Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ԵՐԿՆԱՒՈՐ ՄՍՈՒՐԸ

«Մանուկ ի գիրկս մեր գգուեցաւ այսօր»

(Շարական)

Այսօր

    տանս դիմաց գտնուող փոքր հանրապարտէզին մէջ

    մշտադալար մեծ ծառին տակ

    մէկ ամիս առաջ յարդարուած

    սուրբ ծնունդի մսուրը

    սրիլանքացի բանուորներ քանդեցին

    եւ Սուքլինի կանաչ բեռնատարի 

    աղբերուն խառնելով տարին…

Գունաւոր եւ շողշողուն

խաւաքարտերը

լոյսերը 

արձանիկները 

հրեշտակները 

զանգակները 

եղնիկները 

գնդակները 

ո՞ւր գացին

Գալ տարի նոր մսուր պիտի շինե՞ն
              մսուրին առջեւ նկարուող մանուկները նորէն պիտի գա՞ն

Տուն-խաւաքարտերուն

յոյս-լոյսերուն

խոնարհութիւն-արձանիկներուն

ժպիտ-հրեշտակներուն

երջանկութիւն-զանգակներուն

եռանդ-եղնիկներուն

խաղ-գնդակներուն

խանդ-մանուկներուն

սպասող ծառը մնաց՝ 

Մանուկ Յիսուսի գգուանքով զարդարուն

Շինել-քանդել, քանդել-շինել

       այսպէս՝

       ժամանակի նոյն խելայեղ վազքը

           կեանքը օրէ-օր իր աւարտին կը դիմէ

Օրուան ընթացքին

      կեանքի՛ն գացող

քանի-քանի՜ ինքնաշարժներ կը սուրան ծառին առջեւէն

քանի-քանի՜ ամպիւլանսի խաչանիշ ճերմակ/կարմիր

մեռելատան սեւ մարդատար տուփեր

              նո՛յն կենսայորդ հեւքով

զիրար կ’ողջունեն…

Մանո՜ւկ Յիսուս

                     երկնաւոր մսուրէդ հսկէ՛

                                մարդոց հոգիները չքանդուին

                                       գգուէ՛ – թող միշտ կանաչ մնան

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

10 Յունուար 2014                                                                                                    

Aram Saroyan: LIFE IS A DREAM

Life is a dream.
Boulders on the beach assume the form
Of animals. No man is certain. Death
Speaks in the wings, coaching, prompting

Emotion, the love of wood
Burning, the child's face waiting, laughing.
The sun comes up so many times, lighting
The life that is there to be seen.

We have been traveling through this tunnel
In eternity. Rocks persistently speak
To us, saying something so pure it is only
Feeling. This and that, this and that.

The buildings of the mind shut down
Before the advance of this truth.
We are here for good. There is no one
To be us instead. We are alive and dead.


This poem appeared in the September 1974 issue of Poetry Magazine

Armene Iknadossian: Kid Napping

I have 30 minutes before the children awake,
wrinkled thumbs soaked,
eyes small with sleep. I sit
under one of California’s oldest oak trees
with the video monitors next to me.
I lift a cigarette to my lips and digress
to the smell of my mother’s hair as she lifts
me, wet with tears and urine, tangled
in soaked sheets and blankets.
Not even two, I was left
asleep. My parents walked over
to Avo’s for a round of cribbage.
20 minutes now, and the children rustle.
I hustle another cigarette out of my purse
and listen to the rescue copters circling
Millard Canyon where hikers go missing every week.
Millard, where the native Hahamog’na lived
before Portola made his messy bed there.
10 minutes, and the crow circles the nests
where my friend the Blue Jay just fed her newborns.
It is May, that mother of all months,
when the Arroyo dries up, children skip classes
and everyone leaves their windows open
for the cool breeze to steal in from the coast.
They are cooing now, but I was screaming alone
that night before they came for me, rushing in together,
eyes big with worry, huddled over me like conspirators
as they unwrapped me gently with their sorry hands.

Armine Iknadossian: Obligatory Grandmother Poem

Whether we ever knew them, whether
they held our hands or burned their bras,
somehow they silently grow into our poems
like gypsum, each one a different color and shape.

We credit them for our idiosyncrasies and diseases,
the likes of which haunt us the same way
their perfume covers everything.

