Sylva Dakessian: [Untitled]

breasts like green pears
hard against your tongue
wind rustling the leaves


This poem has appeared in Birthmark: A bilingual anthology of Armenian-American poetry, 1999.

Nancy Agabian: The Modern Goddess Myth about Microwaves

Turn on the microwave move the dials it

heats it heats it makes it hot but nobody

knows how she turned on the microwave

whenever she was depressed, even if there

was nothing inside she turned it on and

watched the carousel turning

around and around and around.

Pretty soon a frozen pizza appeared. She

turned it off (beep beep) and released

the vault handle and lifted the pizza

out.  It was heavy and cold hard; she couldn't

eat it but flung it out the window

instead.  It hit her husband as he was

coming home from work, the alcoholic

husband who beat her then apologized.

It hit him on the head and he was dead.

He died right there; she took his pulse.

He wasn't pulsing; she cried hot tears

(microwave-able).  She had the funeral

a few days later and started going to

therapy and turned her life around.  She

got happy and when the microwave broke

she sold it at her neighbor's yard sale.

Her name was Loretta, the Goddess Loretta

and the Microwave: it is a myth, remember

it and refer to it in academic papers

5000 years from now.

Shahé Mankerian: We Broke Rulers to Avenge Our Bleeding Knuckles

They shove us in line

to investigate. My blue uniform

feels tight, stiff. It’s only Monday

morning; I wonder

if they’ll catch us by Friday

afternoon. I can’t wiggle

my toes in my uncle’s hand-

me-down shoes; he sells

vinyl records near the bridge.

I hum “Dancing Queen”

to distract myself from

the probing eye of the principal.

Mother made me

eat two boiled eggs

this morning; I taste leftovers

tucked between the gaps of

my teeth. I close my eyes

to review the stupid poem

I memorized the night before.

They could never read

my heart—we broke

rulers as altar boys when

we played hooky from church.

We removed the window

screen that separated the alley

from the classroom. On Sundays

we were kings, but today

we’re questioned,

threatened. They pull

my sideburns, but I don’t care.

I would die first. They can

give me one thousand poems

to memorize, one million standards

to write over and over: “I will not

break rulers. I will

not break rulers.

I will not break

rulers.

Alan Semerdjian: GRANDCHILDREN OF GENOCIDE

We think of bombfields and big when we think of genocide.

We think of mass cleansing.  We think in holes.  We think

the whole page.  We think what’s under it, what they’ve been

covering up.  We think there might have been people

in those whole pages.

We think of chambers when we think of genocide.  We think

of people crying.  We think of people climbing.  We think of

people climbing and crying, crying and climbing.  We think of both

people climbing and people crying.  We think in chambers. 

We think in those horrible chambers when we think of genocide.

Those horrible 20^th century chambers.

When we think of genocide, we don’t think of mountains and deserts.

We don’t think of bazaars.  When we do think of them,

we don’t think of young democratic people and pomegranates. 

We don’t think of young democratic people with pomegranates

at bazaars when we think of genocide.  We don’t think of them

next to our grandfathers.  We don’t think of next to them.

Then there are young democratic people who don’t eat pomegranates

and don’t think of genocide.  We don’t think of them either.

 

We don’t think of them when we think of genocide, but we do think

of moustaches.  We don’t think of long and lovely moustaches,

but we think of moustaches when we think of genocide. 

We don’t think of grandfathers plural or generations of grandfathers

before that when we think of genocide.  But we do think of mothers.

And mothers before that.  But we do think of mothers,

but we don’t think of women.  We don’t think of women dancing. 

We don’t hear the music when we think of genocide. 

These things we think about and not hear when we think about genocide.

And we don’t think of civil war as genocide.  We hear about it.

We don’t call in enough with such information. 

We think about reconciliation, but we don’t

think about reconciliation when we think about genocide. 

We don’t study the memorials, we don’t explain the play in papers,

we don’t shake hands and make up.  When we think of genocide,

we do other things with our hands.

Tina Demirdjian: Worm Biology

In the school science book, two earthworms

nestled together, so their clitella

were touching–closer to one another

than I had been to anyone,

at 16, I was like an inside out shirt,

squirmy in my seat,

my eyes stared at the attachment of two worms

like a human suction cup,

the teacher’s words fell through the cracks

in the floor: reproduction, ovulation, anticipation,

and my head turned to look at my classmate

who listened, too, her pregnant belly

at the edge of the desk:  how she had known

all of this too soon.

Armine Iknadossian: California Love Poem

10/6/09 9:05 PM

The sun has an orgasm across the valley

as Pasadena opens up in front of me,

the Suicide Bridge pushing an arm out

of green sleeves, orange blossoms  keening

after a mid-spring heatwave,

the Rose Bowl yawning in a ravine.

It is not enough to love the one you love,

to drive towards the ocean just to fall

into bed with them, then return home

alone, drowsy from no sleep and sex in a strange bed,

the 101 stretching herself East towards

black rocks and tarantulas of Nevada.

Down towards the unilateral mirage of water,

the Salton Sea groans in her deadwood  hammock.

On a map, California looks like she’s hugging the continent

and Nevada is leaning in for a deep kiss.

She is tentative, he is a sharp-tongued,

diamond-studded menace, kissing her

and at the same time, pushing her into the ocean.

Ara Babaian: [Faces appear at night like prayers]

Click to hear the audio clip of Faces appear at night like prayers read by Lola Koundakjian.


Faces appear at night like prayers,
with hymns etched upon their foreheads,
and as rivers did, as land did,
this century is drowning them,
folding them into history's unread pages.
April is full of the sounds of spring
and the voice of duduks on the sand.
I can't bury the quieted past,
so every year I write in spring,
when blood bleeds from flowers.


This poem has appeared in Birthmark: A bilingual anthology of Armenian-American poetry, 1999.

la nuit des visages viennent

aux apparences de prières

avec des hymnes à leur front

et comme, les rivières, avant,

comme la terre,

notre siècle

les noie, les insère aux pages

d'histoire qu'on ne lit jamais

Avril résonne de printemps

du son des flutes sur la grève

je ne peux pas enterrer

le passé qu'on a fait taire

alors j’écris chaque printemps

lorsque les fleurs

perdent leur sang

Ara Babaian

traduit par Sylvie M. Miller

World Poetry Day - March 21, 2010

It is World Poetry Day - what will YOU be reading today?

Alene Terzian: Spoils of War

I.

In Beirut, a store owner makes

jewelry from shrapnel: 

corrugated metal bangles,

a hollow point bullet ring,

a welded pendant cross.

She says, material’s cheap,

mark up’s high—rich people

buy them for Christmas.

She has collected enough

metal to fill her garage,

has learned the difference

between grenade and bomb,

shell and casing.

The ones with serial numbers

cost double; real history,

she says, is a proof of purchase—

to get close enough without dying.

II.  

My father hides a square

of shrapnel behind trousers

in the closet, considers

the day he found it next to

his dead dog in the street.

When he thinks no one’s

looking, he polishes it,

smells the iron ore,

buffs its corners

of impact. It shines

in his palm. He thinks

it’s what killed the dog

that unlucky summer,            

keeps it as a souvenir

to remember the days

when the streets

were lined with skins.

Sylva Dakessian: Samovar

I want to tell you about all the tea
I have been drinking lately—it is good
with cream and honey. You will say
I am spoiled, yet
you know nothing of water, of tea leaves,
of cows or bees. They come to me
with their lives and I put them together.
It is against loneliness
and it warms my belly.

This poem has appeared in Birthmark: A bilingual anthology of Armenian-American poetry, 1999.

ԳԷՈՐԳ ԷՄԻՆ: ՍԻԱՄԱՆԹՈՅԻ ԱՂՕԹՔԸ

«Ո՞վ յղացաւ այս միտքը դիւական՝ 
Մասիսը ճերմակ, 
Մասիսը անբիծ 
Այս լայն աշխարհում դնել այն տեղո՛ւմ, 
Ուր դար ու դարեր 
Պիտի արիւնեն լանջե՛րը նրա 
Եւ գագա՜թն անգամ.  

