ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ: ԼԵՌԸ
Չըլլայ որ
Երբ լեռն ի վեր մագլցիք
Չըլլայ որ
Խօսիք խնդաք պոռաք կանչէք բարձրաձայն -
Խօսիք խնդաք պոռաք կանչէք բարձրաձայն -
Ան դառնացած աստուած մըն է նախնական
Որ մարեր է ալ դարբնոցն իր շանթերու.
Հերոս մըն է ձիւնասպիտակ մազերով
Ու խորշոմած երեսով
Ա՛լ անկարող զէն ու զրահ կրելու.
Մարգարէ մ՚է - որ թէպէտ
Մոռցուած է երկինքէն
Դեռ աչքերը վեր է յառած՝ նոր պատգամի կը սպասէ...
Զգո՛յշ որդի - չըլլայ որ
Երբ լեռն ի վեր բաձրանաք
Պատկառանքը ձգէք ձեռքէ յարգանքի մէջ թերանաք
Խօսիք խնդաք պոռաք կանչէք բաձրաձայն
Ու խանգարէք անոր քունը դարաւոր.
Որովհետև
Թէև չունի ո՛չ որոտում աստղագոռ
Ո՛չ կայծակի շեղբը բոցէ ո՛չ անէծքը նախահօր -
Սակայն երբ դուք
Խաղ ու խինդով իր խոնջած սիրտը խոցէք
Իր աչքերը լուսազուրկ
Կու լան կսկիծն անզօրին
Արցունքները կը քարանան կը սառին
Անցեալի հոծ բարձունքին
Հոյաթաւալ ժայռ կ՚ըլլան
Կամ ձիւնակոյտ մը ահեղ
Ձեզ կը ճզմեն ամբարտաւան ճանճի պէս։
ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ
Նոյեմբեր 3, 1964
«Ես և Ուրիշներ»
Իսթանպուլ
No comments:
Post a Comment