Tatev Chakhian appearing in the 2020 edition of FIP, Chile

Tatev Chakhian will be representing Armenia at the 2020 edition of the Festival Internacional de Poesía, Santiago, Chile on Friday December 11, 2020.

Congrats to Tatev! 
 

Shmavon Azatyan: Dolphins In The Bay

I see it on the TV screen -
a bar graph that goes higher every day.
On the radio, I hear a few hundred thousand people fell.
The beaches and docklands are closed down.
Through the window I watch
skiffs and boats idle at the wharf.
​
I buy grocery and stuff,
stock my cabinet, then wait,
locked-in,
in my apartment.
​
On the phone, a friend warns me she might consume my lungs,
and that I will succumb to her fierce advances,
if I have the conditions.
My relations
report the emergency on the phone:
He is deadly.
​
I eat and sleep, and days go by;
I listen to more talk about the damage, and with each death toll
the infectious agent seems to stick faster to my brain.
Outside my window, the palm tree waltzes to the wind,
unawares of the killer.
​
When the restrictions are lifted,
I venture out for consequences
and find shells –
the old town, the business district, the shopping centers…
and find crustaceans – 
people in masks and gloves and goggles…
​
Despaired and uncertain, I walk back
when I happen on
a snake on the footy ground,
rats and mice hanging out at the bust stop,
ravens and magpies ransacking the bazaar.
​
Each find quakes something loose inside,
until
​
on the bridge, I lean on the railing
wondering
if this creature has come to stay,
when suddenly – Good Lord!
dolphins cruise in the bay.




This poem appeared in CreativeArmenia.

Համո Սահեան։ Կգամ

Click here to hear it recited by Marina Hovhannisyan

Եթե մինչև անգամ
Լսած լինես, թե ես այս աշխարհում չկամ,
Միևնույն է, կգամ, ինչ էլ լինի, կգամ,
Ուր էլ լինեմ, կգամ:
Եթե մինչև անգամ ես կուրացած լինեմ,
Եթե մինչև անգամ լույսդ մարած լինի,
Վերջին հույսդ քամին առած-տարած լինի,
Առանց լույսի կգամ, ես այս անգամ կգամ
Մենության մեջ լացող երգիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ
Քո հավատի հանդեպ դու մեղք արած լինես
Եվ համարած լինես, որ աշխարհում չկամ,
Եթե մինչև անգամ հողս մաղած լինես,
Եթե մինչև անգամ մտքով թաղած լինես,
Եթե մինչև անգամ ինձ վտարած լինես,
Վերհուշերիդ վերջին խոնավ քարանձավից,
Միևնույն է, կգամ, ինչ էլ լինի, կգամ,
Եվ կճչաս հանկարծ տարօրինակ ցավից…
Կգամ, գլուխ-գլխի ու ձեռք-ձեռքի կտանք,
Լաց կլինենք մեռած մեղքիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ հազար սարի ետև
Հազար կապով կապված, խաչով խաչված լինեմ,
Տքնած-տանջված լինեմ, միևնույն է, կգամ,
Ինչ էլ լինի, կգամ, չկանչես էլ, կգամ,
Եվ կբերեմ ես քեզ ուրախություն մի մեծ
Անակնկալ դարձիս իրողությամբ—
Քո տան ու քո հոգու տարողությամբ,
Երազներիդ, կյանքիդ տևողությամբ:
Կգամ և կդառնամ գտած բախտի ժպիտ
Եվ հավատի ժպիտ` տառապանքից մաշված,
Արտասուքից խաշված դեմքիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ մեջքս ծալված լինի,
Եթե մինչև անգամ ոտքս վառված լինի,
Եվ ճակատիս հազար հողմի հարված լինի,
Միևնույն է, կգամ, ուր էլ լինեմ, կգամ:
Գետնի տակից կգամ,
Մի հեռավոր, անհայտ մոլորակից կգամ,
Կգամ ու թափ կտամ
Հարդագողի փոշին շեմքիդ վրա:

Մարո Մարգարյան։ ՈՒ ՄԻ ԲՈՒՌ...

Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ.
Դու սրտի պէս լայն,
Դու սրտի պէս խոր
Հայրենի իմ հող.

Ակունք բարիքի,
Բոյրի ու բերքի,
Խտացած իմ սէր,
Իմ հրաշք երկիր.
Դու մի բուռ, մի ափ,
Դու մի սրտի չափ:

YOU ARE A PALM, A HAND...

You are
A palm, a hand,
The size of a heart,
You are
Broad as a heart,
As a heart deep
My native land.
You are
Precious gems of good,
Of fragrance, of fertility
You are
My love concentrated,
My miracle-land
You are
The size of a heart
A palm, a hand.

(Translated by Aram Tolegian)

ՍՈՆԱ ՎԱՆ։ ՏԻԵԶԵՐՔԸ ՔՈ ՄԵՋ

Ուիթմենը տեսնում է տիեզերքը
խոտի տերևներում,
Բլեյքը՝ ավազի հատիկի մեջ,
Գինզբերգը՝ աչքերում սովորական մարդու
ու էրոսի...

Ես, որպես կին, տեսնում եմ
բոլորն այս պատուհանից հիմա,
և լվացք եմ փռում կիսաժպիտ...

Մահվան դեմքը անվերջ մեծանում է
կյանքիս ծիծաղելի հայելու մեջ,
կշռում եմ քաղաքն այս
փակ կոպերով.
քար է... օդ է... ու ժամանակ։

իսկ դու ամենուր ես խենթուկ օդի նման.
խոտի տերևներում, ավազի մեջ,
աստղերի մեջ ես դու, և աչքերում
տղաների այն սովորական...

ՍՈՆԱ ՎԱՆ

Վահագն Դավթյան։ ԱՆՔՆՈՒԹՅԱՆ ՊԱՀԵՐԻՆ

Կես է գիշերն արդեն... Ու խավարում այս գաղջ
Ծխախոտիս նման հուշն է մխում...
Ի՞նչ իմանամ, հոգիս,
Հեքիաթներ կան ուրախ,
Բայց այս մեկը տխուր, շա՜տ է տխուր։

Ու չգիտեմ ինչո՞ւ, ու չգիտեմ ինչպե՞ս
Ինձ այցի է գալիս հարբած մի մարդ,
Ցնցոտիներ հագած մի շրջմոլիկ,
Մի խենթ,
Ցնցոտիներ հագած, բայց քրմի պես հպարտ։

Ծաղիկներ էր ծախում նա մայթերի վրա,
Իսկ ավելի հաճախ բաժանում էր ձրի,
Գինետուն էր մտնում
Ու այնտեղից ելած,
Տերն Էր դառնում բոլոր ծաղիկների:
Ու նա ոչինչ չուներ ծաղիկներից բացի
Ու երկնքից բացի` այլ տեղ ու տուն...
Միայն հուշեր ուներ նա «Չարյանցից»,
Որ պատմում էր հարբած ու մղկտում։

Ու նա հարբած էր միշտ,
Հարբած, ինչպես քամին,
Ինչպես երգը,
Սերը
Ու ծովն անեզրական...
Ու նա ազատ էր միշտ,
Ազատ, ինչպես քամին,
Ինչպես երգը,
Սերը
Ու ծովն անեզրական։

Խոստովանանք լինի, որ ես ինքս էլ կյանքում
Շատ ուզեցի հասնել մարդուն այդ խենթ
Ու չհասա սակայն։

Եվ նա մեռավ մի օր,
Մենակ,
Արձակ դաշտում,
Ծաղիկների մեջ թաց
Ու անձրևի ներքո աստղակաթի։

Ախ, ինչ ասեմ քեզ, տե՜ր,
Ախ, ինչ ասեմ քեզ, կյա՜նք,
Որ չտվիր ինձ բախտն այդ հեքիաթի:
Մեկն իմ ծաղիկների քնքշությունը խլեց,
Եվ հողմերին տվեց ժամանակի,
Մեկը առևանգեց խենթությունն իմ հրե,
Մեկը լեղի խառնեց իմ բաժակին։

Կես է գիշերն արդեն... Ու խավարում այս գաղջ
Ծխախոտիս նման ցավն է մխում...
Ի՞նչ իմանամ, հոգիս,
Հեքիաթներ կան ուրախ,
Սակայն իմը տխուր, շա՜տ է տխուր...