I dare you to think of one pop song
written about old granny, one priceless
work of art reimagining her toothless smile.
Yes, we are sentimental fools,

but writers cringe from cliché,
and a grandmother poem is automatic death
unless she’s Norma Rae.
I pray to you please honor her another way.

Find that tourmaline necklace she passed on,
and wear it for a change. Read her old love letters
to your son, bake her a cake, give your daughter
that god-awful name so popular way back when

she had to store away her feelings like rationed sugar
during that war she suffered through. I remember too
my sweet namesake unbraiding her long dark hair
in her tidy white bedroom. All she ever did

was suffer at the hands of a spoiled husband.
All she wanted was to die, and she passed
that on to me as well. What kind of writer
would I be if I hid that from you

and only wrote poems about her Christmas cookies
and that time she taught me how to crochet?

Յովհաննէս Ասպետ։ ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ

Օ՜հ, սիրուած ամայի ճամբան աշունի,
Մոռացումի յուզումնաւոր երգ մը ունի.
Կեանքի դառնութիւնները ես հոն զգացի,
Երբ աշնան ծաղիկ մը նրբին ժպտած ինծի:

Մտերմօրէն աշնան ծաղիկը մռայլ,
Կ՛ուզէր ըսել ինծի բան մը շունչով տկար,
Մոռացումի աղտով տառապած ու յոյլ,
Յուսահատ արցունքներու մէջ անմխիթար:

Թէ կեանքը արեւին տակ վայելք չունի,
Բան մը մեր յոյսերը կը բերէ պարապի.
Քանի կու գայ եղանակը աշունի,
Արեւին տակ սիրողը՝ միշտ կը տառապի:

Յովհաննէս Ասպետ

27/10/1967


Վերի բանաստեղծութիւնը մաս կը կազմէ Յովհաննէս Ասպետի Սիրոյ Քնարի գրքոյկին մէջ:

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ԼՈՅՍ ԶՈՒԱՐԹ

«Եկեալքս ի մտանել արեգականն տեսաք զլոյս երեկոյիս» (Ժամագիրք)

Կիակմուտքի ղօղանջ-հրաւէր

աստուածակոչ տիրական մագնիս

                                                                   լոյս ճրագ

                                                                            լոյս կենդանի

                                               

Մինչ արեւը քուն կը մտնէ

                  երեկոն սիրտերուն մէջ զուարթ լոյսը կը վառէ

Հրեշտակական անդորր

                  զուարթուն թեւաբախում

                               զուարթերես սրբութիւն

ՏԱՃԱՐԸ ԼՈՅՍ ԿԸ ԲԱՇԽԷ

                                                           

Երկնայիններ եւ երկրայիններ լոյս-երգը կ’ըմպեն

Աստուած անդադար կը փառաւորուի

                 հոգեզուարթ պահը մեզ մինչեւ կիրակի կը տանի…

Տէ՜ր սքանչելի լոյսիդ աղօթարան դարձուր մեր հոգի-տաճարները

                             գիշեր-ցերեկ – յաւիտեան

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

21 Յունուար 2014                                                                                                     

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ՈՐԴԵԳՐԵԱԼԴ ՄԿՐՏՈՒԹԵԱՄԲ

«Որդեգրութիւն շնորհելով ի ձեռն մկրտութեան» 

(Շարական)

Ընկերոջս տղան՝ Հայկը կիրակի օր կնքեցինք

                                          ան Աստուծոյ տղան դարձաւ

                                                   կնքահայրը ես էի

Ջուր աղաւնի միւռոն

Հաւատք յոյս սէր

                                                       եւ մկրտութիւն

«Ընղայ»

«Ընկայ»

«Ինկայ»

«Ծնծղայ»

«ԸՆԾԱՅ»      

           … եւ մկրտութիւն

Յանուն

Հօր/հաւատք/ջուր

Որդւոյ/յոյս/աղաւնի

Հոգւոյն Սրբոյ/սէր/միւռոն

                                                                                                ՄԿՐՏՈՒԵՑԱՒ…

Լոյս կը ճառագայթէր եկեղեցիէն աւազանէն Հայկէն

Տէ՜ր լուսատօնովդ միշտ ջերմ պահէ՛ բոլոր Հայկ/Հայկուհիներուն հոգետունը

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

18 Յունուար 2014                                                                                           

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան։ ԲԱՑՄԱՆ ԱՂՕԹՔ

«Տէ՜ր, եթէ զշրթունս իմ բանաս,

բերան իմ երգեսցէ զօրհնութիւնս քո»

