Click here for the audio clip Forest read by Lola Koundakjian.
Անտա՞ռն է արդյոք
Իմ կրծքով շնչում,
Թէ՞ ես եմ կորչում
Անտառի շնչում՝
Անտառի շնչում
Ամենածավա՜լ։
Սակայն այս հարցով
Ես ինձ չեմ տանջում։
Եվ արժե՞ միթե,
Երբ գիտեմ, որ ես
Կարող եմ հիմա
Կոճղի պես լռել,
Քամու պես հեւալ,
Ծտի պես ծվալ,
Թփերի նման
Մեղմիկ սվսվալ.
Անտառի նման
Շաչե՛լ,
Շառաչը՛լ,
Անտառի նման՝
Տնքա՛լ,
Հառաչե՛լ.
Անտառի նման՝
Ահեղ բարկանա՛լ.
Ու թե մերկանա՛լ՝
Տերեւաթափից —
Անտառի նման
Երբեք չամաչել…
Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը,
Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը...
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը`
Ի՜նչ նազանքով ,
Երազանքո՜վ՜:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը,
Առաջնեկն է երբ որ ծնվել,
Նրա արդար կաթով սնվել:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը
Ծով լռությա՜մբ,
Համբերությա՜մբ,
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը,
Որ չփլվի իր տան սյունը`
Որդին կռվից դառնա տունը:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը,
Այս ձեռքերը` ուժը հատած,
Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած...
Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը...
Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչե՜ր չարժեն այս ձեռքերը`
Նուրբ ձեռքերը,
Սո՜ւրբ ձեռքերը:
...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար
Մեզ աշխարհում ծնած, սնած,
Մեզ աշխարհում շահած, պահած,
Մեզնից երբեք չկշտացած,
Փոշի սրբող, լվացք անող,
Անվերջ դատող, անվերջ բանող
Ա'յս ձեռքերը`
Թող որ ճաքած ու կոշտացած,
Բայց մեզ համար մետաքսի պես
Խա՜ս ձեռքերը...
30. X. 1955
Ազատն Աստուած այն օրից,
Երբ հաճեցաւ շունչ փչել,
Իմ հողանիւթ շինուածքին
Կենդանութիւն պարգեւել.
Ես անբարբառ մի մանուկ
Երկու ձեռքս պարզեցի,
Եւ իմ անզօր թեւերով
Ազատութիւն գրկեցի։
Մինչ գիշերը անհանգիստ
Օրորոցում կապկապած
Լալիս էի անդադար,
Մօրս քունը խանգարած,
Խնդրում էի նորանից
Բազուկներս արձակել.
Ես այն օրից ուխտեցի
Ազատութիւնը սիրել։
Թոթով լեզուիս մինչ կապերը
Արձակուեցան, բացուեցան,
Մինչ ծնողքս իմ ձայնից
Խնդացին ու բերկրեցան,
Նախկին խօսքն, որ ասացի,
Չէր հայր, կամ՝ մայր, կամ՝ այլ ինչ.
Ազատութի՜ւն, դուրս թռաւ
Իմ մանկական բերանից։
«Ազատութի՞ւն,- ինձ կրկնեց
Ճակատագիրը վերեւից.-
Ազատութեա՞ն դու զինուոր
Կամիս գրուիլ այս օրից:
Ո՛հ, փշոտ է ճանապարհդ,
Քեզ շատ փորձանք կը սպասէ.
Ազատութիւն սիրողին
Այս աշխարհը խիստ նեղ է»։
- Ազատութի՜ւն, -գոչեցի,-
Թող որոտայ իմ գլխին
Փայլակ, կայծակ, հուր, երկաթ,
Թո՛ղ դաւ դնէ թշնամին,
Ես մինչ ի մահ, կախաղան,
Մինչեւ անարգ մահու սիւն,
Պիտի գոռամ, պիտ՛ կրկնեմ
Անդադար՝ ազատութի՜ւն։
Freedom
From the day that God, serene and unconstrained,
Was pleased to course His breath
Into my earthly elements
And grant me my life,
I, an infant, too young to speak,
Lifted my arms,
And with my weak new hands
Grasped Freedom.
Restless at night,
Swaddled in my cradle,
I cried endlessly,
Disturbing my mother's sleep;
I constantly begged her
To release my arms,
And from that day on I vowed
To love Freedom.
As the restraints on my stammering tongue
Began to loosen, to unbind,
As my parents smiled
And grew joyful at my voice,
The very first word I cried out
Was not father, nor mother nor anything else:
Freedom leapout out
Of my innocent mouth.
Above me Destiny
Repeated "Freedom?
Would you like to be a soldier,
From this day on, for Freedom?
"O your path will be rock-strewn,
Many mishaps lie in the way;
For the one who loves freedom
This world is a narrow road."
"Freedom!" I called out,
"Let lightning, fire, flares, and iron
Burst over my head,
Let the enemy plot--
"Until death, until the gallows,
Until dropped from the scaffold of death,
I will shout out over and over,
Endlessly, Freedom!"
Michael Nalbandian, 1829-1866
Click here for the audio segment Departure read by the author, Raffi Wartanian.
departure
from definition,
malnutrition,
inquisition.
departure from games,
masks,
falsehoods and platitudes.
departure from odors,
lies,
smog, haze,
from incongruencies
hidden in parallels
where trains chug coal
and blood
and automobiles
to Rio and Brisbon and Detroit,
past squatter villages
and colonies of rats and ships and planes,
and army bases where
ants
march and build and
destroy
and mate,
then cry and cut themselves,
and see the flow of blood
as the only modicum
of control
they might ever know.
departure from departures,
from the meaningfully meaningless,
an empty jug of water
heavier than the quantification of your soul
in pounds, kilos, or smiles.
departure from arrivals,
from hello’s and goodbye’s,
from first and last kisses,
from forced hugs
and routine insincerities,
from an irreversible scouring of
meta-generoisty,
the raping and pillaging of love.
departure from resentment,
envy,
from routines.
departure from fear,
uncertainty,
linear conceptions and categorizations,
from truth hidden so well
that the denial of lies is labeled
sociopathic.
departure from division,
from the difference between me and you,
from unfounded senses of entitlement, ownership, and
responsibility over that which never truly belongs to us,
but to -
departure from signatures
and belongings
and comparisons
and vocabulary
and judgment
and confrontation
and temporary peace and solitude.
departure from
false joys,
and needing wants
and shunning needs.
by raffi wartanianq
hollywood, ca, 08/2009
Quitter les significations
La mauvaise nutrition
L’inquisition
Quitter les jeux
Les masques
Les fourberies
et mesquineries
Quitter les odeurs
Le mensonge,
La brume, le flou
Les contre sens
Qui côte à côte
avec les trains
véhiculent le charbon
le sang
les automobiles
jusqu’à Détroit,
Brisbonne, Rio
En passant par des hameaux
Pris d’assaut par
Des indigents
Et les colonies de rats, et les bateaux et les avions
Et les bases militaires où défilent des fourmis
qui bâtissent
Détruisent, s’accouplent
Qui crient
se coupent
et voient le sang
couler
comme s’il était
à jamais
leur seul moyen de contrôler
quitter les départs
les moments qui sciemment n’ont pas de sens
et qui pèsent plus en livres, en kilogrammes, en sourires
que la richesse de l’âme
quitter les arrivées,
depuis les bonjours jusqu’aux adieux
les baisers d’avant,
d’après,
les prétendues embrassades
les faux-semblants routiniers
la bienveillance étudiée
immuablement fixée
la violence faite au vol
quitter l’amour
quitter rancune
convoitise
habitudes
incertitudes
les conceptions ratifiées,
et les classifications,
les vérités si bien cachées
que ceux qui disent la vérité
sont libellés des sociopathes
quitter la séparation,
l’écart entre toi et moi
les conceptions sans fondation du dévolu,
la possession
la responsabilité de ce qui ne fut jamais
à nous
vraiment
mais à --
quitter signatures
effets
comparaisons
mots, jugements,
confrontations
quitter la paix,
la solitude
temporaire
quitter
les joies qui n’en sont pas
les besoins de désirer
les désirs qui ne restent pas
texte de raffi wartanian
hollywood, ca, 08/2009
Traduit par Sylvie M. Miller
Ծովուն վրայ եւ հողին,
Օդերուն մէջ հեռահաս
Հայը կ՚երթայ, կը սուրայ
Խենթ հովերուն հետ բախտին…
Հայրենակից, ո՞ւր կ’երթա՛ս.
