ԱՐՈՒՍՅԱԿ ՕՀԱՆՅԱՆ: ԱՐԵՎԻ ԱՓԻ ԱՂՋԻԿԸ

Արևի ափին նա զույգ ձեռքերով

Ծովեր նկարեց:
Շողի թելերով երիզեց այնտեղ

Կապույտ ավազի ճերմակ աչքերի

Արտասուքը պաղ:

Հավերժ խելագար` Արևի նման,

Բոբիկ ոտքերով հպվեց ավազին,

Ձեռքերը անլուռ ջրվեժներ դարձան,

Վարսերը փռեց լույսի երեսին,

Որ իբրև դառնան հավերժակամար,

Սիրո ծիածան...

Որքան հեռացավ ինքը իրենից,

Այնքան Արևը երեսը թեքեց,

Արևի ափից նա նույն ձեռքերով

Երազանքերի կապոցը անձայն

Իջեցրեց կապույտ, խռով ջրերի

Գիրկն անվերադարձ:

Հետո նկարած ծովերից ելավ,

Ու դեմքը նետեց նրանց հայելուն,

Իսկ նրանք արդեն երազանքներից

Իրենց գոհացումն էին զվարթ վայելում:

Նայեց Արևին` ո՛չ վերջին անգամ,

Արևը նրան մի նոր դեմք տվեց,

Շրջվեց, հեռացավ` կարոտը թողած

Արևի պապա~կ, անծո~վ աչքերում,

Որպես հավատի ու հավերժության

Ինքնագիր... Անդարձ:

22.06.10