Ո՞վ միտք յղացաւ 
Դժոխք արարել 
Եղեալ ու չեղեալ դրախտի տեղում՝ 
Արարատ լեռան հովանու ներքոյ,- 
Երկրի փոխարէն 
Մեզ տալով մի հի՜ն, ոտնակո՜խ ճամբայ, 
Հողի տեղ՝ չոր քա՛ր, 
Ջրի տեղ՝ արի՜ւն…  

Ո՞վ միտք յղացաւ 
Դեռ մեր պատմութեան վաղ արշալոյսին 
Այս արարչագործ, 
Հին ժողովըրդի 
Գլուխը դնել մի հարեւանի՝ 
(Բիրտ Պարսկաստանի) 
Արնոտ սրի տակ, 
Միւսի աջով՝ 
(Բիւզանդիոյ խաչով) 
Պահանջելով, որ նա…ծախի՜ հոգին, 
Եթէ ուզում է մարմինը փրկե՛լ…  
Եւ եթէ դարերն 
Անզօ՜ր են եղել նրան ազատել, 
Եւ եթէ գալիք 
Դարերն անզօ՜ր են ազատել նրան, 
Եւ հրա՜շքն է լոկ 
Հնա՛րն անհնար, 
Տէ՜ր, տո՛ւր ինձ Մովսէս մարգարէի պէս 
Հանե՛լ ու տանե՛լ ցեղն իմ հալածուած 
Այս Հայաստանի՜ց,-

Poetry reading in Toronto, ONT, Canada

ԱՐՈՒՍՅԱԿ ՕՀԱՆՅԱՆ: ՁԵՌՔԵՐԻՍ ԵՐԳԸ

 Ձեռքերս այսօր երգել ուզեցին

Եկեղեցու սուրբ լռության ներքո,

Ձեռքերս այսօր աղերս պարզեցին`

Կրկին խնդրելով ներել մի մարդու,

Որը հենց ինքս եմ...Ու պիտի ասեմ`

Իմ անմեղությամբ ե՛ս եմ մեղավոր,

Տե՛ր, անմեղիս երգը քի՛չ էլ լսիր,

Որ մնաս էլի իմ` պատժվածիս

Ամենակարող ու լուռ դատավոր:

2.04.04

Mark Gavoor: Haiku [4]

I came slipperless

To your house and entered

Bare in foot and soul

Պարույր Սևակ: Անտառ

Click here for the audio clip Forest read by Lola Koundakjian.


Անտա՞ռն է արդյոք 
Իմ կրծքով շնչում, 
Թէ՞ ես եմ կորչում 
Անտառի շնչում՝ 
Անտառի շնչում
Ամենածավա՜լ։


Սակայն այս հարցով 
Ես ինձ չեմ տանջում։ 
Եվ արժե՞ միթե, 
Երբ գիտեմ, որ ես 
Կարող եմ հիմա 
Կոճղի պես լռել, 
Քամու պես հեւալ, 
Ծտի պես ծվալ, 
Թփերի նման 
Մեղմիկ սվսվալ. 
Անտառի նման 
Շաչե՛լ, 
Շառաչը՛լ, 
Անտառի նման՝ 
Տնքա՛լ, 
Հառաչե՛լ. 
Անտառի նման՝ 
Ահեղ բարկանա՛լ. 
Ու թե մերկանա՛լ՝ 
Տերեւաթափից — 
Անտառի նման 
Երբեք չամաչել…

Ապրիլ 1959, Մոսկւա

FOREST

by Paruyr Sevak

Is it the forest

That breathes through my breast?

Or do I fade

In the forest’s breath?

In the forest’s breath,

That is all-embracing!

I don’t brood, however,

Over this too much.

And why should I ever,

Since I am aware

That I’m able now

To be mute like a trunk,

To wheeze like the wind,

Like a bird to tweet,

And like the bushes

To rustle so sweet.

To be like the forest,

When it clacks

And crackles.

To be like the forest,

When it sighs

And soughs.

To be like the forest,

When it is enraged.

And if in the nude,

After foliage fall,

To be like the forest,

Not ashamed at all...

Translated by Dora Sakayan

June 2009, Montreal
[This translation is unpublished -- ed.]

Եղիշե Չարենց: [Գիշերը ամբողջ հիվանդ, խելագար]

Գիշերը ամբողջ հիվանդ, խելագար,
Ես երազեցի արևի մասին։
Շուրջս ո՛չ մի ձայն ու շշուկ չկար —
Գունատ էր շուրջս՝ գիշեր ու լուսին:

Ես երազեցի արևի ոսկին,
Տենչացի նրա հրաշքը խնդուն՝
Ուզեցի սիրել շշուկն իմաստուն
Արևանման, արնավառ խոսքի,—

Բայց շուրջս այնպես գունատ էր, տկար —
Խոսքեր չկային ու արև չկար...

Diana Der-Hovanessian: OPEN POEM

death lies beside each sleeper

that day wakes up

stalks every step

puts down the heel

that pace picks up again

and exhales every breath

except where love breathes in

la mort s’étend près du dormeur

que le jour réveillera

pour s’attacher à ses pas

que la routine reprendra

exhalant l’air qu’il respire

sauf quand l’amour s’y mêlera

Traduit par Sylvie M.  Miller

Պարույր Սևակ: ՄՈՐ ՁԵՌՔԵՐԸ

Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը,
Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը...
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը`
Ի՜նչ նազանքով ,
Երազանքո՜վ՜:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը,
Առաջնեկն է երբ որ ծնվել,
Նրա արդար կաթով սնվել:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը
Ծով լռությա՜մբ,
Համբերությա՜մբ,
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը,
Որ չփլվի իր տան սյունը`
Որդին կռվից դառնա տունը:
Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը...
Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը,
Այս ձեռքերը` ուժը հատած,
Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած...
Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը...
Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչե՜ր չարժեն այս ձեռքերը`
Նուրբ ձեռքերը,
Սո՜ւրբ ձեռքերը:

...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար
Մեզ աշխարհում ծնած, սնած,
Մեզ աշխարհում շահած, պահած,
Մեզնից երբեք չկշտացած,
Փոշի սրբող, լվացք անող,
Անվերջ դատող, անվերջ բանող
Ա'յս ձեռքերը`
Թող որ ճաքած ու կոշտացած,
Բայց մեզ համար մետաքսի պես
Խա՜ս ձեռքերը...

30. X. 1955

A MOTHER'S HANDS

By Parouyr Sevak

Ah these hands, a mother's hands, 

Ancient and yet always new hands.

What can you say that these hands haven't done? 

During her wedding, how they did dance these hands, 

With such gracefulness and dreams.

What can you say that these hands haven't done? 

They never let the light die out these hands,

When the first child was born,

He was nurtured on her sunny milk.

What can you say that these hands haven't done? 

they've borne deprivations and great worries, these hands, 

Always with a sea of silence and patience.

What can you say that these hands haven't done? 

They've turned into a column from heaven these hands, 

So the pillar of the house doesn't collapse,

And her son returns home from the war.

What can you say that these hands haven't done? 

Until they become grandma hands, these hands, 

These old hands, their strength diminished,

But with a new grandchild, their strength replenished.

They've pushed over rocks and moved mountains these hands,

How much, how much we need these hands,

Powerful hands, holy hands.

Come today let us sons kiss these hands, 

That brought us into the world and fed us,

That defended us and took care of us,

That never get tired of us,

Always cleaning, always creating, 

Endlessly judging, endlessly working,

These hands.

Be they cracked and rough,

But for us, hands smooth as silk.

Translated by James Der Garabedian and published in Ararat, Winter 1981 issue

Միքայէլ Նալբանդեան։ Երգ ազատութեան

Ազատն Աստուած այն օրից,
Երբ հաճեցաւ շունչ փչել,
Իմ հողանիւթ շինուածքին
Կենդանութիւն պարգեւել.
Ես անբարբառ մի մանուկ
Երկու ձեռքս պարզեցի,
Եւ իմ անզօր թեւերով
Ազատութիւն գրկեցի։


Մինչ գիշերը անհանգիստ
Օրորոցում կապկապած
Լալիս էի անդադար,
Մօրս քունը խանգարած,
Խնդրում էի նորանից
Բազուկներս արձակել.
Ես այն օրից ուխտեցի
Ազատութիւնը սիրել։


Թոթով լեզուիս մինչ կապերը
Արձակուեցան, բացուեցան,
Մինչ ծնողքս իմ ձայնից
Խնդացին ու բերկրեցան,
Նախկին խօսքն, որ ասացի,
Չէր հայր, կամ՝ մայր, կամ՝ այլ ինչ.
Ազատութի՜ւն, դուրս թռաւ
Իմ մանկական բերանից։


«Ազատութի՞ւն,- ինձ կրկնեց
Ճակատագիրը վերեւից.-
Ազատութեա՞ն դու զինուոր
Կամիս գրուիլ այս օրից:
Ո՛հ, փշոտ է ճանապարհդ,
Քեզ շատ փորձանք կը սպասէ.
Ազատութիւն սիրողին
Այս աշխարհը խիստ նեղ է»։


