2021 Young Armenian Poets Awards announced by IALA - International Armenian Literary Alliance

 IALA is announcing its inaugural Young Armenian Poets Award for ages 14-18. Deadline for submission is April 30, 2021

Guidelines

• Poems must be no longer than 50 lines.
• Poems must be submitted in English (translations are welcomed but the translator must be credited).
• Writers may submit no more than 3 poems per submission and make only one submission.
• All poems must be in the same document, and each must start on a new page.
• Poems should be submitted in Garamond, size 12 font, and single-spaced with standard margins (1 inch on each side of the page unless the aesthetic of the poem calls for variations).
• Poems should be submitted as .pdf, .doc, or .docx files.
• All students must fill out registration information through our Google Form with their submission.
• No personal information (including author names) should appear on the submission, as work will be read anonymously.
• Writers must identify as Armenian.

For further details, click on  this link

Arthur Kayzakian: Ararat

After Layli Long Soldier & Czeslaw Milosz

my brothers and sisters call me ara which means friend. 

which is also a name. which can be short for ararat. 

the mountain behind an imaginary line in another country. 

It used to be in the backyard of our home. in a way 

it represents betrayal. in a way it looks like fog in the sky. 

a god with untouchable snow peaks. a long-time friend. 

Like arak or the vodka aragh. meaning we drink and drink 

until the empty bottle rolls off the table. and when it rolls 

the sound of its rumble resembles the growl of a dog. 

the police say we are bad. when punched in the mouth

blood runs down the lip like ice turned water. 

we wipe the chin. our boys learn to place their pain

in a grave. my heart feels like charcoal is what my cousin 

said. his bloody lip trembled. chest out like an elevated rock. 

let it out i said. he wept until the water moistened the caves 

around his eyes. the police say we are bad. but we are just

on bad land. I threw my arm around his shoulder. it’s okay. 

we’re here now. i say it because his lip was on fire. because he is 

my ara. because the police say we are bad. 

the stolen lunch tickets. the bully beat downs. 

the way we crossed the endless borderlands of death.

because we have tried to be boys for an entire generation 

after the loss of our mountain. 

Published in Prairie Schooner Volume 94 | Spring 2020

Arthur Kayzakian: Armenian Folk Dance, 1915

A man and woman hide in their home

to dance amid lit candles.

He kneels as she twirls

around him. 

She raises both arms in the half-

light, and the shadow of her hands—

a bird in flight—brushes the wall.

If this were any other day, she would

clap to the beat of the drum.

She tip toes to keep quiet  

from the crows outside the window

roosting upon crucifixes

that go on, row after row. 

Published in Prairie Schooner Volume 94 | Spring 2020

Arthur Kayzakian: Rain

 After he hugs his family goodbye

         he passes umbrellas and park benches,

 

sees the edge of a vexed flower petal and thinks, 

         the flower is a man off to war.

 

Without looking back,

         he can hear his children kicking 

laughter in and out of him.

        His wife’s throat, a gleam of sandlight.

 

Fifteen years later,

        rain beats out a puddle in the shape of his body.

Published in Prairie Schooner Volume 94 | Spring 2020

Arthur Kayzakian: Mothers Who Raise War Gods, Part 1: The Art of Carcass Dragging

Sahakanush knows her son will be good. 

She reads his tea leaves. 

Each night she pulls three tea bags from a jar, 

extracts dry minted plants and scatters them 

across her den’s wooden floor. Some nights she mixes 

peppermint, pomegranate white, dragon well, jasmine, 

and a spicy blend of masala chai. She brews a hot cup, 

watches steam swirl into the air and disappear. 

Sahakanush calls it skywriting. Anything resembling smoke 

helps her fall asleep. Her son will be good: In the future 

he chops men off their war elephants. Blood spurts on his lip, 

his crotch bulges. In the leaves she is not proud to see death 

captivate him. When she sees something she doesn’t like, 

she brushes her hair mumbling litanies under her breath 

while looking in a mirror.  She meditates on its shine, 

long black strands falling on her face like silk curtains. 

She likes the way he grips the metal plate of his enemy’s vest 

and pulls the body across the soil—

vultures gathering around the trail of blood it leaves behind. 

 

Published in Hyebred Magazine Issue 05 | Spring 2019

Robert Lowell Memorial Poetry Reading today with Peter Balakian and Susan Barba

Robert Lowell Memorial Poetry Readings

Spring 2021 virtual reading:

Award-Winning Poet Peter Balakian with BU Alumna Susan Barba
The Robert Lowell Memorial Lecture Series
Thursday, February 18, 7:00pm EST

Click here to join us on Zoom!


Photo by Mark DiOrio

Peter Balakian is the author of seven books of poems, most recently Ozone Journal, which won the Pulitzer Prize for Poetry, as well as Ziggurat (2010) and June-tree: New and Selected Poems, 1974-2000 (2001). His newest book of poems, No Sign, is forthcoming from the University of Chicago Press this year.

Balakian’s prose includes The Burning Tigris: The Armenian Genocide and America’s Response (2004) and his memoir, Black Dog of Fate. He is co-translator of Girgoris Balakian’s Armenian Golgotha: A Memoir of the Armenian Genocide 1915-1918, (Knopf, 2009). He is also the author of a book on the American poet Theodore Roethke and the co-translator of the Armenian poet Siamanto’s Bloody News from My Friend. Between 1976-1996 he edited with Bruce Smith the poetry journal Graham House Review. His prose and essays have appeared in the New York Times Magazine, TheChronicle of Higher Education, Salon, The Daily Beast, Tikkun, The Guardian, LA Times, Art in America, and others.

He is the recipient of many awards and prizes including the Presidential Medal and the Moves Khoranatsi Medal from the Republic of Armenia, The Spendlove Prize for Social Justice, Tolerance, and Diplomacy (recipients include President Carter), a Guggenheim Fellowship, a National Endowment for the Arts Fellowship, the Emily Clark Balch Prize for poetry from the Virginia Quarterly Review. He has appeared widely on national television and radio (60 Minutes, ABC World News Tonight, PBS, Charlie Rose, Fresh Air, etc), and his work has appeared in a many languages including Armenian, Bulgarian, French, Dutch, Greek, German, Hebrew, Russian, and Turkish. He is a Donald M. and Constance H. Rebar Professor of the Humanities, Professor of English, and Director of Creative Writing at Colgate University.

Photo by Sharona Jacobs

Susan Barba is the author of geode (2020), which was a finalist for the New England Book Awards, and Fair Sun (2017), which was awarded the Anahid Literary Prize from Columbia University. Her poems have appeared in The New York Times Magazine, The New Republic, The New York Review of Books, Poetry, Raritan, and elsewhere, and her poetry has been translated into German, Armenian, and Romanian. She earned her doctorate in comparative literature from Harvard University, and she has received fellowships from the MacDowell Colony and Yaddo. She works as a senior editor for the New York Review Books.

Kevork Topalián: La ciudad

Del libro Un texto en ruinas, de Kevork Topalian (Argenta, 2016; Amazon, 2019).


Pasa el río entre las columnas que sostienen
parte de la noche bajo el puente;
se desliza, divide y fragmenta en múltiples
cursos —agentes de un ejército de sombras
a la zaga de algún concepto oscuro

engendrado en el trastorno. Se tensa el arco
del puente cada vez más contra la noche
—a esa hora no habrá cuerpo que lo atraviese—;
fluye en cambio por debajo la corriente
de incontables, ignoradas cartas y misivas
dirigidas con justicia por remitentes,

sin encontrar destino. En hileras la luz
de los postes alcanza iluminar
el breve paso del correo fluvial
en su curso nocturno río abajo.

……..Sobres cerrados y lacrados
de remisiones nunca recibidas,
tintas corridas por el agua,
la humedad de viajes sin arribo:
noticias, promesas, intenciones
mantienen continua la corriente,
la desmemoria del sinsentido.

También sucede durante el día
que la sensación creciente de un fluir
toma por sorpresa al caminante,
quien transita con la muerte por callejones.
A medida que se desplazan, escalas de grises
del blanco al negro la delatan.
Surgen vagas formas, siluetas nacidas
de sí mismas, salen a las calles hipnotizadas,
ebrias de bruma opaca: el polvo las confunde
con su materia vana, las engaña.

*
……..No dejan detrás de sí las calles
ni esquinas transitadas:
a medida que el caminante y la muerte
se trasladan, van quedando en la memoria,
de resto se desvanecen (tal fue la suerte
del antiguo tranvía).

Bastará el menor destello
para errar el cruce y caminar
en la improbable dirección opuesta,
la del eco de sus pasos.
Primero sentirá quedarse detrás,
poco a poco sentirá quedarse más atrás,
luego habrá desaparecido;
entonces ya no será él sino su sombra:

un sueño oculto
tras la esquina donde duerme
ese desconocido morador
de qué otro tiempo, sabrá Dios.
A la noche del vivir
arrojado,
noche de sí mismo
al amparo
de aquella identidad
opalescente;
más clara y familiar
en ocasiones
que otras en que se abisma,
una sombra
atravesada en la vigilia.


