Kevork Kalayjian: Ours

what's the use of looking
beyond the transparent glass
when you cannot let your soul
travel out and away from you,
to experience the wildness of the forests,
the infinity of the skies,
the uncertainties beyond the first horizon.


and don't you look at me like that!
I am not the one who can show you how!
you have to give birth to your love within you!
as for me, well I ...


I may put together some utterances,
so that you may create your meanings
through the recognition of my words.


I may put together some colors,
so that you may envision your portrait
through the vibrations of a traveling rainbow.


I may select some sounds
from animal calls or cosmic waves
so that you might live the music you feel.


I may also generate some thoughts
so that you might choose your religion
to draw boundaries on your life.


But all I really want to do
is to transfer some feelings
from my heart to yours, so that
my love, and your love, could be ours.


This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Kevork Kalayjian: The Ad

Do you want to go back to your previous lover?
Are you serious about falling in love again
with the person of so many years ago?
All you have to do is to be friends with me, then
Become intimate a little bit
and wham, or swish all of a sudden
it will come back to you, and you will realize that
you and you ex belong together.


It’s not a theory it has been tested.
Step by step, again and again.
Susan became a friend of mine
in March, we were intimate in June,
in July, she brought back her ex-lover
from France, and moved away with him.


With Carol I became acquainted in July
developed friendship in October,
we were intimate in November
and before that month was over
she knew that the person with whom
she broke off two years ago, was the person
she was looking for.


So you see it is proven, it works,
and you have nothing to lose
you will either find your former lover
or this ad will reappear
with your phone number.




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Adrineh: I Am In My Room

I am in my room
Where I can often be found
Listening to lovers’ songs
That is more like background noise
As my life often is.

I see the wooden dancer
Brought from Armenia
She is bare-breasted
With free-flowing hair
And jubilant skirt!
Her head covered
With what is part of my history now
A tambourine in her hand
Raised high
Eyes closed
Dancing to music
Only she can hear.

I am lying on my bed
My naked body exposed
In the only safest place
Left on this Earth
My Aloneness
I wrap it around me
Like a bright red-orange scarf
One of the few things
My mother brought with her
To this godforsaken country
When she was 21
How old I am now.

My body
With its own history
Too many
Taking parts of it
Have TAKEN pieces of it
Slowly for years and centuries
Sometimes
Going to the gym helps
I give my body strength
So it may appear that
My mind is strong too
And it has its walls
As I always have.

I pretend that I am
Protected
By this strength
Like the black obsidian stone
That populates
The other country
Where I should’ve been born
But can only visit
Like the few other tourists
Because nobody ever really
Just goes to Armenia
With its mountainous land
And ancient customs
Unless they want to study
Or exotify
Us somehow.

But my body knows
What my mind cannot comprehend
When I was hospitalized
Because I couldn’t walk for days
And the white male doctors
Could not understand
What is/ what was
That was wrong with me.

But my body remembered
The year before
I had gone to Armenia
For the very first time
To see relatives
I never knew I had
And my body reacts
Upon my return
Not because of something
I ate when I was there
As they would have me believe
But because it was misplaced
Lost
Forgotten
Somewhere
In that space inbetween.


Used here by permission.

Adrineh: You and I

you who held me
for 14 months
but came and left
across borders
of many kinds

you who i drove away
war is peace they say
but the monotony of our days
was too much
for me to bear

you across the ocean
give your love to a black cat
and i to a beige poodle
we didn’t realize
the telephone was broken

for you home is here
you say
but for me it is where i am
and sometimes
that was with you

you sound different now
but maybe you always did
and it is in fact i
who am listening
with different ears

i feel you in my bed sometimes
and the scent of you lingers on
but being multilingual
doesn’t mean we speak
a common language

you without a home
often tired and hungry
i am well-rested and well-fed
and regretful of all
that i didn’t say
(and all that i did)

you raised in the lowlands
learned to ride a bike
before you could walk
now back again attempting
to unlearn racist idealogy

i raised in a cold climate
learning more than one history
raised to be proud of my isolation
teaching others
how to say my name

you & i tried
to overcome boundaries
others set upon us
to love on the margins
to dare to speak
as lovers, as allies,
as traitors to war

but to fuse
the reality
with the dream
is what’s best
now i think

Used here by kind permission.

Introducing Adrineh

“I am a queer Armenian woman who continually challenges assumptions made about me and the world I inhabit. In a previous life, I worked in social services, but these days I’m more interested in contemporary art, online publishing and the potential for social media. I speak English, Armenian and French; I am fascinated by the art of communication in its many forms. Experiences of belonging and not belonging, as well as notions of community, inspire and inform my work.”

Միսաք Մեծարենց: ՃԵՐՄԱԿ ՎԱՐԴԵՐ

Ըսպիտա՜կ վարդեր, ըսպիտա՜կ վարդեր,
Զոր հովն անտեսեց այս ճամբուն վըրա,
Շամբուշ հովն աշնան` որ կը դղրդեր
Մոլեգին` հողին ընդերքն համորեն:

Ճերմակ գաղափա՜ր, ճերմակ գաղափա՜ր,
Աշնան մոլուցքեն դողահար հիմակ,
Համբու՜յր շուշանի, դյութանք ձյունեղեն,
Փերթ փերթ լուսինկա, ապրշում համակ:

Բե՜ր ինծի իղձիդ կաթը խանդաղատ:
Մենավո՜ր վարդեր, որ մելամաղձիկ
Մառախուղներուն մեջ դեռ կը ժպտիք,
Ապրեցե՜ք հոգվույս մեջ հավերժորեն:

WHITE ROSES

 

White roses, white roses,

Snubbed by the wind on its path,

The insane fall wind that rattles

The very entrails of the earth.

 

White notion, white notion,

Now shivering in autumn’s fury,

Kiss of a lily, snowed fascination,

Tattered moon, silk in entity,

 

Fetch me the fond milk of your fancy,

Forlorn roses, smiling as before

In this dense fog’s melancholy,

Live on in my soul ever more.

…………………… Missak Medzarents

Translated by Tatul Sonentz

ԱԲՐԱՀԱՄ ԱԼԻՔԵԱՆ։ ՀԵԶ ԻՐԻԿՈՒՆ

Մեղմութիւնն այս, հեշտանքի պէս համակող,
Քաղցրութիւնն, ուր ճաթըռտում են ճութ ու ճիռ,
Դո՛ւ քաղեցիր բիւր այգերից հողմակոծ,
Բիւր օրերի օշինդրից դո՛ւ քամեցիր։

Հանապազորդ հացիս վրայ լոյսն այս քո
Հացս երկնած հողիս հոգին չէ՞ միայն,
Որ երջանիկ էր, երբ նոյնիսկ մէ՛կ հասկով
Իր խաչբուռն էր հիւսում տօնին աւետման։

Իսկ քո կապոյտն այս պաստառոտ որմն ի վեր,
Ուր դալկաթերթ ծաղկանց հետ լուռ դէմքերի
Յառումներն են արդէն համա՜կ հրաւէր,
Ժպիտը չէ՞ այն գոհութեան գերագոյն,
Թէ արտօրէն ծովածփիկ ու բարի
Իրիկնացար արդարեւ, հե՜զ իրիկուն։

Kevork Kalayjian: [under-titled = the title is in the bottom]

it is not beauty alone
it is not the abundance of wealth
it is not shared poverty
it might give birth to gods
it might grow on beaches
it is more colorful than a rainbow
it is indescribable
it does not drip like blood
it might seem untouchable
it is definitely imaginable
but you still always wonder
if it ever exists
the warmth the tears the jealousy
the aggression the beauty

…

LOVE
…

ԱԲՐԱՀԱՄ ԱԼԻՔԵԱՆ։ ԹԱԽԱՆՁԱՆՔ ԹՂԹԻՆ

Քսան հի՛նգ տարի քո հայելու դէմ,
Օ՜, համբերութի՛ւն, քսան հի՛նգ տարի։
Հերիք չէ՞ քո մէջ իմ դէմքը դատեմ՝
Մէկ հմայքի դէմ գտնեմ բի՜ւր թերի։

Գեղեցի՛կ ես դու եւ շուշանափայլ.
Մեղք է քեզ եղծել քո գովքով անգամ։
Բայց տուր ջրերիդ զուլալուել, ծփալ
Մի քիչ էլ գոնէ, ճերմա՜կ բարեկամ։

Ես գիտե՛մ, շունչս, քեզ աղօտելով,
Քեզ չի դարձնում նախկինից անբիծ,
Սակայն ի՞նչ անել, ինչպէ՞ս, եթէ լոկ
Ձեռքերս քեզնով ուռչում են ծափից։

Ի՞նչ անել, եթէ այն օրից, երբ իմ
Աշակերտական տետրից սահելով,
Վիճակեցիր ինձ քո փայլով նրբին
Տեսնել իմ հեռուն, ինչպէս ձնհալով...

Դու գիտես, թէ ես ուզեցի միայն,
Որ շարունակի խարշափել վրադ
Ծառն այն, որի դու գոյութեան վկան,
Ծնունդն ես, յուշը եւ խոստումն առատ։

Ուզեցի, որ դու չլինես յօժար
Իմ սարքած ամէն տօն ու հանդէսի,
Որ գէթ մէ՛կ անգամ ժպտալու համար
Եօթանասուն եօ՛թն անգամ ատես ինձ։

Ուզեցի մերթ էլ, որ գթաս մի պահ,
Անես գիշերս ցերեկիս դրօշ,
Չէ՞ որ առանց քեզ ես՝ անշահ, անճահ
Կեանքս՝ անհեթեթ ու գինս՝ գրոշ։

Ուզեցի.՜... Սակայն ի՜նչ չքնաղ ես դու՝
Մեղք է քեզ եղծել քո գովքով անգամ.
Բայց տո՛ւր ջրերիդ զուլալուել, ա՜խ, տո՛ւր,
Մի քիչ էլ գոնէ, ճերմա՜կ բարեկամ...

Quote for the Month of January

"Poetry is my refuge. But it is not without its own visionary critique and, I trust, message of hope".


Alan Whitehorn

Kevork Kalayjian: Requiem

Fruits
need
time
to ripe


to remind
the mind
which forgets
to rage
and revenge
the rape
of betrayals.


Regrets
require
requiems
to rest
the rest.




This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Esther Heboyan: HALL DES HOMMES RIEURS

sur les photos
d’Ara Güler
d’autrefois l’automne
ou serait-ce l’hiver
j’ai cherché
le visage de mon père
cherché obstinément
ses yeux rieurs
son sourire triste
à Beyoğlu
à Kumkapı
à Sirkeci
à Eminönü
ici au coin d’une rue
les hommes du Marmara
siègent
en rang de tabourets
pour s’être donné le mot
là autour d’un brasero
convoquent mille
génies du destin
qui un à un décampent
et le caïque posé
sur les flots
comme un bibelot
ballotte
l’ivoire chagrin
et pêche du soir

sur les photos
d’Ara Güler
(le Rieur) a accroché
l’automne l’hiver
ou serait-ce l’absence

Francfort-sur-le Main,
16 Octobre 2008

Սագօ Արեան: ԿԱԶԱ Ե՛ԼԻՐ ՄԱՀԷՆ...

Կը մտնեմ աշխարհը հին արեւելքի,
Անցած լուսանկարներ եւ թուղթեր հաւաքելու
Ճամբեզրին արմաւի ծառեր կը խօսին
Հին լեզուով մը, ինծի անծանօթ ու շռայլ
Երազներս կը ‘ակեմ պատուհանիս տակ
Ու պատուհանս քիչ մը վեր հանելու պէս կը նայիմ հեռուն.
Որ կաթիլ յոյսը վերջին չիյնայ,
Երկու ղրուշ արժող մարդկութեան Գդակին պէս ....


Կազա հին վէրքս.

Քեզմէ ժպիտներդ գողցան,
Ու մահ տուին անոր դիմաց
եղար բաց գերեզման
եղար մահուան օթեւան
եղար եօթը վէրք
եղար մեռնող խիղճ
եղար արցունք քարացած
եղար կտրուող Բառ
ինկող ձեռք եղար ...
անաւարտ վէրք եղար
որուն արիւնով պիտի լեցուին
սրուակները խիղճի ....

Աշխարհը իբրեւ ձեռքով կը բարեւէ քեզի,
Դուն բանաստեղծներուն գինին ես
Արիւնն ես նորոգ ուխտի
Ու քեզմէ է որ Յիսուսը պիտի քալէ
Նոր երուսաղէմին համար
Ինչպէս կը խօսի գիրքը .
Դուն վէրքերուն մէջ ամէնէն խենթացնողը Կազա...


Չեմ գիտեր ինչ բառերով պիտի գրել այսօր
Որ վաղը այս քերթուածը չդառնայ հինցած ռեհան
Արեւային ժամացոյցին առջեւ...
Իմաստունները համր են այսօր,
Ու ‘ամ’ուշտները որ կ՚արձակուին
Չեմ գիտեր պիտի հասնի՞ն անոր սրտին
Որ արիւնարբու հրէշ է այսօր։

Հին վէրքս կազա....







Մատեաններդ բոլոր կարդացուած են,
Ու դուն վիրաւոր ձեռքերով կը հանես պսակի հագուստներդ
Կը հագնիս մահուան սեւը,
Ու գետերէդ ջուրի պէս արիւն կը հոսի...
Ջուր եւ արիւն
Արիւն եւ ջուր
Աւելի արիւն ....

Անզէն մարդոց մասին գրելու ապսուրտ իրաւունքը
Վաստակած ենք,
Վաստակած ենք գիրի աղօթքը
Ու Մարդու Որդիին հեռացող հաւատքը
Որ հողի անունով,
Ու հողի ‘ոխարէն դեռատի գանկերը կը խառնէ կարմիր հողին
Յայմժամ ‘ուլ կուգայ ամէն ինչ,
Վերջին ‘ուլ եկողը երկրային խիղճին
Բարձրադիռ եդկնաքեռներն են։
Լոյսի ռեհան արեւելքս,
Պահեմ քեզի բիբիս պէս,
Ու պտըտիմ հին ‘ողոցներէդ
Ինչքան կը սիրեմ այս արեւելքը
Հալէպէն Նիկոսիայի հին նեղլիկ ‘ողոցները ...
Ուր ամէն գարի տակ,
Վսեմ մարդուն սրտէն վազող
Մանուշակները կը ծաղկին
Կը ծաղկին դռներուն առջեւ ....


Մեռելներէն կապոյտ հլուններ պիտի ծաղկին
Ու կապոյտ աղօթք պիտի լսուի անոնց բերաններէն ...
Ո՜հ այսքան մահէն ետք պիտի հաւատալ,
Դեռ հաւատա՞լ ‘րկութեան լաստերուն...
Երբ ծովեզրին յոյսի լապտերներ կը բորբոքին
Ու դատապարտուած բերաններէն միայն ‘րկութեան
Խնկենիներ կը բարձրանան
Դէպի վեր ....


Կազա հին վէրքս,

Գաղա’արի շապիկս արդուկուած է,
Պատրաստ երկար ճամբորդութեան....
Ֆետայիներդ մէջս քարեր կը գլտորեն
Ականջներուս կը ‘ս’սան որ ԵԼԼԵՄ...
Ե՛լ արթնցիր սա քունէդ
Ե՛լ վառէ աղօթքի ճրագը,
Ե՛լ վանէ սեւ ագրաւները քաղաքէդ որ Ի սպառ
Թեւածեցին յիշողութեանդ պարիսպներուն առջեւ ....

Կազա հին վէրքս,

Ե՛լ կազա ե՛լ .....
Ե՛լ վէրքէն ու արցունքէն,
Ֆետայիներդ կը նմանին մութէն քալող աստուածներու
Ես գիտեմ աղօթքը այդ բերաններուն...
Գիտեմ անոնց երգը, գիտեմ գոյնն անոնց
Գիտեմ եւ խիղճին ձայնը ...
Բերանս չոր էր, հաւատքս կիսուած...
Յոյս տուին ինծի...
Մեղայ եմ հիմա ....

Կը մտնեմ արեւելքի գեղըցիկ դռներէն ...
Ուր դրան մօտ կապուած է յոյսի վերջին արապան
Արապային վրայ իմաստուն գլուխ մը,
Կը պատմէ Յարութեան մասին
Եւ ջուրերուն որ պիտի տանին զիս հեռաւոր տեղ մը,
Խօսելու համար ու վկայելու.
Որ մահը հեշտ է աւելի քան ծունկի քալելը,
Քան կքիլը... պարտուիլը։
Ու այն ատեն պարզ ճակատով պիտի նայիս արեւելքի բարձունքին...
Աղօթելու պէս ու խնկելու յիշատակը անցեալիդ ...
Դուն ակամայ սաղմին մէջն ես,
Ու շուրջդ կատարուածները քեզ թող երազ չթուին,
Քեզ հետ քալողները կրնան մէկ—մէկ իյնալ ....
Կրնան սայթաքիլ ճանապարհին,
Բայց միակը որ պիտի մնայ ....
ԿԵԱՆՔԻ տեսարանն է
Ինչքան կը սիրենք զիրար,
Ինչքան կը սիրէք զիրար
Կազա դուն կը սիրես կեանքը...
Կը լսես զիս ։


Կազա, հին վէրքս
Ե՛լիր մահէն ...
Ե՛լիր մահէդ
Զի քու մահդ սովորական մահ մը պիտի չըլլար ու չեղաւ
Ե՛լիր մահէն
Քու մահդ իմ մահս էր.
Կազա հարսս
Ելիր մահէդ ....

Մետաքսե: Անվերնագիր

Բաժանում կա, որ արժե իսկապես,
Հազար միացում,
Ինչպես քոնն հիմա, ուր կա և զղջում,
Եվ խղճի մորմոք,և արցունք ու ցավ.
Եվ տարիների կորուստ կա հարկավ…
Գնում ես որպես հեռացող մի վիշտ,
Եվ ոչ թե պանդուխտ,
Որն ունի միշտ էլ տունդարձի ճամփա…
Գնում ես որպես փրկության մի ուխտ,
Տանելով քեզ հետ թուլությանդ ողջ
Կարողությունը,
Որ յուրացնել չկարողացա,
Չկարողացա տանել կանացի
Ուսերով հոգնած
Տվածդ հարուստ տառապանքների
Գանձերը աղքատ,
Ուր ափսոսանքի մի ոսկի չկա…
Առ տար, տար քեզ հետ
Քո սիրուց շահած կուտակումներս,
Որ պատկերով լի հույսեր են փշրած,
Փթթած հույզեր են՝ մախաղներով լի
Ու քուրձեր՝ լցված հավատով դատարկ…
Տար քեզ հետ բարձած խեղճ տարիներիս
Վագոնները ձիգ,
Որ բերնեբերան լցված են ցհագ
Հուսախաբությամբ…
Ես գիտեմ, որ մեր ճակատագրում
Լավատեսության ոչ մի շոքեքարշ
Չի շարժի տեղից այդ գնացքը բութ,
Քանզի շուռ կգա ուժասպառության
Երկաթգծերին
Ու կկործանվի հիասթափությամբ…
Առ տար, տար քեզ հետ բեռները սիրուդ,
Որ չհանգուցվեն կյանքիս վթարին,
Ու ծանրանալով աճյունիս հոգուն
Այն աշխարհում սեղմ
Կտրեն շիրիմիս շունչը հողեղեն…
Տար սիրտս, առ տար,
Սերն ունի հզոր նախազգացում,-
Բաժանումներ կան որ արժեն հազար
Մահ ու միացում…

Մետաքսե: Դատարկություն

Սիրտս դատարկվեց
Ոչ թե քո սիրուց, այլ իմ արյունից,
Որ սնուցում էր բջիջ առ բջիջ
Երկուսիս միջև տաքուկ մեծացած
Այն ջերմությունը, որն ուժ առնելով
Մեր կրակներից այնպես զորացավ,
Որ դարձավ հսկա սիրահարություն,
Բայց սեր ձդարձավ,
Որ հիմնավորեր մի մեծ գոյություն,
Այլ մնաց որպես հպանցիկ հրդեհ
Ու կամաց-կամաց մեզնից աննկատ
Երբ ներսից այրվեց,
Մոխրակույտ դարձավ,
Բերեց երկուսիս սիրո վթարի
Ծանր մի տարի…


Սիրտս դատարկվեց
Ոչ թե քո սիրուց, այլ իմ հավատից,
Որ թավալվում է դեռ մոխրակոլոլ
Հիասթափությամբ,
Ու նրա ամեն-ամեն մի բջիջ
Որպես անցյալի սպառված երազ
Դատարկ աչքի պես նայում է վրաս,
Ցավերով հիշում ինչպես մեր միջև
Տաքացավ այդ օձ ջերմությունը պաղ,
Ու փոխանակ սեր՝ լափող հուր դարձավ,
Ամենուր սփռեց մոխիր ու անթեղ,
Որ հետո այսպես գար ու անհոգի
Վերածվեր սիրո սառնամանիքի
Ու ցրտահարեր երկուսիս մեկտեղ…

Elizabeth Alexander: Boston Year

[Note by the editor: Alexander read a poem at President Obama's inauguration. ]

My first week in Cambridge a car full of white boys
tried to run me off the road, and spit through the window,
open to ask directions. I was always asking directions
and always driving: to an Armenian market
in Watertown to buy figs and string cheese, apricots,
dark spices and olives from barrels, tubes of paste
with unreadable Arabic labels. I ate
stuffed grape leaves and watched my lips swell in the mirror.
The floors of my apartment would never come clean.
Whenever I saw other colored people
in bookshops, or museums, or cafeterias, I’d gasp,
smile shyly, but they’d disappear before I spoke.
What would I have said to them? Come with me? Take
me home? Are you my mother? No. I sat alone
in countless Chinese restaurants eating almond
cookies, sipping tea with spoons and spoons of sugar.
Popcorn and coffee was dinner. When I fainted
from migraine in the grocery store, a Portuguese
man above me mouthed: “No breakfast.” He gave me
orange juice and chocolate bars. The color red
sprang into relief singing Wagner’s Walküre.
Entire tribes gyrated and drummed in my head.
I learned the samba from a Brazilian man
so tiny, so festooned with glitter I was certain
that he slept inside a filigreed, Fabergé egg.
No one at the door: no salesmen, Mormons, meter
readers, exterminators, no Harriet Tubman,
no one. Red notes sounding in a grey trolley town.



“Boston Year” Copyright © 2004 by Elizabeth Alexander. Reprinted from The Venus Hottentot, with the permission of Graywolf Press, St. Paul, Minnesota, www.graywolfpress.org.

Source: The Venus Hottentot (Graywolf Press, 2004).

Krikor N. Der Hohannesian: TAVLOU

O grand ancient game, upholder of
family honor, Judas to reputations. Your
board a replica of Byzantine splendor, in-laid
mother-of-pearl, Javan teak points, die of
African ivory – we learned your caprices early,

toughened our psychic skins against barrages
of insults, learned to play fast and snap
the checkers, memorized Turkish terms –
shesh besh,, penge u du, du barrah –
called with each throw. Curse the dice
for ill fortune, but count out your move
and you were unworthy. Uncle fixed me

with baleful stare the first time I took
his measure. Father swore he would never
play me again. Hairig, grandfather so gentle,
once bit the dice in frustration. Mother
at 92 took me – a wry smile in victory
and she was gone a week later.


This poem has previously appeared in Ararat Magazine and The MacGuffin.

Krikor N. Der Hohannesian: EXECUTION

Hrant Dink, in memoriam

They snuffed him – Turkish style,
a teeming street in Istanbul
three bullets, back of the brain,
point-blank, draped his corpse
in white shroud weighted
with bricks at four corners,
left him lying there for gawkers-
to what end? Horror? Or the mute message,
This Is What You Get for Being Un-Turkic?


Like you, hairig, he was a journalist
a life’s quest of opening doors
to blackened rooms where
suffering abides, where grudges
are held tight to pained hearts,
where decades later old wounds still fester.

And we stand, unable to pity the assassin
or forgive his maniacal hatred, waiting
for light to dawn on the lightless.

Krikor N. Der Hohannesian: EVEN IN DREAMS

Away with these dreams!
Manichean midnight intrusions
whipsawing the psyche
in epic battles of good
against evil, light over dark.

I have played all the roles-
Quixote on a white colt, lance
held high, fear not my people! Or

innocent caught in the cross-fire,
at the mercy of the dogs of war,
fangs bared, eyes red with blood lust.

I am Solomon in the midst of carnage,
cooing the wisdom of doves into
ears deafened by battle’s roar. Or,

best of all, I am bloodthirsty avenger
hard at the throats of Ottoman hordes,
no quarter given!

My people, my people!
Even in dreams, the battles, never
enough to expunge the nightmare
nor resurrect the million souls
stomped lifeless like despised vermin.


This poem has previously appeared in Aries Journal.

Krikor N. Der Hohannesian: LOVE SPELL

Some things are indelible,
like India ink, not just on paper
but on the parchment of the soul.
If you are one of the fortunate
the imprint is early etched. I sat

beside him, his well-scarred desk,
the green-shaded lamp, watched him
dip the nib into the black well,
scratch out his Baikar editorials,
his poems, his short stories
in Mesrob Mashtots’ script -
letters of the Armenian alphabet,
exotic, ancient, cryptic. Mashtots,

ascetic Armenian monk, his life’s work
to translate the Bible into the tongue
of his people after a vision, it was said,
where the hand of God revealed the alphabet,
the written word birthed in letters of fire.

Spell my name, hairig, I asked, and with
a flourish of a conductor’s baton he
dipped the pen. Spell “love”, grandpa,
I want to see what it looks like. He smiled
with his eyes, tousled my thick, black hair –
janig (dear one), he whispered.


This poem has appeared in Atlanta Review.

Վահրամ Մավեան: Անվերնագիր

Ճակատներով զարնուած կեանքէն, արդեօք այն ատեն
Պիտի դառնա՞ք դուք ետեւ այս երջանիկ օրերուն,
Երբ լուսէ մեծ համերգին՝ որ պիտի կեանքն ըլլայ ձեր,
Անոնք կազմեն պիտի քաղցր մեղեդին կապտաւուն:

Krikor N. Der Hohannesian: THE CHERRY TREE

Aintab, Cilicia

Forgotten corner of the caliphate,
mother’s birthplace, she
uprooted at two, a tramp steamer
to Salonika - otherwise another statistic
in the million and a half or, worse,
a concubine in some pasha’s seraglio.

Cousin Anahid went back,
the family home survives .
She is eager to describe. Her mother
made the trip at 100, her voice
awash in weeping the entire stay.

Don’t tell me, I plead.
The pomegranate trees, the bushes
hunched with pistachios, the smell of lamb
spit-roasted, the line dancing,
the happy voices –
it all disappears if you tell me.

Pamuk says Armenian houses in Kars
are ghost houses, haunted by specters
that wail bloody murder. One by one
the last of those who survived April, 1915,
pass on – the thread frays to a wisp.

Five decades I have pondered going back,
wondering if I would spit on the first Turk I saw,
Tell me to my face you still deny it! Tell me!

But I fear the ghosts. I fear mourning
what was never mine , the sadness
I have no right to feel - it belongs to hairig and nene.

Instead, with those who survive
I leave instructions: till my ashes
into the patch at Mt. Auburn
where their bones molder.
Wait ‘til April, I say, the cherry tree
rooted to their graves
will be in full bloom then.


This poem has previously appeared in Main Street Rag.

Rouben MELIK: La Légende arménienne

Click here for the audio segment The Armenian Legend read by Lola Koundakjian.

La légende arménienne au coin de la misère,
Sur le disque cassé des nuits occidentales,
Dans les chambres d'hôtel aux murs des cathédrales
La légende arménienne a bercé la lumière.

La légende arménienne aux lèvres de la mer,
Aux rêves de l'enfant dans les villes sans rues,
Dans les mains sans travail dans les bouches vaincues,
La légende arménienne enterre sa misère.

C'est la légende aux trois mille ans des émigrés,
Chambres d'hôtel pavés de bois et les vieux ports,
Et les carreaux du ciel sur les fronts séparés,
Chambres d'hôtel des Arméniens et passeports.

La légende arménienne aux pas des capitales,
Aux doigts de la danseuse, au village oublié,
Sur les cordes du thâr, au village oublié,
La légende arménienne aux pas des capitales.

Plaines de l'Orient et les noms familiers,
Dans les miroirs du temps sur les portes en croix
Dans les rires les pleurs les livres les cahiers
C'est la légende à la page une ou trente-trois

C'est la même légende au fond des ressemblances
Des trois mille ans des trois millions de l'une ou l'autre
Dans l'une ou l'autre nuit au fond des espérances,
La légende arménienne est la nôtre et la vôtre.

La légende arménienne aux murs des cathédrales
Dans la seule montagne enterre sa misère,
La légende arménienne a le point de lumière
Et donne le soleil aux plans d'hydrocentrales.

(La Procession – 1942-1984
Ed. messidor- Temps Actuels & Rougerie)

Krikor N. Der Hohannesian: THE SECRET

Ժամանակին կար ու չկար
(a long time ago there was and there wasn’t)

Always in whispers among the elders,
the unspeakable, the weight
of Ararat atop a mystery
not for public consumption.

Old Armenian men, hunched
on cane-backed chairs,
drinking Turkish coffee in dim,
smoke-blue cafes - sotto voce
exchanges punctuated
by a knowing nod or
arched eyebrow. Gazes
wandered, eyes now and
then misting over…

Hairig refusing to speak English,
Nene helpless to control the spit
which spewed from her mouth
when uttering the “T-word”, rubbing
her nose still unable to rid
the stench of rotting corpses
piled high on makeshift drays,
catafalques for the slaughtered.

Shame, given no word, stalked the psyche,
grief snuffed, losses left to history –
an uprooting unappeased by the promise
of America, anomie our lot.

We, the next generation, inquired
with trepidation. Armenians, we were told,
were smart and hardworking. The past
wasn’t worth dwelling upon. It belonged
to those from Hyastan and not us, their children.


This poem has previously appeared in the South Carolina Review

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Տարէք հողմեր…

Տարէք հողմեր, անսանձ հողմեր,
Սիրտս էլ անտուն, անկայուն,
Սիրտս էլ անհէր, սիրտս էլ անմէր,
Ձեր վայրերը անանուն։

Ես էլ կ՛ուզեմ համբոյր քաղել
Լերկ ժայռերի լանջերից,
Ես էլ կ՛ուզեմ արցունք քամել
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ ափերից։

Սարերն ընկնեմ, անտառ ու ձոր,
Երգեր հիւսեմ, երգեմ ու լամ,
Դաշտերն ընկնեմ ոլոր-մոլոր,
Ծառ ու ծաղիկ փետտեմ ու լամ։

Տարէք հողմեր, անսանձ հողմեր,
Սիրտս էլ անտուն, անկայուն,
Սիրտս էլ անհէր, սիրտս էլ անմէր,
Ձեր վայրերը անանուն։



Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Krikor N. Der Hohannesian

Krikor N. Der Hohannesian has been writing poetry for almost 40 years but until a few years ago never mustered the courage to submit his work for publication. To his utter surprise, editors took interest! Der Hohanessian's work has since appeared in many journals, newspapers and anthologies. He comes from a family of writers, artists and musicians on both sides so it is no accident that he was drawn into the arts.

The poem "Love Spell" is about his maternal grandfather, to whom he gives full credit for his love for writing and literature.

Armenag Nazar (hairig) fled Turkey (Aintab) with his young family in tow in 1910 shortly after the massacre at Adana - the handwriting already being on the wall. He was a writer and a founding editor of Baikar, which Der Hohannesian believes was the first Armenian language newspaper in the USA.

Every Armenian of his generation whom Der Hohannesian speaks with remembers one thing, if nothing else: the familial silences regarding the events of that time - his were no different. Mostly everything they learned was by innuendo and inference.
Two of Der Hohannesian's poems which appear in the Armenian Poetry Project, "The Bearer" and "The Secret", are reflections on his own experience of this phenomenon. To say that he, as a child, found it unsettling would be an understatement.

Krikor N. Der Hohannesian: THE BEARER

There is always one

the anointed one

the bearer of the sadness

and you can’t remember

how it came to be

or why you, not yet of age,

were chosen.


With no forewarning

it sneaks through a side door

in any number of disguises -

a nod

a touch

a word

a sidelong look

weighty silences

and yes, sometimes,

even a smile

wry at the edges,

knowing.


This unpublished poem appears courtesy of the author, Krikor N. Der Hovannesian.

Armenian Writers’ Union works to improve the state of Armenian literature: article in the Armenian Reporter

Through far-reaching conferences and publications, the union is bridging the literary traditions of the diaspora and the homeland
by Aram Arkun, THE ARMENIAN REPORTER, Friday January 09, 2009

Quotes from the article (emphasis by APP):

"Aleksandr Topchyan argued for promoting the use of the Armenian language abroad where feasible, but also judiciously supported writing in other languages: "We must help Armenian writers abroad to be able to write in Armenian and not face the fate of Shahan Shahnur and others - a difficult thing that can be done only with the aid of the government," he said. "But if they have to choose between writing in another language and not being able to live as an Armenian-language writer, I prefer the former. If our language is not heard, let us write in other languages."

..."Sarkis Guiragossian summarized the attitude of the majority in an article published on October 22, 2005, in Beirut's Aztag Daily: "Armenian writers who as a result of bitter fate create in foreign languages are not foreigners, but faithful and dedicated ambassadors of their Armenian blood and spirit in non-Armenian surroundings, and thanks to that very condition and their [Armenian] national activities, worthy of every sort of praise and respect." Zori Balayan pointed out that the presence of a global diaspora and its writers was one positive result for Armenia of the tragedy of the Armenian Genocide."

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Ո՞վ ես դու…

Ո՞վ ես դու, որ ունես գուրգուրանք,
Ո՞վ ես դու, որ գիտես օրօրել։
Թէ դու կաս, դու միայն սփոփանք,
Սէր-յոյզեր ինձ կարող ես բերել։

Դու կ՛գաս, դու կ՛ասես ինձ նանիկ,
որ անուշ ու մեղմուշ մրափեմ,
Մոռացուեմ երազով երջանիկ,
Չխոկամ, չյիշեմ, չարտասուեմ։


Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Alan Whitehorn: The Cascade

There is the famous Cascade in Yerevan.
From the surrounding hills,
its waters gently spill down
the white stone marble steps,
from one garden terrace to another.
Finally and spectacularly, it reaches the city.
It is an impressive and beautiful sight.

But there is another cascade
in this land of three million persons.
As I am introduced to one individual,
that person,
in turn,
introduces me to another,
and another,
and still yet,
another.
Soon it becomes an exhilarating torrent.
And I am overwhelmed by the glorious cascade.

ROUBEN MELIK: Fusillés

A la mémoire de Missak Manouchian



Midi minuit dans tous les champs tentaculaires
Sur tous les fronts collés aux murs des fusillades,
Midi minuit collés au cou des camarades
Sur tous les murs chaussés de sang d’hommes d’affaires.

Douze matins d’hiver douze fleurs de printemps,
Pour crever les yeux sûrs pour torturer la vie,
Pour clouer la misère au marché de la vie,
Douze balles d’acier douze mots de printemps.

Dans les veines du temps dans la tête du sourd
La mort bat le rappel le temps cogne à la tempe,
Dans les mains de l’aveugle à la lèvre d’amour
Le temps meurt à chaque heure et glisse sous la rampe.

Dans la cellule à coins perdus midi minuit
Le soleil passe et frappe au ciel interminable
Le soleil tombe au fond du ciel interminable
Dans la baraque à coins perdus midi minuit.

Les flaques sous les pas, les lacs sous les paupières,
Les condamnés de droit commun les assassins
Sur les corps matraqués, les voleurs de lumières
Les meurtriers de grands chemins, les spadassins.

Douze flèches de sang douze doigts de douleur
Pour clouer la misère au masque du silence,
Pour crever les yeux sûrs, pour hurler le silence
Douze miroirs sans tain douze corps sans douleur.

Sur les tombeaux pavés d’argent des bacchanales
Midi sonne minuit au flanc des barricades,
Sur tous les rails tordus au roc des mitraillades
Midi sonne minuit aux murs des capitales.


ROUBEN MELIK

« La Procession » - Poésie 1942-1984
Messidor – Temps actuels et Rougerie

The Armenian Weekly devotes several pages to poetry in the Annual Magazine

SOFIA KONTOGEORGE KOSTOS: ON THE OTHER SIDE

So imminent and ever-present was the peril, and so fresh the memory of these dire events in the minds of the non-Mussulman subjects of the sultan, that illiterate Christian mothers had fallen into the habit of dating events as so many years before or after “such and such a massacre.” —George Horton, The Blight of Asia


I stand outside a solid wall
of ancestral olive wood.
It contains gnarly wooden fruits
from the memory of what— once was
an olive branch.
Clutching my camera,
I press my eye
against a gape in the wall to see—
through to the other side.

I spy a woman—she doesn’t see me—
perhaps she’s forty.
Her face swollen red, soaked by tears—
she’s mouthing words in a whisper.
I hear the scratch of her pen
as it moves across
the back of her family icon:

Easter Sunday, 1895

Recalling the day, her body heaves!
On a sheet of plain paper
she draws a line
from up to down.
In the middle
she draws a new line from left to right—
the lines form a cross.
Beneath the cross she writes:

Eternal Their Memory

Her hand quivers—
slowly she pens her husband’s name:
Garabed
then her sons’ names:
Dickran
Armenak
Hagop
Mihran
Atom

She hands her list to the village priest
furtively waiting at her door. He tells her
he will bless their names
with the names of the other dead.

Her body falls to the floor.
She’s crying, but I hear no sound.
She curls up like a wounded bird
before it dies. Her silence
sears my soul—
as I stand – safe – on the other side.

Մինաս Նուրի։ Լէյլաս

Դեռ կը փնտռեմ, ու չըկաս դուն --.
Թափառելէն դուռնէ ի դուռ,
Մազերս ծաղկեր՝ դարձեր են ձիւն,
Լէյլաս, Լէյլա՜ս, իմ Լէյլաս լուռ,
Դեռ կը փնտռեմ՝ ու չըկաս դուն։


Մինաս Նուրի, «ԱՐԵՒՈՐԴԻ, Փունջ մը՝ Հին եւ Նոր Բանաստեղծութիւններէս»
New York, 1958

Alan Whitehorn: Coffee Paradoxes

In a society so poor,
what is striking
is the number of stores selling large flat screen TVs.

In a society with so much pollution,
what is puzzling
is the number of disposable plastic bags for everything.

In a polity where the state-media attempt to control the message,
what is challenging
is the number of cell phones.

In a society with such persistent poverty,
what is shocking
is the multitude of high-end coffee shops.

Perhaps in those smoke-filled cafes,
they reflect on these paradoxes.
Or maybe,
they just sip their coffee.

Մինաս Նուրի; Օրօր ու Նանի

Օրօ՜ր ու նանի, օրօ՜ր ու նանի.
Ամէն բան, կ՛ընեն, վախճան մը ունի.
Բայց ոչ այս գիշերն. Քեզ ըսեմ, տղաս,
Մեր գիշերն, կարծեմ, առաւօտ չունի։

Աչքերդ գոցէ, բան մը մի՛ յիշեր--
Հաւն ալ այս գիշեր օղի է քաշեր,
Թէ շատ կը խօսի, թէ սուտ կը խօսի.
Ես գիտեմ՝ յանհունս կ՛երկարի գիշեր։

Օրօ՜ր ու նանի, օրօ՜ր ու նանի.
Լիմպոսին մէջն ենք, ու ժամն է քունի.
Անվերջ խաւարն է ամեւուս վրայ.
Այսպիսի աշխարհն՝ Սատանան տանի.
Օրօ՜ր ամենուն, օրօ՜ր ու նանի.
Այս գիշերն երբէք, առաւօտ չունի։


Մինաս Նուրի, «ԱՐԵՒՈՐԴԻ, Փունջ մը՝ Հին եւ Նոր Բանաստեղծութիւններէս»
New York, 1958

Արմենուհի Տիգրանեան-Ահարոնեան։ Հոգի, Հոգի Լինէի

Click here for the audio clip Let me be a spirit read by Lola Koundakjian.

Հոգի, հոգի լինէի,
Անձեւ, աննիւթ, անմարմին,
Բայց ապրէի, ձուլուէի,
Սիրող, երգող սրտերին։

Եւ անվախճան մի սիրով
Փայփայէի մեղմագին,
Անմահների օրօրօվ
Օրօրէի ամէնքին։



Բանաստեղծութիւններ, Պէյրութ : տպ. Համազգային, 1969.

Nayiri: In Reality

“Sorry,” you said, “bye”
and abandoned ship
as if our friendship
was only a lie.

“How fickle you are!”
I wondered aloud
searching for memoirs
of the man I loved.

Ghosts of sentiments
in a twilight dance,
strings of instruments
of discordant sounds,

wishes, illusions
heaped into a mound,
unrequited love
was all I could find.

“Where are you”? I screamed.
Echoes filled the air.
It was just my dream
You were never there.

October 2008

Լեւոն Շանթ: Տերեւներ

Կը ծլինք, ծաղկինք,
Գարնան օրերուն,
Նազով կ՛օրօրուինք
Կանաչ ճիւղերուն։

Ամրան՝ արեւը
Կու գայ, կը շողայ,
Ցօղը մեր կուրծքին
Կը խաղայ, դողայ։

Դաշտը մերկացաւ,
Ալ ծաղիկ չկայ,
Մեղմիկ զեփիւռը
Ալ չի շընկշընկայ։

Ինչու՞ ճիւղերէն
Կախուինք ու դեղնինք,
Լաւ չէ՞ որ մենք ալ
Թեւ առնենք, թռչինք։

Եկէ՛ք, ա՛յ հովեր,
Հեռու տեղերէն,
Փրցուցէ՛ք, տարէ՛ք,
Մեզ չոր ճիւղերէն։

Փրցուցէ՛ք, առէ՛ք,
Մեզ ձեր թեւերուն.
Աշունն է եկեր,
Տարէ՛ք մեզ հեռուն։

Milena Abrahamyan

Milena was born in Yerevan and immigrated to the United States when she was 10 years old. Since then she has been crafting a story to make sense of who she is and what has granted her the privelege of such a unique experience living in the Diaspora. Currently she is a Creative Writing and Women's Studies double major at Hunter College. Some of her goals for the future include publishing a memoir, and learning to read and write better Armenian. She believes that once she has mastered the Armenian language the struggle with words will be more rewarding.

Vacation Notice/Արձակուրդ

Kind Reader:

The Armenian Poetry Project will be on a Christmas break.

During this period, I encourage you to read through the Project's archives by clicking on the Author or Monthly links found on the right side of the page.

I look forward to hearing from you.

Best regards,

ձ՝

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Nayiri: Hindsight

On that fateful Spring night
the music was so loud
that I could not quite hear
your whispers in my ear.

I nodded with my head
Feigning to be polite;
Little did I know that
I had signed up for life!

Fifty years together
were not an easy ride;
we have had our fair share
of taking life in stride.

I think it’s only fair
That I should now confide;
‘wish I’d heard you better
On that fateful Spring night!

March 1992


Nayiri is the pen name of an author who wishes to remain anonymous.

Nayiri: Bye Lines

Hi dear!

Your linen is clean
And the bed is done
I took the mail in
And left the den light on.

Coffee is in the pot
(you always liked it hot)
A meal in the oven
Just turn the button on.

Sorry could not linger
Wrapped around your finger.
It’s time you mind the store!
I will be home no more!

Bye dear!

1990

Nayiri is the pen name of an author who wishes to remain anonymous.

Իգնա Սարըասլան: ՓԱԹԻԼՆԵՐ

Երկնուղէշ աղօթքներու մէջ երփներանգ բողոքներ
Անմեկնելի μառեր վիրաւոր ճնճղուկի մը փետուրներուն
Ահագնատեսիլ ամայութեան գոգը մզկիթներ համր
Ինքնաշաժներու անիւներուն եռանկիւն ապրումներ
Մինչ քաղաքին վրայ դարձեալ ձիւն կը տեղար
Երկու տաnբեր փաթիլ էիք
Երկու տաnբեր սրտէ ներս
Այս եղանակին ջուր չէք կրնար ըլլալ - կը սառիք
Չէք կրնար թափառիլ - չէք կրնար սիրաμանիլ
Այլ ձեր յոսերուն լոյսին տակ պանդոկի մը սենեակը
Գարուն մը կ’երազէք արձաններու հետ - արձաններու
նման
Մինչ քաղաքին վրայ դարձեալ ձիւն կը տեղայ
Երկու տաnμեր փաթիլ էք
Երկու տաnμեր սրտէ ներս
Ադամալոյսին կիթառի մը հեծկլտուքը պիտի լսէք
Պիտի լռէք - պիտի երգէք - պիտի լաք ակամայ
Յղի աղջամուղջին աչքերը պիտի փորէք
Վագր հորիզոնը արեւներ պիտի լափէ
Մինչ քաղաքին վրայ դարձեալ ձիւն պիտի տեղայ
Երկու տաnμեր փաթիլ պիտի ըլլաք
Երկու տաnμեր սրտէ ներս

SNOWFLAKES
Colorful complaints in heavenward prayers
Inexplicable words on the feathers of a wounded sparrow
Silent mosques in the heart of a frightful desert
Triangular emotions of car wheels
Meanwhile it snowed again over the city
You were two different snowflakes
Within two different hearts
In this weather water turns into ice
You cannot wander around and you cannot make love
But under the light of your hopes in your hotel room
You can only dream of a spring with the statues
Yourselves akin to the statues
Meanwhile it snows again over the city
You are two different snowflakes
Within two different hearts
At dawn you will hear the sobbing of a guitar
You will be silent - you will sing - you will cry reluctantly
You will dig out the eyes of the impregnated twilight
The horizon will devour the suns like a tiger
Meanwhile it will snow again over the city
You will be two different snowflakes
Within two different hearts

FLOCONS DE NEIGE
De vives complaintes dans des prières montant au ciel
Des mots obscurs sur les plumes des moineaux blessés
Des mosquées muettes dans un effrayant désert
Des roues de voitures qui tournent d’un mouvement triangulaire
Tandis que sur la ville il neigeait encore
Vous étiez deux flocons de neige différents
Dans deux coeurs différents
Avec ce froid vous êtes comme un ruisseau gelé
Vous ne pouvez pas errer - vous n’avez pas de mots d’amour
Mais sous la lueur de vos espoirs dans une chambre d’hôtel
Vous rêvez au printemps avec les statuettes comme des statues
Tandis que sur la ville il neige encore
Vous êtes deux flocons de neige différents
Dans deux coeurs différents
A l’aurore vous écouterez les sanglots d’une guitare
Vous vous tairez - vous chanterez - vous pleurerez
malgré vous
Vous creuserez les yeux du crépuscule qui triomphe
L’horizon dévorera comme un tigre les soleils
Tandis que sur la ville il neigera encore
Vous serez deux flocons de neige différents
Dans deux coeurs différents

English and French translations by Berge Turabian

Իգնա Սարըասլան: ԱԹԵՆԱՍԻ ՄԵՀԵԱՆԻՆ ՄԷՋ

Click to hear the audio clip IN THE TEMPLE OF ATHENA
read by Lola Koundakjian.


Աթենասի մեհեանին մէջ քեզի պիտի սպասեմ այս գիշեր
Ողիմպոսի երկնակամարին տակ բոլոր զանգակները պիտի
ղօղանջեն
Ձիւնասպիտակ կարապներ պիտի լողան աւազաններու մէջ
Առուակներու կարկաջը պիտի լսուի ժայռերու տակ
Աթենասի մեհեանին մէջ քեզի պիտի սպասեմ այս գիշեր
Որփէոսի քնարը սիրոյ հին հէքեաթ մը պիտի պատմԷ
Յաւերժահարսերու սրինգները քու գալուստդ պիտի
աւետեն
Սիրատենչ տատրակներ պիտի թառին ձիթենիներու վրայ
Աթենասի մեհեանին մէջ քեզի պիտի սպասեմ այս գիշեր
Աչքերուդ չափ անոյշ գինին նոյն բաժակէն պիտի ըմպենք
Խարոյկ շրթներդ կարօտակէզ շրթներուս մէջ պիտի մարեմ
Պլպլացող աստղերուն տակ տարփանքի արձանը պիտի
կերտենք
Աթենասի մեհեանին մէջ քեզի պիտի սպասեմ այս գիշեր

IN THE TEMPLE OF ATHENA

In the temple of Athena I will wait for you tonight
All the bells will tinkle under the firmament of Olympus
Snow-white swans will swim in the pools
The murmur of brooklets will be heard beneath the rocks
In the temple of Athena I will wait for you tonight
The lyre of Orpheus will tell an ancient love story
The flutes of nymphs will herald your arrival
The loving turtledoves will perch on the olive trees
In the temple of Athena I will wait for you tonight
From the same cup we will drink the wine–sweet as your eyes
I will extinguish your burning lips with mine
Under the glimmering stars we will sculpt the monument of
passion
In the temple of Athena I will wait for you tonight

DANS LE TEMPLE D’ATHÉNA

Cette nuit dans le temple d’Athéna je t’attendrai
Sous le firmament d’Olympe sonneront tous les glas
Des cygnes blancs comme la neige nageront dans les bassins
On écoutera le murmure des ruisseaux sous les rochers
Cette nuit dans le temple d’Athéna je t’attendrai
La lyre d’Orphée racontera de vieux contes d’amour
Les flûtes des nymphes annonceront ton arrivée
Des tourterelles amoureuses se poseront sur les oliviers
Cette nuit dans le temple d’Athéna je t’attendrai
Nous boirons à la même coupe le vin aussi doux que tes yeux
J’éteindrai de mes lèvres le feu de tes lèvres languissantes
Sous les étoiles étincelantes nous sculpterons la statue du désir
Cette nuit dans le temple d’Athéna je t’attendrai

English and French translations by Berge Turabian

Իգնա Սարըասլան: Կ’ ԱՆՁՐԵՒԷՐ

Կ’անձրեւէր
Ճնճղուկ մը թառեցաւ
Մարդու մը գլխին
Օդը μացաւ
Ճնճղուկը թռաւ
Մարդու գլխէն
Ուրիշ մարդու մը գլուխը
Կ’անձրեւէր
Յոյս մը թառեցաւ
Սրտի մը խորին
Օդը μացաւ
Եւ յոյսը թռաւ
Սրտին խորէն
Ուրիշ սրտի մը խորը
Կ’անձրեւէր
Աստղ մը թառեցաւ
Երկնքի կապոյտին
Օդը μացաւ
Աւաղ ան ալ թռաւ
Երկնքին կապոյտէն
Ուրիշ երկնքի մը կապոյտը

IT WAS RAINING

It was raining
A sparrow perched
On a man’s head
The skies cleared
The sparrow flew
From that man’s head
To another’s
It was raining
A single hope landed
In the bottom of a heart
The skies cleared
The hope flew
From the bottom of that heart
To another’s
It was raining
A star perched
Upon the blue of a sky
The skies cleared
Alas, it too flew
From the blue of that sky
To another’s

IL PLEUVAIT

Il pleuvait
Un moineau s’est posé
Sur la tête d’un homme
L’air s’est éclairci
Le moineau s’est envolé
De la tête de l’homme
A la tête d’un autre homme
Il pleuvait
Un espoir s’est posé
Au fond d’un coeur
L’air s’est éclairci
L’espoir s’est envolé
Du fond du coeur
Au fond d’un autre coeur
Il pleuvait
Une étoile s’est posée
Au bleu d’un ciel
L’air s’est éclairci
Hélas, elle aussi s’est envolée
Du bleu du ciel
Au bleu d’un autre ciel

English and French translations by Berge Turabian

Իգնա Սարըասլան: ՀՈՐԻԶՈՆԷՆ ՆՈՐ ՏԱՐԻ ՄԸ ԾԱԳԵՑԱՒ

Վերջալոյսովն սառ արեւին
Դէպի անցեալ տարի մըն ալ սահեցաւ
Սրընթաց իբր ճառագայթ մը ոսկեփայլ
Քաղցր իբրերազ մը երփներանգ
Զուարթ իբրերգ մը հայրենի
Մեղմ իբրշունչ մը զեփիւռի
Ջինջ իբրերկինք մը գարնան
Արշալոյսովն վառ արեւին
Հորիզոնէն նոր տարի մը պիտի ծագի
Դեռափթիթ յոյսերով μեռնաւոր
Ու յետոյ յամրօրէն
Ան ալ մայրը պիտի մտնէ
Մեր անձուկ աշխարհի
Բոլոր անմահ կարծուող ապրումներուն նման



A NEW YEAR IS RISING ON THE HORIZON

In the sunset of the cooling sun
Another year has glided into the past
Quick as a golden ray of light
Sweet like a colored dream
Joyful as a homeland song
Soft like a breath of breeze
Clear as a sky in spring
In the sunrise of a blazing sun
A new year is dawning on the horizon
Loaded with newly sprouted hope
Then it too will gently set
Like all the passions of our narrow world
Deemed to be
Immortal


UNE NOUVELLE ANNÉE SE LÈVE À L’HORIZON

Avec le coucher d’un soleil froid
Une année de plus se glisse dans le passé
Brusque comme une lueur dorée
Exquise comme un rêve enluminé
Gaie comme un chant de pays
Douce comme le souffle d’une brise
Claire comme le ciel de printemps
Avec le lever d’un soleil chaud
Une nouvelle année se lève à l’horizon
Jeune et lourde d’espoirs
Qui bientôt tout doucement
Va se coucher elle aussi
Comme toutes les passions de notre petite terre
Qu’on croyait immortelles.


French and English translations by Berge Turabian.

Սոնիա-Սանան: պուրճ համուտ, սալամթաք

ընկերներուս



հազար երազ հազար անէծք պահած մայթեր
հազար անթէն հազար թիթեղ կապած շէնքեր
հազար հազար լուացքի թել շալկած թաղեր
գաղտագողի եւ մուրացկան
հաշիշամոլ եւ բոզարած
քաղաքի լուռ ժամացոյցը
ծոթրինի հում հոտերով
առաւօտեան մութ ժամերուն կը լարեն
մինչ
առնէտները մեծապատիւ
կը սլքտան
երկյարկանի եւ երբեմն ալ չորս յարկանի
զիրար հրող-հրմշտկող
իրար քամակ ծոց ու քրտինք հոտոտացող
պէթոնապատ-պէթոնահամ շէնքերու նեղ մուտքերուն
կը կրծոտեն-կը բզկտեն
կրունկները պուրճի համուտի լխկած կեանքին
կը լզուըրտեն մնացորդաց ինքնութիւնը
հին թաղերուն
տանտէրի պէս գոգնոց կապած
կը տնտեսեն կը լրտեսեն
անցուդարձը
թոյլ յօրանջը
նեղ թաղերուն
եւ
կը սպասեն
լեղապատառ
ճմռթկուած ու անճրկած
քաղաքի ծոյլ զարթնումին

պուրճ համուտ սալամթաք






հազար գիշեր հազար աստղիկ
հազար ալիք հազար երկինք
հազար հազար տանիք անդին
կօշիկներս ես կը փնտռեմ
հեռանալու բաւիղներուդ դարանակալ խորերէն
ուր
զինուեցան եւ զուգուեցան
արմատ դրին ու հեռացան
երիտասարդներ յայտնի անյայտ
կոյս աղջիկներ նամուս պահած
տարիք առած ոսկերիչներ դրամ դիզած
թեւեր առին ու մեկնեցան
պատերազմին չդիմացան
բանբասանքին չմիացան
պայ-պայ ըսին ու հեռացան
եւ մնացիր առնէտներու բեմահարթակ
ծակ շէնքերու քարեվանդակ
սուտ խօսքերու հրովարտակ


պուրճ համուտ, սալամթաք


հազար երազ, հազար մուրազ պահած սրտեր
հազար թախիծ հազար վառ խինդ տեսած աչքեր
հազար անգամ շպարի տուն գացած կիներ
կը միանան պուրճ համուտի թաղերուն մէջ
կը քարոզեն կը հայհոյեն
լեզուն կտրած ազգին ուղին դեռ կ՛որոնեն
սուտ սուտ երգեր կը յօրինեն
օրօր կ՛ըսեն կը քնացնեն
պատերազմէն խուլցած տղոց
տարագրութեամբ մաշած մարդոց
հոգիները դեռ կը ծախեն
ու կ՛արբենան յաւէտ ապրող ժողովուրդի տեսլականով
սակարկուած հաճոյքներու տեսաշարով
action ֆիլմի սուտ զարկերով

եւ կը վազեն լեզունին կախ
քրտնքախաշ ու քարշահոտ
արաբական ռեսթորանի օղին ումպ ումպ կուլ տալու
թավլիի պէս պարահանդէս-երգահանդէս խաղալու



պուրճ համուտ, սալամթաք



եւ Ատվիլի հաստ ու կլոր
փորը տնկած յղի տուփը
ես կը կլլեմ հատիկ հատիկ
որ չցաւիմ
մարմինիս մէջ
թափառական
քաղցկեղի պէս անկասելի
պուրճ համուտի հիւանդագին փողոցներու
ախտավարակ տարածումէն
մէջս հինցած հազար □խուճապ□, հազար կարօտ եւ յիշատակ
մսագործի սուր դանակով ես կը մանրեմ հատիկ-հատիկ
հին սէրերս, արցունքներս ու մազերս
ցրի կու տամ
կուկուզ ըրած
սովահար
առնէտներուն մուրացկան
ճամպրուկիս մէջ ոչ անձնաթուղթ ոչ ժամացոյց ոչ քամերա
ես կը կտրեմ հազար մղոն հազար քաղաք
որ չմեռնիմ
մայթի խոնաւ եզրին մինակ
ուր կէսօրուան ժամը մէկին
սուրճի կու գան
սիկարէթի թոյնէն մարած
երիտասարդներ վիզերնին կախ
շարականի խազէն յոգնած
քահանաներ սեւ սպիտակ
բարձրակրունկ, կարմիր ռուժով
բէտիքիւրի թարմ հոտերով
սիրուհիներ տարիք առած
եւ առնէտներ հազար հազար
գաղթականի ծռած վիզով
կնքահայրի բաճկոններով
սրիկայի ծակ եւ ուռած բազկերակով
հտպիտի պէս ժպտադէմ
պուպրիկի պէս անիմաստ
մեռելի պէս կարեկից

պուրճ համուտ սալամթաք



Սոնիա-Սանան

César Antonovich Cui's compositions for Armenian poems

In 1907, Cui's song cycle set to the Russian translations of poets by several Armenian writers was published in Moscow. The seven movements of this Op numbered 75 include works by Bedros Tourian, Rafael Patkanian and Avetik Isahakyan.

The full list is:

1. Армянский кровь (Rafael Patkanian)
2. Как мощный, бурный вихрь (Leon Manuelyan)
3. Сон : "Я услышал напев сладкозвучный" (Smbat Shah-Aziz)
4. Всю душу я свою (Avetik Isahakyan)
5. Туман распростер свой крылья (Avetik Isahakyan)
6. Ей (Bedros Tourian)
7. Смерть воина (Ovanes Ovannisyan)

César Antonovich Cui (18 January 1835 — 26 March 1918) has written many more pieces to accompany poems by Russian authors. He was a prolific composers of operas and instrumental pieces.

Վահագնի Ծնունդը

Երկնէր երկին, երկնէր երկիր,
Երկնէր և ծովն ծիրանի.
Երկն ի ծովուն ունէր
Եւ զկարմրիկն եղեգնիկ.
Ընդ եղեգան փող ծուխ ելանէր,
Ընդ եղեգան փող բոց ելանէր,
Եւ ի բոցոյն վազէր խարտեաշ պատանեկիկ.
Նա հուր հեր ունէր,
Բոց ունէր մօրուս,
Եւ աչքունքն էին արեգակունք:


Աշխարհաբար

Երկինքը երկունքի մէջ էր,
Երկիրը երկունքի մէջ էր,
Կ՛երկնէր նաեւ ծիրանեգոյն ծովը.
Երկունք ունէր նաեւ ծովուն մէջ,
Կարմրիկ եղէգնիկը։
Եղէգնի փողէն ծուխ կ՛ելլէր,
Եղէգնի փողէն բոց կ՛ելլէր,
Ու բոցին մէջէն կը վազէր խարտեաշ պատանեկիկ մը։
Ան հուր մազեր ունէր,
Ու նաեւ բոց մորուք ունէր,
Ու աչքերը արեգակներ էին։


La naissance de Vahagn

Le ciel et la terre étaient en mal d'enfant;
Et la mer empourprée était en mal d'enfant.
Le mal d'enfant saisissait dans la mer
Le petit roseau rouge.

De la tige du roseau sortait de la fumée,
De la tige du roseau sortait de la flamme,
Et à travers la flamme, un adolescent s'élançait:
Il avait une barbe de flamme,
Et ses yeux étaient des soleils...

Source: Anthologie des Poètes Arméniens, Astour Navarian, Imp. de Navarre, Paris, 1928.


The Birth of Vahagn

Heaven was in labor, Earth was in labor
the purple sea was in labor
in the sea of labor pain held the little reed,
along the reed’s stalk rose smoke
along the reed’s stalk rose flame
and from the flame leapt up
a golden hair little boy,
he had hair of flame,
he had a beard of flame
and his eyes were little suns.


from Indo-European Language and Culture: An Introduction by Benjamin W. Fortson, IV, [page 395]

Shaunt Basmajian

Dear Canadian readers of the Armenian Poetry Project: I am searching for more information regarding this author.


Thanks -- Lola Koundakjian, Curator and Producer of APP.




Shaunt Basmajian (30 September 1950 — 25 January 1990) was a Canadian poet and author.

Born in Beirut, Lebanon to Armenian parents, Basmajian emigrated to Canada when he was seven years old. He was a founder of the Canadian Poetry Association, co-founder of Old Nun Publications (with Ted Plantos), and was a member of the Parliament Street Library poetry group. The Shaunt Basmajian Chapbook Award, given annually to a Canadian poet, was established in his memory.

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ: Դարերի Համար

Ինձանից հետո վառ երազներով գրողներ կգան,
Իմ գրածները, գիտեմ կը կարդան, չեն մոռացվելու.
Սակայն ասում եմ ՝ այս է իմ ամեն գանձ հարստություն,
Որ կտակում եմ հաւատքի մարդուն:

Ասում են միայն երգն է անմոռաց,
Եթե թևավոր խոսքեր են հստակ ու հուզապատում ,
Եթե գրվել են սիրով, արյունով և ունեն երազ,
Տալիս են եռանդ պայքարի մարդուն:

Հոգսերը գորշ են, կապարի պես ծանր,
Փաթաթվել են իմ մտքի թևերին, չի լինում թռչել,
Բայց երբեմն զգաստ, գրում եմ բաներ,
Դարերի համար և օրերի մեր …

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ: Սրտի խոսքեր

Click to hear the audio clip Սրտի խոսքեր read by Lola Koundakjian.


Ես դժվար անցա զառիվերը նեղ
Հավատքիս ճամբին լույսի չհասա
Իսկ հիմա կարծես հորիզոն չկա
Ձգտելու համար,
Ազատ, անկաշկանդ երկինքներ չկան
Երգելու համար:

Մարդիկ չեն լսում ու չեն հաւատում,
Որ մեկը կը գա: Ասում են մարդիկ
- Սիրերգություն է՝ գիրը հույզերի,
Քաղցածի համար սնունդ չի բերի
Ոչ էլ հաղթանակ:

Ես հավատում եմ , որ մարդիկ կը գան
Նոր երազներով,
Ուստի փայլում եմ ինձնից դուրս եկած,
Որ ժպիտ տեսնեմ
Ու գտնեմ մեկին՝ հաւատքի զինվոր,
Որ բարեւս տամ . . .

1996 թ.

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ
(1910-1998)

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ: Ի՞նչ գրեմ

- Ես էլ ի՞նչ գրեմ,
Օրերը գալիս, գնում են անդարձ,
Կյանքիս թելն է անվերջ կարճանում,
Հասնում սպառման:

- Ես ինչպե՞ս սիրեմ,
Իմ սիրածների դեմքին խնդություն,
Հրապույր չկա, ոչ էլ ցանկություն ...
- Դուրս գամ ասպարէզ, վազեմ անարգել,
Ձայն տամ ու երգեմ,-
Աստղերը լսեն ...
Բայց այս օրերին մարդիկ վրդովված,
Ազատ չեն լսում:

- Ես ինչպե՞ս խոսեմ,
Քաղաքի երգը աղմուկ ու մորմոք,
Ոչ ոք բարձրաձայն չի խոսում անհոգ ...
- Սրտանց ճչում եմ ,-
Ճիչս արձագանքը կունենա՞ մի օր:

1996 թ.

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ: Աշունն Ու Ես

Արդեն աշուն է, անժպիտ աշուն…
Ցուրտ ու դեղնածամ քամի է շրջում,
Թախծադեմ կնոջ շնչից են թոշնել
Ծաղկունքն ու ծառեր:

Գիտեմ քեզ աշուն,
Ես հիմա արդեն ձմեռս եմ ապրում,
Շունչ ու շրշյունդ տրտում, դառնավիշտ,
Ինձ հիշեցնում են իմ ընկերներին,
Որ ռազմի դաշտից հեռացան ընդմիշտ:

Բանաստեղծորեն ապրել եմ ուզում,
Հեռանալ, փախչել քաղաքի հոգսից,
Բնության գրկում երգել անտրտում.
Հիշել երբեմնի իմ սիրածներին
Անցած, անմոռաց:

Ոսկեվարս աշուն, քամի ու շրշյուն,
Լացում են կարծես թփեր ու ծառեր,
Նւագում է մեղմ՝ քամին տրտմաշունչ,
Իմ սրտում տրտում կան անբառ երգեր:

ԳԱԼՈՒՍՏ ԽԱՆԵՆՑ: Գիշերը

Գիշերն է գալիս, միշտ ժամանակին
Երբ կա հոգնություն, քնելու կարոտ,
Բայց ո՞վ է քնում…
Այս մշտադղորդ հոգսերի բովում
Ոչ ոք չի քնում:

Գիշերվա մեջն եմ,
Մտքեր, պատկերներ, անգույն, այլանդակ
Խուժում են վրաս
Ալիքների պես գազազած ծովի.
Եւ ես չեմ քնում,
Հոյսի պալատի վերակառուցման
Մուրճերի ձայնն եմ անընդհատ լսում:

Դարյաքենար, օգոստոսի 17, 1995թ

William Michaelian: Seeds (ΣΠΟΡΙΑ)

“Seeds” is one of three short poems* by William Michaelian translated into Greek by poet Vassilis Zambaras. The translation first appeared in the author’s blog, Recently Banned Literature.


Seeds

While my mother
drinks her tea,
I eat a tangerine.

My dish is full
of pale-hard seeds.

She tells me
I should plant them.

I see her in a garden
on her knees,
waiting, looking down.



Καθώς η μάνα μου
πίνει το τσάι της,
τρώω ένα μανταρίνι.

Το πιάτο μου γεμάτο
χλωμά σκληρά σπόρια.

Μου λέει
πρέπει να τα σπείρω.

Την βλέπω σ’ ένα κήπο
γονατισμένη,
να περιμένει, και να κοιτάζει
κάτω.



Kathόs e mάnna mou
pinei to tsάee tis,
trόο έna mandarίni.

To piάτο mou gemάto
hlomά sklirά spόria.

Mou lέi
prέpei na ta spίro.

Tin vlέpo sέna kίpo
gonatίmeni,
Na perimέni, ke na kitάzi
kάto.


* From Another Song I Know, Cosmopsis Books (2007).

Greek translation and transliteration © 2008 by Vassilis Zambaras. Published here with the poet’s kind permission.

Vowel pronunciation guide: i as in letter “e”; e as in “eh” — without “h” sound; a as in “ma”; o as in “OK”; ou as in “balloon”.

Sotère Torregian: Fragments

Fragments of Poem Found in Letter
Sent to Gary Snyder—1986

*Vos que decia: Da voces y toda su

Gloria como flor del campo

They have asked me about it many times What can I

Write about?
I say the people sleeping on buses
Introduce them
To the distant mountains
That “slightest thread” of the “Nuclear” sword of

Damocles”
And if it’s “Paris”
You want then let it walk inside you

And any crisis is a texture of colour blood and the elements
Chagalle / his countries

One’s footsteps in the morning fog
While the beloved reads a letter 5.000 mi.
Away

Again, in unison
To the still center of heart’s desire

1986 -- Sotère Torregian

From "I Must Go" (She Said) "Because My Pizza's Cold" Selected Works, 1957-1999 poetry book.

Alexan Tamraz: Human Being

In old old times,
mankind survived,
by killing
and eating
animals.

Nowadays,
by killing
human beings.

What a pity
we can not eat,
human meat.

In Search of Parsegh Habechian (1909-1989)

The Armenian Poetry Project requests the help of its readers to research Parsegh Habechian (1909-1989).


Many thanks,


Lola Koundakjian

Բարսէղ Հապէշեան։ Պուտ մը սփոփանք

Click here for the audio clip Պուտ մը սփոփանք read by Lola Koundakjian.


Բառերն ի՞նչ են՝ սիրակէզ այն
Սրտին համար համայնական,
Այլ եթէ ոչ վատուժ, վտիտ,
Ձմրան շողեր մահաժպիտ...։

Գոյներն ի՞նչ են, բնանկար
Գեշապաշտին վէրքին համար.
-- Հրաբուխի մը եթէ ոչ՝
Լաւաները շիջած ու խոնջ...։

Գրքերն ի՞նչ են միթէ բոլոր,
Որ կուտակուին լեռնահատոր,
-- Այլ եթէ ոչ ուղեկորոյս՝
Ուղեւորին նշոյլ մը լոյս…։

Կիրքերն ի՞նչ են՝ որ կրծոտեն
Մարդոց հոգին որպէս որդեր…
-- Գուցէ խայթ մը, պուտ մ՛սփոփանք.
Գոյութեան դէմ բազմակապանք…։


Բարսէղ Հապէշեան, 1949

Պարգեւ Օհան

Տխու՜ր ըլլալ եւ լռե՛լ,
Դառն է ա՛յն՝ մա՜հ իսկական.
Իսկ տխրութեան մէջ երգել,
Երջանկութի՜ւն մ՛անվախճան։

Alexan Tamraz: Lover

I was used to
misfortune so much
that I hugged it
to my chest
so closely that
good luck hastily-
jealously came
toward me.
But of what use was luck to me?
I was in love with
mascara eyes and
eyebrows of misfortune...

Lilly Thomassian: THE LONG MARCH

They told us the soldiers were coming.
My father said we shouldn't worry.
The priest said a prayer. We kissed the holy cross. He blessed us.
Old and young; we prayed in silence.
My little sister cried.
We heard them coming.
There were so many of them marching in the streets that the walls of the house shook from the ground.

The door bursts open. They are inside.
They drag my father out of the house. They tie his arms behind his back.
They round up all the strong men of our village. All have their arms tied behind their backs… We never see them again.
They say we are being relocated.
I did not know that word. Relocated.
They tell us to move forward.

Forward... Always forward...

I manage to hide a silver spoon in my pocket.
We start walking down the road.
The men walk in front.
Women carry the children.
No one speaks.
Old people begin trailing behind.
When the sun finally comes up, I see a long line of people stretched all the way to the sky.

Forward... always forward.

A young man breaks free from the group and runs towards the field. They shoot him in the back. We can see his white shirt on the dry land like a flowering bush.
I see an old woman and an old man sit side by side under the shadow of a tree... They refuse to stand up again... The soldiers shoot them.
Soldiers take a young woman behind the bushes. They laugh. She screams. She never comes out.
The baby in a young woman's arms cries for milk.
Our feet bleed.
The baby keeps crying for milk.
When we pass by the villages people shut their windows. Others throw rocks at us.
The baby in the young woman’s arms stops crying. She keeps carrying him.
The sky, dark with tears.
The road, silent with shame.
The road never stops. The walk never ends.

The man beside me trips and falls.
One after another they keep falling to the ground.
We stop burying the dead. They are too many.
We stop crying for the dead. They are too many.

Forward...always forward.

When my little sister falls, I don't stop for her.
As soon as they drop to the ground vultures start pecking at them. Sometimes they are still alive.
When I look behind I see white patches strewn along the road. One of them is my little sister.
When our feet can’t carry us anymore we crawl on our hands and knees.
We can’t stop walking.
We keep moving.

Forward…always forward.

One of us has to stay alive.
One of us has to remember.
One of us has to speak the truth.








Lilly Thomassian was born in Tehran, Iran and studied at the University of Geneva, Switzerland.
Her full-length play The Interrogation, inspired by the Iranian revolution, was a finalist in the 2001 Ashland New Plays Festival and the 2003 Senachai Festival in Chicago.
Recently, her one-act Khnamakhos (Dinner) was produced in San Francisco by the Golden Thread Productions and at the AGBU Center as part of the Armenians in LA show.
She is probably best known for her play, Let the Rocks Speak, which won the 2001 Catawba College Peterson Award, as well as Honorable Mention in the Plays for the 21st Century Contest (Playwrights Theater, Texas), and Finalist in the David Mark Cohen National Playwriting Competition. Let the Rocks Speak was produced by ShapeShifter Productions in 2003 at the Fountain Theatre in Hollywood.
In 2006 she was one of the founders of The Luna Playhouse which opened with her play THIRST which was very well received.
NADIA, a play about Armenians in Iraq she is submitting for this contest, is currently one of the finalists in the Stage Left Theater in Chicago and is being considered to be presented at their annual festival.
Lilly has written many screenplays and specs. Around the Corner and Without Baggage, two screenplays she was commissioned to write are presently being considered for production.
Her producing and directing credits include: California Suite by Neil Simon at Group Repertory Theater, A Stage Oddity at FirstStage, The Emptiness by Alfred Eisaian at the Artavazd Theatre at AGBU, The Hired Killer at Theatre Unlimited for the Armenian Theatre Company and The Lady in Question by Charles Busch at the Elephant Theatre.

Sotère Torregian:“The Words are Missing” …

(22nd Nov. 1963, JFK, Dallas)
for Diane

“The words

Are missing

That will remove

Our doubts…

The words

Are missing

That will remove

Our doubts

They will exist forever

The words

Are missing

That will remove

Our doubts

They will exit forever” …

22-23 Nov., 1963
Assassination of JFK

-- Sotère Torregian

From "I Must Go" (She Said) "Because My Pizza's Cold" Selected Works, 1957-1999 poetry book.

ՄՈՒՇԵՂ ԻՇԽԱՆ: ԱՌԱՋԻՆ ՈՂՋՈՅՆ

Ահա կրկին ծագող լոյսին դէմ առտըւան
Փեղկերս փակ կը բանամ լա՜յն ես ցնծագին.
Ահա կրկին կեանքի աղմուկն յաւերժական
Երգ ու խինդով կը լեցնէ իմ բորբ հոգին…
Գիշերը լոկ բաժնեց զիս մե՜ծ այս հանդէսէն,
Բայց կը դիտեմ տարիներու խենդ կարօտով
Անոր ծանօթ եւ դիւթական գոյներն ամէն…
Պատուհանէս՝ որ կը բացուի սիրագորով
Սրտի մը պէս այս աշխարհի հմայքներուն,
Ես կը դիտեմ անյագօրէն եւ հիացիկ
Փողոցն ի վար մարդոց հեղեղն ալեծփուն,
Ճակատը սուրբ սա շէնքերուն մեծ ու պզտիկ
Ես կը գոչեմ սրտիս խորէն բարձրաղաղակ.
Ողջո՜յն քեզ, կեա՛նք, դուն շքեղ փառք,
դուն յաղթանա՛կ,
Ողջո՛յն ցաւիդ, հառաչներուդ ու խաւարիդ,
Ողջո՛յն ծափիդ ու ծիծաղիդ ու լոյսերուդ…
Ինչպէս որ կաս՝ մերթ արտասուք եւ մերթ ժպիտ՝
Դո՛ւն ես միակ ոյժն իրական, խորախորհուրդ,
Ինչպէս որ կաս՝ ես կ՚ընդունիմ քեզ գրկաբաց՝
Թեւերս զոյգ քեզ ընդառաջ այսպէս պարզած։
Ողջո՜յն քեզ, կեա՛նք պատիւ եւ օրհնութիւն,
Որ չմոռցար զիս ալ կանչել քու հանդէսիդ
Անէութեան մռայլ ծոցէն մահահանգոյն
Եւ աչքերուս մէջ վառեցիր լոյսդ վճիտ…
Քառասնամեակն անցաւ արդէն որ ամէն ժամ
Քեզ կը դիտեմ, քեզ կ՚ըմբոշխնեմ եւ կ՚արբենամ,
Բայց կը թուի թէ ես դեռ նոր կը տեսնեմ քեզ
Եւ կը մնամ քեզմով անկուշտ, քեզմով անյագ։
Օ՜ քա՛ղցր կեանք, կախարդ աղբիւր, դալար պարտէզ,
Արեւահոս եւ բազմալար համանուագ,
Որքա՜ն գանձեր ունիս պահած դուն ինձ համար…
Ի՞նչպէս քաղել զանոնք բոլորն ալ անխտիր.
Կը նահանջեն մատներս թոյլ ու դողահար
Եւ ժամանակն է խուսափուկ ու դաւադիր։
Ես կ՚ուզէի վերածընիլ ամէն վայրկեան,
Կրկին անցնիլ ճամբաներէն, ուր քալեցի.
Ես կ՚ուզէի ըլլալ միշտ նոր հանդիսական
Աշխարհիս մէջ ամէն նորոգ լուսաբացի.
Նոյն լացը լալ, նոյն ժպիտով երջանկանալ,
Նոյն վէրքերէն արիւնոտիլ յաճախակի,
Ես կ՚ուզէի, կեա՛նք, քեզի հետ յաւերժանալ…
Տո՛ւր ինձ ըլլալ քու յորձանքիդ մէջ հանապազ,
Ընդխառնուիլ առօրեայիդ աղմկայոյզ,
Դառնալ հզօր քու արշաւիդ անբաժան մաս,
Տուր ինձ, ո՛վ կեանք, քեզ միշտ սիրել խելակորոյս…
Թող զիս ներկայ գտնէ ամէն կենդանի կանչ
Քու ճաճանչող ճամբաներուդ վրայ բոլոր,
Մարտէ ի մարտ թող խոյանամ ես աննահանջ
Քու անողոք պայքարներուդ իբրեւ զինուոր.
Աշխատանքի ակօսներուդ մէջ անհամար
Հոսի առատ ճակտիս քրտինքն արգասաբեր,
Թող զիս կոչեն գեղեցկութեան սրընգահար,
Կամ առաքեալ գաղափարի լուսանըւէր.
Թող զիս կոչեն մերթ սիրահար եւ մերթ գինով,
Միայն թէ, կեա՛նք, քեզ միշտ գրկեմ զոյգ թեւերով։

Ողջո՜յն քեզ, կեանք


Պէյրութ 1958, Տպ. Լա Ֆոթոյ-Բրէս

Sotère Torregian: I Discover Jean Valjean Everywhere

We see these pearls walking in the morning
Know who they are
But we know
The true conquerors jasper landscape
One “Beastie” after another
Papa
Shifting sands
Bottles and
Sun and Earth

I am proud of my zero
The box-cars rushing through me in succession
I am Jean Valjean
A Challenge to any exterior
When my loves says “Garbanzo”

You harbour a hag but it is beautiful that you do
It is what makes your name stand out
It is what makes you beautiful
This pristine brilliance
O Camino a Los Cerros!

I take my stride
My legs are giant totem poles
That cause a whirlwind wherever I go wherever I have been
O feathers of Youth!I will not leave you orphans
I will come to you again and again

O gyrating feathers of Youth!

May 24-June 7, 1967
Mountain View, California

-- Sotère Torregian--
From "I Must Go" (She Said) "Because My Pizza's Cold" Selected Works, 1957-1999 poetry book.

Կարապէտ Սիտալ։ Մշակի Սէրը

Click to hear the audio clip read by Lola Koundakjian.

Իմ արտն եմ ցաներ կէսն՝ ոսկի ցորեն
Ու կէսն էլ արծաթ ու սրսուռ գարի.
Ջրիկս եմ կապեր վարագա ձորէն։
Ա՜յ հովիւ աղջիկ, գառներով արի։

Փարթամ վարդի պէս ցերեկն է փրթեր,
Ակօսէ ակօս առուն կ՛երկարի.
Արտիս թաւիշը ջո՜ւրն է արծթեր.
Երազիս աղջիկ, վարդերով արի։

Ծաղկած նշի տակ փռեր եմ սեղան -
Լօշ, գինի ու սեր ու հազար բարի
Դրած կ՛սպասեմ բէրւոր աղջկան.
Ա՜յ անո՜ւշ աղջիկ, նազերով արի։

Իրիկւա շուքերն ընկան դաշտն ի վար,
Դէմքիդ պէս շիկնած օրը կը մարի.
Էս արտս կը ջրեմ ես որի՞ համար.
Կարօտիս աղջիկ, կալերով արի։

Երկնքի վազքէն յոգներ է լուսնակ,
Եւ առուն ի վար իջեր է պարի՝
Շուշանի փնջեր իր գլխին պսակ.
Այ, դալար աղջիկ, համբոյրով արի։

Գիշերն է տաճար, սիրտըս՝ վառ սեղան,
Մատներդ նոր հիմա դիր ու շո՛ւտ արի.
Ճակտիդ իբրեւ զարդ աստղեր կը տեղան.
Սիրուս չքնաղ հա՜րս, նարօտով արի։






Գիշերէն Մինչեւ Լուսաբաց, 1931 Central Printing Company, Philadelphia

Sotère Torregian: Fragments

Sotère Torregian has published eight books of poetry and contributed to many small press magazines since the 1960s, including Paris Review, Art and Literature (Isere, France) and "C," a magazine of the arts.

Affiliated with French Surrealist posts and associated with the New York School of poets and painters, he has been a resident of California since 1967. He received the Frank O'Hara Award for Poetry (1968) and the Gotham Book Mart Author of the Year Award (1976) upon publication of his Age of Gold (Poems 1968-1970).

Assistant to Dr. St Clair Drake, he helped establish the Afro-American Studies Program at Stanford University in 1969, where he also taught as Writer In Residence and Scholar.

He traces his ancestry to the Aghliabid Dynasty of Moorish rulers of Sicily, to Greece, Ethiopia, and to the Levant , on his maternal side; and to The Maghreb and Central Asia on his paternal side.

Sotère Torregian: Quetzlcoatl

for Allen Ginsberg
The jewel of the leaves I see

Reflected on the butcher’s glassy showcase

Before which
I stand like an Egyptian totem with
Hands folded

The little girl holds the ukelélé
As an immolation
To the vanquished sun

And to the shadows
And the little Negro child learns and calls

Me a shadow as I pass

1962?
Newark, N.J.—New York

-- Sotère Torregian
From "I Must Go" (She Said) "Because My Pizza's Cold" Selected Works, 1957-1999 poetry book.

Վահէ Օշական: ՊԷՅՐՈՒԹ-ՓԱՐԻԶ

Ջափ ջափ ջափ ջափ
Քէպապ հոտող ափերը, հարիւր քունէ արթնցած կը ծափեն ու կը ծափեն
Հաստ վիզերու ծխնիներ, գէշ խարկուած դիմագծեր ու ծանր քիթ
Սրահն ամμողջ կը կաթկթի մահամերձի տրոփներով։
Փշրեմ ճզմեմ բռունցքիս մէջ
Հիւանդ դունչերը սա մարդոց
Որ ոչ ապրեցան ոչ ալ մեռնիլ գիտեն
Պէյրութի մէջ ամէն միւնի ու անկիւնի շուները կարգով միզեր են
Ու սակարկեր մէն մի փշրանք լումայափոխ աներձագի աշկերտին հետ
Պէյրութի մէջ պարարտ ծիծեր կը կախուին իտէալներու կուրծքերէն
Ու կը կաթին բռնաբարուած լռութիւններու բերաններուն
Պէյրութի մէջ պատանիներ կաղանդ պապան կը կապկեն կէսօրուայ մօտ
Դիակներու բերանները կռուի երգով խցեր են որ չնեխին
Քահանային միակ տղան իր հօր կաշի սեւ գօտիով առաստաղէն կը կախուի
Ու մարդակեր վարժապետներ իրենց մորթով
Պատանքի առուտուր կը սարքեն
Ջափ ջափ ջափ

Փարիզի մէջ
Պզտիկ կայծեր մոխիրին տակ կը ցատկրտեն ու կը մարին
Յոյսը տակաւին չծնած
Թանգարանի մուտքի դրան երիտասարդներ կուկուզ ըրած
Կը մուրան օրն ի բուն
Քնաշրջիկ ճամբորդներէ որոնք պատերու մէջ կը հալին
Փարիզի մէջ տարիներ դգալ դգալ կը մտցուին կոկորդն ի վար
Խանձարուրներ դեռ կը կառչին քառսուն հասած մարդոց Մարմնին

Ալ մանչուկ չես դուրս ելիր ծօ
Քերխանաճի
Քու անցեալի որովայնի ջերմանոցէն
Փարիզի մէջ
Ծեր կիներ ֆէտայիներ կը շուլլեն սրճարանի անկիւններուն
Մինչ պատանին ֆրանսուհին կը շոյէ, թուքը կամաց մը կը կլլէ

Աս ինչ ազգ է Աստուած իմ, իր լորձունքով արբեցած, ինքն իր կեանքով գիջացող
Սիրտը դրած միջազգային աճուրդի
Լալկան ու լալկան
Հին մէզ հոտող վերմակին տակ
Կծկուած որբանոցի տնտեսուհին
Կարօտնալով ու կարծելով Հայրենիքը սիրել,
Պէյրութ Փարիզ ճամբան չանցնիր Հայաստանէն
Հայաստանի նեխած ու թաց կարօտէն
Այլ կը կտրէ մեծ պողոտան պայքարներու աշխարհին
Չոր աչքերով ու ջիղերով
Չար անհամբեր ու ջղային մարդկութեան։
Ջափ ջափ ջափ

Գոց Վայրերու ինչ μնազդով սա մարդիկը ակումμներու ու Ժամերու պատերու մէջ
Հնութիւննին կը պարտկեն,
Կը թութակեն իրար զիրար
Սայլերով դար դրան քովը պարպուելու կը սպասէ
Ներսը իրենք ճակատագրի ժամացոյցը, կոտրած մաշած կը լարեն ու կը լարեն
Սպասելով հրաշքին զոր խոստացան երկակենցաղ ճառախօսներ
Պէյրութի մէջ երեխաներ ստամոքսէն կը ծնին
Ու աղջիկներ մինչեւ գօտին կը մեծնան
Կուրծքին հասած կը ծանրանան
Ու կը կախուին դէպի քղանցք
Տղամարդիկ աղիքներու փաթթուած դէպի իտէալ կը շուլլուին
Ու հերոսի ափին մէջէն քանի մը ղրուշ կը թռցնեն
Որ արտօնուին լկտի պատմութիւն պատմելու։
Հոն սալոնը կենդանի պատկեր վերածուած թաց շրթունքներ
Հայկ Նահապետ դպրոցական պայուսակին մէջ մոռցուած։

Աս ինչ ազգ է
Որ կը գանի ինքն իր սերմէն, կը փռնգտայ իր հին փառքի Փոշիէն
Միտքը ըրած լաթի կտոր որ քրտինքը չորցնէ...
Պէյրութ Փարիզ կը փճանաս մէն մի վայրկեան քու հեշտանքէն
Ալ կորսուէ՛ աշխարհէն
Եթէ չունիս նուէր տալիք մարդկութեան,
Յիշատակդ ալ թող անհետի
Եթէ անով պիտի ապրիս մի միայն,
Եթէ դուն քեզ ընտելացած քոյր ու եղբայր պիտի խաղաս Բոզանոցի պատին տակը,
Եթէ միայն ծափել գիտես երբ Աշխարհը կը տագնապի ալ անկարող ծափալու
Ջափ ջափ ջափ ջափ ջափ

This work has appeared in the second issue of Azad Hayer a new periodical from Lebanon.

Ալլա Ղազարյան: ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Երբ ամպերդ են մագլցում,
Դեպի ժայռերդ մարդե,
Ու արևիդ շողերը
Երկնքի մովն են շոյում,
Խաղաղության մի վայրկյան
Արձանանում է իմ մեջ
Հզոր թևեր է առնում,
Հավերժաստան լռության,
Ու ձուլվում է կամքիդ հետ,
Ապրելու մե'ծ կամքիդ հետ:
Երբ հասկերիդ ջերմ ոսկին
Հայելու մեջ երկնքի
Արտացոլանք է առնում
Ու պատարագիդ ձայնն ահեղ
Դեպի երկինք բարձրանում,
Անտես մի ձեռք երկնքից
Կամրջվում է նրանց հետ,
Օրհնություն է տարածվում
Արշալույսիդ պես խաղաղ:
Երբ հիշում ես ցավդ հին,
Ծուխ է ելնում քարերից,
Բայց ելնում է նաև հույս,
Ելնում ողկույզ խաղողի,
Դառնում գինի սրբազան
Անմահության արբանքով
Օծում գալիքդ, ներկադ,
Ու անցյալդ Հայաստա'ն:

***
Ու իմ սիրո խոստովանությունը լուռ,
Որ անհաղորդ կմնա քո աղմուկներին,
Եթերի նման օդ է բարձրանում
Ու լուսացնցուղ առավոտների հետ,
Մի մարմին դառնում,
Ծավալվում է կույս հեռուների մեջ,
Ու պատարագի աղոթքի նման
Մի սուրբ լեզվակով իջնում է կրկին
Վշտից համրացած իմ շրթունքներին:

Ալլա Վազգենի Ղազարյան


Ծնվել եմ 1986 թ-ի փետրվարին, Լոռու հյուսիսային ծայրամասում` Տաշիրում: Ծնողներս սերում են Արևմտյան Հայաստանի գաղթականներից, ովքեր հայոց կոտորածի երջանիկներից են, ում հաջողվեց փրկվել:
Ինքս 1992-2002 թթ. ուսումնառել եմ Տաշիրի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցում, որտեղ էլ անցել են պատանեկան անհոգ տարիներս: Ապա 2002 թ-ին ընդունվել եմ Երևանի Պետական Բժշկական համալսարան, որն ավարտել եմ 2008 թ-ին:
Բուհական տարիներին զուգահեռում եմ ուսումս և նախասիրություններս` գրականություն, բանասիրություն, և առհասարակ այն ամենը, ինչ ուղղված է մարդ ճանաչողությանը:
Հայրենիքն ինձ համար այն հազվադեպ հասկացությունն է, որն անկարող է ամփոփել իրենում ամբողջացված գաղափար, այն հավատքն է իմ, կամքն ու կորովը, ուստի…