Leonardo Alishan: Anniversary Poem (For Neli)

Leonard Alishan (1951-2005)

Plucking petals is a sin.

Listen to my song, my love,

though I sing it silently;

though I sing it 

through the tired blackbirds

nesting in my eyes.

Like gold dust

settling at the bottom of the pan,

your love has settled

in my bones

and blood.

This love, buried under

sixteen generations of red ripe apples

and sixteen layers of golden leaves,

is a treasure,

the gold of a bygone era

that lives in its coins.

I love you

though the narrow pass of my throat

grows increasingly dangerous

for a caravan of words.

Words reach your ears

pillaged and plundered,

cut off from the rest,

making no sense.

Accept the nonsense

with extended arms,

palm tree,

well of clean water,

safe shade.

When I lived

on a small unchartered island

in an unsailed sea,

I saw you in the sun

stitching the leaves of the palm tree

to the white clouds

with golden needles,

keeping my island afloat.

And I love

your life imbued Armenian fingers

wheat scented

and sun burned

but finer than the long thin tail

of a small tropical fish.

Plucking petals is a sin.

Take the flower, my love,

and smell my love song

from a kiss.

This poem has appeared in RAFT

Տարեդարձի Քերթուած
                                  Նէլիին

Թերթերը պոկելը մեղք է։
Լսէ՛ իմ երգս, սէ՛րս,
թէեւ երգս լուռ է.
թէեւ կþերգեմ զայն
աչքերուս մէջ բոյն դրած
սեւ թռչուններուն ընդմէջէն։

Տապակին յատակը նստած
ոսկէփոշիի նման
սէրդ է նստած
ոսկորներուս եւ
արեանս մէջ։

Այս սէրը, թաղուած
հասուն կարմիր խնձորներու
տասնըվեց սերունդներու
եւ ոսկէ տերեւներու տանըվեց
խաւերու տակ
գանձ մըն է --
անցած օրերու ոսկին՝
որ կþապրի իր ստակներով։

Կը սիրեմ քեզ,
թէեւ նեղ անցքը իմ կոկորդիս
երթալով վտանգաւոր կը դառնայ

բառերու կարաւանի մը։
Բառեր կը հասնին ականջներուդ
կողոպտուած եւ աւարուած,
պոկուած մնացածէն
անիմաստ դարձած։
Ընդունէ՛ անմտութիւնը
բաց թեւերով --
արմաւենի,
ջինջ ջուրի հոր,
ապահով շուք։

Երբ կþապրէի
փոքր անծանօթ կղզզիի մը վրայ
անծանօթ ծովու մը մէջ,
տեսայ քեզ արեւին մէջ
կարելդ արմաւենիին տերեւները
սպիտակ ամպերուն
ոսկիէ ասեղով
կղսիս ալեծածան պահելով։
Եւ կը սիրեմ
քու կենարար, ցորեն բուրող
եւ արեւահար
հայու մատները,
աւելի նուրբ քան երկար, նիհար
պոչը փոքր արեւադարձային ձուկին։

Թերթերը պոկելը մեղք է։
Ա՛ռ ծաղիկը, սէ՛րս,
եւ հոտոտա՛ համբոյրէ մը եկած
սիրոյ երգս։


......................Լէոնարտօ Ալիշան
Թարգմանեց՝ Թաթուլ Սոնենց