……..Puebla una muchedumbre de siluetas,
colmando la escisión, la pérdida de vista;
desconocidos rostros siempre en formación
asaltan el campo de la mirada; es el caos
siempre nuevo e inesperado, tan visible
como cambiante y sin aviso, que esquiva el rastro
de todos los que se buscan a sí mismos
inadvertidamente en torno a la espiral,
gravitan hacia su centro siempre descendente.

Todo encuentro ocurre al mediodía.
Se puede ir entonces en contra del sentido
de la corriente abismal; a contraflujo,
si no se repara demasiado en direcciones,
se puede arribar a las afueras de la ciudad.
Allí la tierra es un campo baldío,
guijarros y pardo verdor se mezclan,
indiferencia, contraste, retazos
de asfalto desprendido, con oxidadas
tuercas y pesados jirones
de concreto. La tierra desnuda y seca.
Vago rumor,
allí no hay diálogo que valga;
no existe fuga
más allá de los linderos;
tan sólo se da la espalda
y desanda de vuelta al destierro.


The river passes between the columns that hold up
part of the night under the bridge;
it slides, divides and fragments into multiple
courses - agents of an army of shadows
in the wake of some obscure concept

engendered in the upheaval. The arch of the bridge
of the bridge tighter and tighter against the night
-at that hour there will be no body to cross it-;
flows instead underneath the stream
of countless, ignored letters and missives
addressed with justice by senders,
without finding a destination. In rows the light
of the posts is enough to illuminate
the brief passage of the river mail
in its nocturnal course downstream.

........Secured and sealed envelopes
of mail never received,
inks smeared by water,
the humidity of journeys without arrival:
news, promises, intentions
keep the current going,
the dismemory of meaninglessness.
It also happens during the day
that the growing sensation of a flowing
takes the walker by surprise,
who walks with death through alleys.
As they move, scales of grayscale from white to black
from white to black give it away.
Vague forms emerge, silhouettes born of themselves, emerge
of themselves, they go out to the hypnotized streets,
drunk with opaque mist: the dust confuses them with their vain matter.
with its vain matter, deceives them.

*
........They leave behind them neither streets
nor busy corners:
as the wayfarer and death
they move, they remain in the memory,
and then fade away (such was the fate of the old tramway).
of the old tramway).
The slightest glimmer will be enough
to miss the crossing and walk
in the improbable opposite direction,
that of the echo of his footsteps.
First you will feel yourself falling behind,
little by little he will feel himself falling further behind,
then he will have disappeared;
then it will no longer be him but his shadow:
a hidden dream
behind the corner where he sleeps
that unknown dweller
of what other time, God knows.
To the night of living
thrown,
night of itself
in the shelter
of that opalescent
opalescent;
clearer and more familiar
at times
than others in which it is abysmal,
a shadow
crossed in the vigil.

........Puebla a crowd of silhouettes,
filling the splitting, the loss of sight;
unknown faces always in formation
assail the field of the gaze; it is the chaos
always new and unexpected, as visible
as changeable and without warning, that eludes the trace
of all those who search for themselves
around the spiral,
gravitate towards its ever descending center.
Every encounter occurs at noon.
One can then go against the direction of the abyssal current
of the abysmal current; against the flow,
if one does not pay too much attention to directions,
one can arrive at the outskirts of the city.
There the land is a wasteland,
pebbles and brown greenery mingle,
indifference, contrast, patches
asphalt, with rusted nuts and heavy tatters.
nuts and heavy shreds of concrete.
of concrete. The bare, dry earth.
Vague rumor,
there is no dialogue there;
there is no escape
beyond the boundaries;
only one turns one's back
and wanders back to exile.



Kevork Topalian

Poeta venezolano (Caracas, 1969). Ganador del premio Fernando Paz Castillo de poesía (2007). Ha publicado los poemarios Lámpara de oscuridad (Celarg, 2008; Amazon, 2019), Un texto en ruinas (Editorial Argenta, 2016; Amazon, 2019), La irrupción (Amazon, 2019), Arte del gesto (Amazon, 2019) y Diario del nihilista (Amazon, 2019).

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: Ա՜Խ ԳԱՏԸԳԻՒՂ

56 Շէվրոլէ մը ըլլար
Նստէի եւ մանկութեանս փողոցները
Մէկ առ մէկ պտտէի

Մանկութեանս չափ անբիծ
Մանկութեանս չափ անգին
56 Շէվրոլէ մը ըլլար
Նստէի
Եւ պատանութեանս թաղերը շրջէի

Ահա սա եռյարկանի քարաշէն շէնքը
Նախակրթարանս Արամեանը
Իր լայնանիստ սանդուխներով
Իր բարձր ձեղուններով
Փայտի վառարանով տաքցող դասարաններով
Եւ իր մաշած տախտակամածներով

Մուտքի ձախակողմեան դռնէն
Դէպի վեր բացուող նրբանցքին վրայ
Պոկուած պաստառ մը
Պաստառին վրայ շարժանկարի սեւ-ճերմակ ժապաւէն մը
«Թիթանիք»ը
Մենք փայտէ նստարաններու վրայ քով քովի նստած
Հետաքրքրութեամբ կը դիտէինք

Մանկապարտէզին մէջ Օր. Հնազանդը
Առաջին ոտանաւորը սորվեցուց ինծի


Առաջին դասարանին մէջ Տիկին Սիրվարդը
Մեզի ասեղ-դերձան-մկրատը ծանօթացուց
Մկրատը-ասեղը ինչպէս կը գործածուի
Սորվեցուց
Ես ալ ապրուստս
Մկրատով-ասեղով-դերձանով հոգացի
Վիրաբոյժ եղայ

Յիշատակներով օծուած
Եռյարկանի դարաւոր քարաշէն շէնքը
Պատմութեան յանձնուեցաւ
Այսօր հոն կը բարձրանայ
Դպրոցի նոր շէնքը

Եւ ահա ամբողջ թաղամաս մը գրաւող լիսէն
Սէն-Ժոզէֆը
Մուտքի աւազանին ճիշդ կեդրոնը
Ժայռի մը վրայ բարձրացող
Սուրբ Յովսէփի արձանին ետին կանգնած
Այդ փառաւոր դպրոցը
Ուր հայրս եւ ես
33 տարի տարբերութեամբ աշակերտեցինք

Մանկութեանս չափ արագընթաց
Մանկութեանս չափ անմոռաց
56 Շէվրոլէ մը ըլլար
Նստէի եւ պատանութեանս փողոցները պտտէի

Ահա «Սիւրէյյա» շարժանկարի սրահը
Որուն առջեւ պոչի մտանք
«Ավարէ»ն դիտելու համար
Կամ ամառուան տաքին
Բացօթեայ
«Սիւրէյյա»յի պարտէզին մէջ
«Թարզան»ին արկածախնդրութիւններով
Տարուեցանք

Եւ սա «Օփէրա»յի շարժանկարի սրահը
Ուր Ալէն Տըլոնի - Ռոմի Շնայտէրի
Սիրային ժապաւէնները դիտեցինք

Սեղանաւոր Ժան Լօրանտոյի անունը կրող
Լօրանտօ փողոցին սկիզբը
Սա անկիւնի ապարանքն ուր այսօր
Նախակրթարան մը կը բարձրանայ
Ահա հոն կը բնակէր Գալուստ Կիւլպէնկեան
Որ 1875ին կ՛աշակերտէր Արամեան Վարժարանի

Նախկին Լօրանտօ փողոցը ներկայիս
Կը կոչուի Շաիր Նէֆի

Մանկութեանս չափ անմոռանալի
Մանկութեանս չափ անջնջելի
56 Շէվրոլէ մը ըլլար
Նստէի եւ մանկութեանս փողոցները պտտէի

Միւհիւրտար թաղամասին
Նախկին Պիւլպիւլ փողոցին մէջ
Որ այսօր Կիւնտօղտու կը կոչուի
Լոյսերու մէջ կը շողար
Ճարտարապետական ոսկեզօծ գոհար մը
Հոյակապ ապարանքը Մաթուս Էֆէնտի Ունճեանի
Եւ իր կրտսեր եղբօր Աբիկ Էֆէնտի Ունճեանի

Շէնքին ձեղնայարկին մէջ
Մեկուսացած կ՛ապրէր
Իրենց ամուրի քոյրը Նեկտարինէն

Արդէն իսկ վեց տարի առաջ սպաննուած էր
Աբիկ Էֆէնտի Ունճեան
Երբ 1911ին մահացաւ Նեկտարինէն
Եւ տարաբախտ քրոջ յիշատակը յետ մահու
Կցուեցաւ Արամեան Վարժարանի անունին

Թէ ինչպէս

Մաթուս Ունճեան ի յիշատակ իր հանգուցեալ քրոջ
1912ին ազգին նուիրեց
Ունճեան աղջկանց վարժարանի շէնքը
Այս առթիւ վարժարանը Արամեան անունին կողքին
Ստացաւ նաեւ Ունճեան անունը

Ահա Օսմանեան Պետութեան Արտաքին Գործոց Նախարար
Գաբրիէլ Էֆէնտի Նորատունկեանի ապարանքը
Ուր երբեմն ճաշի կը հրաւիրուէր
Անուանի վիպագիր Փիէռ Լօթին
Որ այդ օրերուն
Ֆրանսական դեսպանատան «նաւային կցորդ»ն էր
Սեղանին շուրջ ճիշդ իր քով
Կը նստէր Նորատունկեանի քենին
Գրագիտուհի Անայիսը՝ Եւփիմէ Աւետիսեանը

Իսկ Գաբրիէլ Նորատունկեան
1869ի շրջանաւարտ Սէն-Ժոզէֆ Քոլէժի
Իր անթերի ֆրանսերէնով
Կը մասնակցէր զրոյցին
Եւ յաճախ ան էր որ կը վարէր զրոյցը

Մօտայի բարձունքին վրայ հիասքանչ
Տեղ կը գրաւէր
Մխիթարեան գիշերօթիկ վարժարանը
Որուն 1900ին կ՛աշակերտէր Դանիէլ Վարուժան

Դասարանի պատուհանէն կը դիտէր ան
Գալամըշը - Ֆէնէրպահչէն - Կղզիները
Եւ հեռուն իր ձիւնածածկ կատարով
Պրուսայի Ողիմպոսը
Տարի մը վերջ նոյնքան գեղեցիկ քաղաք մը
Վենետիկ պիտի մեկնէր ան

Հիմա հոն ոչ շէնքը կայ Մխիթարեաններուն
Ոչ ալ ճռուողիւնը աշակերտներուն
Այդ օրերէն յամեցող միակ յիշատակն որ կը մնայ
Անունն է փողոցին՝ Մէքթէպ փողոց

Ահա Հարենցներու տունը
Մաթուս եւ Աբիկ Ունճեան հարազատներու քեռորդին
Աստուածատուր Հարենցի ապարանքը
Ուր յաճախ կ՛այցելէր - կը հիւրասիրուէր
Կը գիշերէր Կոմիտաս Վարդապետ
Հարենցի կողակիցը դաշնակահարուհի Արուսեակին հետ
Երկար ժամեր
Կ՛աշխատէր իր հեղինակութիւններուն վրայ

Եւ Ներսէս Օհանեանի տունը
Այդ ասպնջական տունը
Սագըզկիւլիւ փողոցին մէջ
Նախկին Ափոլլոն թատրոնի փողոցը
Ուր 20 Նոյեմբեր 1918ին
Վախճանեցաւ Օրմանեան Պատրիարք
Որբերուն նեցուկն էին Ներսէս Օհանեան
Եւ իր բարեսիրտ կողակիցը Ֆիլօմէն

56 Շէվրոլէ մը ըլլար
Նստէի եւ յիշատակներու փապուղիին մէջ շրջէի
Անկիւնադարձին շուարած - շլմորած
Աչքերս շլացած
Ապշահար դէմ առ դէմ գայի
Բոլոր այն գրական հին դէմքերուն հետ
Որոնք Գատըգիւղ ծնան
Կամ Գատըգիւղ ապրեցան
Բոլոր այն պատմական դէմքերուն հետ
Զորս չեմ ճանչցած
Բայց միշտ յարգանքով մօտեցած եմ անոնց յիշատակին

Վահան Մալէզեան - Օննիկ Չիֆթէ Սարաֆ
Զարուհի Գալէմքեարեան
Եւ իր զարմիկը Եղիա Տէմիրճիպաշեան
Եւփիմէ Աւետիսեան՝ Անայիս
Տիգրան Կամսարական
Եւ իր մօրաքոյրը Էլպիս Կեսարացեան
Քլարա Եազըճեան
Եւ իր խօսեցեալը Գրիգոր Զօհրապ
Որոնք 1 Փետրուար 1888 Կիրակի
Պիտի ամուսնանային Գատըգիւղի մէջ

Եւ հին ուսուցիչներն Արամեան Վարժարանի
Որոնք համաստեղութիւն մըն էին անգտանելի
Ռուբէն Որբերեան - Արշակ Չօպանեան
Պետրոս Կարապետեան - Նշան Թորոսեան
Յակոբ Գուրգէն - Հրաչեայ Աճառեան
Վռամշապուհ Քհնյ. Քիպարեան - Եղիշէ Արք. Դուրեան

Մոռացումի ամենակուլ փոշին թօթափած
Երանի
Երանի թէ
Անկիւնադարձին դէմս գտնէի զանոնք

Յիշատակները փշրուած հայելիի մը կը նմանին
Չէք կրնար դպչիլ - չէք կրնար մէկտեղել
Ձեր ձեռքերը - ձեր սիրտը կ՛արիւնեն

Գատըգիւղի փողոցներուն
Եւ պատմութեան մշուշապատ էջերուն մէջ հիմա
Վիրաւոր լռութեան մը արձագանգը կը լսուի


7.12.2020

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ                     

Սոյն բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ՄԱՐՄԱՐԱ թերթին մէջ, 31 դեկտեմբեր 2020

Փանոս Ճերանեան։ Քեզ յիշելով…

Երբ փոքր էի,
տեսայ յանկարծ թէ ինչպէս
խոյս տուիր դուն ափերէս
ձորե՜րն ի վար
ու ես օրեր՝ արտասուեցի յուզումէս.
քեզ փնտռեցի ծառ առ ծառ…

Օ՜, իմ թեւաւոր,
ամէն անգամ որ քեզ յիշեմ,
կարծես ճամբուս ծառ մը կ՛աճի մեծաշուք,
ու կը կանչէ զիս անտառը օրն ի բուն։

Քեզ փաղաքշող զեփիւռին բառերս ես
փոխ կու տամ,
կը բաշխուիմ երգ առ երգ
աղբիւրներու կարկաչին,
ափերս յանկարծ կը փոքրանան
քեզ պահելու աստիճան
ու սրտիս մէջ կը յայտնուի
երբեմնի այն փոքր տղան…

Փանոս Ճերանեան

Սոնա Վան։ Մեկուսացման Երգ № 1

 (կամ փառաբանության երգ՝ լաբորատոր

պայմաններում ստացված փրկչին)

Կուրացա

մի ամբողջ կյանք ողբալով

սևազգեստ կանանց հետ ու մայրերի

արնեցի կրունկներս

քայլելով մղոններ ոտաբոբիկ

ընդդեմ պատերազմի բոլոր ցույցերի մեջ

հոգնեցրի մատներս-նզովելով

աղվամազի մոլի իշխաններին

պատռեցի կոկորդս- պահանջելով

համեստ իրավունքն իմ աստվածային

ԹԱՂՎԵԼ ՁԵՌՔԵՐՈՎ ԻՄ ԶԱՎԱԿԻ

ծիծաղեցին՝

 ․․․սպանելու բացիլը ի վերուստ է տրված

տղաներին

պատերազմը հավերժ է ինչպես Աստված

մինչև հայտնվեց ԿՈՐՈՆԱՎԻՐՈՒՍԸ

և ասաց

— Եղիցի գլոբալ զինադադար

ու եղավ զինադադար երկրի վրա

սա Կնոջ Աշխարհ է այսուհետ

ապրես փրկիչ

գաղտնաբառը՝ պսակ

ես քեզ անմիջապես ճանաչեցի

դու ՝ միակը աշխարհում

առանց դիմակ

միակ թագակիրը բոլորիս մեջ

որ մտար աննկատ

միանգամից

բոլոր դարպասներով մոլորակի

հայտնվեցիր բոլորի արյան մեջ

բոլոր շուկաներում ու տներում

շրջելով ամեն բան գլխի վրա

գիտեմ

շատ երկար ես մտածել

գալստյանդ ձևի մասին

երկրորդ անգամ

և սակայն ես ո՞վ եմ

որ քննարկեմ

հերթական ընտրությունդ անքննելի

Global զինադադար

սա երազ չէ՞

լռում են ռումբերն ու մայրերը

թռչունները երգում են տունդարձի երգ

կորոնա՜

բարի լու՞ր ես դու

կլոնված 

միևնույն գթասի՞րտը պսակով

որ նախընտրում էր թույլին ու տկարին

ու հաստատում կարգը երկրի վրա

Սարեր մի շարժիր

պարզապես բարձրացիր գագաթին

ու վանկարկիր

քո սիրած ածականը երբևիցե

եղիցի ՀԱ- ՎԵՐ- ԺԱ-ԿԱՆ զինադադար

ու

կավետեն ձիթենու ճյուղերով

անունը քո

միլիոնավոր կանայք

բոլոր կտուրներից մոլորակի

Albert Kapikian: thankyou America

                                           for Ken,
                                           a Vietnam Vet exposed to Agent Orange



thankyou America
for sparing us your angels tonight

yes death is such an embarrassment I know
one needs a soothsayer
of extraordinary delicacy
these days a Cassandra simply will not do
I dare say such neurotic maidenhood
has fallen out of fashion these days
one craves a clean white wordless fellow
to utter the word          cancer


dead here on the bed he built



every now and then we need to find out
how well we are dying
why we want so little, some laughter, a hand
why we redream ourselves every night


and I shall carry a basket of dead hands

 
to the bingo games

 
lay them out one by one

 
a bonus to be placed on any square

we have had the same beginning
let us have the same end



yes his skullcap is perhaps
a bit loose

 
let me perfect it for you

he is willing to wade in all your light
all his neversongs
all his bardless fire

a dead spider is in the window

 
its exuberant legs legs braided in the heat

the morning is red and sticky          no moon
he's sure to bed before it rises


— Albert Kapikian

This poem appeared in the 1982 edition of The Calvert Review, published biannually by the University of Maryland.

Commemorating Martin Luther King

“Nonviolence is not sterile passivity, but a powerful moral force which makes for social transformation.” 

~Rev. Dr. Martin Luther King, Jr.
Nobel Peace Prize Acceptance Speech

«Խաղաղապաշտութիւնը կրաւորական դիմադրութիւն չէ, այլ հզոր բարոյական ուժ մը, որ կը նպաստէ հանրային փոփոխման»։

Gregory Djanikian's rescheduled Zoom reading, with introductions by Billy Collins

Dear APP readers:

In this rescheduled Zoom reading, Gregory will read poems from his new book, Sojourners of the In-Between, sponsored by the Katonah Poetry Series, on January 31st, at 4:00 PM. 

Please click on  http://katonahpoetry.com  which will tell you how to register and obtain your Zoom link.

 

Nora Nadjarian: Letters to Parajanov

In the Armenian folk song Groung (Crane) the singer calls out to the 

migratory bird, begging for word from the homeland. 

1.

Whisper, Parajanov, that colour from long ago. The alphabet melted when

my mother in church said: for each a candle. We learned to smell that wax,

it was tears. My father stabbed the sky ten times and fled. A bird became a decade

and then a century and we slept in another country, it was the crane.

2.

The story starts off a delicate girl, climbs stubborn mountains. The secret of the ark,

a magician gave me thirty-eight letters to write: My name is – I come from – We speak –

and other phrases repeated on loop. The long climb of not forgetting, Parajanov,

open and close my mouth, give me the pride of a nation to swallow. It hurts like love.

3.

We grew up, our eyes that beautiful black, our silences multilingual, and that glue,

Parajanov, which fixed us and sealed our lips, peeled. Years later, the lyrics returned,

the crane. Did you bring news? I asked. The question was burning my throat,

that absence. Where is the place where language lives? Did you bring news?

Nora Nadjarian

First published on Lucy Writers (Lucy Cavendish College, Cambridge) in the series Life in Languages,
edited by Elodie Rose Barnes. (August 2020) 

Reading in Toronto

Against Forgetting — Keith Garebian's collection of twenty-eight poems was recently published by Frontenac House Poetry. 

A reading is scheduled for Saturday, January 23, 2021, at 5:00 pm in Toronto which will include some poems and will be followed by a Q &A.

To join the reading, simply visit this link at 5 pm on Jan 23rd 2021:
https://meet.google.com/otd-zzgs-syd

Keith Garebian is the author of eight books of poetry and eighteen books of nonfiction, including the acclaimed biography William Hutt: Soldier Actor (Guernica Editions, 2017). Against Forgetting (Frontenac House Poetry, 2019) is his eighth poetry collection.

Մուշեղ Իշխան։ Սեղանին շուրջ կաղանդի

Հին ընկեր մը մանկութեան
Նոր Աշխարհէն Աւետեաց
Իր թուղթին մէջ կարօտի
Այսպէս կ'ըսէ սրտաբաց.--
Այս տարի,
Սեղանին շուրջ Կաղանդի
Բոլորուեցանք ութ հոգի՝
Ես ու կինս լռակեաց,
Երկու բաժակ կիսով լի
Եւ չորս պատեր մերկացած
Ութը անձ...
Սպասեցինք ընդերկար,
Որ շնչաւոր մէկը գար,
Զարնէր մեր դուռը ամուր
Եւ սրտալի բարեւ տար:
Սպասեցինք մենք ի զուր
Մեր հիւրերուն,մեր զաւկին,
Ու երբ որ ձայնը զանգին
Մնաց երկար քարացած,
Կինս ըսաւ.«Խմենք, մա՛րդ,
Խմենք կենացը անգին
Մեր սիրելեաց բացակայ»:
Լռութեան մէջ անձկագին
Բաժակը լոկ զրնգաց,
Շրթները լուռ մնացին,
Պատերը՝ մերկ մեր դիմաց
Եւ չտուին արձագանգ:
Տօնածառը գլխահակ,
Իր լոյսերով ամօթխած,
Նայեցաւ մեզ ու գթաց...


Ժամերն յետին հին տարուան
Դանդաղօրէն, ծանրօրէն
Դարձան դիակ անկենդան,
Բայց Նոր Տարին տիրական
Ներս չմտաւ մեր սեմէն։
Կաղանդ պապան խելացի
Ինչու՞ մեզի գար այցի.
Երկու պանդուխտ ալեհեր,
Կինս ըսաւ. «Խմենք, մա՛րդ,
Խմենք կենացը նորէն
Մեր զաւակին ու թոռան»։
Բաժակը մեղմ զընգաց,
Նայեցայ ես փակ դրան.
Գինին կոկորդս մնաց…
Եւ լռութեան մէջ յանկարծ
Աւետաբեր հեռաձայն՝
«Հէլօ՜ պապա, հըլօ՜ մամ,
Շնորհաւոր Նոր Տարի,
Յուսամ որ լաւ անցուցիք
Ձեր երեկոն Կաղանդի…»


Այո՜, մենք հոս այս տարի,
Սեղանին շուրջ Կաղանդի
Բոլորուեցանք ութ հոգի --
Կինս ու ես լռակեաց,
Երկու բաժակ կիսով լի
Եւ չորս պատեր մերկացած՝
Ութը անձ…


25 Ապրիլ 1982




Մուշեղ Իշխան

Ժողովրդական։ ՏԱՂ Ի ՎԵՐԱՅ ԿՌՈՒՆԿԻՆ

ՏԱՂ Ի ՎԵՐԱՅ ԿՌՈՒՆԿԻՆ

Կռո՛ւնկ, ուստի՞ կուգաս, ծառայ եմ ձայնիդ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս.
Մի՛ վազեր, երամիդ շուտով կու հասնիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Թողեր եմ ’ւ եկեր եմ մըլքերս ու այգիս,
Քանի որ ախ կանեմ, կու քաղուի հոգիս,
Կռո՛ւնկ, պահ մի կացի՛ր, ձայնիկդ ի հոգիս.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Քեզ բան հարցանողին չես աներ տալապ,
Ձայնիկդ անուշ կու գայ քանց ջրի տօլապ,
Կռո՛ւնկ, Պաղտատ կիջնուս կամ թէ ի Հալապ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Սրտերնիս կամեցաւ, ելանք գնացանք,
Այս սուտ աստնուորիս տէրտերն իմացանք,
Աղուհացկեր մարդկանց կարօտ մնացանք.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Աստնուորիս բաներն կամաց-կամաց է,
Միթէ աստուած լսէ, դրունքն ի բաց է,
Ղարիպին սիրտն՝ ի սուգ, աչերն ի լաց է.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրի մի չունի՞ս:

Աստուա՛ծ, քեզնէ խնդրեմ մուրվէթ ու քէրամ,
Ղարիպին սիրտնէ խոց, ճիկէրն է վէրամ,
Կերած հացն է լեղի, եւ ջուրն է հարամ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Ո՛չ զլուր օրն գիտեմ, ո՛չ զկիրակին,
Զարկած եմ ի շամփուրն, բռնած կրակին,
Այրիլս չեմ հոգար, ձեզնէ կարօտ եմ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Հաւասով պառկեր եմ, ներքեւս է խուշկի,
Հոտոյն այլ չեմ գարշեր, կու թուի մուշկի,
Շատ հասրէթ մնացանք անկողնու, տօշկի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Ի Պաղտատու կու գաս, կերթաս ի սէհրատ,
Թղթիկ մի գրեր եմ, տամ քեզ ամանաթ,
Աստուած այլ թող վկայ լինի քո վերադ.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Գրեր եմ մէջ թղթիս, թէ հոս մնացի,
Օրիկ մի օրերուս զաչերս չի բացի,
Սիրելի՛ք, ձեզանէ կարօտ մնացի.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Այսօր ղարիպութիւն միակ միաւոր,
Հոգով, այլեւ մարմնով ես եմ մեղաւոր,
Սուրբ Սարգիս օգնական՝ ճերմակ ձիաւոր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս:

Աշունն է մօտեցեր, գնալու ես թէպտիր,
Երամ էս ժողովեր հազարներ եւ բիւր,
Ինձ պատասխան չի տուիր, ելար գնացիր.
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն գնա՛, հեռացի՛ր:



(մօտ XVII դարասկիզբ)

Crane, whence dost thou come? I am a servant of thy voice.
Crane, hast thou not news from our country?
Hasten not to thy flock, thou wilt arrive soon enough!
Crane, hast thou not news from our country?

I have left my possessions and vineyard, and I have come hither.
How often to I sigh, it seems that my soul is torn from me.
Crane, stay a little, thy voice is in my soul,
Crane, hast thou not news from our country?

