Silence is my enemy
He'll try to shut me up
But no muzzle
Can silence my voice
Not a choice
Just a destiny
As fate would have it
Some were meant to speak
For those who don't
Not because they don't want to
But because they can't
Silence is my enemy
Though he'll never succeed
I like my peace and quiet
But writing’s a need
As long as the message is shared
Our people will overcome
But if it's discontinued
Our battle never will be won
That's why he’s my nemesis
Closed mouths haven't been fed
Since the genesis
Prepare to harvest the feast
Silence is my enemy
All prophets must agree
Without proper communication
What kind of world would this be?
Silence really would love
For truth to be hidden
But as long as I'm alive
He's got to be kiddin'
Silence is my enemy
But out of respect
Please hold the applause
For a moment of silence
Meredith Avakian, February 2008
night came suddenly.
A tree in front of me
blocked my steps.
I walked toward it.
The leaves turned gold;
they glowed in the dark.
I saw a book under the tree.
It spoke to me.
“Turn back,” it said,
“Go away. You’re not
wanted here!” The lake
behind the tree glimmered.
Two people played guards.
They called me closer.
I stood still. I played deaf.
The lake came closer.
I fell in. Everything
turned murky, I guess
this was the end.
I wish I was dry tonight
and walking home.
Marianne Azakian is a member of poet-principal Shahé Mankerian’s eighth grade class at St. Gregory’s Hovsepian School in Pasadena, California. Her poem echoes William Michaelian’s “Armenian Music,” which she chose to read during the school’s annual Café Poetry Night, held on April 19, 2008.
Click here to listen to the audio clip of Walking Home read by William Michaelian.
Click here to read the English and Armenian versions of Armenian Music by William Michaelian.
Սերս լույս է, գույն չունի,
Սերս օր է, ձև չունի,
Սերս սիրուդ խմորումն է ,
Անսահման է, չափ չունի,
Արևածիր քո հոգին է,
Կշիռ անգամ սերս չունի,
Սերս ձեռքիդ նուրբ հպումն է,
Չունի հստակ հատկանիշ,
Սերս` միակ, անօրինակ,
Բացառում է հոմանիշ,
Սերս կարգի անկարգություն
Ու սահմանման հակասում է,
Հոգեպարար քո ձայնն է այն,
Որ անզորիս հակասում է,
Սերս լույսն է քո աչքերի,
Մայրամուտն ու այգաբացն է,
Մեր երկուսի պարզ բարդության
Հորինվածքն է,
Բարդ պարզության խիտ մանվածքն է,,.
Սերս` անզոր քո ջերմ գրկում,
Սիրուս թևով քեզ եմ գրկում
Ու հասկանում, որ աշխարհում
Գեթ ինձ համար ակնհայտը,
Ճիշտն ու լավը, բարին
Եվ կյանքում անհայտը
Քո անկշիռ ու անտեսակ
Հանելուկով վարակվելն է,
Անձև, անչափ, անօրինակ
Սիրուդ բուռն ելևէջով
Գայթակղվել- համակվելն է:
Ճիշտն ու բարին այս աշխարհում,
Բնակվում են քո աչքերում,
Եվ հոսում են ավիշիդ հետ,
Սիրտդ դարձնում ինձ առհավետ
Ձև ու չափի անհայտություն,
Տիեզերքի նոր հայտնություն:
Հիմա կասես` մի բուռ սիրտս` ի˜նչ տիեզերք,
Դա էլ պիտի պատասխանեմ.
Այն ինձ համար անչափելի օազիս է,
Եվ մեծ սիրո լայնատարած
Զմրուխտ եզերք:
Արուսյակ Օհանյան
And yet the number
of dead soldiers
of famine and genocide victims
of homeless people has grown.
When will the tide turn?
June 7, 2007
ROUND TRIP I
Paris Orly Airport, January 4, 2006
airport lounge
children scream
lovers kiss
pink touches a woman’s hair and jeans
also bodies
draped like couches
are towed by grave mustaches
airport lounge
children scream
lovers kiss
errant eaters
clutching sandwiches
reel under
strips of infamous lettuce
airport lounge
children scream
lovers kiss
a father’s head
tilted
wants eye drops
only to writhe in desolation
airport lounge
children scream
lovers kiss
foggy weather in Istanbul announced
kinetic days (Hovsep handsomely a-saunter)
where you are forever
delayed
ROUND TRIP II
Istanbul airport, January 8, 2006
the windows of my world
hung low in the corner of my mind
hung shut in the prism of my dreams
hung blank in the yarn of my years
who says doors are entryways
in my case windows
a wintry city in twilight snow
and I come across my first window
joyous tidings at the siblings row
mother’s kisses tumble down below
my slippers of turquoise velvet though
were tossed onto the roof of sorrow
who says doors are entryways
in my case windows
the next noon beneath icy raindrum
towards my other window I roam
a child cringes before the awesome
a pedlar’s bear like a giant gnome
will cobblestep in cryptic boredom
my tinsel dimes for his kingdom
who says doors are entryways
in my case windows
now a porthole above the tarmac
slits the city aghast and far back
to each traveler a kismet rack
a seasonful of grinning knick-knack
one baby utters its howl exact
as if wired to a cloud’s milk-pack
the windows of my world
©Esther Heboyan
These poems were provided by the author for the Armenian Poetry Project's Second Blast .
in the gathering of the waters*
barricaded by distance
from the bludgeoning of war
we kept our lament strictly personal
in the mined night our pain
cradled like lost lovers
in our muted hearts
the indifferent world looked on
as little children
forgotten by man forsaken by God
were crucified in the rubble of disemboweled
buildings
as fractured bodies twisted limbs
torn from the erstwhile living
softcarpeted the festering streets
with offal and omnivorous snarling flames
an arrogant invader proud in arms
raped a people desecrated a country
posing as savior
hailed by those who had professed
blood is thicker than water
yet we too were fully implicated
secure from the war’s blind blows
dug-in in the deep trenches of unremembering
time
our hands and faces too were smeared
with unresisting blood
we too went on our daily living
we too did nothing to stop the carnage
by the mediterranean’s bitter waters
the women of tyre and beirut wept
for their children
and would not be comforted
Haig Khatchadourian
July-August 1982
July-August 2006
*Native American name for Milwaukee
Click here for the audio clip
Live for You read by Apollo
Your history.....your childhood.....
The dreams that once lingered onto the cave walls of your thoughts...
The blind bats that flew away using nothing but sound and feel....
The ones that never made it back....The ones that were forgotten...
I live for you....
The child that died inside all of us....The tears that were cried inside....all of us....The drops that landed on our lips, as if to remind us what it tastes like to feel pain..To quench our inner hungers that have been yearning to feel.... something....Anything...I live for you...
For all of those who haven't learned that regret doesn't make any logical sense....For the wings that soared without realizing their butterfly effect served a purpose that's too complicated to ever be understood...But we have faith in it...
I live for you.
For the writer who put down the pen...And never wrote again.....For all of them who kept their thoughts as prisoners to the hearts...I live for you... For the women who are raising their children and having to be both heads of the household....When I'm out cold...I live for you.
For that person in your family that you never had a chance to say goodbye too....but you know that when you pray, their memories vibrate inside you...When you need somebody to cry to....I'll live for you....For that old man who waited his whole life to tell a woman that he loved her...And when he finally got to, it was at her tombstone.....Rusty.....I live for you.......
For the ignorant power-hungry people who have yet to realize that money...is just one form of energy....But love....is all forms of energy.......I live for you.. A beautiful mind is an ugly thing to waste.....An ugly mind is a beautiful thing to replace....Let yourself go....Don't tell yourself that you're letting yourself go......Just....let....yourself....go....Like you dont have any control of having control...
Hold on to the hope that music will go back to it's roots, and stop using the mainstream as an excuse. Every time you grab that microphone, you speak for all the silenced voices...The millions in the Armenian Genocide....The Jewish genocide...The African genocide....For all the children in Darfur...I live for you...
And if each one of my poems could turn into a star, I would write until the sky is filled with enough light to guide you towards the sun....I'll shine for you.........For the people who are paralyzed physically....For the people who are paralyzed emotionally......When you stop giving a damn about everything in the world....I'll care for you....For the people who have lost all hope and inspiration....Having a one-way conversation with a God who's never returned their phone calls....I'll pray for you.....Knowing that everything happens for a reason..a reason that takes more than one lifetime to understand....So as I grab your hand....and pull you off the bridge that you've spent your whole life creating....I'll write for you...
And if each breathe I don't take is a breathe that could've been used to create....I'll die for you...And once you learn to appreciate your life and make the best out of what you have....I'll no longer have to live for somebody who's living for themselves...
Copyright "Apollo Poetry"
You can view videos of Apollo's work on MySpace.com
I like being awake
late
into the early hours
Here
I hear
dreams of the world
My ears smile.
Listen,
Marashtsi girls giggling
conversations with whales
birth tells its secret
shhhh…(they don’t know I have come—found a door)
this door is a leaky faucet ..
..
..
drip,
drip,
a few more dreams
drop
forming a puddle
Maybe
tomorrow
it’ll be deep enough for me to dive in and fish out my heart.
The inside of my skull still swims in the memory of smoke
Blue, dense, brown, white and ashen clouds of black smoke
The smell of wood and metal engulfed in flame
The smell of burning engine oil
The algorithmic undulations of the poisonous black ether produced by
burning plastic
The odor of water dousing those flames; the sound of crackling wood
The unmistakable odor of burning human hair
The catastrophic smell of singed human flesh.
Some bullets pass through the body with such great velocity, that the
blood actually boils at the point of contact
A kitchen painstakingly cleaned by strong and proud hands
The hand embroidered doily which graced the breakfast table where a
sugar bowl was forever present next to the bowl of walnuts and raisins
The high chair in which she fed her son a soft boiled egg with butter
and salt each morning
The splatter of blood on the wall
The drips of it upon the ground
The startled expression upon her face
The final odor she knew in this world—that of her own singed flesh,
punctured kidney, and burnt liver
The collapse
to the yellow tile floor
The dissipation of the smoke exhaled by a disastrous revolver.
The yellow, holy smoke of incense burning at her funeral
The inconsolable despair of a motherless two-year-old boy.
10/13/07
5:40PM
LA
Summer 2005
-Love showed up out of nowhere
committed from creation
wanted in dreams
I dreamed in winter. Waiting,
for warm nights,
knotted legs in
love, melted.
Into skin so foreign and good,
It’s my own-
The William Carlos Williams Award is given out by the Poetry Society of America for a poetry book published by a small press, non-profit, or university press.
The 2008 awardee is Aram Saroyan for Complete Minimal Poems, published by Ugly Duckling Presse. The award ceremony took place on April 21st, at the National Arts Club, in New York City.
Ահա նորէն, ես ինծի, կը հարցնեմ տրտմագին,
Թէ մինչեւ ե՞րբ ցաւին հետ պիտի քալեմ միասին։
Թէ մինչեւ ե՞րբ կեանքը զիս, խորթ զաւակի մը նման,
պիտի յանձնէ իր վայրի քմայքներուն այլազան։
Մանուկ Ա. Մանուկեան
«Ճամբուս վրայ», անտիպ
the empty, very empty, great empty, and all empty
Highest Yoga Tantra
Lowspread the live oak leaves rattle
money in a cup. Fat whitewing doves
teeter on the power line. Soft music
having severed any relationship with
the body, she does not think
“my body”
a fingernail ringing, four times,
a crystal rim,
a hesitation between
the first two calls and the last
a middle place
lasting seven days but these days
are very long
millions of years
what absurdity
Grapelike sparrows in the eaves
soft racheting wings. Sweet fuss.
Usually no one in the room.
The emaciated woman
hairless gaunt woman
lift of shoulderblades wings’ absence
and after death a hungry ghost exits
from the mouth. If it is to be born
a god of desire,
the navel
Bruised (needle scars) flesh puckers
breeze quivering over smooth water
rainpocked sand
She raises a skinny arm to feel fog-hovering new hair
pats her head carefully
a god of magic
the ear
Knees give way. One hand steadies on the wall.
the other feeling what must be hair. A white mist
like wet dark limbs around them green haze collects.
a human exits from the eye
Are the leaves solid black?
No the sky’s grimed gauze
tunnels into the room where TV bodies
lie oddly angled in blooming loud fire
deafness within deafness
only smoke
fireflies appearing
in the dark
she does not know
what to call them
she cannot understand
what is rough what is smooth
Silken reassurance this tangle
the final diving into deep water
very clear emptiness
mind of the clear light
black and silklike sweet
licorice mucky
earth savor
Karen Kevorkian was born in San Antonio, Texas. Her book of poems, White Stucco Black Wing was published by Red Hen Press (Los Angeles, 2004). Her poems and stories appear in many journals as well as The Drunken Boat and in a recent anthology of work by artists and writers, the land of wandering. She is a member of the poetry board of Virginia Quarterly Review and teaches at the University of Virginia.
Komitas' bust in the city of Quebec, inaugurated on July 6, 2008.
6 juillet 2008 - La Ville de Québec vient de dévoiler un buste du Révérend Père Komitas, poète, musicologue et compositeur arménien remis par le Comité national arménien du Québec. Ce dévoilement a eu lieu lors d'une cérémonie tenue sur l'Allée des poètes, rue D'Auteuil.
Dle Yaman, one of the most famous songs by Komitas.
Here's a modern rendition on this folk song as performed by HarTar
Here's a modern video adaptation of this classical song.
Տըլէ Եաման
Տըլէ եաման, արեւն առեր, Վանայ ծովին.
Տըլէ եաման, ես քեզ սիրի աշնան հովին,
Եաման, եաման, հէ՜յ։
Տըլէ եաման, վարդ բացուեցաւ, քաղել չկայ,
Տըլէ եաման, եարս բարակ էր, սեղմել չկայ,
Եաման, եաման, հէ՜յ։
Տըլէ եաման, լուսինն ելաւ, էս գիշերին,
Տըլէ եաման, եարս տեսայ, կէս գիշերին,
Եաման, եաման, հէ՜յ։
Տըլէ եաման, արի երթանք սարն ի սէյրան,
Տըլէ եաման, քէ տանողի տնիկ վերան,
Եաման, եաման, հէ՜յ։
Տըլէ եաման, եարս պզտիկ է, սիրել չկայ,
Տըլէ եաման, շատ խոտոտ է պաղել չկայ,
Եաման, եաման, հէ՜յ։
August 2003
It will be okay
You don’t have to suffer
forever, in the abyss seeking redemption.
Just be gentle,
Life will happen anyway,
And the warm translucent stones
of God’s tears
will shower over you.
Over the desolate country and endless land
over the certainties and contradictions of life.
And the truths of the innocent new breath
are finally coming home.
Whatever your name,
no matter how unspoken, the love you want is possible.
Singing to you like a confession,
blunt and enthused
Again and again, saving your song
in the safe place you’ve made.
Evangeline Dardouni
Evangeline Dardouni graduated from LIU Brooklyn in the spring of 03 with a degree from the Speech Communications and Theater/Performance Studies department, and a minor in English. She performed in LIU’s production of The Laramie Project in 2003. She has been previously published in The Downtown Brooklyn , issues 11, 12, and 13. In 2005 her work appeared at “Unpublished Underground”, a writing gallery in Williamsburg, Brooklyn. She lives and writes uptown, in Washington Heights.
(Չորեքշաբթի, 24 Ապրիլ 1996)
Չեղա՜ւ, չեղա՜ւ
չորեշաբթիս ահա չչեզոքացաւ,
չներեցինք,
չձգեցինք,
չմեղադրեցինք,
չորքոտանիները չարչարեցին՝
չափազանց չարութեամբ։
Չմեղաչեցին,
չնրբացան,
չաստուածներնին չուրացան
չեզոք չորեշաբթիս
ջրհեղեղով չորցուցին։
Չըսէս չապրի՞մ, չլսե՞մ ջուրը
չըսէս չյիշե՞մ, չնղմարե՞մ ջարդը…
Պետրոս Աֆէյեան
Լուռ գիշերուան մթութեան մէջ տենդագին
Երբ կը նստէի առանձին, հաշուեյարդար մը ըրի
Ու աւելի լաւ ըմբռնելու համար, կեանքին իմաստը խորին
Ապրած օրերս մէկ մէկ աչքիս առջեւէն անցուցի։
Տեսայ բազում մարդիկ, դրամով ազնուացող,
Հագուստով, տունով, գոհարեղէնով մարդացող
Մեծ խնջոյքներ տեսայ, ընկերներու հասցէին սարքուող,
Պերճաշուք խրախճանքներ
Եւ դիմակներու ետեւէն արտայայտուած
Անոյշ խօսքեր իմացայ,
Սրտի բուն աղքատութիւնը ես անոնցմէ սորվեցայ
Եւ սէրերը, բարիքներու անկեղծ անուանուող
Ցեխոտ վատութիւններու մէջ խեղդուած գտայ։
Ու ատեցի մարդը մարդը չեղող, կերպարանքէ բաղկացող
Ատեցի սերը, իմաստը գիրքերու մէջ բանտարկուող,
Ազնուացուող, ներբողուող ու բարձրացուող։
Ես այդ մէկը փողոցներու մէջ բոպիկ ոտքով պտտող։
Դողացող, կիսաբաց ափերով գթութիւն մուրացող
Տգեղ, տգէտ, քանելի խօսքերով կից զարնուող
Չգանգատող, անմեղ խնդումներով միշտ ժպտող
Այն ցաւոտ աչքերուն մէջ պահուըտած գտայ։
Եւ ոչ սերը
Այլ պատճառած հաճոյքը, վիշտը, տենչը յարգեցի
Եւ առանց այլեւայլի
Մօր մը պէս, քրոջ մը պէս
Ապրուող, զցացուող, զոհողութեամբ սրբացող,
Պտաշարժ ու վշտաչարչար այն մեծ ուժը սիրեցի։
Չնդունեցի պարզուած դրօշակներով փառաւորուած
Ազատութեան եւ անկախութեան ոգեւոր ցնծութիւնները։
Ես կերպասի մը հովանաւորութեամբ չսահմանուող
Գաղափարները պաշտեցի։
Պերճ հագուստներու, շքեղ տուներու շուքին տակ չի ծածկուած
Քուրջերու մէջ նշմարուող իսկական ազնուութեան հոգի տուի։
Եւ ոչ ճիւղը, ոչ պտուղը հոյակապ ծառերուն
Այլ ծառը ծառի վերածող ու ցեխին մէջ մխրճուող
Անտեսուող ու զանց առնուող արմատները սիրեցի
Իմաստը այսպէս ըմբոշխնեցի։
Կեանքը կեանքի, սէրը սիրոյ, ազնուութիւնը արաքինութեան վերածող
Մտածումները ընտրեցի։
Ու ծանրացած խոհերով նստած սենեակիս մէջ մեկուսի
Այս խաբուսիկ աշխարհէն մեկնումի ժամս երբ խորհիմ
Թող զիս թաղէն քերթուածներուն, բառերուն մէջ այն խորին
Վայելելու համար ուժգնօրէն, նուիրական իմաստները վերստին
Թող զիս թաղեն առանց դագաղի, խառնուիմ մէջը մերկ հողին
Եւ ձգեն որ հանգիստ վերածուիմ արմատին, հիմն եւ բուն կեանքին
Պզտիկութիւններէ, վատութիւններէ, կեղծիքներէ փրկուած
Թող անբիծ քար մը ըլլամ, մեծանամ, բարձրանամ ու հսկայանամ
Լերան մը պէս առանձին
Ու գէթ քայլ մը, գէթ գայլ մը եւս մօտեցած ըլլամ
Երկնային սուրբ բարձունքներուն մէջ շողշողող
Իսկական արժէքներու, սիրոյ եւ կարեկցութեան հայրիկին։
ԹԱԼԻՆ ԷՕԶԳԱԼԱՅՃԸ - ՏԷՕՔՄԷՃԻՕՂԼՈՒ
Many thanks to Sevan Ataoglu for informing the APP about this talented poet. Talin Özkalaycı Dökmecioğlu recently passed away in Istanbul.
Արամեան Սանուց Միութեան նախաձեռնութեամբ բանաստեղծութեան յատուկ երեկոյ մը պիտի կազմակերպուի ողբացեալ Տիկին Թալին Էօզգալայճը Տէօքմէճիօղլուի յիշատակին։ Թուական։ Ուրբաթ 2 Մայիս 2008, Յաղորդակցութիւն։ 0216.336.07.90 - Քրիստին Տէլլալօղլու։
Կը մտածեմ թէ պիտի գայ օր մ՛ուր ես ակամայ,
պիտի տանիմ սեւ հողին յանձնել իղձերս բոլոր,
ալ աչքերս չունենան պիտի իրենց առաջուայ
կեանքոտ բոցերն ու թաքուն խորհուրդները սիրածոր։
Մանուկ Ա. Մանուկեան
«Ճամբուս վրայ», անտիպ
White bodied woman at the window
of the brick house that rouges
a white morning. Come back to bed
from the unwound sheets. Only what’s observed
the black crow caw
not a dog’s bark
black diagonal echo
unwinding peel
knife paring
seeking pith every morning
gray squirrel shooting down a wet limb
every morning the slide down
an arm raised against
eyelids’ red scald
In the early 70's a groundbreaking album came out in France. The self titled Յարդար Hartar, the duo of Harout Bezdjian and Vicken Tarpinian proved to be the only LP collaboration of this duo.
Their studio album included many folk songs including this one. Click to hear Garod transferred from the original LP.
Թռչեի մտքով տուն, ուր իմ մայրն էր արթուն
Տեսնեի այն առուն, կարոտով ես ամուր, որ ամեն մի գարուն ջրերով վարարում, կարկաչում էր սարերում
Տեսնեի այն առուն, կարոտով ես ամուր, որ ամեն մի գարուն ջրերով վարարում, կարկաչում էր սարերում
Թեքվեի աղբյուրին, կարոտած պաղ ջրին
Լինեի հանդերում, մեր կանաչ մարգերում ուր ծաղկունքն էր բուրում ուր մարում օրերում հողն եր ինձ միշտ համբուրում
Լինեի հանդերում, մեր կանաչ մարգերում ուր ծաղկունքն էր բուրում ուր մարում օրերում հողն եր ինձ միշտ համբուրում
Հայրենիքն իմ սրտում, թե չընկնեմ ես մարտում
Ա՜խ իմ մայր թանկագին, տուն կգամ ես կրկին, կսփոփեմ քո հոգին համբույրով, սրտագին կսեղմեմ քեզ իմ կրծքին
Ա՜խ իմ մայր թանկագին, տուն կգամ ես կրկին, կսփոփեմ քո հոգին համբույրով, սրտագին կսեղմեմ քեզ իմ կրծքին
Խոսք` Գ. Սարեանի, երաժշտ. Ա. Սաթյանի
Ա՜խ վաթան , վաթան՝ քո հողին ղուրբան,
Քո ծխին ղուրբան , քո ջրին ղուրբան ,
Է՞ս փառքն ունէիր, է՞ս պատիւն առաջ,
Որ հիմիկ աւրւել, մնացել ես անջան:
Ե՞րբ միտք կանէի՝ թէ էս հողերը ,
Էս դաշտն ու սարերն , էս սուրբ ձորերը ,
Էնպէս մեծութիւն, էնպէս լաւ օրեր
Քաշել են , մնացել , ա՜խ հիմիկ անտէր :
Հող ունենք՝ խլած, կեանք ունենք՝ մեռած,
Ա՜խ, ջրի , կրակի մենք եսիր դառած,
Ոչ երկինքն տեսնի մեր սուգն ու լացը,
Ոչ երկիրը պատռւի մեզ տանի ցածը :
Ա՜խ , մեր սիրտն էնպէս ընչի՞ հովացել,
Արինը ցամքել , մեր կուռը թուլացել ,
Եարաբ , կը տեսնե՞մ, ա՜խ , ես մէկ օր էլ
Մեր սուրբ երկիրը թշնամուց ազատել :
Էն ի՞նչ շունչ կըլի , որ էս նոր հոգին
Փըչի վեր կացնի քնից մեր ազգին.
Էն ի՞նչ ձեռք կըլի, որ մեր աշխարքին
Էլ ետ սիրտ տայ ու կանգնեցի կրկին:
Խաչատուր Աբովեան
(1805-1848)
for Nawal el-Sadawi
Although your brother
failed in school, he was rewarded
by playing outside. You,
who succeeded,
were rewarded by working in the kitchen.
The schoolbooks said:
the stars were created by God. But...
who created God? you asked.
An explosion of white hair,
every life is important, you say.
Write your life.
In prison, paper and pen
are more dangerous
than guns. You wrote your memoirs
on smuggled out toilet paper with
an eyebrow pencil
from a prostitute; you hid them
in a tin can under the floor. The guard
never found them. Writing more
necessary than breathing, you ask:
Why do we write?
And answer: Not to die, to be immortal.
And demand the unveiling of the mind.
- Beatriz Badikian
Celebrate the first national Poem In Your Pocket Day!
The idea is simple: select a poem you love during National Poetry Month then carry it with you to share with co-workers, family, and friends today
Click here to read "2005 resolution" by Ara Shirinyan.
Ara Shirinyan was born in 1977 in, what was then, the Soviet Socialist Republic of Armenia. Since 1987, he has lived in Los Angeles, where he writes, teaches, and is editor of Make Now Press. His first book, Syria Is in the World, was published by Palm Press in June, 2007. Speech Genres1-2 is available as an electronic download from Ubuweb. Your country Is Great A-G will be published by Futurepoem press in April, 2008. With the group Godzik Pink, he released two CDs (Es Em, Ekel Em and Black Broccoli) on Kill Rock Stars/5rc. His work has appeared or is forthcoming in Word Ways, UBUWEB, Greetings, Trepan, Combo, Area Sneaks, Tuli & Savu among others.
Ara Shirinyan will be appearing at the Poetry Project at 8:00 pm, on April 28, 2008. The Poetry Project is located at St. Marks Church 131 E. 10th St., in New York, NY.
Հայր մեր, որ չգիտեմ որտեղ ես
Եւ ի՞նչ ես անում հիմա,
Ի սէր քո սիրոյ
Եւ վասն
Ինքդ՝ քո հանդէմ արժանապատւութեան
Մի քիչ մարդկային
Ու մարդավայել կեանք պարգեւիր մեզ,
Թող մի քիչ ապրենք,
Իսք երբ որ մեռնենք
Մեր հէգ մարմնի
Ու լոյս հոգու հետ
Ինչ կ՛ուզես արա։
Արտաքսման օրից ոչինչ չփոխւեց,
Ոչինչ չփոխւեց
Եւ խաչելութեամբ
Քո խոնարհ որդու,
Ախր հերիք է,
Բաւ է փորձարկես
Ու փորձանքների դուռը մեզ մղես.
Այսքան ժամանակ միասին եղել
Ու միշտ միասին կլինենք էլի,
Էլ ի՞նչ ես ուզում…
Եթէ կարող ես
Դու մեզ պարգեւիր
Խաղաղ ապրելու, խաղաղ մեռնելու
Մարդավայել ձեւ,
Ու թէ կարող ես
Զլոյս հանապազորդ տուր մեզ այսօր եւ միշտ,
Զհաց հանապազորդ տուր մեզ այսօր եւ միշտ,
Զջուր հանապազորդ տուր մեզ այսօր եւ միշտ,
Իսկ մնացեալը…
Մնացեալը մի կերպ կը գտնենք։
Գիտենք, լաւ գիտենք
Քոնն է երկիրն. ամէն,
Քոնն է երկինքն. ամէն,
Քոնն է արքայութիւնն. ամէն,
Քոնն է զօրութիւնն. ամէն,
Քոնն է փառքն. ամէն,
Քոնն է ամենն, ամենն, ամենն,
Յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն։
Էդուարդ Հախւերդեան
Not a language of grief
the well rehearsed green chorus
bends to one side. A sleek blackbird erupts.
Somewhere
a chainsaw. Somewhere
a leaf blower. Somewhere
a clock ticks in a room
where doves query one-two
and three hah hah over there
collect
a pear go comb
your hair go say
a prayer oh don’t
be scared opulent
pink flames at the window
western sky graying
shadow wants the streets
still body on the bed. Dove lusters
Go now. Go.
Oh oh oh from the trees.
Karen Kevorkian
Եթէ խնդաս եւ աշխարհն ալ խնդայ հետդ,
արտասուես եւ աշխարհն ալ արտասուէ հետդ,
եթէ երգես եւ աշխարհն ալ երգէ հետդ,
լաս եւ աշխարհն ալ լայ հետդ,
եթէ սիրես եւ աշխարհն ալ սիրէ հետդ,
ատես եւ աշխարհն ալ ատէ հետդ,
եթէ ապրիս եւ աշխարհն ալ ապրի հետդ,
մեռնիս եւ աշխարհն ալ մեռնի հետդ,
պէտք չունիս այլեւս աշխարհին,
դուն աշխարհ մըն ես առանձին։
Մովսէս Պչաքճեան
In the early 70's a groundbreaking album came out in France. The self titled Յարդար Hartar, the duo of Harout Bezdjian and Vicken Tarpinian proved to be the only LP collaboration of this duo.
Their studio album included many folk songs including this one by Gusan Ashod. Click to hear Sari Siroun Yar transferred from the original LP.
Here's also a more recent video from YouTube:
(dédié à Chavarch Nartuni)
Je refuse de parler Arménien avec un chat,
Dans mes rèves,
Errant comme un somnambule fou.
Je refuse de parler Arménien avec un chat,
Moi qui n’aurais pas oublié ma langue natale
Puisque je ne l’ai jamais, au contraire, parlée
Je refuse de parler Arménien avec un chat
Dans mes rêves, comme un somnambule fou
Et ce n’est ni un psychiatre Grec ni un bourreau Turc
Qui m’y forcera.
Je me réveillerai plutôt un beau matin d’été
Et je te prendrai la main
Medz mayrig que j’aimais tant.
Je refuse de parler Arménien avec un chat
Dans mes rêves,
Errant comme un somnambule fou
Je te tiendrai la main, medz mayrig
Et l’on chantera ensemble
Le long de notre plaine ancestrale
Tu me demanderas mon nom
Et je répondrai en Arménien.
par Christophe Atamian
Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
Ի՞նչն էր այդքան շուտ ինձ տնից
Ինչու՞ էր երկար թվում գիշերը,
Եվ ինչի՞ց էր, որ քունս չէր տանում։
Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
Բայց ոչ մի անգամ չէի քարկոծում,
Երբ վազում էին ձեր գիժ հորթերը
Մեր կանաչ-կանաչ բանջարանոցում...
Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
Բայց ուզում էի գտնել մի հնար,
Որ ձեր ծաղկաբույր դեզի ստվերը
Ամբողջ օրը մեր կտուրին մնար։
Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
Բայց երբ քո տատը մեր տուն էր գալիս,
Շփոթվում էին սրտիս զարկերը,
Եվ պոկվում էի օջախի սալից։
Բայց երբ գնացի ես հեռուները,
Ես չմոռացա նոր սիրո բոցում,
Տատիդ փեշերը, դեզի ստվերը,
Այն գիժ հորթերը բանջարանոցում։
Ձեր այն պարտեզը, ձեր այն ծառերը...
Եվ նոր հասկացա առանց թախծելու,
Որ այդ է եղել առաջին սերը
Ու երբեք-երբեք չի մոռացվելու։
1954 թ.
(Բախտագուշակ - Շան տարի)
Ծննդավայրս Ֆիրտուսու հողն է,
Ուր այգն է չալմա հագել երկնքում,
Ես այնտեղ փայտէ մի ձի եմ թողել,
Եւ մի մանկութիւն՝ միշտ նոյն տարիքում...
Ծնողքս՝ սրբեր... երկնից չեն իջել,
(Օ, գաղթած արեան տարագիր իմ ցեղ)
Մօրս աչքերը՝ դրախտի ջրեր,
Ուր խղճիս մամռոտ սիրտն եմ լուացել...
Սիրում եմ վարդեր ու փշածաղիկ,
(Ծաղկավաճառ է մեծ տատս եղել)
Բոհեմիկ արիւն - մոլագար խաղին
Սիրտս զարդի տեղ գրաւ ել դրել:
Ունեմ ընկերներ՝ հացի եւ երգի,
Որ կարօտների թագ են կտակել
Եւ կորուստների մի հսկայ երկիր,
Ուր փառքիս քամին փշէ պսակն է:
Լալիս եմ թաքուն - մենաւոր ասուպ,
Որ փշրուել է երգի ստուերում,
Չեմ խմում. յաճախ ցաւից եմ հարբում
Ու քնում հոգուս այրուած եդենում...
Կորուսեալ աշուն՝ մարմնի պէս կանանց,
(Մեղք ինձ ու սիրոյ դրախտին աւեր)
Սրբերի թախիծ... երազում յանկարծ
Փորձում եմ իմ հին մեղքերը քաւել...
Երկրի արմատից երգեր եմ քաղել,
(Երգից դուրս կեանքս՝ լուռ ապաշխարանք,)
Ապրել եմ երէկ, կ՛ապրեմ եւ վա՛ղը,
Եւ էլի՛ օրեր, մի խօսքով՝ շա՛ն կեանք...
Վազգէն Վանատուր
Ասպարէզ, 17 Փետրուար 2007
It's too soon,
and he's not the one,
but I pretend he is
as I follow him
through the house.
I think about falling in love,
learning his ways,
if there's room here for two.
I wonder if he'd mind
if I cut three sunflowers
to put in a vase on our dinner table,
if we'd light blue candles at night,
if he'd care if I opened the door
to let in the scent of jasmine.
His house is perfect for one,
and mine are the thoughts
of a woman who sleeps alone.
I wonder if I'll ever fit
into someone's life, know another
man's touch, and what it means
when he turns his head
to the window and looks beyond
the blues and greens in the garden
before he reaches for me.
Կը մըտածեմ շատ անգամ - Ե՞րբ է վախճանը կեանքիս.
Ո՞ւր եւ ինչպէ՞ս կը հանգի տառապակոծ կեանքըս իմ …
Հոգիս ինչպէ՜ս պիտ՛ լըքէ խեղճուկ անօթը մարմնիս,
Ո՞ր տեսիլքէն, անմուրազ, պիտի փակուին աչքերս իմ։
Յանկարծօրէ՞ն պիտ՛ դադրի հիւանդկախ սիրտըս արդեօք.
Արնախուժո՜ւմ մը գուցէ՝ ուղեղիս մէջ փոթորկոտ.
Եւ կամ՝ մահ մը, փորը կուշտ, խաղաղօրէ՜ն եւ անհոգ,
Պայքարով մը թերեւըս, ճանկ ճանկի դէմ մոլեգնոտ։
Այսպէ՜ս յաճախ կը խորհիմ՝ օրէ օր քիչ մ՛աւելի,
Թէ ո՞ւր, ինչպէ՞ս, ե՞րբ արդեօք պիտի դադրի կեանքըս իմ,
Որ եղաւ խիստ ալեկոծ, իտէալական եւ արի…
Գիտե՛մ, շատե՜ր ինծի պէս կը տառապին նոյն մըտքով,
Օ՜, բայց ինգքա՜ն կ՛ուզէի գիտնալ վախճանը կեանքիս.
Պատրաստուելու համար սոսկ այդ գալոցին հոգեխռով՝
Եւ քաջութեամբ դիմելու՝ դէպի հուտկ բանքը կեանքիս։
Մանուկ Ա. Մանուկեան
1944 սեպտեմբեր, Աթէնք
«Դար մը գրականութիւն», 1956
Խոսք` Սարմենի, երաժշտ. Կ. Զաքարյանի
Սեղանն է առատ,
Դիմացն` Արարատ,
Հնչում են երգեր
ՈՒրախ ու զվարթ.
Լցրե'ք, ընկերնե'ր,
Բաժակները լի,
Թող հայոց գինին
Մեզ անուշ լինի:
Փարք տանք Մայր Հողին,
Արևի շողին,
Գինի պարգևող
Հայոց խաղողին.
Լցրե'ք, ընկերնե'ր...
Փա'ռք տանք նոր կյանքին,
Հողի մշակին,
Որ միշտ կանաչեն
Մեր դաշտն ու այգին.
Լցրե'ք, ընկերնե'ր...
Գովե'նք դարեդար
Աշխատանքն արդար,
Մեր մեծ աշխարհի
Արևը պայծառ.
Լցրե'ք, ընկերնե'ր...
1945
Սարմեն (Արմենակ Սարգսյան) 1901-1984
For the past three years, poet-principal Shahe Mankerian and his eighth grade students at St. Gregory A. & M. Hovsepian School in Pasadena, California, have observed National Poetry Month with their own Café Poetry Night. For the event, the students choose poems written by contemporary Armenian-American poets, memorize them, and then recite them before an audience of family and friends. The students don’t stop there; they also write their own poems inspired by those they’ve chosen. And then, to complete the circle, poets who live in the area attend and read the students’ poems.
This year’s Café Poetry Night will be held Saturday, April 19, 2008, at eight o’clock in the evening. The school is located at 2215 E. Colorado Boulevard.
The students will be reciting work by the following poets: Yeva Adalyan; Alan P. Akmakjian; Ara Babaian; Beatriz Badikian; Lory Bedikian; Sylva Dakessian; Tina Demirdjian; Gregory Djanikian; Alec Ekmekji; Jacques Hagopian (trans. Ruth Touryan); Armine Iknadossian; Arpine Konyalian Grenier; Shahe Mankerian; Victoria Melekian; William Michaelian; Sona Ovasapyan; Arto Payaslian; Aram Saroyan; Leon Z. Surmelian (1905-1995); and Alene Terzian.
Since I won’t be able to attend, I’ve published “Home Service,” the poem of mine that was chosen for the event, along with “House Keeping,” the wonderful poem based on mine by Arman Seuylemezian, as the April installment of the Collected Poems section on my website. The poems are reprinted here, accompanied by two informal home recordings.
— William Michaelian
Home Service
If I were a child
I would reach out
touch the deacon’s robe
while he sings softly
in Armenian
a lullaby for my father
while he sleeps.
Click here to listen to the audio clip of Home Service read by William Michaelian.
“Home Service” has was first published in Ararat; it became part of the Armenian Poetry Project on July 22, 2007.
House Keeping
by Arman Seuylemezian
When I was a kid
I would open
the bedroom door
while Grandpa danced
fast to Latin music
in his pink underwear.
I tried to yawn,
but he was too funny.
Click here to listen to the audio clip of Arman Seuylemezian’s poem House Keeping read by William Michaelian.
Դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են, դոփո՛ւմ են ձիերը,
Մթի մեջ դոփում են, խփում են պայտերը,
Պայտերը խփում են, խփում են հողին.--՝
Անծա՜յր է գիշերը, անհայտ է ուղին:
Գնո՜ւմ են, գնո՜ւմ են, գնո՜ւմ են, ձիերը,
Մօտիկ են, հեռու են, դոփում են պայտերը,
Պայտերը դոփում են քունքիս մեջ հիմա.--՝
Անհա՜յտ է աշխարհը՝ անցում է ու մահ...
1919
Insomnie
Grondement des chevaux, déferlement, tumulte
tintamarre des fers, chevaux en pleine nuit,
martelant l'étendue dans l'ombre sans limites,
sur d'invisibles voies, frappent, frappent les fers,
galopent les chevaux, s'en viennent tour à tour
et s'en vont les chevaux, les fers frappent le sol,
dans mon crâne, pour l'heure, tintamarre des fers,
univers inconnu, monde éphémère, ô mort...
Traduit par Vahé Godel
(Կոմիտասի հիշատակին)
Սև ծովն էր ալեկոծ փրփրել իր ափերին
Թմրել էր Պոլիսը փարթամ պարտեզներում
ԵՎ մինարների նիրհուն կատարներին
Վերջալույսի գունատ շողերն էին մարում:
Փռվեց ծովի վրա ահեղ իրիկնաժամ,
Արեգակի վերջին շողեքն այնտեղ հանգավ,
Գողգոթայի նման իր լռությամբ դաժան
Կանգնել էր ափի մոտ խորհրդավոր մի նավ:
Կանգնել էր նա ինչպես մռայլ մի դամբարան,
Եվ հայ մի բազմություն հեծում էր ծովափին,
Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան,
Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին:
Այնտեղ էին նրանք... Այդ չարագույժ նավում,
Հայոց քնարների վարպետները բոլոր,
Հայոց պայծառ մտքի աստղերն էին մարում
Այդ ահավոր ժամին խավարի դեմ անզոր:
Նրանց տանում էի հեռու կառափնարան,
Գունատ էին նրանք: Երկու հարյուր էին:
Տաճիկ սպաների հայացքն անասնական
Դաշույնների նման կախված գլուխներին:
Այնտեղ էին նրանք... Վարուժանը խոհուն,
Սիոմանթոն՝ հայացքն հառած դեպի եթեր,
Եվ ո՞վ գիտե արդյոք, ի՞նչ էր խորհում
Կոմիտասը՝ հոգում պահած բազում երգեր...
ԵՎ ո՞վ գիտե արդյոք աչքերն հառած ջրին՝
Ի՞նչ խոր հույզեր էին լուռ պաշարել նրան,
Որոնք նրա հոգին վշտով լցնում էին,
Մթնաշաղին ծովի շշուկների նման...
Գուցե տեսնում էր նա ափերը հայրենի,
Զմրուխտ դաշտեր՝ փռված Արագածի լանջին,
Գուցե թվում էր թե ափին է Սևանի
ԵՎ գեղճուկի երգն է հասնում իր ականջին:
Գուցե խորհում էր նա արցունքը կոկորդում
Իր գլխատվող, անոգ ժողովրդի մասին,
ԵՎ ծովն էր նրա լուռ հոգու մեջ փոթորկվում,
ԵՎ բազմաթիվ սրտեր նրա հետ միասին:
Գուցե... հանկարծ սուլեց նավը աղեկտուր,
ԵՎ արձագանքն անդարձ կորավ հեռուներում,
Երկու հարյուր հայացք անհունորեն տխուր
Ափի հայ բազմության սրտին էին նայում...
Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան.
ԵՎ երկինքն էր նայում, և երեկոն էր լուռ,
ԵՎ ծովն էր անսահման հուզված սրտի նման
Խփում իր ափերին ինչպես մահվան սարսուռ:
Նրանց տանում էին հեռու կառափնարան.
Լուռ էր Վարուժանը, Սիոմանթոն խոհուն,
Հայացքն ուղղած դեպի երկինքն անսահման
Կանգնել էր Կոմատասը ինչպես տաճարի սյուն:
Ձուլվել էր նա կարծես կապույտ երեկոյին,
Ծովի պաղ հովերով մորուգն ալեծածան,
Նրա շուրթերը պաղ արդեն երգում էին
Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր ողորմյան»:
Երգում էր նա... ԵՎ հորդ շիթերն արտասուքի
Թափվում էին երգի հնչյունների նման,
Երգում էր նա... ԵՎ այդ հույսի, աղերսանքի
Մեղեդին էր նրա սփոփանքը միայն...
Երգում էր նա... Ծորուն հնչյունները երգի
Ձուլվում էին ծովի մրմունջների օդում.
Երգում էր նա... Ափին կանգնած ժողովրդի
Սրտից աղերսաձայն հառաչանք էր պոկում:
Նավը շարժվեց: Դանդաղ պոկվեց արդեն ափից.
Բռնած անհայտ ու մութ հեռուների ճամփան.
Ու Տարածվում էր դեռ օդում աղերսալից
Հայոց պատարագի հուզիչ «Տեր վողորմյան»:...
Նավը շարժվեց՝ ինչպես մռայլ մի դամբարան,
ԵՎ խուլ տնքաց ցավից բազմությունը ափին,
Վերջին հրաժեշտի հայացքն ուղղած նրան,
Հուղարկավորն ինչպես՝ տխուր հողաթմբին:
ԵՎ հեռացավ, կորավ ծովի մշուշներում,
Ու խավարին ձուլվեց հույսի «Տեր վողորմյան»:
Քամին նրա վերջին հնչյուններն էր բերում
Ծովի ցայթող ջրի պաղ շիթերի նման:
Իսկ երկնքում լուսնի մահիկն ամպասքող
Սահելով դուրս նայեց ուրախ ու տիրաբար,
Ինչպես Վիլհելմ կայսր հայացքի տակ պարող
Ծախված գեղեցկուհու ժպտուն ատամնաշար...
ԳԵՂԱՄ ՍԱՐՅԱՆ
(1902-1976)
Յիսուս Երուսաղէմ պիտ մտնէ
Ո՜վ Մուսա,
Հանգուցաւոր լաթերով, կիսատանջ եւ քրտինքի մէջ կորած աչքերով
Յիսուս Երուսաղէմ պիտ մտնէ...
Յառած եմ աչքերս,
Կապոյտին ու կապոյտ ծովու հեռացող նաւակներուն...
Ցերեկը արեան բաղնիք,
Երեկոյեան մահուան ընկուզենինները մէկ—մէկ կը ծաղկին։
Նոյն Սամուէլ Եւինեանի
Չութակին լարերը
Կու լան անձրեւին հետ։
Ի՜նչ արեւելք,
Ի՜նչ ոսկի եւ ինչ խունկ մեռելներուդ,
Երուսաղէմ,
Մեծագոյն սէր,
Մեծագոյն ամրոց,
Սիրոյ եւ բարիքի։
Պտուղներդ կը սպասեն...Սիրոյ տար’ին,
Եւ առաւօտներդ պիտի երգեն ինծի համար ...
Երուսաղէմ մեծագոյն վէրք,
Քու ճանպարհդ կ՚անցնի երակներէս։
Կը զարմանան թէ ինչպէս մէջս մտար,
Արարուեցար մէջս...
Հիմա ծունկի՝ տաճառներուդ սեւ արցունքը սրբելու ....
Նման տղայաբեր կնոջ աղօթքին,
Որ մինչեւ վերջին ձայնալարը կ՚աղաղակէ։
«Ոհ ես աշխարհ մըն եմ ցաւերու եւ զրկումներու
Իմ մէջ նոյնն են արիւնը եւ գինին,
Նոյնն է աղօթքը,
Նոյն են անէծքը,
Արեան կարկուտը
Նոյնն է եւ նշենին
Իմ ճակտիս դրէք տատասկը Երուսաղէմի եւ
Ես կը դառնամ անոր երակներէն հոսող Տառ ...»
Ճշմարիտ եմ,
Յիսուս, Մեր Տէրը
Իմ տէրը եւ ‘ողոցէն անցնող կարմիր մերսէտէսին մէջ գինով
Ընկերոջս տէրը,
Երուսաղէմ պիտի մտնէ ...
Առանց ոտքերը արեան մէջ թաթխելու...
Լոյս էր՝ կար,
Ու լոյսին համար բնակեցաւ մեր մէջ...
Ի սկզբանէ անոր գալարուն ցաւերուն մէջ
Ոգի կար,
Կար մեր ոգին,կար վէրքը
Եւ արեւելքի կարմիր ձիթենին կար...
Ընկերներս,
Արեւելքի հացը մի խառնէք ձեր վիշտին...
Դամասկոսը եւ Պէյրութը նոյն ձիթենիին առջեւ ծունկի՝ կ՚աղօթեն...
Թէկուզեւ խեղթուի իմ բողոքը ...
Ու չհասնի մինչեւ հոն, ուր արմաւը կարմիր է
Եւ արմաւենին արիւն...։
Ընկերներս,
Վերջին ընթրիքին հացը պատրաստեցէք
Սիրով ու նշխարով ...
Չէ որ մեր Տէրը
Յիսուս Քրիստոս Երուսաղէմ պիտի մտնէ.
Ան պիտի չմտնէ վէրքէն ու ցաւէն,
Պիտի չմտնէ մահէն ու որոգայթէն
Այլ պայծառացած...
Ու ծիածանա’այլ դէմքով
Խաչին գամերը հին պատմութեան մէջ թողած,
Ու Սրբոց Յակոբեանց զանգերուն ուրախութիւնը
Դէմքին .....
Տէրը Ընկերս,
Տէրը, Երուսաղէմ պիտի մտնէ ,
Խինդ ու ծիծաղ իր ոտքերուն ...
Տէրը երուսաղէմ պիտի մտնէ ո՜վ Մուսա...
Անկարելի է այս կեցութիւնը,
Խորունկ ցաւերէն յետոյ
Գիտեմ որ կայ լոյս,
Գիտեմ ցաւէն յետոյ ու զրկանքէն ...
Կայ ‘րկութիւն ...
Նոյնիսկ եթէ օդոյին բանալիները տունը մոռցած ըլլամ ...
Տէրը երուսաղէմ պիտ մտնէ
Ո՜վ մուսա
Հաւատա։
Սագօ Արեան
Haredim
I ask the Orthodox men if they know
Where I may find the local Starbuck's
And:
Mouths that will not
(Acknowledge me purse their lips, silent)
Hats that will not
(Reveal head to sky, remain still)
Skirts that will not
(Graze the ground, shuffle)
Hands that will not
(Touch the goyim, retract)
It is Friday 5 pm
Soon they will turn off their lights and
Retreat to their candle-lit rooms
Religion, meant to bring light
Sometimes
Brings darkness instead.
Christopher Atamian. Used here by kind permission of the author.
Babel
Beirutine roses dot Islamic arches
Peacock curves and serpentine roads
Medieval monastery and orange baked church tops
Smog fuming strong from exhaust pipes escaping
Over mile-long lighted bridge
Named after a President long gone.
Orthodox men with smart doe-eyed women
Weave past garish blue modernist bus depot
Dominican muscles strain under tight cotton mesh
The smell of arroz con pollo, shaved ice mango and street vendor
incense
An Armenian church, parishioners long-gone, stands guard on West
187th Street.
Chinese and Iranian medical students, books in hand
Ghosts that you can barely detect anymore
Whisper secrets nonetheless.
Biblical Babel rose to the skies, punishment from God
But here babble is like a paradise lost
Singing its sweet immigrant songs: a promise.
