ, ես իր սիրոյ առաջին համբոյրին մէջ հրանուտ,
Իմ վաղեմի անկենդան սէրերը մոռացումի մատնեցի,
Իմ յուզումնահար ու տագնապալի յոյզերը խաղաղեց.
Այս իրիկուն իմ անդարման տակաւութիւնը հոգւոյս,
Իր սիրոյն հանդարտ ջուրերուն մէջ լուացի.
Իմ շղթայուած կաշկանդումներէս,
Լոյս րոպէին մէջ ինձ ազատ արձակեց,
Եւ մեղմաբար իմ հոգին անզուգական,
Քաղցրութեան մը մէջ թաթխեց,
Ու ոռոգեց իմ ծարաւի սիրտս:

Գիշերային աներեւակայուած երազ մըն էր ան,
Թէ երկնային հրեշտակի մը յայտնութիւնը՝
Իրօք մեր սերտ հաղորդումին մէջ կար սէր մը եզակի,
Սրտագին ծորում մը գերերջանիկ.
Ուստի նա իր արբշիռ հիացումէս թեւարկած,
Փարթամօրէն ինձ փոխադրեց իր սիրոյ արքայութեանը մէջ,
Եւ սոյն պահին ինձ այնպէս թուած,
Որ սկզբնաւորութիւնն էր մեր յաւերժասիրութեան.
Հոգիս իր քաղցրութիւններով թանձրացած,
Իրեն համար անվերապահ պաշտում ունէր:

Այս իրիկուն ես իմ անհուն հրճուանքէս մղուած,
Իր ձեռքը բռնած,
Ինք տարի իմ պարտէզը ծիրանի.
Ու հապա նա իմ հոգւոյս փարած ինձ տարաւ,
Մինչե՜ւ երանութեան աղբիւրները:

1968 Lamorlaye-France

Ձօնուած Ժօաննային Յովհաննէս Ասպետ

Նիկողոս Սարաֆեան: Մոլորում

Պատրանքներովդ ահա, կեա՛նք, թշուառութեամբըդ դարձեալ,

Սադրանքներովըդ վայրագ կը հըրես զիս աւելի

Խորը հոգւոյս, ուրկէ խոյս հազիւ փորձեր էի տալ

Եւ սիրել քեզ… Կը ճընշես զիս խաւարովն անցեալի

Ու գալիքով մը, որուն դեռ լոյսն հեռու է մենէ…

Զիս կը սպաննես ամէն օր, կը փրցընես մէկ առ մէկ՝

Բոլոր թելերս սիրոյ։ Ամէն մէկ ժամըս ժամն է

Բաժանումի մը տըխուր։ Ամէն մէկ օրս յուսաբեկ

Անկում մըն է, հեռացում սիրած բոլոր բաներէս,

Որոնց երբեմըն հասնիլ տենդով, խանդով փորձեցի։

Ամէն մէկ պահ ժպտելով ու դիւթելով կը դաւես,

Ինչպէս դաւեց Տալիլան… Ու ձայն մ՚ահա, կեա՛նք, ինծի

Կը փսփըսայ շարունակ՝ ինչ որ ըսաւ Սամսոնին։

Ա՜, ձըգէիր ինծի գէթ՝ մահէն անդին աշխարհներ

Տեսնող հաւատքըս իմ հին ու բարութիւնս երբեմնի…

Կեա՛նք, կը հեգնես դարձեալ զիս… Ամենէն մեծ չարիքն էր

Որ կըրնայիր տալ ինծի. ոչ բաժնուիլ կարենալ

Քեզմէ և ոչ քեզ սիրել… Այլ մընալ լոկ կենդանի

Իբրև մեռել մը. այսպէս, իբրև մարտիկ մը պարտեալ,

Նաւ մը՝ օտար ծովուն վըրայ, որ ոչ մէկ ափ կը տանի։

Նիկողոս Սարաֆեան

«Տեղատուութիւն Եւ Մակընթացութիւն»

Փարիզ, 1939

Marée Basse et Marée Haute, 1939

Ebbe und Flut, 1939

Նիկողոս Սարաֆեան: ԽԱՂԱՂԱԿԱՆ ՈՎԿԻԱՆՈՍ

Կէս դար յետոյ, երբ գացի հոն՝ ուր ապրած էինք մենք,

Տուն չկար՝ տեղն էր պարապ։ Չէի ճանչնար հողը մեր։

Փողոցն՝ որ մեծ եմ տեսած, փոքր էր։ Աչքերս են խաբեր։

Տեսայ՝ ինէ դուրս չկար յիշածս, անցեալ շէն կեանք, շէնք։

Կը չըքանայ մենէ վերջ այն՝ ինչ որ մենք կը յիշենք։

Մեր հողն էր փակ։ Ես՝ օտար։ Կ’ուզէի՝ մայրս երեւար։

Կ’երեւար։ Ջինջ իրիկուան լոյսն իսկոյն զայն կը ջնջէր։

Միտքս էր ջնջեր իր մէջ՝ հին մըտածումներ եւ տենչեր։

Նըւազեր էր աճելով հաւատքով կամ դառնաբար։

Մահը կէսէ աւելին առած՝ ըրած էր խաւար։

Եւ մինչ պարապն էր առջիս, ես՝ կողոպտեալ, ոտքէս վեր

Կը չափէր մէկն. «Ի՞նչ կ’ուզէ այս դրսեցին…»։ Քալեցի։

Ո՞ւր… Հողն էր լուռ, հոգը չէր։ Քաղաքս օտար էր ինծի։

Մեծցած, փոխուած եւ ճանչցածս սպասածէս վեր, տարբեր։

Կ’անջատուէի անցեալէն եւ ան ինէ կ’անջատուէր։

Մոլոր էի եւ տեսայ՝ զուր է կառչիլ յիշուածին [1] …

ՄԻՋԵՐԿՐԱԿԱՆ հատորէն

ՅԳ

« Խաղաղական Ովկիանոս ». - Հատուած է (իբր կարգաթիւ 2 թւանշանը կրող), լոյս տեսած « Դրազարկ » տարեգիրքին մէջ, 1968ին: Ծանօթագրութիւն մը, էջատակին, կը ճշդէ « Գլուխ մը ` « Մեկնում » գործէն »:

Նիկողոս Սարաֆեան:ԱՐԵՒ-ԱՆՁՐԵՒ

Անձրեւ-հովէն ուռած ուռկան։

Ծառերն ահա կը սարսըռան։

Փարիզ, Փարիզ. ծով անյատակ։

Կը կծկըտիմ բանտի նըման

Դուռի մը մութ կամարին տակ։

Բարի արեւ Օգոստոսի,

Ե՞րբ պիտի գաս ազատել զիս։

Ցեխոտ արցունք մը կը հոսի

Ոսկորի գոյն պաղ պատերէն,

Որ դարերու մահ կը բուրեն։

Ձուկերու պէս հալածական՝

Քարեր, ջուրեր կը դողդըղան

Բակին մէջ՝ ուր կին մուրացկան

Մը սիրային երգեր կ’երգէ,

Բռնած նիհար տըղուն ձեռքէն։

Բայց կը հեգնէ ձայն մը տարբեր

Ամէն երազ ու ամէն սէր,

Ե՛ւ քեզ, անձրեւ, որ շատըրուան

Փրփըրացայտ եղար, եւ մերթ՝

Քընար՝ սրտիս պատանեկան։

Սրճարաններ, լոյսեր շարժուն,

Այրող նըւագն անիւներուն,

Հաշիշի ծուխ, մշշոտ աշուն…

Կարօտներ հին կը խուժեն, մինչ

Կը զգամ դիւթանքն իրենց քանդիչ։

Ու կը դողամ ես ցրտակէզ։

Պահն է դարու մ’աքսոր կարծես։

Թախծոտ յուշեր զիս կը դաւեն։

Բարի՛ արեւ, ե՞րբ կը փրկես

Զիս՝ սողացող այս անձրեւէն։

Յովհաննէս Ասպետ։ Գարնան Կանչ

Գարուն դու նորէն կը վերադառնաս,
Կեանք ու եռանդով.
Կը տոգորես դաշտ ու ձոր,
Բուրեան ծաղիկներով.
Վերստին զգալ կու տաս քու վայելչութիւնը՝
Մեր սրտերը ոգեւորելով։

Իմ կիսաթոյլ զգացումներս կ՛արծարծես,
Բոց ու կայծով.
Օհ, սիրուն գարուն տար իմ պանդուխտի ողջոյնը՝
Իմ հեռաւոր գիւղիս,
Ու իմ կարօտալի աղերսանքիս,
Պատասխան մը տուր։

Իմ բեկուած սիրտը՝ վերակենդանացուր
Սիրով մ՛ուժգի՝ն,
Որ սլանամ, հասնիմ անսպառ իմ սիրոյն
Տենդոտ համբոյրին.
Ա՜խ, յիշեցուր իրեն ալ, որ վերադառնայ
Իր տունը նախկին։

1964 Այնճար