Լեւոն Դռնոյեան։ Գրիգոր Խանջեանի «Վարդանանքի» առջեւ

Krikor Khandjian (1926-2000) "Vartanank" - Pastel 5.4 x 6.75 m - Etchmiadzin - Armenia

ԳՐԻԳՈՐ ԽԱՆՋԵԱՆԻ «ՎԱՐԴԱՆԱՆՔ»Ի ԱՌՋԵԻ

Խաղաղաթիւն է մեր Հայրենիքում, 

Արեւն է ժպտում հողին հայրենեաց 

Ահա զաւակիս սեղմած իմ գրկում 

Կանգնած եմ նորից Վարդանանց  դիմաց։

Ինչու՞ քնեցիր, զաւակ իմ միակ,

Արթնացիր, իմ յոյս, արթնացի՛ր, անգին, 

Այս սուրր դէմքերից ցայտում է կրակ 

Եւ հասնում է քեզ, հասնում ամէնքին։

Արթնացի՛ր, գրուի՚ր Վարդանանց զինուոր

Որ Հայրենիքին մեր չիջնի խաւար– 

Մեր պատմութիւնը այս է դարաւոր՝

Անվերջ, անվախճան մի մեծ Աւարայր։

Զինուորներն ահա մեր անխոցելի՝

Ոգու մեծերը՝ անցած դարերից,

Մի վերին կամքով խմբուել են ի մի

Եւ Աւարայրը թնդում է նորից։

Նարեկն է խօսում մեր Աստծոյ հետ, 

Զարենցն է կանչում՝ անու՜շ Հայաստան,

Եւ Վարուժանը՝ վերադարձած ետ

Լուծում է վրէժ հեթանոսական։

Այդ դէմքերի մէջ՝ հաւատով շնչող՝ 

Ես մելամաղձոտ դէմքեր եմ տեսնում–

Պատանի հոգում՝ մեղմ ու երազող, 

Ապագայ երգի պտուղն է հասնում։

Այդպէս եղել է, այդպէս կը լինի՝

Կռուի դաշտերում չենք կոշտանում մենք-

Սուրն ամէնազօր՝ խօսքն է հայրենի, 

Վահանը անխոց՝ ոգու գանձը մեր։

Իսկ հիմա, որդիս, արթնացի՛ր քնից 

Բաւ է անխռով մնաս դու քնած, 

0՜, մի՛ ուշացիր քո Աւարայրից՝ 

Վասն Հաւատոյ, Վասն Հայրենեաց...

ԼԵԻՈՆ ԴՌՆՈՅԵԱՆ

Երեւան, Բժիշկ-սրտաբան