Վահագն Դավթյան  1964

Sonia Van invited to the prestigious Festival Internacional de Poésia in Medellín, Colombia

Congratulations to Sona Van, invited to appear and read at the International Poetry Festival in Medellín, Colombia, June 29 to July 6, 2019.

https://www.festivaldepoesiademedellin.org/es/Festival/29/SonaVan/

Հասմիկ Սարգսյան: Վե՛ր կաց

Վե՛ր կաց,

Քո ոտքերում դեռ ուժ կա քայլելու

Դարերի համար.

Վե՛ր կաց,

Քո ձեռքերում դեռ կյանք կա

Շինելու համար.

Վե՛ր կաց,

Քո աչքերում դեռ բոց կա

Այրելու համար.

Վե՛ր կաց,

Քո մեջ դեռ խենթություն կա

Սիրելու համար,

Եվ կարոտ կա այնքան մեծ

Ապրելու համար,

Եվ հիշողություն՝ չմոռանալու,

Որ ժողովուրդը քո

Քեզ ոտքեր տվեց՝

Քայլելու,

Ձեռքեր՝ կառուցելու,

Սիրտը՝ սիրելու,

Եվ կյանք՝

հարատևելու համար:

Դեկտեմբեր, 1988

Source www.magaghat.am

Stand!

Your feet still have the strength

To tread for centuries.

Stand!

Your hands still have the life

To build.

Stand!

The fire is still in your eyes

To burn.

Stand!

You’re still mad enough

To love

And to yearn still

For life,

And to remember still–

To never forget

That your people

Gave you feet

To walk;

Hands

To build;

A heart

To love;

And life

To live on…

Hasmik Sargsyan, Dec. 1988

Translated by Rupen Janbazian

Տաթև Չախեան։ Սարերում քայլում է ուղտը...

Սարերում քայլում է ուղտը՝

կուզիկ,

լղար,

բազմաչարչար,

բեռան տակ կքած,

արևից խանձված,

անատամ,

հոգնած,

փայլուն ճառերից գլուխն ուռած,

մտքով՝ Անթալիայում ծովափին պառկած...



Ուղտից աջ կրակում են:

Ուղտից ձախ կրակում են:

Ուղտից վեր տեղում չեն:



Ուղտին գնդակ չի դիպչում,

որովհետև... ի՞նչ իմաստ ունի...

Ու ինքն արդեն թքած ունի,

որովհետև ուղտ է,

որովհետև շուրջն անապատ է,

որովհետև ուղտապանը չկա ,

որովհետև կրակում էին...



Հ. Գ.

Տառաճանաչ ուղտին անապատ չեն քշում:

Փամփուշտ խնայելու համար նախ բարձով կոկիկ

փակում են քիթ-բերանը:

Անապատի թվացյալ ազատությունը

չանապատի բացակայությունն է:

Հալումաշ ուղտի անատամ բերանը

մի չորացած բան են գցում,

որ նա ծամելով տարված չնկատի,

որ շուրջը կրակում են...

© 2018 Tatev Chakhian

http://www.tatevchakhian.com

Տաթև Չախեան։ Լեռներով շրջապատված ճահճոտ լճում...