- Ազատութի՜ւն, -գոչեցի,-
Թող որոտայ իմ գլխին
Փայլակ, կայծակ, հուր, երկաթ,
Թո՛ղ դաւ դնէ թշնամին,
Ես մինչ ի մահ, կախաղան,
Մինչեւ անարգ մահու սիւն,
Պիտի գոռամ, պիտ՛ կրկնեմ
Անդադար՝ ազատութի՜ւն։






Freedom


From the day that God, serene and unconstrained,
Was pleased to course His breath
Into my earthly elements
And grant me my life,


I, an infant, too young to speak,
Lifted my arms,
And with my weak new hands
Grasped Freedom.


Restless at night,
Swaddled in my cradle,
I cried endlessly,
Disturbing my mother's sleep;


I constantly begged her
To release my arms,
And from that day on I vowed
To love Freedom.


As the restraints on my stammering tongue
Began to loosen, to unbind,
As my parents smiled
And grew joyful at my voice,


The very first word I cried out
Was not father, nor mother nor anything else:
Freedom leapout out
Of my innocent mouth.


Above me Destiny
Repeated "Freedom?
Would you like to be a soldier,
From this day on, for Freedom?


"O your path will be rock-strewn,
Many mishaps lie in the way;
For the one who loves freedom
This world is a narrow road."


"Freedom!" I called out,
"Let lightning, fire, flares, and iron
Burst over my head,
Let the enemy plot--


"Until death, until the gallows,
Until dropped from the scaffold of death,
I will shout out over and over,
Endlessly, Freedom!"


Michael Nalbandian, 1829-1866

Armenian poetry, old and new : a bilingual anthology / compiled and translated with an introd. by Aram Tolegian.

Detroit :  Wayne State University Press , 1979. 

Poetry Workshop at St. Peter Armenian Church

For National Poetry Month —the month of April— In His Shoes will be offering poetry workshops led by Lory Bedikian for Seniors and Teens! The worskhops will take place at the St. Peter Armenian Church and Youth Ministries Center in Glendale, California.

If you are a senior or teen, this is an opportunity to come and express yourself. There is no experience necessary and all are welcome. You don't have to know anything about poetry to attend or participate! You may write in any language you're most comfortable with, although workshops will generally be in English. (Lory speaks Armenian, so if need be, the workshops can be bilingual).

If you aren't a senior or teen, please consider accompanying or encouraging a parent, grandparent, aunt, uncle, younger brother, sister or any loved one or community member you know who would enjoy this type of event. It is such a wonderful gesture or gift to let our seniors and teens know that we value their voices and that their creative pursuits matter!

Workshops are free. Two senior workshops will take place in the daytime while two teen workshops are scheduled after school. Please click on the links to open the flyers for details:Seniors Poetry Workshop and Teen Poetry Workshop.  This information is also available on the In His Shoes calendar.

Whether you are attending the senior workshops or teen workshops, you are encouraged to attend both days so that you can try some of the at-home writing exercises Lory will be giving you.

Thank you and hope to see you there! Please feel free to pass this along to any one you know who may be interested.

For more information and/or to reserve your space, please contact Lory Bedikian directly at LBediki@aol.com.

Գրական հիմնադրամ Ռիթա Սապունճեան-Տեմիրճեանի յիշատակին

«Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջանային վարչութիւնը, Տեմիրճեան ընտանիքի համագործակցութեամբ, համազգայնական ընկերուհի՝ հանգուցեալ Ռիթա Սապունճեան-Տեմիրճեանի յիշատակին, կեանքի կոչած է գրական հիմնադրամ մը, որուն նպատակն է խրախուսել եւ նիւթապէս օժանդակել արեւմտահայ գրականութեան արդի նուիրեալներուն:

Այս հիմնադրամը հազարական տոլար պիտի նուիրէ արեւմտահայ գրականութեամբ զբաղող այն գրողներուն, որոնք դիմում կը կատարեն Շրջանային վարչութեան եւ իրենց դիմումը կը վաւերացուի Շրջանային վարչութեան կեանքի կոչած յանձնախումբին որոշումով։ Վերոյիշեալ նուէրը պիտի յանձնուի գրողին, իր գործի տպագրութեան ծախսերը հոգալու նպատակով:
Նպաստին արժանանալու համար, գրական գործը պիտի ըլլայ գեղարուեստական գրականութիւն՝ վէպ, վիպակ, բանաստեղծութիւններու հաւաքածոյ կամ թատերգութիւն, եւ գրուած՝ արեւմտահայերէնով: Աշխատութիւնները կ՛արժեւորուին հիմնուելով իրենց գեղարուեստական արժանիքներուն վրայ, որոնք պիտի որակաւորուին պատկան յանձնախմբին միջոցաւ:

Գործը պատրաստ պիտի ըլլայ տպագրութեան համար եւ առկայ պիտի ըլլան տպագրութեան նիւթական մնացեալ պայմանները:

Դիմումնագիրները կ՛ընդունուին շարունակաբար, ամբողջ տարուան ընթացքին: Հետաքրքրուողները նամակով պիտի դիմեն «Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջանային վարչութեան՝ ներկայացնելով իրենց անունը, ազգանունը, հասցէն, հեռաձայնի թիւը եւ ելեկտրոնային հասցէն: Դիմումնագիրին կցուած պէտք է ըլլայ չորս օրինակ գրական գործէն, եւ տպագրութեան ծախսերու մանրամասն հաշուեցոյցը:
«Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջ. վարչութեան հասցէն է՝ P.O.Box 4732, Glendale, California 91222:

Քաջալերելի են մանաւանդ գրողներու ցարդ չհրատարակուած գործերը:«Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջանային վարչութիւնը, Տեմիրճեան ընտանիքի համագործակցութեամբ, համազգայնական ընկերուհի՝ հանգուցեալ Ռիթա Սապունճեան-Տեմիրճեանի յիշատակին, կեանքի կոչած է գրական հիմնադրամ մը, որուն նպատակն է խրախուսել եւ նիւթապէս օժանդակել արեւմտահայ գրականութեան արդի նուիրեալներուն:

Այս հիմնադրամը հազարական տոլար պիտի նուիրէ արեւմտահայ գրականութեամբ զբաղող այն գրողներուն, որոնք դիմում կը կատարեն Շրջանային վարչութեան եւ իրենց դիմումը կը վաւերացուի Շրջանային վարչութեան կեանքի կոչած յանձնախումբին որոշումով։ Վերոյիշեալ նուէրը պիտի յանձնուի գրողին, իր գործի տպագրութեան ծախսերը հոգալու նպատակով:
Նպաստին արժանանալու համար, գրական գործը պիտի ըլլայ գեղարուեստական գրականութիւն՝ վէպ, վիպակ, բանաստեղծութիւններու հաւաքածոյ կամ թատերգութիւն, եւ գրուած՝ արեւմտահայերէնով: Աշխատութիւնները կ՛արժեւորուին հիմնուելով իրենց գեղարուեստական արժանիքներուն վրայ, որոնք պիտի որակաւորուին պատկան յանձնախմբին միջոցաւ:

Գործը պատրաստ պիտի ըլլայ տպագրութեան համար եւ առկայ պիտի ըլլան տպագրութեան նիւթական մնացեալ պայմանները:

Դիմումնագիրները կ՛ընդունուին շարունակաբար, ամբողջ տարուան ընթացքին: Հետաքրքրուողները նամակով պիտի դիմեն «Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջանային վարչութեան՝ ներկայացնելով իրենց անունը, ազգանունը, հասցէն, հեռաձայնի թիւը եւ ելեկտրոնային հասցէն: Դիմումնագիրին կցուած պէտք է ըլլայ չորս օրինակ գրական գործէն, եւ տպագրութեան ծախսերու մանրամասն հաշուեցոյցը:

«Համազգային»ի Արեւմտեան Ամերիկայի Շրջ. վարչութեան հասցէն է՝ P.O.Box 4732, Glendale, California 91222:

Քաջալերելի են մանաւանդ գրողներու ցարդ չհրատարակուած գործերը:

Raffi Wartanian: Departure

Click here for the audio segment Departure read by the author, Raffi Wartanian.

departure
from definition,
malnutrition,
inquisition.

departure from games,
masks,
falsehoods and platitudes.

departure from odors,
lies,
smog, haze,
from incongruencies
hidden in parallels
where trains chug coal
and blood
and automobiles
to Rio and Brisbon and Detroit,
past squatter villages
and colonies of rats and ships and planes,
and army bases where
ants
march and build and
destroy
and mate,
then cry and cut themselves,
and see the flow of blood
as the only modicum
of control
they might ever know.

departure from departures,
from the meaningfully meaningless,
an empty jug of water
heavier than the quantification of your soul
in pounds, kilos, or smiles.

departure from arrivals,
from hello’s and goodbye’s,
from first and last kisses,
from forced hugs
and routine insincerities,
from an irreversible scouring of
meta-generoisty,
the raping and pillaging of love.

departure from resentment,
envy,
from routines.

departure from fear,
uncertainty,
linear conceptions and categorizations,
from truth hidden so well
that the denial of lies is labeled
sociopathic.

departure from division,
from the difference between me and you,
from unfounded senses of entitlement, ownership, and
responsibility over that which never truly belongs to us,
but to -

departure from signatures
and belongings
and comparisons
and vocabulary
and judgment
and confrontation
and temporary peace and solitude.

departure from
false joys,
and needing wants
and shunning needs.

by raffi wartanianq
hollywood, ca, 08/2009


Quitter les significations

La mauvaise nutrition
L’inquisition

Quitter les jeux
Les masques
Les fourberies
et mesquineries

Quitter les odeurs
Le mensonge,
La brume, le flou
Les contre sens
Qui côte à côte
avec les trains
véhiculent le charbon
le sang
les automobiles
jusqu’à Détroit,
Brisbonne, Rio
En passant par des hameaux
Pris d’assaut par
Des indigents

Et les colonies de rats, et les bateaux et les avions
Et les bases militaires où défilent des fourmis
qui bâtissent

Détruisent, s’accouplent
Qui crient
se coupent
et voient le sang
couler
comme s’il était
à jamais
leur seul moyen de contrôler

quitter les départs
les moments qui sciemment n’ont pas de sens
et qui pèsent plus en livres, en kilogrammes, en sourires
que la richesse de l’âme


quitter les arrivées,

depuis les bonjours jusqu’aux adieux
les baisers d’avant,
d’après,
les prétendues embrassades
les faux-semblants routiniers
la bienveillance étudiée
immuablement fixée
la violence faite au vol
quitter l’amour

quitter rancune
convoitise
habitudes
incertitudes
les conceptions ratifiées,
et les classifications,
les vérités si bien cachées
que ceux qui disent la vérité
sont libellés des sociopathes

quitter la séparation,
l’écart entre toi et moi
les conceptions sans fondation du dévolu,
la possession
la responsabilité de ce qui ne fut jamais
à nous
vraiment
mais à --

quitter signatures
effets
comparaisons
mots, jugements,
confrontations
quitter la paix,
la solitude
temporaire

quitter
les joies qui n’en sont pas
les besoins de désirer
les désirs qui ne restent pas

texte de raffi wartanian
hollywood, ca, 08/2009
Traduit par Sylvie M. Miller

Մուշեղ Իշխան: Հայրենակից, ո՞ւր կ’երթա՛ս

Ծովուն վրայ եւ հողին,
Օդերուն մէջ հեռահաս
Հայը կ՚երթայ, կը սուրայ
Խենթ հովերուն հետ բախտին…
Հայրենակից, ո՞ւր կ’երթա՛ս.
Ամէն երթի ու կայքի
Տե՛ս, վրայէդ կը թափի
Հայու հոգիդ մաս առ մաս…
Հայը կ’երթայ, կը սուրայ
Հորիզոններ հեռակայ
Եւ արծաթի մը համար
Կը զոհէ գանձ ու գոհար…
Երկրէ երկիր, ափէ ափ,
Այսպէս մոլոր, վազնէ վազ,
Քիչ մ՚աւելի գունաթափ,
Հայրենակից, ո՞ւր կ’երթա՛ս…

Countryman, where are you going?

On land and sea

And in distant skies

The Armenian goes in haste

Along with the foolish winds of fate…

Countryman, where are you going?

With each journey and each stop

You leave behind your Armenian soul

Step by step….

The Armenian goes in haste

To horizons remote

Forfeiting treasures and gems

For a single piece of silver…

Always wandering, racing

From land to land, coast to coast,

A little more pallid.

Countryman, where are you going?

Moushegh Ishkhan

Translated by Rupen Janbazian and Tatul Sonentz

(The translation first appeared in Ardziv magazine – 2015, vol. 3)