Նորա Պարութճեան: ՄԱՀՈՒԱՆ

Թեթեւ Տրամադրութեամբ եւ ազնիւ  զգացումներով

Ընդունեցի,

եւ ով զարմանք

ատեն ատեն սիրեցի։

Կը կարծէի թէ տգեղ էր

ու մանաւանդ սարսափելի,

չէէէ, եղան պահեր, երբ իսկապէս

թեւերս բաց դէպի իրեն վազեցի,

բայց ինք էր որ զիս մերժեց

զիս ետ մղեց տարածութիւն պահելով մեր միջեւ։

Տակաւին զիս չէ համբուրած,

ոչ ալ ձեռքս է բռնած,

միջնորդներով նամակները կը ղրկէ.

ամէն անգամ ստանալուս

սրտաշարժ մը կը ստեղծէ։

Կը խոստանայ՝

օր մ’անպայման պիտի գայ

ու զիս տանի,

զիս տանի,

տանի հեռու այն տեղը

որ տագնապի պահերուս

մօտիկ ըլլալ կը թուի,

ուր մէկ ցատքով հասնիլը՝

երկվայրկեանի կը նայի։

Վախազդեցիկ իր դէմքը

 թիւր է

կեղծ լուրջերու տեսքին պէս.

ես՝ անձնապէս

սեւը  սեւ, ճերմակը  ճերմակ տեսնելէս ետք

իրմէ աւելի բարի մէկու չեմ հանդիպած.

շատ  կ’ուզէի՝ շունչս շունչին

աչքս աչքին

ունկնդրել կեանքիս վերջին մեղեդին։