(Ժամագիրք)

Նօրօծ աբեղային հոգիէն կը փրթի

                           հին ու նոր բոլոր հոգիները Աստուծոյ կը տանի

Առաւօտեան առաջին շողերուն հետ զԱստուած մեզի կը բերէ

                           մեզ Արարիչին հարազատ զաւակները կը դարձնէ

                                                                  կը տաճարացնէ

Շուրթերէ-սիրտեր կ’անցնի

                           ալէլու, սաղմոս, շարական

                                          սրբութիւն, գոհութիւն, օրհներգութիւն

                                                            մշտաբաց խորան

                                                                             մարդընկալ Աստուած…

 Կեանքի երգն է

               Տէ՜ր

                       երախտիքի այս հծծիւնը

«զարթուցեալքս» մեր բերնէն

            ականջիդ հասնող

                 մեզ իրար կապող

                                                                                                       

Նարեկ արք. Ալեէմէզեան

20 Յունուար 2014

Michael Casey's New & Selected Poems

In September 2017 Loom Press published Michael Casey's New & Selected Poems. Congratulations to Michael, an award winning Armenian-American poet.

“In 1972, Michael Casey won the Yale Younger Poets Prize for Obscenities, a collection of poems drawn from his military experience during the Vietnam War. In his foreword to the book, judge Stanley Kunitz called the work “a kind of anti-poetry that befits a kind of war empty of any kind of glory” and “the first significant book of poems written by an American to spring from the war in Vietnam.” Its raw depictions of war’s mundanity and obscenity resonated with a broad audience, and Obscenities went into a mass market paperback edition, and was stocked in drugstores as well as bookstores. In the decades since, Casey’s poetry has continued to document the places of his work and life. Then and now, his poems foreground the voices around him over that of a single author; they are the words of young American conscripts and their Vietnamese counterparts, coworkers and bosses, neighbors and strangers. His compressed sketches and unadorned monologues have appeared in The New York Times, The Nation, and Rolling Stone. There It Is: New and Selected Poems presents, for the first time, a full tour through Casey’s work, from his 1972 debut to 2011’s Check Points, together with new and uncollected work from the late 60s on. Here are all the locations of Casey’s life and work—Lowell to Landing Zone, dye house to desk—and an ensemble cast with a lot to say.

The publication of Michael Casey's New and Selected Poems, with his quirky portraits of ordinary Americans, is an event to celebrate. Like a photographer snapping pictures relentlessly, he must have written a poem about everyone he ever met with dead-on realism. Compared to him, the Spoon River Anthology is a work for kiddies. If Robert Frost was a poet of the rural New Englander, Michael Casey, also a New Englander, brings to life his mill town background, the guys who didn't go on to college and the larger world, but married the girls they dated in high school and got jobs in the mill. When he's sent to Vietnam he captures his fellow soldiers in their own military jargon. A master of the vernacular, he forces one to question writing in the 'correct' language when so many of us speak it quite differently, the language we think and feel in. Rare among poets, he's willing to explore colloquial speech in all its messiness, and gets it down perfectly – in fact, he's got us all down spot on. This collection, with its wide range of voices, is a unique achievement.”

— Edward Field, author of The Man Who Would Marry Susan Sontag and After the Fall: Poems Old and New

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԵՐԿՈՒ ԽՈՍՔ

27/03/1967



Ասա՛ ի՜նչ որ ուզում ես ասել,
Արա՛ ի՜նչ որ պարտում ես անել,
Գնա՛ ո՜ւր որ ցանկանում ես գնալ,
Սիրի՛ր ո՜ւմ որ հաճում ես սիրել,
Պատկանի՛ր նրան որ ձգտում ես.
Ատի՛ր ինձ որքա՜ն որ ուզում ես,
Բայց լավ գիտցիր,
Որ դու ոչ՛ մեկինն ես:

Յովհաննէս Ասպետ