Thou dost not carry disappointment to those who ask thee,
Thy voice is sweeter to me than the sound of the well-wheel:
Crane, thou alightest at Baghdad or Aleppo,
Crane, hast thou not news from our country?

Our hearts desired it and we arose and departed,
We have found out the miseries of this false world,
We are deprived of the sight of our table-companions.
Crane, hast thou not news from our country?

The affairs of this world are long and tedious,
Perhaps God will hear and open the little gate,
The heart of the pilgrim is in sorrow, his eyes in tears.
Crane, hast thou not news from our country?

My God, I ask of thee grace and favour,
The heart of the pilgrim is wounded, his lungs are consumed,
The bread he eats is bitter, the water he drinks is tasteless.
Crane, hast thou not news from our country?

I know not either the holy day, nor the working day,
They have put me on the spit and placed me at the fire,
I mind not the burning, but I feel the want of you.
Crane, hast thou not news from our country?

Thou comest from Baghdad and goest to the frontiers
I will write a little letter and give it to thee,
God will be the witness over thee;
Thou wilt carry it and give it to my dear ones.

I have put in my letter, that I am here,
I have never even for a single day opened my eyes
O my dear ones, I am always anxious for you,
Crane, hast thou not news from our country?

The autumn is near, and thou art ready to go,
Thou hast joined a large flock,
Thou hast not answered me and thou art flown!
Crane, go from our country, and fly far away!

translated by Father Ghevont Alishan, or Leo Alishan, a Mekhitarist monk.

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ՄԱՂԹԱՆՔ ՄԵԾԱՍՔԱՆՉ

Այս գիշեր

     գաղտագողի պիտի մտնեմ ձեր դռնէն ներս

     կաղանդի ծառին վրայ

     մոմի նման պլպլացող լոյսը պիտի ըլլամ

Այս գիշեր

     յամրօրէն պիտի թափանցեմ ձեր երակներէն ներս

     ձեր տառապած սրտերուն մէջ

     ճառագայթող երջանկութիւնը պիտի ըլլամ

Այս գիշեր

     հեշտօրէն պիտի սուզուիմ ձեր կոպերէն ներս

     ձեր հեւ ի հեւ կեանքին – ձեր ցիրուցան ապրումին

     երազը պիտի ըլլամ ովկիաններու փրփուրին պէս ձիւնափայլ

Այս գիշեր

     մեղմօրէն պիտի թառիմ ձեր շրթներուն վրայ

     եւ աշխարհի չորս ծագերուն մէջ արձագանգող իմ լեզուով

     խաղաղութեան մաղթանք մը պիտի ըլլամ համասփիւռ

28.12.1980

Happy New Year

The Armenian Poetry Project would like to wish you a Happy HEALTHY 2021.

Like this orchid flowering today, may this be the start of a beautiful future. 

Շնորհաւոր Նոր Տարի և Սուրբ Ծնունդ

Merry Christmas and Happy New Year

Joyeux Noël et Bonne Année

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Vahé Godel: Je vous écris

avec un brin de chance

et l’écume d’un jour d’orage

je vous écris quelques lignes tremblantes

sur une pétale de tulipe

avec un aiguillon d’hyménoptère

et la salive d’une veuve

je vous écris ma dernière missive

sur une écorce de platane

avec une plume liliputienne

et le sang d’une taupe je vous écris mes

souvenirs de déserteur sur

la coquille d’un œuf de caille

avec le pinceau du silence et le bleu du 

ciel je vous écris l’histoire de mes

fugues sur l’aile d’une libellule

avec une allumette et l’encre des tenèbres

je vous écris le fond de ma pensée

sur un caillou blanc parfaitement lisse

avec un cure-pipe et le venin du verbe

je vous écris ce que je vois

sur les paupières

de l’invisible

avec une tigelle d’or et la semence

d’un bouc mythologique

je vous écris ma vie sur un ticket de bus

avec le bout de mon index

et l’urine d’une vestale

les yeux fermés je  vous écris ma mort

sur la queue d’un iguana

avec un spray de peinture incolore

la nuit dans les sous-sols j’invente des

écritures je vous écris sur tous les murs

où que je sois je vous signale ma présence

I write you

translated from French by Victor Pambuccian

with a touch of luck

and the froth of a stormy day

I write you a few trembling lines

on the petal of a tulip

with the stinger of some hymenopteran

and the spittle of a widow

I write you this last missive

on the bark of a plane tree

with a Lilliputian feather

and the blood of a mole I write you the

memoirs of a deserter on

the shell of a quail egg

with the paintbrush of silence and the blue

of the sky I write you the story of my

fugues on the wing of a dragonfly

with a matchstick and the ink of darkness

I write you the bottom of my thought

on a perfectly smooth white pebble

with a pipe cleaner and the verb’s poison

I write you what I see

on the eyelids

of the invisible

with a golden seedling stem and the seed

of a mythological male goat

I write you my life on a bus ticket

with the tip of my index finger

and the urine of a Vestal virgin

eyes closed I write you my death

on the tail of an iguana

with a spray can of colorless paint

at night in basements I invent

writing systems I write you on all walls

wherever I happen to be I give you a sign of my presence

This poem appeared in VESTIGES

 

Vahé Godel: le plus troublant

le plus troublant

n’est pas le silence des loups

l’absence de remous

la fuite des heures ni même 

la déroute des mots

                              mais bel et bien

le Trou – l’aveuglante blancheur

du Trou

most ominous

Translated by Victor Pambuccian from French 

most ominous

is not the silence of the wolves

the absence of countercurrents

the flight of the hours not even

the perversion of words

               but actually

the Opening– the blinding whiteness

of the Opening

This translation appeared in Black Sun Lit Vestiges an irregularly printed journal of prose, poetry, essay, and art.

Vahé Godel: Contrôle d’identité

—quel est ton nom ?—celui du fondateur
d’une ville inconnue celui d’une espèce
d’oiseaux tout à fait disparue
celui d’une langue oubliée celui
d’un beau navire perdu corps et biens

—quel âge as-tu ?—l’âge qu’avait le père
de mon père lorsque j’ai vu le jour
l’âge qu’avait mon père lorsque j’ai
levé l’ancre l’âge qu’aura mon fils
lorsqu’enfin je n’aurai plus rien à perdre

—d’où viens-tu ?—de l’épicentre des hauts
plateaux de la zone occupée de la
gare de la morgue de nulle part

—où vas-tu ?—vers la seule source vers
l’embouchure vers le toit du monde au
fond de l’abîme dans la nuit de mon
crâne dans le soleil de mes entrailles

—qui es-tu ?—le neveu du vent l’amant
de la cendre le disciple du feu
l’héritier du vide—mais encore ?—un
éternel rôdeur un déserteur ou
mieux : un pilleur de déserts un briseurs
de débris un voyageur immobile
un voyeur borgne un chasseur d’ombres
(une ombre)

Click here to hear Vahé Godel reading his work in 2007.


Identity Check
Translated by Victor Pambuccian from French (Switzerland)

—what is your name?—that of the founder
of an unknown city that of a long disappeared
bird species
that of a forgotten language that
of a beautiful ship lost with all hands and cargo

—how old are you?—as old as my father’s
father was when I was born
as old as my father was when I
weighed anchor the age my son will be
when I will have nothing left to lose

—where do you come from?—from the epicenter
from the high plains from the occupied zone from
the train station from the morgue from nowhere

—where do you go?—to the only spring to
the estuary to the roof of the world to
the bottom of the abyss in the night of my
skull in the sun of my bowels

—who are you?—the nephew of the wind the lover
of the ash the disciple of fire
the heir of the void—and who else?—an
eternal prowler a deserter or
rather: a plunderer of deserts a wrecker
of rubble a motionless traveler
a one-eyed seer a hunter of shadows
(a shadow)

The poem and the translation appeared in Two Lines 18,  a print journal published by the Center for the Art of Translation, based in San Francisco.  

Victor Pambuccian: The thought of you

variations on a theme of Vahé Godel 

No, it’s not time,
not the many rivers of it
on which we once came
and now glide down
separated by
marshes of pasts and
futures apart.
And no, it’s not the sun,
it’s not the light that
enters a room
when you step in.
Not even that
overwhelming presence
of a sitting portrait.
Nor the absence of
a movement of thought,
the frozen landscapes
that are thawing,
the fruit of unknown trees
on the ground,
thin, green leaves
in the glaring sun.
It’s the silence,
the unavoidable silence
of the boat ride.



A professor of mathematics at Arizona State University, Victor Pambuccian has published widely in specialized journals on the axiomatic foundation of geometry. His poetry translations, from Romanian, French, and German appeared in International Poetry Review, Pleiades, Two Lines, and Words Without Borders.

This poem appeared in Communion Journal in Australia. 

ARDA COLLINS: Over No Hills

It civilizes me,

not like a private sense of bed

but that I have powers of speech at all—

I think I am going to stop

eating bits of paper

that don't say anything on them—

that don't even say anything on them—

I know I should do something

as they say, "for the snows of embarrassment"

like a day in March when the blood is closer,

day singing for the loss of its whip.

Closer, I say, closer.

Or maybe I'll arrange to have you run over by horses

unexpectedly.

