2016 Banned Books Week: September 25 − October 1, 2016

Banned Books Week is an annual event celebrating the freedom to read. Typically held during the last week of September, it highlights the value of free and open access to information. Banned Books Week brings together the entire book community; librarians, booksellers, publishers, journalists, teachers, and readers of all types, in shared support of the freedom to seek and to express ideas, even those some consider unorthodox or unpopular.

To learn more about this annual event, visit this link.

Pablo Tenekedjian: LAS PRISIONES

LAS PRISIONES

I

Nada debe asfixiarse entre sus labios,
Ni el óxido aguado de las lunas,
Ni un estallido de claroscuros
Cuando los medios cautivan.

Aprisa,
No se apuren.
Traigan agua de los estambres y amantes insatisfechas,
Una extraña lactancia que invada los gineceos,
Muerte que desdoble sus costillas.

Despacio,
Más aprisa.
Cambian los rostros y nada cambia.
Un capullo de capa negra
Rompe la magia en artera distancia;
Y eso es,
Sólo,
Pétalos como excusa y agonía desdentada.


II

Y un fragor precipitado guillotina las miradas,
Y la amargura profana a diente suelto
Como el súbito fracaso embiste
En medio de la felicidad más propia
O sobre la cercanía de un rostro que nos miente.

No hay más.
La esperanza dura
Lo que en los ojos
Tiembla.
No se abrazan fulgores
Ni se apuesta en crisálidas,
Sólo se trabaja para arrullar un labio que se mueve en el limo
Y que columpia en sus voces a brutales gusanos.

Carne y carne.
Carne y miedo zozobrando por sus cuatros cuchillas,
Carne y carne amasada en inciertos,
Y hambre
En lecho de entrepiernas
Y en perfil de suspenso.


III

Nada. Aquí ni nadie,
Nadie.
Y más aun,
Dentro fuera como si todo
Eso mismo y nada,
Aquello en barracas de yemas inseguras
De niñas que dejan caer
¡cómo!,
Un amor de alcantarillas y de hoces mendigas.

Recomenzar.
Regresar y ser. Voltear.
Lo mismo y nada.

Pablo Tenekedjian nació en Argentina en 1974. Es Licenciado en Literatura por la Universidad de Chile y candidato a Magíster por la misma universidad. Ha publicado sus poemas en varias revistas literarias así como ensayos y artículos. Profesor universitario, ha dictado la Cátedra del Monográfico de "El Quijote" en la Universidad Diego Portales.

Փանոս Ճերանեան։ ԱՐԵՒԻՆ ՊԷՍ

Դուն կը նայիս,
աչքերուդ զոյնն աչքերուս մէջ
մոռցողի պէս։

Դուն կը կանչես,
քամիներու թեւով տարուած
յուշերուս պէս։

Կը մոտենաս,
ինծի երբեք չհանդիպած
անձի մը պէս։

Դուն կ'անհետիս
իր մթութեան սիրահարուած
արեւին պէս...


                               

       

PETER BALAKIAN: Head of Anahit/British Museum

For Michael Coyle and Donna Frieze

1

You said anyone could walk in
with a pack of explosives as we passed through
the crowds of tourists and school kids — 

under the glass-grid ceiling lit with sun.

I was saying: She’s our earth, our body, our sex,
as we drifted down the halls of statues and colonnades
and hunks of facades of Greek temples until we found

room 22, “The Hellenistic World,” where a bronze face
in a glass box on the wall stared back at us.

Head from a bronze cult statue
of Anahita, a local goddess
in the guise of Aphrodite (200–100 BC)

the text hung there in space — 

Found in Satala in NE Asia Minor
(Armenia Minor)

a left hand holding drapery was found with the head  //

and out of some bad Comedy Central joke,
my iPhone buzzed with a flash news update
about ISIS or ISIL, or whatever they called themselves that week — 

Temple of Baalshamin at Palmyra — blown up — 
the phrase re-circled — blown up — 

2

and my head was back in the white van with the TV crew in ’09
winding through the buttes and roadside gullies of the Syrian desert,
to the Armenian memorial in Der Zor,

before we went to Palmyra where I sat under
50-foot Corinthian columns — 
the corners chipped by wind and sand

in late May when it hit 110 at noon
and the sun melted the plastic rim of my cell phone — 
as our driver appeared out of nowhere with stacks

of zaatar bread and Diet Cokes — 
we found some shade under a portico
as the visionary pillars disappeared into blue sky.

3

Outside students were buzzing through the gates
of UCL and the brown brick of Bloomsbury was lit up
with sun after rain — 

inside the wunderkammer of Hans Sloane
and the collectors who hauled their stuff from the Middle East — 

(What is the Middle East? my Turkish publisher
asked an audience at NYU — 
Istanbul, Jerusalem, Mumbai, Srinagar?)

you kept asking: What is year zero to us?
Didn’t our war destroy some temples and museums?

I called the curator on the phone at the info desk
to leave my complaint on the message machine
about the signage:

“Satala wasn’t Armenia Minor/NE Asia Minor — 
it was central Armenia /Anatolia — make correction.”

4

What questions were we asking
staring at the misinformation on the wall
and the beautiful Armenian head of Anahit?

Why was I back in Der Zor at the chapel
digging Armenian bones out of the baked ground — 
scratching the marrow and dried mildew?

5

In the age of throat-slitting on Twitter
the imperial shock and awe of burning Tigris — 
the lynching of Saddam on the internet,
vanishing tomb of Jonah — 

which fetishized objects ... whose museum?

6

I’m gazing at the head of Anahit — Armenian
goddess of fertility and love — 
(no more local than the Brooklyn Bridge)

staring at the green and red paint still speckled on her bronze head.
I love her serpentine upper lip, her eyes of black space — 
I stare into the screw hole in her neck
the two curlicues of hair on her forehead
her august throat; her dense acanthine hair.



This poem appeared in Poetry magazine's September 2016 issue.

Մարինե Պետրոսյան։ Խաղաղ ջրեր

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

ոչ փոթորիկ էր

ոչ էլ շնաձկներ կային

ուղղակի երեխան լողալ չգիտեր

ու իրան ոչ ոք օգնել չէր կարող

ոչ ձկները

ոչ թռչունները

որովհետև իրանք ձուկ էին ու թռչուն

ոչ թե մարդ

էսօրվա պես հիշում եմ

աշուն էր պայծառ աշուն

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

Յովհաննէս Ասպետ: ԳԵՐԵՐՋԱՆԿՈՒԹԻՒՆ

Յուլիսեան խաղաղ կէս գիշերին,
Լուսնին արծաթեայ լոյսին տակ,
Մենք ձեռք ձեռքի կը քալէինք ուղիներէն,
Հսկայ ծառերու կիսամութ ստուերներուն տակ,
Թմբիներու քաղցրածորան օծումին մէջ հարբա՜ծ,
Երբեմն ցանկապատին յենած կողք կողքի,
Մենք կը դիտէինք մեծ լուսնակին,
Կարծես թէ ան շատ մօտ էր մեզ:

Գիշերուան կախարդուած օդին մէջ,
Չնաշխարհիկ համակրանք մը կար, մտածում մը երջանիկ,
Որ մեր դրդում սիրտերը կը մտերմացներ իրար.
Ուշ գիշերին մէջ իր սրտագին նուիրումը՝
Ա՛լ աւելի խորհրդաւոր էր ու նշանակալից,
Որ իմ լլկուած, ընդարմացած յոյզերը կենսանորոգէր.
Ո՜հ, ես իր սիրոյ առաջին համբոյրին մէջ հրանուտ,
Իմ վաղեմի անկենդան սէրերը մոռացումի մատնեցի,
Իմ յուզումնահար ու տագնապալի յոյզերը խաղաղեց.
Այս իրիկուն իմ անդարման տակաւութիւնը հոգւոյս,
Իր սիրոյն հանդարտ ջուրերուն մէջ լուացի.
Իմ շղթայուած կաշկանդումներէս,
Լոյս րոպէին մէջ ինձ ազատ արձակեց,
Եւ մեղմաբար իմ հոգին անզուգական,
Քաղցրութեան մը մէջ թաթխեց,
Ու ոռոգեց իմ ծարաւի սիրտս:

Գիշերային աներեւակայուած երազ մըն էր ան,
Թէ երկնային հրեշտակի մը յայտնութիւնը՝
Իրօք մեր սերտ հաղորդումին մէջ կար սէր մը եզակի,
Սրտագին ծորում մը գերերջանիկ.
Ուստի նա իր արբշիռ հիացումէս թեւարկած,
Փարթամօրէն ինձ փոխադրեց իր սիրոյ արքայութեանը մէջ,
Եւ սոյն պահին ինձ այնպէս թուած,
Որ սկզբնաւորութիւնն էր մեր յաւերժասիրութեան.
Հոգիս իր քաղցրութիւններով թանձրացած,
Իրեն համար անվերապահ պաշտում ունէր:

Այս իրիկուն ես իմ անհուն հրճուանքէս մղուած,
Իր ձեռքը բռնած,
Ինք տարի իմ պարտէզը ծիրանի.
Ու հապա նա իմ հոգւոյս փարած ինձ տարաւ,
Մինչե՜ւ երանութեան աղբիւրները:

1968 Lamorlaye-France

Ձօնուած Ժօաննային Յովհաննէս Ասպետ

Aaron Poochigian: Good Morning, Night

First a gunshot then the sirens
murdering sleep at three a.m.

Beyond the sill an urban gulf
and fear greater than for oneself.

There is no war of us and them
in the eternal Barrio,

only a desperate status quo.
Worse, after all that noise, the silence.

This poem appeared in https://aquietcourage.wordpress.com/2016/07/16/good-morning-night/

Aaron Poochigian: Derelicts

Aaron Poochigian

Aaron Poochigian earned a PhD in Classics from the University of Minnesota in 2006 and an MFA in Poetry from Columbia University in 2016. His book of translations from Sappho, Stung With Love, was published by Penguin Classics in 2009, and his translation of Apollonius’ Jason and the Argonauts was released October 2014. For his work in translation he was awarded a 2010-2011 Grant by the National Endowment for the Arts. His first book of original poetry, The Cosmic Purr (Able Muse Press) was published in 2012, and several of the poems in it collectively won the New England Poetry Club’s Daniel Varoujan Prize. His work has appeared in such journals as The Guardian, Poems Out Loud and POETRY.   

These poems previously appeared in thehypertexts.com. 

Derelicts

I.

I heard the harmless maniac

who camps in front of my bodega

roar from his carton on the stoop:

“I am the Alpha and Omega,

the kick in the smack, the massive attack,

the zoom bah bah, zoom bah; whoop, whoop, whoop!”

Polychrome Christmas lights were blinking.

A white dove—well, alright, a pigeon—

posed on the guy’s cardboard façade.

I don’t go in much for religion

but, trust me, I could not help thinking,

“Lo, another son of God.”

II.

I love you, vagrant, with my own self-love

because I see myself there sleeping rough

on rubbish under a construction scaffold.

Because I hear my future in your cough,

my voice among your five defiant voices,

I love you, vagrant, with my own self-love.

What crisis crazed you? Was it chance or choices?

Come summer, if my doom does not improve,

your landmark madness will be me unraveled.

So here’s a buck—a fiver? That’s enough:

I love you, vagrant, with my own self-love."

III.

Ah, where the wind is ruffling

trash bags, and moonlight snags

on cracked façades: that shuffling

nebulous humanoid

who glooms through shreds and drags

a shadow like a void.

The beards of the Unemployed

dissolve in the rags

and shag of night.

Mott Street, each time I walk it,

parades this mental case.

Last week he dredged his pocket,

flashed me a watch—no band,

just a smashed, digital face.

The time: Please Understand.

A whirlpool demand 

from backward space; 

a black-hole wound.

He always gives me this funny

feeling, a pity akin

to rage: should I toss money

into a bottomless bum?

Indulge my nagging twin?

Feed what I could become? 

Here’s something, Mr. Mum,

but keep your grin—

I don’t want none.

IV.

It’s late and lost in tunnels that I find him— 

Mr. Mirror Shades (the mufflered one),

his past the tentacles of pipes behind him,

his stature like a hunched harp made of bone.

A tarot card, a king of prophecy

enthroned on coats and rubbish, he sometimes

rattles his wicked little cup my way

and conjures up a mishegoss of rhymes:

One wave of poison, two of disease,

and a pulse will roast your phones and freeze

your engines.

Rats, then, will rise through the sewer grates

as executors for the Fiend or Fates

and gnaw with a vengeance.

Sirens will sing the Apocalypse Blues

and, morning, noon and night, the news

will be static.

Why bother dialing nine-one-one?

Why dash for the drawer and get out the gun?

Why hide in the attic?

No one will be surviving this,

so go out and find somebody to kiss,

or religion.

A blood tide creeping up our shores,

it’s time to get down with the dinosaurs

and passenger pigeon.

So he intones, out of his nose, his skull.

Chuckling, then, he scrunches for a bow,

and I give something to the oracle

for briefly making Armageddon now.

Jacqueline Tchakalian: To Be Beheaded, Armenia, 1915

Jacqueline Derner Tchakalian, a visual artist and a poet, lives in Woodland Hills, CA. Her poems have appeared inEclipse, So to Speak, California Quarterly, Westward 4and other publications. She was a finalist in the 2010 Tennessee Williams Literary Poetry Contest and the 2007 Conflux Press Artists Book Contest. Previously, she was a co-director of the Valley Contemporary Poets Series and for the Los Angeles Poetry Festival. Her book, The Size of Our Bed, Red Hen Press, was published in 2015.

         For those who deny.

to be the beheader

      is to ignore
                           
      how deeply memories

      embed themselves           

      in tomorrow's 

            blood    


to be beheaded

      is to lose touch 

      source of thought

      water's web

      sight of blood

            running away


to be an observer

      on site    viewing photos

      watching film    willing or not

      is to be grateful you are not

      the victim    your blood

            recording everything


to be remembered

      victims' dried blood 

      must be washed 

      with clean hands 

      in memories' open

            baskets of language

This poem appeared in the July 2016 issue of Frogpondia.

Shahe Mankerian in Poetry Within Reach

Poetry Within Reach will recognize and honor nine seasoned and emerging published poets, known as the Pasadena Rose Poets, who live and/or work in Pasadena. They are Marcia Arrieta, Teresa Mei Chuc, Hazel Harrison Clayton, Mel Donalson, Kate Gale, Shahé Mankerian, Carla Sameth, Victor Vazquez and myself. This “happening” will also provide an opportunity for the public to listen to their stories and to connect. The event will produce an archive of ideas, images and stories that will extend Pasadena’s cultural legacy into the future and enhance the quality of public space.

Wednesday, July 27 at 12 PM - 1 PM

Pasadena Senior Center

85 E Holly Street

Pasadena, California 91103

Ինչպէս Հայերէնը ՀԱՅԱՏԱՌ գրել/Comment taper en arménien/How to type in Armenian

Ահա ինչպէս կրնաք հայերէն այբուբէնով տառագրել

Voici comment vous pouvez taper en arménien

Here is a step to step guide on how to type in Armenian

Nayiri.com, an online dictionary source, gives excellent information on how to type in Armenian. Here's the link to the how-to page

You may print this keyboard image to help you with Western Armenian typing. Other keyboards are available on the Nayiri site.

Good luck/Bonne chance/Յաջողութիւն՝ 
Լօլա

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ ԿԱՐՍ

Այստեղ ծննդավայր է։ Այստեղ բերդ կայ թաղուած,
Այստեղ արեւը ճզմուած է։
Հարթողը գերաններ չէ բարձրացուցած։
Այստեղ վեց տասնամեակ է՝ որմնադիրնեը չկան։
Սեւաթափ, լքուած քարերը յանկարծ քեզ կը ճանչնան
Անոնք նշաններ ունին
եւ կը սպասեն։


Այս է սէրը.
Մտերիմ գոյն մը ինք իր մէջ կը լոգնայ
Տարեց հայուհիի պէս, որուն մարդը
պանդխտութեան վէրքը կ՚ապրի։
Հին ժամանակներուն պատմուած պատմութիւն է
Որուն հանդէպ հաւատքը դեռ կը պահպանուի.
Հոս նոր սէր մը կը լռէ երբ հնչիւնները մսին։
Ծննդավայր է։


Կը խեղդուի գորշ քարի գոյնը,
Եթէ հեռանայ տեսողութենէդ՝
Լոյսերուդ մէջ
աչքերուդ հետ կը խեղդուի ինչպէ՜ս։


Ալումինիում թուղթէ ճմռթկուած արեւը
Կողերը քակած կը հազայ թոքախտաւոր օրուան մէջ,
Եւ քաղաքը՝ վաթսուն տարի բանտարկուած
ոճրագործի համրութեամբ կը հալի։


Հնդկահաւելու կչկչոցը կ՚երերայ շալվարներու ետեւէն.
Անշարժ նայուածք մը կայ, պահուա՛ծ է քարերուն մէջ,
Անշարժ նայուածք մը կայ, պահուած է քարերո՛ւն մէջ,
Ո՞վ մեռաւ անցեալ ամիս քունին մէջ արտասանելով
Չարենց։
Մենք անձրեւին տակ տեսանք զիրար,
Անանուն, երջանկօրէն փակ մեր աչքերուն տակ
կարմիր կրակով.
Եւ ինչպէս որ խլաթակ գիշերուան մէջ
Ովկիանոսը կ՚ոռնայ ոստրէի բարակ պատերէն՝
մեր կարօտը մօտեցուցինք։
Եւ ինչպէս որ մորֆինի ասեղը կը խրի
Ցաւատանջ մաշկէն՝
Մեր կարօտը ներսուզեցինք։


Երբ թռչուններ քանալներու մէջ կ՚ողբային
Անգոյն երկնակամարին վրայ ծառեր կը խեղդուէին
սուլոցներէն հովի
Ու տակառներու մէջ ձեռագիրներ կը մղկտային
Ան անձնասպա՛ն եղաւ։
Ոչ ոք հարցուց թէ ինչու։
Բանաստեղծ մը տասներեք տարեկան էր
Ուրիշ մը երեսուն
Ուրիշ մը եօթանասուն
Ան սպաննուեցաւ իր վերջին երգը թողած պատերո՛ւն.
Գիտէր՝ պատերը հալիլ գիտէին,
պատերը երբեմն լռե՜լ գիտէին։


Մեծհայր մը սարսափած մարանի աղօտ լոյսին տակ
Հայր Մեր-ը խաչակնքեց


Ո՞վ մեռաւ անցեալ ամիս արտասանելով Չարենց։


Այստեղ ծննդավայր է։ Ճրագները կը վառին,
Կառապաններ եւ հովիւներ կը վերադառնան
Մեռած երգերու դիակները թողած
խոպան արտերուն եւ ջղջիկներուն.
Ալի՛, կ՚ըսեմ, չայ մը բեր,
Պանդոկին մէջ երեք հայ կայ հսկումի
Բազմութիւններ կան հեռուն
ողբերգութիւն կը կարդան։
Ալի՛, կ՚ըսեմ, թակարդ մը բեր, հոս մուկերը կը վխտա՜ն։
Կը փակեմ դուռը, կը գծեմ Եղիշէ Չարենցի դէմքը թաքնապիրկ
Պարոյր Սեւակի լուսաճայթ դէմքին վրայ,
Նոյն տեղը կը գծեմ ուրիշ ուրիշ ուրիշ դէմքեր…
Անիւը ետ կը դառնայ։
Գետի ափին անտաշ տուն մը կը տեսնեմ
Լուսամփոփի պէս աղջիկ մը նուաղուն,
Յարդագողի ուղեւոր մը հրաքանքար
Որ հնամեայ քերթողութեան ճակտին գրեց
Շոգ, ոգելից խոհի տողեր հռնդուն,
Եւ հեռացող արօտներէն արիւնահոտ
Կը մօտենան կախաղանի թեւերը զո՛յգ….
Ալի՛, կ՚ըսեմ, աս ի՞նչ շուն է, ամէն գիշեր
Այսպէս կու լա՞յ։
Ալիին նալինները մթապատ նրբանցքներու
Հեգնանքին մէջ կը հռհռան։


Ի՛նչպէս շարժեմ գաղափարը
Եւ ստուերը ձգեմ փոխաբերականի մէջ։


Ոստրէի թաց պատերը կը լսեն
Ամէն Ուրբաթ երբ մուազզինը իր մինարէն բարձրանայ
«Աստուած մե՜ծ է» կանչելու՝
Շոգեկառք մը կը խորտակուի
Էշերու եւ տէնկերու քամլքուած նայուածքին մէջ։


Պատմութիւնը՝ գաղթի ճամբան մնացած
կապոցի պէս հինցած,
Արեւր ճզմուած է սպաննուած բանաստեղծին պէս,
Այդ թոքախտաւոր կապուտաչեայ սիրուհին
Բանաստեղծին չունեցած շիրիմը
Հասկագոյն թեւերով գրկած
կը հազայ
խլաթակ
Մաղաղկուն թոքերը հանած՝ ծակտիքներէն արիւնը
կը կաթեցնէ վրաս
վրա՛դ
մեր բոլորի՜ն վրայ


Ոչ, ընդամէնը հրաժեշտ մը չէ
Այս հանդիպումը արնոտ՝ ոչ թէ նարօտ ու պատարագ
Վերածնո՛ւնդ կը բուրէ։


Սի՜րտ մը թաղուած է հոս
Հոս անթեղուած է բերդ մը ամրասիւն։

Այստեղ ծննդավա՛յր է։

K A R S



This place is birthplace Here entombed lies a fortress
here the sun is crushed
beams were raised with no leveler
here over six decades there are no masons
dark abandoned stones suddenly call your name
they bear signs
and they wait

Such is love
an intimate color bathes itself
like an Armenian matron whose mate
lives the wound of exile
it's a tale told since time immemorial
held sacred in a faith still maintained
here a new love grows mute when sonorities are cold
it is birthplace

The color of gray stone drowns
if it moved out of your sight
amongst your hopes
oh how it drowns within your eyes!

The wrinkled sun of aluminum foil
coughs in the consumptive day undoing its sides
and with the stillness of a felon jailed for six decades
the city melts down.

The gobble of turkeys sways behind shalwars
a gaze in stillness hides in the stones
a motionless gaze hidden in the stones…

Who died last month reciting Charents in his sleep?

We saw each other in the rain
nameless with crimson fire under our
blissfully closed eyes
and not unlike the deafening night
when the ocean roars from the thin walls of an oyster
we brought our yearning closer
and just like an addict’s needle puncturing a pain-pierced
membrane we injected our yearning

When birds bewailed in canals
trees were drowning in the whistling wind
of the colorless firmament
and manuscripts moldered in barrels
He killed himself
no one asked why
a poet was thirteen years old
another thirty
another seventy
He was killed leaving his last song
to the walls
he knew the walls knew how to dissolve
at times they knew how to be silent

A terrified grandfather in the twilight of the cellar
crossed himself a Pater Noster

Who died last night reciting Charents in his sleep?

This place is birthplace the lanterns are lit
coachmen and shepherds return
leaving the corpses of dead songs
to barren fields and bats
I say Ali get me a tea
There are three Armenians in the inn
further away there are crowds in vigil
reading tragedies
I say Ali get a trap mice are infesting this place
I shut the door I draw Charents's discreet countenance
over Sevak's flood-light face
in the same place I draw other other other faces
the wheel turns back
on the river's bank I see a rustic house
a muted maiden like a light-shade
a traveler ablaze on the Milky Way
who wrote spirited lines of shimmering thought
on the forehead of ancient poetry
and from the receding pastures of gore
approach the twin arms of the gallows
Ali I say what dog is this? Does it cry like this
every night?
Ali's clogs clatter in the sarcasm of
gloomy corridors

How do I move concept
and leave its specter in metaphor?

The open walls of oyster harken
every Friday when the muezzin goes up the minaret
to call God is great!
a train derails
in the pinched gaze of donkeys and packs
History worn out like a bundle left on the road to exile
The sun is crushed like the murdered poet
that consumptive blue-eyed mistress
with tawny arms hugging the poet's tomb that's not there
coughs
raucously
Relieving tattered lungs from pinholes she drips
the blood on me
on you
on all of us

All in all this bloody encounter
is not a farewell it smells of renaissance
not of High Mass or incense
A heart is hidden here A solid fortress seethes under ashes

This place is birthplace




Vehanoush Tekian

translated by Tatul Sonentz

ՅԱԿՈԲ ՆԱԼՊԱՆՏ ՏԼՏԼԵԱՆ։ ՀԱԼԷՊԱԳՐՈՒԹԻՒՆ

-5-

Այս ալ տեսայ

Ապրեցայ

Շնչեցի բջիջ առ բջիջ

Թէ ինչպէ՞ս

Որոտը ռումբերու

Ահազանգն անապահովութեան

Կրծեցին ու յօշոտեցին

Երեւակայութեանս հորիզոններն

Եւ բռնաբարեցին

Ներշնչանքիս հրեշտակները

Զիս վերածելով

Ամուլ եւ steril

Ճեփ-ճերմակ թուղթի առաջ

Մարտնչող

Բայց պարտուող բանաստեղծի մը

Ինչպէս արեան սպիտակ հոսքերուն դէմ

Անզօր անյոյս մաքառող

Leukemia-ով տառապող

Սափրուած գլուխներով մանուկներու

Հալէպ ախ Հալէպ

Գոյութեան երակներուս մէջ

Ե՞րբ պիտի ներարկես

Վերակենդանացման թափանցիկ plasma-ն

Եւ կաս-կարմիր արիւնը

Բոսորագոյն յարութեան

Հալէպ ախ Հալէպ:

ՅԱԿՈԲ ՆԱԼՊԱՆՏ ՏԼՏԼԵԱՆ

ՀԱԼԷՊ

kantsasar.com

Դանիէլ Վարուժան։ ԱՆՑՆՈՂ ՏԱՐԻՆ

Պառաւցած է: Ձիւն գիսակներ` ծոծրակին

Խոր ակօսները կը սքողեն, եւ բերանն

Ակռայ չը կայ. միսերը չոր, ցըրտագին,

Կը դողան:

Ան կը փախչի մերկ ծառերուն խորերէն. 

Կըքած, մախաղ մ’ունի ուսին. իր աչքեր` 

Աղօտ լոյսով` ձանձրոյթ, խոնջանք կը փայլեն 

Տարուբեր… 

Միշտ կը փախչի մախաղովն, ուր իղձեր կան, 

Մոխիր յոյսեր, անբախտներու վաղամեռ 

Հառաչանքներն ու ինքնախաբ մարդկութեան 

Երազներ: 

Ժամանակի մ’հեղեղին մէջ, հէ՛գ պառաւ, 

Պատրանքներով իր քամակն ա՛լ ծըռած է: 

Կ’երթայ մեռնիլ հանգըստութեան մեծ անձկաւ: 

Անդա՜րձ է… 

Մըթընշաղին մէջ մարդիկներ, վայրապա՜ր, 

Ապշօրէն, լուռ կ’նային անոր ետեւէն, 

Եւ գոչելով թախանձագին. -Վայրկեան մ’ալ. - 

Կ’աղաչեն: 

Բայց ուղեւորն լերան ետեւ ա՛լ լըռին 

Կը կորսըւի. եւ կը դառնան մարդիկներ 

Նոր եռանդով մը կ’ընդգըրկեն Նոր տարին, 

Անտարբեր… 

(Փուշի Ակօսներ տետր, Վենետիկ 1902-1905)

Պետրոս Դուրեան։ Հայուհին

       Աշնան մէջ էր, երեկոյ մը 

Վերադարձիս յԻւսկիւտար, 

Օդը պարզ էր, հողմը մեղմիկ, 

Ծովուն ջուրերն ալ հանդարտիկ: 

       Շոգենաւին սարաւանդը 

Նըստած անկիւն մ՚առանձնակի՝ 

Ուշադրութեամբ ես նոյն օրուան 

Լըրագիրները կարդայի: 

       Մէկ մ՚ալ յանկարծ սանդուխէն 

Վեր ելնելու ոտնաձայն մը 

Շըփոթեց զիս եւ աչերս 

Դարձուցի դէպ յայն կողմը: 

       Հայուհի մ՚էր վեր ելնողն, 

Բարձրահասակ եւ գեղադէմ. 

Անցաւ մօտէս նէ սիգաճեմ, 

Նստաւ անկիւն մ՚ինձ դէմ առ դէմ: 

       Ո՜հ, կարծես թէ նէ երկնային 

Զըւարթուն մ՚էր վար իջած՝ 

Լոյս սփռելու, սէր բուրելու, 

Խըռովելու սրտերն այրած: 

       Այլ չըգիտեմ թէ ինչո՞ւ 

Կրկին աչերըս յառած՝ 

Իմ թերթիկիս վըրայ միշտ՝ 

Սիրտս էր ամբողջ խըռոված: 

       Մինչեւ մէկ մ՚ալ նաւաստին 

Խռպոտ ձայնով մը գալով մօտ, 

Ըսաւ. «Հասանք յԻւսկիւտար, 

Ալ ի՞նչ նստեր ես դու հոդ»: 

       Վեր վերցուցի աչերըս, 

Ոչ ոք տեսի մէջ նաւին. 

Մինակ էինք երկուքնիս, 

Մէկ մ՚ես, մէկ մ՚ալ … նաւաստին: 

Bedros Tourian: The Armenian woman

It was an autumn evening

As I returned to Uskudar

The air was clear, 

the wind was gentle,

The sea waters too were calm.

Sitting alone in a corner 

of the Steamship’s bow 

I read the daily papers 

with attention.

Suddenly footsteps 

going up the stairs 

caught my attention

and I turned my eyes 

towards them. 

It was an Armenian woman heading up, 

tall and handsome who 

assuredly walked by

and sat facing me 

Oh, it was as if an angel had 

descended from heaven 

to shed light, to spread love, 

To stir the hearts of the troubled. 

But I do not know why 

My heart already disturbed 

I kept my eyes fixed 

on my paper. 

Until the sailor announced 

with a loud voice, 

"We have reached Uskudar. 

Why are you sitting here?" 

I lifted up my eyes, 

and saw no one else on the ship.

We two were alone.

Me, and him, the sailor. 

Translated by Lola Koundakjian

Նիկողոս Սարաֆեան: Մոլորում

Պատրանքներովդ ահա, կեա՛նք, թշուառութեամբըդ դարձեալ,

Սադրանքներովըդ վայրագ կը հըրես զիս աւելի

Խորը հոգւոյս, ուրկէ խոյս հազիւ փորձեր էի տալ

Եւ սիրել քեզ… Կը ճընշես զիս խաւարովն անցեալի

Ու գալիքով մը, որուն դեռ լոյսն հեռու է մենէ…

Զիս կը սպաննես ամէն օր, կը փրցընես մէկ առ մէկ՝

Բոլոր թելերս սիրոյ։ Ամէն մէկ ժամըս ժամն է

Բաժանումի մը տըխուր։ Ամէն մէկ օրս յուսաբեկ

Անկում մըն է, հեռացում սիրած բոլոր բաներէս,

Որոնց երբեմըն հասնիլ տենդով, խանդով փորձեցի։

Ամէն մէկ պահ ժպտելով ու դիւթելով կը դաւես,

Ինչպէս դաւեց Տալիլան… Ու ձայն մ՚ահա, կեա՛նք, ինծի

Կը փսփըսայ շարունակ՝ ինչ որ ըսաւ Սամսոնին։

Ա՜, ձըգէիր ինծի գէթ՝ մահէն անդին աշխարհներ

Տեսնող հաւատքըս իմ հին ու բարութիւնս երբեմնի…

Կեա՛նք, կը հեգնես դարձեալ զիս… Ամենէն մեծ չարիքն էր

Որ կըրնայիր տալ ինծի. ոչ բաժնուիլ կարենալ

Քեզմէ և ոչ քեզ սիրել… Այլ մընալ լոկ կենդանի

Իբրև մեռել մը. այսպէս, իբրև մարտիկ մը պարտեալ,

Նաւ մը՝ օտար ծովուն վըրայ, որ ոչ մէկ ափ կը տանի։

Նիկողոս Սարաֆեան

«Տեղատուութիւն Եւ Մակընթացութիւն»

Փարիզ, 1939

Marée Basse et Marée Haute, 1939

Ebbe und Flut, 1939

Նիկողոս Սարաֆեան: ԽԱՂԱՂԱԿԱՆ ՈՎԿԻԱՆՈՍ

Կէս դար յետոյ, երբ գացի հոն՝ ուր ապրած էինք մենք,

Տուն չկար՝ տեղն էր պարապ։ Չէի ճանչնար հողը մեր։

Փողոցն՝ որ մեծ եմ տեսած, փոքր էր։ Աչքերս են խաբեր։

Տեսայ՝ ինէ դուրս չկար յիշածս, անցեալ շէն կեանք, շէնք։

Կը չըքանայ մենէ վերջ այն՝ ինչ որ մենք կը յիշենք։

Մեր հողն էր փակ։ Ես՝ օտար։ Կ’ուզէի՝ մայրս երեւար։

Կ’երեւար։ Ջինջ իրիկուան լոյսն իսկոյն զայն կը ջնջէր։

Միտքս էր ջնջեր իր մէջ՝ հին մըտածումներ եւ տենչեր։

Նըւազեր էր աճելով հաւատքով կամ դառնաբար։

Մահը կէսէ աւելին առած՝ ըրած էր խաւար։

Եւ մինչ պարապն էր առջիս, ես՝ կողոպտեալ, ոտքէս վեր

Կը չափէր մէկն. «Ի՞նչ կ’ուզէ այս դրսեցին…»։ Քալեցի։

Ո՞ւր… Հողն էր լուռ, հոգը չէր։ Քաղաքս օտար էր ինծի։

Մեծցած, փոխուած եւ ճանչցածս սպասածէս վեր, տարբեր։

Կ’անջատուէի անցեալէն եւ ան ինէ կ’անջատուէր։

Մոլոր էի եւ տեսայ՝ զուր է կառչիլ յիշուածին [1] …

ՄԻՋԵՐԿՐԱԿԱՆ հատորէն

ՅԳ

« Խաղաղական Ովկիանոս ». - Հատուած է (իբր կարգաթիւ 2 թւանշանը կրող), լոյս տեսած « Դրազարկ » տարեգիրքին մէջ, 1968ին: Ծանօթագրութիւն մը, էջատակին, կը ճշդէ « Գլուխ մը ` « Մեկնում » գործէն »:

Նիկողոս Սարաֆեան:ԱՐԵՒ-ԱՆՁՐԵՒ

Անձրեւ-հովէն ուռած ուռկան։

Ծառերն ահա կը սարսըռան։

Փարիզ, Փարիզ. ծով անյատակ։

Կը կծկըտիմ բանտի նըման

Դուռի մը մութ կամարին տակ։

Բարի արեւ Օգոստոսի,

Ե՞րբ պիտի գաս ազատել զիս։

Ցեխոտ արցունք մը կը հոսի

Ոսկորի գոյն պաղ պատերէն,

Որ դարերու մահ կը բուրեն։

Ձուկերու պէս հալածական՝

Քարեր, ջուրեր կը դողդըղան

Բակին մէջ՝ ուր կին մուրացկան

Մը սիրային երգեր կ’երգէ,

Բռնած նիհար տըղուն ձեռքէն։

Բայց կը հեգնէ ձայն մը տարբեր

Ամէն երազ ու ամէն սէր,

Ե՛ւ քեզ, անձրեւ, որ շատըրուան

Փրփըրացայտ եղար, եւ մերթ՝

Քընար՝ սրտիս պատանեկան։

Սրճարաններ, լոյսեր շարժուն,

Այրող նըւագն անիւներուն,

Հաշիշի ծուխ, մշշոտ աշուն…

Կարօտներ հին կը խուժեն, մինչ

Կը զգամ դիւթանքն իրենց քանդիչ։

Ու կը դողամ ես ցրտակէզ։

Պահն է դարու մ’աքսոր կարծես։

Թախծոտ յուշեր զիս կը դաւեն։

Բարի՛ արեւ, ե՞րբ կը փրկես

Զիս՝ սողացող այս անձրեւէն։

Michael Minassian: The Fortune Teller

On the streets of Seoul,

fortune tellers sit cross legged

next to birdcages

on the blank sidewalk:

the bottom of the cage strewn with tiny scrolls, 

and on a perch a single 

white finch with clipped feathers. 

I lean down to ask how much

and nod at the price,

handing her the bills folded like the pages of a book

The fortune teller speaks a single Korean word,

and the bird hops down, 

taking a scroll in its beak

which is quickly removed and unrolled.

“You will have long life,” she says

“and make your living with words.

Your parents very happy with your choices,

but a neighbor is jealous.”

But when I urge her to go on,

she gets angry, barking

at the bird, causing it to hop

from leg to leg on the perch, 

then hang from the side 

of the cage and look over its shoulder.

“Take the bird and leave,” she says,

opening the cage and thrusting the startled finch

into my hands. “Take money, too,” then changes

her mind and snatches the bills back.

I am left standing with the finch

and cannot walk with it in my hand

or find room in my pockets,

so let it sit on my tongue,

opening my mouth to let it breathe

and selling fortunes to anyone who will listen.

Originally published in Diverse Voices Quarterly, 2014

Submissions to the Armenian Poetry Project

Dear readers and authors:

APP is testing a new submissions portal using Greensubmissions.com. 

In the near future, all submissions of poetry, translations as well as the annual poetry competition, will be using this portal. 

The Armenian Poetry Project editors will continue to consider new and previously published poems from all individuals of Armenian descent for publication in APP's site. Suggestions for classical and contemporary poems, typed in UNICODE and accompanied by a scanned page, may also be submitted.

Submissions are not a guarantee of acceptance.

Thank you for your support as we upgrade our submissions method.


Lola Koundakjian
Curator and Producer of the Armenian Poetry Project

Michael E. Stone: In a Bower

Poets once wrote

about bowers.

I don't believe

we ever sat in one

except in Armenia

at the foot of Mt. Aragatz.

That bower needed a coat of paint,

but there vines twined overhead

in the midst of

a half dried up orchard

at the tail end of summer

of our visit

We ate there.

The food was fresh,

and we drank Armenian beer.

A time of ending

that included

a starched cloth,

a gleaming white canvas for

a feast of colours —

eggplant purple

salad green and red

white cheese and

watermelon's sweet heart,

That summer ended

in that bower.

Summer 2015

Յովհաննէս Շիրազ: Երբ ես էլ…

Երբ ես էլ մի ջինջ պատանի դարձայ,
Մայրըս ինձ ասաց. «Արհեստի՛ գընա,
Արհե՛ստ սորվիր, մի՛ լինի նազուկ,
Արհեստն է մարդուն ոսկի բիլազուկ»։

Ա՜խ, ի՛նչ իմանար մայրըս այն օրին,
Եւ ի՛նչ գիտենար իմ միտքը մանուկ,
Որ դեռ օրօցքում իմ սրտի թեւին
Բախտը կապել էր ոսկի բիլազուկ։

Յովհաննէս Շիրազ։ Մենք խաղաղ էինք

Մենք խաղաղ էինք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս խուժեցիք վայրագ.

Մենք ձեր դէմ ելանք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս ոռնացիք վայրագ.

Բայց մենք յավերժ ենք մեր լեռների պէս,

Դուք հողմերի պէս կը կորչէք վայրագ։

Սարմէն։ Ընկուզենին

Պապս մի օր պարտիզում տնկեց մի նոր ընկուզենի.
-- Ինձնից, --  ասաց, -- էս ծառը ձեզ թող յիշատակ-նուէր լինի…

Նորից գարնան զառ հաւքերն են եկել թառել մեր ծառերին,
Ծիծաղում են աղբիւրները, կանաչել է ընկուզենին։

Պապս վաղու՜ց հող է դարձել, պապ եմ դարձել ինքս հիմի,
Եւ թոռներիս հով է անում մի հինաւո՛ւրց ընկուզենի։

Սարմէն։ Կտակը

Մահանում Էր բազմավաստակ բանաստեղծը ծերունին, 

Մահճի շուրջը բազմել էին երկրի մարդիկն անուանի,
Լռությունը այնքան խորն էր տիրակալում դահլիճում,
Որ լսւում էր, թէ նորատունկ վարդը ի՛նչպէս է շնչում:
Երկիրն արագ ըսպասում էր բանաստեղծի կտակին,
Բայց նա աչքերը անխօս փակեց ու համրացաւ մեծ հոգին…
Երբ տուն դարձան գերեզմանից, մարդիկ նրա բարձի տակ,
Գտան մի թուղթ՝ վըրան այսպէս ձեռագրուած մի կտակ,

«Երգ սիրեցէք կեանքից, գինուց, ամէն բանից աւելի.
Երգն է միակ բալասանը անդընդախոր ցաւերի.
Երգ հիւսեցէք, առանց երգի՝ վիշտն աշխարհը կ’աւերի»։

Միսաք Մեծարենց։ ՀԻՒՂԸ

Դաշտի ճամբու մը վըրան,
Կամ ստորոտը լերան,
Ուղեւորին ժամանման
Ըսպասող հիւղն ըլլայի:
Ու գգուանքիս կանչէի
Ես ճամբորդներն անժաման,
Ու ճամբուն վրայ մենաւոր,
Ու ճամբուն վրայ ոսկեման,
Եկուորներուն դիմաւոր՝
Ծխանիս ծուխն ամպէի:

Ու գրգանքիս կանչէի
Ուղեւորներ պարտասուն,
Ու բարեւի մը փոխան՝
Հազար բարիք ես տայի:
Հազար բարիք ես տայի,
Գոլը կրակին ճարճատուն,
Կութքը բերրի դաշտերուն,
Բոլոր միրգերն աշունի
Ու մեղր, ու կաթ, ու գինի…

Ու լըսէի ես ցայգուն,
Քովը կրակին ճարճատուն,
Երգն իրիկուան եկուորին.
Ու ջամբէի ես ցայգուն
Երազներով պատարուն
Նինջ՝ իրիկուան եկուորին:
Ու լըսէի ես այգուն,
Սրտապատար ու տրոփուն
Գովքն իրիկուան եկուորին.

Ու ձըմեռներն ալ համբուն,
Հըրաւիրակ զըւարթուն,
Կանգնէի քովը ճամբուն
Ու ձիւնապատ հէք մարդուն
Ես հայրօրէն, լայնաբաց
Երկու թեւըս պարզէի.
Մի՜շտ քաղցրագին, նիւթացած
Հըրաւէ՜րն ես ըլլայի:

Ա՜հ, ըլլայի՜, ըլլայի՜,
Դաշտի ճամբու մը վըրան,
Կամ ըստորոտը լերան,
Ուղեւորին ժամանման
Ըսպասող հի՛ւղն ըլլայի:

Եղիշե Չարենց։Մեր լեզուն

Մեր լեզուն ճկուն է ու բարբարոս,
Առնական է, կոպիտ, բայց միևնոյն պահին
Պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս,
Վառուած է հըրով անշէջ դարերում հին:

Եւ վարպետներ, խոնարհ ու հանճարեղ,
Յղկել են այն դարեր, որպէս մարմար,
Եւ փայլել է նա մերթ, ինչպէս բիւրեղ,
Մերթ կոպտացել, ինչպէս լեռնային քար:

Բայց միշտ պահել է նա իր կենդանի ոգին,-
Եւ եթե մենք այսօր կոտրատում ենք այն մերթ-
Այդ նըրանից է, որ ուզում ենք մեր
Նոր խոհերի վըրայ ժանգ չըչոքի:

Այդ նըրանից է, որ մեր այսօրուայ ոգուն
Այլևս չի կարող լինել պատեան
Ո՛չ Տէրեանի բարբառը նըւագուն,
Ո՛չ Նարեկի մրմունջը մագաղաթեայ:

Եւ ո՛չ անգամ Լոռու պայծառ երգիչ
Թումանեանի բարբառը գեղջկական,-
Բայց նա կը գայ - լեզուն այս երկաթեայ բերքի
Եւ խոհերի այս խո՜ր ու երկրակամ...

Վահան Տէրեան։ Թողէք…

Իմ գերեզմանին դուք չըմօտենաք,
Հարկաւոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.
Յանկարծ կը զարթնի ջերմ լալու փափաք,
Սիրտըս չի գտնի ոչ մի արտասուք։

Իմ գերեզմանը թող լինի հեռւում,
Ուր մահացել են շըշուկ, երգ ու ձայն.
Թող շուրջըս փռուի անանց լըռութիւն,
Թող ինձ չըյիշեն, թող ինձ մոռանան։

Իմ գերեզմանին դուք չըմօտենաք,
Թողէք, որ հանգչի իմ սիրտը յոգնած,
Թողէք, որ լինեմ հեռաւոր, մենակ,
Չըզգամ, որ կայ սէր, ե՛ւ ցընորք, ե՛ւ լա՛ց...

1904

Վահան Տէրեան։ Հրաժեշտի Խօսքերից

Ո՛չ տրտունջ, ո՛չ մրմունջ սըգաւոր,

Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր ինձ յավէտ.
Իմ ուղին միշտ մըթին, մենաւոր,
Կը գընամ իմ դժկամ ցավի հետ։

Իմ ճամբան անվախճան մի գիշեր,
Ինձ շոյող ո՛չ մի շող չի ժպտայ.
Հեռացի՛ր, մոռացի՛ր, մի՛ յիշեր,
Ինձ այդպէս, քըրոջ պէս մի՛ գըթա...

Յուսաբեկ, մութ ու մէգ թող լինի,
Իմ վերև թող արև չըխնդայ.
Լոկ երկունք, լոկ արցունք թող լինի,
Ինձ այդպես, քրոջ պէս մի՛ գըթա...

1905

Mornings with my Father - Exposures

Mornings with my Father - Diana Markossian's hauntingly beautiful tribute to her father. From the NY Times. For more on Diana's work, visit http://www.dianamarkosian.com/pages/mornings

Վահան Թէքէեան։ Եկեղեցին Հայկական

Եկեղեցին Հայկական, ծննդավայրն է հոգւոյս,

Ինչպես քարայր մ’ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս…

Իր գաւիթով հիւրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն,

Կանգնած իր լուռ խորանով, որ կարծես նաւ մ’է ծըփուն…

Եկեղեցին Հայկական ես աչքըս գոց կը տեսնեմ,

Ու կը շնչեմ, կը լսեմ՝ իր Յիսուսով մանկադէմ,

Իր սեղանէն մըխացող, գուլայ – գուլայ խունկերով,

Եւ իր պատերը ցնցող աղօթքներով ալեխռով…

Եկեղեցին Հայկական բարձր բերդն է հաւատքին

Իմ պապերուս, որ հողէն զայն քար առ քար հանեցին

Եւ երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ , ամպ առ ամպ

Ու թաղուեցան անոր մէջ հանդարտութեամբ, հեզութեամբ…

Եկեղեցին Հայկական մեծ վարագոյր մ’է բանուած,

Որուն ետեւ, սըկիհին մէջ, կ’իջնէ ինքը Աստուած,

Որուն առջեւ գլխահակ կու գայ իմ ազգըս ամբողջ

Հաղորդըւիլ Անցեալին հաց ու գինւով կենսառողջ…

Եկեղեցին Հայկական ծովուն դիմաց ալեկոծ

Նաւահանգիստ մ’է խաղաղ. ցուրտ գիշերին՝ հո՛ւր եւ բոց.

Ու տօթակէզ ցերեկին անտա՛ռ մըն է ըստուերոտ,

Ուր շուշաններ կը ծաղկին Շարականի գետին մօտ…

Եկեղեցին Հայկական մէն մի քարին տակ գետնի

Դէպի երկինք բարձրացող գաղտնի ճամբայ մը ունի…

Եկեղեցին Հայկական Հայ Հոգիին եւ Մարմնոյն

Զըրահանդերձ է փայլուն, մինչ իր խաչերն են դաշոյն

Եւ զանգակներն են բոմբիւն, եւ երգն է միշտ յաղթութիւն…։

A translation by Diana Der Hovanessian and Dr. Marzbed Margosian

The Armenian Church

‘The Armenian church is the birthplace of my spirit,

shadowed and illuminated like a cavern;

but vast and vaulted, its entrance welcomes guests

to the wide sanctuary where the altar floats

in silence in the distance like a mighty ship.

Even with my eyes closed I can see it,

its Christ's face bright as a child's.

When I breathe in, I breathe its holy incense

Smoking on its altar, its sturdy walls quaking

with old and stormy prayers.

‘The Armenian church js the unyielding fortress

of our fathers’ faith. They raised it

stone by stone out of the earth.

They lowered it dewfall by dew from the heavens,

And they were buried in hushed stillness there.

The Armenian church is the tapestry curtain

behind which God Himself descends

into the chalice. And before which my nation

bows its head for communion with the wine

and life-giving bread of our past.

Against storms, our church is haven and harbor.

Against the cold night, itis fire and flame.

It is the shaded forest in the heat of day

where lilies flower watered by sharagans.

‘The Armenian church knows the secret road to heaven

hidden under every stone, For the Armenign spirit

and body itis the shining armor, its crosses swords;

its bells reverberate with the victory we know is ours.

Translated by Diana Der Hovanessian & Dr. Marzbed Margosian

__________

Arthur Ipek's translation follows.

THE ARMENIAN CHURCH


By Vahan Tekeyan


The Armenian Church is the birthplace of my soul.
Like a vast grotto it is simple and profound, dark and light –
With its hospitable court, ample tribune, and hushed altar
Standing in the distance as though it were a ship afloat.

The Armenian Church I see with my eyes closed.
I breathe and hear it through the clouds of incense
Which rise towards the feet of the Infant Jesus,
And through the fervent prayers vibrating its walls.

The Armenian Church is the mighty fortress of my forefather’s faith.
Raised by them from the earth stone by stone,
And descended from heaven, a dewdrop and a cloud at a time.
In it they unfolded themselves peacefully and humbly.

The Armenian Church is a great embroidered tapestry
Behind which the Lord descends into the chalice, and
Before which all my people stand with bowed heads
To commune with the past through life-giving bread and wine.

The Armenian Church is a peaceful haven across turbulent seas.
It is fire and light in the cold of night;
It is shady forest in the scorching midday sun
Where lilies bloom by the River of Hymns.

The Armenian Church, beneath every stone in its floor.
Holds a secret passage leading up to Heaven.
The Armenian Church is the shining armor of Armenia’s soul and body.
Her crosses rise to protect her;


Her bells ring forth and her song is always Victory.


Arthur Ipek is a graduate of Holy Martyrs Armenian Day School and is currently a student at the Diocese’s Khrimian Lyceum. He is volunteering this month in the Zohrab Center. Arthur will start high school in the fall.