Դանիէլ Վարուժան։ ԲԱՆՈՒՈՐՈՒՀԻՆ

Click to hear the audio clip of Daniel Varoujan's The working girl read by Yeraz Markarian.

 Պատուհանիս տակէն, ամէն առաւօտ,

Ուրուականի պէս կ'անցնիս.

Եւ կուսագեղ գըլուխիդ վրայ կ'արտասուէ

Տերևաթափ վարդենիս:

Լուռ թաղին մեջ կը լըսեմ քայլդ, ու զարթնող

Շունն` որ վըրադ կը հաչէ՜.

Կամ կը լըսեմ քունիս մէջէն ձայնն հազիդ`

Որ ծոցդ աղուոր` կը տանջէ:

Եւ կը խորհիմ՝ թէ քընատ ես և նօթի.

Իրանդ հովէն կը դողայ.

Եւ կը նըստի գանգուրներուդ վըրայ, քո'յր,

Եղեամն իբրև շափիւղայ:

Կամ մուճակներդ են պատըռտած, փողոցին

Ջուրն անոնց մեջ կը ճողփայ.

Կամ ետևէդ շըւայտօրէն կը սուլէ

Թուրք սըրիկայ մ՛անոպայ:

Եւ կը խորհիմ՝ թէ, տան մեջ, մայրդ է հիւանդ.

Ցամքած է ձէթն ալ ճրագին.

Ու դուն կ'երթաս գործատան մէջ աշխատիլ

Լոյսին համար ու կեանքին:

Ես կը խորհի՜մ - և խենթի պես կը բաղձամ

Վար իջնել, քո'յր դալկադէմ,

Քո'վդ իջնել, համբուրել ձեռքըդ նիհար,

Եւ հըծծել. - "Քեզ կը սիրեմ:" -

Կը սիրեմ վիշտդ` որ իմ վիշտս է գերագոյն,

Կը սիրեմ կուրծքըդ քանդուած`

Որուն մեջ դեռ կը յամառի Սէրդ երգել

Արտոյտի պէս սըրարբած:

Կը սիրեմ՝ քու անօթութիւնդ ու ծարաւդ,

Եւ ոսկորներդ ուժասպառ.

Ես կը սիրեմ՝ կոյս աղիքներըդ ցամքած,

Մազերուդ սուգն` ուսէդ վար:

Եւ ես կ'ուզեմ ամփոփել քեզ սըրտի՜ս վրա

Տատրակի պէս տարագիր,

Տալ ուժըս քեզ, մըրցանակներըս փառքի,

Եւ ազգանունս անբասիր.

Կուրծքըս վահան ընել կուրծքիդ նըշաւակ,

Եւ քօղն ըլլալ պատիւիդ,

Կրանիտէ բազուկիս տակ պաշտպանել

Սեռըդ ու գեղըդ անժըպիտ:

Կ'ուզեմ քեզ տալ ինչ որ պայքարն ինձ տըւավ,

Ինչ որ խլեցի մարտերով.

Քեզ պըսակել արիւնիս գոյնն ունեցող

Յաղթանակիս վարդերով:

Միայն թէ դուն չըլլաս տըժգույն ու քաղցած,

Արևուն տակ չըհազաս.

Մօրըդ վերև չըմարի ճրագն, ու, ո'վ քոյր,

Դուն գործատուն ա'լ չերթաս:

Lola Koundakjian: Yerevan Nights

Karaoki-ական անէծքներ
(Երեւանեան գիշերներ)


Կ՛անիծեմ այդ բառը,
Գաղաբարը
Տանուտէրը այդ bar-ին։

Կը թքեմ երեսը ստեղծողին՝
Գացողին՝
Երգողին՝
Արհասարակ խմողին։

Երազիս մէջ՝ ամպերու վրայ եմ,
Երկնցած
Հանգչած։

Սուրճի բոյրը
Խարոյկը
Մութը
Հան/դար/տու/թիւնը։


Լօլա Գունտաքճեան
Հոկտ 21, 2006

Nahapet Roussinian: Cilicia/ԿԻԼԻԿԻԱ

Click here to hear Կիլիկիա, read by poet Narine Karamyan. This poem has been rendered to a song, with music by Yeranian.

Խոսք` Ն. Ռուսինյանի, երաժշտ. Գ.Երանյանի

Երբոր բացուին դռներն յուսոյ,
Եւ մեր երկրէն փախ տայ ձըմեռ,
Չըքնաղ երկիրն մեր Արմենիոյ, -
Երբ փայլե իւր քաղցրիկ օրեր.
Երբոր ծիծառն իր բոյն դառնայ,
Երբոր ծառերն հագնին տերև`
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ, որ ինձ ետուր արև:

Տեսի դաշտերըն Սուրիոյ,
Լեառն Լիբանան և իւր մայրեր.
Տեսի զերկիրն Իտալիոյ,
Վենետիկ և իւր կոնտոլներ.
Կըղզի նման չիք մեր Կիպրեայ
Եվ ո'չ մէկ վայրն է արդարև
Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև:

Հասակ մը կայ մեր կենաց մէջ,
Ուր ամենայն իղձ կ՛աւարտի.
Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ`
Յիշատակաց իւր կարօտի.
Յորժամ քնարն իմ ցրտանայ,
Սիրոյն տալով վերջին բարև`
Երթամ ննջել յիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև:

Նահապետ Ռուսինեան (1819-1876)

Պարույր Սևակ: ՔԻՉ ԵՆՔ‚ ԲԱՅՑ ՀԱՅ ԵՆՔ

Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։
Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում։
Պարզապես մենք էլ պի՛տի ընդունենք‚
Որ մե՛նք‚ միայն մե˜նք Արարատ ունենք‚
Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սեւանում‚
Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում։
Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել։
Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել։
Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚
Քարից շինել ձուկ‚ եւ թռչուն՝ կավից‚
Ուսուցմա՛ն համար եւ աշակերտե˜լ
եղեցկի՛ն‚
Բարու՛ն‚
Վսեմի՛ն‚
Լավի˜ն…
Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։
Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում
Պարզապես մեր բախտն ուրիշ է եղել‚-
Պարզապես շատ ենք մենք արյուն հեղել.
Պարզապես մենք մեր դարավոր կյանքում‚
Երբ եղել ենք շատ
Ու եղել կանգուն‚
Դարձյա՛լ չենք ճնշել մեկ ուրիշ ազգի‚
Ո՛չ ոք չի տուժել զարկից մեր բազկի։
Եթե գերել ենք՝
Լոկ մեր գրքերով.
Եթե տիրել ենք՝
Լոկ մեր ձիրքերով…
Պարզապես մահն է մեզ սիրահարվել‚
Իսկ մենք ինքնակամ նրան չենք տրվել։
Ու երբ ճարահատ մեր հողն ենք թողել՝
Ու˜ր էլ որ հասել‚ որտեղ էլ եղել‚
Ջանացել ենք մենք ամենքի՛ համար.
Շինել ենք կամուրջ‚
Կապել ենք կամար‚
Ամե˜ն տեղ հերկել‚
Հասցրել բերքեր‚
Ամենքի˜ ն տվել մի՛տք‚ առա՛ծ‚ երգե՛ ր՝
Պաշտպանել նրանց հոգեւոր ցրտից‚-
Ամե˜ն տեղ թողել մեր աչքից՝ ցոլանք‚
Մեր հոգուց՝ մասունք‚
Եւ նշխար՝ սրտից…

Մենք քիչ ենք‚ այո՛‚ բայց կոչվում ենք հայ -
իտենք դեռ չանցած վերքերից տնքալ‚
Բայց նոր խնդությամբ ցնծալ ու հրճվել.
իտենք թշնամու կողը մխրճվել
Ու բարեկամին դառնալ աջակից.
Դուրս գալ մեզ արված բարության տակից՝
Մեկի փոխարեն տասն հատուցելով…
Հօգուտ արդարի եւ արեգակի
իտենք քվեարկել մեր կյանքով նաեւ…
Բայց թե կամենան մեզ բռնի վառել՝
Մենք գիտենք մխա՛լ - եւ կրա˜կ մարել.
Իսկ եթե պետք է խավարը ցրել՝
իտենք մոխրանալ որպես վառ կերոն.
Եւ գիտենք նաեւ մեզ կրքոտ սիրել‚
Բայց ուրիշներին մի˜շտ էլ հարգելով…

Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում‚
Բայց մեզ էլ գիտենք -
Մազ հաեյ են ասում։
Եւ ինչու՞ պիտի չհպարտանանք…
Կա՛նք։ Պիտի լինե՛նք։ Ու դեռ - շատանա˜նք։

Nora Armani: This August is not

Click here to hear
This August is not read by the author, Nora Armani.

This heavy rain in August
Bears witness to the topsy-turvy
world we’re in.
On the eve of yet another one of my birthdays,
I am not sure if it is an occasion
To look back and value or regret?
Thank God I made it so far
But what good is that without those
that loved me so, and who I
didn’t have time to love half as much.

Life is strange, stranger than death,
a stranger to death.
My choice is tough
as strangers are not welcome here.

And yet, after a rainy day there’s sun.
After the storm comes peace.
After death… nothing
Particularly for those who survive!


©Nora Armani
August 30th 2006
After a sleepless night on a rainy day in Paris

Nora Armani

Nora ARMANI, actress and author, born in Egypt of Armenian parents and educated in England, has appeared extensively on stage and screen worldwide. Her own stage creations Sojourn at Ararat, Nannto, Nannto and On the Couch with Nora Armani have earned international accolades during extensive tours on four continents in over twenty five cities.

Full biography is available at her website http://www.noraarmani.com

Peter Balakian: To Arshile Gorky

Click here to hear the clip To Arshile Gorky read by Lola Koundakjian.

1. Landscape

The sun hangs all day in sight.
Highsummer is on me. I watch
the fantailed leaves of the chestnut
spread in the air. Hemlock and rose
bring back the purple earth.
Before my eyes this very noon
three cardinals rising from fuschia
became a plume thinning in the air.

In my boyhood garden
my father's vines were weighty
with the honey-scent of hanging things -
eggplant, color of the blood-in-vein.
The sun falling through our giant oak
lit the grass, moss, ivy;
in silver light they eddied as a tide
and all the fence dissolved around his hands.


2. Anatomy

In the shade where suckle falls
like gentle water over our side fence,
the eyes see eggs. Rabbits nest
in the wild carrot. When I walk out
to the empty summer garden my father
used to tend, my tendons are drawn
out like zither strings. A raccoon hides
in the tissues of the stomach.

The blood that drives my thighs
a thousand times by night rises
in each milky spike of weed
and by morning spills into the lavender
you call the day.

Here, your heart's an apricot
lost on a tree; columbine, a flock
of doves, rises in my mouth.


3. History

Cousin, uncle, brother, fellow
townsman, I come to you this day
deported with berry soil on my hands.
Somewhere between your lake in Armenia
and this place there is a trail
of ash -- almost chalk -- to bring
the limbs back to fullness.
Your mother's stomach is a dried fig

on your palette. Though swallows
glide and turn through the rope
still hanging in your barn,
in this ghostly light you are a shadow:
off-white, then gray, then a wisp
of flame rising in the dust.


This poem has appeared in the volume "Reply from Wilderness Island", Sheep Meadow Press, 1988, and is used here by kind permission.

Peter Balakian

Peter Balakian is the author of five books of poems, most recently June-tree: New and Selected Poems, 1974-2000 (Harper Collins, 2001). His other books include Father Fisheye (1979), Sad Days of Light (1983), Reply From Wilderness Island (1988), Dyer's Thistle (1996), and several fine limited editions. His work has appeared widely in American magazines and journals such as The Nation, Antaeus, Partisan Review, Poetry, and The Kenyon Review; and in numerous anthologies.

Selected Publications: The Burning Tigris; The Armenian Genocide and America's Response (HarperCollins, 2003), June-tree: New and Selected Poems 1974-2000 (HarperCollins, 2001), Black Dog of Fate: A Memoir (Basic Books, 1997), Dyer's Thistle (poems, Carnegie Mellon Univ. Press, 1996), Bloody News From My Friend by Siamanto (translation, Wayne State Univ. Press, 1996), Theodore Roethke's Far Fields (Louisiana State Univ. Press, 1989), Reply From Wilderness Island (poems, 1988), Sad Days of Light (poems, 1983), Father Fisheye (poems, 1979); chapter in America and the Armenian Genocide of 1915, ed. Jay Winter (Cambridge Univ. Press, 2004); editor, Ambassador Morgenthau's Story (Wayne State Univ. Press, 2003); poetry and essays in The Nation, Art in America, American Poetry Review, Kenyon Review, Partisan Review, Virginia Quarterly Review, Poetry, etc.

Distinctions: National Endowment for the Arts fellowship 2004-05; Guggenheim fellowship 1999-2000; PEN/Martha Albrand Prize for Memoir, 1998; New Jersey Council for the Humanities Book Prize, 1998; Anahit Literary Prize, Columbia University, 1990; Daniel Varoujan Prize, New England Poetry Club 1987; Academy of American Poets Prize 1975; New York Times and Publishers Weekly notable books of 2003 (The Burning Tigris); New York Times and Los Angeles Times notable books of 1997 (Black Dog of Fate); NEA editing grants, Graham House Review

Peter Balakian teaches at Colgate University and serves on the editorial board of Ararat Quarterly.

ԴԱՆԻԷԼ ՎԱՐՈՒԺԱՆ: Առկայծ Ճրագ

Click the link to hear the audio clip of Daniel Varoujan's Առկայծ Ճրագ read by the Yeraz Markarian.

Յաղթանակի գիշերն է այս տօնական . -
Հա՛րս, եղ լեցո՛ւր ճրագին ։
Պիտի դառնայ կռիւէն տղաս յաղթական . -
Հա՛րս, քիթը ա՛ռ պատրոյգին.

Սայլ մը կեցաւ դրան առջեւ, հորին քով . -
Հա՛րս, վառէ՛ լոյսը ճրագին ։
Տղաս կու գայ ճակատն հպարտ դափնիով . -
Հա՛րս, բեր ճրագը շեմին ։

Բայց… սայլին վրայ արի՞ւն եւ սո՞ւգ բեռցեր են…
Հա՛րս, ճրագը ասդի՛ն երկարէ ։
Հերոս տղաս հոն զարնուա՜ծ է սրտէն . -
Ա՜խ, հա՛րս, ճրագըդ մարէ՜…

Daniel Varoujan/ԴԱՆԻԵԼ ՎԱՐՈՒԺԱՆ (1884-1915)



LA LAMPE


C'est aujourd'hui nuit de fête et de victoire,
- Ma bru, remplis d'huile la lampe!
Mon fils va venir de guerre couvert de gloire,
- Ma bru, racle le bec de la lampe!


Un char s'arrête sous le portail, près du puits,
- Ma bru, allume voir la lampe!
Il rentre couronné de lauriers, c'est lui,
- Ma bru, approche vite la lampe!


Mais ... le char est chargé de sang et de deuil...?!
- Ma bru, allonge donc ta lampe!
Mon fils est là, frappé au cœur, sur le seuil,
- Oh! ma bru, éteins ta lampe...

Traduit par
Benjamin TCHAVOUCHIAN

Introducing poet Artsvi Bakhchinyan

ARTSVI BAKHCHINYAN (born 1971, Yerevan), philologist, film researcher, Ph. D. In 1988-1993 studied at Yerevan State University (department of Armenian language and literature). In 1993-1996 studied in post-graduated masters in Institute of Literature of National Academy of Sciences of Republic of Armenia (Ph. D. in 1996). Contributed to periodicals of Armenia and abroad with articles on film, culture and various fields of Armenian studies. He is the vice president of Armenian branch of FIPRESCI (International Union of Film Critics and Cinema Journalists). Co-editor of "Armenian Cinema 1924-1999: a complete filmography" catalogue (Yerevan, 2001). Author of books: “Armenians by Origin” (a biographical dictionary of Armenian Diaspora: Yerevan, 1993), "Figures of Armenian Origin" (Yerevan, 2002), “Napoleon Bonaparte and the Armenians” (Yerevan, 2003), “Armenia-Scandinavia: Historical and Cultural Relations” (Yerevan, 2003), "Armenians in World Cinema" (Yerevan, 2004), “Armenia-Sweden” (in English, 2006). Participated in international conferences and meetings in various countries.

Leo Hamalian: Home Thoughts from Abroad

Click here to hear Leo Hamalian's Home Thoughts from Abroad read by Harry Koundakjian.

Sometimes on Friday evenings,
I say to myself,
“To Hell with this jazz, “
and I drift over to Al-Cazar,
where I drink too much Scotch,
talk very loudly,
and slap the sumptuous behind
of the belly-dancer.
Afterwards I get the eye
From the pimp with a crooked smile.
Al-Cazar is a nice place
To visit on a Friday,
But no place to live.

The next morning,
Cursing a small hangover,
I am at work again
In the confines of my study.
I pause from my pursuits,
And wait for the children
To return from school,
The quiet cocktails before dinner,
And the pleasant talk afterwards.
This is no place to visit,
But it’s a nice place to live.

This poem has appeared in "ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETRY: AN ANTHOLOGY" (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974), Lorne Shirinian, editor.

Helene Pilibosian: Souvenir

Click to hear Souvenir read by Lola Koundakjian.

Did you bring me
a handful of soil from the homeland,
forgetting that it's earth
from the same planet as the American,
not Venus nor Mars
nor Saturn but only
dark soil with its own minerals--
the old kings and queens
still melting out memories
like party favors,
the sisters directing
the roundness of eternal bread,
the brothers coaxing the seeds
with unlearned plow and buffalo,
the merchants mingling
with magnificent ships?
Did you bring me
a hint of the breeze
that teased your hair
as no other breeze would dare
or the stares of the mountain paths
the Armenian aura
outlined with such clarity?
Did you bring me
that little bit of love
that boiled down from cooking
over the stove of history
in the clay pot of living?
Did you bring me the day
that sports debates of employment
and whistle-wails of work
or the night which highlights
an owl's or cat's eyes
prowling as animal rights,
their definition of the word
influenced by the heard,
the seen, the void, the tried?

The amber necklace you brought
reveals these passions congealed.


Copyright 2004 Helene Pilibosian

--
Helene Pilibosian is the author of two collections of poetry: Carvings
From an Heirloom and At Quarter Past Reality (a prizewinner) and has
many poems published in American literary journals such as the North
American Review, Willow Review and The Cape Rock. She is the owner of
Ohan Press whose bilingual website is at http://home.comcast.net/~hsarkiss

Լօլա Գունտաքճեան՝ Դիմակ. Lola Koundakjian: Mask

Ես եմ ես-- իսկ դուն, ո՞ր դիմակդ
հագած ես այս գիշեր:



Լօլա Գունտաքճեան

Me; it's me.
And you, which mask are you wearing tonight?


Copyright Lola Koundakjian 2006. Translation by the author.

Վահան Թէքէեան: ԱՆՈՒՆԴ

Click to hear Vahan Tekeyan's romantic poem, "Your Name" read by Lola Koundakjian.