Ամէն երթի ու կայքի
Տե՛ս, վրայէդ կը թափի
Հայու հոգիդ մաս առ մաս…
Հայը կ’երթայ, կը սուրայ
Հորիզոններ հեռակայ
Եւ արծաթի մը համար
Կը զոհէ գանձ ու գոհար…
Երկրէ երկիր, ափէ ափ,
Այսպէս մոլոր, վազնէ վազ,
Քիչ մ՚աւելի գունաթափ,
Հայրենակից, ո՞ւր կ’երթա՛ս…
ԲԱԳԻՆ գրական հանդէսի կազմակերպութեամբ
ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ
Նուիրուած
Հրապարակագիր, մտաւորական Դոկտ. Երուանդ Քասունիի նորատիպ՝ «ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՍԻՒՆԱԿ… ԱՆՀԱՃՈՅ ԸԼԼԱԼՈՒ ԵՐԱՆՈՒԹԻՒՆԸ…» հատորին (էջեր՝ մամուլէն)։
Տեղի կþունենայ Չորեքշաբթի, 10 Մարտ, 2010, երեկոյեան ժամը 7։00ին, ԲԱԳԻՆի խմբագրատան մէջ, Պ. Համուտ, «Շաղզոյեան» կեդրոն, Բ. յարկ։
Ծանօթ.- Հանդիպման ներկայ պիտի ըլլայ նաեւ հեղինակը։
ՀՐԱՒԷՐ
Սա իմ երկիրն է – չափերով այնպիսին-
որ կարող եմ վերցնել հետս,
թե մի հեռու տեղ գնամ:
Փոքրիկ՝ ինչպես ծերացած մայր,
Փոքրիկ՝ ինչպես նորածին զավակ
իսկ քարտեզի վրա
ընդամենը արցունքի մի կաթիլ...
Սա իմ երկիրն է – չափերով այնպիսին,
որ ազատորեն տեղավորել եմ սրտիս մեջ,
որ չկորցնեմ հանկարծ...
Հովհաննես Գրիգորյան (1945- )
XX Դարի Հայ Պոէզիա, կացմեց Զավն Ավետիսյանը, ՀԳՄ Հրատ. (2005)
Յովհաննէս Գրիգորեան „Հայաստան“ [դասական ուղղագրութեամբ]
Սա իմ երկիրն է - չափերով այնպիսին -որ կարող եմ վերցնել հետս,թէ մի հեռու տեղ գնամ:
Փոքրիկ՝ ինչպէս ծերացած մայր,Փոքրիկ՝ ինչպէս նորածին զաւակ,իսկ քարտէզի վրայ
ընդամէնը արցունքի մի կաթիլ...
Սա իմ երկիրն է - չափերով այնպիսին,որ ազատօրէն տեղաւորել եմ սրտիս մէջ,որ չկորցնեմ յանկարծ...
Hovhannes Grigorian „Armenien“
Das ist mein Land - von solchem Ausmaß,
dass ich es mitnehmen kann,
wenn ich verreise in ein fernes Land.
So klein wie ein altes Mütterchen,
so klein wie ein neugeborenes Kind.
Auf der Karte jedoch
nicht mehr als eine einzige Träne ...
Das ist mein Land - von solchem Ausmaß,
dass ich's bequem in mein Herz eingeschlossen habe,
damit ich's nicht plötzlich verliere.
(Übersetzung: Raffi Kantian)
Երնեկ արեւին
Երնեկ արեւին, որ նոյն աչքով է
Նայում եւ ծաղկին, եւ օձին թունոտ,
Ասես, մօրս պէս, սուրբ խղճի ծով է,
Հացի է կանչում շանն էլ անծանօթ:
Մինչ ես կ’ուզէի խեղդել այն օձին,
Որ մարդու մէջ է, մարդով է խայթում,
Օձ, որ արցունք է խառնում իմ հացին,
Ու ցաւից խղճիս սիրտն էլ է պայթում:
Այնճարի հիմնադրության 70-ամյակի առիթով, նախաձեռնել եմ հրատարակել “Մուսալեռցի գրողների ժողովածու”:
Խնդրում եմ աջակցել ինձ, Ձեր մասին տեղեկություններ հղելով soniatash@netsys.am կամ info@sonia.am հասցեներին, մինչև 2010 թ.-ի ՄԱՅԻՍԻ 1-ը:
հարգանքներով` Սոնիա Թաշչյան
Click here for the audio clip Beyond the mouth read by the author Lory Bedikian.
On the back of every tongue in my family
there is a dove that lives and dies.
At night when my aunts and uncles sleep
the birds comb their feathers, sharpen beaks.
They are carriers, not only of the olive
branch, but the rest of our histories too.
As from the ark, we came in twos
with tired eyes from Lebanon, Syria,
the outskirts of Armenia and anywhere
where safety said its final prayers and died.
Like every simile ever written, the doves
or our tongues are tired and misread.
Dinners begin with mounds of bread, piled
dialogues between the older men.
Near our dark throats, the quiet
birds lurk to watch meals descend,
take phrases that didn’t reach
the truth and spin them into nests.
Now and then, we spit them out in shapes
of seeds, olive pits, or spines of fish.
The men never watch what enters past
the teeth, what leaves their moving lips,
and the doves know this. The women shut
their mouths when they don’t approve
of the squawking laughs. There is a saying
(or at least there should be) that if one doesn’t
believe what is said or true, they can ask
the dove on the back of the tongue
and it will chirp the ugliness or the pitted
truth, of how we choke on what we hide.
“Beyond the mouth” was first published in Timberline.
Par delà la bouche
Derrière chaque langue dans ma famille
Il y a une colombe qui vit et meurt.
La nuit, lorsque dorment mes oncles et tantes
Les oiseaux lissent leurs pennes, aiguisent leurs becs.
Les messagers, non seulement du rameau
D'olivier, mais aussi de ce qui reste de nos histoires.
Telle cette arche, où à deux nous sommes venus
Les yeux las, du Liban, de Syrie,
Des lointaines contrées d'Arménie et partout
Où la sécurité a dit ses dernières prières et a disparu.
Comme toute comparaison déjà écrite, les colombes
ou nos langues sont lasses et faussées.
Les dîners commencent par des monceaux de pain, des piles
De dialogues qu'échangent les anciens.
Près de nos gorges sombres, en silence
Les oiseaux sont tapis pour voir tomber la nourriture,
S'emparer des expressions hors d'atteinte de
La vérité, les tissant pour en faire des nids.
De temps à autre, nous les crachons en forme
De graines, de noyaux d'olives ou d'arêtes de poisson.
Les hommes ne voient jamais ce qui passe au-delà
Des dents, ce qui s’éloigne de leurs lèvres mouvantes,
Et les colombes savent cela. Les femmes ferment
La bouche lorsqu'elles désapprouvent
Les rires braillards. Un dicton
(du moins, il devrait exister) dit que si l'on ne
croit pas ce qui est dit ou vrai, ils peuvent demander
à la colombe derrière la langue
alors elle gazouillera la laideur ou la vérité
trouée, comment nous étouffons ce que nous cachons.
Is there a significance to the fact that all my truly close friends are polyglot?
Libreville: 30-I-1974)
Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975.
For Ida and Ani Kavafian
Tendresse de loin en loin ce grand repos
Aimé Césaire, Ferrements
(Tenderness in long intervals this grand repose)
The two palm-trees reach the pinnacle
of ecstasy in their vibreto
How did we know theirs was the destination
Transported here in their midst
to music's sanctuary
And where once I was "dumbfounded by a word"
becomes a thousand words
Անփոյթ ապրեցի ես կեանքս բոլոր՝
Մանուկի նման ու թագուհու պէս.
Գուցէ նրանից, որ թոյլ եմ իրօք,
Գուցէ նրանից, որ ուժեղ եմ ես:
Հեշտ հաւատացի, հաւատացրին ինձ
Ու երբ խաբուեցի, անէծքի տեղակ
Ինքս թաքցրի աչքս նրանից,
Որ հայեացքի մէջ չկարդամ մեղայ:
Չորոնեցի յամառ ոչ մէկին,
Եւ անհոգ եղայ գտածիս հանդէպ,
Երբեք չհաշուեց իմ հպարտ հոգին
Իր կորուստները անթիւ ու անտես:
Թէ փակել էր պէտք, ես դուռը բացի,
Թէ պահել էր պէտք, ասացի՝ «գնա»,
Թէ կանչել էր պէտք, լռեցի խոնարհ,
Թէ արցունք էր պէտք, ես ծիծաղեցի:
Գուցէ նրանից, որ թոյլ եմ իրօք,
Գուցէ նրանից, որ ուժեղ եմ ես…
Անփոյթ ապրեցի իմ կեանքս բոլոր՝
Մանուկի նման ու թագուհու պէս…
Ես այն եմ, ինչպես եղա.
Սասունցի մի որբ տղա.
Արածիս համար կյանքում
Չասացի երբեք` մեղա:
Պաշտոնին, փառքին, գովքին
Անհաղորդ, հեռու եղա.
Չարածիս համար կյանքում
Չասացի երբեք` մեղա:
Իմ սրտի հևքն ու երգը
Իմ երկրի համար եղավ.
Չարեցի մի բան կյանքում,
Որ գոռամ` մեղա, մեղա:
Պալատի երգիչ չեղա,
Միշտ հողին մոտիկ եղա.
Սիրեցի միայն նրանց,
Ով բռնեց փոցխ ու եղան:
Բայց վերուստ տրված բախտիս
Տարաժամ շուտ ձյուն տեղաց.
Ես կանաչ հովտում կորած
Զեփյուռի նման եղա:
Հին կյանքը փուշ ու սեզ էր,
Իմ ապրած օրը կես էր.
Ոչ պարտք մնաց, ոչ՝ մեղա,
Իմ ամպն ու շողքը էս էր:
Խինդս դուրս, ցավս ներս էր,
Երգածս սրտիս պես էր.
Փակված է ամեն հաշիվ,
Ինչ որ եղա` էս էր:
1970
Խաչիկ Դաշտենց (1910-1974)
Սուրբ տենչերով լոկ ծարաւած՝
Ցամաք գտնել աղբերքն յամայր,
Ցամքիլ ծաղիկ հասակի մէջ,
Ո՜հ, չէ՛այնչափ ցաւ ինձ համար։
Ջերմ համբոյրով մը դեռ չայրած
Սա ցուրտ ճակատըս դալկահար
Հանգչեցունել հողէ բարձին,
Ո՜հ, չէ՛ այնչափ ցաւ ինձ համար։
Դեռ չգըրկած էակ փունջ մը
Ժպտէ, գեղէ, հուրէ շաղեալ՝
Գրկել սա ցուրտ հողակոյտը,
Ո՜հ, չէ՛ այնչափ ցաւ ինձ համար։
Քաղցր երազով մ’յըղի մրափ մը
Չանդորրած գլուխս մըրկահար՝
Ննջել հողէ վերմակի տակ,
Ո՜հ, չէ այնչափ ցաւ ինձ համար։
Հագնիլ հիւղին մուր-անունը,
Ծըծել նորա մըրուր-օդն յար,
Միշտ ցաւիլը միանգամայն,
Ո՚հ, չէ անչափ ցաւ ինձ համար:
Հէգ մարդկութեան մէկ ոստը գօս՝
Հայրենիք մը ունիմ թըշուառ.
Չօգնած անոր՝ մեռնիլ աննշան,
Ո՜հ, ա՛յս է սոսկ ցաւ ինձ համար:
Մայր Արաքսի ափերով
Քայլամոլոր գնում եմ,
Հին հին դարուց յիշատակ,
Ալեաց մէջը պըտրում եմ։
Բայց նոքա միշտ յեղյեղուկ,
Պղտոր ջրով եզերքին
Դարիւ-դարիւ խփելով
Փախչում էին լալագին։
«Արաքս, ինչո՞ւ ձկանց հետ
Պար չես բռնում մանկական,
Դու դեռ ծովը չհասած՝
Սըգաւոր ես ինձ նըման։
Ինչու՞ արցունք ցայտում են
Քու սէգ, հըպարտ աչերից.