-Christopher Atamian. Used here by kind permission of the author.
Օրը իր մութ
Գիշերազգեստ է հագնում,
Թակարդներ է դնում՝
Լուսաբացը որսալու,
Ծանրաբեռնուած են մայթերը,
Ոտնահետքերից
Չեն շնչում...
Այնտեղ, փողոցի
Անկիւնում կուչ եկած մարդը
Մի ժամանակ
Մեր հայրն էր,
Յետոյ դարձաւ որդին,
Որպէս հոգի
Քայլեց մեր մէջ...
Այժմ հող չկայ
Նրա ոտքերի տակ,
Որպէս աւելորդ բեռ՝
Նրան դուրս են հանել տանից...
Նա վեր կացաւ սառը մայթից,
Վերարկուի օձիգը
Քաշեց ծոծրակին,
Եւ հեռացաւ երկրից՝
Իր եկած ճանապարհով...
Լիլիթ
Click here to listen to the audio clip I can imagine read by the author William Michaelian.
I can imagine waking up one morning
to find I have become older than my mother,
and I can imagine her not noticing.
I can imagine her admiring my cane
without wondering at the need.
I can imagine her looking out the window
at the street and waiting for my return,
even though I stand beside her, waiting for hers.
I can imagine her in a lush green meadow
eating bowls of cereal with butterflies in her hair.
I can imagine her memories waiting at the door,
hoping this day she will let them in.
I can imagine them dying of hunger and neglect
amid a pile of brittle leaves, and a curious cat
sniffing at their pungent remains.
I can imagine an ancient tree where there once
was none, and I can imagine words
of a forgotten language carved into its bark.
I can imagine reading them, and I can imagine
being the only person who knows what they mean.
I can imagine the familiar hand that held the knife
that echoed the spirit that inspired the breath that
warmed the lips that uttered the sound that spoke
the joy that moved the heart to direct the hand
to press harder, harder, harder. . . .
Copyright William Michaelian. Appears here by kind permission of the author.
Je peux imaginer qu’un jour
me réveillant, je serai
encore plus vieux que ma mère
qui je peux l’imaginer
ne l’aurait pas remarqué
Elle admirerait ma canne
sans la remettre en question,
surveillerait mon retour
dans la rue, par la fenêtre
bien que moi-même à son côté
Je sois à guetter son retour
Je peux l’imaginer mangeant
Ժամանակը եւ տարածութիւնը
Մարդու ստուերի ներկայութեան
Ուրուագծերն են...
Գրիչդ մեր ծանօթութեան
Ողջ ընթացքում
Գրում է անհասկանալի
Մի պատմութիւն
Հեռաւորութեան մասին,
Իսկ գլխացաւս
Սպառնում է այրել բնակարանդ՝
Թողնելով երկու տող
Յետգրութիւն.
- Նա կողոպտեց աշխարհը,
Որն իմ տունն էր...
Լիլիթ
The Sweet Troubled Soul,
L.A.'s Premier Monthly Open Mic
Features
SHAHE MANKERIAN
Poet, Playwright, and 2004 Pushcart Nominee
On Tuesday, April 1st
@ 8:30 pm
Downtown/Echo Park TRIBAL CAFE
1651 W. Temple Blvd., Los Angeles CA 90026.
http://www. tribalcafe. com/
http://www. myspace. com/tribalcafelosangeles
http://www. youtube. com/user/tribalcafe
Ձայներուն մէջ
ձայն լսեցի.
ջուրի, կնոջ, ոսկիի
ձայնն էր.
կարկաչ, ճիչ, հունչ
կը կոչուէր։
Ձայներուն մէջ
ձայն մը եւս լսեցի.
սրտիս
ձայնն էր.
լռութիւն
կը կոչուէր։
Ձայներուն մէջ
վերջին ձայնը լսեցի.
Աստուծոյ
ձայնն էր.
արձագանգ
կը կոչուէր։
Ձայներուն մէջ
ձայն հանեցի.
ոտքիս
ձայնն էր.
քերթուած
կը կոչուէր։
Վաղուց արդէն բնակուած հմայական ցաւերով,
Կը շրջէի ես անդուլ դիւահարի մը հանգոյն,
Կը փնտռէի փրկարար բառըս բարի,
Սակայն չէի յաջողեր ճշդել անունը անոր։
...
Բառը ցօղ էր նախապէս՝ իջած դողին մատներուս,
Դէմքիս թեքուած ծաղիկներու ժպիտ էր այն վայրկեանի,
Թոթովանքիս շնորհուած գուրգուրանք էր պարզապէս։
Բառը ցո՜լք էր աղջկայ,
Բաժակ էր ան հրաշահիւս կակաչի,
Ապա խաչքար ճաքճքած,
Մագաղաթի ծուէն էր՝ արիւնիս մէջ թաթախուած,
Երակներս լափլիզող կրակ էր ան պատուհաս,
Եւ ջիղերուս ցանցը ցնցող հրապոյր էր էգերու,
Որդան կարմիր է եռուն,
Արեւայորդ հաւատամք էր հեթանոս,
Հնադարեան մեղեդի,
Հողի բոյր էր զգլխիչ,
Յովատակի վրինջ էր ու վարգ էր ան եղնիկի,
Նեմրութ սանի գագաթէն դէպի երկինքն սլացող
Աստուածային թռիչք էր ան ֆետաներու միածին,
Ինձմէ ձգուած - զիս կանչող՝ բառը տանջանք էր գուցէ,
Կոմիտասեան խնկարկում էր խելագար,
Եւ առ Աստուած ճեղճերում էր Նարեկի,
Շարականի խազերուն մէջ հոլովուող
Հոգեվառ բառն այդ մախմուր,
Հոգեհան բա՛ռն իմ անգոյ,
Որուն կարօտ՝ թափառեցայ ամէնուր,
Եւ անձնատուր եսի մթին ծալքերուն՝
Ես դիմեցի աստղերուն եւ փողոցի լամբերուն...
Բայց ի վերջոյ,
Անցնող ամէն վայրկեանին դէմ,
Մեռնող մէն մի բջիջիս հետ,
Հասունացման դառնակսկիծ րոպէին,
Ես զգացի ու հասկցայ վերջապէս,
Համոզուեցայ արդարեւ,
Թէ չգրուած իմ բառն էր ան ահարկու,
Որ թունաւոր նետի պէս
Կ՛երթեւեկէր մարմնիս մէջ...
Պէյրութ 1983
Պետրոս Հերեան (Պետիկ Հերկելեան)
Bedros Hergelian. Writer, poet, and satiristշ was born in Anjar in 1954.
"Badouhanen Tours" (Out of The Window), his first collection of poems, was published in 1972 when he was only 18. Herian was a contributor to "AZTAG" daily in Beirut. He also worked at "AZTAG" as a proof-reader.
Herian's literary works include "Youhoo", "Yev Yergir Bakanem", and "Parrh".
He died in 1987 at the age of 33.
Here's a recent remembrance article by Edgar DAVIDIAN, which appeared in L'Orient-LeJour in Beirut, Lebanon.
APP and its producer, Lola Koundakjian, retain the right to accept or reject any poetry submission(s) based on the criteria provided by the project description.
Send your comments to armenianpoetryproject[at]gmail[dot]comFollow us on Twitter: @armenianpoetry
Click here for our 15th anniversary clip on youtube.com