Ինչո՞ւ անունըդ այստեղ չըկարենամ գըրել ես
Եւ աշխարհի չըյայտնեմ թէ քեզ ինչպէ՜ս սիրեցի…
Երկու վանկե՜րը անոր ես կը զուրցեմ գաղտնապէս,
Եւ ան ամբողջ կը թուի սիրոյ մատեա’ն մը ինծի…
Ինչո՞ւ անունըդ այստեղ չըկարենամ գըրել ես…:


Հիմա, հեռո’ւ իրարմէ‘ միայն անո’ւնըդ ունիմ
Բերնիս վըրայ, համբոյրի մը պէս աննիւթ եւ անոյշ…
Գիշեր ատեն, սենեակիս մենութեան մէջ մըտերիմ,
Ես զայն կ’ըսեմ եւ ահա‘ քեզ կը տեսնեմ քաղցրայուշ,
Հիմա, հեռո’ւ իրարմէ‘ միայն անո’ւնըդ ունիմ…:


Գեղեցկութիւնդ ու իմ սէ’րս յօրինեցին զայն կարծես…
Սիրտս իր անդուլ տըրոփմամբ անընդհատ զա’յն կը հեգէ,
Թէպէտ վաղո՜ւց մտքիս մէջ քեզ ամբողջ գոց գիտեմ ես…
Քեզ չըճանչցած ունէի՞ր դուն այդ անո’ւնը միթէ…
Գեղեցկութիւնդ ու իմ սէ’րս յօրինեցին զայն կարծես…:


Ո’չ, չեմ ուզեր, չեմ կրնա՜ր ես զայն յանձնել աշխարհի.
Երկու վանկովն իր կ’ուզեմ խնկել իմ կեա’նքըս միայն,
Եւ երբ վերջին արեւիս վերջին ճաճա’նչը մարի‘
Անունըդ ի շուրթ դեռ կ’ուզեմ ողջունել ա’յը մահուան.
Ո’չ, չեմ ուզեր, չեմ կրնա՜ր ես զայն յանձնել աշխարհի…:


1914


YOUR NAME
By Vahan Tekeyan


Why can’t I write your name upon this page
And declare to the world how I loved you?
In secret, I whisper its two syllables,
And it seems to me a rare book of love...
Why can’t I write your name upon this page?


Now, parted with you, I have only your name,
A sweet ethereal kiss upon my lips.
At night, in the intimate solitude of my room,
I murmur your name and you appear before me...
Now, parted with you, I have only your name...


Your beauty and my love invented your name...
My heart in endless palpitation spells it out forever,
Though I have always known you by heart,
I wonder if the name was yours before I knew you.
It is your beauty and my love that invented your name...


No, I cannot—do not want to tell the world.
With its two syllables I want to anoint my life
And when the last ray of my last sun subsides,
I’ll greet the dawn of my death with your name on my lips.
No, I cannot and do not want to reveal it to the world.


Վահան Թէքէեան


Translated from the Armenian by Berge Turabian.
Used here by kind permission.

Lola Koundakjian: Dada Poem

Տուն
Քուն

Մութ
Շու՜տ

Ան /կո /ղին


Լօլա Գունտաքճեան


This poem has appeared in PAKIN Armenian literary journal in its September 2009 issue.




Copyright 2006 Lola Koundakjian

Introducing: Gohar Khachatryan

Gohar Khachatryan was born in Yerevan in 1987. She’s currently studying psychology at the Moscow State University. Gohar started writing poems in Armenian and Russian at the age of 16-17. She has diverse interests.



Չեմ ժխտում ցավս ուսերիս վրա
Հանգիստ եմ կարծես ամոքաց հոգի
Դրել են գլխիս վերևում վրան
Ժպիտ են ուզում ժպիտ չեն տեսնի:

Ու հովհարներ են գալիս երազում
Թևերի անհոգ ազատ թռիչքներ
Ու ետ եմ գալիս պայքարի սրով
Ինձ նմանների հոգիներ փրկել:


5/09/2006

Գոհար Խաչատրյան

Copyright Gohar Khachatryan

Vivian Kurkjian: Poem of Love

I will pull my hair back
In an old maid's knot
And don the widest rimmed spectacles
I can find
To hide from you
And the other men until you see
What does not show
And only then
Will I let
These long brown locks fall
As you see fit.

This poem has appeared in "ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETRY: AN ANTHOLOGY" (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974). Lorne Shirinian, editor.

Lorne Shirinian: Gélinas

Lorne Shirinian's Gélinas read by Paula Fedeski-Koundakjian.

L’Hôpital du Haut Richelieu
St-Jean, Québec
10:32 am

the waiting room is full
waiting
in the waiting room
full of waiting
waiting

surrounded
some fat
some ruddy-faced
blue-veined and
hacking
some light up yet another
to draw the thick blue smoke
deep into the dead alveoli
of their lizard lungs
they are waiting

I am waiting

then at 10:32
the electric crackle static
through the thin speaker
announces a new list
of hopeful names

Grégoire, Tremblay, Lefebvre,
Baillargeon (long fretful pause)
Lrn Sh-Sha-Sha-rn-nan
Allez a la sale numero 1

At room 1 another roll call
Grégoire, Tremblay, Lefebvre,
Baillargeon (long fretful pause)
Mon Dieu, chui pas chanceuse ce matin

Instinctively I rise
What is it, Miss

The nurse steps back embarrassed
But not enough
Pourtant c’est bien facile I say
Vous le prononcez comme vous le lisez
Shirinian Voyez-vous

And when you say it
And when my name fills your mouth
Think of massacred Armenia
Then think of the Turkish peasants
Whom you adopted
Think of Montreal’s Armenian cabbies
In front of Café Van Houtte on McGill College
Think of crafty business men you couldn’t trust
Think of terrorists
Think of the strange food you don’t like
Think of the earthquake packaged for you
In the Canada Français
Think this land is my land
This land’s not your land

Tell yourself this Armenian’s
Only renting space
And, Miss, if it’s still too much for you
To say Shirinian
Just call me Gélinas


From the volume, Earthquake: Poems by Lorne Shirinian
Mellen Poetry Series, Volume 16, The Edwin Mellen Press, Lewiston, NY 1991. Printed here by kind permission of the author.

Lorne Shirinian

Lorne Shirinian needs no introduction to North American readers.

Born in Toronto in 1945, he completed an Honours BA in French language and literature from the University of Toronto, an MA in Comparative Literature at Carleton University and a PhD. in Comparative Literature at l'Université de Montréal. He founded and edited Manna: a review of contemporary poetry (1971 to 1974). He lived, taught and wrote in the Montreal area for 20 years. In 1994, he moved to Kingston (Ontario), where he is Professor and Head of the Department of English at the Royal Military College of Canada.
Selected Publications:

Prof. Shirinian is the author of over 20 works. Here's a partial list:

Poetry:
Rough Landing. Kingston: Blue Heron Press, 2000.
Earthquake. Lewiston, NY: the Edwin Mellen Press, 1991.
Poems of Dispersion and Other Rites of Movement. Toronto: Manna Publising, 1977.

Fiction:
Memories Orphans. Kingston: Blue Heron Press, 2003.
History of Armenia and Other Fiction. Kingston: Blue Heron Press, 1999.
Beginnings and Ends. Toronto: the Zoryan Institute, 1991.

Drama:
This Dark Thing: Two One Act Plays. Kingston: Blue Heron Press, 2004.
Exile in the Cradle. Kingston: Blue Heron Press, 2003.

Books are available through bheron@kos.net

Archie [Khatchig] Minasian: The Inner Joys

While my friends sought the glitter,
I followed my inner joys,
tramping the gardens and the wilds
in harmony with nature.
I bared my soul
and sought in return
the ways of her infinite mysteries
that nourished my questionings and desires.

I sought and was nurtured,
I to her giving and she to my quest.

I found in time that we were one,
exposed to an abiding law.

When the winds of Time arrived
and swept the weary fields and woods,
and called on all things to submit,
I too as one in harmony,
touched by the icy couriers,
knew my quest had been fulfilled
and naught remained and summoning.

"Prepare thy hearth," I thought,
"for what has been
shall surely be again
for he who cares to seek this room."

Published in ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETS: AN ANTHOLOGY (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974), Lorne Shirinian, editor.

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ: ԻՆՔՆԱՀԵՌԱՑՈՒՄ

Կարօտում եմ.
Ինքս՝ իմ մէջ, ինձ հետ մնալ - կարօտում եմ:
Զարթնել՝ անհոգ,
Մանուկ օրուայ հետ մանկանալ - կարօտում եմ:
Դուրս գալ տնից ու անճանաչ գնա՜լ, գնա՜լ- կարօտում եմ:
Գտած մի նոր տողի համար
Աշխարհի՜ չափ ուրախանալ - կարօտում եմ:
Քո մի խօսքից առաւօտել,
Թաքուն բախտով ներսից հորդել,
Փխրել, տխրել ու կարօտել - կարօտում եմ:
Հազար տեսակ հոգս ու հարցում՝
Մէկը մէկից առաջ ընկած՝
Ինձ առել են իրենց տենդոտ հրմշտոցում,
Ինձ՝ ինձանից հեռացնո՜ւմ են, անջատո՜ւմ են.
Եվ զգում եմ մէկ էլ յանկարծ
Որ ինքս՝ ինձ կարօտո՜ւմ եմ…

ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿԵԱՆ։ՀՕՐՍ

Հա՛յր իմ, քեզ անվերջ խլել են ինձանից,
Մահն է քեզ խլել առաջին անգամ,
Հետո կրկնակի որբացրել են ինձ՝
Զրկելով ինձ քո անունի՛ց անգամ:

Խլել են ինձնից մահդ զգալու,
Մահդ սգալու պարտք ու իրավունք,
Ու ես բնազդով վանել եմ հեռու
Հայր չունենալու մորմոքը մանուկ:

Ու չի երկարել կյանքդ հետ մահու
Միակ զավակիդ արցունում աղի,
Չես ապրել իմ մեջ, որպես ցավ ու հուշ,
Դու ողջակիզված ցավով քո հողի:

Հայրենյաց սերս՝ քեզնից ժառանգած
Քո հիշատակը չի երկրպագել,
Ու ձիրքս, ձիրքս՝ քո հունդից եկած
Մի տողով անգամ քեզ չի ձոն երգել:

Մեզ անվերջ խլել խլել ե՛ն ինձանից,
Ես անվերջ զիջել, ա՛խ, զիջե՜լ են ինձնից,
Ուշ արցունքներով թախանձում եմ ես՝
Հա՛յր իմ, ների՜ր ինձ…


ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ

We remember Silva Kaputikian (1919-2006)

Armenian poet, orator, academician Silva Kaputikian passed away at the age of 87.

