Monday, January 30, 2017

Michael Minassian: THE ARMENIAN VILLAGE - 1915


The soldiers stand
in clumps
smoking cigarettes
and kicking
the dirt
with their boots.

Half the village is empty
although the well
is stuffed
and overflows;
across the center square,
the church spire leaks
thick black smoke
spewing ash that falls
like winter’s leaves.

A century later,
rain weeps through
the deserted streets
and washes the salt
from the tears
of the dead
stirring under the earth.




·      originally published in Third Wednesday magazine, 2016.

Thursday, January 19, 2017

Commemorating the Life of Hrant Dink (1954-2007)


Եկէ՛ք նախ իրար հասկնանք...
Եկէ՛ք նախ իրարու ցաւերը յարգենք...
Եկէ՛ք նախ իրար ապրեցնենք:


Come, let us first understand each other...
Come, let us first respect each other’s pain...
Come, let us first let one another live.

From the speech delivered by his widow, Rakel Dink "Come, let us do away with the restlessness of doves in this country".

Saturday, January 14, 2017

Literary event in London dedicated to author ZABEL YESSAYAN Saturday, January 21, 2017



5.00 pm THE HERITAGE OF ARMENIAN WOMEN: CHALLENGES AND HOPES FROM MKHITAR GOSH, ZABEL YESSAYAN TO MODERN DAY ARMENIA.
by Anna Arutshyan

6.00 – 7.00 pm Light Supper

7.00 pm TRANSLATING ZABEL YESSAYAN FOR A NEW AUDIENCE
With Judith Saryan and Danila Terpanjian
editors of recent English translations of 3 Yessayan books


 Our Lady of the Victories Roman Catholic Church
235 Kensington High Street
London, England, W8 6SA

Thursday, January 05, 2017

ԶԱՊԷԼ ԱՍԱՏՈՒՐ «ՍԻՊԻԼ»: ԾՆՈՒՆԴԻ ԳԻՇԵՐ

Այն աստեղավառ Ծնունդին գիշեր
Ամպերէ ծաղիկ թափեր կը ձիւնէ,
Ինչպէս նշենին հովէն տարուբեր
Արփագոյն՝ լոյսէ աստղեր կը ձիւնէ:
Իմ մանուկ հոգիս, իմ հոգիս դեռ կոյս,
Ոհ, ի՜նչ ջերմեռանդ խանդով ըզմայլուն՝
Կաթոգին խնդրեց քեզմէ, ո՛վ Յիսուս,
Որ աստղ մ'ինձ ղրկես երկինքէդ փայլուն:

Այն խորհրդաւոր Ծնունդին գիշեր,
Ճաճանչի մը մէջ տեսայ ես Աստուած,
Սիրտը արիւնած, ճակատը փուշեր,
Թշուառ մարդկութեան երազին զոհուած,
Ծաղկատի հոգիս, հոգիս խանդավառ
Խնդրեց որ կեանքով օծես, ո՛վ Յիսուս,
Դուն որ մեր անհուն պատրանքը տեսար
Ոսկի սկիհը իմ երազներուս:

Հիմա ծնունդի գիշերն է խաւար
Ու Բեթղեհէմի աստղին տեղ արծաթ՝
Հորիզոնին մէջ կը շարժին երկար
Ծով անյուսութեան կուռ ամպեր երկաթ:
Բայց միշտ ջերմեռանդ՝ այլ հիւծուած հոգիս,
Կու գայ պաղատիլ քեզի, ո՛վ Յիսուս,
Զի շիջան աստղեր, երազներ կեանքիս,
Դուն ցօղէ ինծի նոր հաւատք, նոր յոյս:

Saturday, December 31, 2016

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԱՅՍ ԳԻՇԵՐ ԼԱՄՊԱՏԱ

Լօրային



Հայր – մայր ունեցանք
Ու հայրերու – մայրերու քաղցրութեամբ
Կաղանդներ ունեցանք
Անոնք ֆոքսթրոթ պարեցին
Մենք դիտեցինք
Կէտիկփաշացի Հայկոն – ականջը խօսի –
Կաղանդ Պապա եղաւ
Տուն տուն պտտեցաւ – խաղալիքներ բաժնեց
Մենք աչքերուն նայեցանք – վախցանք

Տարիներ անցան
Հայր – մայր եղանք
Հայրերու – մայրերու քաղցրութեամբ
Կաղանդներ չունեցանք
Միշտ ուրիշներու կաղանդներ պատրաստեցինք
Ուրիշներու Յարութեան համար Գողգոթաներ ապրեցանք
Պայքարեցանք ուրիշներու յաղթանակին համար
Տքնեցանք ուրիշներու երջանկութեան համար
Ուրիշներու ցնծութեան սիրոյն
կարօտներով – առանձնութիւններով տառապեցանք
Վարդեր քաղեցինք ուրիշներու համար
Մեր ձեռքերը արիւնեցան փուշերով
Մեր սիրտերը յուշերով

Բայց
Բայց այս գիշեր խոստում
Խոստում քեզի Լօրա
Այս գիշեր քեզի հետ
Քեզի եւ բոլոր մարդկութեան հետ
Ձեռք ձեռքի սիրտ սրտի
Լամպատա պիտի պարեմ


28.12.1989

Friday, December 30, 2016

Նորա Պարութճեան։ՄԷԿ ՄԱԶԷ ԿԱԽՈՒԱԾ

Լաթակալով մը բռնեց ականջէս,
մազէ բարակ պարանէ կախեց.
խարազանը ձեռք առաւ,
ճօճեց, զարկաւ
գետնին փոշին գրգռեց
ու սկսաւ բացատրել
թէ ծանրութիւն ես գրեթէ չունէի.
ահա՜ւասիկ,
կ’օրօրուէի ամէն խօսքէ,
շարժումէ,
ձայնի ամէն կշռոյթէ։

Այս՝ սկսաւ խաղի պէս,
խաղն սկսաւ երախայի
միամիտ մէկ ցանկութեամբ.
երբ սկսաւ,
խնդալէն կը մարէինք։
Այդ օրերուն
մեր առօրեայ հոգերը՝
կախուած մազէ պարանէ,
հովերու բերնին
մազէ խաղալիք էին։

Մոռցանք տարիք,
մոռցանք գործ,
պարտք-ական-հաշիւ,
կարծեցինք ըլլալ
երջանիկ գիժեր
ու գիժ ձեւացանք։

Յետոյ՝ արեւը մեր գլխուն զարկաւ,
արիւնը եռաց,
լեզուն ահեղ անիւի նման
դառնալ սկսաւ
ու խարազանը՝ դահիճի ձեռքին
հին գործիք դարձաւ։

Բարակ պարանէն կախուած մարմինս
թփրտաց ուժգին.
խաղը վերջ գտաւ.
կախեալ վիճակս
տառապանք դարձաւ.
ի զուր փորձեցի
փրթիլ ու իյնալ,
քիթ բերան սիրտ միտք արիւնել՝
բայց գետինս դառնալ։

Գետին ա՜լ չկար։
Խենթութեան խաղին
դարձայ խրտուիլակ՝
մէկ մազէ կախուած։


Monday, December 26, 2016

Յովհաննէս Ասպետ։ ՑՈԼՔԵՐ

Մօտեցի՜ր կարօտովը հոծ ըղձանքներուդ,
Որ հասնիմ տենչանքներուս վարդենիքին.
Լեցուր տարփագին հուրքը՝ բաժակին,
Որ ըմպեմ արեւաշող թովչանքն ցոլքերուդ:

Շնչէ հոգւոյս մեղմահոս մեղեդին,
Որ ան ըլլայ գգուանք մը գորովագին.
Նորանոր սարսուռներ տուր հուրքերուս,
Որ գերերջանիկ շնչեմ օդը՝ թոքերուս:

Յովհաննէս Ասպետ

24/01/1998


ՑՈԼՔԵՐ բանաստեղծութիւնը երկար ժամանակի եւ աշխատանքի արդիւնք է, որու կառուցման համար հարկ էր գործի դնել հոգիի, սրտի, մտքի, արուեստի, գրչի ուժերը: Նոր ոճ եւ նոր բանաստեղծական ձեւաւորումը նորութիւն մըն է Հայ բանաստեղծութեան մէջ: Եթէ առիթը ունենանք ապագային պիտի ցուցաբերեմ բանաստեղծական նոր սերունդ մը՝ նոյն ոճի եւ ձեւաւորումի տակ ինչպէս Ցոլքեր բանաստեղծութիւնը: Ուրեմն սիրով եւ հաճոյքով կը նուիրեմ սոյն բանաստեղծութիւնը Հ. Բ. Հ. ին, թող ան ձօն ըլլայ մեր գործակցութեան իրազեկ վկան: Նոր տարուայ շեմին իմ խորին երախտապարտութիւնը եւ շնորհակալութիւնը կը յայտնեմ, յատկապէս քու իրագործած ջանքերուն, ես վստահ եմ որ օր մը դուն պիտի քաղես պտուղը՝ քու աշխատանքին: Այս պատեհ առիթէն օգտուելով կը շնորհաւորեմ երջանկաբեր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Ծնունդը եւ կը մաղթեմ բարգաւաճ եւ բեղուն Նոր Տարի մը: Իմ յարգանօք բարեւները՝

Յովհաննէս Ասպետ

Thursday, December 22, 2016

Մուշեղ Իշխան։ Նամակ Կաղանդ Պապային

Կաղանդ պապա,
Իմ այս նամակս առաջին
Քե՛զ կը գրեմ ես ահա
Եւ կարօտով կը յանձնեմ քու սուրբ աջին։

Ու՛ր ալ ըլլաս,
Պիտի անշուշտ զայն կարդաս
Եւ անհամբեր պիտի բռնես դուն կրկին
Մեր տան ծանօթ հին ուղին։

Քեզ չեմ մոռցած,
Ինչպէ՜ս կրնամ մոռնալ քեզ.
Ամէն գիշեր, երբ քնանամ, դուն յանկարծ
Մօտս կուգաս եւ կը սարքես մեծ հանդէս,
Իսկ ցերեկներն ալ թէեւ
Կը հեռանաս մեր քովէն,
Կ'ըլլաս երազ, կ'ըլլաս երկինք ու արեւ,
Բայց սրտաթունդ միշտ կը լսեմ ես նորէն
Քու ոտնաձայնդ հեռուէն...

Պէտք է դուն ալ մեծ կարօտով ի՛նձ յիշես.
Քանի՞ մանչուկ ինծի պէս
Կրնաս գտնել դուն այսօր
Քու փայփայած մանուկներուդ մէջ բոլոր...

Մի՛ հաւատար իմ մասին
Թռչուններու բերած այդ սուտ լուրերուն.
Ես եմ տիպարն ամենուն,
Հեզն ու բարին
Եւ ամենէն արժանին՝
Հրաշազան նուէրներուդ գոյնզգոյն...

Յանուն փառքիդ անսահման
Եւ փառաշուք մօրուքիդ՝
Որքան ուզեն՝ լաւ խոստումներ կուտամ միշտ
Ծնողներուս սիրական.
Լացող տղան
Ես չեմ , պապիկ ,այլ անպիտան սատանան,
Որ կը վանեմ մէջէս դուրս
Եւ կը դառնամ համակ ժպիտ, համակ լոյս։

Մայրս կ'ըսէ որ այս տարի
Քիչ մը հոգի եւ քիչ մը խելք ու շնորհ
Բերես ինծի,
Բայց չլսե՛ս դուն անոր.
Խելք ու շնորհ՝
Այնքա՜ն ունիմ որ կը բաշխեմ ես ձրի՜...
Կողովիդ մէջ խորհրդաւոր
Լեցուր շուտով ինձ համար
Շաքար ու միրգ ու խաղալիք անհամար։

Կաղանդ պապա,
Որքան կրնաս շուտ եկուր,
Ալ չեմ վախնար, ես կը սիրեմ քեզ հիմա.
Դուն մի նայիր իմ բառերուս կցկտուր,
Դէմքիս գոյնին ու քայլերուս դողահար։
Ձեռքըդ վստահ մօտեցուր
Իմ բոցավառ շրթներուն.
Որքան ատեն զայն երկարես լեփ-լեցուն՝
Կը համբուրեմ անպատճառ,
Նոյնիսկ կ'երգեմ քեզ համար
Ու չեմ դպիր քու մօրուքիդ թելերուն...

Երբ մեզի գաս եւ Կաղանդի բերես տօն,
Չըլլայ մոռնաս դուն նաեւ
Մեր դրացի Տիգօն, Մարօն եւ Կարօն,
Որոնք ունին շատ բարեւ
Եւ որոնց հետ ծեծ ու կռուի բարեկամ՝
Ես միասին կը խաղամ։

Հայրս կ'ըսէ՝ Մասիսն է լոկ մեծ ընծան,
Որ դուն օր մը կրնաս բերել հայ տղոց,
Որուն մէջ կայ ամէն բան -
Աստղ ու լուսին ոսկեզօծ,
Կրակ ու բոց,
Հսկայ շուներ պահապան,
Շղթայակապ հին քաջեր
Եւ հրեղէն նժոյգներ...

Կաղանդ պապիկ, ես այդ Մասիսը կ'ուզեմ,
Դիր անիւներ ոտքին տակ
Ու համարձակ քշէ՛ մեր տունը շիտակ,
Բե՛ր ինձ նուէրն այդ վսեմ:
Օ՜, մի՛ վախնար, չեմ կոտրեր,
Զայն կը պահեմ սրտիս դէմ՝
Իբրեւ բարի հրեշտակ
Եւ գահակալ իբրեւ հզօր բռնատէր։

Կ'ըսեն որ դուն ամէն տարի Մասիսէն
Կուգաս արդէն.
Մազերդ ամբողջ բամպակ ու ձիւն են դարձեր՝
Իր ձիւներուն մէջ անհուն։

Ափսո՜ս որ շա՛տ ես դուն ծեր,
Բեռներու տակ կորաքամակ, դողդոջուն.
Ափսո՜ս որ չես կրնար դուն
Քալել արագ գայլիկներու նման վէս
Եւ կ'ուշանաս միշտ այդպէս։

Ինչո՞ւ սակայն ոտքով կ'երթաս տունէ տուն
Ու չես առներ ի վերջոյ
Կամ օդանաւ, կամ օթօ։

Աստուած պապա, Կաղանդ պապա, Տէր պապա,
Մերթ բացակայ, մերթ ներկայ՝
Մեր քովն էք դուք եւ ամպերուն մէջ անհետ.
Ես դեռ յաճախ կը շփոթեմ իրար հետ

Ձեր կերպարանքը հսկայ.
Բայց մէջերնին դուն լաւագոյնն ես կարծեմ,
Առատաձեռն ու բարին,
Ահա ինչու՛ իմ այս նամակս առաջին

Սիրով քեզի՛ կը ղրկեմ...

Thursday, December 08, 2016

Vahé GODEL, poem illustrated by the artist Lionel Caro

From the website of the artist http://lionelcaro.net/amis/godel.html

Poète et essayiste de double culture : arménienne et suisse; poursuit une oeuvre originale à la frontière de ses deux origines. Par ses traductions, il contribue à faire connaître la poésie classique arménienne. Il est correspondant de la Maison Internationale de la Poésie.

_________________________________________________________________


MEHR LICHT Colline rouge, désert blanc, fleuve jaune, aube verte.
Jour noir, nuit bleue. J’écris ce que je vois sur les paupières de l’invisible.- Qu’est-ce que la couleur ?-Une brise marine qui fait chanter les pierres. (La vue c’est la vie.). Regarde, regarde. Maison bleue, chambre noire, lit rouge, livre blanc. – Qu’est-ce que la lumière ?- Une belle de nuit qui change de robe à tous les coins de rue. (O light ! –so light…) Comme la lumière, le son se réfléchit. Regarde, écoute. L’oiseau, le vent, l’ombre du vent, la trace de l’oiseau, l’or du silence, le cri de la plus longue nuit. (Mehr Licht ! mehr Licht…, mehr…). Ecoute, écoute. La voix faiblit, vacille, s’éteint. (Nichts mehr…, chut !).Rideau. Lumière.

Vahé GODEL

Wednesday, December 07, 2016

Վահան Թէքէեան։ ՊԱՌԱՒ ԱՂՋԻԿ

Պառաւ աղջիկ, ո՞վ պիտի հոգիիդ խորը պահուող
Չորցած անուշ երազին անուշութիւնը գիտնայ...
Ո՞վ քու սրտիդ մէջ պահուած տաճարներուն լուսաշող
              Պիտի ուխտի գայ հիմա…։

Պառաւ աղջիկ, երբ պզտիկ աղջիկ էիր տակաւին`
Ինչեր, ինչե՜ր յուսացիր. – այր ու զաւակ, լեցուն բոյն,
Քենէ սերած ցեղ մ'ամբողջ, որուն էիր տիրուհին՝
               Արքայամօր մը հանգոյն...։

Եւ դուն հակեր ես հիմա ցածուկ հորի մը վերեւ,
Տունի մը մէջ անբընակ` սպասելով որ անցնի
Ջուրին մէջէն դէմքն անոր, որ անցեր է, արդարեւ,
              Կեանքէդ՝ քայլով մը գաղտնի...։

Կ՛ուզես ճանչնա՜լ գոնէ զինք. 
 Ո՞վ էր, ինչպէ՜ս էր արդեօք։
Ետ չի՛ դառնար։ Բայց ինչո՞ւ... Եւ ահա հոն, պատին քով,
Ջուրին մէջէն կը տեսնես սահիլ-անցնիլն արտորնօք՝
              Դագաղիդ վառ մոմերով...։



1941


Վահան Թէքէեան, Հատընտիր, Պէյրութ 1978


Tuesday, December 06, 2016

Վահան Թէքէեան։ Ապրի՞լ թէ ոչ երազել

Ապրի՞լ թէ ոչ երազել,-- չլուծեցի՜նք հարցը դեռ.
Վայելքը ո՞ւր փնտըռել, երազի՞ն մէջ թէ կեանքին,
--Չվճռեցի՜նք տակաւին... Ու մինչեւ Ժամը վերջին
Այս մեծ խնդիրն, ո՛վ հոգիս, վըրադ ըլլայ պիտի բեռ...

Քանզի երազն էր կեանքէն աւելի դիւր ու հեշտին,
Եւ իր արշաւն ալ ՝ անծայր, դաշտէ ի դաշտ, լեռնէ ի լեռ.
Եւ ունէր ինքը միայն գոց դուռներու բանալին,
Որոնց ետեւ լուսասփիւռ կային գանձեր ակնայեռ։

Մենք սիրեցինք երազին երթալ ճամբէն ծաղկալից,
Մինչեւ անդունդը երբեմն, մինչեւ բարձունքը երկնից,
Ու, խե՜ղճ հոգիս, երկուքէն ալ սպառա՛ծ ետ դարձանք։

Զի երազին վէրքերուն կեանքը չեղաւ բալասան,
Եւ յոգնութեան ալ կեանքին չեղաւ երազն ապաստան.
Չառինք երազ մը կեանքէն, ու երազէն չառինք կեանք...։


Sunday, December 04, 2016

Պոլսոյ մէջ՝ պատմական նկար

Ձախէն աջ՝



Իգնա Սարըասլան, Օննիկ Ֆըչըճեան, Զահրատ, Զարեհ Խրախունի, Վարդան Կոմիկեան եւ Յակոբ Մնձուրի (նստած)։։։ 1975-ին նկարուած Մարի Սարըասլանին կողմէ։

Friday, December 02, 2016

Aaron Poochigian: My political poem

Election Night. A Walmart parking lot.
A green fog off the half-drained reservoir
had jumped the fence to breed with puffs of pot
issuing from a mag-wheeled muscle car.
Like always, sick of work by eight o’clock,
I had gone out and squatted on my knees
among the dumpsters near the loading dock
to feed a pack of strays. The runt Burmese
that goes by Freak was up on lizard hips
licking the gravy from my fingertips.
So cute – one-eyed, scab-nostriled, stumpy-tailed.

Because, whichever rancid sack prevailed,
that evening meant, like, Fuck you all – The End,
civic Seppuku, the Apocalypse,
I guess I itched for something, some hushed friend
too innocent to be American.
Everywhere gobs of noise just wouldn’t quit:
a speaker-mounted Wrangler nagging Vote!,
fireworks like gunshots, bleats, gunshots again . . .

I grabbed my mutant future by the throat
and wrestled it, a squall of snag and spit,
into the footwell of my shotgun seat.
The whole drive home I wept to hear it…



This poem appeared in the Times Literary Supplement, in the Nov 30, 2016 edition.

Thursday, December 01, 2016

Guidelines for submissions and new portal

The Armenian Poetry Project invites authors of Armenian heritage, or, individuals who write poems relating to the Armenian world, to submit their work for consideration.

1. Poems must be written in Armenian, English or French and must not be translations.

2. Armenian text must be in UNICODE (please use fonts available on nayiri.com)

3. Up to 5 pieces are accepted for consideration. Send these by email along with a cover letter, short biography and a JPG picture.

4. Copyright must be included as well as information regarding previous publication.

Please use our submisions portal: https://greensubmissions.com/743/armenian-poetry-project/index.php


Lola Koundakjian, Curator and Producer
armenianpoetryproject[at]gmail.com

Celebrating the poetry of Zareh Khrakhouni



ԷՍԱԵԱՆ-ԿԵԴՐՈՆԱԿԱՆ ՍԱՆՈՒՑ ՄԻՈՒԹԻՒՆԸ 
ՀԱՃՈՅՔՈՎ ԿԸ ՀՐԱՒԻՐԷ ՁԵԶ ՆԵՐԿԱՅ ԳՏՆՈՒԵԼՈՒ 

ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻԻ
(ԱՐԹՕ ՃԻՒՄՊԻՒՇԵԱՆ) 

ԾՆՆԴԵԱՆ 90-ԱՄԵԱԿԻՆ ՆՈՒԻՐՈՒԱԾ ԳՐԱԿԱՆ ՀԱՆԴԻՍՈՒԹԵԱՆ 
ՊՈԼՍԱՀԱՅ ՀՌՉԱԿԱՒՈՐ ԱՍՄՈՒՆՔՈՂ՝ 
ՍԻԼՎԱ ԿՈՄԻԿԵԱՆ 

Տիկին Սիլվա Կոմիկեան կը ժամանէ Պոլիսէն 
յատկապէս այս հանդիսութեան մասնակցելու համար:


«ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԵՒ ՄԵՆՔ» ԱՐԹՕ ԽՐԻՄԵԱՆ

«ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԵՐԳԵՐՈՒ ԸՆԴՄԷՋԷՆ» ՊԵՐՃ ԹԻՒՐԱՊԵԱՆ

«ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ՈՒ ԻՐ ԱՇԽԱՐՀԸ» ՏՔԹ. ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՏԹԷՈՍԵԱՆ

« ԶԱՐԵՀ ԽՐԱԽՈՒՆԻ ԱՆԳԼԵՐԷՆՈՎ» ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆ


Կիրակի, 11 Դեկտեմբեր 2016, յետմիջօրէին ժամը 4:00ին


ESAYAN-GETRONAGAN ALUMNI OF NEW YORK invites you to

ZAREH KHRAKHOUNI’S 90TH BIRTHDAY LITERARY CELEBRATION 

Sunday, 11 December 2016, at 4:00 p.m. Armenian Society of New York
39-03 Little Neck Parkway, Little Neck, NY 11363 

Մուտքը ազատ է — հիւրասիրութիւն հանդիսութեան աւարտին 
Free admission — Refreshments following the program

Wednesday, November 30, 2016

Literary Quote for November 2016

un poème est tout ensemble un corps étranger, un nid de résistance, un lieu de perdition...




Vahé Godel (1931- )

Monday, November 28, 2016

Nancy Kricorian: Homage to Bourj Hammoud

Have you heard a thrush sing while its nest burns in the wind?
—Khalil Gibran


Listen. In the morning you can hear the bright strike of hammers and the rasp of saws. Children carry sand from the riverbanks in their school satchels. First they build the church, then the school, and finally a house for each family according to its means. The tents and shacks are taken down one by one. Each family plants a mulberry tree and tends its garden.

The remnants of Marash create a new Marash. And so also Nor Sis, Nor Adana, Nor Giligia, and Nor Hadjin are made. You can hear the sounds of the trades learned in the orphanage workshops: carpenter’s plane, sewing machine and cobbler’s bench. The sharp smell of the tannery is in the air and in their clothes. All Beirut wears their shoes.

Look at the children outside the church in their freshly pressed clothes, and the girls have ribbons in their hair. Look at the food spread on the luncheon table and the hands that pass the platters. Someone has told a joke and there is laughter. Someone pulls an instrument from its case.

Speak of those times, or don’t, when the parties take up arms against each other. How the women of one church throw boiling water out the window on the men with guns. When all Beirut stops fighting, for how many more weeks do the Armenian men continue to shed each other’s blood?

Speak then of the flowering: the neighborhood children grow tall. Among them are musicians, actors, painters and poets. In this world their parents have rebuilt from ashes, they now believe anything is possible, and everything is new.

Remember this: when the Civil War comes, neutrality is no amulet against the bullets and the bombs. Jewelers flee the downtown souk for Bourj Hammoud, where the militiamen patrol the night and then also the day. So many boats leave the port. Carrying leather suitcases to the airports, so many are exiled again.

Remember Nor Adana, Nor Marash, Nor Sis. Men still play backgammon and grill meat on braziers on the sidewalk. Remember the narrow alleys and wooden houses of Sanjak Camp, razed for a shopping plaza. Oh people of long memory, listen, look, speak, remember: your stories are a homeland.

Thursday, November 24, 2016

Nelly Keoseyán: ORACIÓN POR EL CUERPO




Abusé de ti, malamada.
Te maltraté como al peor de los esclavos.
Te obligué a desnudarte ante los otros,
a descender conmigo hasta los bajos fondos.
Eras objeto de saciedad y de goce:
Acudías como una perra obediente a mi llamado.
Cuántos pasaron por encima de ti
como caballos pisoteando la hierba.
Cuántos bebieron de tu simiente
la savia de la sabiduría.
Corté todas las rosas del jardín.
No floreció ni una sola semilla.

He de morir contigo.


Y de nosotras
no quedará ni una huella.






PREGHIERA PER IL CORPO

Ho abusato di te, mal amata.
Ti ho maltrattato come al peggiore degli schiavi.
Ti ho obbligato a spogliarti davanti agli altri,
a scendere con me fino ai bassi fondi.
Eri oggetto di sazietà e di piacere:
accudivi come una cagna obbediente al mio chiamare.
Quanti sono passati sopra di te
come cavalli pestando l’erba.
Quanti hanno bevuto del tuo seme
la linfa della saggezza.
Ho tagliato tutte le rose del giardino.
Non ha germogliato né un solo seme.

Devo morire con te.

E di noi
non resterà traccia.






Tuesday, November 22, 2016

Nelly Keoseyán: SALMO

Nunca le pregunté al destino
si me tocaba seguirte.
Simplemente me fui.

Me desnudé y te dije:
bajemos. Metámonos
más hondo en el infierno.
Hagamos ahí dentro en lo obscuro
el paraíso del placer.

Abre la puerta negra
Hurga Entra
Desciende el misterioso abismo.

Y tu pasión fue mía y tu goce.

Luego te di mi alma y te dije:
Haz de mi fuego el tuyo
Bebe de mí
Muere de amor conmigo.
Te haré mitad demonio y mitad santo
Te saciaré con látigos y con cilicios
Te ataré a la pilastra y al muro
y a la cruz del martirio
hasta que estalles.

Hasta que nazcas por dentro en mí
y en un instante sin fin te fugues
de la cárcel del cuerpo.

Y me arrojé contigo al precipicio.

Monday, November 21, 2016

Introducing NELLY KEOSEYÁN

Los Amantes se aman

To hear the audio clip, click here.
Poem by Nelly Keoseyán; read by Mónica Morales

Los amantes se aman
porque amando la vida es más intensa.
Los amantes se gozan, se desnudan,
se entregan silenciosamente a su pequeña muerte
y en la profunda oscuridad del alma es que se pierden
sus cuerpos
se unifican, se funden, se hacen un solo ser eterno.
Los amantes se aman a través de los cuerpos,
a través de la piel y los sentidos,
a través del deseo, del corazón, de sus fuerzas más
íntimas.
Se aman por la pasión de vivir hacia adentro,
se aman para penetrar los límites,
hacer con el ojo del cuerpo visible lo invisible
y aprender de su polvo a renacer.
Los amantes se buscan, se acarician, se flagelan,
se arrancan de la memoria de la carne
el dolor de nacer y la violencia,
se vacían, se desprenden,
sacrifican el alma y la sangre
a los dioses del éxtasis y la embriaguez.
Los amantes se aman porque la vida es breve,
porque no basta para vivirla un cuerpo,
ni una vida para morir mil veces,
ni los cielos del dulce paraíso,
ni la espada invencible del infierno,
ni universo ni tiempo para nombrar la vasta eternidad.
Los amantes aman la vida, la vida intensa.



Nelly Keoseyán (1956- ). Nació en la ciudad de México, en 1956. Estudió literatura en la Universidad Nacional. Ha traducido a poetas ingleses y estadunidenses, entre ellos Wordsworth, Coleridge y Yeats. Su producción poética comprende dos libros: Fuego interior (1986) y Los paraísos del sueño (1998).

Tuesday, November 15, 2016

Upcoming reading at the Zohrab Information Center






Dana Walrath, a writer, artist and anthropologist, likes to cross borders and disciplines with her work. After years of using stories and art to teach medical students at University of Vermont’s College of Medicine, she spent 2012-2013 as a Fulbright Scholar in Armenia where she completed her first book, Like Water on Stone a verse novel about the Armenian genocide of 1915. Loosely based on the story of her grandmother, Like Water on Stone is a Notable Book for a Global Society Award Winner, a Bank Street Best Book of 2015, a Vermont Book Award finalist, and more. Her just released graphic memoir, Aliceheimer’s about life with her mother, Alice, before and during dementia, has been featured in the New York Times, the Los Angeles Review of Books and the Philadelphia Inquirer. She has spoken extensively about the role of comics in healing throughout North America and Eurasia including two TEDx talks. She has also shown her artwork in a variety of venues throughout North America and Eurasia.

Her anthropological work on childbirth, genocide, and the end of life has appeared in edited volumes and anthropological journals and she is a co-author of one of the leading college textbook series in anthropology. Her recent essays have appeared in Slate, Somatosphere and Foreign Policy. She holds a PhD in Anthropology from the University of Pennsylvania, an MFA in writing from Vermont College of Fine Arts, and a BA in visual arts and biology from Barnard College. She lives in the mountains of Vermont.

Co-curator Lola Koundakjian enjoys her poetry diplomacy, touring the world to read at poetry festivals, and, promoting Armenian culture through the Armenian Poetry Project. This fall she is reading in three venues around New York City: in September as part of National Translation Month in the Inkwell series at the KGB Bar, a literary institution in the East Village neighborhood of New York City; in October, in the Americas Poetry Festival; and in November at the ZIC. She is the author of The Accidental Observer (2011 USA) and Advice to a Poet (2014 Peru; 2015 USA)

Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Alfred and Marguerite Hovsepian School in Pasadena and the co-director of the Los Angeles Writing Project. As an educator, he has been honored with the Los Angeles Music Center's BRAVO Award, which recognizes teachers for innovation and excellence in arts education.

His poems have won Honorable Mentions in 2011 Allen Ginsberg Poetry Award and Arts & Letters Journal of Contemporary Culture. Shahé was a Semi-Finalist for the Knightville Poetry Contest. He was the first place winner of 2012 "Black and White" anthology series from Outrider Press.

Mankerian's most recent manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at four prestigious competitions: the 2013 Crab Orchard Series in Poetry Open Competition, the 2103 Bibby First Book Competition, the Quercus Review Press, Fall Poetry Book Award, 2013, and the 2014 White Pine Press Poetry Prize. His poems have been published in numerous literary magazines.





Friday, November 11, 2016

Poetry and Music Presentation in San Francisco

“Portrait of an Unknown Ancestor”
An Armenian Poetry and Music Presentation

Poetry reading by James Baloian accompanied by Live music with Max Baloian and Friends.
A first Edition, signed copy of Jimmy’s new book
“Portrait of an Unknown Ancestor” will be for sale.

Sunday, November 13, 2016 - 1:00pm
275 Olympia Way, San Francisco, CA

Friday, November 04, 2016

Alan Whitehorn: Forgetting and Recalling

There is an advantage of writing
compared to speaking before a live audience.
In putting pen to paper,
I have time to wait for the train of thought
to come around the track again.
Hopefully, this time I will not miss my carriage.
What is that I hear?
Is it the engine whistle in the distance?
Quick.
I must begin to get ready.
But wait,
what track was it scheduled on?
I need to remember.
I need to remember.
Damn.
What was that sudden swoosh in the night?
Have I missed the train again?


Alan Whitehorn
October 28, 2016

Յովհաննէս Ասպետ։ ԵՐԱՆԳ ՅՈՅՍԵՐ

Ա՜հ, այն ծաղիկ-յոյսերը՝ որոնք երանութեան մէկ պահին մէջ մտքիս աղբիւրներէն ցայտուն զիս պարուրեցին անհուն պերճանքներու մէջ խանդավառ:
Ես անոնց տուի իմ հոծ խանդաղատանքիս ծիածանը՝ ուր անձրեւէն վերջ կը թաւալի իմ բոլորտիքը ու ծաղիկներ ալ կը թօթափեն իրենց արցունքն արեւին ցոլքերուն տակ. Անոնց քաղցր բոյրերուն մէջ հոգիս ալ կարբենայ, երբ անուշ հովիկն կանցնի իմ մօտէն, անոնք կը սփռեն հոգւոյս նոր երանգներ տենդագին:
Բայց աւաղ, որ ամէն ծաղիկ աշուն մը ունի իր ետին ու խամրում մը ցաւագին, ի սպառ անոնց խամրումին հետ հոգիս ալ կիյնայ, աշնան հովերուն դէմ անզօր, կիյնան ձիւնի փաթիլներուն պէս հոգւոյս յատակը՝ ու շատ շուտ կը բերեն ցրտագին միայնութիւնը, դատարկելով այն ինչ որ իմ հարազատն էր: Անյապաղ խորհրդաւոր նոպաներու այլանդակ շարժուձեւերուն մէջ պահ մը կը նուաղիմ:
Ու յետոյ կսպասեմ անհամբեր նոր գարնան արեւին, որ լի բաղձանքներով պիտի ժպտի իմ դալկադէմ միայնութեանս վրայ: Այն ծաղիկները, որ սառած ինկան, հիմա՝ նորէն կը ժպտին արեւին պէս, անոր ջերմ կենդանութեանը տակ կարթննան ու կը ծաղկին, անոնք ցրտահար ինկած կսպասէին արեւին, որ հրաշքով մը արթնցներ իրենց վաղանցուկ քունէն:
Հանգոյն ես ալ ծաղիկներուն պէս մեղմացումի շիթ շիթ արցունքներէն վերջ, նոր գարուն մը կը բերէ զիս ծաղիկ-յոյսերու զարթօնքին, բայց ես կը վարանիմ անոնք քաղելու:


Յովհաննէս Ասպետ

Thursday, November 03, 2016

Ara Alexandre Shishmanian: îneacă-te-n oglindă

îneacă-te-n oglindă de o mie de ori – îneacă-te
pînă cînd oglinda se va preschimba într-un zbor al imaginii
îneacă-te-n oglindă mai ales fără oglindă –
golul îţi va adânci atunci în noapte zborul
îneacă-te-n labirint până cînd labirintul
se va preschimba într-o rădăcină a tuturor sevelor
îneacă-te-n labirint mai ales fără labirint –
golul te va scoate atunci din rădăcina infinită a gândurilor
îneacă-te-n singurătate de o mie de ori –
îneacă-te-n singurătate pînă cînd o siluetă de sticlă
va străbate diagonala tuturor singurătăţilor
îneacă-te-n singurătate mai ales fără singurătate –
transparenţa absolutului te va lăsa cu atît mai singur
pe ţărmul cu buze argintii
unde doar neantul mai poate să-ţi numere paşii

Drown Yourself in the Mirror

Drown yourself in the mirror a thousand times over—drown yourself
until the mirror will change into a flight of images
drown yourself in the mirror especially without a mirror at hand—
the emptiness will deepen your flight into the night, then
Drown into the labyrinth until the labyrinth
will change into the root of all saps
drown into the labyrinth especially without one—
the emptiness will lift you up from the infinite root of all thoughts, then
Drown yourself into solitude a thousand times over—
drown yourself in loneliness until a shape made of glass
will pass through the diagonal of all solitudes
drown yourself into solitude especially without solitude—
the transparency of the absolute will leave you all the more alone
on the shore with silvery lips
where only the naught could count your steps.




English translation by Flavia Cosma, previously published in http://ragazine.cc/2016/07/3-poems-by-ara-alexandre-shishmanian/

Wednesday, November 02, 2016

Ara Alexandre Shishmanian: La fereastră cu singur

uneori parcă am merge pe cer –
parcă asfaltul însuşi s-ar rătăci undeva
în dosul amurgului •
fiecare pas e ca un pariu – nu-l ai decît după ce-l cîştigi •
nimic – şi anume doar pentru nimeni •
de asta poate ne consolăm mereu
cu tunele – ne consolăm cu o lume sub pămînt
tot pămîntul ăsta e un corp format din alte corpuri
ce se-nghit unele pe altele •
pămîntul e de fapt monstrul absolut –
numai vidul, pe care nu-l întîlnim niciodată
deşi-l purtăm adânc în noi înşine,
e mai monstruos •
un fel de aripi-pleoape – priveam în timp ce zburam –
numai nimicul •
eu, nimeni •
am luat asupră-mi rănile ei –
mă ura acum
pentru că nu se mai putea vindeca singură
prin nefiinţă dureroasă •
oricum, dacă nu s-ar fi simţit vinovată
ar fi rămas mereu ceva fals •
de fapt încercam s-o trezesc
la adevărul rănilor ei ruşinoase •
se apăra şi rămînea astfel prizoniera
nevinovăţiei ei factice •
sufletul ei nu avea nevoie de răşină –
dublu, se jena să-i fie ruşine –
ruşinii-i prefera răşina neutră a uitării •
amnezia mai degrabă decît vindecarea •
e greu să respiri cu ochii închişi –
cu aripile ochilor închise •
căci ochii sunt şi un soi de plămâni –
respirăm cu ei nu aerul ci cerul înăuntrului •
nu doar plecarea de-acasă ci şi plecarea din lume •
de aceea nu mă întorc pur şi simplu acasă
ca să nu mă-ntorc niciodată în lume •
înainte îmi făceam grefe de ceasuri pe creier –
omul-oră devenea omul-minut •
mai recent am început să-mi fac grefe de ceasuri pe inimă –
semn că omul dispăruse de tot •
acum orele se-nşirau singure
la fereastră cu singur •
nimeni nu era în stare să-mi citească litera •
scriam texte ce curgeau deasupra literelor
ca peste nişte pietre de râu •
doar nimeni citeşte pietrele din albia râului •
doar nimeni ştie să mai citească râul în adânc •
doar nimeni poate să intre de două ori în aceeaşi apă •
cu siguranţă – doar nimeni •

Fenêtre avec esseulement

Parfois c’est comme si on marchait à même le ciel
comme si l’asphalte lui-même s’égarait quelque part
derrière le couchant,
chaque pas est un pari – tu ne l’achèves qu’après l’avoir gagné
pour rien – et précisément rien que pour personne
c’est pourquoi peut-être nous nous consolons toujours
avec les tunnels – avec un monde souterrain
toute cette terre est un corps formé d’autres corps
qui se dévorent les uns les autres
la terre est en fait le monstre absolu –
seul le vide, que nous ne rencontrons jamais,
bien que nous le portions profondément enfoui en nous-mêmes,
est encore plus monstrueux –
une sorte d’ailes-paupières – je regardais pendant le vol –
seul le rien…
Moi, personne,
j’ai pris sur moi ses blessures – elle me haïssait maintenant
parce qu’elle ne pouvait plus guérir toute seule
par douloureux non-être
de toute façon, si elle ne s’était pas sentie coupable
quelque chose de faux aurait toujours persisté
en fait je tâchais de la réveiller
à la vérité de ses blessures honteuses
elle se défendait et restait ainsi prisonnière
de son innocence factice
son âme n’avait pas besoin d’être ointe –
double, elle se sentait gênée d’avoir honte
à la honte elle préférait la neutralité ointe de l’oubli
l’amnésie plutôt que la guérison
Il est difficile de respirer les yeux fermés –
les ailes oculaires occultées
car les yeux sont aussi une sorte de poumons
nous respirons avec, non pas l’air mais le ciel du dedans
non seulement le départ de la maison mais le départ du monde
c’est pour cela que je ne retourne pas tout simplement à la maison
pour ne jamais retourner dans le monde
Avant je me greffais des montres sur le cerveau –
l’homme-heure devenait l’homme-minute
dernièrement j’ai commencé à me greffer des montres sur le cœur
signe que l’homme est disparu complètement
maintenant les heures s’étalent toutes seules
à la fenêtre avec esseulement
personne n’était capable de lire au moins mon écriture
j’écrivais des textes qui s’écoulaient par-dessus les lettres
comme sur les galets d’une rivière
personne seul sait lire le lit d’une rivière
sait encore lire le texte du tréfonds
personne seul peut entrer deux fois dans la même eau
certainement – personne seul


Traduction de Dana Shishmanian. Parût dans http://www.latoiledelun.fr/

Tuesday, November 01, 2016

Ara Alexandre Shishmanian: Păpădia albastră


ţin în mână o păpădie albastră – neştiută –
ce mă priveşte încet gânditoare •
opţiunea ei ciudată ar fi să mă culeagă cu privirea •
eu însumi sînt un ciudat copac –
cu multă clorofilă în dreptul ochilor •
plămâni şi aripi – zburînd respir •
păpădia albastră gândeşte încetinind secunde –
şi-n palmele mele secundele înoată ca nişte peşti •
obraz lipit de vid cântăresc impalpabilul •
plină de neant mi se descuie ruginita poartă a inimii •
fiara adoarme sub lumină ca o pagină în ghiarele semnelor •
păpădia albastră-i o navă cu care navighez
împărat al imperiului gândurilor •
purtat de briză-n crepuscul
mă preschimb într-un zeu cu paşii de toamnă •
învăluit în dezamăgire •
splendori de frunze mi se ofilesc sub tălpi
şi ning în vreme ce înaintez prin aer –
în mână cu sceptrul meu albastru şi magic •
cu sceptrul care mă priveşte şi mă gândeşte •
pe când la rîndu-mi privindu-l nu mă pot dumiri –
care din doi îl visează pe celălalt •


Le pissenlit bleu

Je tiens dans la main un pissenlit bleu – inconnu –
qui me regarde lentement et pensif
son option étrange serait de me cueillir avec son regard
moi-même je suis un arbre bizarre
avec plein de chlorophylle au niveau des yeux
des poumons et des ailes – en volant je respire –
le pissenlit bleu réfléchit tout en ralentissant les secondes
et dans mes paumes les secondes nagent comme des poissons.

La joue collée au vide, je pèse l’impalpable,
pleine de néant s’ouvre la porte enrouillée de mon cœur
la bête s’endort sous la lumière
telle une page dans les griffes des signes…


Le pissenlit bleu est un navire sur lequel
je navigue – empereur d’un empire de pensées –
porté par la brise au crépuscule,
je me change en dieu aux pas d’automne
enveloppé de déception
splendeurs de feuilles se fanent sous mes pas
et je neige
tandis que je m’avance dans l’air
tenant à la main mon sceptre bleu et magique
le sceptre qui me regarde et me pense
alors qu’à mon tour, le regardant, je ne peux me résoudre :
lequel de nous deux rêve de l’autre ?




Blue Dandelion

I hold in my hand a blue dandelion—an unknown one
it is watching me thoughtfully
its strange option would be to harvest me with its eyes
I am myself a strange tree—
with a lot of chlorophyll around my eyes
my lungs and my wings—flying I breathe
The blue dandelion thinks slowing down the seconds—
and in my palms the seconds swim like fish
A cheek glued to the void, I weigh the impalpable
Full of nothingness the rusty gate of my heart unlocks
The beast falls asleep under the light
like a page in the clutches of signs
The blue dandelion—a ship I navigate
Emperor of my thoughts’ empire
carried into the crepuscule by the breeze
I change into a God with autumnal steps
wrapped up by deception
carpets of beautiful leaves wither under my soles
and I am snowing
while I advance through air
In my hand I carry my blue, magical scepter
my scepter that is watching me and thinks of me
while watching it in my turn I can’t figure out—
which of the two is dreaming the other

Traduction de Dana Shishmanian. Parût dans http://www.latoiledelun.fr/
English translation by Flavia Cosma, previously published in http://ragazine.cc/2016/07/3-poems-by-ara-alexandre-shishmanian/

Ara Alexandre Shishmanian est historien des religions, auteur de plusieurs études sur l’Inde védique et la Gnose, parues dans des publications de spécialité en Belgique, France, Italie, Roumanie, États-Unis. Il est également l’auteur de 15 volumes de poèmes parus en Roumanie depuis 1997.


Ara Alexandre Shishmanian is author of several studies in Vedic literature and Gnosis, written in French and English and published in specialty revues and collective volumes in Belgium, France, Italy, Romania, United States. He also has published fifteen collections of poems in Romanian. His first collection in French, Fenêtre avec esseulement (Window with solitude), translated by Dana Shishmanian, was published in 2014 by Editions Harmattan (Paris). 

Monday, October 17, 2016

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ

Սրբոց Թարգմանչաց Տօնին առթիւ Ձօն Հայոց Լեզուին


Հրաշածին ներշնչման մը մէջ վերին,
Քաղցրահնչիւն այբուբենը Մեսրոպեան,
Իջաւ հայոց երկիր լոյսն երկնածին,
Կերտելով վերելքն մեր ոսկեդարեան:

Գանձն երկնային ես դեռ մանուկ հասակին,
Հայոց լեզուի հնչումին մէջ սորվեր եմ,
Տառն իմ առաջին ու երգն իմ սրտին,
Ես իր աւիւնով յար ներշնչուեր եմ:

Թէեւ եղեր են անհեշտ ժամանակներ,
Ես արտասաներ եմ լեզուներ օտար,
Որ անոնք ինծի համար երբեք չեն եղեր,
Հեղ մը՝ հոգեհարազատ ու սրտավառ:

Դուն իմ քաղցրահնչիւն լեզու ոսկեղինիկ,
Դուն նուիրեալ հիասքանչ սուրբ մատեան,
Դեռ պատանի օրէն հարազատ ու բնիկ,
Մենք եղեր ենք մտերիմներ անբաժան:

Դուն մեր այգեստանը մշտադալար, բեղուն,
Դուն հազարումէկ բարբառներու լիաստան.
Մեղմաձայն շունչ մը ունի մեր հայոց լեզուն,
Երկնային լեզուներու համանման:


Յովհաննէս Ասպետ
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Սիրոյ Քնար» ի էջերէն

Monday, October 10, 2016

Village Poets of Sunland Tujunga monthly event features poet Shahé Mankerian






Village Poets of Sunland Tujunga present


SHAHE MANKERIAN


Featured Poet at Village Poets Monthly Reading

at Tujunga's Bolton Hall Museum, 10110 Commerce Ave. Tujunga, CA 91042

Sunday, October 23, 2016 at 4:30 p.m.


Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Alfred and Marguerite Hovsepian School in Pasadena and the co-director of the Los Angeles Writing Project. As an educator, he has been honored with the Los Angeles Music Center's BRAVO Award, which recognizes teachers for innovation and excellence in arts education.

His poems have won Honorable Mentions in 2011 Allen Ginsberg Poetry Award and Arts & Letters Journal of Contemporary Culture. Shahé was a Semi-Finalist for the Knightville Poetry Contest. He was the first place winner of 2012 "Black and White" anthology series from Outrider Press. 

Mankerian's most recent manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at four prestigious competitions: the 2013 Crab Orchard Series in Poetry Open Competition, the 2103 Bibby First Book Competition, the Quercus Review Press, Fall Poetry Book Award, 2013, and the 2014 White Pine Press Poetry Prize. His poems have been published in numerous literary magazines. 

Writer's Block at Father's Grocery Store

Coarse coffee grinds took the color 
of Medusa's hair. A pound of garbanzo 
weighed less than Nabokov's Lolita. 
A bag of pita felt softer than Juliet's 
pillow before suicidal Romeo. I wrote 
countless villanelles on paper bags 
before stuffing them with cans of dolma, 
bottled rose water, and pouches 
of Aleppo pepper. I thought I saw 
the Karamazov Brothers tasting Kalamata 
olives. Sometimes I sat on cardboard 
boxes full of fava beans and daydreamed 
about Anne Sexton. I couldn't write 
because Father called me back to work. 
Madame Bovary wanted two pounds 
of French ham sliced thinner than lined paper. 


This poem appeared in *The Indian River Review, April 2016

Friday, October 07, 2016

Gayane M. Haroutyunyan: Cold and Beautiful

Cold grey and beautiful
send me off
to tame the tigers of you
to draw the punctured line of you
with the funny stink and the greedy breath of you
the old man’s mouth of you

Cold never black and beautiful
like life
for I see the rising planes of you
the barely here of you
enclosed in the alchemy of you
and the speaking stones of neon bliss of you
Cold red and beautiful
like love with its promise
so stunning
there is no need
for its graceful manifest of you
From
the silent
windy
laugh of you
to the hidden
breaking
cry of you
New York




This poem appeared in Zeteticrecordwebsite.

Thursday, October 06, 2016

Gayane M. Haroutyunyan: MY BODY

Last night
when I was cooking
a lonely dinner
of potatoes
and Brussels sprouts
I burned my arm
in five places
in five minutes.
I didn’t ice it,
instead
I went on
cooking
thinking
waiting.
Blisters
showed up
like capsules
of shifting fish
glistening
beautiful
and then
I felt sorry
for my body
how it suffers
for years
and doesn’t know
how to stop.





This poem has appeared in Apple Valley Review.
Gayane M. Haroutyunyan recently graduated from Sarah
Lawrence College in New York with an MFA in creative writing.

Sunday, September 25, 2016

2016 Banned Books Week: September 25 − October 1, 2016

Banned Books Week is an annual event celebrating the freedom to read. Typically held during the last week of September, it highlights the value of free and open access to information. Banned Books Week brings together the entire book community; librarians, booksellers, publishers, journalists, teachers, and readers of all types, in shared support of the freedom to seek and to express ideas, even those some consider unorthodox or unpopular.


To learn more about this annual event, visit this link.

Tuesday, September 13, 2016

Pablo Tenekedjian: LAS PRISIONES

LAS PRISIONES

I

Nada debe asfixiarse entre sus labios,
Ni el óxido aguado de las lunas,
Ni un estallido de claroscuros
Cuando los medios cautivan.

Aprisa,
No se apuren.
Traigan agua de los estambres y amantes insatisfechas,
Una extraña lactancia que invada los gineceos,
Muerte que desdoble sus costillas.

Despacio,
Más aprisa.
Cambian los rostros y nada cambia.
Un capullo de capa negra
Rompe la magia en artera distancia;
Y eso es,
Sólo,
Pétalos como excusa y agonía desdentada.


II

Y un fragor precipitado guillotina las miradas,
Y la amargura profana a diente suelto
Como el súbito fracaso embiste
En medio de la felicidad más propia
O sobre la cercanía de un rostro que nos miente.

No hay más.
La esperanza dura
Lo que en los ojos
Tiembla.
No se abrazan fulgores
Ni se apuesta en crisálidas,
Sólo se trabaja para arrullar un labio que se mueve en el limo
Y que columpia en sus voces a brutales gusanos.

Carne y carne.
Carne y miedo zozobrando por sus cuatros cuchillas,
Carne y carne amasada en inciertos,
Y hambre
En lecho de entrepiernas
Y en perfil de suspenso.


III

Nada. Aquí ni nadie,
Nadie.
Y más aun,
Dentro fuera como si todo
Eso mismo y nada,
Aquello en barracas de yemas inseguras
De niñas que dejan caer
¡cómo!,
Un amor de alcantarillas y de hoces mendigas.

Recomenzar.
Regresar y ser. Voltear.
Lo mismo y nada.

Pablo Tenekedjian nació en Argentina en 1974. Es Licenciado en Literatura por la Universidad de Chile y candidato a Magíster por la misma universidad. Ha publicado sus poemas en varias revistas literarias así como ensayos y artículos. Profesor universitario, ha dictado la Cátedra del Monográfico de "El Quijote" en la Universidad Diego Portales.

Sunday, September 04, 2016

Փանոս Ճերանեան։ ԱՐԵՒԻՆ ՊԷՍ

Դուն կը նայիս,
աչքերուդ զոյնն աչքերուս մէջ
մոռցողի պէս։

Դուն կը կանչես,
քամիներու թեւով տարուած
յուշերուս պէս։

Կը մոտենաս,
ինծի երբեք չհանդիպած
անձի մը պէս։

Դուն կ'անհետիս
իր մթութեան սիրահարուած
արեւին պէս...


                               

       

Saturday, September 03, 2016

PETER BALAKIAN: Head of Anahit/British Museum

For Michael Coyle and Donna Frieze

1


You said anyone could walk in
with a pack of explosives as we passed through
the crowds of tourists and school kids — 

under the glass-grid ceiling lit with sun.

I was saying: She’s our earth, our body, our sex,
as we drifted down the halls of statues and colonnades
and hunks of facades of Greek temples until we found

room 22, “The Hellenistic World,” where a bronze face
in a glass box on the wall stared back at us.

Head from a bronze cult statue
of Anahita, a local goddess
in the guise of Aphrodite (200–100 BC)


the text hung there in space — 

Found in Satala in NE Asia Minor
(Armenia Minor)


a left hand holding drapery was found with the head  //
and out of some bad Comedy Central joke,
my iPhone buzzed with a flash news update
about ISIS or ISIL, or whatever they called themselves that week — 

Temple of Baalshamin at Palmyra — blown up — 
the phrase re-circled — blown up — 


2

and my head was back in the white van with the TV crew in ’09
winding through the buttes and roadside gullies of the Syrian desert,
to the Armenian memorial in Der Zor,

before we went to Palmyra where I sat under
50-foot Corinthian columns — 
the corners chipped by wind and sand

in late May when it hit 110 at noon
and the sun melted the plastic rim of my cell phone — 
as our driver appeared out of nowhere with stacks

of zaatar bread and Diet Cokes — 
we found some shade under a portico
as the visionary pillars disappeared into blue sky.



3

Outside students were buzzing through the gates
of UCL and the brown brick of Bloomsbury was lit up
with sun after rain — 

inside the wunderkammer of Hans Sloane
and the collectors who hauled their stuff from the Middle East — 

(What is the Middle East? my Turkish publisher
asked an audience at NYU — 
Istanbul, Jerusalem, Mumbai, Srinagar?)

you kept asking: What is year zero to us?
Didn’t our war destroy some temples and museums?

I called the curator on the phone at the info desk
to leave my complaint on the message machine
about the signage:

“Satala wasn’t Armenia Minor/NE Asia Minor — 
it was central Armenia /Anatolia — make correction.”



4

What questions were we asking
staring at the misinformation on the wall
and the beautiful Armenian head of Anahit?

Why was I back in Der Zor at the chapel
digging Armenian bones out of the baked ground — 
scratching the marrow and dried mildew?


5


In the age of throat-slitting on Twitter
the imperial shock and awe of burning Tigris — 
the lynching of Saddam on the internet,
vanishing tomb of Jonah — 

which fetishized objects ... whose museum?



6

I’m gazing at the head of Anahit — Armenian
goddess of fertility and love — 
(no more local than the Brooklyn Bridge)

staring at the green and red paint still speckled on her bronze head.
I love her serpentine upper lip, her eyes of black space — 
I stare into the screw hole in her neck
the two curlicues of hair on her forehead
her august throat; her dense acanthine hair.



This poem appeared in Poetry magazine's September 2016 issue.