At first it will seem terrible,

a wood-framed tableau in which you're torn limb from limb

or in what as a photograph an idiotic stranger will see and call "wild dust"

then ask about the car park,

something he says

that he brings out like a bow-legged cowboy walk

or leaning with one elbow on the counter.

He's our witness, how awful.

But eventually in our separate ways, we'll see the wisdom in it.

The horses are brown. They're from a painting

hanging in my once-room at the Hotel Phillips

in Bartlesville, Oklahoma.

When the next day I saw sunset on the prairie

it gave the impression that the world would go on

as only grassland.

It was my wish

not to know

its reach.

I looked at it like a dog,

a dog waiting to be shot

with a long rifle,

or just a double-barrel shotgun.

O sweet shotgun, make the sun go down.

From It is Daylight (Yale University Press, 2009).

Tatev Chakhian appearing in the 2020 edition of FIP, Chile

Tatev Chakhian will be representing Armenia at the 2020 edition of the Festival Internacional de Poesía, Santiago, Chile on Friday December 11, 2020.

Congrats to Tatev! 
 

Nancy Kricorian: The Survivor

Click to hear The Survivor read by the author, Nancy Kricorian. 

All this pain is for which of our sins? 

 Catholicos Vazken I, 1988 

In this dream you walk past

the school’s sheared facade;

from their desks the children

call and wave. A teacher

points at a map of Armenia.

The ceilings drop like eyelids.

 

You wake to another dream

of soot-stained faced around

a fire fueled by broken chairs.

You wish the earth would

swallow the rows of coffins

in the playing field. The living

 

search for what they want

not to find; their eyes catch

like hooks at your skin.

You should have been the

hand of God reaching into

the school--the children

 

could have climbed onto

your palm that would hover

over the town until the earth

was still. But instead they

line up to write their names

in the book at heaven’s door. 

Copyright Nancy Kricorian

Diana Der-Hovanessian: Thanksgiving

Love is not all. It is not food nor drink.

Edna St. Vincent Millay

   

Nor is food love, but palate's sport alone.

Even with ceremony, without  toast or vow,

it is just means of keeping flesh on bone.

But table and altar are confused somehow.

We substitute our food again, again

for rites of love.  Look how this buffet sinks

with golden fowl and platters of grain

and candles for our eyes to drink.

Love is not food. But in the name of those

with parched throats, who could not eat

or pray, whose empty mouths have closed,

whose bellies swelled with pain not meat,

we call it sustenance when it is shared.

And sharing we call prayer.

                                         

From  Songs of Bread, Songs of Salt, Ashod Press

Rupen Khajag: Only the war

I spent two hours
Buffing away a century and a fifth
Of corrosion from a doorknob,
To get my mind
Off the madness around me--
So far, yet so close--
While flipping channels on the screen
Between picutres of the war of my people
And the election between two dinosaurs;
While chatting with friends
About the war
And the two dinosaurs;
While pretending to be optimistic
About the war
And the outcome between the two dinasaurs;
While thinking about the war
And the...
Only the war.
Only the war.

Before I know it
Generations of grime are lost forever
And I am looking into a ball of shine.

I wish I had snapped a "before"
On my phone,
Which is overworked
And drained as of late.

This thing in my hand
Was once black and green.
Black and green.
Green and black.
Կանաչ ու սեւ.

The green battledresses of our heroes;
The black-clad mothers full of grief.

Only the war.

Green and black.
Black and green.
Կանաչ ու սեւ.
Կանաչ ու սեւ.
Սեւ ու կանաչ.

Եւ ոսկի կը հագնեն սեւ օրերն հայոց...

#ՂարաբաղԻմԱղբիւրԵսԴու #ԲաշխեմԿեանքսՔեզԻմԱրցախ





R. Khajag
Watertown, 2020

This poem appeared in the Armenian Weekly: https://armenianweekly.com/2020/11/06/only-the-war/

Armenian Authors Reading Aloud

Amaras Art Alliance is sponsoring a new online experimental project called “Armenian Authors Reading Aloud” initiated by Sharisse Zeroonian. The goal is to have writers and poets of Armenian ancestry from around the world make videos of themselves reading their own work, which Amaras will share online. Interested individuals may contact us via this email: Amaras@AmarasOnline.com
Guidelines:

Please record yourself aloud from your own manuscript as a video clip, the length of which should not exceed 5 minutes.

The language the work is read in should be that of the language in which it was written.

You may submit more than one clip for longer pieces, but each clip should not exceed 5 minutes.

Video clip format should be one acceptable for Youtube (ex. MP4 generally works well).

Send the finished product to Amaras@AmarasOnline.com along with a brief description of the material, a title and a short biographical statement.

We will review your clip and, at our discretion, will post it to our Youtube channel, Facebook Page, and website.

Thank you.

Յովհաննէս Ասպետ: ՀԱՅ ԶԻՆՈՒՈՐԻՆ ՆԱՄԱԿԸ

Սգաւոր այրին, իր փոքր երախան գրկին, 

սեւ զգեստներուն մէջ կու լար իր սիրականին, 

որ զոհաբերած էր իր կեանքը հայրենիքին։ 

Երախտապարտութիւն՝ ամեն մի հայի պարտքն է, 

պատերազմի դաշտին վրայ ինկող ամէն մի հայ զինուորին առջեւ։

Յովհաննէս Ասպետ

ՀԱՅ ԶԻՆՈՒՈՐԻՆ ՆԱՄԱԿԸ

Հայրենիքի զինուորին մաղթանքն էր.
Սիրելի՛ս մեր սիրոյ օճախը ջերմ պահէ,
Հպա՛րտ եղիր այս փաոաւոր օրերուն։
Մենք բերինք յաղթանակ ու փառք՝
Մեր կեանքի զոհաբերումով,

Մեր ազգի պատիւը փրկելով։
Կռուի դաշտին վրայ մենք ինկանք գետին 

Մահացու վէրքերով.
Մենք կամաւոր եկանք կռուելու,
Երկինք ինձ կանչեց իր մօտ՝ 

Դեռ չապրած նուիրեալ ապագաև։
Կենաց մահու պայքարին մէջ,
Նուիրեցինք մեր անձը՝ նահատակ,
Քեզի՝ մեր անմահ հայրենիք,
Մենք որ արհամարհեցինք մահը 

Վասն հայրենիքի սիրոյն,
Դո՛ւք, մեր ընկերներ, ամո՛ւր պահեցէք մեր դիրքերը։

Մնա՛ք բարով, սիրելի՛ք, մենք կ՛երթանք անդարձ,
Իսկ դուք ապրեցէ՛ք պանծալի կեանք։
Մեր արիւնոտ պատմութեան էջերուն,
Մեր ինկած ընկերներու անունները՝ 

Կրանիտէ քարի վրայ պիտի գրանցուին.
Մեր գոյատեւման պայքարին,
Մենք բերինք մեր բաժինը՝ յաղթապանծ.
Զմեզ միշտ պիտի ռգեկոչեն 

Սերունդներ շարունակ։
Ո՜վ իմ սգաւոր սիրելիս, մի տխրիր 

Առանձնութեան օրերուդ մէջ.
Մեր սիրոյ երախան պահէ՛ ջերմասուն.
Մեր հայերինքը թող ապրի դարէ դար,
Մեր փառք ու պատիւը պահէ յաղթահար։

Յովհաննէս Ասպետ

Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Կրակ ու Մոխիր-ի» գրկոյքի էջերէն

Don't Look Away: A Literary Series for Artsakh continues Saturday October 17, 2020

Please join the International Armenian Literary Alliance (IALA) on Saturday, October 17th at 3:00 PM Eastern for the next installment of Don't Look Away, a literary series raising awareness and funds for #Artsakh, featuring Arthur Kayzakian, Lola Koundakjian, Mashinka F. Hakopian, Armen Davoudian, Nairi Hakhverdi, Alene Terzian and Alan Semerdjian.

Click here to register: http://bit.ly/ArtsakhSeries2

Don't Look Away: A Literary Series for Artsakh

Dear friends and colleagues,

On September 27th, Azerbaijan, directly aided by Turkey, launched a massive assault on Nagorno Karabakh, an ethnically Armenian territory known to Armenians as Artsakh. Since then, both Artsakh and the Republic of Armenia have been under attack. Artsakh’s capital, Stepanakert, has been relentlessly bombarded by drones, missile strikes and military aircraft. Azerbaijan is targeting not only military forces but also the civilian population and vital infrastructure like hospitals and schools, and evidence shows they have used lethal cluster munitions, which can wreak havoc for decades. In July, Erdogan promised ‘to fulfill the mission our grandfathers have carried out for centuries in the Caucasus,’ a statement with clear echoes of the Armenian Genocide. Armenians fear this assault is an attack on our existence as a people, and we need your help.

On behalf of the International Armenian Literary Alliance, I invite you to the first reading in our series, Don't Look Away, which will raise funds and awareness for Artsakh. The reading will provide context on the conflict and feature award-winning authors Peter Balakian, Carolyn Forché, Nancy Kricorian, Anna Turcotte and Lory Bedikian.


When: Saturday, October 10th at 3 pm Eastern
Click here to join us on Zoom (Password: IALA2020)


Click here to donate to the cause.


Thank you for your support.--

Olivia Katrandjian
www.oliviakatrandjian.com

Վաչէ Տէմիրճեան։ Մեր աշունը

աշուն է Փարիզ

աշուն է հոգիս

ոսկեգոյն տերեւներ
հանդարտ կը ծփծփան

կը թափին
ասդին անդին

մայթերը ծածկելով
աշնանային գոյներով

անարեւ երկինքէն
անձրեւը կը մաղի կաթիլ կաթիլ

ուշադիր նետէ քայլերդ
որպէսզի չսահիս

աշուն է Արցախ
աշուն է հոգիս

մետաղեայ տերեւներ
վայրագ կը թրթռան

ու կը տեղան
ամէն կողմէ

մայթերը ծակծկելով
կարմիր վէրքերով

անարեւ երկինքէն
ռումբերը կը տեղան անդադար

ուշադիր նետէ քայլերդ
որպէսզի չի փլուզուիս

աշուն է Արցախ
աշուն է հոգիս

մուս-մութ է
ամէն կողմ

աջ ու ձախ
կրակ ու բոց

շուներ կատղած
հասան սարէն ու ձորէն

ռումբերուն ձայներուն հետ
կը ոռնան մինչեւ ուշ գիշեր

աշուն է հոգիս
գիշերները քուն չունիս

մառանի մէջ պահուըտած
անօթի ծարաւ կը մնաս

սառած բայց ոչ մարած
դուն քեզի կը փսփսաս

մոմի լոյսին տակ կ՛աղօթես
մութին մէջ Աստուած կը փնտռես

աշուն է Արցախ
վա՜խ Աստուած վա՜խ

շուները հաչելով
պոչերն կախ ի վերջոյ կը փախին

վերադառձան ճեհենեմ
փա՜ռք Աստուծոյ

ամէն
վաչէ

2/10/20
սէն-մորիս
չի-մեռնիս

Alan Whitehorn: The Battle of Vank

 

May 24 - August 22, 2005

The Battle of Vank

Well off the main highway travelling North in Nagorno Karabagh,

on the way to the monastery at Gandzasar,

we travel a country dirt road for many miles.

In contrast, the fields are lush green,

with grazing sheep, horses and foals.

We admire the mountain view.

We pass the occasional hut but little else.

Suddenly, I observe the sight of rusted metal.

We quickly pass by four destroyed armored personnel vehicles.

They have formed a column of death.

It is a grim reminder of the bitter war for independence.

The hydro sub-station, now intact,

was no doubt the primary target a decade ago.

I did not dare take a photo.

This a regime under siege and martial law.

And I am a civilian foreigner,

just passing through.

But what happened to the crew?

Someone surely knew.

Many probably died that day,

 that is all I can say.

I am a civilian foreigner,

just passing through.

Many probably died that day,

 that is all I can say

I am a civilian foreigner,

just passing through.

The poem was appears in Ancestral Voices: Identity, Ethnic Roots and a Genocide Remembered (Winnipeg, Hybrid Publishing, 2007).

Gregory Djanikian reads from his work (via Zoom) October 4, 2020 POSTPONED

Due to technical issues, this reading was postponed. 













Gregory Djanikian, poet and professor, will be reading from his new book, Sojourners of the In-Between, sponsored by the Katonah Poetry Series, on Sunday, October, 4th, 4:00 PM. with a special introduction by former U. S. Poet Laureate, Billy Collins

Here is the link: http://katonahpoetry.com

Of Djanikian's most recent book, Sojourners of the In-Between, Lawrence Raab writes: "One of the most striking features of Djanikian's lithe and vigorous poems is their refusal to be glum. They don't ignore grief, they just keep surprising themselves into wonder, then praise - how grateful we might feel for 'this everything / of being alive together.' Funny, sad, lyrical, meditative - sometimes all at once - these poems happily reveal the many different kinds of truths the world offers."

Born in Alexandria, Egypt, of Armenian parentage, Djanikian came to the US at the age of eight after his family's livelihood was lost in the tumult of political change. A graduate of the Syracuse University writing program, Djanikian was the Director of Creative Writing at the University of Pennsylvania for many years. In honor of his dedication to his students, the Gregory Djanikian Scholars Program has been established in his name. Djianikian lives outside of Philadelphia with his wife, artist Alysa Bennett.

In his recent interview with KPS's Ann van Buren, Djanikian expresses the hope that people "find the sense of joy about life that the poems present." Djanikian is the author of seven collections of poetry and is the recipient of many awards and prizes. His poems have appeared in The American Poetry Review, The American Scholar, Boulevard, The Georgia Review, The Iowa Review, Poetry, Poetry Northwest, Shenandoah, TriQuarterly, and numerous other periodicals and anthologies.

Zoom will open at 3:45 p.m. for the reading, which begins at 4:00 p.m. on Sunday, October 4th, 2020. An audience Q&A follows. The Zoom link is posted here: https://tinyurl.com/djanikian.

Suggested donation is $5 for adults, students free. We appreciate your donations of any amount; they enable us to pay our poets as they deserve.

You can donate via PayPal: http://katonahpoetry.com/donations/ See Less

There are no winners in war and no losers in peace

Lola Koundakjian, Curator and Producer, of the Armenian Poetry Project , sent a message to various international poetry festivals including Casa della poesia (Italy), The International Poetry Festival (Medellin, Colombia), FESTIVAL MUNDIAL DE LA PALABRA Worldfest, Poesía en la Escuela (Argentina), Internationales Literaturfestival (Berlin, Germany) and World Poetry Movement, condemning the war against Armenia. 

Dear Friends in Poetry:

It saddens me to share these news, yet there is no escape from political reality.

I call onto you, to share with our community of poet friends and colleagues a call of action, protests and readings to bring to the world's attention this unjust war.

I share below the press statement of Garo Paylan, a Member of the Turkish parliament. There are no winners in war and no losers in peace, a moto we can cherish for years to come.

Many thanks

Lola Koundakjian, New York, NY

Sotère Torregian: After reading Aram Saroyan

 

ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ։ Նիւ Եորքի փապուղիները

Click here for the audio clip

Բոլո՛րս, ամե՛ն կենդանի էութիւն, միմիայն ոգիներ, ոչինչի ստուերներ չե՞նք:

Ոդիսեւս
(Սոփոկլես, «Այաքս»)

Երկար են Նիւ Եորքի փապուղիները,
Երկար են ու աղմկոտ,
Երբ ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն,
Կը քալեմ իր ստորերկրեայ շաւիղներէն։

Աղմկոտ են Նիւ Եորքի փապուղիները,
Աղմկոտ են ու գարշահոտ,
Բայց ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն,
Կը քալեմ ոլորուած ուղիներէն։

Ո՞ւր են գաղտնի անցքերը,
Սենեակներն ու խուցերը։
Ո՞ւր են հսկայական միջանցքները,
Անհաւանական անկիւններն ու թակարդները։
Միմիայն երեւակայութեանս մէ՞ջ։

Հոս կը տեսնեմ տասնեակ մը
անտունիներ՝
Ձմեռը աւելի։

Հոն կը բարեւեմ կայարանին աշխատաւորները,
Գնացքները ու գետինը աւլողները,
Մէզի հոտերը ու փսխունքները սրբողները
Ձմե՛ռը շա՜տ աւելի.

Հոս կը մտածեմ թէ օր մը
պիտի հանդիպի՞մ Օրփէոսին եւ Էվրիդիկէին
Ու կը փնտրեմ զիրենք
Ամեն եկող-գացողներուն մէջ,
Ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն։

Կ՚երեւակայեմ թէ այս անգամ
Էվրիդիկէ օթոյի արկածով մահացած
Օրփէոս՝ անհեթեթ
աշխարհի մէջ կը փնտռէ իր սիրելին,
ու ինծի պէս կը քալէ
Նիւ Եորքի փապուղիներուն մէջ,
կոյրի մը պէս, ճերմակ գաւազանի մը հետ
զննելով ամեն գաղտնի ուղիները,
սենեակներն ու խուցերը։
Յուսալով թէ կա՛ն հսկայական միջանցքներ,
անհաւանական անկիւններ բայց քիչ թակարդներ։

Օրփէոս միմիայն իր յոյսերուն մէջ,
կրկին կը տեսնէ Էվրիդիկէն
հարսի հագուստը հագած
հեռուէն մօտենալը
հարսանեկան փունջ մը ծաղիկը
ու ժպիտը։

Բայց այսօր՝ առանձին եմ
Նիւ Եորքի փապուղիներուն մէջ
ինչպէս ամեն առտու,
երբեմն ալ ամեն իրիկուն։

ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ

Նիւ Եորք

Լոյս տեսած է Հորիզոն գրական թերթին մէջ։ 

ALAN SEMERDJIAN: THE POLITICS

So many voices in the room
all missing each other

like a laser beam circus
or the part in the movie

where the thief needs
to infiltrate the stash’s safe

or get the remaining pearls
but the zig zag of red

lines is in the way (he mustn’t
touch the line in his routine

or else all hell will break
loose in the form of sirens

and bells, cutaways and fades
to possibly a sprinkler

system about to go off as well);
we are those obliqued lines

in hot pursuit of anything
but each other, too electric

to touch or embrace for long
or extend the figure of a

shoulder out for a head to lay
on, to cry on, and/or while

the thief steps over us—too
easily, now that we think about

it—and gets to what he must,
inevitably, get to, which is,

of course, whatever is behind
that goddamn unforsaken door.


