ՎԱՀԱՆ ՏԷՐԵԱՆ: Անդարձութիւն

Մենք բաժանուած ենք: Օրերի փոշին

Դեռ չի աղօտել քո դէմքը գունատ.
Բայց ես օտար եմ արդէն այն յուշին,
Ուր վեհ էր երազն ու բախտը ժլատ:

Սառն աչքերով եմ նայում ես հեռւում
Մեռած օրերիս ցնորքին հիմա.-
Ուրիշից լսած մի երգ է թւում,
Ու թէ՛ քաղցր է, բայց իմը չէ նա:

Մենք մնաս բարով չասինք իրարու,-
Ի՞նչ կարիք ի զուր տանջուել ու տանջել:
Մեզ կեանքը նետեց միմեանցից հեռու,
Եւ մենք չուզեցինք մէկմէկու կանչել:

Տարիներն անցան, եւ հին օրերին
Նայում եմ ահա անտարբեր սրտով,
Եւ որպէս գերին հլու իր բեռին,
Տանում եմ կեանքի օրերն անվըրդով:

Էլ ոչ մի կանչի ես ձայն չեմ տալիս
Ու եթէ յանկարծ խօսքերըդ հնչեն,
Եթէ տեսնեմ քեզ վերադառնալիս,-
Քեզ ինչպէ՞ս կանչեմ.- ես այն չե՛մ, այն չե՛մ:

(1911)

Զարեհ ԽՐԱԽՈՒՆԻ: Յետոյ

Ամէնուն պէս ըլլալ – ընել ամէն ինչ

Ծափահարել ամէնուն պէս – ոտնահարել ամէնուն հետ այս կամ այն
Բանախօսել բարեխօսել ամէնուն
Մատ վերցնել հարցում ուղղել ամէնուն մէջ եւ իմանալ ժխոր մը լոկ ամէնքէն
Նստիլ, խոկալ առանձին.

Սիրտը բանալ բոլորին
Հացի նման փշրանք փշրանք բաշխուիլ
Բաժնել ցաւերն ուրիշներուն – պատմել հոգերն ուրիշին
Մատնել ինքզինքն ասոր անոր քմծիծաղի խայթերուն -
Ցաւիլ , տոկալ առանձին.

Ձեռք երկարել աշխարհին
Եղբայրանալ օտարին հետ, եկուորին հետ, անցորդին
Դուռը բանալ մօտաւորին հեռաւորին – ինչպէս սեղանն ու հոգին
Սիրել ու տալ շռայլօրէն – մինչդեռ տեսնել թէ ամէնքն ալ գալ ու տիրել կը ձգտին
Տրտմիլ ու լալ առանձին.

Յետոյ դառնալ – ամէնուն
Եւ աղօթել
Առանձին:

1979

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿԵԱՆ: Աղէտ

Այս ինչ պատահեց հայոց աշխարհին

Ողբերգութիւն է համաշխարհային
Մի բուռ ազգ էինք, դարձել ենք կէս բուռ
Իսկ այդ կէս բուռն էլ արտասուք է լուռ:

Մենք այլոց տունը երբեք չենք քանդել,
Էլ ինչո՞ւ պիտի մեր տունը քանդուէր.
Մեր պաշտած հողը մեզ իր գիրկն առաւ
Մեր պաշտած քարը մեր գլխին ընկաւ:

Այո՛, կը յիշենք, նոյնիսկ կը գրենք,
Եթէ շատերս չխելագարուենք:
Բայց այս օրերին կայ լոկ մի՛ խորհուրդ`
Պիտի դիմանա՛ս, իմ հայ ժողովուրդ,
Դեռ պիտի յաղթես, ապրելո՛վ յաղթես.
Եւ նաեւ, նաեւ ծիծաղո՛վ յաղթես:

Մենք չմնացինք աշխարհում մենակ.
Ամբողջ աշխարհը դարձաւ մեզ յենակ
Ամբողջ աշխարհը դարձաւ մեզ թիկունք,
Շնորհակալ ենք` բոլորին յատուկ:
Մարդիկ զոհուեցին` ազնուութիւնը ո՛չ:

Սա՛ է պահելու ժողովուրդին ողջ:

Եւ ասա՛ Աստուած, եթէ խիղճ ունես,
Ի՞նչ ճակատագիր տուեցիր դու մեզ:
Մենք այսօր շատ ենք ցնցուած, բզկտուած,
Թող վերջին վիշտը լինի սա, Աստուա՛ծ:

Կարէն Գազանչ: Ընտանիքս դարձաւ

Ընտանիքս դարձաւ
Տանիքէ զրկուած գերդաստան մը
1001 վայր ապրող խճանկար մը
զատուած, հատուած եւ բզկտուած
ովկիանոսի տակ խորտակուած հինաւուրց քաղաք մը

Ծերերը գլուխը շալով կապուած
մինակը կը նստին
Մանուկները արոյնով տապկուած
մինակը կը ծնին
սակայն ամենը միւսին ազգական
ամենը միւսին օտարական

Կը բանամ պատկերատետր մեր
հին եւ մաշուած, սեւ ու ճերմակ
հարիւրաւոր լուսանկարներ
սուրբ հացով լի խնջոյքի սեղաններ
որոնք աւելի գոյն կը ընձեռէ կյանգիս
քան դուրսի ծիածաններէն աչքիս

Ընտանիքս դարձաւ
Տանիք չունեցող գերդաստան մը
1001 վայր ապրող խճանկար մը
զատուած, հատուած եւ բզկտուած
ովկիանոսի տակ խորտակուած հինաւուրց քաղաք մը

ՌԱՖԱՅԷԼ ՊԱՏԿԱՆԵԱՆ: Հայերուս Թուքը

Դուն խելօք հաշուով վաճառական ես,

Միւլք, փող ու ապրանք, կ՛ասեն շատ ունես,
Բայց թէ փողէդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, փողիդ ալ վրան:

Քաջ ես, լըսել ենք, ինքդ մեծաւոր,
Անուն յաղթողի ունիս փառաւոր,
Բայց թէ թըրէդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, թըրիդ ալ վրան:

Ի վերուստ քանքար քեզի տուած է,
Հեղինակ անունդ աշխարհ փըռուած է,
Բայց թէ գըրչէդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, գըրչիդ ալ վրան:

Հեռատես մըտքով դուն զարդարեցիր,
Հըզօր իշխանի սիրելի դարձար,
Բայց թէ մըտքէդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, մըտքիդ ալ վրան:

Բանուկ ու ճարտար դուն ունիս ձեռքեր,
Շատ կը յօրինես թանկագին բաներ,
Բայց թէ ձեռքէդ Շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, ձեռքիդ ալ վրան:

Մեծ ուսում առիր, եղար գիտնական,
Գովքովդ լըցուած է մարդոց բերան,
Թէ ուսումէդ շահ չունի Հայաստան,
Թքել ենք քու ալ, ուսմանդ ալ վըրան:

Կու տամ քեզ պատիւ, կ՛ունենաս դու յարգ
Ու կը դնեմ քեզ ազնիւ մարդոց կարգ,
Երբ օրօրանէդ մինչ ի գերեզման,
Միակ ձըգտմունքըդ լինի Հայաստան:

ՄԵՏԱՔՍԷ: ԳՆԱԼՈՒՑ ԱՌԱՋ

Ինչպէ՞ս թէ գնաս,

Կարծում ես հե՞շտ է խաչ քաշել վրաս,
Երբ մտել եմ քո ամէն բջիջի,
Հոգու, ոգու մէջ
Ու գոյութիւնն եմ դարձել քո անձի:
Ես այրւում եմ քո շիկացած արեան,
Ամէն հիւլէի բաղադրութեան
Ցոլացումների
Ու անդրադարձման արձագանգներում,
Քո հիւսուածքներում,
Նեարդաթելերի գործուածքների մէջ
Ես նուրբ հենքերի կապ եմ սրտամերձ…
Ինչպէ՞ս թէ գնաս,
Ախ դու չգիտես, չգիտես, հոգիս,
Որ քո մէջ վաղուց, դու վաղուց չկաս,
Ու չես իմանում, որ յաճախ անլուրջ
Երբ բորբոքւում ես, բռնկւում մէկէն,
Այդ ես եմ ներսից միամտօրէն
Հոգիդ փրփրում,
Երբ վրդովուում ես, տագնապից դողում,
Ես եմ քո ներսից քո դէմ բողոքում,
Երբ գորովանք ես շաղ տալիս չորս դին,
Ես եմ քեզ ներսից շոյում մտերիմ,
Երբ ծիծաղում ես, հրճուանքից հարբում,
Ես եմ քո ներսից քեզ ծափահարում,
Իսկ երբ մզզում է ականջիդ ներսում
Վէրքի մի օղակ,
Այդ ես եմ հիւսում ցաւի եղանակ…
Ինչպէ՞ս թէ գնաս,
Դու այդ էութեամբ ու՞ր պիտի գնաս…
Երբ փորձի համար
Քո ներսում քեզնից երես եմ թեքում,
Դու տղամարդու կամքով քո տկար,
Կորչում ես իսկոյն ուրիշ գրկերում:
Երբ ետ եմ բերում
Շռայլանքներով փաղաքշանքիս,
Դու այդ կանանցից արդէն կշտացած
Զղջումների մէջ դառնում ես գերիս…
Ինչպէ՞ս թէ գնաս,
Դու չսերտեցի՞ր մեր կեանքում մի դաս,
Որ միայն մի տեղ,
Լոկ միայն մի տեղ ունես գնալու,
Այն էլ սուրբ հողիդ գիրկը իմացիր,
Եւ իմանալով, ինձ պէս դիմացիր,
Որ ես այն ափում թէկուզ եւ սառած,
Կը լինեմ կողքիդ,
Այնպէս որ հիմա գնալուց առաջ
Քեզ խաչակնքի՜ր…

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: Հանդիպում

Ա՛ն, ահա հո՜ն, Ան է նստա՜ծ քայլ մ՛անդին…
Ա՛ն, յոյսերուս համբուրելի՜ գերանդին…
Ա՛ն, անուշա՜կ, երազունա՜կ, ահաւոր,
Ա՛ն խենթեցնող ունայնութի՜ւնը աղուոր…:

Ա՛ն, ահա հո՛ն: Ու ձայնն իրեն, քայլ մ՛անդին
Կը գգուէ զիս ինչպէս առուն` մարմանդին
Քամած իրանը կը գգուէ տարփաւոր.
Ճլճլալով իր հեղուկ սէրն անցաւոր…:

Ա՛ն, ահա ա՛ն, որ գիշեր մ՛ինձ սրտագրաւ
Յայտնուեցաւ յանկարծ. երա՞զ, թէ իրա՞ւ…
Ա՛ն, ահա ա՛ն, եղեռնօրէն կանացի…:

Իրեն համար ցայգեր ամբողջ ողբացի,
Աստանդական փնտռեցի հե՜տքն իր բողբո՜ջ…
Ա՛ն է. ու ես քամուած կու լամ հոն դողդոջ…:

18 մարտ 1910

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: ՍԻՐՈՅ ԵՐԳ

Թէ ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ:

Ինչո՞ւ է ձմեռն այսքան գարուն,
Ձմրան արեւը այսքան անհուն,
Եթէ ես չեմ սիրում, չեմ սիրում քեզ:

Եթէ դու չես սիրում, չես սիրում ինձ,
Հապա ինչո՞ւ են ձեր փողոցում
Այդքան սիրով ինձ ճամբայ բացում
Անցորդներ, տներ, մայթեր ու ձիւն,
Եթէ դուն չես սիրում, չես սիրում ինձ:

Ու եթէ չենք սիրում մենք իրարու,
Ինչո՞ւ են աստղերն այսքան անթիւ,
Այսքան գեղեցիկ գիշեր ու տիւ,
Աշխարհը այսքան հաշտ ու ազնիւ,
Եթէ չենք սիրում մենք իրարու:`

Մուշեղ ԻՇԽԱՆ։ Օրհնութիւն

Տարեդարձի սա սեղանիդ քով զուարթ,

Ուր երեք մոմ կեանքիդ գարունը երրեակ
Կ՛ընծայեն մեզ իբրեւ լուսէ պատարագ`
Այսօր կ՛օրհնեմ քեզ աղօթքով հնաւանդ:

Շուրջդ չկան վսեմ դէմքեր ալեւոր,
Ո՛չ ալ, աւա՜ղ, կ՛ըլլայ վրադ հովանի
Հայրենի տան մեր հին կաղնին վիթխարի,
Սակայն իմ մէջ` պապերուդ շո՛ւնչն է հզօր:

Եւ քեզ կ՛օրհնեմ բոլոր անոնց փոխարէն,
Որոնք կեանքէն աչքերնին բաց մեկնեցան,
Որոնց հոգին օրհնէքի տեղ հայրական`
Դարձաւ անէծք աշխարհի չար բախտին դէմ:

Օրերդ ըլլա՜ն ջուրի պէս ջինջ ու յորդուն,
Տանին կարկաչ, տանին ճաճանչ երկնային
Ծարաւահիւծ սրտերու մութ սափորին
Եւ ծաղիկներ սփռեն բոլո՜ր ափերուն:

Երբ հող բռնես` դառնայ ոսկի ափիդ մէջ
Եւ ոսկին պաղ` բուռ մը արեւ կենսատու,
Երբ դուն հպիս ատելութեան ժայռերուն`
Սիրոյ ակեր բխին մատնէդ քու անվերջ:

Քու ցաւերուդ, քու վէրքերուդ հրայրքէն
Թող ուրիշներ քամեն գինին խնդութեան
Եւ արցունքիդ շիթերն անգամ որ կ՛իյնան`
Գիշերն անյոյս թող աստղերով զարդարեն…

Երբ որ, տղա՛ս, իյնաս ճամբայ դուն մինակ`
Մեծ ամբոխներ շարժին խիզախ երթիդ հետ
Եւ ամէնուր քեզ սպասեն ակնդէտ,
Ինչպէս գարնան աւետաբեր ծիծեռնակ…

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿԵԱՆ: Կեանքն Էլ Նման Է Այս Աւտոբուսին

Կեանքն էլ նման է, այս աւտոբուսին,
Ոմանք իջնում են, ոմանք բարձրանում,
Ոմանք նստած են անհոգ ու հանգիստ,
Ոմանք կանգնելու տեղ են որոնում:
Ոմանք դռներից կախուել են հազիւ,
Ոմանք գնում են միայն մէկ կանգառ,
Կեանքն էլ նման է այս աւտոբուսին:
Պէտք է վճարես գնալուդ համար:
Հողագնդի պէս օրօրւում կամաց,
Գնում է գալիս` նոր մարդկանցով լի,
Ու եթէ վթար պատահի յանկարծ,
Կանգնած ու նստած` էլ չի հարցնի…

Կեանքն էլ նման է այս աւտոբուսին,
Եկէք մտածենք ապրելու մասին:

ԱՒԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿԵԱՆ: Տարիներ Յետոյ Քեզ Տեսայ Նորից

Տարիներ յետոյ քեզ տեսայ նորից,
Սիրտս արտասուեց, բայց ժպտացի ես,
Նոյն աղջիկն էիր` չքնաղ բոլորից,
Հոգուս մտերիմ, հարազատ այնպէ՛ս:
Աչքերդ մեղմով հանգչեցին վրաս,
Ես հպարտ ու վես անցայ քո մօտով.
Շուրջս ծածանուեց լուսեղէն երազ.
Եւ ետ նայեցի անզուսպ կարօտով:
Սուտ է, նազելիս, չի զատել երբեք,
Երբեք չի զատել մեզ կեանքը դաժան.
Քո՛յր իմ, ամոքիր սիրտս վշտաբեկ,
Տե՛ս քոնն եմ ես միշտ, քո՛ն եմ յաւիտեան:

Նոր բանաստեղծութեան հատոր մը լոյս տեսած է (Գանատա)

Հրատարակուած 2011-ին, «Խոկացող Կռունկը» բանաստեղծական հատորին հեղինակներն են Գանատածին եղբայրներ՝ Կարօ եւ Րաֆֆի Սարգիսեանները: Գիրքը կը պարունակէ 37 բանաստեղծութիւններ, ինչպէս նաեւ 10 գունաւոր նկարներ հայրենիքէն եւ Թորոնթոհայ գաղութէն: Հարկ է նշել նաեւ որ գիրքը հովանաւորած է Հ.Յ.Դ. Գանատայի Երիտասարդական Միութեան Կեդրոնական Վարչութիւնը:

Ուրախ ենք յայտարարելու որ գիրքերուն հասոյթը ամբողջութեամբ պիտի յատկացուի Հ.Յ.Դ.Գ.Ե.Մ.-ի Կեդրոնական Վարչութեան հովանաւորած Վանաձորի Ամառնային Ճամբարին։ 2011-ին, Կեդրոնական Վարչութեան գեղեցիկ գաղափարը ունեցաւ ամէն ամառ հովանաւորելու եւ Գ.Ե.Մ.-ականներով վարելու երկու շաբաթուայ Ամառնային Ճամբար մը Հայաստանի Վանաձոր քաղաքին մէջ: Ճամբարը բոլորովին անվճար է քաղաքի փոքրերուն համար եւ Կեդրոնական Վարչութիւնը ծախսերը ամբողջապէս կը հոգայ:

Գիրքերը կը վաճառուին այստեղ՝ http://www.ayfcanada.org/the-reflecting-crane/

“The Reflecting Crane” (Khogatsogh Groonguh) is a collection of Armenian poems, written by brothers Garo and Raffi Sarkissian, two active members of the Toronto-Armenian community. The poems range from a wide variety of topics; from love and friendship, to patriotism and faith. The book is comprised of thirty-seven poems accompanied by eleven full-colour photographs from both Armenia and the Diaspora taken by AYF Canada member Rupen Janbazian.

Published in 2011, the Sarkissian brothers have kindly donated the proceeds from the continued sales of this book to AYF Canada, which goes towards funding our Youth Corps program in Armenia. More information on the program can be viewed here http://www.ayfcanada.org/yc/

The book can be ordered online for $25 including shipping to anywhere in Canada and the US by clicking the PayPal link below. If you would like to pay in person, please contact info@ayfcanada.org.

Purchase the book here: http://www.ayfcanada.org/the-reflecting-crane/

Լեւոն-Զաւէն Սիւրմէլեան: Ծառ Մըն Եմ Ես

Ծառ մըն եմ ես
Արեւուն տակ Հայաստանի`
Կանաչագեղ ու լայն բացուած
Ոտներս ամուր`
Օձերու պէս
Կը պլլուին մեր սուրբ հողին
Խաչքարերուն,
Ու թերեւս բաց հովերուն`
Ես Յիսուսին պէս կը կանգնիմ
Լերան վրայ:

Վարը, հեռուն,
Ահաւասիկ արտերն անհուն ցորեններուն,
Եւ հնձաններ,
Որոնք հսկայ թռչուններու պէս կը քալեն
Արտերուն մէջ ցորեններուն:
Ու կը տեսնեմ
Լակոտներ քա՛ջ եւ ոգեւոր,
Խանձած խոտին վրայ բուրեան,
Գիւղ կը քշեն`
Աճած, գիրցած
Արջառն անթիւ,
Ակնարկին տակ
Լուսապսակ
Լուսաւորչին:

Ծառ մըն եմ ես
Արեւուն տակ Հայաստանի`
Կանաչագեղ ու լայն բացուած
Ու թերեւս բաց հովերուն`
Ես Յիսուսին պէս կը կանգնիմ
Լերան վրայ:

ՆԻԿՈՂՈՍ ՍԱՐԱՖԵԱՆ: [Նոր երազներ կան...]

Նոր երազներ կան, սակայն ես երազել չեմ կրնար,
ես չեմ կրնար առաջուան պէս երազել, մինչ միշտ հին
լուսինն է, լուռ երկինքն է նման ներքին աշխարհին,
անցեալ, գալիք կ՛ընեն դառն, անբաղձալի` հոս իրար:

Գիշերներն` հոս կը յիշեմ թէ հին աշխարհը` հեռուն`
կը կործանէր: Կռիւ էր ճամբուս վրայ, սարսափ, սով:
Հինն էր փտած, նորն էր բիրտ` իր հաւատքով եւ յոյսով:
Հեղեղն էր մեծ` իր խլած եւ իր տուած զոհերուն:

Մեր դարն ոմանք կը տեսնեն մեծ, հանճարեղ, վերջնական,
եւ չէ, ճամբայ կայ դեռ մեծ եւ անհունն է անսպառ
հոգին անհուն, մարդկային ըլլալն է դեռ անհնար:
Եկող յոյսերը վսեմ` միշտ չարիքի պէս կու գան:

Եւ անձկութիւն, քայքայում, ցաւ է միշտ` մինչ կը շրջին
մոլորակներ մետաղէ եւ պողպատներ կը սուրան
անհունէն վեր, կը թռչին մեքենաներ մոգական,
անջրպետներ կը կտրեն ուղեւորներն առաջին:

«Միջերկրական»

Diana Der-Hovanessian: Secret of Life

Once during the war
on a bus going to Portsmouth
a navy yard worker
told me the secret of life.

The secret of life, he said,
can never be passed down
one generation to the other.

The secret of life, he said,
is hunger. It makes an open hand.

The secret of life is money.
But only the small coins.

The secret of life, he said,
is love. You become what you lose.

The secret of life, he said,
is water. The world will end
in flood.

The secret of life, he said,
is circumstance.

If you catch the right bus
at the right time
you will sit next
to the secret teller

who will whisper it
in your ear.

Ffrom Selected Poems of Diana Der-Hovanessian. © Sheep Meadow Press, 1994.

ԱՒԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿԵԱՆ: Կտակ

Սիրուն մանկիկ, ես գնում եմ, դու գալիս ես այս աշխարհ.

Ճշմարիտն ես փորձով գիտեմ, դու խօսքերս մի մոռանար:

Կեանքն է ամպի փախչող ստուեր, վայրկեանն է միշտ իրական,
Բախտի կռանը կամքն է թէեւ, բայց դիպուածն է տիրական:

Զգացմունքն է գերիշխանը, խելքը` նրա լոկ ծառան.
Բայց դու խելքդ վրադ պահիր, ինչպէս պողպատ կուռ վահան:

Մի հաւատար ստուերներին, յենուիր միայն դուն քեզ վրայ,
Ատելու չափ սիրիր մարդկանց, բայց լաւութիւն միշտ արա:

Եւ լայն օրում թէ ընկերներ, թէ բարեկամ ճանաչիր.
Իսկ նեղ օրում ընկերներին ոչ որոնիր, ոչ կանչիր:

Խաղերով լի այս աշխարհում խաղդ եթէ տանուլ տաս,
Զուարթ եղիր, ու այդպիսով բախտի վրայ կը խնդաս:

Անվախ ու վեհ ղեկդ վարէ անծանօթին դէմ- դէմի.
Անզղջալի առաջ գնա, ինչ որ լինի, թող լինի:

Լսի՛ր տղաս, ինձ կը թաղես անյայտ մի տեղ, աննշան,
Որ չիմանան, մարդիկ չգան` շիրմիս քարը գողանան:

Mariné Patrossian: ԳՈՌՈՒՄ ԵՆ ՄԻ ՁԱՅՆՈՎ ՈՆՑ ՈՐ ՔՈՆԸ ԼԻՆԻ

մարդիկ տարբեր են լինում

հիմար շատ հիմար

սիրուն շատ սիրուն

անհասկացող լրիվ անհասկացող

բայց բոլորն էլ մարդ են

քո նման

ու երբ ոտքդ դնում ես իրանց բաց վերքին

գոռում են մի ձայնով ոնց որ քոնը լինի

հետո զարմացած աչքերով նայում են վրադ

ասես թե մեկը խոստացած լիներ իրանց

որ չի լինելու ցավ

որ չի լինելու ցավ

GRITAN CON UNA VOZ COMO SI FUERA LA TUYA

Traducción: Alice Ter Ghevondian

los hombres son diferentes

tontos muy tontos

agradables muy agradables

incomprensibles muy incomprensibles

pero todos son seres humanos

como vos

y cuando ponés tu pie sobre sus heridas abiertas

gritan con una voz como si fuera la tuya

después te miran con los ojos asombrados

como si alguien les hubiera prometido

que no habrá dolor

que no habrá dolor.

Mariné Petrossian: SAM BECKETT COME HOME

ու հիմա գրում եմ էս մի քանի տողը

որ հասկանամ թե ինչու

էսքան միանգամից ու էսքան շատ

սիրեցի քաղաքը որ կոչել են նյու յորք

էնքան շատ սիրեցի որ հիմա ինչ էլ գրեմ

կլինի նամակ նույն հասցեով

դու երբեք չես կարող

հանդիպել բոլոր էն մարդկանց

որոնք կարող էին լինել քո ընկերը

բայց իրանք թողնում են նշաններ

որ դու հասկանաս որ մենակ չես

որ դու համոզվես քո ընկերները կան

չնայած դու իրանց երեւի արդեն չես հանդիպի

որովհետեւ մեծ  ա տարածությունը

եւ քիչ ա ժամանակը

սեմ բեքեթ

արի տուն

գրած էր շենքի վրա

թարթող լույսերով

ու քանի որ բեքեթը

էլ չի կարող գալ

ուրեմն էդ բառերը

իմ համար էին գրած

ես էլ կանգնել նայում էի

բայց ո՞ւր ա տունը

տուն չկա

կան անտուններ

ու կա նյու յորքը

սեմ բեքեթ

արի տուն

արի տուն

արի

հետո երբ որ տուն էկա

երեւան

ինտերնետով search արեցի

էդ բառերը

ու իմացա որ

էդ նախադասությունը

չինացի մի արտիստ էր սարքել

հա էլի

չայնաթաունում էր էդ շենքը

նյու յորքի չինաստանում

ես էլ առանց իմանալու

հայաստանից հասել

կանգնել էի էդ շենքի առաջ

որ պատահաբար

կարդամ վրան գրածը.

սեմ բեքեթ

արի տուն

արի տուն

արի

մարդը սարքում ա տուն

որ անձրեւ չգա վրան

որ քամին չքշի իրան տանի

որ շները չուտեն իրան գիշերով

բայց անձրեւը մեկ ա գալիս ա

քամին մեզ տանում ա էս ու էն կողմ

ու շները որ կերան սեմ բեքեթին

չնայած շան կերպարանք չունեին

բայց շուն էին մեկ ա

SAM BECKETT COME HOME

traducción: Alice Ter Ghevondian

y ahora escribo algunos renglones

para entender por qué

tan de inmediato y tanto

me gustó la ciudad que llaman nueva york

me gustó tanto que todo lo que escriba ahora

se convierte en una carta a la misma dirección

nunca podés

encontrar a toda esa gente

que podrían haber sido tus amigos

pero ellos dejan señas

para que comprendas que no estás solo

para que estés seguro que tenés amigos

aunque quizás ya no los encuentres

porque es grande el espacio

y poco el tiempo

sam beckett

vení a casa

estaba escrito sobre el edificio

con luces titilantes

y como beckett

ya no puede venir

entonces estas palabras

están escritas para mí

me paré y miré

pero dónde está la casa

no hay casa

hay sin hogares

y hay nueva york

sam beckett

vení a casa

vení a casa

vení

después cuando volví a casa

a erevan

busqué search [2] por internet

aquellas palabras

y me enteré que

aquella frase

la escribió un artista chino

y sí, por supuesto

ese edificio estaba en chinatown

en la china de nueva york

y yo sin saberlo

llegué de armenia

y me paré frente a ese edificio

para leer por casualidad

lo que estaba escrito en él

sam beckett

vení a casa

vení a casa

vení

el hombre construye la casa

para abrigarse de la lluvia

para que no lo arrastre el viento

para que no lo coman los perros por la noche

pero igual llueve

el viento nos arrastra de un lado para el otro

y los perros que se comieron a sam becket

aunque no tenían el aspecto de perros

eran igualmente perros

Պարոյր Սեւակ։ Միաչքանին

Մի աչքով եմ նայում կյանքին:

(Երկրորդ աչքըս ապակուց է):

Եվ մի հատիկ իմ այս աչքով 

Շատ եմ տեսնում,

Իսկ երկրորդով՝ ավելի՛ շատ,

Որովհետև

Առողջ աչքով ես տեսնում եմ,

Իսկ կույր աչքով... մի՜շտ երազում...

14.XI.1963 թ.

Երևան

(«Դիմակներ» շարքից)

Գրիգոր Զոհրապ: Ոչ ոք

Դաշնակ մըն է հոգիս լեցուն
Նուագներով շատոնց լռած`
Որ մատիդ ծայրը դիպչելուն
Կը սարսռա, կ՛երգէ յանկարծ:

Երգեր մոռցուկ, երգերս իմ հին,
Խոր քուներնին թողածի պէս,
Որ շփելով գոց աչւընին
Կանցնին կարգով ահա դէմէս:

Նախ երգերը օրօրոցիս
Որոնցմով մայրս զիս մեծցուց.
Ու խոլ երգերն իմ փողոցիս
Զոր տակաւին գիտեմ բերնուց:

Վերջը, սիրոյ երգերը որ
Կէս մը իրաւ, կէս մը կատակ,
Նետեցի չորս դին ամեն օր,
Ծաղկանց նըման ոտքերու տակ:

Վերջը, վերջը բոլոր զուարթ
Այդ երգերուն, - դադարը մեծ,
Լըռութիւնը, զոր մինչև ցարդ
Քենէ զատ ո՛չ ոք չէ վրդովեր:

1901

The inaugural international poetry festival on Youtube.com

A short film clip about the 2013 International Poetry festival in Yerevan, Armenia.

Armenian Literature featured in Literature Across Frontiers

Armenia  is the featured topic in the current issue of this European online review. The article may be read in English, French or German by clicking the link here.

Daniel Varoujan Award

New England Poetry Club

Daniel Varoujan Award

Deadline:

May 31, 2013

Entry Fee: 

$10

Website: 

http://www.nepoetryclub.org/contests.htm

E-mail address: 

contests@nepoetryclub.org

A prize of $1,000 is given annually for a poem in honor of Daniel Varoujan, an Armenian poet killed in the genocide in Turkey in 1915. Submit a poem with a $10 entry fee by May 31. Send an SASE, e-mail, or visit the website for complete guidelines.

New England Poetry Club, Daniel Varoujan Award, c/o Contest Coordinator, 654 Green Street, #2, Cambridge, MA 02139.

A quiet anniversary

On April 30, 2013, The Armenian Poetry Project turned 7. This one was a quiet celebration. 

With hundreds of daily visitors and over 1900 entries, we are by no means resting on our laurels. 

I believe APP helped me achieve several goals: bringing Armenian poetry to an international audience; access to the masses, including those who don't have Armenian books in their homes and public libraries; encouraging readers to discover new writers, while providing forgotten poems and their authors a new readership.

If you have noticed that the number of entries has slowed down recently, it is because we are coming up with new ideas and projects:

1 - Resources for groups who want to start their own DEAD ARMENIAN POETS SOCIETY. This was the core of what eventually became APP. I will be writing some guidelines on how to run evenings dedicated to readings of works by late Armenian authors.

2. As a way of archiving, I will be copying our audio files to SoundCloud. The new group has already been created and episodes will be uploaded in the future. This will help APP reach a larger audience as the blog format restricts us for posting them all in the same page, and iTunes cannot archive old episodes.
The APP group on SoundCloud will be here.

3. Resources for Armenian poetry workshops.

4. Support for cultural events and help in finding authors for reading series in the United States and Canada.

5. Support for the annual poetry competition, which for the last three years has been sponsored by the ASA.

6. Regular postings -- albeit not daily -- of poems, translations and announcements. 

I invite all readers to stay in touch, add comments and share your thoughts.



All best, and thank you for being a reader and supporter of the APP.

Lola Koundakjian
Curator and Director, The Armenian Poetry Project