Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան: ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻ ՄԸ ՄԱՀԸ

 Միսաք Մեծարենցի 64որդ մահուան յիշատակին.

 ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻ  ՄԸ  ՄԱՀԸ

Յուլիսեան հանդարտ վաղ արշալոյսին մէջ մշուշապատ,
Դեռ արեւը իր առաջին ցոլքերը չարձակած,
Մարմարայի տամուկ կղզիի մը վրայ, շնչահատ, 
Ո՜հ, թարշամեցաւ ծաղիկ սիրտը՝ քերթողի մը սիրուած:

Այն օրը վերջին էր իր քայքայուած երազներուն անհաս,
Իր բանաստեղծի տենչերուն, որ քարացան սիրահեղձ.
Մօր մը ողբագին արտասուքը կը լսուէր,  վաղահաս,
Անշշունջ ննջող իր որդվոյն մարմինին վրայ յուսահեղձ:

Դադրեցան զգայուն խազերն իր քնարին դափնիայ,
Լռեց ձայնը աղօթասաց սրտին ընթերցելէն նարեկ,
Իր լուռ դամբանին առջեւ գութով կը կարդան Տէր Ողորմիա,
Մինչդեռ իր հոգին, գերերջանիկ յարուցում մըն է , ե՜րնէկ՝:

 
Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան -- 1972
4 Յուլիս 2011ին Մ.Մեծարենցի մահուան 103որդ տարեդարձի օրն է.
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է ՛՛ Սիրոյ Քնար՝՝ի էջերէն.

A short break

The Armenian Poetry Project will be taking a short break during the Memorial Day Week-end.

During this period, I encourage you to read through the Project's archives by clicking on the Author or Monthly links found on the right side of the page.

I look forward to hearing from you.

Best regards,

ձ՝

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian

ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Կարօ Արմենեան: Getty

սպիտակութիւն
լուսեղէն մարմար
երկինքէն ծորող
կաթնագոյն արեւ
երկրէն բարձրացող
անուշ մեղեդի

պատեր չեն ասոնք
մրմունջ են սիրոյ
կարկաչուն սրտեր
եւ առընչութիւն
լռութեան հուրին
որ կը համբուրէ
անխօս ու հեզիկ
գրգիռն ականջիդ

ծառեր հեռազգայ
աննինջ ու աղու
ու յաւերժութեան
համընթաց քամի
առագաստն այս մեծ
որ լայն կը բացուի
տանելով հեռուն
տենչերն ամրայնի

շշնջող ուռի
գաղտնասաց ու մունջ
պտուկներ պչրոտ
գարնանամուտի
քայլեր չեն ասոնք
սահանք են ու թիռ
մարդեր չեն ասոնք
խուրձեր են լոյսի
ջուրեր չեն ասոնք
ցնորք են ու ջինջ
մարմիններ խօսուն
մարմիններ կոյսի

ոտնահետք սիրոյ
մատնահետք ու ցունց
խանդոտ ու առոյգ
մատաղ կուրծքերու
քաղցրահամ շրթունք
աւշառատ ու գիրգ
փողփողուն եթեր
սարալանջերու
բարձունքն այս յուռթի
թարմագեղ ու լուրթ
հեռաստանն այս պերճ
երկնակապոյտի
իրարմով շնչող
իրարմով բարի
ներդաշնակութեան
անըստգիւտ րոպէն
հաշտութեան խոստում
պոկուած զրկանքէն
ահեղ քաղաքին
աճապարանքէն
եւ տօթ երկնքէն
իր արատաւոր
զտուած իր կեանքին
կիրքէն մոլուցքէն
ինքնաշարժահոս
յորձանքէն վայրի
ելքն այս երկնաւոր
վերելքն այս գաղտնի
պտղունցն այս սիրոյ
փրցուած կեանքէն
որպէս գթութիւն
ու սպեղանի
որպէս հրահանգ
անբեկանելի
որպէս կենսական

ու վերջին դարման
ու վերջին պայման
ինքնահատուցման


Կարօ Արմենեան

Ապրիլ 6, 2011
Կլենտէյլ, Քալիֆոռնիա

Կարէն Գազանչ։ Անվերնագիր

Օրուայ քամիի կռիւէն տոկուն,
Հանգչած ես խաղաղ այս իրիկուն,
Կը դիտեմ քեզ փողոցէն մի մայթի,
Սիրուն վարդ իմ հեռու ժայռի:

Ի զուր ես մենաւոր այս պահին,
Հեկեկալէն կը դողաս ահագին,
Նման սգակիր լացող մ'այրի,
Սիրուն վարդ իմ հեռու ժայռի:

Թերթիկներդ առտուն միշտ խոնաւ,
Զի արցունքներդ են իջած տակաւ,
Ամէնը կը նկատեն քեզ իբր վայրի,
Բացի ե՛ս սիրուն վարդ իմ հեռու ժայռի:

Ցանեցին քեզ երբ վիճակդ էր սերմ,
Ապառաժը բռնեց արմատդ սեղմ,
Կահոյքի նման տունին կարասի
Սիրուն վարդ իմ հեռու ժայռի:

Մայրամուտը վաղուց աւարտուած,
Լուսինը շատոնց առկախուած,
Քեզ կը դիտեմ ժպտուն բայց խղճալի,
Սիրուն վարդ իմ հեռու ժայռի:


Կարէն Գազանչ

Book event in Aleppo, Syria

Ջուլիետ Գրիգորյան։ Կորստյան Համար Կենդանացած Եմ...