Լեռներով շրջապատված ճահճոտ լճում

ապրում ենք ես ու երկու-երեք միլիոն ծանոթ ձուկ։

Ծովի մասին լսած բիձեքը վաղուց մեռել են։

Ժայռերը չեն շարժվում. հարմարվել ենք։

Ու մենք ձանձրանում ենք առավոտյան,

ու մենք ձանձրանում ենք կեսօրին,

մինչև գալիս է հյուրն ու մի տափակ քար գցում ջուրը։

Մենք՝ հուզմունքից շնչակտուր, թպրտում ենք,

ցատկոտում վեր-վար, բերանքսիվայր

լողում՝ շուրջպար բռնած, ոլոր-բոլոր-մոլոր,

պարուրաձև, գլանաձև, ձվաձև։

Ու մենք ձանձրանում ենք երեկոյան,

ու ձանձրանում ենք գիշերը...

Բացվում է օրը, ու սպասում ենք հյուրին։

Տաթև Չախեան



© 2018 Tatev Chakhian

http://www.tatevchakhian.com

Introducing to our APP audiences: TATEV CHAKHIAN

Tatev Chakhian is an Armenian poet and visual artist, born in Yerevan and currently living in Poland.

In 2016 she published her first volume of poetry titled “unIDentical” which was nominated for the 2018 European Poet of Freedom – the 5th edition of the Literary Award of the City of Gdansk and was published in Polish.

Selections of Tatev's poetry have been translated into various languages and published in anthologies and literary magazines in Austria, Poland, Iran, Russia, Nagorno Karabakh.

In 2016 Chakhian received the annual Obywatelska Polish magazine and the Polish literary award from Dionis Maliszewski. In Armenia, she was honoured with the Sahak Partev first literary prize from Catholicos Garegin II and the literary award of the first lady of Armenia.

She has participated in Poeziefestival Berlin, 2012; Literary Ark, in 2013-2014; and European Poet of Freedom 2018 literary festivals.

Tatev is the editor of www.iranliter.com which showcases translated contemporary Iranian poetry. She works as a teacher, editor and translator.

Her website is http://www.tatevchakhian.com

Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՌՈՎՔ

Հերի՛ք այս ցաւը,
Այրող, հատնեցնողայս շաքարախտը,
Յոգնե՜լ եմ արդէն...
Ո՞վ լցրեց իմ մէջ
Երկար իր ճամբին պակսած, ծանրացած

Այս հին արիւնը,

Որ երակներս նրա խուլ բեռից նւուա՜ն անդադար, 

Ազատեցէ՛ք ինձ իմ իսկ արիւնից,
Ծանր արիւնը ծանր ջրից էլ դժուա՜ր է կրել...
Ո՞վ ինձ անիծեց ծնուել հենց այստեղ 

Այս եսակենտրոն Մասիսի հանդէպ,
Որ հոգիս անվերջ թպրտայ նրա ուղեծիրի մէջ 

Ու վերադառնայ նրան, միշտ նրա՜ն,
Յոգնե՜լ եմ նրա քար սառոյցներին գամուած մնալուց, - 

Արձակեցիք ինձ, ես Արտաւազդ չե՜մ...
Ես է լ եմ ուզում քիչ թեթե՜ւ ապրել.
Ես է լ եմ ուզում Եւայի նման 

Մանկօրէ՜ն, անխո՜հ 

Տրուել արգելուած պտղի հաճոյքին 

Եւ գէթ մի վայրկեան վտարել ինձնից 

Աստծուն պատասխան տալու երկիւղը...
Ես է՛լ եմ ուզում թռչունների պէս 

Միայն ի՛նձ համար, ի՛նձ համա՜ր երգել.
Երգել բերկրանքի՜ց,
Որ ամէն տողս` ջրհորի խոնաւ պարանի նման 

Անվերջ չսուզուի հայոց ղարերի խաւար յատակը 

Եւ երգիս դոյլը լցուած չլինի~ լաց ու արիւնով...
Հերի՛ք է, հերի՛ք.

