Եղիշե Չարենց: [Օ՛, գրքերի աշխարհը ]
Thursday, August 12, 2010
Wednesday, August 11, 2010
Նուարդ Մանուէլեան։ Վախից այն կողմ
ես իմ երկինքն եմ փնտրում
ճամբարենով յայտնի ու անյայտ
տեսանելի ու գաղտնի
իմաց ու անիմաց։
եւ ես իմ քարտէզն եմ գծում
թանաքով ու մատիտով
իւղով ու իւղաներկով
մրոտած մատներով։
ես լքում եմ հողը,
կրակը,
ջուրը
օդը։
եւ ես անցնում եմ վախից այն կողմ։
2008
Tuesday, August 10, 2010
Իգնա Սարըասլան։ Ճիւղ
Monday, August 09, 2010
Michael Akillian: Self portrait
His entire body is a stenciled crate
Sunday, August 08, 2010
Michael Akillian: The Life course
This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author.
Saturday, August 07, 2010
Michael Akillian: Ascent
This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author.
Friday, August 06, 2010
Michael Akillian: Another poem about colored leaves
falling from the morning skies of New England,
of frost like a small white bird climbing
the panes cut with isosceles light,
of pumpkins stealing from the star-dark porch
in search of vines,
but it isn't so.
This is about a woman who paints herself red
and goes out to inflict
upon herself the onus of our attention.
It's about standing here
while she, flustered but adamant,
circles the yard collecting
what she can manage of departure.
And it's about how much I love this loneliness,
heavy as the weight of fallen leaves
and slow as the slow of sap that huddles
towards the vague bus constant promise of the dark.
This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It is reprinted here by kind permission of the author.
Thursday, August 05, 2010
Hamazkayin NY lecture on ’’PRESERVATION AND TEACHING OF WESTERN-ARMENIAN In Armenia"
New England poet Michael Akillian
Mike Akillian was born in Boston MA and grew up in Watertown MA--a rich melting pot of Armenians, Greeks, Italians and Irish--and was actively engaged in Armenian music, dance, poetry, and literature. He attended the Amos Tuck School of Business Administration Executive Program at Dartmouth College and holds an M.S. in Science Communication from Boston University and a B.S. in English from Northeastern University.
Mike has worked as a writer and editor, a marketing executive for high-tech and non-profit organizations, and consultant in marketing and strategic planning for institutions across many industries including higher education. Most recently he served as Vice President for Enrollment, Marketing and Communications at Wheelock College in Boston where he also led the College’s strategic planning using an approach he devised that is recommended by the Association of Governing Boards to its 1,200 member institutions.
In addition to being a published poet, Mike holds national and international awards in writing and communications. He lives with his wife, Carol, in Amherst NH and can be reached at mike.akillian@gmail.com.
Michael Akillian: The Painting
The canvas is a composite --
valley rising to meadow drying
into sleek desert;
a tree, broad and creviced, squats
beneath its shadow in the foreground
and counterbalances with a single distant mountain.
Except for the sky, everything is some shade
of earthworking and the texture of rich soil
that so enticed invaders.
The people are of earthtones too. The man
by the tree standing in the shade
of his mustache is almost sepia,
the young man in the meadow, the women
whose skin darkens to the tawny sand
of the desert where they walk.
It is the reds are missing.
I squeeze red onto the immediate starkness
of the white palette -- red
the shade all red things want to be.
In one place I mix tree sap, dark,
viscous, until I see bubbles trapped
and trying to rise like something
that wants to say itself.
I use a matchstick.
Clods of clay and dark earth I mash
into another for texture. I use
a horse hoof.
Onto a third I pour fine sand to break
the brightness. My tongue stirs in its saliva.
I finish this painting for you
Uncle Aram, patriarch, broad and strong,
lashed to the tree and burning with it
mingled in sizzles and smoke,
and for you cousin Carnig,
buried in your earth to the shoulders.
As the horses grew large you bit back
your eloquence and spoke with silence,
and for you Maral, small deer,
plunged early into womanhood
all along the wide, relentless arc
of beaten sand steps
that never did close the circle.
This poem is part of the volume entitled "The Eating of Names", published by Ashod Press, 1983. It has appeared in ARARAT and is reprinted here by kind permission of the author.
Wednesday, August 04, 2010
Գառնիկ Տէօքմէճեան: ԴԷՊԻ ՆԱՀԱՆՋ
Քալէ՛, քոյրս,
Ինչու՞ ի զուր
Ջանքերդ կը թափես
Փրկելու համար
Դժբախտ այս ազգդ քու.
Մոռցի՛ր, քոյրս,
Եկուր ազատինք
Վազե՛նք, յառաջ`
Դէպի մեր նահանջը:
Մօտեցի՛ր, եղբայր,
Արձակեմ քեզ
Այդ արիւնոտ կապանքներէն`
Ձեռքս ունիմ բանալին.
Եկուր յանձնենք մեր բեռը
Պատմութեան էջերուն`
Շալկելն այլեւս ի՞նչ իմաստ ունի.
Քալէ՛ միասին երթա՛նք`
Դէպի մեր նահանջը:
Զանգը լսէ՛, հայրիկ,
Ժամանակն է եկեր
Հանգչեցնելու յոգնած հոգիդ`
Սգաւոր, վրեժխնդիր.
Հեռանա՛նք այլեւս
Աղէտէ, կորուստէ, թշնամիէն.
Կը սպասեն մեզի, հայրիկ
Աճապարէ՛, երթա՛նք`
Դէպի մեր նահանջը:
Ա՜խ, մայրիկ, հաւատա՛
Օտար այս կանաչ ափերուն վրայ
Խաբեցինք մենք մեզ.
Վերապրողներ՝
Սփռուած, կորսուած,
Չկրցանք վերապրիլ
Մեր արմատները երկնցնել.
Այլեւս ի՞նչ իրաւունք ունինք գոյատեւելու:
Մնաց` ո՛չ յոյս, ո՛չ ճառ,
Ո՛չ լոյս, ո՛չ ապագայ.
Ո՞վ կ'ուզէ ականատես ըլլալ
Իր ազգին մահկանացու կնքելուն.
Ա՛ռ ձեռքս,
Ա՛ռ սիրտս,
Վազե՛նք, յառաջ`
Դէպի մեր նահանջը:
-Գառնիկ Տէօքմէճեան
Արհեստով փաստաբան՝ Գառնիկ Տէօքմէճեանը կը բնակի Լոս Անճելըսի մէջ, որտեղ նաեւ ծնած եւ հասունցած է: Ան շրջանաւարտ է սոյն քաղաքի մէջ գտնուող Ֆերահեան ազգային վարժարանի եւ կը զբաղի հայերէնի լեզուաբանութեան եւ Սփիւռքի մէջ հայ ինքնութեան պահպանման նիւթերով:
Karnig Dukmajian is a practicing attorney in Los Angeles, where he was born and raised. He graduated from that city's Ferrahian Armenian High School and has a keen interest in Armenian linguistics and the preservation of Armenian identity in the Diaspora.
Tuesday, August 03, 2010
Ana Arzoumanian: Lecturas en Bartolomeo
Click here to view a video of the author reading her work:
http://www.youtube.com/watch?
En Nueva York no hay jazmines
Cambiemos los objetos
Monday, August 02, 2010
Raffi Wartanian: The Worst Poem In The History Of Poems ("Give yourself some credit," they demanded.)
Dear Reader,
I am going to write
The worst poem you have ever read.
As you read it,
Flashes of kindness and generosity
Inside you
Will seek meaning and art and substance
In my ill-conceived and sometimes (let’s not kid ourselves…ALWAYS) arbitrary words;
But soon,
The meaning of words and images
Will stack so high
They’ll become incoherent
For the sake of being artful.
This is when your eyeballs
Rocket out of your face
To shout into your mouth
In a language that
…tastes…
like the
…juices…
of a senile
…hippo’s…
acrid urine;
…
And you’ll have to perceive it all
Through your sense of hearing, damn it,
Since you’ve now learned, can’t flab it,
That your eyes have a
…mind (whoah!)…
of their own,
And, baby,
It’s not your mind
Clinging to visionspheres
With the optic nerves you might mistake for
An umbilical chord (gross!);
No, it’s the eye’s mind.
(Not the mind’s eye, you hippy space cadet freakFace with your inflatable four foot hammer that squeaks on contact and draws glances of distant Bedouins)
- Alarming Klebsielaesque Adrenals –
The little brain enjoying rod and cone massages
To best generate
Proclamations
In a purely unique language
With a purely unique alphabet
That, anglicized, says,
“Ali Pap Sukapindi,
Dep Defersechok,
Yabamba Yabamba.”
-----
This is Raffi Wartanian’s biographical blurb. It’s about himself, written in the third person because writing it in the first is both pretentious and unconventional. He’ll stick with tradition on this one. Raffi studied writing with people and traveled places. He has a unique background, like everyone else. He includes this blurb to be professional. Most importantly, he loves you.
Sunday, August 01, 2010
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ։ ԽՈՑՈՂ ԲԵՐԿՐԱՆՔ
Անքուն անցուցի...
Եկած եմ քեզի...
Չեմ գիտեր ինչպէս
Հասած եմ դուռդ...
Զանգը չեմ խփած
Բայց սիրտս այնպէս
Ամուր կը զարնէ՝
Որ քեզի ծանօթ
Աղմուկէն ահա
Դուռդ կը բանաս...
Գիշերը ամբողջ
Անգիր ըրած եմ
Թէ ինչպէս պիտ ըսեմ:
Բայց պիտ չխօսիմ,
Իրականութիւնն
Դժուար է այնքան
Ու այնքան խոցող...
Որքան որ ժպտին
Աչքերս քեզի՝
Արցունքը պիտի
Կաթիլ առ կաթիլ
Սրտիս մէջ հոսի,
Անկեղծ արցունքը
Այս խոցող, դաժան
Իրականութեան...
Ապրիլ կեղծիքո՞վ...
Չսիրե՞լ քեզի...
Աստուծոյ տուած
Պարգեւը մերժե՞լ...
Ա՜խ, չէ՛, խոստացայ,
Չխօսիմ պիտի,
Ալ հարց պիտ չտամ,
Ինչո՞ւ... ինչպէ՞ս... ի՞նչ...
Իրականութիւնն
Դաժան չէ երբեք,
Քանզի միասին
Կը ժպտին կու լան
Երկուքիս սրտերն...
Ժպիտ ու արցունք՝
Սիրոյ ծնունդի
Անբաժան զոյգեր...
Ճիշդ այդպէս ալ մենք
Կապուած ենք իրար,
Լացող ժպիտով,
Ժպտուն արցունքով...
Մեր սրտերն կապող
Կամուրջը անտես,
Կամուրջը գաղտնի
Աստուած է հիւսեր
Թելով նարօտի,
Եւ օրհներ է զայն՝
Մեզ պարգեւելով
Այս հզօր սիրոյ
Բերկրանքը խոցող...
Saturday, July 31, 2010
Quote for the month of July
"Although the Armenians have not been in America any great length of time, and although they are one of the smallest minorities in the country, they have already provided the means for the beginning on an Armenian-American literature in America, have made this beginning, and with luck may help to produce a number of writers who will make a worthwhile contribution to American letters".
William Saroyan
Introductory notes in Three Worlds: Hairenik 1934-1938, An Anthology
San Francisco, September 1938
Friday, July 30, 2010
Համո Սահյան: ԴՈՒ ՓՈԽ ԵՍ ՏՎԵԼ
Ով մայր բնություն, խելոք ու խոհեմ,
Դու ամենահին եւ ամենանոր
Ամենապոեմ,
Դու փոխ ես տվել իմ այս ձեռքերը,
Որ ես վարսերիդ զմրուխտը շոյեմ,
Հարթեմ ճակատիդ կնճիռները խոր
Եվ ապաքինեմ սրտիդ վերքերը։
Դու փոխ ես տվել իմ այս ոտքերը,
Որ ես քանդակեմ նրանց հետքերը
Քո բարձունքների քարերի վրա,
Քո կանաչ-կարմիր դարերի վրա։
Դու փոխ ես տվել իմ այս աչքերը,
Որ դու նրանցով ինքդ քեզ նայես,
Տեսնե՜ս բյուրավոր քո հրաշքները,
Տեսնե՜ս ծաղկունքիդ գույները պես-պես,
Տեսնե՜ս հողմերիդ գալարումը խենթ,
Տեսնես, հիանա՜ս -
Եվ դու լիանա՜ս ինքդ քեզանով,
Եվ դու զարմանա՜ս ինքդ քեզանով,
Եվ դու թարմանա՜ս ինքդ քեզանով,
Եվ մտերմանաս դու ինքդ քեզ հետ։
Դու խոփ ես տվել իմ ականջները,
Որ ջրվեժներիդ շառաչը վսեմ
Եվ անտառներիդ հառաչը լսեմ
Եվ լսեմ անգամ
Զանգակածաղկիդ լուռ ղողանջները։
Դու փոխ ես տվել իմ շրթունքները,
Որ ես կրկնեմ քո շշուկները,
Որ ես նրանցով քո երգը սուլեմ,
Նրանցով փչեմ եղեգնյա փողդ,
Շո՜ղդ համբուրեմ.
Ցո՜ղդ համբուրեմ,
Համբուրեմ հո՜ղդ
Որ օրոր ասեմ
Քունը փախցրած քո մրրիկներին
Եվ խորհրդավոր հեքիաթդ պատմեմ
Հեռու՜-հեռավո՜ր մոլորակներին։
Դու խոփ ես տվել իմ սիրտն անհանգիստ,
Որ դու նրանով
Արյունդ բաշխես ծառ ու կանաչին,
Զգաս փոխարկման օրենքները խիստ,
Զգաս երկունքի հրճվանքներն ամբողջ.
Քո բոլոր-բոլոր սարսուռներն զգաս
Եվ շոշափես քո զարկերակն առողջ։
Ով մայր բնություն իմաստուն ու վեհ,
Դու այդ բոլորը ինձ փոխ ես տվել,
Որ զգա՜ս, տեսնե՜ս,
Շոշափե՜ս, լսե՜ս,
Պատճառաբանես քո անցուդարձը,
Որ մարդուն հասնես,
Հասնես, մարդանաս,
Որ քո զորությամբ դու հպարտանաս,
Որ չձանձրանա՜ս ինքդ քեզանից,
Որ դու քաղցրանա՜ս ինքդ քեզանից,
Որ դու բարձրանա՜ս ինքդ քեզանից
Ու մնաս բարձր …
Ինչքան էլ որ դու ինձնով ճանաչես
Էությունը քո,
Ինչքան էլ որ դու իմ հոգով չափես
Վեհությունը քո,
Եվ ինչքան էլ որ դու ետ պահանջես
Տվածիդ վերջին բեկորը անգամ, -
Միեւնույն է, քո տվածի համար,
Ով մայր բնություն,
Շնորհակալ եմ քեզնից մշտապես,
Շնորհակալ եմ ես հազար անգամ։
1961
Thursday, July 29, 2010
Ժանոյ Իփճեան։ Քեզմով
Առանց քեզ, սիրելիս,
Կեանքի դարձդարձիկ, մութ փողոցներէն
Կ՛անցնիմ գինովի պէս՝ խարխաբելէն,
Մրթմրթալով երգեր անեղանակ,
Հոս ու հոն կանգ առնելով անճառակ։
Երգերս բոլոր՝ անկապ ու անյանգ,
Ի զուր կը փորձեն սիրոյս տալ նոր կեանք,
Հոգւոյս փոխանցել նոր յոյս ու տենչանք,
Որ ա՛լ քեզ մոռնայ, գտնէ նոր տարփանք։
Հաւատա՛, իմ քաղցրիկ,
Ինչքան կը նմանիս կեանքիս նաւակին
Արագաստը ուռճացնող քամիին,
Որ կը փչէ թարմ ու բարենպաստ
Արեւելքէն բուռըն՝ սակայն զուարթ։
Բայց քեզմով, նազելիս,
Ան կը նմանի բարեբեր դաշտի,
Հասկեր ցորենի ՝ հասուն ու ոսկի,
Պտղատու ծառի՝ ծանր ճիւղերով,
Պէս պէս պտուղով՝ քաղցըր ու համով։
Կþիմաստաւորուի կեանքս անսովոր
Ու կþամբողջանայ շրջանը անոր,
Կ՛առնէ միտք, մարմին, հոգի ու իտէալ.
Քեզմով, աղուորս, ես կ՛ապրիմ դարձեալ։
Լոնտոն - 2010
