Nelly Keoseyán: ORACIÓN POR EL CUERPO

Abusé de ti, malamada.

Te maltraté como al peor de los esclavos.

Te obligué a desnudarte ante los otros,

a descender conmigo hasta los bajos fondos.

Eras objeto de saciedad y de goce:

Acudías como una perra obediente a mi llamado.

Cuántos pasaron por encima de ti

como caballos pisoteando la hierba.

Cuántos bebieron de tu simiente

la savia de la sabiduría.

Corté todas las rosas del jardín.

No floreció ni una sola semilla.

He de morir contigo.

Y de nosotras

no quedará ni una huella.

PREGHIERA PER IL CORPO

Ho abusato di te, mal amata.
Ti ho maltrattato come al peggiore degli schiavi.
Ti ho obbligato a spogliarti davanti agli altri,
a scendere con me fino ai bassi fondi.
Eri oggetto di sazietà e di piacere:
accudivi come una cagna obbediente al mio chiamare.
Quanti sono passati sopra di te
come cavalli pestando l’erba.
Quanti hanno bevuto del tuo seme
la linfa della saggezza.
Ho tagliato tutte le rose del giardino.
Non ha germogliato né un solo seme.

Devo morire con te.

E di noi
non resterà traccia.

Nelly Keoseyán: SALMO

Nunca le pregunté al destino
si me tocaba seguirte.
Simplemente me fui.

Me desnudé y te dije:
bajemos. Metámonos
más hondo en el infierno.
Hagamos ahí dentro en lo obscuro
el paraíso del placer.

Abre la puerta negra
Hurga Entra
Desciende el misterioso abismo.

Y tu pasión fue mía y tu goce.

Luego te di mi alma y te dije:
Haz de mi fuego el tuyo
Bebe de mí
Muere de amor conmigo.
Te haré mitad demonio y mitad santo
Te saciaré con látigos y con cilicios
Te ataré a la pilastra y al muro
y a la cruz del martirio
hasta que estalles.

Hasta que nazcas por dentro en mí
y en un instante sin fin te fugues
de la cárcel del cuerpo.

Y me arrojé contigo al precipicio.

Introducing NELLY KEOSEYÁN

Los Amantes se aman

To hear the audio clip, click here.
Poem by Nelly Keoseyán; read by Mónica Morales

Los amantes se aman
porque amando la vida es más intensa.
Los amantes se gozan, se desnudan,
se entregan silenciosamente a su pequeña muerte
y en la profunda oscuridad del alma es que se pierden
sus cuerpos
se unifican, se funden, se hacen un solo ser eterno.
Los amantes se aman a través de los cuerpos,
a través de la piel y los sentidos,
a través del deseo, del corazón, de sus fuerzas más
íntimas.
Se aman por la pasión de vivir hacia adentro,
se aman para penetrar los límites,
hacer con el ojo del cuerpo visible lo invisible
y aprender de su polvo a renacer.
Los amantes se buscan, se acarician, se flagelan,
se arrancan de la memoria de la carne
el dolor de nacer y la violencia,
se vacían, se desprenden,
sacrifican el alma y la sangre
a los dioses del éxtasis y la embriaguez.
Los amantes se aman porque la vida es breve,
porque no basta para vivirla un cuerpo,
ni una vida para morir mil veces,
ni los cielos del dulce paraíso,
ni la espada invencible del infierno,
ni universo ni tiempo para nombrar la vasta eternidad.
Los amantes aman la vida, la vida intensa.



Nelly Keoseyán (1956- ). Nació en la ciudad de México, en 1956. Estudió literatura en la Universidad Nacional. Ha traducido a poetas ingleses y estadunidenses, entre ellos Wordsworth, Coleridge y Yeats. Su producción poética comprende dos libros: Fuego interior (1986) y Los paraísos del sueño (1998).

Upcoming reading at the Zohrab Information Center

Dana Walrath, a writer, artist and anthropologist, likes to cross borders and disciplines with her work. After years of using stories and art to teach medical students at University of Vermont’s College of Medicine, she spent 2012-2013 as a Fulbright Scholar in Armenia where she completed her first book, Like Water on Stone a verse novel about the Armenian genocide of 1915. Loosely based on the story of her grandmother, Like Water on Stone is a Notable Book for a Global Society Award Winner, a Bank Street Best Book of 2015, a Vermont Book Award finalist, and more. Her just released graphic memoir, Aliceheimer’s about life with her mother, Alice, before and during dementia, has been featured in the New York Times, the Los Angeles Review of Books and the Philadelphia Inquirer. She has spoken extensively about the role of comics in healing throughout North America and Eurasia including two TEDx talks. She has also shown her artwork in a variety of venues throughout North America and Eurasia.

Her anthropological work on childbirth, genocide, and the end of life has appeared in edited volumes and anthropological journals and she is a co-author of one of the leading college textbook series in anthropology. Her recent essays have appeared in Slate, Somatosphere and Foreign Policy. She holds a PhD in Anthropology from the University of Pennsylvania, an MFA in writing from Vermont College of Fine Arts, and a BA in visual arts and biology from Barnard College. She lives in the mountains of Vermont.

Co-curator Lola Koundakjian enjoys her poetry diplomacy, touring the world to read at poetry festivals, and, promoting Armenian culture through the Armenian Poetry Project. This fall she is reading in three venues around New York City: in September as part of National Translation Month in the Inkwell series at the KGB Bar, a literary institution in the East Village neighborhood of New York City; in October, in the Americas Poetry Festival; and in November at the ZIC. She is the author of The Accidental Observer (2011 USA) and Advice to a Poet (2014 Peru; 2015 USA)

Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Alfred and Marguerite Hovsepian School in Pasadena and the co-director of the Los Angeles Writing Project. As an educator, he has been honored with the Los Angeles Music Center's BRAVO Award, which recognizes teachers for innovation and excellence in arts education.

His poems have won Honorable Mentions in 2011 Allen Ginsberg Poetry Award and Arts & Letters Journal of Contemporary Culture. Shahé was a Semi-Finalist for the Knightville Poetry Contest. He was the first place winner of 2012 "Black and White" anthology series from Outrider Press.

Mankerian's most recent manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at four prestigious competitions: the 2013 Crab Orchard Series in Poetry Open Competition, the 2103 Bibby First Book Competition, the Quercus Review Press, Fall Poetry Book Award, 2013, and the 2014 White Pine Press Poetry Prize. His poems have been published in numerous literary magazines.

Poetry and Music Presentation in San Francisco

“Portrait of an Unknown Ancestor”
An Armenian Poetry and Music Presentation

Poetry reading by James Baloian accompanied by Live music with Max Baloian and Friends.

A first Edition, signed copy of Jimmy’s new book

“Portrait of an Unknown Ancestor” will be for sale.

Sunday, November 13, 2016 - 1:00pm

275 Olympia Way, San Francisco, CA

Phone 415.661.1142|info@stjohnarmenianchurch.com

Alan Whitehorn: Forgetting and Recalling

There is an advantage of writing

compared to speaking before a live audience.

In putting pen to paper,

I have time to wait for the train of thought

to come around the track again.

Hopefully, this time I will not miss my carriage.

What is that I hear?

Is it the engine whistle in the distance?

Quick.

I must begin to get ready.

But wait,

what track was it scheduled on?

I need to remember.

I need to remember.

Damn.

What was that sudden swoosh in the night?

Have I missed the train again?

Alan Whitehorn

October 28, 2016

Յովհաննէս Ասպետ։ ԵՐԱՆԳ ՅՈՅՍԵՐ

Ա՜հ, այն ծաղիկ-յոյսերը՝ որոնք երանութեան մէկ պահին մէջ մտքիս աղբիւրներէն ցայտուն զիս պարուրեցին անհուն պերճանքներու մէջ խանդավառ:
Ես անոնց տուի իմ հոծ խանդաղատանքիս ծիածանը՝ ուր անձրեւէն վերջ կը թաւալի իմ բոլորտիքը ու ծաղիկներ ալ կը թօթափեն իրենց արցունքն արեւին ցոլքերուն տակ. Անոնց քաղցր բոյրերուն մէջ հոգիս ալ կարբենայ, երբ անուշ հովիկն կանցնի իմ մօտէն, անոնք կը սփռեն հոգւոյս նոր երանգներ տենդագին:
Բայց աւաղ, որ ամէն ծաղիկ աշուն մը ունի իր ետին ու խամրում մը ցաւագին, ի սպառ անոնց խամրումին հետ հոգիս ալ կիյնայ, աշնան հովերուն դէմ անզօր, կիյնան ձիւնի փաթիլներուն պէս հոգւոյս յատակը՝ ու շատ շուտ կը բերեն ցրտագին միայնութիւնը, դատարկելով այն ինչ որ իմ հարազատն էր: Անյապաղ խորհրդաւոր նոպաներու այլանդակ շարժուձեւերուն մէջ պահ մը կը նուաղիմ:
Ու յետոյ կսպասեմ անհամբեր նոր գարնան արեւին, որ լի բաղձանքներով պիտի ժպտի իմ դալկադէմ միայնութեանս վրայ: Այն ծաղիկները, որ սառած ինկան, հիմա՝ նորէն կը ժպտին արեւին պէս, անոր ջերմ կենդանութեանը տակ կարթննան ու կը ծաղկին, անոնք ցրտահար ինկած կսպասէին արեւին, որ հրաշքով մը արթնցներ իրենց վաղանցուկ քունէն:
Հանգոյն ես ալ ծաղիկներուն պէս մեղմացումի շիթ շիթ արցունքներէն վերջ, նոր գարուն մը կը բերէ զիս ծաղիկ-յոյսերու զարթօնքին, բայց ես կը վարանիմ անոնք քաղելու:

Յովհաննէս Ասպետ

Ara Alexandre Shishmanian: îneacă-te-n oglindă

îneacă-te-n oglindă de o mie de ori – îneacă-te
pînă cînd oglinda se va preschimba într-un zbor al imaginii
îneacă-te-n oglindă mai ales fără oglindă –
golul îţi va adânci atunci în noapte zborul
îneacă-te-n labirint până cînd labirintul
se va preschimba într-o rădăcină a tuturor sevelor
îneacă-te-n labirint mai ales fără labirint –
golul te va scoate atunci din rădăcina infinită a gândurilor
îneacă-te-n singurătate de o mie de ori –
îneacă-te-n singurătate pînă cînd o siluetă de sticlă
va străbate diagonala tuturor singurătăţilor
îneacă-te-n singurătate mai ales fără singurătate –
transparenţa absolutului te va lăsa cu atît mai singur
pe ţărmul cu buze argintii
unde doar neantul mai poate să-ţi numere paşii

Drown Yourself in the Mirror

Drown yourself in the mirror a thousand times over—drown yourself
until the mirror will change into a flight of images
drown yourself in the mirror especially without a mirror at hand—
the emptiness will deepen your flight into the night, then
Drown into the labyrinth until the labyrinth
will change into the root of all saps
drown into the labyrinth especially without one—
the emptiness will lift you up from the infinite root of all thoughts, then
Drown yourself into solitude a thousand times over—
drown yourself in loneliness until a shape made of glass
will pass through the diagonal of all solitudes
drown yourself into solitude especially without solitude—
the transparency of the absolute will leave you all the more alone
on the shore with silvery lips
where only the naught could count your steps.

English translation by Flavia Cosma, previously published in http://ragazine.cc/2016/07/3-poems-by-ara-alexandre-shishmanian/

Ara Alexandre Shishmanian: La fereastră cu singur

uneori parcă am merge pe cer –
parcă asfaltul însuşi s-ar rătăci undeva
în dosul amurgului •
fiecare pas e ca un pariu – nu-l ai decît după ce-l cîştigi •
nimic – şi anume doar pentru nimeni •
de asta poate ne consolăm mereu
cu tunele – ne consolăm cu o lume sub pămînt
tot pămîntul ăsta e un corp format din alte corpuri
ce se-nghit unele pe altele •
pămîntul e de fapt monstrul absolut –
numai vidul, pe care nu-l întîlnim niciodată
deşi-l purtăm adânc în noi înşine,
e mai monstruos •
un fel de aripi-pleoape – priveam în timp ce zburam –
numai nimicul •
eu, nimeni •
am luat asupră-mi rănile ei –
mă ura acum
pentru că nu se mai putea vindeca singură
prin nefiinţă dureroasă •
oricum, dacă nu s-ar fi simţit vinovată
ar fi rămas mereu ceva fals •
de fapt încercam s-o trezesc
la adevărul rănilor ei ruşinoase •
se apăra şi rămînea astfel prizoniera
nevinovăţiei ei factice •
sufletul ei nu avea nevoie de răşină –
dublu, se jena să-i fie ruşine –
ruşinii-i prefera răşina neutră a uitării •
amnezia mai degrabă decît vindecarea •
e greu să respiri cu ochii închişi –
cu aripile ochilor închise •
căci ochii sunt şi un soi de plămâni –
respirăm cu ei nu aerul ci cerul înăuntrului •
nu doar plecarea de-acasă ci şi plecarea din lume •
de aceea nu mă întorc pur şi simplu acasă
ca să nu mă-ntorc niciodată în lume •
înainte îmi făceam grefe de ceasuri pe creier –
omul-oră devenea omul-minut •
mai recent am început să-mi fac grefe de ceasuri pe inimă –
semn că omul dispăruse de tot •
acum orele se-nşirau singure
la fereastră cu singur •
nimeni nu era în stare să-mi citească litera •
scriam texte ce curgeau deasupra literelor
ca peste nişte pietre de râu •
doar nimeni citeşte pietrele din albia râului •
doar nimeni ştie să mai citească râul în adânc •
doar nimeni poate să intre de două ori în aceeaşi apă •
cu siguranţă – doar nimeni •

Fenêtre avec esseulement

Parfois c’est comme si on marchait à même le ciel
comme si l’asphalte lui-même s’égarait quelque part
derrière le couchant,
chaque pas est un pari – tu ne l’achèves qu’après l’avoir gagné
pour rien – et précisément rien que pour personne
c’est pourquoi peut-être nous nous consolons toujours
avec les tunnels – avec un monde souterrain
toute cette terre est un corps formé d’autres corps
qui se dévorent les uns les autres
la terre est en fait le monstre absolu –
seul le vide, que nous ne rencontrons jamais,
bien que nous le portions profondément enfoui en nous-mêmes,
est encore plus monstrueux –
une sorte d’ailes-paupières – je regardais pendant le vol –
seul le rien…
Moi, personne,
j’ai pris sur moi ses blessures – elle me haïssait maintenant
parce qu’elle ne pouvait plus guérir toute seule
par douloureux non-être
de toute façon, si elle ne s’était pas sentie coupable
quelque chose de faux aurait toujours persisté
en fait je tâchais de la réveiller
à la vérité de ses blessures honteuses
elle se défendait et restait ainsi prisonnière
de son innocence factice
son âme n’avait pas besoin d’être ointe –
double, elle se sentait gênée d’avoir honte
à la honte elle préférait la neutralité ointe de l’oubli
l’amnésie plutôt que la guérison
Il est difficile de respirer les yeux fermés –
les ailes oculaires occultées
car les yeux sont aussi une sorte de poumons
nous respirons avec, non pas l’air mais le ciel du dedans
non seulement le départ de la maison mais le départ du monde
c’est pour cela que je ne retourne pas tout simplement à la maison
pour ne jamais retourner dans le monde
Avant je me greffais des montres sur le cerveau –
l’homme-heure devenait l’homme-minute
dernièrement j’ai commencé à me greffer des montres sur le cœur
signe que l’homme est disparu complètement
maintenant les heures s’étalent toutes seules
à la fenêtre avec esseulement
personne n’était capable de lire au moins mon écriture
j’écrivais des textes qui s’écoulaient par-dessus les lettres
comme sur les galets d’une rivière
personne seul sait lire le lit d’une rivière
sait encore lire le texte du tréfonds
personne seul peut entrer deux fois dans la même eau
certainement – personne seul