Ուզում եմ միայն, միայն մaրդ լինել, պայծառ բանաստե՜ղծ, 

Ծիածանի պէս ժպտո՜ւն, անխտի՜ր
Գրկել տառապած իմ հողագունդը, -
Եւ, ո՛չ, չթեքել, երես չթեքե՜լ
Մարմարա ծովի շողում կապոյտից։
Անձրեւի նման տեղալ աշխարհի բոլոր դաշտերին,
Եւ չկսկծալ, որ Արտամեդի չոր խնձորենուն

Լաց իսկ ցօղելու իրաւունք չունե՜մ։
Շիտակ գոհութեամբ իմ սիրտն ու ձայնը 

ՏալՆիւրենբերգեան արդար ատեանին,
Եւ ծառս չլինել՝ այն աններելի ներմանը ի տես,
Որի շոյանքից ժանտերախ մահը դառնում է մահիկ, 

Որովայն պատռող վայրի եղջիւրը ղառնում լուսնեղջիւ՜ր... 

Ուզում եմ շոյող երաժշտութեան պէս 

Դիւթուել այլաբառ խօսքի քաղցրութեամբ,
Եւ չնեղսրտել, չխոցուել անվերջ, որ նոյն շուրթերը 

Հայրենի ազնիւ բարբառի հանղէպ 

Հա՜մր են, անհաղորդ։
Ուզում եմ մանկան զուլալ հաւատով,
Բուռն, անվերապահ
Բաց անել հոգիս այլազգի դրկից-բարեկամի ղէմ,
Ուրիշի լեզուից հասկանալ միայն բարի բառերը,
Եւ չպղտորուել, եւ չկարմրել ուրիշի տեղակ,
Երբ այդ նոյն պահին սնափառ մէկը 

Անմիտ մի ջանքով ու փոքրոգօրէն 

Ճգնում է խեղել ճշմարտի ղէմքը՝ 

Հաստուած դարերո՜վ,
Երկաթագրերով,
Փորագրածքարի՛ն, կնքածքարերո՛վ...
Ես էլ եմ ուզում

Զտուե՜լ, խաղաղուե՜լ,

Հասնել դաշնութեան,

Լայն մի կշռոյթով չափել տիեզերքի անհունութիւնը,

Եւ էլ չնայել հողին, քարտէզին, ուր սահմանները

Կտրում-հատում են

Կենդանի մարմնի նեարդն ու երակը։

Ես էլ եմ ուզում

Աստղագնացի հետքերով գնալ,

Լիաթոք ցնծալ գալիքի մարղու աստղային բախտով,

Եւ, ոչ, չյիշե՜լ,

Որ աստղերի պէս ցանուցի՜ր ենք մենք,

Որ միջաստղային ո՛չ մի երթուղի 

Մեզ չի՜միացնի,

Չի՜հաւաքի մեզ...

Հերիք է, հերիք, հերի՜ք այս ցաւը.

Ինքսինձնից պարպուել,

Ինքսինձնից փրկուել,

Հեռանա՛լ, գնա՛լ, մեկնե՜լ եմ ուզում...

... Ախ, այս քարերը,

Այս խեղճ քարե՜րը,

Որ լոմէն քայլիս ոտքիս են ղիպչում,

Լքուած որբի պէս կախւում փէշիցս, -

Եկէք սրբե՜մ ձեր խանձուած այտերի լացախառն փոշին...

Ա՜խ, այս գրե՜րը,

ժայռին, խաչքարին, մագաղաթներին, աւեր սիւնն ի վար Սրբօրէն խաչուած,

Անքէն գրե՜րը, -

Ես ծնուածօրից նրանց ծնրաղիր,

Իմ լուռ աղօթքը դեռ չե՜մ աւարտել...