Կորստյան համար

Կենդանացած եմ,

Եւ մահացած եմ՝

Սիրուդ համար...

Թե շատ չփնտռեի՝

Կգտնեի:

Թե շատ չձգտեի՝

Կհասնեի:

Թե շատ չսիրեի՝

Կսիրվեի:

Ջուլիետ Գրիգորյան։ Մարեցե՛ք...

Մարեցե՛ք,

Բոլոր տեսակի լույսերը,

Մարեցե՛ք:

Ես ուզում եմ

Մնալ քեզ հետ,

Իմ ստեղծած մթան մեջ,

Որ տեսանալի է՝ քան լույսը:

Ես ուզում եմ ապրել

Այս կարճ ակնթարթը,

Մղելով արյունս

Սրտիդ ճանապարհով:

Մարեցե՛ք,

Բոլոր տեսակի լույսերը,

Մարեցե՛ք:

Ջուլիետ Գրիգորյան։ Ձմռան Այգին

Ճերմա՜կ, ճերմա՜կ

Շորեր հագել,

Ճերմակ պսակ

Դրել հարսի,

Ճերմակ վարդ է

Ձեռքին առել,

Ճերմա՜կ շղարշ

Դրել մազին...

Ճերմա՜կ ճերմա՜կ

Շղարշի տակ,

Լաց է լինում,

Ճերմա՜կ, ճերմա՜կ...

Ո՞նց չլացի...

Անցորդներն էլ

Տուն գնացին,

Ոչ-ոք չեկավ

Իրեն այցի...

Արամ Քէթէնճեան։ Նորայայտ արեւ

Դու խո՜ր անցեալի երազ քաղցըրիկ,

Բայց վերածնեալ իրականութիւն.

Դու եթերային հուրի անուշիկ,

Որն այդ երազին բաշխեց ջերմութիւն...

Անհո՜ւն անցեալի դիւցազներգութիւն.

Անկոխ դու կղզի, անհերկ դու արօտ.

Դու տիեզերքի մոլորակներուն

Եւ աստղաց սրտին՝ նորայայտ արեւ...

                                                           

 Մայիս 2010

Արամ Քէթէնճեան։ Անի

Աւերակ դարձած Անիի հողին, դարե՜ր ապրեցայ.

Ներշնչող վանքին, դաշտին ու սարին  տեսքով տարուեցայ.

Իր ծաղիկներու բուրմունքով անուշ՝ անվերջ արբեցայ...

Արամ Քէթէնճեան։ Տիգրիսին

Դո՛ւ կը բխիս մեր հինաւուրց լեռներէն

Ու անձկութեամբ կ′անցնիս օտար հողերէն,

Բայց քո մէջ կայ վառ կարօտը հայրենի,

Օտար հողը քեզ չի բաժներ  արմատէն...

Rencontre avec des poètes arméniens - Alfortville

Poésie arménienne

• Adresse : Parvis des Arts Ville : Alfortville Lieu : Médiathèque du Pôle culturel

•  

• Date : Le 21.05.2011 Horaire : 16h00

En partenariat avec la Biennale Internationale des Poètes du Val-de-Marne, qui a choisi en 2011 de mettre en lumière les poètes du Caucase, la médiathèque et la Maison de la Culture Arménienne vous invitent à une rencontre avec des poètes arméniens :

* Hovannes Grigorian,

* Violet Grigoryan,

* Mariné Petrossian,

* Hasmik Simonian,

* Arpi Voskanyan,

* Robert Yesaian.

Les lectures en langue arménienne et leur traduction seront entrecoupées d’intermèdes musicaux.

Renseignements et réservations auprès des bibliothécaires ou au 01.43.75.10.01.

ԳՐԱԿԱՆ ԳՈՀԱՐՆԵՐ եւ ԳԻՆԻ

Diana Der Hovanessian: At the Temple of Zvartnots

Even the thistle is tender this spring.
Its spines and needles draw no blood from the past
where the fallen stone eagle closes black eyes
waiting, waiting for the temple to rise,

waiting for the altars and circular walls,
curious about the god ascending the throne,
anxious for architects who for centuries failed
to duplicate the miracle that stood in this place.

Its first architect impatient for lightning to strike
heard thunder and called it his sign for the site
and Zvartnots rose, Zvartnots rose,
so dazzling beholders praised sight and not source.

But when nature’s hammer again struck,
the ground slipped, earth shook and Zvartnots fell
with stone eagles plummeting down,
clipped wings falling with collapsing walls.

All the wild herbs have new colors this spring
to calm an earth that can thunder and shake
a countryside, splitting open to consume
the miracle of curved walls and dome.

Now that the lightning has blazed and passed,
now that time has blessed the space,
all the stone eagles squint at the skies
waiting  for their wings and the pillars to rise.

*   *   *

Zvartnots was a circular cathedral which was destroyed by a twelfth-century earthquake in Armenia and is now being restored. This poem has appeared on araratmagazine.com.

2011 ASA/APP Second Annual Poetry Writing Competition

Winner Teen-ager category, Christine Keshishyan, 14

Ted

You’re my carnival gift,

my companion when I walk

in the park. You are my chocolate

hair and my caramel eyes.

When I’m angry or hurt,

I throw you across the room.

You just take it. I know.

I’m the one without a brain;

I’m the one without a heart.

You know how to love,

how to wrap me in your arms.

You're not embarrassed to hold

my hand, but I throw you under

the bed when my friends come over.

I had countless dreams about you, about us.

But It seems like you're growing

too old for me, or is it

the other way around? I’m not sure.

Mother says, “I should let you go,”

but I can’t imagine you in the wastebasket.

Stop looking at me like that. Say something.

Anything. Please. I can’t let you go.

I can’t. I swear I can’t.

2011 ASA/APP Second Annual Poetry Writing Competition

Winner College Category:

Haik Gazarian

Captured

Cinema paints the past in grayscale,

assuming memory to be in shades of

black and white, a quantifiable blend

of light and dark and the in between,

obscene, really, to look at the bland                         5

of old photographs and associate

remembrance to something as dull,

emotion nullified into the mechanism

of film unwound and soaked, chemicals

used to invoke the appearance of a time,             10

loved ones confined to the binds of an

album likely swimming in dust,

untouched, left to rust the way a photograph

can, once-present moments reduced to

faded thoughts; remember them we must,             15

or else they become but forever lost.

2011 ASA/APP Second Annual Poetry Writing Competition

Honorable Mention: Adult Category

TIME FOR TRUTH

By Taleen Nazarian

Within the place where dark exists,

Is the glow of embers that persists,

The suffering of the past is harder yet,

When you mislead others or “forget,”

Time doesn’t heal the wrong that’s there,

Nor does your apathy clear the air,

You wash your hands of their daily grime,

But no soap will wash away your crime,

Unclench that fist so full of hate,

It is your doing, and not just fate,

Those tears that flow will not subside,

They tell the truth, that you try to hide,

The wails of children like daggers pierce,

Their pleading eyes will never cease,

To ask you in your soundest sleep,

Why pour salt in wounds so deep?

The world calls out for social justice,

But drowns the futile cries of anguish,
And like that river that ran red,

Swallows the innocent, instead,

The desert tosses and turns at night,

It too, cannot forget the sight,

Of blistered skin and blood-stained sands,

Of grandmothers dying with folded hands,

Their prayers are now ours, as is their pain,

The call for justice will never wane,

Our children are the reason why,

The fight for truth will never die.

 

17nov2009

2011 ASA/APP Second Annual Poetry Writing Competition

Winner Adult Category

Mariam Ashchyan Chobanian

Կուզեմ ես վեր նետել

Կուզեմ ես վեր նետել ծաղկի բազում թերթեր,

Արբել նրանց բույրով, հարբել նրանց շաղով:

Կուզեմ ես վեր նետել տխրության արցունքներ,

Ցողել դրանք միայն ուրախության շողերով:

Կուզեմ ես վեր նետել կյանքիս ապրած էջերը,

Ջնջել  հուշերը թախծոտ ու ներշնչվել լավով:

Կուզեմ ես վեր նետել փրկության օղակներ,

Պարուրել մարդկանց հույսով ու հավատով:

Կուզեմ ես վեր նետել, թե վար, բայց անվերադարձ,

Ցավն ու դավը, սեւն ու չարը,

Մի խոսքով` վատը:

Կուզեմ ես վեր նետել ճերմակ աղավնիներ,

Սփռել հորիզոնում ար¨ ու խաղաղություն:

Կուզեմ ես վեր նետել սիրո ջերմ համբույրներ,

Տարածել աշխարհում սեր ու երջանկություն:

Կուզեմ ես վեր նետել ծաղկած գարուններ,

Բերել ամեն տուն մանկան ճիչ ու խնդություն:

Կուզեմ ես վեր նետել բազում աղոթքներ,

Փառաբանել Աստծուն ու ստանալ օրհնություն:

Կուզեմ ես վեր նետել, թե վար, բայց անվերադարձ,

Ցավն ու դավը, սեւն ու չարը,

Մի խոսքով` վատը: