Wednesday, May 15, 2013

ԱՒԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿԵԱՆ: Կտակ


Սիրուն մանկիկ, ես գնում եմ, դու գալիս ես այս աշխարհ.
Ճշմարիտն ես փորձով գիտեմ, դու խօսքերս մի մոռանար:

Կեանքն է ամպի փախչող ստուեր, վայրկեանն է միշտ իրական,
Բախտի կռանը կամքն է թէեւ, բայց դիպուածն է տիրական:

Զգացմունքն է գերիշխանը, խելքը` նրա լոկ ծառան.
Բայց դու խելքդ վրադ պահիր, ինչպէս պողպատ կուռ վահան:

Մի հաւատար ստուերներին, յենուիր միայն դուն քեզ վրայ,
Ատելու չափ սիրիր մարդկանց, բայց լաւութիւն միշտ արա:

Եւ լայն օրում թէ ընկերներ, թէ բարեկամ ճանաչիր.
Իսկ նեղ օրում ընկերներին ոչ որոնիր, ոչ կանչիր:

Խաղերով լի այս աշխարհում խաղդ եթէ տանուլ տաս,
Զուարթ եղիր, ու այդպիսով բախտի վրայ կը խնդաս:

Անվախ ու վեհ ղեկդ վարէ անծանօթին դէմ- դէմի.
Անզղջալի առաջ գնա, ինչ որ լինի, թող լինի:

Լսի՛ր տղաս, ինձ կը թաղես անյայտ մի տեղ, աննշան,
Որ չիմանան, մարդիկ չգան` շիրմիս քարը գողանան:

No comments: