Հովհաննէս Ասպետ։ ՄԵՌԵԼՈՑ

18 Սեպտեմբեր 1967

Դառնօրէն կու լայ հոգիս, 

Անոր մարող սրտին վրայ. 

Շուտով կը ծածկուի շուրջս,

Աշուն մը դեռահաս 

Թարշամած ծաղիկներով։

Ո՜վ հիմա նա կը ևևջէ անշշունջ,

Իր հարսանեկան 

Սպիտակ հանդերձներուն մէջ,

Խ՜որ սեւ հողին տակ.

Բայց նա դեո կ՛ապրի խ՜որ սրտիս մէջ.

Մինչդեռ իր հոգեացած էութիւնը 
Միացաւ սուրբ հրեշտակած 
Երջանկայար խումբին։

Ափսո՜ս այլևս չկայ նա,

Սէրը՝ հրայրք աղջկան,

Ու իր քաղցրութիւնը անբաւ. 
Կ՛զգամ որ իր լուո հոգւոյն ընղմէջէն, 
Դեո կը տանի իր հետ իմ յոյսերը բոլոր։

Իրիկուան այս երկարող պահերուն մէջ լռին,

Կեանքի անգուտ տուայտանքները 
Ո՜րքան կը տրտմեն իմ հոգին, 
Ու հանդարտօրէն անդիմադրելի մորմոքներ, 
Կը բերեն աչքերուս թոյլ կաթիլներ արցունքի։

Օ՜ իմ քաղցր հոգիակ, իմ միակ սէրը կեանքիս,

Ա՜ւաղ ղուք հրահրուած մարեցաք.

Մինչ անդին իր պարտէզին, 
Ծաղիկներն ա լ կը խամրին մի աո մի, 
Կարմիր վարդերուն հետ աշունի ...

Ա՜խ, հոգիս իր լուո դամբանն է։

Հովհաննէս Ասպետ 
Վերի բանաստեղծութիւնը «Սիրոյ Քնար » ի մէջ մաս կը կազմէ.

Յովհաննէս Ասպետ։ ՎԵՐԱԴԱՐՁ

Ատենօք մենք սիրում էինք իրար,
Մեր տան դռան շեմին ուրախ նստեր,
Ամռան երեկոյեան դէմ հողմավար,
Մենք փոխանակում էինք սիրոյ տաղեր:

Այն հին օրերը անցան ու գնացին,
Ու մենք հեռացանք սիրապարտ իրար.
Յուզում ու կարոտ շուտով պատեցին,
Դու վերապահ ես երկրում օտար:

Տարիներ սրտաճմլիկ ու ցաւագին,
Մնացի մութ կողմը ստուերներիդ.
Եւ սակայն լոյսի ցոլքեր ետ բերին,
Հեռաւոր արձականքը քո կանչերիդ:

Այսօր խոկուն անցնում էի ձեր ճամբով,
Սրտում հիշում էի քո յորդորած,
Վաղեմի սիրոյ խօսքերը՝ յուզմունքով,
Երբ տեսայ ձեր տան դուռը տոգորուած՝

Հարսանեկան ծաղկապսակներով . . . :


14/07/1966 Ռումելի Հիսար-Պոլիս
«Սիրոյ Քնար » գրքէն

Յովհաննէս Ասպետ: Կ Ա Ր Օ Տ Ը

Կ՝աղաչեմ  Ո՝վ  Տէ՜ր, տուր որ հասնիմ,
Կարօտալի իմ սիրոյ հանգրուանին.
Ամէն առաւօտ աղօթքս էր իմ,
Առմիշտ յանձնել իր՝են քու սիրոյ վերին:

Ձօնէիր ինձ իր սիրտը՝ երանագին,
Ցվերջ քու երկնային սիրով օծուն.
Տեսնէի լուսէ դէմքը՝ գորովագին,
Ու թօթափէի այս կարօտն անհուն:


                                                           
 Վերի բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Կրակ Ու Մոխիր » նոր քնարերգութիւններ գրքոյքի մէջէն.

Յովհաննէս Ասպետ: ԱՆՑԵԱԼՆ ՈՒ ՆԵՐԿԱՆ

Երբ իր սիրական տեսիլքը կը յայտնուի,
Իմ մտապատկերի պաստարին վրայ,
Աչքերս անյապաղ արցունքով կը լեցուի,
Ու թոգերս ջերմ շունչով իրեն կը տենչայ:

Հոգւոյս մէջ կ՝զգամ բռնկումն իր ուժգին,
Անցեալի այդ քաղցր օրերը՝ դիւթական,
Անմիջական հիմաներու կը վերածուին,
Ու դառն հիմաները՝ անցեալներ կ՝ըլլան:

Այս տարօրինակ տարուբերումիս մէջ,
Չեմ գիտեր թէ ուրտեղ պէտք է որ ըլլամ.
Հոգւոյս այս անսահման ովկիանին մէջ,
Դեռ իր հոգեպատկերին յարած կը մնամ:

Յովհաննէս Ասպետ

Յովհաննէս Ասպետ։ԱՐԵՒՄՏՅԱՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ

Լքված սար ու ձոր, լեռ ու վիրան,
Ճանապարհներ ամայի ու տրտում,
Դատարկ անդաստաններ լո՜ւռ ու հուզում,
Դո՝ւ սիրուն հայրենի՛ք մերիկ ջա՜ն:

Մեր քանդված սուրբ հայրենիքի,
Ավերակ կոթողները դարավոր,
Ճամբորդները արեւին ուղեվոր,
Լուռ վկաները մեր հին փառքերի:

Նվիրական հողից տարանջատված,
Տարագրյալ հայեր ցիր ու ցան.
Մի օ՝ր կվերադառնանք միացած,
Քե՜զի, սիրուն հայրենիք մերիկ ջա՜ն:

Մեր անփարատելի երազին,
Ե՜րբեք չկա՝, ո՝չ չկա վախճա՛ն,
Մենք կհասնենք մեր սուրբ նպատակին,
Քե՜զի, սիրուն հայրենի՛ք մերիկ ջան:


Յովհաննէս Ասպետ
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛՛Սիրոյ Քնար՝՝ի էջերէն

Յովհաննէս Ասպետ: ՄԻԳԱՄԱԾ ԵՐԿԻՆՔԻ ՏԱԿ

Ձօնված Ժօաննային

Տակավին քո հոգեղեն տեսիլքը՝ իմ հոգում մնում է անբիծ,

Մինչդեռ անհետացող ամեն մի րոպե մեզ տարանջատում է.
Խանդավառված քո սիրո հիշատակը՝ նորից պաշարում է ինձ,
Ու մի մեղմահոս շշունջ իմ հոգու խորքերից քեզ պահանջում է:

Այս միգամած երկինքի տակ անընդհատ ես քեզ եմ փնտռում,
Այս անսիրտ աշխարհում ինձ համար քո վառող սիրտն է թանկագին.
Մի թողնիր ինձ որ ապրեմ մենակ քո հրաշալի հիշատակում,
Օ՜, վերադարձիդ բեր քո լիառատ խանդաղատանքը՝ սրտագին:

Յովհաննէս Ասպետ

Dedicated to Joanna

U n d e r N e b u l o u s S k y

Your spiritual image remains pure in my heart,
While time goes by to erase the ever resting deed of your hands,
The exhilarated memory of your love surrounds me again,
As a softly flowing whisper claims you within my bosom.

Under this nebulous sky not a single guiding star shines,
In this heartless world your affection is the dearest still,
Don’t let me live alone in your wonderful memory,
Upon your return, bring the living devotion of your heart.

Hovhannes Asbet
Translated by the author

Յովհաննէս Ասպետ։ ՈԳՈՒՄ

Ծօնված Ժօաննային

Երբ անդրադառնում եմ սրտաբաց,
Թե իմ սիրո նամակը անձկագին,
Հազարավոր մղոններ կտրած,
Հասել է քո սրտի ափերին:

Անտես քո հոգու ընդմտումով,
Սիրտս գոհունակ մեղմանում է.
Քո հոգու կապույտ խնկի բույրով,
Իմ առանձնարանը ամպանում է:

Երանության այս անմահ պահին,
Քո սիրո համբույրներով պարուրված,
Հոգեղեն շոյանքը՝ քո փափկագին,
Պատրանուտ ու խորհրդազգած:

Անխոս բարիքները՝ քո ձեռքերին,
Նրաց առջեւ խոնարհում եմ հեզ.
Մեր խոստումների վաղ արշալույսին,
Օ՜, հավերժորեն օրհնում եմ քե՜զ:


15/12/1973
                               

Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է  «Սիրոյ Քնար»-ի էջերէն


I N V O C A T I O N


When I am realizing ingenuously,
That my earnest love letter,
Has crossed thousand miles,
And arrived on your heart’s shores.