Ինչու՞ արագ փախչում են
Այդ հարազատ ափերից»։
Մէջքը ուռցուց Արաքսը,
Փրփուր հանեց իւր տակից,
Ամպի նման գոռալով
Այսպէս խօսեց հատակից։
«Խիզա՜խ, անմի՜տ պատանի,
Նիրհս ինչու՞ դարեւոր
Վրդովում ես, նորոգում
Իմ ցաւերը բիւրաւոր։
Սիրելիի մահից յետ
Ե՞րբ ես տեսել, որ այրին,
Ոտքից գըլուխ պըճնուի
Իր զարդերով թանկագին։
Click here for the audio clip Night in Lebanon read by the author Lory Bedikian.
The youngest boy, with his ulcer,
sleeps. His lower lip pulsates, a small fish
breathing. A bed of torn pillows, cradles four
of them, two brothers, two sisters—
curved, quiet on the living room floor.
Buzzing, the open window has its mouth full
of street lights, mosquitoes, those who stay
awake. Peeled paint on the ceiling, the door
sheds the skin it wore through
a drawn-out, twenty-year civil war.
The parents sleep in a room full of faith
hammered to the walls. Posing, a copper
cross, its inscription in Armenian asks
for blessings of God upon this home.
Through the mother’s sleeping lips a prayer
slips, rises, drifts and hovers above the boy
who dreams: he’s a grown man
spinning yarn around their home
until it’s as thick as a bombshell.
Then, cane in hand, walking through a cedar
grove, he drops a string of worry
beads into a well. Cracking a pumpkin
seed open with his teeth, he tastes
childhood in each closed casing.
In the morning, a thin scroll
of bread filled with tomato paste, oil, mint
will start the hurried day. But now, he sleeps
as he did the day he was born. Stillness
enters his lip, his mouth finally rests,
breathing as he will when his is older
than this war whose finger has carved a scar
in him, the size of an eye that will not close.
"Night in Lebanon" appeared in the Crab Orchard Review and was reprinted in Blue Arc West: An Anthology of California Poets. It has also appeared in Poets Against War.
Nuit au Liban
Le plus jeune, avec son ulcère,
dort. Sa lèvre inférieure palpite, tel un petit poisson
qui respire. Le lit aux oreillers déchirés berce
les quatre, deux frères, deux sœurs –
pelotonnés, calmes sur le sol du salon.
Bourdonnante, la fenêtre ouverte et sa gueule emplie
des lumières de la ville, de moustiques, de ceux qui sont
éveillés. Peinture écaillée au plafond, la porte
se défait de la peau qui fut sienne durant
une interminable guerre civile, de vingt ans.
Les parents dorment dans une pièce emplie d’une foi
clouée aux murs. Apposée, une croix
de cuivre, son inscription en arménien appelle
la bénédiction de Dieu sur cette maison.
Des lèvres de la mère endormie une prière
se glisse, s’élève, dérive et volète autour du garçon
qui rêve : il est cet homme adulte
tissant un fil autour de leur maison
jusqu’à ce qu’il ait l’épaisseur d’un obus.
Puis, un bâton en main, traversant un bosquet
de cèdres, il jette un komboloï à perles
dans un puits. Fendant une graine
de citrouille avec ses dents, il éprouve
son enfance dans chaque enveloppe close.
Au matin, une fine tranche
de pain emplie de jus de tomate, d’huile, de menthe
ouvrira le jour qui presse. Pour l’heure, il dort
comme il le faisait à sa naissance. L’immobilité
gagne ses lèvres, sa bouche enfin se repose,
respirant comme il le fera quand son souffle est plus ancien
que cette guerre dont le doigt a découpé une cicatrice
en lui, grosseur d’un œil qui ne se referme pas.
Adaptation : Georges Festa - 02.2011
To hear this wonderful interview with poet Esther Heboyan, go to http://radio-aypfm.com/ and select AYP FM's archive of the show entitled "Au Fil des pages" on February 20, 2010.
Bonne écoute!
Lola Koundakjian
APP and its producer, Lola Koundakjian, retain the right to accept or reject any poetry submission(s) based on the criteria provided by the project description.
Send your comments to armenianpoetryproject[at]gmail[dot]comFollow us on Twitter: @armenianpoetry
Click here for our 15th anniversary clip on youtube.com