Ա՛խ, այս ձայնե՜րը,
Գողթան լարերից ալիքներ առած
Եկած– ինձ հասած այս հին ձայնե՜րը.
Հացի համ ունեն,
Սիրոյ շող ու շաղ
Եւ խունկի բուրմունք.
Գալիս են, փռւում, շրջափակում ինձ,
Ցորեն արտի պէս բարձրանում-կանգնում,
Կտրում են ճամբաս, գգւում են ղէմքս, փարւում ականջիս՝
«Արի՛, եար, արի՜, ես քեզ ի՜նչ արի»...
Ա՛խ, այս կարօտը,
Հայի կարօտը, անթարգմանելի՜ն,
Ես ինչպէ՜ս ճեղքեմ այս թանձրութիւնը.
Ու թէ ճեղքեմ էլ՝
Նոյն այղ կարօտի անվերջ կարօտը
Ուրիշ ափերում, ուրիշ ունկերի, ուրիշ մի լեզուով
Ինչպէ՜ս մորմոքամ...
Եւ Երեւանը,
Այս Երեւա՜նը,
Ինձ կեանք պարգեւած,
Իմ կեանքը առած,
Իմ մա՛յրը, որդի ն, իմ ապաւէ՜նը։
Ուրիշ որտե՞ղ է
Յարութեան հրաշքն այսպէս նիւթացած,
Քար ու գոյն դարձած եւ կոթողացած
Յայտնուե՜լ մարդուն։
Ես՝ այղ հրաշքի խորքն ու բերկրանքը
Օղի պէս շնչող, -
Այդ հրաշքից դուրս՝
զԾուխ ծխանի եւ զառաւօտը Նաւասարդի
Ինձ ո՛վ, ո՜վ կտայ...
Եւ վերջապէս նա,
Ինքը՝ Մասի՜սը.
Թէ մէկ՝ բարձրացած,
Մի եօթն այդքա՛ն էլ գետնի խորքն իջած,
Բազմաշերտ, խրթին մեր էութի՜ւնը -
Յաւերժ Մասի՜սը։
Հարաւ-Հիւսիսից, ե՛ւ արեւելքից, ե՛ւ արեւմուտքից
Բոլո՜ր կողմերից իմ հանդէպ ծագող
Արշալոյս է նա,
Լոյսի աւազան,
Որ ամէն մի պահ, ամէն նայելիս
Մկրտում է ինձ իր կապոյտի մէջ,
Մաքրում, նորոգում...

Մեղայ՜ ձեզ, մեղայ,
Սրբազան իմ լեռ, իմ ծանր արիւն, իմ ճակատագիր,
Խռովքիս համար ու ընդվզումիս
Բիւր անգամ մեղայ՜...
Այն ո՞վ չգիտէ,
Եթէ ճչում են՝ ցաւից են ճչում,
Աչքը շրջում են՝ լոյսի ուժից վեր պայծառութիւնից,
Վանում են իրար հանղիպման թափի՛ց,
Փախչում են միայն անհուն, անհաշիւ, ղժուար սիրելուց,
Եւ ընդվզում են, երբ անհնա՜ր է լինում ւիախչելը,
Երբ անհնար է լինում միանա՜լ...

Երկիր Հայաստան,
Դու ղժուար իմ սէր, իմ սուրբ կապ ու գիր,
Թէ մէկ հեռանում՝
Հազար ճամբայով ետ եմ գալիս քեզ,
Թէ մի պահ պոկւում՝
Անկումի ահից հազար ձեռքերով քե՜զեմ պլլւում,
Թէ մի հեղ լռում՝
Հազար ճեդքերից նորից քո գովքն է
Դուրս ժայթքում թղթիս։
Երկի՛ր Հայաստան,
Քեզնից պարպուելը՝ առաւե՛լ է ծանր,
Քեզնից ազատուելն՝ անազատութի՛ւն...
Արդ ես վերստին
Իմ ծանր արեան բեռից խոնարհուած
Քո ծանր հողին,
Աչքերումս դեռ ընդվզումի պեծ, խռովքի ծուէն,
Մեղաւոր շուրթով մրմնջում եմ ես, -
- Ամէնի համար, ինչ տուել ես դու՝
Այս դժուար սիրուս, այս խռովքներիս, այս վէրքիս համար
Վերացումներիս, վեհացումներիս ու վառքիս համար,
Այս լիքը հոգուս՝ երգի չցամքող ակունքի՜ս համար,
Քեզ բիւ՛ր օրհնութիւն,
Միայն օրհնութի՜ւն...