By your soul’s unseen intervention,
My heart in a joy is sweetening.
By your soul’s perfume of frankincense,
My room is clouding blue.

In this immortal moment of devotion,
Surrounded by your love kisses,
Your spiritual tender touch,
Illusive, affective and thoughtful.

Unspoken goodness of your hands,
In front of them I incline meekly.
On the early eve of our promises,
O eternally I am blessing you.



Translated by Hovhannes Asbet

Յովհաննէս Ասպետ: ԵԿՈՒՐ

Ձօնուած Ժօաննային

 

Եկ՜ուր իմ նազենի կոյս,
Քու աչքերուդ հայեացքին տակ,
Թող չմարի տենչանքն սիրոյս:

Եկ՜ուր իմ չքնաղ կոյս,
Այս պահն սպասումի,
Թող չսպառի անյոյս:

Եկ՜ուր իմ գեղանի կոյս,
Թող քու սիրոյ համբոյրին մէջ,
Փարատի ձանձրոյթը հոգւոյս:

Եկ՜ուր այս իրիկուն իմ պարտէզը հսկումի,
Քու ձեռքերուդ խնամքին տակ,
Հոն ո՝չ մի ծաղիկ թող չըթարշամի:

Եկ՜ուր իմ քաղցր հոգիակ,
Թող տուր, որ մոռնամ ցաւ ու տառապանք,
Քու սիրոյդ մէջ յստակ:

1968

Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛՛Սիրոյ Քնար՝՝ի էջերէն.

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ՀԱՄԲՈՅՐԻՆ

Երբ առաջին անգամ,
Քու սիրտը մաքուր,
Դուն ինձ ձօնեցիր,
Համբոյրներով սրտագին.
Իրկուան մէջ լռին,
Ծաղիկներ մեղմագին,
Թեթեւ օդը թրթռուն,
Աստղերու պլպլումին տակ
Զմայլուն.
Այդ պահին
Գինով տարփագին,
Երբ ինկայ մարմրուն,
Ծնրադիր քու ոտքերուն.
Յանկարծածին
Հոգւոյս մէջ հառաջագին,
Իջան տաղեր սիրասուն.
Իրիկուան մէջ,
Ծաղիկներու մօտ նուաղուն,
Երկու սրտեր հիացքին,
Մոռացան ձանձրոյթը կեանքին,
Սիրա՜բաղձիկ կոյսին,
Համբոյրին մէջ առաջին:


Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան
2002

Վերի բանաստեղծութիւնը քաղուած է Կրակ Ու Մոխիր անտիպ բանաստեղծական գրքոյկին էջերէն.


TO A KISS

The first time
You awarded me
Your pristine heart
With a passionate
Embrace in the
Twilight stillness
In the tender
Throbbing air
Of fragrance and
Flowers beneath
Entrancing
Scintillating stars
Drunk with the
Delirium of that
Dulcet moment
I sank to my knees
At your feet
As stars burst forth
And descended
Into my sighing soul
In the setting
Twilight while
Soothing melodies
Swayed the flowers
And two hearts
In love divested of
Life’s tedium
By that virigin
Kiss of rapture...
Hovhannes Asbet Asadourian
2002Translated by Tatul Sonentz

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻ ՄԸ ՄԱՀԸ

 Միսաք Մեծարենցի 64որդ մահուան յիշատակին.

 ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻ  ՄԸ  ՄԱՀԸ

Յուլիսեան հանդարտ վաղ արշալոյսին մէջ մշուշապատ,
Դեռ արեւը իր առաջին ցոլքերը չարձակած,
Մարմարայի տամուկ կղզիի մը վրայ, շնչահատ, 
Ո՜հ, թարշամեցաւ ծաղիկ սիրտը՝ քերթողի մը սիրուած:

Այն օրը վերջին էր իր քայքայուած երազներուն անհաս,
Իր բանաստեղծի տենչերուն, որ քարացան սիրահեղձ.
Մօր մը ողբագին արտասուքը կը լսուէր,  վաղահաս,
Անշշունջ ննջող իր որդվոյն մարմինին վրայ յուսահեղձ:

Դադրեցան զգայուն խազերն իր քնարին դափնիայ,
Լռեց ձայնը աղօթասաց սրտին ընթերցելէն նարեկ,
Իր լուռ դամբանին առջեւ գութով կը կարդան Տէր Ողորմիա,
Մինչդեռ իր հոգին, գերերջանիկ յարուցում մըն է , ե՜րնէկ՝:

 
Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան -- 1972
4 Յուլիս 2011ին Մ.Մեծարենցի մահուան 103որդ տարեդարձի օրն է.
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛՛ Սիրոյ Քնար՝՝ի էջերէն.

Jean Asadour: DOUX SOUVENIR

Au-dedans de moi un vieux fardeau,
Eveille l’esprit d’un sentiment affectueux.

Souvent une idée innocente et pure,
S’évade vers un lointain lieu sacré.

Une incessante voix chèrement connue,
Réveille le même sentiment auparavant vécu.

Longtemps une image fatale vibre,
Dans l’air léger et libre.

L’instant qui coule dans la rivière du temps,
Ne s’est pas reposé dans mon âme.

Une ancienne blessure inguérissable,
Comporte un mystère intarissable.

Oh! comme le doux souvenir,
Au-dedans de moi encore il respire.

Infligeant et joyeux parfois,
Implore l’amour d’autrefois.

Լօլա Գունտաքճեանին

Սիրով եւ յարգանօք Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԱՐԵՒԵԼԵԱՆ ՍԻՐԵՐԳ ՄԸ

 Ո՜հ, սիրտս քու կ՝անչով կը մեղմանայ,
Գիտեմ դու մաղթանք մ՝ունիս ընծայ,
Որ հոգւոյս կու տայ համբոյրներ ծիրանի,
Ճա՜նի՝ ես կու գամ դու հոգ մի անի:

Դու ունիս զոյգ մը աչքեր շահէնի,
Ճանի ճան՜այ հոգիս քեզ կը տենչայ.
Քու սիրոյ երգ ու տաղով երանի,
Մարած քնարս շուտով կ՝արբենայ:

Արդ՜եօք կայ մէկը՝ որ քեզ նմանի,
Դու իմ սիրոյ երազը՝ շահանա՜յ.
Միտքս քու կանչերով կը մոլեգնի,
Ան քու կարօտին ինչպէս դիմանայ:

Հաւա՜տայ ճանըս քեզ համար ֆետայ,
Մատնիդ պիտ՝  բերեմ ոսկի մատանի.
Թո՝ղ մեր դրացիք գտնան պահանայ ...
Միայն դու ես իմ սիրոյն հաւանի:

                                              

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԱՐԵՒՄԱՐՔԻՆ

Ձօնուած Ժօաննային



Իրիկուան թոյլ ձայներուն,
Հեծեծմունքը կը լսեմ.
Արեւմարքի շողերուն,
Բոցավառ հուրքերը կ՝ըմպեմ:

Թռչուններու օրօրուն,
Խոնչ սիրերգը խօլագին,
Իրիկուան մէջ կիսափաղփուն,
Երբոր հանդարտ աւարտին:

Բոցահեր սիրավառ կոյսին,
Հծծիւնները կ՝ըմբոշխեմ,
Անոր հոգին մտերիմ
Կը պագնէ յոյսերս վերջին:

Ու հայելիէ գետակին,
Մակերեսին վրայ յստակ,
Զոյգ մը սագեր սպիտակ,
Հպարտօրէն կը յածին:

Արեւմարքին մէջ արփաւոր,
Բոյր ծաղիկներ երերուն,
Անզօր կը խամրին գլխիկոր,
Երազելով լոյս այգուն:

Ու հսկայ ծառեր անդին,
Իրիկուան ջուրերուն մէջէն,
Յուշիկ մեկնող արեւին,
Վերջին ցոլքերը կը ծծեն:


Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան:Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛ Սիրոյ Քնար՝ի էջերէն.

Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԼՈՒՍՆՈՏ ԵՐԵԿՈՆ

Պայծառ լուսնոտ երեկոյեան,
Սեւերած ծովին վրայ դողահար,
Նաւակը՝ մեր հովուերգութեան,
Անրջա՜յին հեշտութեամբ կը ծփար:

Մինչ նա սիրոյ քնարը ձեռքերին,
Յար կը վառեր բոցն անմար,
Քա՜նի փափուկ իրիկուան մէջ հեշտին,
Սիրաջերմ փայփայանք մը կար ...

1973

This volume has appeared in "Սիրոյ Քնար" by Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան [Jean Assadour], Published in Istanbul, 2006.