Traduction de Dana Shishmanian. Parût dans http://www.latoiledelun.fr/

Ara Alexandre Shishmanian: Păpădia albastră

ţin în mână o păpădie albastră – neştiută –
ce mă priveşte încet gânditoare •
opţiunea ei ciudată ar fi să mă culeagă cu privirea •
eu însumi sînt un ciudat copac –
cu multă clorofilă în dreptul ochilor •
plămâni şi aripi – zburînd respir •
păpădia albastră gândeşte încetinind secunde –
şi-n palmele mele secundele înoată ca nişte peşti •
obraz lipit de vid cântăresc impalpabilul •
plină de neant mi se descuie ruginita poartă a inimii •
fiara adoarme sub lumină ca o pagină în ghiarele semnelor •
păpădia albastră-i o navă cu care navighez
împărat al imperiului gândurilor •
purtat de briză-n crepuscul
mă preschimb într-un zeu cu paşii de toamnă •
învăluit în dezamăgire •
splendori de frunze mi se ofilesc sub tălpi
şi ning în vreme ce înaintez prin aer –
în mână cu sceptrul meu albastru şi magic •
cu sceptrul care mă priveşte şi mă gândeşte •
pe când la rîndu-mi privindu-l nu mă pot dumiri –
care din doi îl visează pe celălalt •


Le pissenlit bleu

Je tiens dans la main un pissenlit bleu – inconnu –
qui me regarde lentement et pensif
son option étrange serait de me cueillir avec son regard
moi-même je suis un arbre bizarre
avec plein de chlorophylle au niveau des yeux
des poumons et des ailes – en volant je respire –
le pissenlit bleu réfléchit tout en ralentissant les secondes
et dans mes paumes les secondes nagent comme des poissons.

La joue collée au vide, je pèse l’impalpable,
pleine de néant s’ouvre la porte enrouillée de mon cœur
la bête s’endort sous la lumière
telle une page dans les griffes des signes…

Le pissenlit bleu est un navire sur lequel
je navigue – empereur d’un empire de pensées –
porté par la brise au crépuscule,
je me change en dieu aux pas d’automne
enveloppé de déception
splendeurs de feuilles se fanent sous mes pas
et je neige
tandis que je m’avance dans l’air
tenant à la main mon sceptre bleu et magique
le sceptre qui me regarde et me pense
alors qu’à mon tour, le regardant, je ne peux me résoudre :
lequel de nous deux rêve de l’autre ?




Blue Dandelion

I hold in my hand a blue dandelion—an unknown one
it is watching me thoughtfully
its strange option would be to harvest me with its eyes
I am myself a strange tree—
with a lot of chlorophyll around my eyes
my lungs and my wings—flying I breathe
The blue dandelion thinks slowing down the seconds—
and in my palms the seconds swim like fish
A cheek glued to the void, I weigh the impalpable
Full of nothingness the rusty gate of my heart unlocks
The beast falls asleep under the light
like a page in the clutches of signs
The blue dandelion—a ship I navigate
Emperor of my thoughts’ empire
carried into the crepuscule by the breeze
I change into a God with autumnal steps
wrapped up by deception
carpets of beautiful leaves wither under my soles
and I am snowing
while I advance through air
In my hand I carry my blue, magical scepter
my scepter that is watching me and thinks of me
while watching it in my turn I can’t figure out—
which of the two is dreaming the other

Traduction de Dana Shishmanian. Parût dans http://www.latoiledelun.fr/
English translation by Flavia Cosma, previously published in http://ragazine.cc/2016/07/3-poems-by-ara-alexandre-shishmanian/

Ara Alexandre Shishmanian est historien des religions, auteur de plusieurs études sur l’Inde védique et la Gnose, parues dans des publications de spécialité en Belgique, France, Italie, Roumanie, États-Unis. Il est également l’auteur de 15 volumes de poèmes parus en Roumanie depuis 1997.

Ara Alexandre Shishmanian is author of several studies in Vedic literature and Gnosis, written in French and English and published in specialty revues and collective volumes in Belgium, France, Italy, Romania, United States. He also has published fifteen collections of poems in Romanian. His first collection in French, Fenêtre avec esseulement (Window with solitude), translated by Dana Shishmanian, was published in 2014 by Editions Harmattan (Paris). 

Յովհաննէս Ասպետ։ ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ

Սրբոց Թարգմանչաց Տօնին առթիւ Ձօն Հայոց Լեզուին

Հրաշածին ներշնչման մը մէջ վերին,
Քաղցրահնչիւն այբուբենը Մեսրոպեան,
Իջաւ հայոց երկիր լոյսն երկնածին,
Կերտելով վերելքն մեր ոսկեդարեան:

Գանձն երկնային ես դեռ մանուկ հասակին,
Հայոց լեզուի հնչումին մէջ սորվեր եմ,
Տառն իմ առաջին ու երգն իմ սրտին,
Ես իր աւիւնով յար ներշնչուեր եմ:

Թէեւ եղեր են անհեշտ ժամանակներ,
Ես արտասաներ եմ լեզուներ օտար,
Որ անոնք ինծի համար երբեք չեն եղեր,
Հեղ մը՝ հոգեհարազատ ու սրտավառ:

Դուն իմ քաղցրահնչիւն լեզու ոսկեղինիկ,
Դուն նուիրեալ հիասքանչ սուրբ մատեան,
Դեռ պատանի օրէն հարազատ ու բնիկ,
Մենք եղեր ենք մտերիմներ անբաժան:

Դուն մեր այգեստանը մշտադալար, բեղուն,
Դուն հազարումէկ բարբառներու լիաստան.
Մեղմաձայն շունչ մը ունի մեր հայոց լեզուն,
Երկնային լեզուներու համանման:


Յովհաննէս Ասպետ
Սոյն բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Սիրոյ Քնար» ի էջերէն

Village Poets of Sunland Tujunga monthly event features poet Shahé Mankerian

Village Poets of Sunland Tujunga present

SHAHE MANKERIAN

Featured Poet at Village Poets Monthly Reading

at Tujunga's Bolton Hall Museum, 10110 Commerce Ave. Tujunga, CA 91042

Sunday, October 23, 2016 at 4:30 p.m.

Shahé Mankerian is the principal of St. Gregory Alfred and Marguerite Hovsepian School in Pasadena and the co-director of the Los Angeles Writing Project. As an educator, he has been honored with the Los Angeles Music Center's BRAVO Award, which recognizes teachers for innovation and excellence in arts education.

His poems have won Honorable Mentions in 2011 Allen Ginsberg Poetry Award and Arts & Letters Journal of Contemporary Culture. Shahé was a Semi-Finalist for the Knightville Poetry Contest. He was the first place winner of 2012 "Black and White" anthology series from Outrider Press. 

Mankerian's most recent manuscript, History of Forgetfulness, has been a finalist at four prestigious competitions: the 2013 Crab Orchard Series in Poetry Open Competition, the 2103 Bibby First Book Competition, the Quercus Review Press, Fall Poetry Book Award, 2013, and the 2014 White Pine Press Poetry Prize. His poems have been published in numerous literary magazines. 

Writer's Block at Father's Grocery Store

Coarse coffee grinds took the color 

of Medusa's hair. A pound of garbanzo 

weighed less than Nabokov's Lolita. 

A bag of pita felt softer than Juliet's 

pillow before suicidal Romeo. I wrote 

countless villanelles on paper bags 

before stuffing them with cans of dolma, 

bottled rose water, and pouches 

of Aleppo pepper. I thought I saw 

the Karamazov Brothers tasting Kalamata 

olives. Sometimes I sat on cardboard 

boxes full of fava beans and daydreamed 

about Anne Sexton. I couldn't write 

because Father called me back to work. 

Madame Bovary wanted two pounds 

of French ham sliced thinner than lined paper. 

This poem appeared in *The Indian River Review, April 2016

Gayane M. Haroutyunyan: Cold and Beautiful

Cold grey and beautiful
send me off
to tame the tigers of you
to draw the punctured line of you
with the funny stink and the greedy breath of you
the old man’s mouth of you

Cold never black and beautiful
like life
for I see the rising planes of you
the barely here of you
enclosed in the alchemy of you
and the speaking stones of neon bliss of you
Cold red and beautiful
like love with its promise
so stunning
there is no need
for its graceful manifest of you
From
the silent
windy
laugh of you
to the hidden
breaking
cry of you
New York




This poem appeared in Zeteticrecordwebsite.

Gayane M. Haroutyunyan: MY BODY

Last night
when I was cooking
a lonely dinner
of potatoes
and Brussels sprouts
I burned my arm
in five places
in five minutes.
I didn’t ice it,
instead
I went on
cooking
thinking
waiting.
Blisters
showed up
like capsules
of shifting fish
glistening
beautiful
and then
I felt sorry
for my body
how it suffers
for years
and doesn’t know
how to stop.




This poem has appeared in Apple Valley Review.
Gayane M. Haroutyunyan recently graduated from Sarah
Lawrence College in New York with an MFA in creative writing.

2016 Banned Books Week: September 25 − October 1, 2016

Banned Books Week is an annual event celebrating the freedom to read. Typically held during the last week of September, it highlights the value of free and open access to information. Banned Books Week brings together the entire book community; librarians, booksellers, publishers, journalists, teachers, and readers of all types, in shared support of the freedom to seek and to express ideas, even those some consider unorthodox or unpopular.

To learn more about this annual event, visit this link.

Pablo Tenekedjian: LAS PRISIONES

LAS PRISIONES

I

Nada debe asfixiarse entre sus labios,
Ni el óxido aguado de las lunas,
Ni un estallido de claroscuros
Cuando los medios cautivan.

Aprisa,
No se apuren.
Traigan agua de los estambres y amantes insatisfechas,
Una extraña lactancia que invada los gineceos,
Muerte que desdoble sus costillas.

Despacio,
Más aprisa.
Cambian los rostros y nada cambia.
Un capullo de capa negra
Rompe la magia en artera distancia;
Y eso es,
Sólo,
Pétalos como excusa y agonía desdentada.


II

Y un fragor precipitado guillotina las miradas,
Y la amargura profana a diente suelto
Como el súbito fracaso embiste
En medio de la felicidad más propia
O sobre la cercanía de un rostro que nos miente.

No hay más.
La esperanza dura
Lo que en los ojos
Tiembla.
No se abrazan fulgores
Ni se apuesta en crisálidas,
Sólo se trabaja para arrullar un labio que se mueve en el limo
Y que columpia en sus voces a brutales gusanos.

Carne y carne.
Carne y miedo zozobrando por sus cuatros cuchillas,
Carne y carne amasada en inciertos,
Y hambre
En lecho de entrepiernas
Y en perfil de suspenso.


III

Nada. Aquí ni nadie,
Nadie.
Y más aun,
Dentro fuera como si todo
Eso mismo y nada,
Aquello en barracas de yemas inseguras
De niñas que dejan caer
¡cómo!,
Un amor de alcantarillas y de hoces mendigas.

Recomenzar.
Regresar y ser. Voltear.
Lo mismo y nada.

Pablo Tenekedjian nació en Argentina en 1974. Es Licenciado en Literatura por la Universidad de Chile y candidato a Magíster por la misma universidad. Ha publicado sus poemas en varias revistas literarias así como ensayos y artículos. Profesor universitario, ha dictado la Cátedra del Monográfico de "El Quijote" en la Universidad Diego Portales.

Փանոս Ճերանեան։ ԱՐԵՒԻՆ ՊԷՍ

Դուն կը նայիս,
աչքերուդ զոյնն աչքերուս մէջ
մոռցողի պէս։

Դուն կը կանչես,
քամիներու թեւով տարուած
յուշերուս պէս։

Կը մոտենաս,
ինծի երբեք չհանդիպած
անձի մը պէս։

Դուն կ'անհետիս
իր մթութեան սիրահարուած
արեւին պէս...


                               

       

PETER BALAKIAN: Head of Anahit/British Museum

For Michael Coyle and Donna Frieze

1

You said anyone could walk in
with a pack of explosives as we passed through
the crowds of tourists and school kids — 

under the glass-grid ceiling lit with sun.

I was saying: She’s our earth, our body, our sex,
as we drifted down the halls of statues and colonnades
and hunks of facades of Greek temples until we found

room 22, “The Hellenistic World,” where a bronze face
in a glass box on the wall stared back at us.

Head from a bronze cult statue
of Anahita, a local goddess
in the guise of Aphrodite (200–100 BC)

the text hung there in space — 

Found in Satala in NE Asia Minor
(Armenia Minor)

a left hand holding drapery was found with the head  //

and out of some bad Comedy Central joke,
my iPhone buzzed with a flash news update
about ISIS or ISIL, or whatever they called themselves that week — 

Temple of Baalshamin at Palmyra — blown up — 
the phrase re-circled — blown up — 

2

and my head was back in the white van with the TV crew in ’09
winding through the buttes and roadside gullies of the Syrian desert,
to the Armenian memorial in Der Zor,

before we went to Palmyra where I sat under
50-foot Corinthian columns — 
the corners chipped by wind and sand

in late May when it hit 110 at noon
and the sun melted the plastic rim of my cell phone — 
as our driver appeared out of nowhere with stacks

of zaatar bread and Diet Cokes — 
we found some shade under a portico
as the visionary pillars disappeared into blue sky.

3

Outside students were buzzing through the gates
of UCL and the brown brick of Bloomsbury was lit up
with sun after rain — 

inside the wunderkammer of Hans Sloane
and the collectors who hauled their stuff from the Middle East — 

(What is the Middle East? my Turkish publisher
asked an audience at NYU — 
Istanbul, Jerusalem, Mumbai, Srinagar?)

you kept asking: What is year zero to us?
Didn’t our war destroy some temples and museums?

I called the curator on the phone at the info desk
to leave my complaint on the message machine
about the signage:

“Satala wasn’t Armenia Minor/NE Asia Minor — 
it was central Armenia /Anatolia — make correction.”

4

What questions were we asking
staring at the misinformation on the wall
and the beautiful Armenian head of Anahit?

Why was I back in Der Zor at the chapel
digging Armenian bones out of the baked ground — 
scratching the marrow and dried mildew?

5

In the age of throat-slitting on Twitter
the imperial shock and awe of burning Tigris — 
the lynching of Saddam on the internet,
vanishing tomb of Jonah — 

which fetishized objects ... whose museum?

6

I’m gazing at the head of Anahit — Armenian
goddess of fertility and love — 
(no more local than the Brooklyn Bridge)

staring at the green and red paint still speckled on her bronze head.
I love her serpentine upper lip, her eyes of black space — 
I stare into the screw hole in her neck
the two curlicues of hair on her forehead
her august throat; her dense acanthine hair.



This poem appeared in Poetry magazine's September 2016 issue.

Մարինե Պետրոսյան։ Խաղաղ ջրեր

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

ոչ փոթորիկ էր

ոչ էլ շնաձկներ կային

ուղղակի երեխան լողալ չգիտեր

ու իրան ոչ ոք օգնել չէր կարող

ոչ ձկները

ոչ թռչունները

որովհետև իրանք ձուկ էին ու թռչուն

ոչ թե մարդ

էսօրվա պես հիշում եմ

աշուն էր պայծառ աշուն

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

Յովհաննէս Ասպետ: ԳԵՐԵՐՋԱՆԿՈՒԹԻՒՆ

Յուլիսեան խաղաղ կէս գիշերին,
Լուսնին արծաթեայ լոյսին տակ,
Մենք ձեռք ձեռքի կը քալէինք ուղիներէն,
Հսկայ ծառերու կիսամութ ստուերներուն տակ,
Թմբիներու քաղցրածորան օծումին մէջ հարբա՜ծ,
Երբեմն ցանկապատին յենած կողք կողքի,
Մենք կը դիտէինք մեծ լուսնակին,
Կարծես թէ ան շատ մօտ էր մեզ:

Գիշերուան կախարդուած օդին մէջ,
Չնաշխարհիկ համակրանք մը կար, մտածում մը երջանիկ,
Որ մեր դրդում սիրտերը կը մտերմացներ իրար.
Ուշ գիշերին մէջ իր սրտագին նուիրումը՝
Ա՛լ աւելի խորհրդաւոր էր ու նշանակալից,
Որ իմ լլկուած, ընդարմացած յոյզերը կենսանորոգէր.
Ո՜հ, ես իր սիրոյ առաջին համբոյրին մէջ հրանուտ,
Իմ վաղեմի անկենդան սէրերը մոռացումի մատնեցի,
Իմ յուզումնահար ու տագնապալի յոյզերը խաղաղեց.
Այս իրիկուն իմ անդարման տակաւութիւնը հոգւոյս,
Իր սիրոյն հանդարտ ջուրերուն մէջ լուացի.
Իմ շղթայուած կաշկանդումներէս,
Լոյս րոպէին մէջ ինձ ազատ արձակեց,
Եւ մեղմաբար իմ հոգին անզուգական,
Քաղցրութեան մը մէջ թաթխեց,
Ու ոռոգեց իմ ծարաւի սիրտս:

Գիշերային աներեւակայուած երազ մըն էր ան,
Թէ երկնային հրեշտակի մը յայտնութիւնը՝
Իրօք մեր սերտ հաղորդումին մէջ կար սէր մը եզակի,
Սրտագին ծորում մը գերերջանիկ.
Ուստի նա իր արբշիռ հիացումէս թեւարկած,
Փարթամօրէն ինձ փոխադրեց իր սիրոյ արքայութեանը մէջ,
Եւ սոյն պահին ինձ այնպէս թուած,
Որ սկզբնաւորութիւնն էր մեր յաւերժասիրութեան.
Հոգիս իր քաղցրութիւններով թանձրացած,
Իրեն համար անվերապահ պաշտում ունէր:

Այս իրիկուն ես իմ անհուն հրճուանքէս մղուած,
Իր ձեռքը բռնած,
Ինք տարի իմ պարտէզը ծիրանի.
Ու հապա նա իմ հոգւոյս փարած ինձ տարաւ,
Մինչե՜ւ երանութեան աղբիւրները:

1968 Lamorlaye-France

Ձօնուած Ժօաննային Յովհաննէս Ասպետ

Aaron Poochigian: Good Morning, Night

First a gunshot then the sirens
murdering sleep at three a.m.

Beyond the sill an urban gulf
and fear greater than for oneself.

There is no war of us and them
in the eternal Barrio,

only a desperate status quo.
Worse, after all that noise, the silence.

This poem appeared in https://aquietcourage.wordpress.com/2016/07/16/good-morning-night/

Aaron Poochigian: Derelicts

Aaron Poochigian

Aaron Poochigian earned a PhD in Classics from the University of Minnesota in 2006 and an MFA in Poetry from Columbia University in 2016. His book of translations from Sappho, Stung With Love, was published by Penguin Classics in 2009, and his translation of Apollonius’ Jason and the Argonauts was released October 2014. For his work in translation he was awarded a 2010-2011 Grant by the National Endowment for the Arts. His first book of original poetry, The Cosmic Purr (Able Muse Press) was published in 2012, and several of the poems in it collectively won the New England Poetry Club’s Daniel Varoujan Prize. His work has appeared in such journals as The Guardian, Poems Out Loud and POETRY.   

These poems previously appeared in thehypertexts.com. 

Derelicts

I.

I heard the harmless maniac

who camps in front of my bodega

roar from his carton on the stoop:

“I am the Alpha and Omega,

the kick in the smack, the massive attack,

the zoom bah bah, zoom bah; whoop, whoop, whoop!”

Polychrome Christmas lights were blinking.

A white dove—well, alright, a pigeon—

posed on the guy’s cardboard façade.

I don’t go in much for religion

but, trust me, I could not help thinking,

“Lo, another son of God.”

II.

I love you, vagrant, with my own self-love

because I see myself there sleeping rough

on rubbish under a construction scaffold.

Because I hear my future in your cough,

my voice among your five defiant voices,

I love you, vagrant, with my own self-love.

What crisis crazed you? Was it chance or choices?

Come summer, if my doom does not improve,

your landmark madness will be me unraveled.

So here’s a buck—a fiver? That’s enough:

I love you, vagrant, with my own self-love."

III.

Ah, where the wind is ruffling

trash bags, and moonlight snags

on cracked façades: that shuffling

nebulous humanoid

who glooms through shreds and drags

a shadow like a void.

The beards of the Unemployed

dissolve in the rags

and shag of night.

Mott Street, each time I walk it,

parades this mental case.

Last week he dredged his pocket,

flashed me a watch—no band,

just a smashed, digital face.

The time: Please Understand.

A whirlpool demand 

from backward space; 

a black-hole wound.

He always gives me this funny

feeling, a pity akin

to rage: should I toss money

into a bottomless bum?

Indulge my nagging twin?

Feed what I could become? 

Here’s something, Mr. Mum,

but keep your grin—

I don’t want none.

IV.

It’s late and lost in tunnels that I find him— 

Mr. Mirror Shades (the mufflered one),

his past the tentacles of pipes behind him,

his stature like a hunched harp made of bone.

A tarot card, a king of prophecy

enthroned on coats and rubbish, he sometimes

rattles his wicked little cup my way

and conjures up a mishegoss of rhymes:

One wave of poison, two of disease,

and a pulse will roast your phones and freeze

your engines.

Rats, then, will rise through the sewer grates

as executors for the Fiend or Fates

and gnaw with a vengeance.

Sirens will sing the Apocalypse Blues

and, morning, noon and night, the news

will be static.

Why bother dialing nine-one-one?

Why dash for the drawer and get out the gun?

Why hide in the attic?

No one will be surviving this,

so go out and find somebody to kiss,

or religion.

A blood tide creeping up our shores,

it’s time to get down with the dinosaurs

and passenger pigeon.

So he intones, out of his nose, his skull.

Chuckling, then, he scrunches for a bow,

and I give something to the oracle

for briefly making Armageddon now.

Jacqueline Tchakalian: To Be Beheaded, Armenia, 1915

Jacqueline Derner Tchakalian, a visual artist and a poet, lives in Woodland Hills, CA. Her poems have appeared inEclipse, So to Speak, California Quarterly, Westward 4and other publications. She was a finalist in the 2010 Tennessee Williams Literary Poetry Contest and the 2007 Conflux Press Artists Book Contest. Previously, she was a co-director of the Valley Contemporary Poets Series and for the Los Angeles Poetry Festival. Her book, The Size of Our Bed, Red Hen Press, was published in 2015.

         For those who deny.

to be the beheader

      is to ignore
                           
      how deeply memories

      embed themselves           

      in tomorrow's 

            blood    


to be beheaded

      is to lose touch 

      source of thought

      water's web

      sight of blood

            running away


to be an observer

      on site    viewing photos

      watching film    willing or not

      is to be grateful you are not

      the victim    your blood

            recording everything


to be remembered

      victims' dried blood 

      must be washed 

      with clean hands 

      in memories' open

            baskets of language

This poem appeared in the July 2016 issue of Frogpondia.

Shahe Mankerian in Poetry Within Reach

Poetry Within Reach will recognize and honor nine seasoned and emerging published poets, known as the Pasadena Rose Poets, who live and/or work in Pasadena. They are Marcia Arrieta, Teresa Mei Chuc, Hazel Harrison Clayton, Mel Donalson, Kate Gale, Shahé Mankerian, Carla Sameth, Victor Vazquez and myself. This “happening” will also provide an opportunity for the public to listen to their stories and to connect. The event will produce an archive of ideas, images and stories that will extend Pasadena’s cultural legacy into the future and enhance the quality of public space.

Wednesday, July 27 at 12 PM - 1 PM

Pasadena Senior Center

85 E Holly Street

Pasadena, California 91103

Ինչպէս Հայերէնը ՀԱՅԱՏԱՌ գրել/Comment taper en arménien/How to type in Armenian

Ահա ինչպէս կրնաք հայերէն այբուբէնով տառագրել

Voici comment vous pouvez taper en arménien

Here is a step to step guide on how to type in Armenian

Nayiri.com, an online dictionary source, gives excellent information on how to type in Armenian. Here's the link to the how-to page

You may print this keyboard image to help you with Western Armenian typing. Other keyboards are available on the Nayiri site.

Good luck/Bonne chance/Յաջողութիւն՝ 
Լօլա

ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ։ ԿԱՐՍ

Այստեղ ծննդավայր է։ Այստեղ բերդ կայ թաղուած,
Այստեղ արեւը ճզմուած է։
Հարթողը գերաններ չէ բարձրացուցած։
Այստեղ վեց տասնամեակ է՝ որմնադիրնեը չկան։
Սեւաթափ, լքուած քարերը յանկարծ քեզ կը ճանչնան
Անոնք նշաններ ունին
եւ կը սպասեն։


Այս է սէրը.
Մտերիմ գոյն մը ինք իր մէջ կը լոգնայ
Տարեց հայուհիի պէս, որուն մարդը
պանդխտութեան վէրքը կ՚ապրի։
Հին ժամանակներուն պատմուած պատմութիւն է
Որուն հանդէպ հաւատքը դեռ կը պահպանուի.
Հոս նոր սէր մը կը լռէ երբ հնչիւնները մսին։
Ծննդավայր է։


Կը խեղդուի գորշ քարի գոյնը,
Եթէ հեռանայ տեսողութենէդ՝
Լոյսերուդ մէջ
աչքերուդ հետ կը խեղդուի ինչպէ՜ս։


Ալումինիում թուղթէ ճմռթկուած արեւը
Կողերը քակած կը հազայ թոքախտաւոր օրուան մէջ,
Եւ քաղաքը՝ վաթսուն տարի բանտարկուած
ոճրագործի համրութեամբ կը հալի։


Հնդկահաւելու կչկչոցը կ՚երերայ շալվարներու ետեւէն.
Անշարժ նայուածք մը կայ, պահուա՛ծ է քարերուն մէջ,
Անշարժ նայուածք մը կայ, պահուած է քարերո՛ւն մէջ,
Ո՞վ մեռաւ անցեալ ամիս քունին մէջ արտասանելով
Չարենց։
Մենք անձրեւին տակ տեսանք զիրար,
Անանուն, երջանկօրէն փակ մեր աչքերուն տակ
կարմիր կրակով.
Եւ ինչպէս որ խլաթակ գիշերուան մէջ
Ովկիանոսը կ՚ոռնայ ոստրէի բարակ պատերէն՝
մեր կարօտը մօտեցուցինք։
Եւ ինչպէս որ մորֆինի ասեղը կը խրի
Ցաւատանջ մաշկէն՝
Մեր կարօտը ներսուզեցինք։


Երբ թռչուններ քանալներու մէջ կ՚ողբային
Անգոյն երկնակամարին վրայ ծառեր կը խեղդուէին
սուլոցներէն հովի
Ու տակառներու մէջ ձեռագիրներ կը մղկտային
Ան անձնասպա՛ն եղաւ։
Ոչ ոք հարցուց թէ ինչու։
Բանաստեղծ մը տասներեք տարեկան էր
Ուրիշ մը երեսուն
Ուրիշ մը եօթանասուն
Ան սպաննուեցաւ իր վերջին երգը թողած պատերո՛ւն.
Գիտէր՝ պատերը հալիլ գիտէին,
պատերը երբեմն լռե՜լ գիտէին։


Մեծհայր մը սարսափած մարանի աղօտ լոյսին տակ
Հայր Մեր-ը խաչակնքեց


Ո՞վ մեռաւ անցեալ ամիս արտասանելով Չարենց։


Այստեղ ծննդավայր է։ Ճրագները կը վառին,
Կառապաններ եւ հովիւներ կը վերադառնան
Մեռած երգերու դիակները թողած
խոպան արտերուն եւ ջղջիկներուն.
Ալի՛, կ՚ըսեմ, չայ մը բեր,
Պանդոկին մէջ երեք հայ կայ հսկումի
Բազմութիւններ կան հեռուն
ողբերգութիւն կը կարդան։
Ալի՛, կ՚ըսեմ, թակարդ մը բեր, հոս մուկերը կը վխտա՜ն։
Կը փակեմ դուռը, կը գծեմ Եղիշէ Չարենցի դէմքը թաքնապիրկ
Պարոյր Սեւակի լուսաճայթ դէմքին վրայ,
Նոյն տեղը կը գծեմ ուրիշ ուրիշ ուրիշ դէմքեր…
Անիւը ետ կը դառնայ։
Գետի ափին անտաշ տուն մը կը տեսնեմ
Լուսամփոփի պէս աղջիկ մը նուաղուն,
Յարդագողի ուղեւոր մը հրաքանքար
Որ հնամեայ քերթողութեան ճակտին գրեց
Շոգ, ոգելից խոհի տողեր հռնդուն,
Եւ հեռացող արօտներէն արիւնահոտ
Կը մօտենան կախաղանի թեւերը զո՛յգ….
Ալի՛, կ՚ըսեմ, աս ի՞նչ շուն է, ամէն գիշեր
Այսպէս կու լա՞յ։
Ալիին նալինները մթապատ նրբանցքներու
Հեգնանքին մէջ կը հռհռան։


Ի՛նչպէս շարժեմ գաղափարը
Եւ ստուերը ձգեմ փոխաբերականի մէջ։


Ոստրէի թաց պատերը կը լսեն
Ամէն Ուրբաթ երբ մուազզինը իր մինարէն բարձրանայ
«Աստուած մե՜ծ է» կանչելու՝
Շոգեկառք մը կը խորտակուի
Էշերու եւ տէնկերու քամլքուած նայուածքին մէջ։


Պատմութիւնը՝ գաղթի ճամբան մնացած
կապոցի պէս հինցած,
Արեւր ճզմուած է սպաննուած բանաստեղծին պէս,
Այդ թոքախտաւոր կապուտաչեայ սիրուհին
Բանաստեղծին չունեցած շիրիմը
Հասկագոյն թեւերով գրկած
կը հազայ
խլաթակ
Մաղաղկուն թոքերը հանած՝ ծակտիքներէն արիւնը
կը կաթեցնէ վրաս
վրա՛դ
մեր բոլորի՜ն վրայ


Ոչ, ընդամէնը հրաժեշտ մը չէ
Այս հանդիպումը արնոտ՝ ոչ թէ նարօտ ու պատարագ
Վերածնո՛ւնդ կը բուրէ։


Սի՜րտ մը թաղուած է հոս
Հոս անթեղուած է բերդ մը ամրասիւն։

Այստեղ ծննդավա՛յր է։

K A R S



This place is birthplace Here entombed lies a fortress
here the sun is crushed
beams were raised with no leveler
here over six decades there are no masons
dark abandoned stones suddenly call your name
they bear signs
and they wait

Such is love
an intimate color bathes itself
like an Armenian matron whose mate
lives the wound of exile
it's a tale told since time immemorial
held sacred in a faith still maintained
here a new love grows mute when sonorities are cold
it is birthplace

The color of gray stone drowns
if it moved out of your sight
amongst your hopes
oh how it drowns within your eyes!

The wrinkled sun of aluminum foil
coughs in the consumptive day undoing its sides
and with the stillness of a felon jailed for six decades
the city melts down.

The gobble of turkeys sways behind shalwars
a gaze in stillness hides in the stones
a motionless gaze hidden in the stones…

Who died last month reciting Charents in his sleep?

We saw each other in the rain
nameless with crimson fire under our
blissfully closed eyes
and not unlike the deafening night
when the ocean roars from the thin walls of an oyster
we brought our yearning closer
and just like an addict’s needle puncturing a pain-pierced
membrane we injected our yearning

When birds bewailed in canals
trees were drowning in the whistling wind
of the colorless firmament
and manuscripts moldered in barrels
He killed himself
no one asked why
a poet was thirteen years old
another thirty
another seventy
He was killed leaving his last song
to the walls
he knew the walls knew how to dissolve
at times they knew how to be silent

A terrified grandfather in the twilight of the cellar
crossed himself a Pater Noster

Who died last night reciting Charents in his sleep?

This place is birthplace the lanterns are lit
coachmen and shepherds return
leaving the corpses of dead songs
to barren fields and bats
I say Ali get me a tea
There are three Armenians in the inn
further away there are crowds in vigil
reading tragedies
I say Ali get a trap mice are infesting this place
I shut the door I draw Charents's discreet countenance
over Sevak's flood-light face
in the same place I draw other other other faces
the wheel turns back
on the river's bank I see a rustic house
a muted maiden like a light-shade
a traveler ablaze on the Milky Way
who wrote spirited lines of shimmering thought
on the forehead of ancient poetry
and from the receding pastures of gore
approach the twin arms of the gallows
Ali I say what dog is this? Does it cry like this
every night?
Ali's clogs clatter in the sarcasm of
gloomy corridors

How do I move concept
and leave its specter in metaphor?

The open walls of oyster harken
every Friday when the muezzin goes up the minaret
to call God is great!
a train derails
in the pinched gaze of donkeys and packs
History worn out like a bundle left on the road to exile
The sun is crushed like the murdered poet
that consumptive blue-eyed mistress
with tawny arms hugging the poet's tomb that's not there
coughs
raucously
Relieving tattered lungs from pinholes she drips
the blood on me
on you
on all of us

All in all this bloody encounter
is not a farewell it smells of renaissance
not of High Mass or incense
A heart is hidden here A solid fortress seethes under ashes

This place is birthplace




Vehanoush Tekian

translated by Tatul Sonentz

ՅԱԿՈԲ ՆԱԼՊԱՆՏ ՏԼՏԼԵԱՆ։ ՀԱԼԷՊԱԳՐՈՒԹԻՒՆ

-5-

Այս ալ տեսայ

Ապրեցայ

Շնչեցի բջիջ առ բջիջ

Թէ ինչպէ՞ս

Որոտը ռումբերու

Ահազանգն անապահովութեան

Կրծեցին ու յօշոտեցին

Երեւակայութեանս հորիզոններն

Եւ բռնաբարեցին

Ներշնչանքիս հրեշտակները

Զիս վերածելով

Ամուլ եւ steril

Ճեփ-ճերմակ թուղթի առաջ

Մարտնչող

Բայց պարտուող բանաստեղծի մը

Ինչպէս արեան սպիտակ հոսքերուն դէմ

Անզօր անյոյս մաքառող

Leukemia-ով տառապող

Սափրուած գլուխներով մանուկներու

Հալէպ ախ Հալէպ

Գոյութեան երակներուս մէջ

Ե՞րբ պիտի ներարկես

Վերակենդանացման թափանցիկ plasma-ն

Եւ կաս-կարմիր արիւնը

Բոսորագոյն յարութեան

Հալէպ ախ Հալէպ:

ՅԱԿՈԲ ՆԱԼՊԱՆՏ ՏԼՏԼԵԱՆ

ՀԱԼԷՊ

kantsasar.com

Դանիէլ Վարուժան։ ԱՆՑՆՈՂ ՏԱՐԻՆ

Պառաւցած է: Ձիւն գիսակներ` ծոծրակին

Խոր ակօսները կը սքողեն, եւ բերանն

Ակռայ չը կայ. միսերը չոր, ցըրտագին,

Կը դողան:

Ան կը փախչի մերկ ծառերուն խորերէն. 

Կըքած, մախաղ մ’ունի ուսին. իր աչքեր` 

Աղօտ լոյսով` ձանձրոյթ, խոնջանք կը փայլեն 

Տարուբեր… 

Միշտ կը փախչի մախաղովն, ուր իղձեր կան, 

Մոխիր յոյսեր, անբախտներու վաղամեռ 

Հառաչանքներն ու ինքնախաբ մարդկութեան 

Երազներ: 

Ժամանակի մ’հեղեղին մէջ, հէ՛գ պառաւ, 

Պատրանքներով իր քամակն ա՛լ ծըռած է: 

Կ’երթայ մեռնիլ հանգըստութեան մեծ անձկաւ: 

Անդա՜րձ է… 

Մըթընշաղին մէջ մարդիկներ, վայրապա՜ր, 

Ապշօրէն, լուռ կ’նային անոր ետեւէն, 

Եւ գոչելով թախանձագին. -Վայրկեան մ’ալ. - 

Կ’աղաչեն: 

Բայց ուղեւորն լերան ետեւ ա՛լ լըռին 

Կը կորսըւի. եւ կը դառնան մարդիկներ 

Նոր եռանդով մը կ’ընդգըրկեն Նոր տարին, 

Անտարբեր… 

(Փուշի Ակօսներ տետր, Վենետիկ 1902-1905)

Պետրոս Դուրեան։ Հայուհին

       Աշնան մէջ էր, երեկոյ մը 

Վերադարձիս յԻւսկիւտար, 

Օդը պարզ էր, հողմը մեղմիկ, 

Ծովուն ջուրերն ալ հանդարտիկ: 

       Շոգենաւին սարաւանդը 

Նըստած անկիւն մ՚առանձնակի՝ 

Ուշադրութեամբ ես նոյն օրուան 

Լըրագիրները կարդայի: 

       Մէկ մ՚ալ յանկարծ սանդուխէն 

Վեր ելնելու ոտնաձայն մը 

Շըփոթեց զիս եւ աչերս 

Դարձուցի դէպ յայն կողմը: 

       Հայուհի մ՚էր վեր ելնողն, 

Բարձրահասակ եւ գեղադէմ. 

Անցաւ մօտէս նէ սիգաճեմ, 

Նստաւ անկիւն մ՚ինձ դէմ առ դէմ: 

       Ո՜հ, կարծես թէ նէ երկնային 

Զըւարթուն մ՚էր վար իջած՝ 

Լոյս սփռելու, սէր բուրելու, 

Խըռովելու սրտերն այրած: 

       Այլ չըգիտեմ թէ ինչո՞ւ 

Կրկին աչերըս յառած՝ 

Իմ թերթիկիս վըրայ միշտ՝ 

Սիրտս էր ամբողջ խըռոված: 

       Մինչեւ մէկ մ՚ալ նաւաստին 

Խռպոտ ձայնով մը գալով մօտ, 

Ըսաւ. «Հասանք յԻւսկիւտար, 

Ալ ի՞նչ նստեր ես դու հոդ»: 

       Վեր վերցուցի աչերըս, 

Ոչ ոք տեսի մէջ նաւին. 

Մինակ էինք երկուքնիս, 

Մէկ մ՚ես, մէկ մ՚ալ … նաւաստին: 

Bedros Tourian: The Armenian woman

It was an autumn evening

As I returned to Uskudar

The air was clear, 

the wind was gentle,

The sea waters too were calm.

Sitting alone in a corner 

of the Steamship’s bow 

I read the daily papers 

with attention.

Suddenly footsteps 

going up the stairs 

caught my attention

and I turned my eyes 

towards them. 

It was an Armenian woman heading up, 

tall and handsome who 

assuredly walked by

and sat facing me 

Oh, it was as if an angel had 

descended from heaven 

to shed light, to spread love, 

To stir the hearts of the troubled. 

But I do not know why 

My heart already disturbed 

I kept my eyes fixed 

on my paper. 

Until the sailor announced 

with a loud voice, 

"We have reached Uskudar. 

Why are you sitting here?" 

I lifted up my eyes, 

and saw no one else on the ship.

We two were alone.

Me, and him, the sailor. 

Translated by Lola Koundakjian

Նիկողոս Սարաֆեան: Մոլորում

Պատրանքներովդ ահա, կեա՛նք, թշուառութեամբըդ դարձեալ,

Սադրանքներովըդ վայրագ կը հըրես զիս աւելի

Խորը հոգւոյս, ուրկէ խոյս հազիւ փորձեր էի տալ

Եւ սիրել քեզ… Կը ճընշես զիս խաւարովն անցեալի

Ու գալիքով մը, որուն դեռ լոյսն հեռու է մենէ…

Զիս կը սպաննես ամէն օր, կը փրցընես մէկ առ մէկ՝

Բոլոր թելերս սիրոյ։ Ամէն մէկ ժամըս ժամն է

Բաժանումի մը տըխուր։ Ամէն մէկ օրս յուսաբեկ

Անկում մըն է, հեռացում սիրած բոլոր բաներէս,

Որոնց երբեմըն հասնիլ տենդով, խանդով փորձեցի։

Ամէն մէկ պահ ժպտելով ու դիւթելով կը դաւես,

Ինչպէս դաւեց Տալիլան… Ու ձայն մ՚ահա, կեա՛նք, ինծի

Կը փսփըսայ շարունակ՝ ինչ որ ըսաւ Սամսոնին։

Ա՜, ձըգէիր ինծի գէթ՝ մահէն անդին աշխարհներ

Տեսնող հաւատքըս իմ հին ու բարութիւնս երբեմնի…

Կեա՛նք, կը հեգնես դարձեալ զիս… Ամենէն մեծ չարիքն էր

Որ կըրնայիր տալ ինծի. ոչ բաժնուիլ կարենալ

Քեզմէ և ոչ քեզ սիրել… Այլ մընալ լոկ կենդանի

Իբրև մեռել մը. այսպէս, իբրև մարտիկ մը պարտեալ,

Նաւ մը՝ օտար ծովուն վըրայ, որ ոչ մէկ ափ կը տանի։

Նիկողոս Սարաֆեան

«Տեղատուութիւն Եւ Մակընթացութիւն»

Փարիզ, 1939

Marée Basse et Marée Haute, 1939

Ebbe und Flut, 1939

Նիկողոս Սարաֆեան: ԽԱՂԱՂԱԿԱՆ ՈՎԿԻԱՆՈՍ

Կէս դար յետոյ, երբ գացի հոն՝ ուր ապրած էինք մենք,

Տուն չկար՝ տեղն էր պարապ։ Չէի ճանչնար հողը մեր։

Փողոցն՝ որ մեծ եմ տեսած, փոքր էր։ Աչքերս են խաբեր։

Տեսայ՝ ինէ դուրս չկար յիշածս, անցեալ շէն կեանք, շէնք։

Կը չըքանայ մենէ վերջ այն՝ ինչ որ մենք կը յիշենք։

Մեր հողն էր փակ։ Ես՝ օտար։ Կ’ուզէի՝ մայրս երեւար։

Կ’երեւար։ Ջինջ իրիկուան լոյսն իսկոյն զայն կը ջնջէր։

Միտքս էր ջնջեր իր մէջ՝ հին մըտածումներ եւ տենչեր։

Նըւազեր էր աճելով հաւատքով կամ դառնաբար։

Մահը կէսէ աւելին առած՝ ըրած էր խաւար։

Եւ մինչ պարապն էր առջիս, ես՝ կողոպտեալ, ոտքէս վեր

Կը չափէր մէկն. «Ի՞նչ կ’ուզէ այս դրսեցին…»։ Քալեցի։

Ո՞ւր… Հողն էր լուռ, հոգը չէր։ Քաղաքս օտար էր ինծի։

Մեծցած, փոխուած եւ ճանչցածս սպասածէս վեր, տարբեր։

Կ’անջատուէի անցեալէն եւ ան ինէ կ’անջատուէր։

Մոլոր էի եւ տեսայ՝ զուր է կառչիլ յիշուածին [1] …

ՄԻՋԵՐԿՐԱԿԱՆ հատորէն

ՅԳ

« Խաղաղական Ովկիանոս ». - Հատուած է (իբր կարգաթիւ 2 թւանշանը կրող), լոյս տեսած « Դրազարկ » տարեգիրքին մէջ, 1968ին: Ծանօթագրութիւն մը, էջատակին, կը ճշդէ « Գլուխ մը ` « Մեկնում » գործէն »:

Նիկողոս Սարաֆեան:ԱՐԵՒ-ԱՆՁՐԵՒ

Անձրեւ-հովէն ուռած ուռկան։

Ծառերն ահա կը սարսըռան։

Փարիզ, Փարիզ. ծով անյատակ։

Կը կծկըտիմ բանտի նըման

Դուռի մը մութ կամարին տակ։

Բարի արեւ Օգոստոսի,

Ե՞րբ պիտի գաս ազատել զիս։

Ցեխոտ արցունք մը կը հոսի

Ոսկորի գոյն պաղ պատերէն,

Որ դարերու մահ կը բուրեն։

Ձուկերու պէս հալածական՝

Քարեր, ջուրեր կը դողդըղան

Բակին մէջ՝ ուր կին մուրացկան

Մը սիրային երգեր կ’երգէ,

Բռնած նիհար տըղուն ձեռքէն։

Բայց կը հեգնէ ձայն մը տարբեր

Ամէն երազ ու ամէն սէր,

Ե՛ւ քեզ, անձրեւ, որ շատըրուան

Փրփըրացայտ եղար, եւ մերթ՝

Քընար՝ սրտիս պատանեկան։

Սրճարաններ, լոյսեր շարժուն,

Այրող նըւագն անիւներուն,

Հաշիշի ծուխ, մշշոտ աշուն…

Կարօտներ հին կը խուժեն, մինչ

Կը զգամ դիւթանքն իրենց քանդիչ։

Ու կը դողամ ես ցրտակէզ։

Պահն է դարու մ’աքսոր կարծես։

Թախծոտ յուշեր զիս կը դաւեն։

Բարի՛ արեւ, ե՞րբ կը փրկես

Զիս՝ սողացող այս անձրեւէն։