ՈՍԿԻ ԵՐԱԿ, Քերթուածներու Հատընտիր, Կազմեց Սիլվա Եիւզպաշեան, Հալէպ, Բ. Տպագրութիւն, 2002

Levon Muradyan (1948-2018)

It is with deep sorrow that we received the news of the death of poet Levon Muradyan after a year-long battle with cancer.

Գրողներու միութեան Շիրակի բաժնին յօդուածը կը փոխանձենք հոս՝

ՏԻԵԶԵՐՔԻ ՄԱՍՆԻԿԸ

Ասում են՝ բանաստեղծները չեն հեռանում կյանքից, նրանք մոտենում են երկնքին: Երկիրն ու երկինքը՝ որպես հոգեվիճակ, ինչքա՜ն է երգել բանաստեղծ Լևոն Մուրադյանը՝ խոնարհ դպիրն ու ազնիվ մտավորականը, բանաստեղծ, որն, իր խոսքերով ասած, կարող է լինել պահի տիրակալ ու զգալ իրեն տիեզերքի մի մասնիկ:
Այս տարվա ապրիլի 28-ին նա կբոլորեր իր կյանքի ընդամենը 70-րդ գարունը:
Լևոնը ավարտել էր Վորոնեժի պետհամալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը:
ՀՀ փաստաբանների պալատի անդամ էր, ՀԳՄ անդամ՝ 2012 թվականից:
Հասցրեց հրատարակել բանաստեղծական յոթ ժողովածու՝

«Անքուն երակներ» 1992
«Տատանվող նժարներ» 1997
«Իրականության այցելուն» 2000
«Անձրևող հայելի» 2002
«Թվացյալ հեռուներ» 2010

Թարգմանվել է ռուսերեն և վրացերեն:

Ազնիվ հայորդու և տաղանդավոր բանաստեղծի հոգեհանգիստը տեղի կունենա հունվարի 21-ին՝ ժամը 18.00-19.00-ին, հուղարկավորությունը՝ հունվարի 22-ին՝ ժամը 14.00-ին, Գյումրի, Սայաթ-Նովա -3, բն. 11 հասցեից:

Ոչ ոք չգիտի,
Թե ո՛ր կանգառում
Ժամանակը կպատռի
Իր սև քողը
Ու կասի․
-Վերցրու՛ քաղցրությունս,
Վայելի՛ր, քանի կաս․․․
Թե ի՛նչ անակնկալ
Կյանքը կմատուցի,
Ոչ ոք չգիտի,
Ոչ ոք չգիտի․․․


ԼԵՎՈՆ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ

Մարինե Պետրոսյան։ Խաղաղ ջրեր

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

ոչ փոթորիկ էր

ոչ էլ շնաձկներ կային

ուղղակի երեխան լողալ չգիտեր

ու իրան ոչ ոք օգնել չէր կարող

ոչ ձկները

ոչ թռչունները

որովհետև իրանք ձուկ էին ու թռչուն

ոչ թե մարդ

էսօրվա պես հիշում եմ

աշուն էր պայծառ աշուն

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

Յովհաննէս Շիրազ։ Մենք խաղաղ էինք

Մենք խաղաղ էինք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս խուժեցիք վայրագ.

Մենք ձեր դէմ ելանք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս ոռնացիք վայրագ.

Բայց մենք յավերժ ենք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս կը կորչէք վայրագ։

Սարմէն։ Ընկուզենին

Պապս մի օր պարտիզում տնկեց մի նոր ընկուզենի.
-- Ինձնից, --  ասաց, -- էս ծառը ձեզ թող յիշատակ-նուէր լինի…

Նորից գարնան զառ հաւքերն են եկել թառել մեր ծառերին,
Ծիծաղում են աղբիւրները, կանաչել է ընկուզենին։

Պապս վաղու՜ց հող է դարձել, պապ եմ դարձել ինքս հիմի,
Եւ թոռներիս հով է անում մի հինաւո՛ւրց ընկուզենի։