From As It Ought to Be online magazine


About the Author: Award-winning writer, musician, and educator Alan Semerdjian’s writing has appeared in several notable print and online publications and anthologies over the years including Adbusters, The Brooklyn Rail, and Diagram. He released a chapbook of poems called An Improvised Device (Lock n Load Press) in 2005 and his first full-length book In the Architecture of Bone (GenPop Books) in 2009, which Pulitzer Prize winner Peter Balakian called “well worth your reading.” His most recent work, The Serpent and the Crane, which is a collaboration of poetry and music focused on The Armenian Genocide with guitarist/composer Aram Bajakian, was released this past April.

Shmavon Azatyan: Dolphins In The Bay

I see it on the TV screen -
a bar graph that goes higher every day.
On the radio, I hear a few hundred thousand people fell.
The beaches and docklands are closed down.
Through the window I watch
skiffs and boats idle at the wharf.
​
I buy grocery and stuff,
stock my cabinet, then wait,
locked-in,
in my apartment.
​
On the phone, a friend warns me she might consume my lungs,
and that I will succumb to her fierce advances,
if I have the conditions.
My relations
report the emergency on the phone:
He is deadly.
​
I eat and sleep, and days go by;
I listen to more talk about the damage, and with each death toll
the infectious agent seems to stick faster to my brain.
Outside my window, the palm tree waltzes to the wind,
unawares of the killer.
​
When the restrictions are lifted,
I venture out for consequences
and find shells –
the old town, the business district, the shopping centers…
and find crustaceans – 
people in masks and gloves and goggles…
​
Despaired and uncertain, I walk back
when I happen on
a snake on the footy ground,
rats and mice hanging out at the bust stop,
ravens and magpies ransacking the bazaar.
​
Each find quakes something loose inside,
until
​
on the bridge, I lean on the railing
wondering
if this creature has come to stay,
when suddenly – Good Lord!
dolphins cruise in the bay.




This poem appeared in CreativeArmenia.

Brian Postalian: Covid Confession

When I was a kid, I used to think my nose was a mountain.
I’d squish it against the mirror, the pillow, these fingers, the wall,
to rid myself of that figure,
and become who I was meant to be.

I’m waiting to reinvent myself;
take apart the parts defective and find something finer.
I’m playing persistent catch up;
two years behind, one career slow.

Finally, the world is moving at my pace,
and I can’t move.

The space between before and then,
stretched along a long rubber band
ready to snap, fold in half, and break apart.
Scatter itself into the corners of my room.

Dust collects upon my skin,
like a fucking magnet.
I’m a walking
metaphor of shortcomings.
Except I’m not walking anymore.

​I’m myself from last Tuesday,
awake and perfectly still
in scattered sheets and dirty underwear.
Like a composition from an Xavier Dolan film.
A lost love’s chest covered in come.

In dreams my naked body walks across cold sand,
slowly treading my feet closer to the sea.
Beyond the cargo ships in the distance,
day breaks, beckoning me to follow.
To sink myself in order to swim.

I’m amiss of mid-somethings.
A breath of fog, hovering above my flesh,
ready to jump and slip into my Sunday best ...
instead of resting.

My body resists becoming what I’d like to be.

I’m waiting to just arrive,
   the way flowers do in the spring.
     The way you don’t notice,
           until one day
                 they do.

This poem appeared in CreativeArmenia's website.

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ:Ա՜խ Կէտիկփաշա

1940ական թուականներն էին
Կէտիկփաշայի նոր սերունդը
Ամէն առտու
Չարշըգաբուի կայանէն
Հանրակառք կը նստէր ու դպրոց կ՝երթար
Մանչերը Կեդրոնական կամ Մխիթարեան
Աղջիկները էսաեան

Հանրակառքին մէջ
Նոր մտերմութիւններ կր հաստատուէին

Մանչերը աղջիկներուն աչք կը քթթէին --  կր ժպտէին 

Ընկերութիւն կ՝առաջարկէին 

Եւ հետեւեալ երկու բառերով հարց կուտային 

«Դրակա՞ն թէ՞ ժխտական»
Աղջիկները ապշահար կր ջանային լուծել  հանելուկը 

Չենք գիտեր թէ քանիներ դրական պատասխանեցին 

Քանիներ ընկերութիւններ մշակեցին 

Միասնութիւններ կազմեցին

Այսօր երբ
Պէյազըտի հրապարակէն յառաջանալով
Եէնիչէրիլէր պողոտայէն մուտք կր գործեմ
Դէպի Կէտիկփաշա պողոտայ
Այդ աղմկալից - այդ երփներանգ ճամբան
Բաղնիքի փողոցին անկիւնը պահ մը կր կանգնիմ
Կը կանգնիմ վարանած
Ո՞ւր է Պօնմարշէն

Ո՞ր փողոցէն դէպի վար– դէպի Գումգաբու քալեմ
Կէտիկփաշա պողոտա՞ն շարունակեմ
Թէ ոչ Պալի Փաշայի զառիվարը ընտրեմ
Կամ թէ Բաղնիքի փողոցէն քիչ մր յառաջանամ
Եւ աջին Նէվիյէ փողոցէն ղէպի վար
Փողոցներու խառնարանէն անցնելով
Յիշատակներու ծովերուն մէջ լողալով
Հին Կէտիկփաշան– Հին կէտիկփաշացիները փնտռեմ
Հակառակ որ գիտեմ - գիտեմ թէ 

Եթէ չկան հին կէտիկփաշացիները 

Չկայ նաեւ հին Կէտիկփաշան

Կը քալեմ

Կը քալեմ ու մէկ առ մէկ կը դիտեմ հին տուները

Այսօր այլափոխուած կամ այլասերած այդ շէնքերը

Եւ ի զուր կը փնտռեմ զաւակներն ու թոռները

Այն մայրերուն որոնք օր մը

Առաւօտեան հանրակառքի մը մէջ

Դէպի դպրոց ուղեւորութեան ընթացքին

Հարցումի մը «դրական» պատասխան տուին։

21.7.2020

Այս բանաստեղծութիւնը լոյս տեսած է ՄԱՐՄԱՐԱ թերթին մէջ։

Celebrating Shushanik Kurghinian's birthday

On this day - Aug. 18, 1876: Socialist and feminist poetry trailblazer Shushanik Kurghinian was born


https://www.h-pem.com/en/Stories/2020/08/18/on-this-day-aug-18-shushanik-kurghinian/83

Համո Սահեան։ Կգամ

Click here to hear it recited by Marina Hovhannisyan

Եթե մինչև անգամ
Լսած լինես, թե ես այս աշխարհում չկամ,
Միևնույն է, կգամ, ինչ էլ լինի, կգամ,
Ուր էլ լինեմ, կգամ:
Եթե մինչև անգամ ես կուրացած լինեմ,
Եթե մինչև անգամ լույսդ մարած լինի,
Վերջին հույսդ քամին առած-տարած լինի,
Առանց լույսի կգամ, ես այս անգամ կգամ
Մենության մեջ լացող երգիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ
Քո հավատի հանդեպ դու մեղք արած լինես
Եվ համարած լինես, որ աշխարհում չկամ,
Եթե մինչև անգամ հողս մաղած լինես,
Եթե մինչև անգամ մտքով թաղած լինես,
Եթե մինչև անգամ ինձ վտարած լինես,
Վերհուշերիդ վերջին խոնավ քարանձավից,
Միևնույն է, կգամ, ինչ էլ լինի, կգամ,
Եվ կճչաս հանկարծ տարօրինակ ցավից…
Կգամ, գլուխ-գլխի ու ձեռք-ձեռքի կտանք,
Լաց կլինենք մեռած մեղքիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ հազար սարի ետև
Հազար կապով կապված, խաչով խաչված լինեմ,
Տքնած-տանջված լինեմ, միևնույն է, կգամ,
Ինչ էլ լինի, կգամ, չկանչես էլ, կգամ,
Եվ կբերեմ ես քեզ ուրախություն մի մեծ
Անակնկալ դարձիս իրողությամբ—
Քո տան ու քո հոգու տարողությամբ,
Երազներիդ, կյանքիդ տևողությամբ:
Կգամ և կդառնամ գտած բախտի ժպիտ
Եվ հավատի ժպիտ` տառապանքից մաշված,
Արտասուքից խաշված դեմքիդ վրա:

Եթե մինչև անգամ մեջքս ծալված լինի,
Եթե մինչև անգամ ոտքս վառված լինի,
Եվ ճակատիս հազար հողմի հարված լինի,
Միևնույն է, կգամ, ուր էլ լինեմ, կգամ:
Գետնի տակից կգամ,
Մի հեռավոր, անհայտ մոլորակից կգամ,
Կգամ ու թափ կտամ
Հարդագողի փոշին շեմքիդ վրա: