ՄԻՍԱՔ ՄԱՆՈՒՇԵԱՆ: ԴԷՊԻ ՖՐԱՆՍԱ

Համայնատարած գիշերի փէշերն ինկեր են լըռին, 

Արեւէն արփած Միջերկրականի հոլանի մէջքին, 

Զերդ բոլորաձեւ գըմբէթ տաճարի, երկինքն աստղածիր 

Իջեր է ծովուն վըրայ հորիզոնն անծիր: 

Զեփիւռ մը թեթեւ՝ կը ժողվէ ջուրին բոյրերն աղեհամ 

Ու կը սըրսկէ մազերուս, դէմքիս վրայ յարաժամ... 

Երկաթ կողերը խըրած ջըրերու գաղջ ծալքերուն մէջ 

Նաւը լուսավառ՝ կը ճեղքէ մութին խաւերն անընդմէջ: 

Եւ ինչպէս նաւու միշտ դէպի առաջ սըլացքէն բըղխած 

Ծովու գիշերին խորի՜ն, համասփիւռ խորհուրդէն գերուած 

Ջըրերը փրփրուն, խելագար վազքով դէպ յետ կը հոսին, 

Միտքս այնպէս ետ եւ հոգիս յառաջ կ՛երթայ տենդագին: 

Ետիս եմ թողած բընութեամբ սընած մանկութիւնս արեւ, 

Եւ թշուառութեամբ, զրկանքով հիւսուած որբութիւնն իմ սեւ. 

Դեռ պատանի մ՛եմ թղթի եւ գրքի երազէն գինով, 

Կ՛երթամ հասուննալ գիտակցութեան ու կեանքի վաստակով: 

Բաղձանքն անհուն է եւ նըման ծովուն այս անծայրածիր, 

Անմեկնելի է՝ ինչպէս խաւարին խորհուրդն անյարիր... 

Կ՛ըղձամ ըմբոշխնել լոյսն իմաստութեան, արուեստի՝ գինին 

Եւ խլել կեանքի մեծ պայքարին մէջ դափնիներ անգին... 

ՄԻՍԱՔ ՄԱՆՈՒՇԵԱՆ 1924 - 1925

En route vers la France

 
La nuit vient de couvrir tout entière en silence
La Méditerranée, ivre encore de soleil.

Le ciel devient la voute immense et étoilée.
L’horizon n’est jamais si bas que sur la mer.

La brise douce étend, inlassable, le baume
De la mer sur mes cheveuc sur mon visage...

Le navire tout illuminée, déchire la nuit
De ses flancs d’acier, tranche le pli des flots.

Le navire s’en va.

L’écume du sillage ainsi que mes pensées,
S’enfuit derrière dans une course folle.

Mon âme est déjà loin devant.

J’ai laissé là-bas mon enfance repue d’esclavage,
Ma solitude d’orphelin tissée de misère.

Adolescent rêveur de livres, de cahiers,
Je vais mûrir, au feu de la vie, de la pensée.

Mon désir est aussi vaste que la mer,
Incompréhensible comme une sagesse obscure.

Je veux goûter à la clarté savante, au vin de l’art,
Remporter sur l’arène de la vie des lauriers de gloire.

Missak Manoouchian 1924