Կարօ Արմենեան։ ՀԱՆԳՍՏԵԱՆ ԺԱՄ

Բառերը խունկի հատիկներ են

որոնք այսպէս պիտի բուրեն մեր ափերուն մէջ

            երբ այլեւս վերագտնենք մեր գորովը

հոս մեռելներ չկան

հոս յաւիտեան ողջ պիտի մնանք բոլորս

                     

տառապանքն ու ցնծութիւնը

նոյն եղկելի օրինազանցութեան

                                 հակադիր բեւեռներն են

           որոնք կը խանգարեն մեր կեանքերուն

                       կարգուսարքը

Եթէ ձեզմէ մէկը դեռ անուն ունի

եւ երկիւղով ու տրտմութեամբ կը զգայ իր թեւերուն մոխիրը

                           եւ կը փնտռէ վախճանական կարելին

եթէ կայ մէկը ձեր մէջ

որ այսպէս

օր ցերեկով

կրնայ կանգնիլ եւ ընդհարուիլ                      ինքզինքին

                                        եւ կը մերժէ ընդունիլ

                                            իրիկունէ իրիկուն

                                                    իր ուսերուն վրայ մաղուող

այս շինծու ու խաբուսիկ մանանան

Ահաւասիկ անոր գալուստն է որ պիտի տօնենք

                                                        բերկրանքով

           եւ անոր մահը ողջունենք երազանքով

                               եւ ուխտի գանք իր գերեզմանին

վասնզի ան է որ պիտի կրնայ մեռնիլ

                եւ հեռանալ մեր աշխարհէն

         եւ անոր մահն է որ պիտի տայ բազում արդիւնք

Եթէ ոչ հատն ցորենոյ անկեալ յերկիր

             մեռանիցի

                                 ինքն միայն կայ

Յովհաննու Աւետարանին յիշած ողջերը մենք ենք

այդ մենք ենք որ անյուսօրէն կորսնցուցինք մեր մեռնելու

                                                        իրաւունքը

եւ մենք ենք որ պիտի ապրինք

Օգնութեան հասէք մայրաքաղաքին

օգնութեան հասէք նենգերուն ապիկարներուն

                             որձեւէգներուն եւ բոզերուն

հասէք տէրերուն

եւ անտէր մարդոց

         

որոնք նրբութեամբ                        եւ օրը օրին

       կը նախագծեն            մեր ամօթալի համակեցութեան

                                             դժխեմ դաշինքը

Յաթոռն Մովսիսի

արդէն բազմեր է յետին պաշտօնեան

եւ մեր մայթերը ահա կը վխտան մաքսաւորներով

օրէնսդիր եւ ապօրէն

ամբաստանեալ եւ բանսարկու

մայր եւ անմայր

ամէն կէսօր

դուրս կը թափին ապականութեան դռներէն

            եւ գաղտնօրէն

                 կը յուսան                                       մեր արիւնը

Մեր մարմինները ինկած են հողին

              աննպատակ եւ ամուլ

մենք կեցած ենք հողին վրայ

բիրտ ու մեկին ու անարցունք

մենք դիզուած ենք հողին վրայ

անժամանակ ու անհոգի

մենք դրուած ենք հողին վրայ                        անհատ անհատ

                              

                                              եւ չենք հիննար

մենք մարդերն ենք զգայազիրկ

չենք ընկրկիր չենք արբենար չենք արիւնիր

                       եւ չենք կքիր

մենք կանգնած ենք հողին վրայ

             յետին մտքով                        մեր անյեղլի

         եւ անփոփոխ ու քստմնելի է մեր երիտասարդութիւնը

Մայրաքաղաքին պատերուն տակ միլիոնաւոր ողջ մարմիններ

             թաղուեցան

                                  օր ցերեկով                     եւ գլխիվայր

դուք որ կու գաք հեռուներէն

մի կոխկռտէք մայրաքաղաքին հին ու տմոյն մայթերը

անոնք ծեծուած եւ անըզգայ ներբաններն են իր մարդերուն

մի չարչարէք կնճիռները

որոնք տանջուած ու համր բառերն են իր դարաւոր

                                               օրինագրքին

միլիոնաւոր գաճաճներ կան որոնք կրցան խուսափիլ

              ամբողջ օրուան մը նախճիրէն

                  եւ որոնք այժմ կեցած են

                       սանդուխներուն ստորոտը

                                                            

                                                          ու վարէն կը դիտեն ձեզ

վերէն մի նայիք գաճաճներուն

վասնզի անոնք են որ

վերջ ի վերջոյ

կը տնօրինեն

ամէն մէկուս                         ելեւմուտքը

Ես գիտեմ որ այս իրիկուն

մայրաքաղաքը կը փնտռէ իր անուղղան

արհեստավարժ ու մկանուտ հազար շուներ կը պտըտին

օր ու գիշեր եւ կը փնտռեն

                                             հին նոխազը

որ վերստին ծներ է հեռաւոր տան մը մսուրին մէջ

                              եւ խուճապի կը մատնէ

Ահաւասիկ ես եւ կինս եւ մեր միասնական անկողինը

         ուր կ՛արթննանք

              եւ մայրաքաղաքին բութ տիեզերքը

                                       որ արդէն կը վախցնէ մեզ

բարեբախտաբար դեռ ունինք մեր առտնին մխիթարանքը

որուն այսպէս կÿապաւինինք

ու կը լռենք

օրը պայծառ է դուրսը եւ հողը բերրի

եւ առայժմ ամէն բան ճշգրտօրէն ընդելուզուած

մեր որդիները այս ու այն կերպ պիտի կրնան վերապրիլ

շփոթին մէջ

որ անպայման պիտի տիրէ               փրկելով մեր կացութիւնը

եւ մայրաքաղաքը

ամէն առտու

մեքենաբար պիտի կրկնէ իր անարիւն բառերը

             որոնք ոչինչ կը բուրեն

մնացեալը մանրամասնութիւն է

մնացեալը չ՛արժեր յիշել

  

Ազդակ Գրական, 2010, Թիւ 5-6

Կարօ Արմենեան։ [Այս իրիկուն]

Այս իրիկուն
ջղայնօրէն
ծարաւով
երբ մարմինս կը քսեմ քու մարմինիդ
ու խռովքի կաթիլներով կ՛ողողուինք


այս իրիկուն

կը տեսնե՞ս

կը մաքրուիմ ժանգերէն
իմ հոգիիս








Կարօ Արմենեան «Մարմին ու Արիւն» Տպարան Շիրակ, Պէյրութ 1970

Կարօ Արմենեան։ [Քիչ ետք երբ ժամը հնչէ]

Քիչ ետք երբ ժամը հնչէ
բարեկա՛մ
ու սլաքը առժամաբար կթոտի
մեռեալ կէտին՝

մտքերուն

ու ճչակները սուլեն
սրտաճմլիկ գոյժերով
ու խարտոցեն բջիջները ուղեղիդ


Քիչ ետք երբ ամբոխը լեռնանայ
տարերային թաւալքով
ու պոռթկայ դուրս
պատերէն

այս շէնքերուն

ու մայթերը հեղեղուին կնճիռներով հոգերով
ու վար սողան ջղային
փապուղիին աղիքներէն հիւանդոտ

Քիչ ետք երբ դո՛ւն ալ կղպես
գզրոցին տակ սեղանիդ
մանուածապատ խոհերուդ
հաշիւներուդ
քէներուդ
սարդոստայնը խաւարչտին
պիտի չուզե՜ս կանգ առնել՝

պատուհանին

քու ամայի բարձունքիդ
ու խոկալ


Վասնզի
եթէ յանկարծ կանգ առնես
եթէ դիտես քեզմէ վար
յուղարկաւոր ամբոխներու եռուզեռը ոջլային
ու խոկա՛ս
քու շշունջէդ սարսափած
պիտի վազես խելագար
երախէն դուրս

մղձաւանջիդ քարայրին

ու խելայեղ ճիչերով
պիտի խառնես մոլեգին
կեանքդ

կեանքի՛ն մարդերուն

փողոցներո՛ւն 

զրկանքի՛ն


Քիչ ետք երբ ժամը հնչէ
բարեկա՛մ
ու դուն նայիս հայելիիդ ծամածուռ
ու փողկապդ անգա՛մ մըն ալ ամրացնես
պիտի ուզես խոյս տալ տրտում

դամբարանէն

այս շէնքին

Ու յետոյ
պիտի չուզե՜ս երթալ տուն…



Կարօ Արմենեան «Մարմին ու Արիւն» Տպարան Շիրակ, Պէյրութ 1970

Կարօ Արմենեան։ [Ես այն մարդն եմ]

Ես այն մարդն եմ
որ այժմ խուլ՝

կարօ՜տն ունի իր ճիչերուն

ու կը սոսկայ լռութենէն
ինքնիր մարմնին

ու կը ոռնայ

լեղապատառ

իր սոսկումէն

Կարօ Արմենեան «Մարմին ու Արիւն» Տպարան Շիրակ, Պէյրութ 1970

Quote for the month of September

«ի՜նչ փոյթ կեանքը մեռնող,
երբոր երազը կ՛ապրի,
երբոր երազն անմահ է:»


Դանիէլ Վարուժան

Anahid M. Ugurlayan-Hadjian: A Look Back

Rooftops crowded together,
as if trying to squeeze into a box.

And my search begins.
My map: an old photograph.

Which is the rooftop of my grandfather’s home?
Was it near the river flowing through the picture?

Or the mosque?
But which one?

Grandpa said it was near the Armenian church.
But I can’t find it.

Even if I could,
it’s no longer there.

Too many questions without answers.
My mind drifts off as I try to imagine my grandfather’s life:

Where he went to school, the roads he traveled with his parents,
The smell of the melons, bamya and cigars.

The raucous laughter —
signs of life before the darkness erased it all.

This poem has appeared in ARARAT, the online literary magazine. 

Banned Books Week: Celebrating the Freedom to Read

September 25−October 2, 2010 is Banned Books Week. Promoted by the American Library Association every year, it is a movement that brings attention to the fact that even in countries such as the U.S., some communities are challenged with censorship.

In the past APP has helped promote this awareness and we will continue to do so. This year, we will introduce the motto Free People Read Freely ® from the Freedom to Read Foundation. Established 40 years ago, the FRF is a First Amendment legal defense organization affiliated with the American Library Association. 

Կարեն Անտաշյան: ՔՈ ՄԻՋԵՎ

Օրեցօր, օրըստօրե, օրնիբուն
փրկության ուղենիշ է դառնում Քո լույսի առավոտը:
Այն բոլոր նյարդիկները,
որ գիշերները ոռնալու չափ ցավոտ են,
միայն քո առավոտն է 50 գրամ սիրով բժշկում, Տե´ր...

Ինձ էշի տեղ դրած`
Քո արարած գիշերից փախչում եմ Քո արարած առավոտը,
ես Քեզնից փախչում եմ Քեզ մոտ
ու Քեզ օրհնելով քֆրտում եմ Քեզ:

Արյունդ, որ Սերն է, ես խմեցի ցմրուր,
ագահորեն,
մի շնչում
ու թվաց ինձ մի պահ,
որ ես դարձել եմ ԴՈՒ.
էս ինչ լավ է հնչում.
«ԵՍ ԴԱՐՁԵԼ ԵՄ Դ´ՈՒ»,
և ե´ս եմ Սերը... գոյական:

Հիմա խումհարի մեղսավոր ծանրության տակ
տնքում է անսեր մնացած արյանս ամեն մի կաթիլը,
ու ինչպես երկնքից ամեն դեպքում ընկնող ձյան փաթիլը,
ձևացնում եմ... պարում եմ... անկումս
Քո գիրկը:

© Karen Antashyan, 2009 

From the Volume Անտաշատ. պոեզիա 78%, used by kind permission of the author.

Կարեն Անտաշյան: ՍԻ-ԲԵՄՈԼ ՄԻՆՈՐ

Ես սիրում եմ
լքված ու կիսաքանդ շինություններ,
որտեղ ապրել են լրիվ անկարևոր մարդիկ,
սրտաճմլիկ բաժանումներ,
հոկտեմբերի վերջին շաբաթը,
գլխավոր պողոտայի վրա աննպատակ աճող,
բայց պարտաճանաչորեն բերրի կաղնիները,
պոեզիա,
կենսաբանության դասատուներին,
կարմիր լոբով ապուր,
Մարքսի «Կապիտալի» հոտը և
ռետրո բեղերով պապերիս սև-սպիտակ անցյալը,
առաջին իսկ գողության վրա բռնվողներին,
պառավ ամուսինների մանրախնդիր
և ինքնանպատակ վեճերը,
կակտուսներ,
մարմնավաճառների շաբլոն պատմությունները
«մինչ և հետո» ձևաչափով,
ծիծեռնակների գալու հաջորդ երկու օրերը,
շաաատ հեռավոր բարեկամներիս,
վերջին հազարանոցի առաջին 500-ը,
քննարկումներ Աստծո գոյության և աշխարհի վերջի շուրջ,
պառաված օրիորդների անփորձ ակնարկներն
ու ողբերգական հպարտությունը,
հոնի արաղ,
անցանկալի մազածածկույթի դեմ
կանանց պայքարի լրջությունը,
սնափառությունից ուշաթափվելու վրա
մարդկանց բռնացնելը,
ընդհանրապես ինչ-որ «մեղսագործման» վրա
բռնացնելն ու չմատնելը,
ձևի համար հավաքված գրադարանները,
աշխարհը մայրիշխանության ժամանակներում
պատկերացնելը,
բալոտ շրթունքներ, բալի հետ կապված ամեն ինչ,
տատիս տեսակ-տեսակ կանաչիների բոստանը,
ժայռապատկերներ,
հորինովի պատմություններ`
հատկապես այն, որ ծնվել եմ 11-րդ ամսում,
իսկ 13 տարեկանում 2 մետր փոս եմ փորել`
դինոզավրի կմախք գտնելու հույսով,
պեղումներ,
որոշ տեսակի կանանց և մի քանի տղամարդու,
բանալիների խրձեր, կանաչ խնձոր,
Վանա լիճը,
«բարուրաշոր» և «հոգեթել» բառերը,
երիտասարդ մայրիկների թթվածնով հարուստ
հասունությունը,
Է տառը,
իսկ ԱՄԵՆԱՇԱՏԸ`
պոեզիան ավարտելու
3-րդից մինչ 18-րդ րոպեները:


© Karen Antashyan, 2009 
From the Volume Անտաշատ. պոեզիա 78%, used by kind permission of the author.

Nos terres d'enfances: L'arménie des souvenirs

Vient de paraître :

Anahide Ter Minassian
Houri Varjabédian

Nos terres d'enfances

L'arménie des souvenirs

Textes de : Arthur Adamov, Avétis Aharonian, Alexandrian,
Michael Arlen, Peter Balakian, Kaspar Bedeyan,
Krikor Beledian, Nina Berberova, Berdjouhi, Zaven Bibérian,
Helena Bonner, Carzou, Chahan Chahnour, Armen Chékoyan,
Eleonore Dabaghian, Zabel Essayan, Anchèn Garodouni,
Nubar Gulbenkian, Ara Güler, Arménak Hagopian,
Hamasdegh, Simon Kapamadjian, Arménouhie Kévonian,
Viken Klag, Violette Krikorian, Lass, Mathéos Mamourian,
Meguerditch Margossian, Hrant Matevossian,
Martin Melkonian, Hagop Mentsouri, Anastase Mikoyan,
Chavarche Nartouni, Armen Ohanian, Sergueï Paradjanov,
Nicolas Sarafian, Martiros Sarian, William Saroyan, Séda,
Léon Surmélian, Vahan Totovents, Antranik Zaroukian,
Hratch Zartarian.
Textes inédits en français, et textes traduits de l’arménien,
du russe, du turc et de l’anglais.

16,5 x 23 cm, 352 pages, liminaire, biographies.

Éditions Parenthèses / collection diasporales

ISBN 978-2-86364-180-4 / 25 €

Կարեն Անտաշյան: ԳԱՐՈՒՆՔԱՑԱՎ

Սերը երկար մազեր ունի, փափուկ է...
Եթե աչքերս փակեմ ու կենտրոնանամ,
նույնիսկ կհիշեմ աչքերի գույնն ու... մնացածը:

Սերը տարիներով կարող է զգեստը չփոխել`
հատկապես էն բաց-կապտամոխրագույնը`
մանր սպիտակ ծաղիկներով:

Սիրո մասին միշտ գարունից թաքուն եմ մտածում,
որ հանկարծ գարունը չառիթավորվի:

Եվ ամեն անգամ, երբ լսում եմ «L'histoire d'un Amour»-ը,
սերը քնքուշ գրկում է մեջքիցս և կծում աջ ականջս:

Սերը... երեք ամիսը մեկ... քսանհինգ րոպե
կրծքամկանի սպազմատիկ կծկումներ,
որից չեն մեռնում:

Եվ ինչպես Սիրո մասին աշխարհի բոլոր
պատմություններում,
ինչպես աշխարհի մնացած բոլոր սերերը,
Սերն էլ եսիմ քանի տարի առաջ
ամուսնացել է հարուստ սփյուռքահայի հետ
և մեկնել այս երգից հեռու ՜... հեռու ՜... հեռու ՜...

(Փողոցներում լիքն են իր նմանները:
Փառք Աստծո, որ ինքը չկա):

© Karen Antashyan, 2009 

From the Volume Անտաշատ. պոեզիա 78%, used by kind permission of the author.

Սեւան Հանէշեան Պետուրեան: ԱՂԹԱՄԱՐ

Երկինքէն ծորող շողը

պահ մը կը զարթնէ

ակունքը պատմութեան։

Երազ չէր,

որ կը տեսնէի աչքերուս առջեւ,

Վանայ լիճն ու Աղթամարը…։

Ահա նստեր եմ լճափիդ

մէկ ժայռին

ու ալիքներուդ սպիտակ

փրփրանքին մէջ

կը տեսնեմ պատկերները

թագաւորութիւններուդ,

ձեռագիրներուդ…

բայց՝ փրփրանքներ…։

Ահա կանգներ եմ Ս. Խաչիդ առջեւ

ու կը տեսնեմ ամբողջ տիեզերք մը,

ճաճանչող պատմութիւն մը,

սակայն՝ Ս. Խաչդ անխա՞չ…

Պատմութեան ակո՛ւնք,

քեզ հասնելու ճանապարհին

արտասո՞ւքս է աղի,

թէ՞ ջուրերը Վանայ։

Ու կը սկսիմ վազել

կղզիդ ի վեր…

կ’որոնեմ խաչքարդ,

Վանայ կեանքը

քար առ քար ապրելու…

Պիտի գտնե՛մ…։

Լո՜ւռ կ’ունկնդրեմ

կարապներուդ զրոյցը,

պիտի՛ հասկնամ։

Կ’ուզեմ ջուրերովդ պապակ

սիրտս յագեցնել,

պիտի՛ հասնիմ։

Ու քայլերս դէպի

պատմութեան ակունքը…

Վանայ աշխարհ,

Վանայ պատմութիւն,

Վանայ երազ։

                                  

                                           

                           Երէցկին Սեւան Հանէշեան Պետուրեան

Վահագն Դաւթեան։ Կղզին

Մի փոքրիկ, փոքրիկ կղզի կար գետում,
Մի ափ կանաչ էր ու մէն մի ուռի,
Ջրի զով շնչից սեզը վէտվէտում
Ու նմանւում էր կանաչ սարսուռի։

Ես պառկում էի սեզերին այդ թաց,
Ես իմն էր ամբողջ կապոյտը վերին,
Ու այդ կապոյտով աչքերս փակած,
Հաւատում էի ես հրաշքներին։

Ջնգում էր գետի արծաթը վարար,
Ու թէեւ սիրտս թախիծով էր լի,
Բայց թւում էր, թէ աշխարհը արար
Կղզի է չքնաղ ու երանելի։

…Անցան օրերն այդ կապոյտ երամով,
Բախուեցան ահեղ հողմերին, դարին…
…Ոչինչ, չեմ ուզում՝ մի քանի ժամով
Անմարդաբնակ այդ կղզին տային…


Վահագն Դաւթեան, Բանաստեղծութիւններ, 1992

Վահագն Դաւթեան։ Առաջին իմ երգ

Առաջին իմ երգ, կորել ես, չկաս,
Ու չեմ էլ յիշում՝ ինչ ես դու եղել՝
Տխուր ուռենի ՞ -- ջրերին կքած,
Թէ՞ հովի շնչից զնգացող եղէգ։

Գուցէ թիթեռ ես եղել տերեւի,
Երկնքին յղուած անմեղ մի հարցում…
Չէ՛, ծաղկաթերթ ես եղել երեւի,
Ծաղկաթերթ մի բիլ ու վրան՝ արցունք…



Վահագն Դաւթեան, Բանաստեղծութիւններ, 1992

Raffi Wartanian: Beneath Beneath

The ground dissolves beneath my feet

The earth dissolves beneath the ground

The universe dissolves beneath the earth

The                 dissolves beneath the universe

The                 dissolves beneath the

The                 dissolves

The

Boghos L. Artinian: The bicycle

A couple of years before
the major Armenian Genocide
a Turk had asked for 'just a short ride'
on my father's new bicycle.


My father knew the consequences
of saying no to a Turk
in those ominously tense times.


Thank you father for obliging,
though you knew you would never see
your new bicycle again.


That is why you could be around
to see us many years later!


Boghos L. Artinian MD

Թաթուլ Այնէճեան։Սէր ու Նահանջ

Սէ՛ր, կը յիշե՞ս, երբ իրիկուն մը աշնան
Ծեծեցիր դուռն իմ տղու խօլ հոգիիս՝
Բերելով խունկ ու հաշիշ…։

Այդ օրերուն՝
Կը սարքէիր խրախճանքի հանդէսներ
Երբ հոգիիս, անհայրենիք իմ տղու
Յանձնած էիր պարմանուհի մը օտար…։

Սիրեցի զայն,
Ու անոր հետ՝ իրիկունները աշնան…։
Օրերս անցան՝
Կարօտի մեղկ հեւքերով,
Մինչ ժպիտներդ անկայուն՝
Իմ խենթ տղու տեսիլներուս հեշտանքէն
Կը խլէին երգերն ամէն
Թախծակայլակ քնարիս
Սէ՜ր, այն ատեն հպարտ էիր ու հզօր՝
Տկարութեանս աւիշով,
Որովհետեւ անզօր էի տակաւին
Թափանցելու անունիդ սին խորհուրդին։


Թաթուլ Այնէճեան, ԹԱԽԾՈՏ ՔՆԱՐ, Պէյրութ, 1997

Թաթուլ Այնէճեան։ Իմ երգը

Երգս վէրք մ՛է անանուն,
Երգս երազ մ՛է տժգոյն,
Երգս հեծք մըն է անհուն,
Ամէ՜ն, ամէ՜ն իրիկուն
Կը կրկնեմ զայն միշտ տրտում։

Երգս աղերս մ՛է երկար,
Սակայն աւա՛ղ չըհասած
Քու հոգիիդ քաղցրալար,
Փշրուելով կ՛իյնայ վար,
Ու կը մեռնի՜ համրաբար…։

Թաթուլ Այնէճեան, ԹԱԽԾՈՏ ՔՆԱՐ, Պէյրութ, 1997

Թաթուլ Այնէճեան։ Կապոյտ աչքեր

Որքա՜ն երկինքներ ու որքա՜ն ծովեր
Թաքնուած են հոն՝ այդ աչքերուդ մէջ,
Հոն կան ծփանքներ ու ցոլքեր անշէջ,
Զերթ արշալոյսի քաղցրափայլ շողեր։

Ջահեր են անոնք, ջահեր մշտավառ
Որոնք կ՛արձակեն կայծեր իմ հոգւոյս,
Ինչպէս արեւը կեանքի մը անլոյս,
Արեւն երկինքէն կ՛իջնէ սիրտս ի վար։

Ու ես այս գիշեր քարափէ ծովուն,
Նստած կը դիտեմ՝ հեռուն, շա՜տ հեռուն
Գիշերուան մարած հորիզոնն, անհուն,
Ուր կը պլպլան աչքերդ ասմազուն…։


Թաթուլ Այնէճեան, ԹԱԽԾՈՏ ՔՆԱՐ, Պէյրութ, 1997

ԵՐԹ: Բերիոյ Հայոց Թեմն ու Սուրիահայ Գրողներուն Տարեգիրքը (5)

YERT's fifth volume has appeared. The book launch will be on  Monday, September 13, 2010 in Aleppo, Syria.

Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՕՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ (յատուած)

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան: Երկիրն է նիրհում

Երկիրն է նիրհում վեհ ու անխռով,

Յաւերժութեան մէջ ծովն է երազում,

Հոգիս արբած է նորից քու բոյրով,

Նորից քո անմահ երգն եմ ես լսում։

Երազող երկրի վեհապանծ գրկում

Յաւերժութիւնն է անվերջ տրոփում,

Իմ կարօտ սրտի խորունկ ծալքերում

Սիրոյ-հմայքի շուշաններ փթթում։

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։Մենք Ղարիբ Անցորդ…

Մենք ղարիբ անցորդ՝կեանքի ճամբէքով
Բեռնաւոր, յոգնած եկանք որ «անցնենք»,
Վաղուց մոռացուած հանգստի վայրից
Ընդմիշտ աքսորուած՝ եկանք որ «անցնենք»։

Ու պիտի քայլենք քանի ճամբորդ ենք,
Ապաստան, կայան չկայ մեզ համար,
Մի օր վաստանած մե՛նք էլ կը հասնենք
Տխուր, վշտահար մի օտար աշխարհ…

Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։Նորից մի Կարօտ…

Նորից մի կարօտ, սիրոյ մի թախիծ,
Ղանօթ մեղեդին երազ անցեալի
Պարուրեց հոգիս…

Նորից մի համբոյր վաղանցուկ գարնան
Վարդի բուրմուքով
Օրօրեց հոգիս…



Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

World Literacy Day - September 8

Perhaps you know someone who is incapable to read due to illness, a challenge or illiteracy.

Make a difference in someone's life, and read to them, every day.


thank you,

Lola Koundakjian, Armenian Poetry Project

New poetry collection by Peter Balakian

Ziggurat, published by the University of Chicago Press on September 11, 2010.
 
 
“With characteristic originality, Balakian finds his echoing motif in the construction of the first great skyscraper, the Ziggurat at Ur, and this gives his epic poem ‘A-Train/Ziggurat/Elegy,’ a historical depth I have found nowhere else in American poetry in recent years. What Balakian has achieved here is a brilliant assimilation of the historical, philosophical, political, and psychological.”
                                                                        —Carolyn Forche
 
“Peter Balakian’s new book Ziggurat ingests calamity and dissolves it into an exhilarating rhythm and image, pushing the language until it feels like it’s breaking into something new. This is how idioms change, advance. The harrowing long poem “A-Train/Ziggurat/Elegy” jostles a range of perspectives and narratives. It is a panorama of contemporary witness, but a syncopation of the same. Balakian renders scenes and at the same time enacts the sensibility being breached and affected—9/11 is just short-hand for our new magnitudes of violence and dissociation.
                                                                        —Sven Birkerts




SCHEDULE OF READINGS and interviews:

Tuesday , September 7: PBS NewsHour, poem of the week, (end of the show/and then on-line)

Saturday, September 11: Interview with Scott Simon, Weekend Edition.
NEW YORK CITY            Friday, September 3, 3 - 5 pm. Seminar at Center for the Study of Terrorism, John Jay College of Criminal Justice, 899 10th Ave (between 58th and 59th), Room 630-- with Chuck Strozier, Andrea Le Blanc

Thursday, September 16,  7 pm. Gallery 25CPW (62nd Street and Central Park West) - with Bob andLee Woodruff and works by photojournalist Ed Kashi  

SYRACUSE, NYFriday, October 1, 7 pm. Downtown Syracuse Y, 340 Montgomery Street

NEW YORK CITYWednesday, October 13, 7 pm. The National September 11 Memorial and Museum, Liberty Streetand Broadway

Thursday, October 14, details TBA, Columbia University

CAMBRIDGE, MAMonday, October 18, 8 pm. Blacksmith House Poetry Series, 56 Brattle Street

HAMILTON, NYThursday, October 21,  4:30 pm. Living Writers Series, Colgate University, Persson Auditorium

MENLO PARK, CAThursday, November 18, 7:30 pm. Kepler’s Books, 1010 El Camino Real

SAN FRANCISCO, CASaturday, November 20, 7:30 pm. The Booksmith, 1644 Haight Street

BERKELEY, CASunday, November 21,  4:00 pm. Mrs. Dalloway’s, 2904 College Avenue

LOS ANGELES, CAMonday, November 22, details TBA. ALOUD Reading Series, Library Foundation of Los Angeles, 630 West Fifth Street

For further information visit www.PeterBalakian.com

Գառնիկ Գալստեան։Ձօն

1.
Պատկերացնո՞ւմ էք, թէ ի՛նչ կը լինէր,
Թէ մարդ չլինէր այս տիեզերքում…
Ո՞ւմ համար Աստուած երգն իր յօրինէր
Հիւսուած աստղերի յանգով զրնգուն։

Լուսայգն ո՞ւմ համար քաղցր շեփորէր,
Ո՞ւմ հոգին լցնէր երազով տաքուկ.
Ո՞ւմ սրտում բանար խինդի խորաններ՝
Լոյսի սրնգի մեղեդին մաքուր…

Այդ ո՞վ անձրեւի ռիթմին կատաղի
Հրճուանքից հարբած ծառի պէս տրուէր,
Եւ ծիածանի ամեն մի տողի
Թարմութիւնից ո՞ւմ շունչը կտրուէր…

Ջրվէժի երգն ո՞ւմ լցնէր ափէափ,
Ծովի օրօրերգն ո՞վ լսէր անքուն,
Դիւթուէր իրիկուայ տաղի խորութեամբ,
Անրջէր ձիւնի շրշուն նուագուն։

Էլ ո՞ւմ աստղային համր խմբերգի
Մեղեդու փայլով հրճուէր ու թափծէր,
Եւ տիեզերքի համանուագին
Իր ապշած սրտի զարկով ձայնակցէր…



ԼԻՐ ԱՐՔԱՅ

Գառնիկ Գալստեան։ Հօրս տապանագիրը

Թէ քերթութեան սէրն աշխարհում մեռնի՝
Այստեղից պիտի յարութիւն առնի…

2006

Գառնիկ Գալստեան։ Հրաժեշտ

Քո վերջին իղձն էր, որ հնչի
Սրարիդ հանց հոգեհանգիտ
«Տաղ անձնական»-ը Չարենցի։

Ցանկացար, որ դագաղո՛ւմ իսկ
Որպէս աղօթք խնկուի վրադ
Քերթութեան շո՜ւնչը անարատ…

Հաղորդութի՜ւն առած այսպէս,
Դու աշխարհին
Շշնջացիր քո «աստղային
Երազների ճանապարհով…»։

Հա՛յր, քերթութեան դաս տուիր մեզ
Նոյնիսկ… մահո՜վ։

2006

ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

ԲԱԳԻՆ ԳՐԱԿԱՆ ՀԱՆԴԷՍԻ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒԹԵԱՄԲ՝


ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

Նուիրուած՝


ԱՐՄԷՆ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆի ''ՆԱՄԱԿՆԵՐ ՊԷՅՐՈՒԹԷՆ'' Բ. նորատիպ հատորին: Խմբագիր՝ Երուանդ Հ. Քասունի:



Ներկաները ընթերցումներ կը կատարեն հատորին մէջ տեղ գտած թիւով հարիւր նամակներէն, որոնք օրին լոյս տեսած են լիբանանահայ մամուլի մէջ:



Տեղի կ'ունենայ Չորեքշաբթի, 8 Սեպտեմբեր 2010, երեկոյեան ժամը 7-ին, ԲԱԳԻՆի գրասենեակ, Պուրճ Համուտ, ''Շաղզոյեան'' կեդրոն, Բ. յարկ:



Ծանօթ.- Հանդիպման ներկայ պիտի ըլլայ նաեւ հեղինակը:







Հրաւէր

Գառնիկ Գալստեան։ Հոլիվուդի գերեզմանոցում

Հայ շիրիմներ են մինչեւ հեռաստան,
Ամեն մէկի տակ՝ մի ափ Հայաստան։
Հայերէն տառեր՝ քարերին ամեն,
Արցունքնե՜րն ասես Մաշտոցի լինեն…

Եւ աղօթերգը հայ քահանայի
Կարծես ողբում է ճամբին ամայի,
Որ շիրմատո՛ւնն իսկ օտար ոստանում
Մեր կորուստներո՜վ է հարստանում…

2006

Գառնիկ Գալստեան։ Հոլիվուդեան հարսանիք

Հայ աղջիկը հարս է գնում օտարին,
Բայց… պսակւում էր հայ եկեղեցում.
Եւ հարսանեկան ճոխ սեղաններին
Հայոց կոնեակը լալի՞ս էր լռին,
Թէ՜ լացակումաց ժպտա՞լ էր փորձում…

Հայկական երգը կոտրուած թեւով
Սրահում շրջող հաւքի նման էր,
Հազիւ էր քայլում հայ պարը թեւող,
Տարակուսելով՝ արբելո՞ւ, թէ ոչ
Ծաղրի համար են իրեն բեմ հանել…

Կոտրուած սիրտը՝ ժպտուն աչքերում,
Խեղճ հարսնամայրն էր մոլորուած պարում,
Անտարբեր՝ շուրջը ծաղի՞կ է, թէ՞ ձիւն…
Եւ կոչնականներն էին լուռ խորհում՝
Զաւե՞շտ է սա մի, թէ՞ ողբերգութիւն…

2003

Իրմա Աճեմեան։Բայց

Բայց հիմա որ պատուհանէս կիսաբաց
Գաղտնագողի ես գարունը կը դիտեմ
Ու կը տեսնեմ թէ նշենին է ծաղկեր
Հազար սրտեր դաշտի խոտին պէս խոնաւ
Կանանչ հագած, յոյս ամբարած կ՛ոստոստեն --
Ինչպէ՜ս կրնամ ես լուռ մնալ ու չերգել…

10.3.1962

Quote for the month of August

Հայը իր ինքնութիւնը պահելու համար, ուր որ երթայ, իր հետ կը տանի իր եկեղեցին, իր թերթը եւ իր դպրոցը։

Մկրտիչ Փորթուգալեան

(հոկտեմբերի 21 1848, Կ. Պոլիս - 1921, Մարսել),