Սարմէն։ Կտակը

Մահանում Էր բազմավաստակ բանաստեղծը ծերունին, 

Մահճի շուրջը բազմել էին երկրի մարդիկն անուանի,
Լռությունը այնքան խորն էր տիրակալում դահլիճում,
Որ լսւում էր, թէ նորատունկ վարդը ի՛նչպէս է շնչում:
Երկիրն արագ ըսպասում էր բանաստեղծի կտակին,
Բայց նա աչքերը անխօս փակեց ու համրացաւ մեծ հոգին…
Երբ տուն դարձան գերեզմանից, մարդիկ նրա բարձի տակ,
Գտան մի թուղթ՝ վըրան այսպէս ձեռագրուած մի կտակ,

«Երգ սիրեցէք կեանքից, գինուց, ամէն բանից աւելի.
Երգն է միակ բալասանը անդընդախոր ցաւերի.
Երգ հիւսեցէք, առանց երգի՝ վիշտն աշխարհը կ’աւերի»։

Եղիշե Չարենց։Մեր լեզուն

Մեր լեզուն ճկուն է ու բարբարոս,
Առնական է, կոպիտ, բայց միևնոյն պահին
Պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս,
Վառուած է հըրով անշէջ դարերում հին:

Եւ վարպետներ, խոնարհ ու հանճարեղ,
Յղկել են այն դարեր, որպէս մարմար,
Եւ փայլել է նա մերթ, ինչպէս բիւրեղ,
Մերթ կոպտացել, ինչպէս լեռնային քար:

Բայց միշտ պահել է նա իր կենդանի ոգին,-
Եւ եթե մենք այսօր կոտրատում ենք այն մերթ-
Այդ նըրանից է, որ ուզում ենք մեր
Նոր խոհերի վըրայ ժանգ չըչոքի:

Այդ նըրանից է, որ մեր այսօրուայ ոգուն
Այլևս չի կարող լինել պատեան
Ո՛չ Տէրեանի բարբառը նըւագուն,
Ո՛չ Նարեկի մրմունջը մագաղաթեայ:

Եւ ո՛չ անգամ Լոռու պայծառ երգիչ
Թումանեանի բարբառը գեղջկական,-
Բայց նա կը գայ - լեզուն այս երկաթեայ բերքի
Եւ խոհերի այս խո՜ր ու երկրակամ...

Վահան Տէրեան։ Թողէք…

Իմ գերեզմանին դուք չըմօտենաք,
Հարկաւոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.
Յանկարծ կը զարթնի ջերմ լալու փափաք,
Սիրտըս չի գտնի ոչ մի արտասուք։

Իմ գերեզմանը թող լինի հեռւում,
Ուր մահացել են շըշուկ, երգ ու ձայն.
Թող շուրջըս փռուի անանց լըռութիւն,
Թող ինձ չըյիշեն, թող ինձ մոռանան։

Իմ գերեզմանին դուք չըմօտենաք,
Թողէք, որ հանգչի իմ սիրտը յոգնած,
Թողէք, որ լինեմ հեռաւոր, մենակ,
Չըզգամ, որ կայ սէր, ե՛ւ ցընորք, ե՛ւ լա՛ց...

1904

Վահան Տէրեան։ Հրաժեշտի Խօսքերից

Ո՛չ տրտունջ, ո՛չ մրմունջ սըգաւոր,

Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր ինձ յավէտ.
Իմ ուղին միշտ մըթին, մենաւոր,
Կը գընամ իմ դժկամ ցավի հետ։

Իմ ճամբան անվախճան մի գիշեր,
Ինձ շոյող ո՛չ մի շող չի ժպտայ.
Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, մի՛ յիշեր,
Ինձ այդպէս, քըրոջ պէս մի՛ գըթա...

Յուսաբեկ, մութ ու մէգ թող լինի,
Իմ վերև թող արև չըխնդայ.
Լոկ երկունք, լոկ արցունք թող լինի,
Ինձ այդպես, քրոջ պէս մի՛ գըթա...

1905