Born in Yerevan, January 20, 1919, she graduated from the YSU's Philological Department and then from Moscow's Gorki Literature Institute.

The first collection of her poems was published in 1945. Overall, Ms. Katoutikian has published 60 collections in Armenian, Russian and other languages.

Silva Kaputikian received many literary awards. In 1998, the Cambridge International Geographic Institute awarded her with the title of "Woman of the Year".

Bibliography courtesy of AIWA

Poetry Books
Oreri het [With the Days], 1945
On the Shores of the Ganges, 1947
Im harazatnere [My Intimates], 1953
Srtabats zruits [Candid Conversation], 1955
Bari yert [Bon Voyage], 1957
Mtorumner chanaparhi kesin [Midway Reflections], 1961
Yot kayaranner [Seven Stations], 1966
Im eje [My Page], 1968
Depi khorke leran [Toward the Mountain?s Depths], 1972
Lilit [Lilith], 1981
Dzmer e galis [Winter Is Arriving], 1983
Tagnap [Alarm], unpublished


Essays
Karavannere der kailum en [The Caravans Are Still Walking], 1964
Khchankar hogu yev kartezi guinerits [A Mosaic Made of the Soul and Atlas Colors], 1976
Im zhamanake [My Epoch], 1979
Ejer pak gzrotsnerits [Pages from Sealed Manuscripts], 1997
Im katsane ashkharhi chanaparhnerin [My Path Along the World?s Highways], 2002


Children's Literature
Pokrik Ara, akanj ara [Little Ara, Listen], 1950
Mer Lalike, sirunike [Our Pretty Lalik], 1955
Tane, bakum, poghotsum [At Home, In the Yard, In the Street], 1953
Mi tarov el metsatsank [Older By One More Year], 1958
Menk ognum enk mairikin [We?re Helping Mother], 1961
Tsaghkanots [Flower Garden], 1984
Partez [Garden], 2002

Archie [Khatchig] Minasian: A Romp With the Wind

the wind threw rose petals at me,
tugged my hair
and pushed me around.


flattered
I ran with the wind
and called it names.
____________________________


Published in ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETS: AN ANTHOLOGY (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974), Lorne Shirinian, editor.


In 1945, Khatchik Minasian won the Edwin Markham Gold Medal for Poetry. He was born in Fresno, CA in 1913.

Un revolcón con el Viento(Traducción de Carolina Contino)
el viento me arrojó pétalos de rosa,
tiró de mi pelo
y me atropelló.

halagado
corrí con el viento
y lo insulté.

Narine Karamyan: Trio of poems

Click here to hear a trio of short poems read by the author, Narine Karamyan.

Հարցին պատասխան /Ա.Մ./

Հետո, երբ նորից հոգի կդառնանք,

Չէ որ չեմ կարող դիպչել ձեռքերով`

Հարազատ հոգի,

Մարմնավորված

Արյունով-մսով:

Հենց այդ պատճառով,

Երբ հանդիպում եմ,

ՈՒզում եմ գրկել,

Մաշկով շոշափել,

Ձեռքերով դիպչել –

Քանի դեռ կարող եմ:

3/19/05

* * *

Մատներ սեղմված բռունցքիս մեջ,

Հաճախ սառած, փոքրուց ի վեր:

ՈՒժը քիչ-քիչ է կուտակվում,

Իսկ ջերմությունը` արյունում:

Բութերը` վեր, սեղմված մատներ:

Փոքրուց սեղմում եմ բռունցքներ:

28/04/2005

* * *

Դու` իմ կտոր,

Դու` իմ մասնիկ:

Իմ աշխարհի

Շիտակ ընկեր:

ՈՒ ես էլ քոնը

Առ հավետ:

Իմ սիրասուն

Արև-լուսին,

Իմ խենթ-խելառ,

Դու իմ խելոք,

Իմ իմաստուն,

Համբերատար,

Իմ աննման,

Միակ որդի:

Դու իմ հոգի,

Լուսնյակ-արև:

Ամենամեծ

Աստծո պարգև:

18/05/05

Copyright Narine Karamyan

***
Answer to Question (A.M.)

And when we become spirits again,

I won’t be able to touch you with hands:

A twin-soul,

Embodied

In blood and flesh.

For that very reason

When we meet

I want to hug you,

With skin to sense you,

With hands to touch you –

As long as I can.

3/19/05

Finger and thumbs

Fingers as one pressed in my fist,

Since childhood - often cold.

Little by little force accumulates,

Like temperature – in the blood.

My thumbs – up and fingers pressed.

Since childhood – my fingers in fists.

28/04/2005

***

You are my part,

You are my piece,

Sincere friend

Of this world,

As I am yours

Forever.

You’re my beloved

The-Sun-the-Moon,

My head-lost crazy

Smartly clever,

My endless wise,

My tolerant,

My incredible

Solely son.

You are my soul,

The-Moon-the-Sun,

The biggest gift

Of Lord.

18/05/05

Translated by the author

Yeva Adalyan: Dating Online - recipes and remedies

Dating Online - recipes and remedies

are you not ashamed of things you want to do?
dating corpses is like a profound liberation from my usual occupations
the smell of young dead brains has put a spell on my waiting conscience
tiny souls have tiny problems
here is my prescription -
looking for a down to earth
180 pound
6 feet tall
heterosexual male
preferably a homophobe...formerly a female is a plus...
who has been there done that
who doesn’t live with his parents, but feeds their cats and walks their dogs
who is willing to have pink floating candle-light dinners
who can barbeque shrimp... and vegetables as well...
who will be caring and appreciative of my beauty like no other normal man
who likes to travel, is not afraid of neither heights nor lows
a man with dramatic, traditional family values
rooted standards
strict and rigid principles
a male who’s extremely athletic
a male willing to lend a buffed...or at least fairly built.. shoulder to cry on
a male ready to offer a neutral uninfected ear
a male who likes action/romantic/sci-fi movies, all with happy endings
a male who doesn’t require lingerie every night
who drinks cognac and eats chocolate... in moderation though...
the indoor cigar smoking allowed once a week
with the maple french door half hanging open
a male who’s detail- and career-oriented
silently open-minded towards my talking habits
a male who’s less of a dreamer, more of a neutralist-conformist
a male who has a toolbox both for relationship and car problems
a male who carries a first-aid kit in the car
stores filtered water by the exit door of his house
and keeps plastic construction hats for emergency situations
under our newlywed’s maple wood bed
color: preferably lemon
... I wash my parents’ wishful naivete with my morbidity and sinful hatred
towards their fictitious happiness for me...
I need a male who’ll make me feel unreasonably special and
unquestionably desired, proving it with
guilt trips,
jealousy scenes, and a
single red rose once a week...
...they are getting quite expensive you see...
...and I shall willingly close my eyes when I see him
ogling another woman’s legs...
I want a male who has a fireplace,
a deck,
a washer and a dryer inside the house
a male who has a mechanic friend,
a lawyer friend, and
a DJ friend for family gatherings
a male who doesn’t have any single guy-friends who spread danger...
I want a male with a potential to live on a farm if need be
a male able to make safe,
family-oriented investments
a male who puts his money where his mouth is
possibly a real-estate agent, or
an owner of a company
with a minimum of five million dollars in revenues
a male handsome enough to be introduced to friends
but not enough to be coveted...
for a detailed list of my demands please refer to my online profile...

Copyright 2004 Yeva Adalyan

Yeva Adalyan: The Cat and the Chicken

The Cat and the Chicken

He loves me in my absence
I hide behind curtains when I'm present...
She ran around like a chicken with its head cut off...
occasionally though fixing the lace collar around her neck... by habit of course.
Habit of looking pretty, eating fatty, throwing confetti, feeling shitty...
Habit of throwing carpets before turmoils - a sign of respect
Habit of gracefully opening doors in front of thunder and lightning - a sign of pride
Habit of bowing low in front of boundaries - a sign of strength.
The chicken raised its wings to hold the aching head
and lowered them in disappointment
Where is the head though, the chicken wondered...
It couldn?t possibly be cooked for some candle-lit dinner
It must be around somewhere, the chicken was hopeful.
He loves me in my absence
He has no patience for my presence...
Too heavy to throw away
Too light to be considered priceless...
The chicken crashed insects while it was running...
Had it become insensitive or a bit blind perhaps?
Not enough time to analyze
Not enough time to undo the fact
He hugs me in my sleep
Casting his shadow only when I?m awake...
The chicken slowly losing hope
Hope of a head fried for some lunch
Not enough salt
Excessive pepper
Incoherent absence of brain
Pierced tongue and earrings
Tattooed lips
And lasered sideburns
The chicken gets ready to jump out of the fence
Gets enough courage to join its head, be fried in Canola Oil and Mayonnaise
Salt is too painful
Is holding it back... for a short bit though...
Next step is desperation
The next one is fear
The last one - giving up.
The frying pan's getting excited
Canola starts singing
Mayo losing its texture
Salt acting all innocent
Pepper stays red - unable to hide its shame for participating in this feast...
Feast of forgetting
Feast of rebellion against all memories
Feast of ignored reconciliation
Feast of immature intensities and premature ejaculations
Feast of roast chicken with the wings still shaking
Pierced tongue still infected
Tattooed lips still bleeding
And sideburns growing back.
He loves me naked but my Mary Janes on and unpolished
He likes watching but not touching
He wears striped shirts with a Hustler Hollywood undershirt
He likes to hide but forgets his boxers under my sheets
He asks me to forget his face, accidentally leaving his snapshot in my dresser
He pretends to listen with earplugs in his ears and hands covering their surface
He pretends to see with his eyes wide shut and curtains safely closed.
The chicken is done, well done I should say
Its smell is immaculate
Its taste close to perfect
Its texture most tender
The hunger is quenched
Everyone applauding
Cook left for the night
Gates are all locked
The spirit of the chicken traveling the world
A life short lived though sweet
Time for new skin and bones
Strong wings, toned and stretched legs
Growing feathers, attentive eyes... and a will to fly.

Copyright 2004 Yeva Adalyan

Introducing Yeva Adalyan

Yeva Adalyan was born in Yerevan in 1974. In 1992 moved to Los Angeles with her family. A graduate of Pasadena College majoring in Theater Arts/Acting, Yeva has worked as a graphic designer and has been in an architectural firm for the past seven years. Poetry and making handmade jewelry are her favorite hobbies.

Yeva's work has been translated to Armenian, and can be viewed
by clicking here.

Narine Karamyan - new poems

We welcome back Narine Karamyan with her latest poems.


Ցավս բոլորի հետ փորձեցի կիսել,

Բայց կես չդարձավ:

Մտածում են, թե լուրջ չեմ, կանցնի:

Ասում եմ, ասում ու տեղ չի հասնում:

Հիմա եմ ուզում, որ տեսնեք-լսեք,

Հիմա, ոչ հետո:

Ինչու՞ չեք տեսնում, երբ կենդանի եմ:

Ինչու ՞ չեք լսում, երբ բառ եմ ասում:

Տեր Աստված, մի՞թե անպայման

Պետք է չլինել, որ նոր ուզենան

Քեզ կենդանացնել:

ՈՒզածդ մի բան չէ`

Թողեք, որ ապրեմ…

14/08/2006

***

Դաժան, դաժան, ինչքա~ն դաժան:

Լոկ ուղեղի դաժանություն:

Սիրտը ցավ գիտի, կճմլվի:

ՈՒղեղն է սառը – չափվածություն:

Դե էտ ուղեղին դու ո՞նց փոխանցես`

Տագնապներ հազար, անորոշություն,

Ներքին ձայնիդ վախն ու պայքարն

Ո՞նց հաղորդես, ո՞նց հասկացնես:

Նորից մտնում եմ լռություն…

14/08/2006

Copyright Narine Karamyan 2006

Ինգա Բրուտյան: Իսկ ե՞ս

Click to hear the audio clip What about me? read by the author, Inga Brutyan.

Երիտասարդներ, ձեր աչքերում կրակ,
Ձեր հոգիներում ճրագ,
Իսկ դուք ել խանդավառ մի էակ:
Սեր եք փնտրում մարդկանց հոգում,
Սեր եք փնտրում մարդկանց աչքերում,
Իսկ ե՞ս…
Սեր եմ փնտրում մարդկանց աչքերում,
Բայց աչքերը խաբում են ինձ,
Սեր եմ փնտրում մարդկանց հոգում,
Բայց հոգին ծաղրում է ինձ,
Հորհուրդ եմ հարցնում մրոիցս ես,
Բայց նա ծիծիզում է կարծես,
Կարծես ժպտում է նա
Կամ քմծիծաղ տալիս:
Չեմ հասկանում ես`
Ինչ պատասխանեց մայրս ,
Ինչ խորհուրդ տվեց,
Բայց գիտեմ ես հաստատ,
Ինչ ել նա անի,
Ինչ ել նա ասի,
Թեկուզ դավեր նա դյութի
Ճիշտ է դա, հիրավի.
Նա ամեն ինչի իրավունք ունի:

Leonardo Alishan: The Game

Click to hear the audio clip The Game read by Yeraz Markarian.

When papa was in a good mood
he played hide and seek
with my little brother and me
in grandma's huge orchard in Isfahan.

Sacco hid the best.
Papa, the worst. And I
didn't like to hide at all.
But we were together and it was fun.

We went on playing
as the years went by. One
hid in England, one in America,
and papa stayed counting in Iran.

Then we found each other again
and again we played.
But there was a problem now:
whoever hid, could not be found again. . .

Oh, my most beloved ghosts,
this is your brother, this is your son,
and I'm done counting!
Ready or not, here I come.

Leonardo Alishan (1951-2005)

Leonardo Alishan was born of Armenian parents in Tehran, Iran. He came to the U.S. for graduate studies in 1973 and from 78-97 he taught Persian literature and comparitive literature at the University of Utah in Salt Lake City. His poems and stories have been published in a variety of national and international journals and have been the recepient of a number of literary awards. Alishan's first collection, Dancing Barefoot on Broken Glass, appeared in New York in 1991. His second, Through a Dewdrop was published in Glendale, California in 2002. "Tired Thoughts" was awarded the People Before Profits Poetry Prize for 2003.

Peter Manuelian: New Year's Day, Azerbaijan

I

The tea house
across the bitter river
sits in its squat of snow
warm against the world.
The story-teller sucks his words
from an ancient waterpipe,
blowing out tales
to encircle the sun
at noon's repose.

II

At a country funeral
maps of snow
idly dissipate
under the warmth
of the afternoon sun,
while donkeys
patiently stand
in mourning,
hind legs
coyly bent together.

III

Beyond the barren flats
seven poplars lattice
the rising moon;
mute storks lift their way
to ascetic perches;
shifting on the scree
of life's banter,
wail of the coming spring.

This poem has appeared in "ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETRY: AN ANTHOLOGY" (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974). Lorne Shirinian, editor.

Shushan Avagyan: Poems inspired by sculptures

SPIDER

By Shushan Avagyan

Sculpture by L. Bourgeois, 1996


Unhidden from the rest, in the daylight,
the black widow sways on her eight spoke-legs
unmoving the eye,
a spy of some sort, she is weaving her silk net,
spraying each thread with a pungent secretion
from her moist canals - a sack of venom,
using the ejaculate to attract
the prey. A trained hunter, this recluse
knows
how fast her bait can work!

________________________________
NO EXIT

By Shushan Avagyan

Installation by L. Bourgeois, 1989


Like two commas
that cut
a flight of words into halves
these, too, are fat and slow
guarding the stairwell
with their Sphinx eyes
wrinkled in stagnation
there is no exit for them.
But you still can whisk through
to the stairs

hidden so well behind the screen,
first, train your feet
and then
grow a feather with each step.



Note: This poem appeared in The Spoon River Poetry Review,
Winter/Spring 2005.

_________________________________



Gathering Wool

By Shushan Avagyan

Installation by L. Bourgeois, 1990


They feel safe here, behind these walls
as they sit reminiscing, in silence -
the seven of them, perched on antique rugs,
saved from a Syrian desert. Wrinkles carve
memories too atrocious.

Have they forgiven? Nobody
knows -

they are whispering, as if in a secret world
telling each other stories of gathering wool
in the lost country of dreams and bread.
_____________________________
I DO

by Shushan Avagyan
Installation by L. Bourgeois, 1999-2000


Trapped in a white dress of crochets I step forward
to hold his thick arm.

I am offered the blush apple
tartness, served on a silver hook.

I take a small bite. Juices trickle down my chin
onto the bleached lace of my bridal dress

stains of blood.

Poison seeping through all inside my veins.
He gently lays me down into the crystal coffin.

Our marriage bed.

_______

Shushan Avagyan was born in Yerevan, Armenia. She is currently
working on her doctoral degree in English Studies, and is a
recipient of the Dalkey Archive Press fellowship at the Illinois
State University.
These poems have appeared in the Literary Groong and have been copied here by kind permission from the author.

Shushan Avagyan: Postcard

Left from Tbilisi today – took a minibus – the road back was spectacular – slowly moving southward to Yerevan. The corporate buildings have no grace here – they turn into chains of naked mountains – each crowned with a church. Meadows of the red, of the yellow, of the violet flowers hand-sewn on a bishop’s regalia – endless fields of golden wheat. Scenery changes in a blink – highways become narrow and unpredictable, serpentine is the word – and the need to completely trust the driver is intoxicating. Cemeteries – scattered on the edge of the road – old and new, with ornamental cross-stones and pictures of the dead, irises – metastasized around the graves – all well taken care of – and yet there is no sign of any locals or villages nearby. Indeed – we are a funerary society.

This piece has previously appeared on the
SEGUE website.
We reproduce it here by kind permission of the author.

Kosrof Chantikian: What we don't know -- a conversation in the Scottish Highlands

Click to hear the audio clip What we don't know -- a conversation in the Scottish Highlands (Summer 2003), read by Lola Koundakjian.

This poem has appeared in the Summer 2005 issue of Ararat Quarterly Magazine.

Kosrof Chantikian is the author of several books of poetry, which are available for purchase in the United States.
He is a poet in residence in San Francisco's Public Library and has edited an Homage to Octavio Paz.

Փանոս Ճերանեան: Լերան Հետ

Click the link to hear Panos Jeranian's With the Mountain read by Lola Koundakjian.


Ա.

Այն իրիկուն,
աստղերը սովորականէն աւելի առատ էին.
Լուսինը,
հորիզոնի պատնէշներուն վրայ լքուած՝
կարմիր վարդի կը նմանէր.
ու գիշերը աչքերուս մէջ չէր մթագնէր։

Ինձմէ ներս ծուարած ծղրիթի մը պէս
մէկը անվերջ կը կրկնէր
թէ ես ինչպէ՞ս կրնայի բարձունքիդ նայիլ
ու չտեսնել խորութիւնը կորուստիդ,
թէ ես ինչպէ՞ս կրնայի քեզ պահել սրտիս մէջ
ու չկրնալ հասնիլ քեզ…

Բ.

Այն առաւօտ,
իմ կեանքի ամենապայծառ լուսաբացը յայտնաբերեցի,
որովհետեւ դո՛ւն արթնցուցիր զիս
ու սեփական աչքերուս մէջ
իմ իրական երազանքը ես գտայ։
Մեր հանդիպման՝
հոգիս իսկոյն վերապրեցաւ նախախնամութեան այն պահը,
երբ շուքիդ տակ
զիս ստեղծած րոպէին՝
Աստուած ի սկզբանէ ներկայութիւնդ վկայակոչեց…

Գ.

Ու չիմացայ
բարձունքէ՞դ էր,
թէ դարերուդ վաղնջական խորքերէն,
ձայն մը ինծի կը թելադրէր,
որ քեզ տեսնելու համար
հարկաւոր էր
ճակատս մի՛շտ սէգ պահել
ու հայեացքս սեւեռել այն կիզակէտին,
ուր՝ իմ աստղը
պահ մը կարծես կանգ կ՛առնէ
կատարներուդ վկայութիւնը հայցելու
լոյսի արարման մասին…

Ձայնդ՝
ձայնդ մօտիկ էր այնքա՜ն
ու կը զգայի մինչեւ իսկ,
շունչիդ ամբողջ ջերմութիւնը դէմքիս վրայ։



Փանոս Ճերանեան 2005


This poem was published in Horizon Weekly's literary month segment

Լօլա Գունտաքճեան։ Մազերդ

Մոմին ու հովին խաղերը այս իրիկուն
Կը յիշեցնեն այն վայրկեանը երբ
Ցօղ մը ցոլաց մազերուդ մէջ
Շուք մը – սեւ – մազերդ գանգու՜ռ։

Ի՞նչ օգուտ աչքերս «բաց» երազել.
Մեր վերջին հանդիպումը
Թափանցեց մինչեւ խորքս։
Արդեօք սու՞տ մըն էր։

Բա՜յց տեսա՛յ շրթներուդ ժպիտը
Զգացի՛ աչքերուդ փայլքը
Շօշափեցի՛ հոգիդ որը
Կատղեց ներքին աշխարհս։


Լօլա Գունտաքճեան Յունիս 12 2006

Ինգա Բրուտյան: ԱՆՄՈՌԱՑ ԱՉՔԵՐ

We welcome back our poet Inga Brutyan. Click to hear the audio clip Unforgetful eyes read by the author, Inga Brutyan.

Մթության գրկում
Երկու աչքեր նայում են ինձ,
Հեռու , կապույտ երկնքում
Երկու աչքեր փայլում են ինձ:
Մթություն է իմ շուրջը,
Դողում է իմ մարմինը,
Վախ է մտել իմ սրտում...
Հարցնում եմ ես նրան`
Կարծես արդեն քար դարձած.
-Ո՞վ ես դու.
Մտերի՞մ, անծանո՞թ,
Թե՞ հեռվում կորած նավաստի,
Ինչո՞ւ ես այցելել դու ինձ,
Ի՞նչ ես ուզում ինձանից:
Երկու կարմիր աչքերը վառվեցին կրակի պես.
-Ես հեռվում կորած անծանոթ եմ,-
Պատասխանեց կոշտ ձայնով,
-Մոլորվել եմ այս մոլոր անապատում,
Փրկիր ինձ մահվան այս դարպասից:
Արյունս կարծես կանգ առավ,
Սիրտս կարծես դադարեց,
Չէ որ ես ել եմ մոլորվել
Այս հեռու անապատում,
Այս սիրո ճահճաում:
-Ինչպե՞ս փրկեմ ես քեզ,-
Հարցրեցի ես մեղմ ձայնով,
-Ինչպե՞ս օգնեմ ես քեզ,
Ես ել եմ գերի այս անապատի:
Այդ երկու անմոռաց աչքերը
Չքացան երկնքում,
Հույսս ես կորցրած
Նետվեցի անդունդը
Մթում շաղաղված:

Copyright Inga Brutyan 2006

David Boyajian contributes a song to the Armenian Poetry Project

David A. Boyajian is a physician living in Manhattan. He is an American-born Sepasdatsi and maintains an avid avocational interest in Western Armenian culture and folk music.


Click to hear the audio clip of this special contribution to the Armenian Poetry project, sung by its author. David Boyajian on vocals and oud; Ara Dinkjian on organ and bendir.

Stacy's Tree

Հայրաբար հսկման հանդարտ անմիջականութիւնը տենչալով,
Stacy-ին ծառը խնամեցի, եւ իր մեկնումը յիշեցի:
Ես ու ծառը միասին այժմու գիտակցութեամբ բզզելով,
Stacy-ին ծառը խնամեցի, եւ վերադարձը սպասեցի:

Coveting the tranquil immediacy of father-like vigil,
I tended Stacy’s tree and recalled her leaving.
The tree and I together buzzing with consciousness of the now,
I tended Stacy’s tree and anticipated her return.

Leonardo Alishan: Tired Thoughts

Click the link to hear Tired Thoughts read by Yeraz Markarian.

They have buried ten million mines
in Afghanistan, one land mine
for every two or three Afghans,
regardless of age or ethnic background.

They have planted death in the womb
of the mother. Prosthetic limbs are airdropped
with food. They have planted a mine
under God's pillow and his dreams of doves.

Every night a new dark dream spreads
its wings in my sleep. This morning I woke
with a throbbing headache. I woke tired.
I had defused or detonated mines all night.

A dream so real, I checked my limbs.
They were still mine. A dream so dark
I checked my heart. God was still there.
But also still mine and also still there

was the problem of ten million mines,
ten million limbs, ten million lives, ten million
dreams, blown apart in the heart of a God
who plows with the farmers and lives in my heart.

Leonardo Alishan (1951-2005)

This poem won the 2003 People Before Profits Poetry Prize.

Yeraz Markarian

Yeraz Markarian has enjoyed performing from a young age, and has participated in Armenian poetry competitions and Armenian theater productions since age 7. A native New Yorker, she has a background in advertising and currently works in Cancer research while she is studying for her PhD in Psychology. Yeraz is a member of the Armenian A Cappella Trio, Zulal and is proud to be taking part in rediscovering Armenian folk music.

Մատթէոս Զարիֆեան: ԳՈՂՈՒԹԻՒՆ / ԱՇՈՒՆ ԳԻՇԵՐ

Click to hear the audio clip
Theft, and, Fall Evening read by Lola Koundakjian.

ԳՈՂՈՒԹԻՒՆ

Կիսամութին մէջ հոգիիդ
Պիտի իջնեմ այս իրիկուն.
Քանի մը վարդ աղուափըթիթ
Պիտի գողնամ ու տանիմ տուն
Պիտի արդեօք վշտանա՞ս դուն...

Գարո՜ւն է, քոյր, ամէն տունի...

Իմ տունըս, տես, ծի՛լ մը չունի...



ԱՇՈՒՆ ԳԻՇԵՐ

Լուսընկայ գիշերուան
Թափառողն եմ լըռին.
Ծեր վարդեր կը դողա՜ն
Որ ցուրտէն չսառին...

Լուսնի լո՜յս ամէն դի,
Նոյնիսկ ի՜մ աչքերուս.
Բայց ինչո՞ւ կը կաթի
Սա արցունքն այտերուս...

Լուսընկայ գիշերուան
Թափառողն եմ լըռին.
Երազներս կը դողա՜ն
Որ լուսնէն չսառին...

Մատթէոս Զարիֆեան

Leo Hamalian: Suite for Shushanik III

Click to hear Suite for Shushanik III read by Lola Koundakjian.

This poem was written by Leo Hamalian, in the voice of painter Arshile Gorky (Vosdanik Adoian).

III. DESSERT

Shushanik is standing by the stove.
Her eyes darken and stare out.
I ask, "What's for dessert, ma?"
Dessert? "Son, for dessert
there is the tonir
where we can sleep
and dream of paklava."
Her mouth smiles sadly.
"That's what's for desert."
Vartoosh clears the table
and we all lie down on the floor,
mother and sister and brother
huddled together under our rug
while Zango* whimpers in his sleep.


This poem has appeared in the Summer 1997 issue of Ararat Quarterly, and in the Summer 2004 tribute to Leo Hamalian (1920-2004).

*Zango was the name of Adoian's dog.

Ինգա Բրուտյան։ Ես խենթ եմ

Click to hear the audio clip:
I am crazy
read by the author, Inga Brutyan.

Մի նայիր աչքերիս մեջ.
Դու այնտեղ ցավ ու վիշտ կտեսնես:
Մի թափանցիր հոգուս մեջ.
Դու այնտեղ խելագարին կհանդիպես:
Երբեք ու երբևէ մի զննիր հոգիս`
Այնտեղ դատարկ է նորից`
Չկա այնտեղ սեր,սիրո նշույլ
Կամ թե հույսի մի դուռ:
Ես խենթ եմ,
Իսկ դու` խենթի գերին:
Ես կարոտ եմ քո աչքերին,
Իսկ դու կարոտ իմ ձայնին:
Մի նայիր աչքերիս մեջ`
Դու այնտեղ ցասում ու սեր կտեսնես,
Մի թափանցիր հոգուս մեջ`
Դու այնտեղ սիրահարվածին կհանդիպես,
Երբեք ու եբևէ մի զննիր հոգիս,
Թե չէ գերի կընկնես նորից.
Գերի, որ երբեք չի ազատվի,
Գերի, որ ազատության լույս չի տեսնի,
Գերի, որ դաժան պատմությանը կենթարկվի,
Գերի, որին իմ սերը կփաղաքշի:

Ինգա Բրուտյան
Copyright Inga Brutyan 2003

Ինգա Բրուտյան։ Ու՞ր են անցնում այս օրերը

Inga Broutyan, a budding writer, recently moved from Armenian to Upstate New York. She wrote this poem at the age of 7. It is about the fast pace of life.

«Ու՞ր են անցնում այս օրերը»

Ու՞ր են անցնում այս օրերը,
Ու՞ր ասացեք խնդրեմ,
Լաց եմ լինում դառնօրյա,
Ու՞ր են անցնում այս օրերը:
Ահա բացվեց թարմ առավոտ,
Հավքը թռավ, փախավ,
Օրն անցավ բան չհասկացա:
Օրերն անցան, մեծացա,
Վերջին օրս է սա
Վերջին լույսնեն տեսնում աչքերս,
Ահա մահվան առաջին օրս:

Ինգա Գագիկի Բրուտյան

Introducing Inga Brutyan - Ինգա Բրուտյանին ծանօթանանք

Inga Brutyan was born in Armenia in 1989 and has been writing poems since the age of six. She has published since the age of 7.

Inga is also a very serious reader who has tackled all major Armenian poets. Amongst her favourites are SIAMANTO and Vahan Teryan. She is especially fond of St. Gregory of Narek's "Lamentations" which she is reading in Classical Armenian.

Here is Inga in her own words:

Ես` Ինգա Գագիկի Բրուտյանս, սկսել եմ ստեղծագործել վեց տարեկան հասակից (1995 թ.): Իմ առաջին բանաստեղծությունը եղել է, “Ուր են անցնում այս օրերը”:Ես այդպես էլ չկարողացա պարզաբանել, թե իսկապես ուր են անցնում այս օրերը:
Այնուհետև ես իմ բանաստեղծությունը ներկայացրեցի,”Եթեր” ամսագրին:Արդեն յոթ տարեկան հասակում սկսեցի մտածել հայրենիքի մասին: Թե ինչ տանջանք է կրել, ինչքան անգամ ոտնակոխ է եղել թշնամու կողմից և գրեցի, “Հայրենիք”, “Զինվոր”, “Մասիս” բանաստեղծությունները:Այս ամենը ես տպագրեցի ամսագրում:
Որոշ ժամանակ անց, արդեն սկսեցի գրել սիրո և մահվան մասին: Իմ բոլոր բանաստեղծություններում ես կարծես թե նոր մարդ էի դառնում և ամեն մահվան հետ կարծես մահանում էի:

Ես սկսեցի կարդալ Գրիգոր Նարեկացու “Մատյան Ողբերգություն”-ը:Սկսեցի մասնակցել ասմունքի փառատոններում: Հայաստանի Հանրապետությունում կազմակերպված և Սիամանթոյին նվիրված ասմունքի փառատոնում գրավել եմ երորրդ տեղը:Բոլոր բանաստեղծություններում կարծես թե հոգեբանական կապվախություն եմ զգում:Բազմիցս անգամ փորձել եմ փոխել իմ ստեղծագործությունների ոճը, բայց դա ինձ չհաջողվեց:Ես ցանկանում էի ավելի մանկական բանաստեղծություններ գրել, բայս դրանք մնացին սիրո և մահվան մասին:
Այսպիսով ինձ մեծ հոգեբանական ուժ տվեց Գրիգոր Նարեկացին:Եվ ես սկսեցի գրել բանաստեղծություններ մեծ սիրով և հոգու թեթևությամբ:Բայց մեծ բարձունքի եմ հասել 2004թ Պետրոս Դուրյանին և Գրիգոր Նարեկացուն նվիրված ասմունքի փառատոնում : Այնուհետև շատ առաջարկներ եմ ստացել իմ բանաստեղծությունները տպագրելու մասին, բայց ցավոք սրտի չհասցրեցի այդ ամենը ի կատար ածել, որովհետև 2005 թ. հոկտեմբերին մեկնեցի ԱՄՆ, ուսում ստանալու:Եվ այդպես իմ բոլոր նպատակները հօդս ցնդեցին:Բայց հայտնվելով ԱՄՆ-ում մեծ ցանկություն առաջացավ սկսել այդ ամենը նորից և փորձել գրավել այդ նույն բարձունքները, որ ունեի Հայաստանում: Այսպիսով ես հույս ունեմ և շատ եմ ցանկանում, որ Ձեր դուրը գան իմ որոշ բանստեղծությունները, որոնք դուք ունեք այժմ:
Անչափ շնորհակալություն ձեր աջակցության և օգնության համար:


Ինգա Բրուտյան

Lola Koundakjian: A Sunflower seed on the A Train/ Արեւածաղիկի կուտ մը

Արեւածաղիկի կուտ մը
Առանձին, մէրկ, A-train-ին վրայ
Ի՜նչ երկար, աներեւակայելի ճամբորդութիւն
Մայր ծաղիկէն մինչեւ այդ նստարանը:

2006 Լօլա Գունտաքճեան

A sunflower seed
Alone, naked on the A train
What a long incredible journey
From the flower to that seat.

Copyright Lola Koundakjian, 2006

Sossy Nercessian: If stones could talk

Picture copyright 2006 - Sossy Nercessian



If Stones Could Talk

In early morn, as I was
Strolling around the park,
I encountered heart shaped stones.

In utter silence, I felt an untold loss.
If these stones could talk-
Would they tell the story of broken hearts?
Of broken promises, lost loves and hopes?

If these stones could talk-
Would they tell the tales of war and peace?
Of battles fought and won?
Of fears and courage, lost in time?

If these stones could talk-
Would they tell the accounts of martyrs,
Saints and hermits petrified in stone?

If these stones could talk-
Would they tell the story of rejected love,
Held in silence for eternity?

A story of souls once lived and loved
As proofs of eternal existence,
Finding solace only in silence.

Copyright (c) 2006 Sossy Aposhian Nercessian

Lebanon - born- Sossy Aposhian Nercessian is a painter in various media including Plexiglas. She has designed furniture and textiles, is a sculptor and potter, and also enjoys photography and poetry. She has been influenced by her stay in Africa, its color and complexity, and has exhibited internationally.

Lola Koundakjian: The Mulberry Tree

Click for the clip The Mulberry Tree read by the author, Lola Koundakjian.

Թթենին
Հէրային տարեդարձին առիթով

87րդ փողոցի հիւսիսային ափին
Երբ կը քալէի՝ գտայ փոքրիկ պարտէզ մը.
Կ’աճապարէի բայց կեցայ՝ ապշած
Հոն գտնուող թթենիին առջեւ:

Մարդիկ հոս հոն նստած՝
Պարտէզին մէջ կը խօսէին, կը խնդային:
Մէկը չէր նկատէր կարծես ծառը
Իր երկար ճիւղերով, իր փոքրիկ տերեւներով
Որոնք շուք կը տարածէին
Նստարանի մը վրայ, շրջապատուած հասուն թութերով,
ոտնափոխի տակ Ճզմուած:

Մէկը արդեօք օր մը նստած էր հո՞ն,
Քաղա՞ծ էր ափ մը թութ. կերա՞ծ էր.
Երազա՞ծ էր այդ նստարանին վրայ.
Նուիրած բարի յիշատակնե՞ր
Մանկութենէն քաղած վայրկեաննե՞ր
Եւ կամ սիրահարի մը հետ նստած
Վիշտ մը՞, երազ մը՞:


Լօլա Գունտաքճեան Յունիս 4, 2006

The Mulberry Tree
(To Hera, on her birthday)

As I was walking on the north side of 87th Street
I found a small garden.
Although I was in a rush, I stood there
Surprised to find a mulberry tree.

People were sitting here and there
in the garden, talking and laughing.
No one seemed to notice the tree
with its long branches and small leaves
which gave shade over a bench
surrounded by ripe mulberries crushed under foot.

Has anyone sat there?
Picked a handful of berries? Tasted them?
Recalled happy thoughts?
Some remembrances of childhood?
Or, shared a moment with a lover?
An anguish? A dream?

Copyright Lola Koundakjian, May, 2006

Վահան Տէրեան: ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ

Click to hear the poem You, I read by Narine Karamyan.

ԵՐԿՈՒ ՈՒՐՎԱԿԱՆ
գրեց' Վահան Տէրեան

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյութական,
Մենք մենակ ենք,
- ես ու դու.
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Չըկան օրերն ահարկու,
Չըկա ժամ ու ժամանակ,
Ուրվական ենք մենք երկու
Միշտ իրար հետ,միշտ մենակ...

Մոռացել ենք անցյալում
Տրտունջք,թախիծ ու խավար.-
Մի ուրիշ լույս է ցոլում
Մեղմ ու անուշ
մեզ համար...

Ես եմ, դու ես, ես ու դու
Գիշերում այս դյուական,
Մենք մենակ ենք-ես ու դու,
Ես էլ դու եմ` ես չըկամ...

Vahan Teryan 1885-1920

Narine Karamyan: I am speaking/Խոսում Եմ (2005)

Click to hear Խոսում Եմ read by the author, Narine Karamyan.

Այսօր ես ուղակի վատ եմ:
Եվ վատ եմ ոչ այն պատճառով,
Որ ամեն ինչ վատ է, անուղղելի…
Այլ պարզապես վատ եմ, ուղակի…

Այսօր ես ուղակի տխուր եմ:
ՈՒ տխրությունն այնքան մեծ է,
Որ կարելի է մի տուն դնել,
Շարել պատեր ու պարփակվել,

Դուռը փակել ու ներս մտնել –
Այդ տխրության մարախուղով,
Ինչպես կաթի սպիտակ ամպով,
Ներս թաթախվել, քայլել-անցնել:

Բայց վերջը ու՞ր է, չեմ տեսնում:
Մտքով-մարմնով եմ ես սուզվում,
Աչքերս բաց, ճամփան կորցնում,
ՈՒ ամպի մեջ չեմ երևում:

Այսօր ես մի մեծ ցավ եմ ապրում:
Ցավը ուտում, ծամում է ներսից,
Ինձ դեմ է տվել մի սառը պատի,
Ծեփել ու դանդաղ կոկորդս սեղմում:

Այդ ցավը ծանոթ է ու հարազատ:
Իր վաղուց գցած գծերը ունի:
Անդորրի պահին թողնում է ազատ,
Հետո մոտենում ձայներով վայրի:

Իմ տունը դարձնում լուռ ու դատարկ:
Ես ու՞մ դիմեմ օգնության համար:
Շատ լավ էլ գիտեք, որ ձեզ չեմ կանչի,
Հեռախոսին – չեմ պատասխանի:
Որ ի՞նչ ասեք դուք` ինչպե՞ս եմ հիմա:
Որ ի՞նչ ասեմ ես` որ լա՞վ եմ, նորմա՞լ:

Ես հույսս երբեք ձեր հետ չեմ կապել –
Հայացքս փակել, նստել, աղոթել`
Տեր, մի լու~յս բացիր ամպերի վերջում,
Հուսահատության պահերի մթում,
Տեր Հիսուս, անունդ եմ կամաց շշնջում:
Դու ես, որ ամեն ամենը կասեմ:
Ի՞նչը քեզանից ու ո՞նց թաքցնեմ:
ՈՒժեր երկնային, իմ պահապաններ –
Ձեզ հարկավոր չեն ավելորդ խոսքեր:

Հոգնել եմ այսօր, ես շատ եմ հոգնել
Այս թեժ պայքարից – սեղմված ատամներ –
Հոգնել եմ անծայր, մահու չափ հոգնել`
Հոգնել եմ անվերջ պնդել, պայքարել`

Ամենի համար, սիրո, հարգանքի,
Երջանկության, ընկերոջ, պատվի –
Հոգնել եմ արդեն: Հոգնել եմ սիրել:
Սերը ի՞նչ է որ - փխրուն ապակի:

Ի՞նչքան կարող ես ձեռքերով պահել
ՈՒ քո ջերմությամբ լցնել ու սնել:
Դու հո լա~վ գիտես, ինչքա~ն եմ հոգնել:

Հոգնածությունն աչքերիս միջից
Կաթիլ առ կաթիլ աշխարհ է ծորում:
Տեր, մի լու`յս ցույց տուր տանջանքի վերջում:

Այսօր ուղակի ես վատ եմ` շատ:
Այսօր ուղակի տխուր եմ` տրտում:
Այսօր ուղակի ես ցավ եմ ապրում:

Լքված եմ այսօր, հոգնած եմ, հոգնած:

10/05/2005

Copyright Narine Karamyan

Narine Karamyan

Narine Karamyan currently resides in New York but is originally from Armenia. Her hobbies are: writing, poetry, music, singing, photography, arts, hiking, traveling, psychology, philosophy, sewing. She says "A special element of my soul is art! I'm also lucky about meeting wonderful people in life and making friends with them!"

AnnyRose Nahapetian: Բացակայ/Absent

If you are forced to leave your homeland -- part of you stays behind
Your childhood, street, school, your red kite

It's illusive, like not willing to die

You are lying dead but you rise and you turn in order to look to yourself
Do you recognize You?
You ramify in thousand memories, thousand dreams

Very often you stick to the memories

To the moments that sometimes are a dream

Dreams which are so close that they look like reality

Or reality so far that it looks like a dream

You loose connection
In dissension
You are split in a thousand branches

No matter why, there is always a gap, a distance

There is always someone who is not there

You look in to the hollow, colors are recognizable,
but often not matching with the smell

The albums are full of pictures, and the apostle gifts are often kept unused
Envelops, the letters...... The stamps, the smell of old leather of a purse
and note books that belonged to Mum or Dad


All pieces are kept so well, because each piece has
the soul of a beloved one.

A colored hollow.


AnnyRose Nahapetian
Dedicated to, "Layered Lives: "Iranian Armenian Identity Through Contemporary Arts",
Amsterdam. 2005

Arshile Gorky: Sing when you receive this letter

Click to hear Sing when you receive this letter, read by Lola Koundakjian.

In homage to Karlen Mooradian, Gorky's nephew, biographer and translator of his letters. Culled by AG's letters by Harold Kulungian, 1991.


Sing when you receive this
And recall our mountains!
Would that we were together
So that we could sing of the homeland!
I believe that you all are here
And that we are singing sad songs
Together as I paint.

Dance the Shadakhtzi dance
And I will join you!
Sing of Van and I will hear you!
Sing the mountains and I will
Climb them with you!
Sing of sorrows
And I will grip your hand!

Sing of Van, sing of apricots
And wheatfields, of plows,
Sing of songs!
Oh, Moorad, sing
When you receive this letter--
Sing, Kasheh gutan ari yar vaile lele.(Pull the plow, Oh come my sweetheart).

_________________________

This poem has appeared in the Winter 1994 issue of Ararat Quarterly Magazine. Used here by kind permission.

Lola Koundakjian: After the Exhibit/Գիշերը՝ ցուցադրութենէն ետք

Click to hear After the Exhibit, read by the author, Lola Koundakjian.

Գիշերը՝ ցուցադրութենէն ետք

Ի՞նչ կը կարդաս.
Ինչու՞ կը կարդաս.
Ըսէ՛
Բացատրէ՛ այդ ծարաւը

Գիշերը կը քնանա՞ս։
Պատմէ երազներդ, երաժշտութեամբ.

Նայիր – երեսս կը ժպտի – քեզ համար։

Մայիս 12, 2006


Here is the translation.

"The evening, after the exhibit
What are you reading?
Why do you read? Tell me!
Explain that thirst...
Do you sleep at night?
Tell me your dreams, with music
See, I am smiling, for you."

Copyright, Lola Koundakjian, 2006

Lola Koundakjian: You speak with your hands

Կը խօսիս ձեռքերով
Բայց աչքերդ ուրիշ բաներ կ՛ըսեն.
Շրթներդ կը ժպտին
Բայց աչքերդ հակառակը կը մատնեն:

Լօլա Գունտաքճեան – Մայիս 16, 2006

This poem has appeared in PAKIN Armenian literary journal in its September 2009 issue.

"You speak with your hands
But your eyes tell me something else
Your lips smile
but your eyes betray them."

Translated by the author

Copyright Lola Koundakjian 2006

Gregory Djanikian: I Ask My Grandmother If We Can Make Lahmajoun

Sure, she says, why not,
we buy the ground lamb from the market
we buy parsley, fresh tomatoes, garlic
we cut, press, dice, mix

make the yeasty dough
the night before, kneading it
until our knuckles feel the hardness
of river beds or rocks in the desert

we tell Tante Lola to come
with her rolling pins we tell
Zaven and Maroush, Hagop and Arpiné
to bring their baking sheets

we sprinkle the flour on the kitchen table
and it is snowing on Ararat
we sprinkle the flour and the memory
of winter is in our eyes

we roll the dough out
into small circles
pale moons over
every empty village

Kevork is standing on a chair
and singing
O my Armenian girl
my spirit longs to be nearer

Nevrig is warming the oven
and a dry desert breeze
is skimming over the rooftops
toward the sea

we are spreading the lahma
on the ajoun with our fingers
whispering into it the histories
of those who have none

we are baking them
under the heat of the sun
the dough crispening
so thin and delicate

you would swear
it is valuable parchment
we are taking out
and rolling up in our hands

and eating and tasting again
everything that has already
been written
into the body.

_________________________________
This poem has appeared in POETRY magazine (May 2002) and Ararat Quarterly (Winter 2004). It appears also in the upcoming So I Will Till the Ground volume, published by Carnegie Mellon, in January 2007.

Prof. Djanikian has given his consent to reproduce it here.

Gregory Djanikian: Grandmother, Garlic and Alexandria

Click to hear
Grandmother Garlic and Alexandria, read by Lola Koundakjian.

This poem won the Rosalie Boyle award from the New England Poetry Club. It has appeared in the Autumn 1995 issue of Ararat Quarterly and in About Distance a collection of poems by the author, published by Carnegie Mellon press, 1995.




Gregory Djanikian directs the undergraduate creative writing program at University of Pennsylvania, where he also teaches poetry workshops. He is the author of several collections of poetry, The Man in the Middle, Falling Deeply into America, About Distance (1995), Years Later (2000), So I Will Till the Ground (2007), all from Carnegie-Mellon. His work has appeared in Poetry, American Scholar, Antioch Review, and Poet Lore.

Prof. Djanikian's books are available in bookstores throughout the United States.

Լեւոն Մուրադեան: ՀԱՅՐԴ ՉԿԱՅ

Ու ոչ ոք չի հարձցնում.
-Ինչպես տեղ հասար, որդիս
Մեղուները
Հաւաքեցին յոյսը.
Դու սովորեցիր հաւատալ
Մեղուները
Հաւաքեցին երգը.
Դու սովորեցիր սիրել
Մեղուները
Հաւաքեցին ցաւը.
Դու սովորեցիր ապրել
Հայրդ չկայ.
Ու ոչ ոք չի հարձցնում.
-Ինչպէս հայր դարձար, որդիս

Click the link to hear Levon Muradyan's
Your Father has Vanished, read by Lola Koundakjian.

Your father has vanished
Yet no one asks
"How did you make it, son?

The bees
Took your hope
Yet you learned to hope

The bees
Collected the songs
Yet you learned to love

The bees
Gathered the pain
Yet you learned to live

Your father has vanished
Yet no ones asks
"How did you became a father, my son?"


Translation by Lola Koundakjian

Lola Koundakjian: April 30, 2006

Click to hear Lola Koundakjian read her poem April 2006 .



Մօրս պէժ քաշմիր բուրդը
Կեանքս ազատեց երբ հասայ
Ծանր հարբոյխով մը:

Երանի իմ կարգիս կարենայի
Կեանքը ազատել այն ընտանիքին
Որ հիւսեց այդ բուրդը:

Ու՞ր է արդարութիւնը,
Մարդոց խի՞ղճը:

Հնդկաստան – Բագիստան – Քաշմիր – Պանկլատէշ:

Լօլա Գունտաքճեան (2006)


Here is the translation by the author

April 30 2006

My mother's beige cashmere sweater
Saved my life when I arrived
with a bad cold

I wish in return I could
save the lives of those
who wove that wool

Where is justice?
Where is morality?

India -- Pakistan -- Kashmir -- Bangladesh.


Copyright, Lola Koundakjian, 2006.

A short history of the Armenian Poetry Project

Like many things, the project started long ago. In the early 1990s, we gathered a few times at my home to read some Armenian poetry. Unfortunately, our lives and preoccupations cut this artistic flow and we soon disbanded the "Dead Armenian Poets Society".

In 2005, I "revived" the DAPS, with the help of friends and by the third meeting, the idea of Podcasting was unanimously approved.

Heartfelt thanks to the numerous individuals who were present when APP was conceived.